Ik snap helemaal en volkomen wat je zegt meid en dat klopt ook.
Punt is dat wij niet voor Pepper gekozen hadden, dumpertje wat mijn ouders in huis haalden terwijl ze amper naar haar omkeken en na overlijden van mijn moeder kon pap er niet voor zorgen dus uiteraard bij ons en ook zij werd van een angstig hondje een heuse heerlijke prachtmeid, allesje nummer 1, we waren dol op elkaar
6 weken na haar dood werd Lotje ons min of meer opgedrongen of liever: in de strot geramd, eigenlijk soortgelijk verhaal en de rest van al die diepe intense en pure liefde hoef ik niet nog een keer te vertellen, dat moge duidelijk zijn want ook zij werd van een mager angsthondje die prachtige blije Lot.
Maar zowel Pepper als Lotje kenden wij dus al, no way dat ik die twee niet met liefde had aangenomen.
Dat maakt wel verschil, een hondje wat je al kent, waarvan je weet dat die bepaald niet gelukkig is en die dan bij jou mag komen wonen. Kort gezegd, we hebben voor onze beide liefjes nooit gekozen, ze kwamen en ze bleven.
Daarom ook, ik ga niet op zoek naar een hondje wat bij ons past, beiden pasten al bij ons nog voor ze hier kwamen immers kenden we ze al.
Man is ook zo'n schat, die kijkt naar zo'n voddenbaal en zei ineens vanuit het blote niks: "Hoe kun je van zo iets kleins zo onwijs veel houden......"

Hij was ook altijd zo onwijs trots op beide wandelende haarwolkjes. Heerlijke man is het
En ik blijf erbij, dit was het qua hondjes. Ik ben ook zo ontzettend slecht in het verdriet als ze iets mankeren, ik cijfer alles en iedereen en zeker mezelf meteen 100% weg, zonder uitzondering.
Daar ik al zo ongeveer vanaf mijn 12de (hééééél lang en naar verhaal, niks voor hier) al met tussenpozen in de zelden aflatende zorgshit voor anderen heb gezeten vinden man en ik dat het nu wel even tijd is gewoon eens enkel de zorg voor onszelf en zeker voor mijzelf te mogen hebben, zonder zorgen voor zelfs een beestje, ik ben zo slecht in zulks omdat ik veel te week ben

.
En Lotje, die is niet te overtreffen, echtelehartstikkenowaynever niet