Geen camera filmt kameraadschap. We hebben allemaal branden uit hetzelfde vuur. Contact met familieleden via de advocaat, we drinken melk van dieren omdat we te oud zijn om aan de borst te drinken. Rokende vrouwen duwen kinderwagens en knallen recht op je hiel, oude mensen blokkeren de weg op dezelfde weg. Mensen slaan wild om zich heen en raken altijd, altijd dezelfde.
Al Qaeda, IS, en Boko Haram blijven bomaanslagen in openbare plaatsen maken. De oneindige drank op de openbare plaatsen, terras zitters en paradijsvogels in het vizier. Maar het gaat ons allemaal niets aan het maakt ons niet uit. Een huilend kind op een poster beweegt ons tot tranen, vrij triest dat we ons dan goed voelen als we geld overmaken via de telefoon, alsof het kind dan gered is? 10 procent van het minimumloon dat met belastinggeld betaald wordt gaat naar de politie om voetbalwedstrijden veilig te laten verlopen, en niemand stelt vragen. Bedrijven willen enkel winst en verdrinken de walvissen in visolie.
Mijn kelder zit tot de rand vol met gadgets uit China, we tellen onze stappen pas als we daar zijn. We krijgen echter nooit genoeg, we voelens ons niet op onze plaats, destructieve de-constructieve praktijken, we blijven kopen. We bouwen zelf nooit iets op maken geen eigen jam, we zijn zelf niet meer dan wat kalen koppen. Natuurlijk alleen figuurlijk, of letterlijk?
Op afstand bestuurd door propaganda we weten van onze vrije verkiezingen en vrijheid van keuze, niets te hebben om meer te hebben kiezen, hetzelfde idee we zijn akkoord gegaan.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.