Net vader geworden

Het leven als eeuwige vrijgezel is een jaar gelden behoorlijk op de proef gesteld.
Ik heb me behoorlijk moeten aanpassen om in een relatie te kunnen functioneren.
Gelukkig heb ik dat redelijk onder de knie weten te krijgen en ben ik gelukkig gelukkig

tot mijn grote schrik kwam na 2 jaar samenwonen toch "het gesprek"
Kinderen...........

Met bibberende benen en een gevoel van groot verlies, heb ik ja gezegd.
Want als het nu niet zou gebeuren zou het nooit meer gebeuren.
Hoe reageer je dan als het staafje op een dag voor de neus gehouden wordt en je beseft dat je vriendin zwanger is.Ik heb blij gereageerd, dat was ik ook wel.... maar de knieen waren aan het knikken.

Ook de zwangerschapsperiode was vreemd.... je vriendin gaat veranderen, je auto,huis, vriendenclub, levenspatroon. alles ging op de schop.
Het bevallen zelf kan ik iedereen van harte afraden... verschrikkelijk om je geliefde zo te zien, zoveel pijn.

En dan is hij daar, je zoon.

Het onbegrijpelijke gebeurde me, ik voelde me vader.
De aanpassingen, verandering, alles viel direct weg met mijn kleine man in mijn armen.
Zelfs de slapeloze weken erna zijn alweer vergeten.

Wat blijft is het onbeschrijfelijke gevoel als vader.
Wat ben ik vreselijk blij dat ik het lef heb gehad om van mijn leventje af te stappen om de nieuwe weg in te slaan.
Na drie maanden blijft dat gevoel groeien en kan ik me al niet anders meer indenken.

Stiekum geweldig