R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dat laatste sowieso als je leest hoe het er aan toe gaat. Kan me niet voorstellen dat die vriendin nog terug wil, en TS háár nog terug wil. Wordt volgens mij voor beide een verademing als ze op zichzelf zitten.quote:Op donderdag 17 juli 2014 09:43 schreef computergirl het volgende:
[..]
als iemand specifiek vraagt om stilte voor het bidden en je gaat vervolgens lopen krijsen om dat je geen crackers kan vinden is wat mij betreft ook niet normaal.
deze 2 personen zijn een slechte match
M'n pa kon ook zo fucking overdreven reageren als TS als het niet helemaal ging zoals hij wilde. En m'n moeder liet dat dan over zich heen komen. Wat een hekel had ik daaraan zeg. Kon op dat soort momenten wel kotsen van zowel m'n vader als m'n moeder.
Natuurlijk wel. Maar misschien waren die crackers het enige wat zo'n kind wil eten die dag...quote:Op donderdag 17 juli 2014 06:02 schreef computergirl het volgende:
[..]
Want 5 minuten zonder crackers is niet met het leven verenigbaar?
Hoe dan ook, beide zitten fout. Zij is blijkbaar heel impulsief. Hij is te rigide. Ik zou gewoon gezegd hebben "onderste keukenkastje links achter de hagelslag. Wil je mij nu verder met rust laten? Dit was nu niet levensbedreigend, als je iets niet kan vinden kan je het zelf vinden. Ik doe even de deur op slot, alleen als er iets ergs is kan je mij storen"
Oordoppen in en gaan.
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Update met zeer, zeer slecht nieuws.
Twee maanden geleden heeft ze de relatie verbroken. Ze kwam tot de realisatie dat ze niet gelukkig was. Ze heeft veel verdriet van dat ik zo moe was en niks wilde doen de afgelopen tijd. Ook had ze het gevoel dat ze met mijn buien zeer op haar tenen moest lopen en zich erop moest aanpassen.
Het is moeilijk uit te drukken hoe ik me voel. De realisatie dat ik geen gezin meer heb, dat is buitengewoon lastig. Zelfs na twee maanden dringt het maar langzaam door. Ik heb zowel mondeling als in een mailtje een voorstel gedaan om de problemen aan te pakken, maar ze wil dat niet.
Daarna kwam het lastige gedeelte, alles formeel maken. We zijn financieel verder niet aan elkaar verbonden, maar we hebben een ouderschapsplan gemaakt. Daar staan uiteraard lastige dingen in, bijv. dat je de vakanties verdeelt. Daar schrok ze enorm van, daar had ze niet aan gedacht.
Als ik mocht kiezen, waren we direct weer bij elkaar. Toch herhaalt ze bepaalde punten die ik hierboven ook genoemd zie. Als alles goed gaat, passen we prima bij elkaar. Als het wat tegen zit, dan wil zij praten en ik zonder me af.
Nou kan ikzelf dat accepteren, maar zij zegt dat ze daar ongelukkig van wordt. Tsja... ik kan haar dus niet gelukkig maken.
Mijn track record wat exen betreft is niet groot maar met allebei kan ik prima door een deur. Nu komt daar een derde bij.
Het is hoe dan ook geen keus, ik moet er gewoon het beste van maken voor mijn kind. Dus ik heb gehamerd op goede en heldere afspraken in het ouderschapsplan, want het schijnt dat dit de goede omgang tussen ouders steunt, en dat een goede omgang loyaliteitsproblemen bij je kind voorkomt. En tegelijk ben ik zo flexibel mogelijk in de praktijk, en dat lijkt zij ook te doen. We houden rekening met elkaars werk en vrije tijd.
Ik heb geen idee wat ik mijn kind moet vertellen als ze opgroeit. Ik schaam de ogen uit m'n kop dat dit gezin uiteen is gevallen. Dat mijn relatie wordt toegevoegd aan de statistieken, met zo'n jong kind, hoe kan ik dat in hemelsnaam verantwoorden?
Maar het is zoals het is, en ik probeer haar - en mezelf - te vergeven dat dit is gebeurd. Ik mis enorm dat er niemand is voor een knuffel. Mijn ouders vinden het ontzettend jammer maar ze nemen een neutrale positie in en hebben toegezegd dat iedereen welkom is met de feestdagen. Dus in dat opzicht zijn geen spanningen. En ik heb mijn baan nog, en mijn huis en vrienden. Op momenten voel ik me ook weer heel goed in staat om het zelf te rooien, mijn dochter vindt het heerlijk om bij m'n ouders te zijn en ik heb een goeie vriend die me door dit proces heen loodst. We zullen zien hoe het gaat.
Twee maanden geleden heeft ze de relatie verbroken. Ze kwam tot de realisatie dat ze niet gelukkig was. Ze heeft veel verdriet van dat ik zo moe was en niks wilde doen de afgelopen tijd. Ook had ze het gevoel dat ze met mijn buien zeer op haar tenen moest lopen en zich erop moest aanpassen.
Het is moeilijk uit te drukken hoe ik me voel. De realisatie dat ik geen gezin meer heb, dat is buitengewoon lastig. Zelfs na twee maanden dringt het maar langzaam door. Ik heb zowel mondeling als in een mailtje een voorstel gedaan om de problemen aan te pakken, maar ze wil dat niet.
Daarna kwam het lastige gedeelte, alles formeel maken. We zijn financieel verder niet aan elkaar verbonden, maar we hebben een ouderschapsplan gemaakt. Daar staan uiteraard lastige dingen in, bijv. dat je de vakanties verdeelt. Daar schrok ze enorm van, daar had ze niet aan gedacht.
Als ik mocht kiezen, waren we direct weer bij elkaar. Toch herhaalt ze bepaalde punten die ik hierboven ook genoemd zie. Als alles goed gaat, passen we prima bij elkaar. Als het wat tegen zit, dan wil zij praten en ik zonder me af.
Nou kan ikzelf dat accepteren, maar zij zegt dat ze daar ongelukkig van wordt. Tsja... ik kan haar dus niet gelukkig maken.
Mijn track record wat exen betreft is niet groot maar met allebei kan ik prima door een deur. Nu komt daar een derde bij.
Het is hoe dan ook geen keus, ik moet er gewoon het beste van maken voor mijn kind. Dus ik heb gehamerd op goede en heldere afspraken in het ouderschapsplan, want het schijnt dat dit de goede omgang tussen ouders steunt, en dat een goede omgang loyaliteitsproblemen bij je kind voorkomt. En tegelijk ben ik zo flexibel mogelijk in de praktijk, en dat lijkt zij ook te doen. We houden rekening met elkaars werk en vrije tijd.
Ik heb geen idee wat ik mijn kind moet vertellen als ze opgroeit. Ik schaam de ogen uit m'n kop dat dit gezin uiteen is gevallen. Dat mijn relatie wordt toegevoegd aan de statistieken, met zo'n jong kind, hoe kan ik dat in hemelsnaam verantwoorden?
Maar het is zoals het is, en ik probeer haar - en mezelf - te vergeven dat dit is gebeurd. Ik mis enorm dat er niemand is voor een knuffel. Mijn ouders vinden het ontzettend jammer maar ze nemen een neutrale positie in en hebben toegezegd dat iedereen welkom is met de feestdagen. Dus in dat opzicht zijn geen spanningen. En ik heb mijn baan nog, en mijn huis en vrienden. Op momenten voel ik me ook weer heel goed in staat om het zelf te rooien, mijn dochter vindt het heerlijk om bij m'n ouders te zijn en ik heb een goeie vriend die me door dit proces heen loodst. We zullen zien hoe het gaat.
.
Therapie nooit gelopen? Als je t zo versteld is het matig van je ex; ze is niet gelukkig, maar 10 tegen 1 dat je kind dat geregeld ook niet zal zijn, zonder gezin. Afbreken zonder eerst een poging tot reparatie klinkt bijzonder matig.
More oneness, less categories
Open hearts, no strategies
Decisions based upon faith and not fear
People who live right now and right here
Open hearts, no strategies
Decisions based upon faith and not fear
People who live right now and right here
Jawel, maar dat beviel totaal niet. Ze had ten eerste moeite om uberhaupt onder woorden te brengen wat ze voelde. En ze is erg gevoelig, dus wat ik zei, voelde ze als zeer zware kritiek.quote:
We hadden nog gedacht aan een andere therapeut, die ons misschien wat beter kon begeleiden. Dat hebben we uitgesteld omdat we zelf naar onze eigen therapeut gingen (echt te zielig voor woorden zoals ik het hier neerschrijf, had ik echt zo graag gewild dat we er samen uit kwamen, met je therapeut dit therapeut dat. Maar ik wilde er gewoon alles aan doen). En toen verbrak ze alweer de relatie.
Hoe lang waren jullie bij elkaar en woonden jullie samen voordat jullie een kindje kregen?
Heb dat in de rest van het topic volgens mij niet gelezen, maar wel benieuwd naar.
Sterkte iig.
Heb dat in de rest van het topic volgens mij niet gelezen, maar wel benieuwd naar.
Sterkte iig.
We waren toen 3 jaar bij elkaar, waarvan 2 jaar samenwonen.quote:
Hoe lang waren jullie bij elkaar en woonden jullie samen voordat jullie een kindje kregen?
Zonde dat het zo loopt zeg, maar als zij er zo resoluut (lees; koppig) in is vrees ik dat je er weinig aan kan. Helaas is de situatie die al door velen werd geschetst bewaarheid geworden; ze vond het leventje 'alleen' schijnbaar toch wel erg aantrekkelijk.
Ja, ik dacht dat ik heel open-minded was door dat latten te accepteren. Achteraf was ik gewoon naief. Misschien was het beter geweest om dat niet te accepteren en dat we samen het probleem hadden aangepakt.
Nu is het allemaal voor haar wel heel soepeltjes op een breuk uitgelopen. Rustig apart wonen, rustig afspraak maken over de omgang, en dan hopla: je verbreekt de relatie.
Op een bepaalde manier heb ik me flink genaaid gevoeld. Maar ze zegt dat ze "er alles aan gedaan heeft". En daar kan ik wel wat van vinden, maar om in die negatieve shit te duiken, dat heeft nu gewoon geen enkele zin meer.
Maar de volgende keer zou ik het niet pikken.
Nu is het allemaal voor haar wel heel soepeltjes op een breuk uitgelopen. Rustig apart wonen, rustig afspraak maken over de omgang, en dan hopla: je verbreekt de relatie.
Op een bepaalde manier heb ik me flink genaaid gevoeld. Maar ze zegt dat ze "er alles aan gedaan heeft". En daar kan ik wel wat van vinden, maar om in die negatieve shit te duiken, dat heeft nu gewoon geen enkele zin meer.
Maar de volgende keer zou ik het niet pikken.
Als ze het écht niet meer trok, kon je ook niet veel anders dan het accepteren he?
compact en kleverig.
Ach, ik zou jezelf niet teveel kwalijk nemen, als ze niet wil, wil ze niet meer. Als je er toen hard in was gevlogen en een stok voor het LAT'ten had gestoken was het wellicht toen direct geklapt.quote:
Ja, ik dacht dat ik heel open-minded was door dat latten te accepteren. Achteraf was ik gewoon naief. Misschien was het beter geweest om dat niet te accepteren en dat we samen het probleem hadden aangepakt.
Nu is het allemaal voor haar wel heel soepeltjes op een breuk uitgelopen. Rustig apart wonen, rustig afspraak maken over de omgang, en dan hopla: je verbreekt de relatie.
Op een bepaalde manier heb ik me flink genaaid gevoeld. Maar ze zegt dat ze "er alles aan gedaan heeft". En daar kan ik wel wat van vinden, maar om in die negatieve shit te duiken, dat heeft nu gewoon geen enkele zin meer.
Maar de volgende keer zou ik het niet pikken.
Maar ik kan me voorstellen dat je je goed beetgenomen wordt, voor haar gaat het inderdaad een stuk geleidelijker en zat er wellicht zelfs wat van planning in (of ze was er in ieder geval in haar hoofd al mee bezig neem ik aan). En voor jou was het meer een manier om de boel tóch nog te redden. En dan BAM, ineens kan ook dat niet meer want ze is er klaar mee.
Van het deel wat ik tot nu toe gelezen heb gaat het toch vooral om dat jouw behoeftes vervuld worden maar haar behoeftes daar lijk je weinig om te geven. Als ze dan nog als tussen oplossing wil latten omdat je dan door de weeks je rust heb, en uiteindelijk klapt je relatie toch, dan licht het meer in de lijn der verwachting dat je in die 2 schamele dagen samen nog steeds weinig in haar behoefte hebt kunnen of willen vervullen. Dat genaaid voelen volg ik dus even niet. Als iemand slachtoffer is dan is het je kind.quote:
Ja, ik dacht dat ik heel open-minded was door dat latten te accepteren. Achteraf was ik gewoon naief. Misschien was het beter geweest om dat niet te accepteren en dat we samen het probleem hadden aangepakt.
Nu is het allemaal voor haar wel heel soepeltjes op een breuk uitgelopen. Rustig apart wonen, rustig afspraak maken over de omgang, en dan hopla: je verbreekt de relatie.
Op een bepaalde manier heb ik me flink genaaid gevoeld. Maar ze zegt dat ze "er alles aan gedaan heeft". En daar kan ik wel wat van vinden, maar om in die negatieve shit te duiken, dat heeft nu gewoon geen enkele zin meer.
Maar de volgende keer zou ik het niet pikken.
Maar als je zelf denkt dat je alles hebt gedaan, dan is acceptatie op zijn plaats. Ik ben zelf opgegroeid in een thuissituatie die totaal niet in balans was. Voor mijn veel jongere broertje is de scheiding een zegen geweest (al beseft hij het zelf niet altijd). Om toch maar op een positieve wijze af te sluiten, hoe dit uitpakt voor je kind heb je zelf in de hand (en dat is niet door je een slachtoffer te voelen. Alsof die statistieken er toe doen
).
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Wat hierboven al gezegd is. Het blijft klote natuurlijk, maar ga jezelf niet keer op keer allerlei verwijten maken. Een relatie kan nooit van één kant komen, en het zal vast even duren voor je hier fatsoenlijk mee om kunt gaan en verder kunt gaan met je leven (en dat van je kind), maar probeer vooral naar oplossingen te kijken voor dingen in de toekomst, en niet te blijven mijmeren over oplossingen van iets wat al niet meer te maken is!
Ja doei.
Nee, ik heb nooit naar een tweede verlangd. En nu helemaal niet, deze moet 100% mijn aandacht en energie krijgen, voor haar hele leven.quote:
We hebben binnenkort een gesprekje, ze wilde graag wat dingen kwijt over het verleden. Je zult best gelijk hebben. Ik vind het lastig om objectief te zien. Maar goed, alhoewel zij de knoop heeft doorgehakt, is dat natuurlijk niet voor niks geweest.quote:
Van het deel wat ik tot nu toe gelezen heb gaat het toch vooral om dat jouw behoeftes vervuld worden maar haar behoeftes daar lijk je weinig om te geven
quote:
Als ze het écht niet meer trok, kon je ook niet veel anders dan het accepteren he?
Yep, is ook zo.quote:Op vrijdag 28 november 2014 14:34 schreef Loveless85 het volgende:
Ach, ik zou jezelf niet teveel kwalijk nemen, als ze niet wil, wil ze niet meer.
Ik keek net terug -- je voorgevoel klopte dus.quote:
Alle wijze woorden zijn al gezegd. Heel veel sterkte TS
Bedankt! En met name Motorbloempje die ik er nog nooit op betrapt heb dat ze een blad voor de mond neemt. Dus dat is serieus adviesquote:
probeer vooral naar oplossingen te kijken voor dingen in de toekomst
Kut voor je man, probeer in ieder geval te onthouden dat een relatie een spel is dat 2 kanten op gaat, ga je zelf dus zeker niet voorhouden dat je een mislukkeling bent en dat dit allemaal jouw schuld is! Want je kan ook het ook omdraaien natuurlijk.quote:
Update met zeer, zeer slecht nieuws.
Twee maanden geleden heeft ze de relatie verbroken. Ze kwam tot de realisatie dat ze niet gelukkig was. Ze heeft veel verdriet van dat ik zo moe was en niks wilde doen de afgelopen tijd. Ook had ze het gevoel dat ze met mijn buien zeer op haar tenen moest lopen en zich erop moest aanpassen.
Het is moeilijk uit te drukken hoe ik me voel. De realisatie dat ik geen gezin meer heb, dat is buitengewoon lastig. Zelfs na twee maanden dringt het maar langzaam door. Ik heb zowel mondeling als in een mailtje een voorstel gedaan om de problemen aan te pakken, maar ze wil dat niet.
Daarna kwam het lastige gedeelte, alles formeel maken. We zijn financieel verder niet aan elkaar verbonden, maar we hebben een ouderschapsplan gemaakt. Daar staan uiteraard lastige dingen in, bijv. dat je de vakanties verdeelt. Daar schrok ze enorm van, daar had ze niet aan gedacht.
Als ik mocht kiezen, waren we direct weer bij elkaar. Toch herhaalt ze bepaalde punten die ik hierboven ook genoemd zie. Als alles goed gaat, passen we prima bij elkaar. Als het wat tegen zit, dan wil zij praten en ik zonder me af.
Nou kan ikzelf dat accepteren, maar zij zegt dat ze daar ongelukkig van wordt. Tsja... ik kan haar dus niet gelukkig maken.
Mijn track record wat exen betreft is niet groot maar met allebei kan ik prima door een deur. Nu komt daar een derde bij.
Het is hoe dan ook geen keus, ik moet er gewoon het beste van maken voor mijn kind. Dus ik heb gehamerd op goede en heldere afspraken in het ouderschapsplan, want het schijnt dat dit de goede omgang tussen ouders steunt, en dat een goede omgang loyaliteitsproblemen bij je kind voorkomt. En tegelijk ben ik zo flexibel mogelijk in de praktijk, en dat lijkt zij ook te doen. We houden rekening met elkaars werk en vrije tijd.
Ik heb geen idee wat ik mijn kind moet vertellen als ze opgroeit. Ik schaam de ogen uit m'n kop dat dit gezin uiteen is gevallen. Dat mijn relatie wordt toegevoegd aan de statistieken, met zo'n jong kind, hoe kan ik dat in hemelsnaam verantwoorden?
Maar het is zoals het is, en ik probeer haar - en mezelf - te vergeven dat dit is gebeurd. Ik mis enorm dat er niemand is voor een knuffel. Mijn ouders vinden het ontzettend jammer maar ze nemen een neutrale positie in en hebben toegezegd dat iedereen welkom is met de feestdagen. Dus in dat opzicht zijn geen spanningen. En ik heb mijn baan nog, en mijn huis en vrienden. Op momenten voel ik me ook weer heel goed in staat om het zelf te rooien, mijn dochter vindt het heerlijk om bij m'n ouders te zijn en ik heb een goeie vriend die me door dit proces heen loodst. We zullen zien hoe het gaat.
Ik had liever gehad van niet, maar ja, het zij zo. Zorg dat je nu jezelf en je kind voorop zet, zorg dat ze niet de dupe wordt hiervan. Een scheiding hoeft niet vechtend, scheldend en met haat en nijd. Het werkte gewoon niet, jullie waren gewoon te verschillend. Accepteer dat, en probeer een goede omgeving te creëren waarin je dochter gelukkig kan zijn. Als jullie voor haar bij elkaar waren gebleven, was ze waarschijnlijk ongelukkig geworden (vechtende ouders, etc.). Misschien lastig, maar probeer er het goede in te zien.quote:
[..]
Ik keek net terug -- je voorgevoel klopte dus.
|
|
