quote:
Op maandag 7 juli 2014 22:17 schreef Willoow het volgende:Sowieso aan een kind beginnen terwijl jij je leven niet op orde hebt

Ookal pleeg je geen zelfmoord, de depressieve gedachten zullen de nodige spanning in huis meebrengen die niet goed zal zijn voor 't kind.
Als je zegt dat de psychiater niet helpt, zoek dan een andere, niks doen zal het ook niet verbeteren. Hoop dat alles weer 'goed' gaat voordat het kind er is, anders wordt die daar de dupe van.
Wat je zegt over aan een kind beginnen ben ik helemaal met je eens.
Ik schrok zelf ook van het goede (Of slechte, Zo je wilt) nieuws, Ook omdat we nog zo jong zijn (Ik ben 23 en zij is 22) maar we hebben het geaccepteerd en zijn er saampjes stiekem wel blij mee.
Hierbij moet ik er wel even bi jzeggen dat de spanning in huis niet zo erg meer is als voor 3 maanden terug.
quote:
Op maandag 7 juli 2014 22:27 schreef Seven. het volgende:Wat precies zie jij niet meer zitten? Hoe werkt dat in jouw hoofd? Wanneer komen je zelfmoordgedachten op? En weet je psych dat je zelfmoordgedachten hebt?
Het zijn meer de nachtelijke momenten, Als ik een nachtmerrie heb over vroeger kan ik daar een hele dag mee rondlopen, Heb al EMDR therapie gehad (Hielp niet) Heb medicatie geslikt die je remslaap om het zo maar te zeggen verdoezeld, (Weet even geen ander woord) Maar dat hielp ook niet, Wat momenteel enigszins helpt is dat ik elke avond voor het slapen ga 2 melatonine pilletjes neem (Kun je gewoon bij drogist halen)
quote:
Op maandag 7 juli 2014 22:37 schreef keste010 het volgende:TS, wat een verhaal zeg. Het enige wat ik niet begrijp (al zal ik vast een hoop meer niet begrijpen omdat ik niet zo'n jeugd heb meegemaakt) is waarom je nu dan zo achtervolgd word door je verleden. Je hebt hard moeten vechten om hier te komen, maakt dan het feit dat je nu een kleine op komst hebt dat niet allemaal waard?
Zoals Seven hierboven schrijft: wanneer en waarom komen die gedachten op? Zijn er gevoelens bij het verleden die je nooit verwerkt hebt (woede, jaloezie, angst, ik noem er maar een paar)? Hoe vreselijk het verhaal ook is (ik moest echt even slikken toen ik het verhaal van je tanden las), maakt het hebben 'overleefd' van zo'n jeugd dan niet dat alles nu veel beter aanvoelt?
Of is er misschien toch iets met je relatie dat aan je knaagt? Ze heeft je natuurlijk door dik en dun bijgestaan, maar vind je haar buiten dat ook echt leuk genoeg om je leven mee te delen?
Ik hoop dat het beantwoorden van deze vragen je zelf ook een beetje helpt.
Klopt... als je me voor 2 jaar terug zag was ik echt een zielig hoopje mens,
Tegenwoordig durf ik zelfs weer de stad in met mijn vriendin en gaan dit jaar zelfs naar Hongarije op vakantie (Ben al geen vakantieman en gezien mijn toestand is dit een enorme stap voor mij)
Over het verwerken van een trauma kan ik maar 1 zinnige zin (Leuke woordencombinatie) over zeggen en dat is: Beelden die je als traumatisch hebt ervaren blijf je de rest van je leven bij je dragen.
quote:
Komt goed... over 3 weken (Kan meer zijn. weet het zo niet) Heb ik een gesprek bij lentis (Zit nu bij accare) dus we zullen zien wat er uit rolt