Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

Zijn er hier eigenlijk vrouwen die na een traumatische bevalling nogmaals zijn bevallen? Hoe bereid je je daar op voor?

quote:

Op woensdag 19 november 2014 20:48 schreef L-E het volgende:
Zijn er hier eigenlijk vrouwen die na een traumatische bevalling nogmaals zijn bevallen? Hoe bereid je je daar op voor?

M'n angsten heb ik heel duidelijk uitgesproken naar de gyn (maar ook naar anderen).
(Zo raadde zij mij ook een inleiding af, juist door die angst ervoor).

En ik heb echt alle senarios besproken met m'n vriend en in het bevalplan gezet.

Verder wist ik ook niet wat ik er verder aan kon doen, behalve het gewoon gaan doen...

Ik weet niet eens goed wat mijn angsten zijn. Vooral dat mijn lijf me weer zo in de steek laat, geloof ik. Dat idee alleen al bezorgt me een paniekaanval, en dat kan ik niet gebruiken tijdens een bevalling. Het is nog enorm ver weg natuurlijk, maar ik droom er elke nacht over. Blijkbaar houdt het me bezig..

Volgende week eerste afspraak met de gyn, ik weet dat er alle ruimte is om die angsten te bespreken, dus dat gaan we maar doen.

Lief dat je dat vraagt, ik ben emdr aan het afronden nu, nog 1 of 2 sessies vermoedelijk. Dat gaat supergoed dus, echt grote stappen gezet. Wel afgesproken om de therapeute te blijven zien tijdens deze zwangerschap, gezien het mentale aspect. Ik leer van haar ook ademhalingsoefeningen die ik kan inzetten tijdens een paniekaanval bijvoorbeeld.

Haptonomie zat ik ook aan te denken ja. Heb jij daar ervaring mee?

Ik kan idd niet goed ontcijferen waar de angst nu precies in zit. Ik vond het van begin tot eind niet zo tof, zeg maar. Ik wil geen prematuur kindje, geen spoedkeizersnede, ik wil niet naar een ctg-scherm kijken en zien hoe een hartslag gaat dippen, weten wat dat betekent, en horen dat er inderdaad 'foetale nood' is, ik wil niet onder narcose, ik wil geen longoedeem en een sit-team aan mijn bed en me afvragen wie er gaat koken als ik dood ben want dat kan mijn man helemaal niet - en oh god dan eten ze elke dag pizza ik moet niet dood hoor - en dan naar de ic, ik wil geen jongetje dat niet ademend ter wereld komt, dat veel te licht is omdat hij het slecht had bij mij, ik wil niet weer dat in een paar uur tijd mijn grootste angsten rondom een bevalling uitkomen terwijl ik zo mijn best heb gedaan goed voor mijn lichaam en mijn kindje te zorgen, ik wil het allemaal niet.

Maar niemand heeft een glazen bol, niemand kan mij enige garantie geven over het verloop. Met de wetenschap van hoe bovenstaand verhaal is verlopen hebben wij bewust voor een derde kindje gekozen. Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet. En als het allemaal weer mis gaat, dan dealen we ook daarmee, want zo zijn we. Maar ik wil wel alles op alles zetten om de rust in mezelf te bewaren tijdens die bevalling, want hoe goed of slecht die ook zal gaan, daar kan ik alleen maar profijt van hebben, lijkt me.

quote:

Op woensdag 19 november 2014 21:20 schreef L-E het volgende:
Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet.

ik vind het echt enorm stoer dat je dat gewoon zo durft en doet .

quote:

Op woensdag 19 november 2014 21:42 schreef Burdie het volgende:

[..]

ik vind het echt enorm stoer dat je dat gewoon zo durft en doet .

+1
Ik vind jou een hele sterke vrouw. En ik ben zo blij om te lezen hoe goed emdr heeft gedaan voor je.
Ik zou willen dat ik je angsten weg kon nemen. Maar ik duim heel hard voor je

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het ziekenhuis biedt me alle ruimte, dat klopt. De gynaecoloog heeft al aangegeven dat ze enorm veel met mij mee willen bewegen. Zo is het (sinds mijn verhaal, zeggen ze, ik vind het iets te veel eer ) protocol om met 36 weken naar de anesthesist te gaan om het te hebben over pijnbestrijding, en ook zaken als een evt ruggeprik bij een evt ks (een van de dingen die bij mij dus mis was gelopen), maar als mij dat rust geeft mag ik daar met 20 weken al heen, zei ze. Ik ben nog niet vergeten hoezeer ook zij onder de indruk waren van alles, dus ik heb er alle vertrouwen in dat ze hun best zullen doen dit een prettigere ervaring te laten zijn. En ik moet aangeven wat ik daarvoor nodig heb, gelukkig heb ik nog wel de tijd om dat voor mezelf helder te hebben. Wat ik vooral niet wil is een medisch circus tijdens de zwangerschap, op grond van vorige keer. Ik hoop dat ze daarin met me mee kunnen/willen bewegen. Het zou logisch zijn om enorm veel bd-controles te doen, en urine- en bloedchecks te doen, maar ik wil dat alleen als daar reden toe is. Ik heb het echt nodig dat ik mijn lichaam dat laat aangeven, maar ik weet nog niet hoe zij dat zien. Over een week eerste echo, bij de gyn van de ks ook, dus dat wordt wel een flink gesprek met veel vragen, gok ik

Mijn man heeft geen hulp gehad. Of ja, een gesprek met maatschappelijk werk van het zkhs (protocol, dit wordt aangeboden aan ale prematuur-ouders) en meer niet. We zijn wel samen naar de hellp-themadag geweest en dat was voor hem ook heel fijn. De tijd heeft veel van zijn pijn eraf gesleten, merk ik

En thanks allemaal, het doet me wel goed dat veel mensen ons besluit zo bewonderenswaardig vinden. Ik had een beetje verwacht dat men het heel erg dom zou vinden, na de vorige keer

Ik vond de haptonomie echt fijn. Al durf ik niet te zeggen of ik tijdens de bevalling nou echt zo gehandeld heb als ik geleerd had. Maar wat ik er vooral aan heb gehad is enorm veel vertrouwen in wat ik asn J kon hebben, en beter omgaan met veel stress en angst die ik tijdens de zwangerschap had.

Eigenlijk moet ik na de nacontrole nog maar wat afsprakrn voor mezelf maken denk ik.

Vind het lastig uit te leggen wat ik er nou precies deed maar ik kon veel beter in contact komen met mijn gevoelens (ook fysiek) en er iets mee doen zodat ik me beter voelde.

Helemaal niet dom.
Ik ken maar een echte domme reden om bewust voor een kindje te kiezen en dat is om je relatie te redden.

Ohja, 32 km maar, haha echt nooit van gehoord Vraag maar dan of ze iets met me kan, als je wil

Ja, blijkbaar was de communicatie tussen gynaecologie en anesthesie al heel lang een vervelend dingetje. Veel gemopper over en weer, patienten die daardoor tussen de wal en het schip vielen , en uiteindelijk gebeurt er dan iets heel naars - wat ongetwijfeld ook bij de artsen zelf is nabesproken - en komt er een protocol. Ik nam aan dat er meerdere soortgelijke situaties zijn geweest, maar dat hoeft idd niet eens Is het toch nog ergens goed voor allemaal

Respect LE!

Haptonomie gaf en geeft mij houvast om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren en deze beter te herkennen en hier dan ook naar te handelen.

Ik had gisteren mobiel een hele reactie getypt en toen was ie ineens weg. Dus nu een herkansing.

Mignonne, wat kun jij dingen toch altijd mooi omschrijven.

En over haptonomie, ik heb het beide zwangerschappen gedaan. Ik vond het heel fijn om één op één bezig te zijn en niet in een groep. Het ging om mij, mijn man en onze kindjes tijdens de sessies. Met name de tweede zwangerschap heb ik genoten van het even alleen met mijn man en de kindjes bezig zijn, omdat we toch minder tijd hadden om erbij stil te staan dan toen ik zwanger was van de eerste.
Ik ben enorm enthousiast over haptonomie, terwijl ik helemaal geen zweverig type ben. Er is ook niet echt iets zweverigs aan eerlijkgezegd.
Ik heb daar geleerd om me te focussen op het maken van ruimte voor de baby die eruit moet. De pijn dus niet ontlopen, maar er juist naartoe gaan in gedachten en focussen op het feit dat er ruimte nodig is om de baby geboren te laten worden. Ik heb geleerd om rustig te ademen en zo heb ik beide bevallingen de weeën heel goed op kunnen vangen. De techniek kwam neer op heel rustig diep inademen en daarna rustig uitademen, niet puffen dus. Ook mijn man heeft veel geleerd, bijvoorbeeld hoe hij mij kon ondersteunen tijdens het persen en tijdens de ontsluitingsfase. Ik heb er in ieder geval tijdens de bevalling veel aan gehad. Natuurlijk zal dat voor iedereen anders zijn, maar dit is mijn ervaring ermee.

LE, ik heb je posts gelezen en weet ook van wat meelezen een beetje van wat er is gebeurd. Bij mij was er een andere situatie, maar misschien dat je wel iets aan mijn ervaring/voorbereiding hebt. Ik zal proberen om vandaag een en ander op te schrijven.

Wij hebben vandaag een goed gesprek gehad met de gynaecoloog die Billie mede op de wereld heeft gezet. Ze belichtte de hele bevalling nogmaals, nam alles met ons door bij een evt tweede bevalling. Wat onwijs fijn was dat gesprek.

Dat wilde ik nog even terugkoppelen naar aanleiding van m'n eerdere Posts in dit topic :-)

Fijn Kuukske!

quote:

Op woensdag 16 maart 2016 21:07 schreef Razztwizzle het volgende:
Ik denk dat mijn bevalling van C nog meer in m'n hoofd zit dan ik dacht .

Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.

Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.

De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post . Misschien is het herkenbaar voor iemand? Ik ga het topic maar eens doorlezen.

Helemaal niet gek Razz, het is ook hartstikke eng wat er gebeurd is, en zeker als er (of dat nou met een goede reden was want haast haast, of niet) niet met je gecommuniceerd is.

Het is voor mij heel herkenbaar ja. Ik weet niet hoe oud C nu is?
Rosalie was zo'n 6 weken oud toen ik 's nachts wakker werd in een grote plas bloed (einde matras) en een enorm stolsel verloor.

Gauw naar de eerste hulp met mijn fluxus nog in het achterhoofd. Mij werd verteld dat het ws een eerste heftige menstruatie was en dat ze de bloeding zouden stoppen met een medicijn. Ik kom ff niet op de naam, maar ik gebruikte het vroeger al om mijn menstruatie uit te stellen (voor kamp oid) toen ik nog niet aan de pil was.
Werkte altijd prima. 3 dagen na stoppen kwam de menstruatie dan op gang.

Dik keer legde het helemaal niks stil en bleef ik nog bijna 2 weken rustig doorvloeien. Als een enorm lange menstruatie. Dat is uiteindelijk vanzelf gestopt.
Toen ik meerdere keren heb gevraagd waarom het het bloeden niet stopte kreeg ik alleen een 'eeeh ja dat gebeurd soms'.

Achteraf heb ik me af laten wimpelen en heb ik niet het idee gehad dat ze überhaupt mijn dossier hebben ingezien.

Toen ik die macht wakker werd in die plas bloed dacht ik alleen maar 'nu ga ik alsnog. Zie je, ik laat ze met zijn drietjes achter
'

Zie hier een deel van het trauma wat later een ptss bleek te zijn.

Sorry, mijn verhaal is niet leuk om te lezen, maar geeft wel herkenning.

Volg je lijf en je intuïtie. Die geven heel goed grenzen aan.

Edit: medicijn heet primolut