OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Begrijp je hoorquote:Op maandag 10 november 2014 15:41 schreef Kuukske het volgende:
[..]
Jep. Ben ik geweest. Heb met haar ook de bevalling nog eens besproken. Maar toch hou ik iets in m'n achterhoofd wat knaagt. Dat krijg ik niet weg. We zijn nu van plan om een gesprek met de gyn te plannen. Maar ik weet niet of dat het gevoel van de angst wegneemt. Maar ik vind het wel knap of ehm.. bemoedigend? om te lezen dat er toch vrouwen zijn die het dan nog durven. Snap je wat ik bedoel?
. Mijn angst voor de bevalling is er ook altijd geweest. Maar sterk wisselend in intensiteit. Kwam ook de bevalling keihard boven ook al had ik er de laatste weken wel redelijk vertrouwen in gekregen. Heftige paniek, maar uitgebreid doorgesproken he ik zou willen dat daar mee om te gaan (ook in bevalplan).
Erover praten is ook wel heel belangrijk. Dat merk ik wel, beetje laat. Maar beter laat dan nooit.
Daarom, morgen de vk bellen om de verwijzing naar de gyn. Die kan misschien weer net wat meer details geven dan de vk. Hoewel zij me al een goed beeld gaf.. van een groot whiteboard in een ruimte waar mensen kleurtjes krijgen met opmerkingen enzo. Ik probeer ook die 80% te benaderen, waarbij het zich niet herhaalt.
Daarom, morgen de vk bellen om de verwijzing naar de gyn. Die kan misschien weer net wat meer details geven dan de vk. Hoewel zij me al een goed beeld gaf.. van een groot whiteboard in een ruimte waar mensen kleurtjes krijgen met opmerkingen enzo. Ik probeer ook die 80% te benaderen, waarbij het zich niet herhaalt.
I am the root of all that is evil, but you can call me Kuukske.
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
Je bedoelt dat de vk heeft uitgelegd dat je als 'bijzonder'/eerdere fluxus herkenbaar bent op het bord waarop patiënten vermeld staan voor de artsen/verpleegkundigen?quote:
Erover praten is ook wel heel belangrijk. Dat merk ik wel, beetje laat. Maar beter laat dan nooit.
Daarom, morgen de vk bellen om de verwijzing naar de gyn. Die kan misschien weer net wat meer details geven dan de vk. Hoewel zij me al een goed beeld gaf.. van een groot whiteboard in een ruimte waar mensen kleurtjes krijgen met opmerkingen enzo. Ik probeer ook die 80% te benaderen, waarbij het zich niet herhaalt.
Zat me net te bedenken, mij gaf het (soms) rust om te weten dat ik de afspraak met de vk had dat ze vanaf het begin van de bevalling zou blijven ook als ik overgedragen zou worden. Wetenschap van aanwezigheid stagiaire-vk, vooraf bekend, versterkte dat...mocht de vk even wat anders moeten doen dan zou de stagiaire er zijn.
Maar, om eerlijk naar jou toe te zijn was mijn grootste angst niet de herhaling van de fluxus, maar niet serieus genomen worden/dat er niet naar me geluisterd zou worden.
Ik vond t doodeng na de fluxus, bij de bevalling stond er een ok team klaar, de gynaecoloog was bij de uitdrijving en de medicatie lag al klaar.
Ik heb erover gepraat met de artsen, en een speciale verpleegkundige in het ziekenhuis.
Uiteindelijk is het goed gegaan.
Ik heb erover gepraat met de artsen, en een speciale verpleegkundige in het ziekenhuis.
Uiteindelijk is het goed gegaan.
Kuukske goed dat jé een afspraak gaat plannen met de gynaecoloog. Hij/zij is de enige die je hierin goed kan begeleiden.
Ik vind het ontzettend dapper dat de andere meiden hier het nog wel gedurfd hebben. Ik durf niet meer. Nou is het ook goed zo, met twee meiden. Maar het heeft even geduurd voor ik dat punt bereikt had.
Ik heb geen kansberekening gehoord over een herhaling op fluxus. Alleen dat de kans groter is dan het krijgen van een eerste fluxus en dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen als ik weer zwanger zou raken.
succes met de beslissing. Het lijkt mij een moeilijk vraagstuk als je erg graag een tweede wilt, maar bang bent voor herhaling.
Ik vind het ontzettend dapper dat de andere meiden hier het nog wel gedurfd hebben. Ik durf niet meer. Nou is het ook goed zo, met twee meiden. Maar het heeft even geduurd voor ik dat punt bereikt had.
Ik heb geen kansberekening gehoord over een herhaling op fluxus. Alleen dat de kans groter is dan het krijgen van een eerste fluxus en dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen als ik weer zwanger zou raken.
succes met de beslissing. Het lijkt mij een moeilijk vraagstuk als je erg graag een tweede wilt, maar bang bent voor herhaling.
Hier ook fluxus bij de eerste. En bij tweelingbevalling amper bloed verloren. Was wel een ks. Eigenlijk geen moment bang geweest dat het weer zou gebeuren. Misschien ook omdat ik uberhaupt nog niet zo goed over een bevalling nagedacht had.
Sommige dagen denk ik er ook zo over. Andere dagen niet.quote:Op maandag 10 november 2014 20:35 schreef Burdie het volgende:
Mijn zus heeft het ook bij beide bevallingen gehad. Ik ga er eigenlijk vanuit dat het een tweede keer weer gebeurt... wie weet valt het mee
Ja dat bord ja.quote:Op maandag 10 november 2014 16:39 schreef Kursor het volgende:
[..]
Je bedoelt dat de vk heeft uitgelegd dat je als 'bijzonder'/eerdere fluxus herkenbaar bent op het bord waarop patiënten vermeld staan voor de artsen/verpleegkundigen?
Zat me net te bedenken, mij gaf het (soms) rust om te weten dat ik de afspraak met de vk had dat ze vanaf het begin van de bevalling zou blijven ook als ik overgedragen zou worden. Wetenschap van aanwezigheid stagiaire-vk, vooraf bekend, versterkte dat...mocht de vk even wat anders moeten doen dan zou de stagiaire er zijn.
Maar, om eerlijk naar jou toe te zijn was mijn grootste angst niet de herhaling van de fluxus, maar niet serieus genomen worden/dat er niet naar me geluisterd zou worden.
Heel rationeel denkend, weten dat er al veel maatregelen worden getroffen etc. Dat geeft wel een fijn gevoel. Maar ik moet het ook nog van een gyn horen denk ik.
I am the root of all that is evil, but you can call me Kuukske.
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
Een goed gesprek met een gynaecoloog kan echt een miljoen angsten wegnemen, weet ik uit ervaring. Niemand heeft een glazen bol en kan jou de zekerheid geven dat het niet weer gebeurt, maar ze kunnen je wel verzekeren van adequaat handelen. En dat gaf mij wel veel rust (andere situatie, want geen fluxus, maar ik ken de angsten omtrent een volgende bevalling).
Het gesprek met de gyn heeft ons hier dusdanig gerustgesteld dat we een volgende zwangerschap weer aan durven
Het gesprek met de gyn heeft ons hier dusdanig gerustgesteld dat we een volgende zwangerschap weer aan durven
De herhalingskans bij een fluxus is inderdaad 15%. Dat is echter niet gespecificeerd naar oorzaak. Je kunt je voorstellen dat je herhalingskans bij een atonie (niet meer samentrekken van de baarmoeder) wellicht anders is dan een fluxus wegens een placentarest. Maar goed, dat weten we dus niet precies. Die 15% betekent echter ook dat de kans dat het níet weer gebeurt 85% is. Als je eenmaal een fluxus hebt gehad, zal bij een volgende bevalling erop geanticipeerd worden. Meestal krijg je een plaatsindicatie (= ziekenhuisbevalling met eigen verloskundige), soms 'moet' je onder leiding van de gynaecoloog bevallen (ernstige fluxus). Je krijgt een waaknaald, dus een infuus in je hand of arm, zodat er bij herhaling van de fluxus gelijk mogelijkheid is om je vocht en medicatie te geven. Een infuus is namelijk heel moeilijk te prikken als je flink bloedt. Verder zal na de geboorte van je kind een spuit met oxytocine (syntocinon) worden gegeven en wordt niet een uur afgewacht tot de placenta komt.
Bovenstaande zijn standaard maatregelen, maar geen wetten. Het is altijd verstandig om je vragen en overwegingen met je eigen verloskundige door te spreken en om een goed plan te maken voor de bevalling. Probeer je veilig te voelen en als het even kan, laat je niet inleiden. Dat vergroot namelijk de kans op een fluxus.
Zelf heb ik met mijn laatste bevalling ook een fluxus gehad, op basis van een placentarest. Mocht ik nog eens gaan bevallen, dan zal dat thuis zijn, met waaknaald en een syntocinonspuit
Bovenstaande zijn standaard maatregelen, maar geen wetten. Het is altijd verstandig om je vragen en overwegingen met je eigen verloskundige door te spreken en om een goed plan te maken voor de bevalling. Probeer je veilig te voelen en als het even kan, laat je niet inleiden. Dat vergroot namelijk de kans op een fluxus.
Zelf heb ik met mijn laatste bevalling ook een fluxus gehad, op basis van een placentarest. Mocht ik nog eens gaan bevallen, dan zal dat thuis zijn, met waaknaald en een syntocinonspuit
/ontlurkt
Kuukske, geen idee of je er iets aan hebt, maar een verhaal uit de praktijk: vriendin van mij heeft bij de eerste fluxus gehad (weet niet meer hoeveel bloedverlies), was (ook) een stuk placenta achtergebleven, manuele verwijdering geprobeerd maar lukte niet, later op de OK verwijderd.
Tweede bevalling was in een paar uurtjes gepiept, zonder noemenswaardige problemen of fluxus. Het kán.
Kuukske, geen idee of je er iets aan hebt, maar een verhaal uit de praktijk: vriendin van mij heeft bij de eerste fluxus gehad (weet niet meer hoeveel bloedverlies), was (ook) een stuk placenta achtergebleven, manuele verwijdering geprobeerd maar lukte niet, later op de OK verwijderd.
Tweede bevalling was in een paar uurtjes gepiept, zonder noemenswaardige problemen of fluxus. Het kán.
Dit, dat, alles.
Hier geen fluxus, maar hellp..
En zeker de laatste weken was ik echt bang, bang voor herhaling en angst voor een inleiding. Dat schreef ik hier dan ook 2 maanden geleden..
Ook ik heb deze angst met de gyn besproken en dat was erg fijn. Zo hadden we al een afspraak voor een ks gemaakt want ze nam m'n angst voor een inleiding erg serieus.
Dan nu het positieve:
5 weken geleden ben ik spontaan bevallen en kan ik zeggen dat het echt supergoed en gemakkelijk ging.
Dus echt een tweede kan ook goed gaan...
En zeker de laatste weken was ik echt bang, bang voor herhaling en angst voor een inleiding. Dat schreef ik hier dan ook 2 maanden geleden..
Ook ik heb deze angst met de gyn besproken en dat was erg fijn. Zo hadden we al een afspraak voor een ks gemaakt want ze nam m'n angst voor een inleiding erg serieus.
Dan nu het positieve:
5 weken geleden ben ik spontaan bevallen en kan ik zeggen dat het echt supergoed en gemakkelijk ging.
Dus echt een tweede kan ook goed gaan...
Positieve verhalen zijn fijn om te lezen.
I am the root of all that is evil, but you can call me Kuukske.
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
Wup, is er zicht op wanneer de kans op herhaling groter is? Bij placenta rest of bij een niet samentrekkende baarmoeder?
Dat ligt weer aan de reden van het probleem 
Als je een littekenbaarmoeder hebt, kan dat de reden zijn van de rest. Als je een afwijkende vorm baarmoeder hebt, kan dat de reden zijn dat de placenta niet makkelijk komt. Maar het kan ook toeval zijn, pech en dus niet herhalen.
Een niet goed samentrekkende baarmoeder kan het gevolg zijn van een langdurige bevalling (vermoeidheid) of een inleiding (kunstmatige weeën) of door overrekking (tweeling) en zo nog meer redenen. En dan heb je ook nog fluxus door een knip of door een stollingsstoornis. Daarom is het voor iedereen zo specifiek of de kans op herhaling aannemelijk is of niet zo.
Als je een littekenbaarmoeder hebt, kan dat de reden zijn van de rest. Als je een afwijkende vorm baarmoeder hebt, kan dat de reden zijn dat de placenta niet makkelijk komt. Maar het kan ook toeval zijn, pech en dus niet herhalen. Een niet goed samentrekkende baarmoeder kan het gevolg zijn van een langdurige bevalling (vermoeidheid) of een inleiding (kunstmatige weeën) of door overrekking (tweeling) en zo nog meer redenen. En dan heb je ook nog fluxus door een knip of door een stollingsstoornis. Daarom is het voor iedereen zo specifiek of de kans op herhaling aannemelijk is of niet zo.
Ik heb zelf een behoorlijke fluxus gehad na een ks en als oorzaak luie baarmoeder (atonie dus). Gevoelsmatig lijkt mij daar een aardige kans op herhaling omdat mijn bm niet deed wat het moet doen.
Het lijkt of ik vnl fluxus door placentarest hoor, komt dat veel vaker voor? Of lijkt dat maar zo?
Ik denk niet dat er een 3e komt hier, maar zou het dan ook wel spannend vinden.
Het lijkt of ik vnl fluxus door placentarest hoor, komt dat veel vaker voor? Of lijkt dat maar zo?
Ik denk niet dat er een 3e komt hier, maar zou het dan ook wel spannend vinden.
Kan een ks an sich ook oorzaak zijn van niet samentrekkende bm? Er ging geen vermoeiende bevalling of inleiding aan vooraf.
Ik had een combinatie van overrekking (want tweeling) en een stukje achtergebleven vlies. Ik heb na de verwijdering van de vliezen nog de hele nacht aan een infuus gelegen om de baarmoeder te laten samentrekken.
Wup, ik vind het bijzonder om te lezen dat fluxus door inleiding kan komen, of dat er dan een grotere kans is in ieder geval. Misschien komt dat omdat ik heel diep in mijn hart nog steeds denk dat mijn bevalling anders zou zijn gegaan als ik niet was ingeleid. En ondanks dat ik er inmiddels wel mee om kan gaan blijft het inleiden toch nog steeds als enorm falen voelen en ik schaam me er echt voor.
En ik herken ook wat Burdie zegt, dat je terugkomt en dat ze je kind aangekleed en gewassen hebben.
Niet dat ik het zelf had kunnen doen, maar ik had het graag gezien in ieder geval.
Wup, ik vind het bijzonder om te lezen dat fluxus door inleiding kan komen, of dat er dan een grotere kans is in ieder geval. Misschien komt dat omdat ik heel diep in mijn hart nog steeds denk dat mijn bevalling anders zou zijn gegaan als ik niet was ingeleid. En ondanks dat ik er inmiddels wel mee om kan gaan blijft het inleiden toch nog steeds als enorm falen voelen en ik schaam me er echt voor.
En ik herken ook wat Burdie zegt, dat je terugkomt en dat ze je kind aangekleed en gewassen hebben.
Niet dat ik het zelf had kunnen doen, maar ik had het graag gezien in ieder geval.
Ah ik snap het. Als ik het dan goed begrijp had ik twee risicofactoren: enerzijds een inleiding en anderzijds zwangerschapscholestase wat bloedverdunnend schijnt te zijn...
Een vriendin van mij had ook fluxus bij de eerste en heeft een prima tweede bevalling gehad. Wel in het ziekenhuis natuurlijk i.v.m de historie.
Ze is bij nummer 2 ingeleid omdat de baby maar bleef draaien en dat heeft ook geen probleem of weer fluxus opgeleverd.
Ik weet verder niet precies wat de oorzaak was bij de eerste.
*duikt snel terug onder als lurker*
Ze is bij nummer 2 ingeleid omdat de baby maar bleef draaien en dat heeft ook geen probleem of weer fluxus opgeleverd.
Ik weet verder niet precies wat de oorzaak was bij de eerste.
*duikt snel terug onder als lurker*
Oorzaak bij mij was dat de placenta niet geboren werd, maar wel los in de baarmoeder bleek te liggen. De placenta kon niet met de navelstreng naar buiten geleid worden omdat de navelstreng niet op de placenta aangehecht was, maar op de vliezen.
Ik heb bij de eerste wel meer bloedverlies gehad(het was geen fluxus, maar wel een redelijke hoeveelheid geloof ik), kwam door de lange bevalling. Ze hingen ook gelijk op mijn buik om de slagader dicht te drukken, om zo de boel de kans te geven samen te trekken en het bloeden iets tegen te houden zeg maar.
Voor de tweede was ik wel gewaarschuwd dat ik een tas klaar moest hebben, want bij herhaling belden ze toch echt een ambulance(ik wilde na de eerste absoluut thuis bevallen). Maar het was een vlotte bevalling(iets van 7 uur tegenover 24 uur(met weeënopwekkers en alles erbij toen), en het bloedverlies viel heel erg mee. Ik kreeg wel een hogere dosis van die spuit geloof ik.
Voor mij was het heel fijn dat de tweede bevalling soepel ging. Het was zo anders als de eerste keer, dat van de eerste keer de scherpe randjes af zijn.
Voor de tweede was ik wel gewaarschuwd dat ik een tas klaar moest hebben, want bij herhaling belden ze toch echt een ambulance(ik wilde na de eerste absoluut thuis bevallen). Maar het was een vlotte bevalling(iets van 7 uur tegenover 24 uur(met weeënopwekkers en alles erbij toen), en het bloedverlies viel heel erg mee. Ik kreeg wel een hogere dosis van die spuit geloof ik.
Voor mij was het heel fijn dat de tweede bevalling soepel ging. Het was zo anders als de eerste keer, dat van de eerste keer de scherpe randjes af zijn.
Nikki, ik wil je gevoel niet bagetaliseren, maar mens! Schamen voor je bevalling! Je hebt twee voldragen, a terme ventjes met je meegedragen! Jouw lijf heeft zo onwijs zn best gedaan voor die twee.quote:
Ik had een combinatie van overrekking (want tweeling) en een stukje achtergebleven vlies. Ik heb na de verwijdering van de vliezen nog de hele nacht aan een infuus gelegen om de baarmoeder te laten samentrekken.
Wup, ik vind het bijzonder om te lezen dat fluxus door inleiding kan komen, of dat er dan een grotere kans is in ieder geval. Misschien komt dat omdat ik heel diep in mijn hart nog steeds denk dat mijn bevalling anders zou zijn gegaan als ik niet was ingeleid. En ondanks dat ik er inmiddels wel mee om kan gaan blijft het inleiden toch nog steeds als enorm falen voelen en ik schaam me er echt voor.
En ik herken ook wat Burdie zegt, dat je terugkomt en dat ze je kind aangekleed en gewassen hebben.
Lotte!
Noah!
Noah!
Ik snap je punt, maar zo voelt het voor mij helaas echt niet.quote:
[..]
Nikki, ik wil je gevoel niet bagetaliseren, maar mens! Schamen voor je bevalling! Je hebt twee voldragen, a terme ventjes met je meegedragen! Jouw lijf heeft zo onwijs zn best gedaan voor die twee.
Ik vind het moeilijk uit te leggen. Het komt er denk ik vooral op neer dat ik vind dat een kindje zijn eigen geboortedag hoort te kiezen (uitzonderingen op medisch gebied daargelaten). Een kindje hoort te komen wanneer het daar zelf klaar voor is, niet omdat de mama het toevallig even niet trekt (daar lees ik op de tweelingen FB net iets te veel verhalen over) of omdat het toevallig één van een tweeling is. Natuurlijk zou ik mijn inleiding kunnen zien als een "uitzondering op medisch gebied", maar zo voelt het niet. Het ging prima met mij, het ging prima met de kindjes, er waren eigenlijk helemaal geen aanwijzingen dat er iets niet goed zat. Toch stonden de artsen erop om in te leiden, omdat de placenta eventueel slechter zou kunnen gaan werken in verband met tweelingzwangerschap. De kindjes waren groot volgens de metingen, maar dat viel achteraf allemaal enorm mee met 3870 gram en 3670 gram. Ik heb gelukkig het inleiden zo lang mogelijk uit kunnen stellen, maar toch heb ik nooit 100% achter die beslissing gestaan en dat zal ik ook nooit staan ook ben ik bang.
39+3quote:
Met welke termijn zijn ze geboren Nikki?
Ik weet dat veel mensen er alles voor over zouden hebben om met die termijn "pas" te bevallen en toch maak ik me er zo druk om.
Ach, tegen de man wiens been wordt geamputeerd zeg je toch ook niet dat hij niet moet zeiken omdat er mensen zijn zonder benen?quote:
[..]
39+3
Ik weet dat veel mensen er alles voor over zouden hebben om met die termijn "pas" te bevallen en toch maak ik me er zo druk om.
Ik kan me voorstellen dat er veel verdriet zit rondom het feit dat het niet jouw beslissing was. Jij wilde dit niet voor je kindjes, en het is toch gebeurd, dat doet zeer. Dat een van je kindjes het dan na die bevalling ook even flink moeilijk heeft helpt ook niet mee in dat gevoel he?
Nee dat klopt helemaal. Het feit dat S zo'n beroerde start had werkt inderdaad niet mee. Ik denk dat ik er meer vrede mee had gehad als alles met beide kindjes gewoon goed was gegaan. Maargoed dat zeg ik nu achteraf en wie zegt dat dat inderdaad zo zou zijn.
Ik ben wel blij dat ik hier mijn verhaal af en toe kwijt kan, want irl verklaren mensen me regelmatig voor gek, moet ik me niet druk maken want ze zijn nu toch gezond etc., dus ik ben maar gestopt met erover praten.
Ik ben wel blij dat ik hier mijn verhaal af en toe kwijt kan, want irl verklaren mensen me regelmatig voor gek, moet ik me niet druk maken want ze zijn nu toch gezond etc., dus ik ben maar gestopt met erover praten.
Dat weet je niet nee. En ergens vrede mee hebben kun je niet afdwingen. Tijd zal je helpen daarin, dat geloof ik echt.
En je mag en kan tegen die mensen zeggen dat dit jouw proces is, jouw verhaal, en dat niemand daar iets van hoeft te vinden. Ik kan me echt zo druk maken om hoe de impact van een bevalling onder het kleed wordt geschoven
En je mag en kan tegen die mensen zeggen dat dit jouw proces is, jouw verhaal, en dat niemand daar iets van hoeft te vinden. Ik kan me echt zo druk maken om hoe de impact van een bevalling onder het kleed wordt geschoven
"Natuurlijk is bevallen niet leuk. Maar je hebt een gezond kind, daar gaat het toch om!"quote:
Dat weet je niet nee. En ergens vrede mee hebben kun je niet afdwingen. Tijd zal je helpen daarin, dat geloof ik echt.
En je mag en kan tegen die mensen zeggen dat dit jouw proces is, jouw verhaal, en dat niemand daar iets van hoeft te vinden. Ik kan me echt zo druk maken om hoe de impact van een bevalling onder het kleed wordt geschoven
'Je ken tenminste kindere krijge!' heb ik ook gehoordquote:Op woensdag 19 november 2014 16:28 schreef Burdie het volgende:
[..]
"Natuurlijk is bevallen niet leuk. Maar je hebt een gezond kind, daar gaat het toch om!"
Dat heb ik na mijn mk gehoord. "Nu weet je in elk geval dat je zwanger kunt worden"quote:Op woensdag 19 november 2014 16:30 schreef L-E het volgende:
[..]
'Je ken tenminste kindere krijge!' heb ik ook gehoord
.
Dudequote:
[..]
Dat heb ik na mijn mk gehoord. "Nu weet je in elk geval dat je zwanger kunt worden"
Of als je kind op neo ligt: 'Nah, wel lekker dat je geen nachtvoedingen hoeft te geven zeg!'
Echt hè, sommige mensen... 
Ik snap ook niet zo goed waarom zij voor mij willen bepalen wat wel of niet erg is. Ik weet zelf ook wel dat er veel ergere dingen gebeuren rondom bevallingen dan wat ik nu heb meegemaakt, maar dat maakt wat ik heb meegemaakt niet minder erg voor mij. Ofzo.
Ik snap ook niet zo goed waarom zij voor mij willen bepalen wat wel of niet erg is. Ik weet zelf ook wel dat er veel ergere dingen gebeuren rondom bevallingen dan wat ik nu heb meegemaakt, maar dat maakt wat ik heb meegemaakt niet minder erg voor mij. Ofzo.
Ja die!quote:
[..]
Dude
Of als je kind op neo ligt: 'Nah, wel lekker dat je geen nachtvoedingen hoeft te geven zeg!'
Werd zelfs gezegd door de voedingsassistente in het zh
(terwijl ik 's nachts voor de webcam zat te kolven en me de rest van de nacht zorgen lag te maken om mijn kleine couveuse meisje...)
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
Ja, alsof je een goede nachtrust hebt in de wetenschap dat je kind ergens anders ligt te vechten. Alleen.quote:
[..]
Ja die!
Werd zelfs gezegd door de voedingsassistente in het zh
(terwijl ik 's nachts voor de webcam zat te kolven en me de rest van de nacht zorgen lag te maken om mijn kleine couveuse meisje...)
Ik kan er een boek vol over schrijven, de stomme opmerkingen. Of op zijn minst een topic
Nou inderdaad.... En met ontstoken hechtingen continue op en neer naar het ziekenhuis en niks kraambed, maar wekenlang op een tuinstoel naast je kindje zitten. Ik word er weer verdrietig van. En ja in perspectief zien etc, ik weet het ook allemaal wel, maar ieder z'n eigen verdriet(jes) toch?
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
och Nikki
Idd ik sluit me helemaal aan bij LE, jouw proces, jouw verhaal, daar hoeft (en heeft!) een ander helemaal niets van te vinden.
Heel, heel soms kan het fijn en verhelderend zijn als iemand de zaken weer even voor je in perspectief zet, weer even je met beide benen op de grond zet. Maar dat is doorgaans maar 1 persoon, wellicht 2 die dat kunnen en dan nog is er ruimte nodig voor jouw gevoelens, dus zonder die te bagatelliseren. Ik begrijp die "joh-het-is-nu-toch-goed" drang van mensen nooit zo.
Overigens, je bent echt niet alleen, er zijn heel erg veel vrouwen die zich hetzelfde voelen als wat jij omschrijft. Bijvoorbeeld moeders van eenlingen die bij 41 of 42 weken worden ingeleid puur onder de noemer tijd. Die zich nog goed voelen, van wie het kind t nog goed doet. Het is bepaald niet ongewoon dat vrouwen daar moeite mee hebben, echt niet.
Idd ik sluit me helemaal aan bij LE, jouw proces, jouw verhaal, daar hoeft (en heeft!) een ander helemaal niets van te vinden.
Heel, heel soms kan het fijn en verhelderend zijn als iemand de zaken weer even voor je in perspectief zet, weer even je met beide benen op de grond zet. Maar dat is doorgaans maar 1 persoon, wellicht 2 die dat kunnen en dan nog is er ruimte nodig voor jouw gevoelens, dus zonder die te bagatelliseren. Ik begrijp die "joh-het-is-nu-toch-goed" drang van mensen nooit zo.
Overigens, je bent echt niet alleen, er zijn heel erg veel vrouwen die zich hetzelfde voelen als wat jij omschrijft. Bijvoorbeeld moeders van eenlingen die bij 41 of 42 weken worden ingeleid puur onder de noemer tijd. Die zich nog goed voelen, van wie het kind t nog goed doet. Het is bepaald niet ongewoon dat vrouwen daar moeite mee hebben, echt niet.
:)
Ik zit ook steeds met de "wat als" vraag... Wat als ik gewoon had mogen wachten ipv inleiden met 40+2?
Was het mijn lichaam dan wel gelukt?
Ik merk dat ik nu na de geboorte ook extra gevoelig ben voor 'geen controle hebben' over dingen. Mijn bevalling was op dat gebied (toch al mijn zwakke plek) wel een dieptepunt en het heeft mijn kraamtijd echt getekend...
Was het mijn lichaam dan wel gelukt?
Ik merk dat ik nu na de geboorte ook extra gevoelig ben voor 'geen controle hebben' over dingen. Mijn bevalling was op dat gebied (toch al mijn zwakke plek) wel een dieptepunt en het heeft mijn kraamtijd echt getekend...
Kwak
Zijn er hier eigenlijk vrouwen die na een traumatische bevalling nogmaals zijn bevallen? Hoe bereid je je daar op voor?
M'n angsten heb ik heel duidelijk uitgesproken naar de gyn (maar ook naar anderen).quote:
Zijn er hier eigenlijk vrouwen die na een traumatische bevalling nogmaals zijn bevallen? Hoe bereid je je daar op voor?
(Zo raadde zij mij ook een inleiding af, juist door die angst ervoor).
En ik heb echt alle senarios besproken met m'n vriend en in het bevalplan gezet.
Verder wist ik ook niet wat ik er verder aan kon doen, behalve het gewoon gaan doen...
Ik weet niet eens goed wat mijn angsten zijn. Vooral dat mijn lijf me weer zo in de steek laat, geloof ik. Dat idee alleen al bezorgt me een paniekaanval, en dat kan ik niet gebruiken tijdens een bevalling. Het is nog enorm ver weg natuurlijk, maar ik droom er elke nacht over. Blijkbaar houdt het me bezig..
Volgende week eerste afspraak met de gyn, ik weet dat er alle ruimte is om die angsten te bespreken, dus dat gaan we maar doen.
Volgende week eerste afspraak met de gyn, ik weet dat er alle ruimte is om die angsten te bespreken, dus dat gaan we maar doen.
L-E ik weet dat je al bezig bent met EMDR (hoe gaat dat inmiddels?), maar is het misschien een overweging om tijdens deze zwangerschap iets van haptonomische begeleiding te doen? Meestal focust dat vooral op het omgaan met pijn, maar het kan natuurlijk juist ook heel goed anders ingezet worden. Om in je lijf te blijven zeg maar tijdens de bevalling in plaats van in je hoofd.
Lijkt me heel lastig, het is bepaald niet niks wat je hebt meegemaakt, ik kan me ook best voorstellen dat het nog zo groot is dat je niet zo direct in 1 'angst' kunt vatten waar je precies bang voor bent.
Lijkt me heel lastig, het is bepaald niet niks wat je hebt meegemaakt, ik kan me ook best voorstellen dat het nog zo groot is dat je niet zo direct in 1 'angst' kunt vatten waar je precies bang voor bent.
:)
Lief dat je dat vraagt, ik ben emdr aan het afronden nu, nog 1 of 2 sessies vermoedelijk. Dat gaat supergoed dus, echt grote stappen gezet. Wel afgesproken om de therapeute te blijven zien tijdens deze zwangerschap, gezien het mentale aspect. Ik leer van haar ook ademhalingsoefeningen die ik kan inzetten tijdens een paniekaanval bijvoorbeeld.
Haptonomie zat ik ook aan te denken ja. Heb jij daar ervaring mee?
Ik kan idd niet goed ontcijferen waar de angst nu precies in zit. Ik vond het van begin tot eind niet zo tof, zeg maar. Ik wil geen prematuur kindje, geen spoedkeizersnede, ik wil niet naar een ctg-scherm kijken en zien hoe een hartslag gaat dippen, weten wat dat betekent, en horen dat er inderdaad 'foetale nood' is, ik wil niet onder narcose, ik wil geen longoedeem en een sit-team aan mijn bed en me afvragen wie er gaat koken als ik dood ben want dat kan mijn man helemaal niet - en oh god dan eten ze elke dag pizza ik moet niet dood hoor - en dan naar de ic, ik wil geen jongetje dat niet ademend ter wereld komt, dat veel te licht is omdat hij het slecht had bij mij, ik wil niet weer dat in een paar uur tijd mijn grootste angsten rondom een bevalling uitkomen terwijl ik zo mijn best heb gedaan goed voor mijn lichaam en mijn kindje te zorgen, ik wil het allemaal niet.
Maar niemand heeft een glazen bol, niemand kan mij enige garantie geven over het verloop. Met de wetenschap van hoe bovenstaand verhaal is verlopen hebben wij bewust voor een derde kindje gekozen. Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet. En als het allemaal weer mis gaat, dan dealen we ook daarmee, want zo zijn we. Maar ik wil wel alles op alles zetten om de rust in mezelf te bewaren tijdens die bevalling, want hoe goed of slecht die ook zal gaan, daar kan ik alleen maar profijt van hebben, lijkt me.
Haptonomie zat ik ook aan te denken ja. Heb jij daar ervaring mee?
Ik kan idd niet goed ontcijferen waar de angst nu precies in zit. Ik vond het van begin tot eind niet zo tof, zeg maar. Ik wil geen prematuur kindje, geen spoedkeizersnede, ik wil niet naar een ctg-scherm kijken en zien hoe een hartslag gaat dippen, weten wat dat betekent, en horen dat er inderdaad 'foetale nood' is, ik wil niet onder narcose, ik wil geen longoedeem en een sit-team aan mijn bed en me afvragen wie er gaat koken als ik dood ben want dat kan mijn man helemaal niet - en oh god dan eten ze elke dag pizza ik moet niet dood hoor
- en dan naar de ic, ik wil geen jongetje dat niet ademend ter wereld komt, dat veel te licht is omdat hij het slecht had bij mij, ik wil niet weer dat in een paar uur tijd mijn grootste angsten rondom een bevalling uitkomen terwijl ik zo mijn best heb gedaan goed voor mijn lichaam en mijn kindje te zorgen, ik wil het allemaal niet. Maar niemand heeft een glazen bol, niemand kan mij enige garantie geven over het verloop. Met de wetenschap van hoe bovenstaand verhaal is verlopen hebben wij bewust voor een derde kindje gekozen. Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet. En als het allemaal weer mis gaat, dan dealen we ook daarmee, want zo zijn we. Maar ik wil wel alles op alles zetten om de rust in mezelf te bewaren tijdens die bevalling, want hoe goed of slecht die ook zal gaan, daar kan ik alleen maar profijt van hebben, lijkt me.
ja, dat denk ik ook, zeker! En ik gok zomaar dat je van het ziekenhuis heel veel ruimte en begrip kunt verwachten om je trauma niet mee te laten spelen tijdens de bevalling. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat het ziekenhuis graag extra voorzorgsmaatregelen wil nemen nu bij jou. Jij wellicht zelf ook? Of wellicht juist niet? Dat lijkt me wel iets om eens te bespreken met de gynaecoloog, hoe zien zij jouw bevalling voor zich in praktische zin, en om er dan ook eens zelf over na te gaan denken, hoe zie jij jouw bevalling voor je, en botst dat of niet.
Het geluid van een CTG kan sowieso uit, het beeld kan uit en/of weggedraaid zodat jij het niet kunt zien. Er bestaan tegenwoordig zelfs digitale (draadloze!) watervaste ctg's waarmee je bijvoorbeeld zou kunnen douchen.
Ik heb als zwangere/barende geen ervaring met haptonomie. Ik heb wel stage gelopen bij de haptonoom waar Kwakz0r ook is geweest. Misschien wil zij er nog wat over kwijt ook hoe de ervaring voor haar was?
Ik moet zeggen, ik kan weinig met zweef-theorieën enzo, en dat beeld had ik eerlijk gezegd wel van tevoren van haptonomie, maar ik was écht onder de indruk. Wat het doet is eigenlijk jezelf in balans brengen, letterlijk ook. Je basis vinden, je evenwicht zeg maar en je leren om daar steeds naar toe terug te keren. Als het gaat over pijn, maar ook over angsten of emoties dan is het niet ongewoon om te reageren met een vechten of vluchten reactie. De haptonoom leert je om die reacties te herkennen en dan terug te keren naar je stabiele basis zodat je uiteindelijk de pijn bijvoorbeeld, wel ervaart, en het weer kunt laten gaan. Het is lastig te omschrijven, maar ik vond het echt een waardevolle begeleiding van wat ik gezien heb.
Het geluid van een CTG kan sowieso uit, het beeld kan uit en/of weggedraaid zodat jij het niet kunt zien. Er bestaan tegenwoordig zelfs digitale (draadloze!) watervaste ctg's waarmee je bijvoorbeeld zou kunnen douchen.
Ik heb als zwangere/barende geen ervaring met haptonomie. Ik heb wel stage gelopen bij de haptonoom waar Kwakz0r ook is geweest. Misschien wil zij er nog wat over kwijt ook hoe de ervaring voor haar was?
Ik moet zeggen, ik kan weinig met zweef-theorieën enzo, en dat beeld had ik eerlijk gezegd wel van tevoren van haptonomie, maar ik was écht onder de indruk. Wat het doet is eigenlijk jezelf in balans brengen, letterlijk ook. Je basis vinden, je evenwicht zeg maar en je leren om daar steeds naar toe terug te keren. Als het gaat over pijn, maar ook over angsten of emoties dan is het niet ongewoon om te reageren met een vechten of vluchten reactie. De haptonoom leert je om die reacties te herkennen en dan terug te keren naar je stabiele basis zodat je uiteindelijk de pijn bijvoorbeeld, wel ervaart, en het weer kunt laten gaan. Het is lastig te omschrijven, maar ik vond het echt een waardevolle begeleiding van wat ik gezien heb.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.:)
En wat superfijn dat je de EMDR straks bijna af kunt sluiten joh. Jemig wat een stappen heb je genomen idd. Heel knap en heel fijn voor je. Heeft je man eigenlijk ook nog begeleiding gehad of nodig gehad?
:)
quote:
Omdat we weigeren de angst te laten bepalen hoe ons gezin er uit ziet.
ik vind het echt enorm stoer dat je dat gewoon zo durft en doet .
+1quote:
[..]
Ik vind jou een hele sterke vrouw. En ik ben zo blij om te lezen hoe goed emdr heeft gedaan voor je.
Ik zou willen dat ik je angsten weg kon nemen. Maar ik duim heel hard voor je
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Het ziekenhuis biedt me alle ruimte, dat klopt. De gynaecoloog heeft al aangegeven dat ze enorm veel met mij mee willen bewegen. Zo is het (sinds mijn verhaal, zeggen ze, ik vind het iets te veel eer
Mijn man heeft geen hulp gehad. Of ja, een gesprek met maatschappelijk werk van het zkhs (protocol, dit wordt aangeboden aan ale prematuur-ouders) en meer niet. We zijn wel samen naar de hellp-themadag geweest en dat was voor hem ook heel fijn. De tijd heeft veel van zijn pijn eraf gesleten, merk ik
En thanks allemaal, het doet me wel goed dat veel mensen ons besluit zo bewonderenswaardig vinden. Ik had een beetje verwacht dat men het heel erg dom zou vinden, na de vorige keer
Ik vond de haptonomie echt fijn. Al durf ik niet te zeggen of ik tijdens de bevalling nou echt zo gehandeld heb als ik geleerd had. Maar wat ik er vooral aan heb gehad is enorm veel vertrouwen in wat ik asn J kon hebben, en beter omgaan met veel stress en angst die ik tijdens de zwangerschap had.
Eigenlijk moet ik na de nacontrole nog maar wat afsprakrn voor mezelf maken denk ik.
Vind het lastig uit te leggen wat ik er nou precies deed maar ik kon veel beter in contact komen met mijn gevoelens (ook fysiek) en er iets mee doen zodat ik me beter voelde.
Eigenlijk moet ik na de nacontrole nog maar wat afsprakrn voor mezelf maken denk ik.
Vind het lastig uit te leggen wat ik er nou precies deed maar ik kon veel beter in contact komen met mijn gevoelens (ook fysiek) en er iets mee doen zodat ik me beter voelde.
Kwak
Helemaal niet dom.
Ik ken maar een echte domme reden om bewust voor een kindje te kiezen en dat is om je relatie te redden.
Ik ken maar een echte domme reden om bewust voor een kindje te kiezen en dat is om je relatie te redden.
Fijn dat er voor je man al wat afgesleten is! Kijk niet gek op als het, naarmate je bevalling nadert, wellicht weer de kop een beetje opsteekt. (en die plaats ligt als ik het goed onthouden heb bij jouw woonplaats in de buurt maar nu weet ik het niet meer zeker hahaha 
)
En ik denk niet dat je gyn je teveel eer geeft hoor. Het is treurig maar waar, soms gaan dingen heel lang goed tot het een keer 'goed fout' gaat en dan blijkt dat een kleine aanpassing toch wel heel erg lonend is. Je kunt er ook te ver in doorschieten als zorgverlener, maar dit lijkt me zeker geen onnodig iets.
In mijn laatste stage is een mevrouw helaas overleden vlak na de bevalling, overigens niets met bloeddruk gerelateerd!, en na haar overlijden zijn er dus ook een heleboel veranderingen geweest. Voornamelijk voor wat betreft communicatie maar ook hele simpele handelingen. En dat is echt puur en alleen door dat voorval, dus nouja goed, ik denk wel dat het echt zo is dat het naar aanleiding van jouw verhaal besloten is dat ze alles op alles willen zetten om een herhaling te voorkomen.
hahaha ) En ik denk niet dat je gyn je teveel eer geeft hoor. Het is treurig maar waar, soms gaan dingen heel lang goed tot het een keer 'goed fout' gaat en dan blijkt dat een kleine aanpassing toch wel heel erg lonend is. Je kunt er ook te ver in doorschieten als zorgverlener, maar dit lijkt me zeker geen onnodig iets.
In mijn laatste stage is een mevrouw helaas overleden vlak na de bevalling, overigens niets met bloeddruk gerelateerd!, en na haar overlijden zijn er dus ook een heleboel veranderingen geweest. Voornamelijk voor wat betreft communicatie maar ook hele simpele handelingen. En dat is echt puur en alleen door dat voorval, dus nouja goed, ik denk wel dat het echt zo is dat het naar aanleiding van jouw verhaal besloten is dat ze alles op alles willen zetten om een herhaling te voorkomen.
:)
Ohja, 32 km maar, haha echt nooit van gehoord Vraag maar dan of ze iets met me kan, als je wil
Ja, blijkbaar was de communicatie tussen gynaecologie en anesthesie al heel lang een vervelend dingetje. Veel gemopper over en weer, patienten die daardoor tussen de wal en het schip vielen , en uiteindelijk gebeurt er dan iets heel naars - wat ongetwijfeld ook bij de artsen zelf is nabesproken - en komt er een protocol. Ik nam aan dat er meerdere soortgelijke situaties zijn geweest, maar dat hoeft idd niet eens Is het toch nog ergens goed voor allemaal 
Vraag maar dan of ze iets met me kan, als je wil Ja, blijkbaar was de communicatie tussen gynaecologie en anesthesie al heel lang een vervelend dingetje. Veel gemopper over en weer, patienten die daardoor tussen de wal en het schip vielen , en uiteindelijk gebeurt er dan iets heel naars - wat ongetwijfeld ook bij de artsen zelf is nabesproken - en komt er een protocol. Ik nam aan dat er meerdere soortgelijke situaties zijn geweest, maar dat hoeft idd niet eens
Is het toch nog ergens goed voor allemaal
Respect LE!
Haptonomie gaf en geeft mij houvast om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren en deze beter te herkennen en hier dan ook naar te handelen.
Haptonomie gaf en geeft mij houvast om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren en deze beter te herkennen en hier dan ook naar te handelen.
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
Uit liefde, een hart
Ik had gisteren mobiel een hele reactie getypt en toen was ie ineens weg. Dus nu een herkansing.
Mignonne, wat kun jij dingen toch altijd mooi omschrijven.
En over haptonomie, ik heb het beide zwangerschappen gedaan. Ik vond het heel fijn om één op één bezig te zijn en niet in een groep. Het ging om mij, mijn man en onze kindjes tijdens de sessies. Met name de tweede zwangerschap heb ik genoten van het even alleen met mijn man en de kindjes bezig zijn, omdat we toch minder tijd hadden om erbij stil te staan dan toen ik zwanger was van de eerste.
Ik ben enorm enthousiast over haptonomie, terwijl ik helemaal geen zweverig type ben. Er is ook niet echt iets zweverigs aan eerlijkgezegd.
Ik heb daar geleerd om me te focussen op het maken van ruimte voor de baby die eruit moet. De pijn dus niet ontlopen, maar er juist naartoe gaan in gedachten en focussen op het feit dat er ruimte nodig is om de baby geboren te laten worden. Ik heb geleerd om rustig te ademen en zo heb ik beide bevallingen de weeën heel goed op kunnen vangen. De techniek kwam neer op heel rustig diep inademen en daarna rustig uitademen, niet puffen dus. Ook mijn man heeft veel geleerd, bijvoorbeeld hoe hij mij kon ondersteunen tijdens het persen en tijdens de ontsluitingsfase. Ik heb er in ieder geval tijdens de bevalling veel aan gehad. Natuurlijk zal dat voor iedereen anders zijn, maar dit is mijn ervaring ermee.
Dus nu een herkansing. Mignonne, wat kun jij dingen toch altijd mooi omschrijven.
En over haptonomie, ik heb het beide zwangerschappen gedaan. Ik vond het heel fijn om één op één bezig te zijn en niet in een groep. Het ging om mij, mijn man en onze kindjes tijdens de sessies.
Met name de tweede zwangerschap heb ik genoten van het even alleen met mijn man en de kindjes bezig zijn, omdat we toch minder tijd hadden om erbij stil te staan dan toen ik zwanger was van de eerste. Ik ben enorm enthousiast over haptonomie, terwijl ik helemaal geen zweverig type ben. Er is ook niet echt iets zweverigs aan eerlijkgezegd.
Ik heb daar geleerd om me te focussen op het maken van ruimte voor de baby die eruit moet. De pijn dus niet ontlopen, maar er juist naartoe gaan in gedachten en focussen op het feit dat er ruimte nodig is om de baby geboren te laten worden. Ik heb geleerd om rustig te ademen en zo heb ik beide bevallingen de weeën heel goed op kunnen vangen. De techniek kwam neer op heel rustig diep inademen en daarna rustig uitademen, niet puffen dus. Ook mijn man heeft veel geleerd, bijvoorbeeld hoe hij mij kon ondersteunen tijdens het persen en tijdens de ontsluitingsfase. Ik heb er in ieder geval tijdens de bevalling veel aan gehad. Natuurlijk zal dat voor iedereen anders zijn, maar dit is mijn ervaring ermee.
LE, ik heb je posts gelezen en weet ook van wat meelezen een beetje van wat er is gebeurd. Bij mij was er een andere situatie, maar misschien dat je wel iets aan mijn ervaring/voorbereiding hebt. Ik zal proberen om vandaag een en ander op te schrijven.
Wij hebben vandaag een goed gesprek gehad met de gynaecoloog die Billie mede op de wereld heeft gezet. Ze belichtte de hele bevalling nogmaals, nam alles met ons door bij een evt tweede bevalling. Wat onwijs fijn was dat gesprek.
Dat wilde ik nog even terugkoppelen naar aanleiding van m'n eerdere Posts in dit topic :-)
Dat wilde ik nog even terugkoppelen naar aanleiding van m'n eerdere Posts in dit topic :-)
I am the root of all that is evil, but you can call me Kuukske.
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
Ik denk dat mijn bevalling van C nog meer in m'n hoofd zit dan ik dacht .
Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.
Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.
De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post . Misschien is het herkenbaar voor iemand? Ik ga het topic maar eens doorlezen.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2016 21:08:24 ]
.Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.
Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.
De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post
. Misschien is het herkenbaar voor iemand? Ik ga het topic maar eens doorlezen.[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 16-03-2016 21:08:24 ]
Helemaal niet gek Razz, het is ook hartstikke eng wat er gebeurd is, en zeker als er (of dat nou met een goede reden was want haast haast, of niet) niet met je gecommuniceerd is.quote:
Ik denk dat mijn bevalling van C nog meer in m'n hoofd zit dan ik dacht
Toen ik vanmiddag de trap opliep verloor ik een nogal groot stolsel met een boel bloed er achteraan. Het liep zo langs het kraamverband en alles zat eronder. Ik schoot in een paniekaanval, was bang dat ik weer teveel zou bloeden en zag alles wat er na de bevalling van C in het ziekenhuis gebeurde weer voor me.
Hoe ik bleef bloeden en ze niet konden vinden waar het vandaan kwam. Hoe de kamer ineens vol stond met mensen die me aan zuurstof en infuus aansloten. Hoe ik wegzakte maar niks kon zeggen. Hoe de gynaecoloog zei dat het nu niet verder moest blijven bloeden anders werd het echt gevaarlijk. En hoe niemand vertelde wat ze nou eigenlijk aan het doen waren met hechten en verdoven. Iets met een gescheurd bloedvat, veel meer kreeg ik er niet van mee.
De VK is vanmiddag even thuis langs geweest en heeft me gelukkig gerustgesteld dat het echt alleen een stolsel was en een boel oud bloed. En het advies om mijn bevallingsverhaal eens goed op te schrijven en nog eens door te nemen met de VK die erbij was.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met deze post
Kwak
Het is voor mij heel herkenbaar ja. Ik weet niet hoe oud C nu is?
Rosalie was zo'n 6 weken oud toen ik 's nachts wakker werd in een grote plas bloed (einde matras) en een enorm stolsel verloor.
Gauw naar de eerste hulp met mijn fluxus nog in het achterhoofd. Mij werd verteld dat het ws een eerste heftige menstruatie was en dat ze de bloeding zouden stoppen met een medicijn. Ik kom ff niet op de naam, maar ik gebruikte het vroeger al om mijn menstruatie uit te stellen (voor kamp oid) toen ik nog niet aan de pil was.
Werkte altijd prima. 3 dagen na stoppen kwam de menstruatie dan op gang.
Dik keer legde het helemaal niks stil en bleef ik nog bijna 2 weken rustig doorvloeien. Als een enorm lange menstruatie. Dat is uiteindelijk vanzelf gestopt.
Toen ik meerdere keren heb gevraagd waarom het het bloeden niet stopte kreeg ik alleen een 'eeeh ja dat gebeurd soms'.
Achteraf heb ik me af laten wimpelen en heb ik niet het idee gehad dat ze überhaupt mijn dossier hebben ingezien.
Toen ik die macht wakker werd in die plas bloed dacht ik alleen maar 'nu ga ik alsnog. Zie je, ik laat ze met zijn drietjes achter
'
Zie hier een deel van het trauma wat later een ptss bleek te zijn.
Sorry, mijn verhaal is niet leuk om te lezen, maar geeft wel herkenning.
Volg je lijf en je intuïtie. Die geven heel goed grenzen aan.
Edit: medicijn heet primolut
Rosalie was zo'n 6 weken oud toen ik 's nachts wakker werd in een grote plas bloed (einde matras) en een enorm stolsel verloor.
Gauw naar de eerste hulp met mijn fluxus nog in het achterhoofd. Mij werd verteld dat het ws een eerste heftige menstruatie was en dat ze de bloeding zouden stoppen met een medicijn. Ik kom ff niet op de naam, maar ik gebruikte het vroeger al om mijn menstruatie uit te stellen (voor kamp oid) toen ik nog niet aan de pil was.
Werkte altijd prima. 3 dagen na stoppen kwam de menstruatie dan op gang.
Dik keer legde het helemaal niks stil en bleef ik nog bijna 2 weken rustig doorvloeien. Als een enorm lange menstruatie. Dat is uiteindelijk vanzelf gestopt.
Toen ik meerdere keren heb gevraagd waarom het het bloeden niet stopte kreeg ik alleen een 'eeeh ja dat gebeurd soms'.
Achteraf heb ik me af laten wimpelen en heb ik niet het idee gehad dat ze überhaupt mijn dossier hebben ingezien.
Toen ik die macht wakker werd in die plas bloed dacht ik alleen maar 'nu ga ik alsnog. Zie je, ik laat ze met zijn drietjes achter
'Zie hier een deel van het trauma wat later een ptss bleek te zijn.
Sorry, mijn verhaal is niet leuk om te lezen, maar geeft wel herkenning.
Volg je lijf en je intuïtie. Die geven heel goed grenzen aan.
Edit: medicijn heet primolut
Jee Danic dat is ook heftig zeg! Die communicatie ook . De VK gaf aan dat dit nog onder normaal vloeien viel dus er zijn verder geen medicijnen nodig. Maar ik zag mezelf alweer liggen inderdaad..
C is op 5 maart geboren, dus het is nog vers allemaal. Ik moet het misschien ook maar eens opschrijven maar elke keer als ik wil beginnen leg ik het weer weg. Ik ben zo blij dat deze (rot)zwangerschap klaar is, die hele bevalling voelt als het eind van iets naars. Wil ik niet meer aan denken. En C als iets nieuws en goeds, veel leuker om op te focussen.
. De VK gaf aan dat dit nog onder normaal vloeien viel dus er zijn verder geen medicijnen nodig. Maar ik zag mezelf alweer liggen inderdaad.. C is op 5 maart geboren, dus het is nog vers allemaal. Ik moet het misschien ook maar eens opschrijven maar elke keer als ik wil beginnen leg ik het weer weg. Ik ben zo blij dat deze (rot)zwangerschap klaar is, die hele bevalling voelt als het eind van iets naars. Wil ik niet meer aan denken. En C als iets nieuws en goeds, veel leuker om op te focussen.
Nou, wat me zo tegen stond in de communicatie was dat iedereen tijdens het hele gebeuren steeds aan het bellen was.quote:
[..]
Helemaal niet gek Razz, het is ook hartstikke eng wat er gebeurd is, en zeker als er (of dat nou met een goede reden was want haast haast, of niet) niet met je gecommuniceerd is.
Dus de gynaecoloog was aan het verdoven en hechten en begon steeds aan een uitleg, maar dan ging haar telefoon en nam ze op. Dat gebeurde wel een keer of 5 dus de uitleg wat er nou precies gebeurde kwam nooit
. Zelfs toen ik aangaf dat volgens mij de verdoving nog niet werkte ging ze gewoon door totdat m'n man riep dat ik iets zei. OK, zuurstofkapje enzo. Ze hoorde me denk ik niet goed. Maar toch.
Ik ben tijdens de hele kraamperiode (vooral 1e week) veel stolsels verloren. En groot ook. Ik kende dat helemaal niet van mijn eerste zwangerschap dus vond dat eng en fascinerend tegelijk
Maar die laatste keer spande wel echt de kroon. Daarna was het ook klaar trouwens. Alsof mijn lijf dit nog kwijt moest.
Het leek alsof ik zojuist was bevallen van mn lever
Maar schat echt...luister naar en volg je lijf. Neem alle tijd die u een nodig hebt om dit een plekje te geven.
Maar die laatste keer spande wel echt de kroon. Daarna was het ook klaar trouwens. Alsof mijn lijf dit nog kwijt moest.
Het leek alsof ik zojuist was bevallen van mn lever
Maar schat echt...luister naar en volg je lijf. Neem alle tijd die u een nodig hebt om dit een plekje te geven.
Dames die het aandurfden om voor een tweede te gaan... Hoe hebben jullie je op die bevalling voorbereid? Ik heb nog altijd het gevoel dat ik niet degene ben die moet bevallen, op zwangerschapsgym voel ik me ook meer een soort stagiaire die meekijkt dan dat het over mij gaat...
Ik zoek vooral succesverhalen, waarbij een tweede keer heel fijn verlopen is bijvoorbeeld, het lijkt me dat zoiets best 'helend' kan werken.
(Ik kan nog niet aan bevallen denken zonder paniek, maar 'men' verwacht wel binnenkort een bevalplan, een intake in het ziekenhuis wegens plaatsindicatie, en ik zal er sowieso aan moeten geloven, ben bijna 28 weken zwanger nu. Misschien had ik dit van te voren moeten bedenken )
Ik zoek vooral succesverhalen, waarbij een tweede keer heel fijn verlopen is bijvoorbeeld, het lijkt me dat zoiets best 'helend' kan werken.
(Ik kan nog niet aan bevallen denken zonder paniek, maar 'men' verwacht wel binnenkort een bevalplan, een intake in het ziekenhuis wegens plaatsindicatie, en ik zal er sowieso aan moeten geloven, ben bijna 28 weken zwanger nu. Misschien had ik dit van te voren moeten bedenken
)
Burdie, ik begrijp je verhaal maar ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt. Ik zet het hier toch neer, wellicht kun je er toch iets mee.
Bij mijn oudste was ik redelijk onbezorgd en was alles leuk en nieuw. Tot de bevalling. Er gingen wat dingen niet volgens plan en van dat hele persen, snapte ik geen zak. Ik deed maar wat.
Toen raakte ik de tweede keer zwanger en voelde ik veel meer het oergevoel. Ik wilde het liefst de hele dag met twee armen om mijn buik lopen. Daarin verschillen wel dus heel veel.
Maar ik had zin in de bevalling. Ik wist namelijk nu wat ik moest doen! Ik had het immers eerder gedaan.
Ik heb voor mezelf op een rijtje gezet wat er de eerste keer niet goed ging en hoe ik dacht de kans op herhaling te verkleinen. Dit heb ik allemaal duidelijk besproken en bepaalde zaken gewoon geëist. Hier werd ook positief op gereageerd (oudste heeft waarschijnlijk in de persfase mijn blaas gekneusd waardoor ik 2 weken niet kon plassen en ook geen signaal kreeg in mijn hersenen. Waarschijnlijk doordat ik verkeerd ademde dronk ik heel veel en dat heeft alles bemoeilijkt. Ik heb bij de tweede geeist om net voor de persfase gecatheteriseerd te worden zodat ik perste met een lege blaas).
Concreet mijn tips:
- bedenk je dat je dit eerder hebt gedaan. Je weet nu hoe het gaat (ik ken je bevallingsverhaal zo niet dus als ik nu over een trauma heeft wals, dat is niet mijn bedoeling)
- bedenk je waar je bang voor bent en bespreek mogelijke oplossingen/opties hiervoor en neem ze op in je bevalplan
- sta op je strepen als bepaalde zaken heel belangrijk voor je zijn
Bij mijn oudste was ik redelijk onbezorgd en was alles leuk en nieuw. Tot de bevalling. Er gingen wat dingen niet volgens plan en van dat hele persen, snapte ik geen zak. Ik deed maar wat.
Toen raakte ik de tweede keer zwanger en voelde ik veel meer het oergevoel. Ik wilde het liefst de hele dag met twee armen om mijn buik lopen. Daarin verschillen wel dus heel veel.
Maar ik had zin in de bevalling. Ik wist namelijk nu wat ik moest doen! Ik had het immers eerder gedaan.
Ik heb voor mezelf op een rijtje gezet wat er de eerste keer niet goed ging en hoe ik dacht de kans op herhaling te verkleinen. Dit heb ik allemaal duidelijk besproken en bepaalde zaken gewoon geëist. Hier werd ook positief op gereageerd (oudste heeft waarschijnlijk in de persfase mijn blaas gekneusd waardoor ik 2 weken niet kon plassen en ook geen signaal kreeg in mijn hersenen. Waarschijnlijk doordat ik verkeerd ademde dronk ik heel veel en dat heeft alles bemoeilijkt. Ik heb bij de tweede geeist om net voor de persfase gecatheteriseerd te worden zodat ik perste met een lege blaas).
Concreet mijn tips:
- bedenk je dat je dit eerder hebt gedaan. Je weet nu hoe het gaat (ik ken je bevallingsverhaal zo niet dus als ik nu over een trauma heeft wals, dat is niet mijn bedoeling)
- bedenk je waar je bang voor bent en bespreek mogelijke oplossingen/opties hiervoor en neem ze op in je bevalplan
- sta op je strepen als bepaalde zaken heel belangrijk voor je zijn
Burdie, je zat met de zwangerschap van kuiken mogelijk net wat te ver voor mij met mijn zwangerschap van J, maar misschien dat je je er nog iets van terug kunt halen.
Praat, praat, praat. M'n vk is thuis langs gekomen om met mij en m'n man mijn bevalplan door te spreken. Ze heeft daar uitgebreid de tijd voor genomen. Als ik medisch zou worden, dan zou de vk blijven (tenzij andere bevalling). Stagiaire vk juist wel erbij (na overleg met Mignonne). Verder was m'n schoonmoeder ook bij de bevalling aanwezig omdat zij mij, net als m'n man, rustig kan krijgen.
Het boek 'als bevallen spannend is' heb ik als leidraad gebruikt bij m'n voorbereiding. Vaak ben ik in paniek geweest vooraf en de laatste dagen echt niet het gevoel er klaar voor te zijn. Direct bij het begin, begonnen met gebroken vliezen, heftig in paniek en hyperventileren. Gelijk m'n eerste bevalling in flashback. Met hulp van man weer bij m'n positieven gekomen en me wat kunnen herpakken. Wel tot het eind moeite gehad met ademhaling, maar kon ook door de heftigheid van de weeën komen. Bij het persen durfde ik net niet tot het uiterste te gaan.
Mijn twee bevallingen kan ik niet los van elkaar zien, maar ik durf wel te zeggen dat ik door de tweede keer de scherpste randen van de eerste keer wat heb kunnen verzachten.
Niet het jubelverhaal dat je wilde horen, maar het geeft wel het gevoel dat ik bij bevallen heb minder heftig gemaakt.
Edit: een warrig, onsamenhangend verhaal geloof ik. Belangrijkste is zorgen dat je je gehoord voelt, dat het om jou gaat en dat duidelijk is hoe jij erin staat en hoe iemand jou kan helpen.
[ Bericht 6% gewijzigd door Kursor op 29-07-2016 22:29:29 ]
Praat, praat, praat. M'n vk is thuis langs gekomen om met mij en m'n man mijn bevalplan door te spreken. Ze heeft daar uitgebreid de tijd voor genomen. Als ik medisch zou worden, dan zou de vk blijven (tenzij andere bevalling). Stagiaire vk juist wel erbij (na overleg met Mignonne). Verder was m'n schoonmoeder ook bij de bevalling aanwezig omdat zij mij, net als m'n man, rustig kan krijgen.
Het boek 'als bevallen spannend is' heb ik als leidraad gebruikt bij m'n voorbereiding. Vaak ben ik in paniek geweest vooraf en de laatste dagen echt niet het gevoel er klaar voor te zijn. Direct bij het begin, begonnen met gebroken vliezen, heftig in paniek en hyperventileren. Gelijk m'n eerste bevalling in flashback. Met hulp van man weer bij m'n positieven gekomen en me wat kunnen herpakken. Wel tot het eind moeite gehad met ademhaling, maar kon ook door de heftigheid van de weeën komen. Bij het persen durfde ik net niet tot het uiterste te gaan.
Mijn twee bevallingen kan ik niet los van elkaar zien, maar ik durf wel te zeggen dat ik door de tweede keer de scherpste randen van de eerste keer wat heb kunnen verzachten.
Niet het jubelverhaal dat je wilde horen, maar het geeft wel het gevoel dat ik bij bevallen heb minder heftig gemaakt.
Edit: een warrig, onsamenhangend verhaal geloof ik. Belangrijkste is zorgen dat je je gehoord voelt, dat het om jou gaat en dat duidelijk is hoe jij erin staat en hoe iemand jou kan helpen.
[ Bericht 6% gewijzigd door Kursor op 29-07-2016 22:29:29 ]
Ik denk dat de stappen die Danic beschrijft een heel goede leidraad zijn.
Mijn 1e bevalling was avhteraf gezien heftig, ik wad compleet blanco. Pas later bij de verwerking kwam ik erachter dat bepaalde dingen echt diepe indruk op mij hebben gemaakt in negatieve zin. Dat moest een volgende keer wat mij betreft helemaal anders.
Dat heb ik voor mijzelf puntgewijs opgeschreven en in de laatste 10 weken voor de bevalling heel regelmatig doorgesproken in het zkh. Ik wilde er 300% zeker van zijn dat zij wisten wat ik wel/niet wilde.. waarom niet .. wat dat voor mij betekende.
En zo geschiedde. Ook al heb je niet overal invloed op (bloeding, placenta die niet wil komen binnen een bepaalde tijd.. ik noem eens wat). Door je eerste ervaring ben je nu een hoop kennis rijker over hoe je bepaalde dingen wel/niet wil. Maak in dat opzicht op een 'positieve' manier gebruik van het trauma van je eerste bevalling.
Mij heeft dat heel erg geholpen. Ik hoop jou ook!
Mijn 1e bevalling was avhteraf gezien heftig, ik wad compleet blanco. Pas later bij de verwerking kwam ik erachter dat bepaalde dingen echt diepe indruk op mij hebben gemaakt in negatieve zin. Dat moest een volgende keer wat mij betreft helemaal anders.
Dat heb ik voor mijzelf puntgewijs opgeschreven en in de laatste 10 weken voor de bevalling heel regelmatig doorgesproken in het zkh. Ik wilde er 300% zeker van zijn dat zij wisten wat ik wel/niet wilde.. waarom niet .. wat dat voor mij betekende.
En zo geschiedde. Ook al heb je niet overal invloed op (bloeding, placenta die niet wil komen binnen een bepaalde tijd.. ik noem eens wat). Door je eerste ervaring ben je nu een hoop kennis rijker over hoe je bepaalde dingen wel/niet wil. Maak in dat opzicht op een 'positieve' manier gebruik van het trauma van je eerste bevalling.
Mij heeft dat heel erg geholpen. Ik hoop jou ook!
Ik was vooraf ook best wel bang voor de bevalling. Mijn grootste angst was een herhaling van mijn eerste bevalling en dan voor nummer 2 alsnog naar de OK moeten. Toen bleek dat ze allebei in stuit lagen schreeuwde alles in mij keizersnede. Maar toen ik ook daadwerkelijk ging bevallen (stuk eerder dan gepland dus heb me een stuk minder druk kunnen maken en was ook niet ingelezen of wat dan ook) wilde ik het dolgraag zelf doen (nog liever wilde ik ze binnen houden). Er kwam een soort oergevoel waarbij alles om de kinderen draaide en niet meer om mij.
Ik moet nog bevallen, dus dat deel kan ik weinig over vertellen. Maar hier heeft therapie heel erg geholpen. Heel veel praten, ook met mijn vk, ik heb veel (en lange) controles bij haar. Niet dat die controles zoveel meer voorstellen hoor, maar er is veel tijd en ruimte voor mijn verhaal.
Ik heb een bevalplan gemaakt waarin precies staat wat ik wel en niet wil, en ik heb een doula ingeschakeld, die er naast mijn vriend voor gaat zorgen dat dat nageleefd gaat worden. Ik vertrouw 100% op mijn vk en dat als ik thuis mag bevallen dit helemaal goed blijft gaan, maar het ziekenhuis blijft voor paniek zorgen en dan is het fijn dat ik nu weet wat mijn rechten zijn, wat mijn wensen zijn en dat ik mensen mee heb die me rustig en ontspannen gaan houden, en ervoor gaan zorgen dat alles zo veel mogelijk loopt als ik wil.
Het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster heeft mij ook geholpen
Succes vrouw, jij kunt dit
Ik heb een bevalplan gemaakt waarin precies staat wat ik wel en niet wil, en ik heb een doula ingeschakeld, die er naast mijn vriend voor gaat zorgen dat dat nageleefd gaat worden. Ik vertrouw 100% op mijn vk en dat als ik thuis mag bevallen dit helemaal goed blijft gaan, maar het ziekenhuis blijft voor paniek zorgen en dan is het fijn dat ik nu weet wat mijn rechten zijn, wat mijn wensen zijn en dat ik mensen mee heb die me rustig en ontspannen gaan houden, en ervoor gaan zorgen dat alles zo veel mogelijk loopt als ik wil.
Het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster heeft mij ook geholpen
Succes vrouw, jij kunt dit
Mama van F. (2012) en M. (2016)
Burdie, ik heb je berichtjes zo nu en dan meegekregen en ik denk ook dat je veel baat zult hebben bij specifieke begeleiding rondom het verwerken van je eerste bevalling, voordat je met een beetje vertrouwen de volgende in kan gaan. Je bent echt nog niet te laat! Maar het is inmiddels wel tijd om je hoofd uit het zand te gaan halen... Als je wil, heb ik een adresje voor je.
Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.
I am the root of all that is evil, but you can call me Kuukske.
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
[i]All that hurts me makes me stronger[/i] - MR
Nou weet je Wup, er spelen voor mij twee dingen mbt de aankomende bevalling (ik heb er gisteren nog lang met mijn man over gesproken). Allereerst heb ik er op zich vertrouwen in dat mijn lichaam dit kan, dat ik het zelf kan en dat het niet per sé een herhaling van zetten hoeft te worden, MITS ik de gelegenheden krijg om het op mijn manier te doen. Dus geen infuus, geen hormonen, geen CTG, zelf mijn houding kiezen, lekker thuis kunnen beginnen, in mijn eigen coconnetje de kans krijgen om de weeën op te vangen en zo natuurlijke endorfines aan te kunnen maken.
Maar.
Ik heb dus een plaatsindicatie voor het ziekenhuis en hoewel ik het idee dat ik zonder inleiding (en baggerveel hormonen) mogelijk geen fluxus en dus geen plaatsindicatie zou hebben gehad niet zomaar naast me neer kan leggen, valt dat natuurlijk niet uit te sluiten. Dus ik zie dat maar als "nou ja dat moet dan nu eenmaal".
Maar ik heb het idee dat poliklinisch bevallen het risico met zich meebrengt dat de bevalling sneller medisch gaat worden, met alle interventies en gevolgen van dien. Ik voel me wat dat betreft niet veilig in het ziekenhuis: ze hebben daar voor mijn gevoel geen vertrouwen in de mens, maar vertrouwen op metingen, cijfers, protocollen.
Komt er nog bij dat ik de vorige keer met 42 weken dmv een inleiding ben bevallen en er geen enkele garantie is dat de bevalling dit keer wel vanzelf op gang zal komen. Dat kan niemand me garanderen en dat maakt me vooral bang.
Maar.
Ik heb dus een plaatsindicatie voor het ziekenhuis en hoewel ik het idee dat ik zonder inleiding (en baggerveel hormonen) mogelijk geen fluxus en dus geen plaatsindicatie zou hebben gehad niet zomaar naast me neer kan leggen, valt dat natuurlijk niet uit te sluiten. Dus ik zie dat maar als "nou ja dat moet dan nu eenmaal".
Maar ik heb het idee dat poliklinisch bevallen het risico met zich meebrengt dat de bevalling sneller medisch gaat worden, met alle interventies en gevolgen van dien. Ik voel me wat dat betreft niet veilig in het ziekenhuis: ze hebben daar voor mijn gevoel geen vertrouwen in de mens, maar vertrouwen op metingen, cijfers, protocollen.
Komt er nog bij dat ik de vorige keer met 42 weken dmv een inleiding ben bevallen en er geen enkele garantie is dat de bevalling dit keer wel vanzelf op gang zal komen. Dat kan niemand me garanderen en dat maakt me vooral bang.
Burdie, klinkt heel herkenbaar zo. Hier ook geen enkel vertrouwen in ziekenhuis ivm eerste keer en plaatsindicatie vanwege fluxus. Mocht je interesse hebben, dan kan ik je mijn bevalplan wel sturen. Doel was inderdaad om te zorgen dat er niet gemedicaliseerd zou worden, maar dat ik in m'n eigen kracht terug geholpen zou worden.
Zo'n therapie, of begeleiding, neemt ook niet per se je angst weg, maar leert je ermee omgaan. Het is fijn dat je zelf al een aantal specifieke punten kunt aangeven waar je mee zit. Bij een poliklinische bevalling gaat je eigen verloskundige mee en heb je niks te maken met een ctg. Dat infuus wordt mogelijk wel een dingetje, juist vanwege de reden van je plaatsindicatie. Maar goed, je stelt zelf ook dat je veel vertrouwen hebt in het natuurlijk proces en tevens terecht dat een inleiding de kans op fluxus vergroot. Misschien kun je voor jezelf nog het terrein van thuis bevallen verkennen? En het terrein van spontaan baren na 42 weken. En als dat geen optie is, dan lijkt het me heel belangrijk om samen met je verloskundige een bevalplan te maken waar jullie beide achter staan, zodat jij je angst voor onnodige interventies kunt loslaten en kunt vertrouwen op de verloskundige dat ze je wensen honoreert.
(Ik heb zelf overigens ook een plaatsindicatie wegens fluxus na de tweede, andere casus uiteraard, maar ik ga wel thuisbevallen. Dat mag, het is een advies, geen regel of wet.)
(Ik heb zelf overigens ook een plaatsindicatie wegens fluxus na de tweede, andere casus uiteraard, maar ik ga wel thuisbevallen. Dat mag, het is een advies, geen regel of wet.)
Mja, ik vind dat twee hele tricky onderwerpen, ook omdat ik door het ziekenhuis flink bang gemaakt ben voor zowel bevallen zonder infuus als bevallen na 42 weken. En volgens mij wil de vk hier ook aan beide niet meewerken.
@Kursor, heel graag.
Overigens ook bedankt voor alle andere reacties
.
@Kursor, heel graag
. Overigens ook bedankt voor alle andere reacties
.
Misschien dat ik dat toch ook overweeg, dank jequote:
Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.
. Was jouw tweede bevalling in het ziekenhuis? En wat vonden ze er daar van dat je een doula mee had?
Burdie,
Ik had ook een dramatisch "bevalling" bij de eerste. Ik was heel bang voor een inleiding, en ik had weinig vertrouwen in de gyn.
Tijdens m'n zwangerschap ben ik tussen de 14 en 35 weken naar de vk gegaan om mezelf geen nummertje te voelen.
Toen ik terug moest naar de gyn (hellp en ks bij de eerste) begreep ze m'n angsten voor een inleiding en al het medische gedoe eromheen. Samen met haar heb ik m'n bevalplan bekeken en hadden we ook een geplande ks afgesproken, tenzij hij zich zelf zou aandienen.
Uiteindelijk ben ik met 38.6 spontaan bevallen met echt een superfijne bevalling. Het ging snel, door het lezen van de theorie achter hypnobirthing, met weinig pijn en zonder medische ingrepen. Ondanks dat ik m'n gyn niet eens had gezien hebben ze het allemaal zo relax en natuurlijk mogelijk gehouden.
Het enige medische was dat ze me een waakinfuusje hadden gegeven, dus alleen de naald al in m'n hand, nergens op aangesloten. En dat was alleen omdat ik veel druk bij m'n litteken aangaf. Toen de placenta er was en Js nog rustig op me lag zonder controles, heeft een stagiaire dat waaknaaldje er ook al meteen uitgetrokken, ze hadden er vertrouwen in.
Dus hier een echt succesverhaal
Ik had ook een dramatisch "bevalling" bij de eerste. Ik was heel bang voor een inleiding, en ik had weinig vertrouwen in de gyn.
Tijdens m'n zwangerschap ben ik tussen de 14 en 35 weken naar de vk gegaan om mezelf geen nummertje te voelen.
Toen ik terug moest naar de gyn (hellp en ks bij de eerste) begreep ze m'n angsten voor een inleiding en al het medische gedoe eromheen. Samen met haar heb ik m'n bevalplan bekeken en hadden we ook een geplande ks afgesproken, tenzij hij zich zelf zou aandienen.
Uiteindelijk ben ik met 38.6 spontaan bevallen met echt een superfijne bevalling. Het ging snel, door het lezen van de theorie achter hypnobirthing, met weinig pijn en zonder medische ingrepen. Ondanks dat ik m'n gyn niet eens had gezien hebben ze het allemaal zo relax en natuurlijk mogelijk gehouden.
Het enige medische was dat ze me een waakinfuusje hadden gegeven, dus alleen de naald al in m'n hand, nergens op aangesloten. En dat was alleen omdat ik veel druk bij m'n litteken aangaf. Toen de placenta er was en Js nog rustig op me lag zonder controles, heeft een stagiaire dat waaknaaldje er ook al meteen uitgetrokken, ze hadden er vertrouwen in.
Dus hier een echt succesverhaal
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |