Als de bevalling onverhoopt anders loopt.

Ik ben tijdens de hele kraamperiode (vooral 1e week) veel stolsels verloren. En groot ook. Ik kende dat helemaal niet van mijn eerste zwangerschap dus vond dat eng en fascinerend tegelijk

Maar die laatste keer spande wel echt de kroon. Daarna was het ook klaar trouwens. Alsof mijn lijf dit nog kwijt moest.
Het leek alsof ik zojuist was bevallen van mn lever

Maar schat echt...luister naar en volg je lijf. Neem alle tijd die u een nodig hebt om dit een plekje te geven.

Dames die het aandurfden om voor een tweede te gaan... Hoe hebben jullie je op die bevalling voorbereid? Ik heb nog altijd het gevoel dat ik niet degene ben die moet bevallen, op zwangerschapsgym voel ik me ook meer een soort stagiaire die meekijkt dan dat het over mij gaat...
Ik zoek vooral succesverhalen, waarbij een tweede keer heel fijn verlopen is bijvoorbeeld, het lijkt me dat zoiets best 'helend' kan werken.
(Ik kan nog niet aan bevallen denken zonder paniek, maar 'men' verwacht wel binnenkort een bevalplan, een intake in het ziekenhuis wegens plaatsindicatie, en ik zal er sowieso aan moeten geloven, ben bijna 28 weken zwanger nu. Misschien had ik dit van te voren moeten bedenken )

Burdie, ik begrijp je verhaal maar ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt. Ik zet het hier toch neer, wellicht kun je er toch iets mee.

Bij mijn oudste was ik redelijk onbezorgd en was alles leuk en nieuw. Tot de bevalling. Er gingen wat dingen niet volgens plan en van dat hele persen, snapte ik geen zak. Ik deed maar wat.

Toen raakte ik de tweede keer zwanger en voelde ik veel meer het oergevoel. Ik wilde het liefst de hele dag met twee armen om mijn buik lopen. Daarin verschillen wel dus heel veel.
Maar ik had zin in de bevalling. Ik wist namelijk nu wat ik moest doen! Ik had het immers eerder gedaan.
Ik heb voor mezelf op een rijtje gezet wat er de eerste keer niet goed ging en hoe ik dacht de kans op herhaling te verkleinen. Dit heb ik allemaal duidelijk besproken en bepaalde zaken gewoon geëist. Hier werd ook positief op gereageerd (oudste heeft waarschijnlijk in de persfase mijn blaas gekneusd waardoor ik 2 weken niet kon plassen en ook geen signaal kreeg in mijn hersenen. Waarschijnlijk doordat ik verkeerd ademde dronk ik heel veel en dat heeft alles bemoeilijkt. Ik heb bij de tweede geeist om net voor de persfase gecatheteriseerd te worden zodat ik perste met een lege blaas).

Concreet mijn tips:
- bedenk je dat je dit eerder hebt gedaan. Je weet nu hoe het gaat (ik ken je bevallingsverhaal zo niet dus als ik nu over een trauma heeft wals, dat is niet mijn bedoeling)
- bedenk je waar je bang voor bent en bespreek mogelijke oplossingen/opties hiervoor en neem ze op in je bevalplan
- sta op je strepen als bepaalde zaken heel belangrijk voor je zijn

Burdie, je zat met de zwangerschap van kuiken mogelijk net wat te ver voor mij met mijn zwangerschap van J, maar misschien dat je je er nog iets van terug kunt halen.

Praat, praat, praat. M'n vk is thuis langs gekomen om met mij en m'n man mijn bevalplan door te spreken. Ze heeft daar uitgebreid de tijd voor genomen. Als ik medisch zou worden, dan zou de vk blijven (tenzij andere bevalling). Stagiaire vk juist wel erbij (na overleg met Mignonne). Verder was m'n schoonmoeder ook bij de bevalling aanwezig omdat zij mij, net als m'n man, rustig kan krijgen.

Het boek 'als bevallen spannend is' heb ik als leidraad gebruikt bij m'n voorbereiding. Vaak ben ik in paniek geweest vooraf en de laatste dagen echt niet het gevoel er klaar voor te zijn. Direct bij het begin, begonnen met gebroken vliezen, heftig in paniek en hyperventileren. Gelijk m'n eerste bevalling in flashback. Met hulp van man weer bij m'n positieven gekomen en me wat kunnen herpakken. Wel tot het eind moeite gehad met ademhaling, maar kon ook door de heftigheid van de weeën komen. Bij het persen durfde ik net niet tot het uiterste te gaan.

Mijn twee bevallingen kan ik niet los van elkaar zien, maar ik durf wel te zeggen dat ik door de tweede keer de scherpste randen van de eerste keer wat heb kunnen verzachten.

Niet het jubelverhaal dat je wilde horen, maar het geeft wel het gevoel dat ik bij bevallen heb minder heftig gemaakt.

Edit: een warrig, onsamenhangend verhaal geloof ik. Belangrijkste is zorgen dat je je gehoord voelt, dat het om jou gaat en dat duidelijk is hoe jij erin staat en hoe iemand jou kan helpen.

[ Bericht 6% gewijzigd door Kursor op 29-07-2016 22:29:29 ]

Ik denk dat de stappen die Danic beschrijft een heel goede leidraad zijn.

Mijn 1e bevalling was avhteraf gezien heftig, ik wad compleet blanco. Pas later bij de verwerking kwam ik erachter dat bepaalde dingen echt diepe indruk op mij hebben gemaakt in negatieve zin. Dat moest een volgende keer wat mij betreft helemaal anders.

Dat heb ik voor mijzelf puntgewijs opgeschreven en in de laatste 10 weken voor de bevalling heel regelmatig doorgesproken in het zkh. Ik wilde er 300% zeker van zijn dat zij wisten wat ik wel/niet wilde.. waarom niet .. wat dat voor mij betekende.

En zo geschiedde. Ook al heb je niet overal invloed op (bloeding, placenta die niet wil komen binnen een bepaalde tijd.. ik noem eens wat). Door je eerste ervaring ben je nu een hoop kennis rijker over hoe je bepaalde dingen wel/niet wil. Maak in dat opzicht op een 'positieve' manier gebruik van het trauma van je eerste bevalling.

Mij heeft dat heel erg geholpen. Ik hoop jou ook!

Ik was vooraf ook best wel bang voor de bevalling. Mijn grootste angst was een herhaling van mijn eerste bevalling en dan voor nummer 2 alsnog naar de OK moeten. Toen bleek dat ze allebei in stuit lagen schreeuwde alles in mij keizersnede. Maar toen ik ook daadwerkelijk ging bevallen (stuk eerder dan gepland dus heb me een stuk minder druk kunnen maken en was ook niet ingelezen of wat dan ook) wilde ik het dolgraag zelf doen (nog liever wilde ik ze binnen houden). Er kwam een soort oergevoel waarbij alles om de kinderen draaide en niet meer om mij.

Ik moet nog bevallen, dus dat deel kan ik weinig over vertellen. Maar hier heeft therapie heel erg geholpen. Heel veel praten, ook met mijn vk, ik heb veel (en lange) controles bij haar. Niet dat die controles zoveel meer voorstellen hoor, maar er is veel tijd en ruimte voor mijn verhaal.
Ik heb een bevalplan gemaakt waarin precies staat wat ik wel en niet wil, en ik heb een doula ingeschakeld, die er naast mijn vriend voor gaat zorgen dat dat nageleefd gaat worden. Ik vertrouw 100% op mijn vk en dat als ik thuis mag bevallen dit helemaal goed blijft gaan, maar het ziekenhuis blijft voor paniek zorgen en dan is het fijn dat ik nu weet wat mijn rechten zijn, wat mijn wensen zijn en dat ik mensen mee heb die me rustig en ontspannen gaan houden, en ervoor gaan zorgen dat alles zo veel mogelijk loopt als ik wil.
Het boek "Perfecte bevallingen bestaan niet" van Diana Koster heeft mij ook geholpen

Succes vrouw, jij kunt dit

Burdie, ik heb je berichtjes zo nu en dan meegekregen en ik denk ook dat je veel baat zult hebben bij specifieke begeleiding rondom het verwerken van je eerste bevalling, voordat je met een beetje vertrouwen de volgende in kan gaan. Je bent echt nog niet te laat! Maar het is inmiddels wel tijd om je hoofd uit het zand te gaan halen... Als je wil, heb ik een adresje voor je.

Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.

Nou weet je Wup, er spelen voor mij twee dingen mbt de aankomende bevalling (ik heb er gisteren nog lang met mijn man over gesproken). Allereerst heb ik er op zich vertrouwen in dat mijn lichaam dit kan, dat ik het zelf kan en dat het niet per sé een herhaling van zetten hoeft te worden, MITS ik de gelegenheden krijg om het op mijn manier te doen. Dus geen infuus, geen hormonen, geen CTG, zelf mijn houding kiezen, lekker thuis kunnen beginnen, in mijn eigen coconnetje de kans krijgen om de weeën op te vangen en zo natuurlijke endorfines aan te kunnen maken.
Maar.
Ik heb dus een plaatsindicatie voor het ziekenhuis en hoewel ik het idee dat ik zonder inleiding (en baggerveel hormonen) mogelijk geen fluxus en dus geen plaatsindicatie zou hebben gehad niet zomaar naast me neer kan leggen, valt dat natuurlijk niet uit te sluiten. Dus ik zie dat maar als "nou ja dat moet dan nu eenmaal".
Maar ik heb het idee dat poliklinisch bevallen het risico met zich meebrengt dat de bevalling sneller medisch gaat worden, met alle interventies en gevolgen van dien. Ik voel me wat dat betreft niet veilig in het ziekenhuis: ze hebben daar voor mijn gevoel geen vertrouwen in de mens, maar vertrouwen op metingen, cijfers, protocollen.
Komt er nog bij dat ik de vorige keer met 42 weken dmv een inleiding ben bevallen en er geen enkele garantie is dat de bevalling dit keer wel vanzelf op gang zal komen. Dat kan niemand me garanderen en dat maakt me vooral bang.

Burdie, klinkt heel herkenbaar zo. Hier ook geen enkel vertrouwen in ziekenhuis ivm eerste keer en plaatsindicatie vanwege fluxus. Mocht je interesse hebben, dan kan ik je mijn bevalplan wel sturen. Doel was inderdaad om te zorgen dat er niet gemedicaliseerd zou worden, maar dat ik in m'n eigen kracht terug geholpen zou worden.

Zo'n therapie, of begeleiding, neemt ook niet per se je angst weg, maar leert je ermee omgaan. Het is fijn dat je zelf al een aantal specifieke punten kunt aangeven waar je mee zit. Bij een poliklinische bevalling gaat je eigen verloskundige mee en heb je niks te maken met een ctg. Dat infuus wordt mogelijk wel een dingetje, juist vanwege de reden van je plaatsindicatie. Maar goed, je stelt zelf ook dat je veel vertrouwen hebt in het natuurlijk proces en tevens terecht dat een inleiding de kans op fluxus vergroot. Misschien kun je voor jezelf nog het terrein van thuis bevallen verkennen? En het terrein van spontaan baren na 42 weken. En als dat geen optie is, dan lijkt het me heel belangrijk om samen met je verloskundige een bevalplan te maken waar jullie beide achter staan, zodat jij je angst voor onnodige interventies kunt loslaten en kunt vertrouwen op de verloskundige dat ze je wensen honoreert.

(Ik heb zelf overigens ook een plaatsindicatie wegens fluxus na de tweede, andere casus uiteraard, maar ik ga wel thuisbevallen. Dat mag, het is een advies, geen regel of wet.)

Mja, ik vind dat twee hele tricky onderwerpen, ook omdat ik door het ziekenhuis flink bang gemaakt ben voor zowel bevallen zonder infuus als bevallen na 42 weken. En volgens mij wil de vk hier ook aan beide niet meewerken.

@Kursor, heel graag .

Overigens ook bedankt voor alle andere reacties .

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 09:49 schreef Kuukske het volgende:
Ik had bij de tweede een doula. Zij was m'n rots zo niet m'n Kilimanjaro in de branding.

Misschien dat ik dat toch ook overweeg, dank je . Was jouw tweede bevalling in het ziekenhuis? En wat vonden ze er daar van dat je een doula mee had?

Burdie,
Ik had ook een dramatisch "bevalling" bij de eerste. Ik was heel bang voor een inleiding, en ik had weinig vertrouwen in de gyn.
Tijdens m'n zwangerschap ben ik tussen de 14 en 35 weken naar de vk gegaan om mezelf geen nummertje te voelen.
Toen ik terug moest naar de gyn (hellp en ks bij de eerste) begreep ze m'n angsten voor een inleiding en al het medische gedoe eromheen. Samen met haar heb ik m'n bevalplan bekeken en hadden we ook een geplande ks afgesproken, tenzij hij zich zelf zou aandienen.

Uiteindelijk ben ik met 38.6 spontaan bevallen met echt een superfijne bevalling. Het ging snel, door het lezen van de theorie achter hypnobirthing, met weinig pijn en zonder medische ingrepen. Ondanks dat ik m'n gyn niet eens had gezien hebben ze het allemaal zo relax en natuurlijk mogelijk gehouden.
Het enige medische was dat ze me een waakinfuusje hadden gegeven, dus alleen de naald al in m'n hand, nergens op aangesloten. En dat was alleen omdat ik veel druk bij m'n litteken aangaf. Toen de placenta er was en Js nog rustig op me lag zonder controles, heeft een stagiaire dat waaknaaldje er ook al meteen uitgetrokken, ze hadden er vertrouwen in.

Dus hier een echt succesverhaal

Dat klinkt idd fijn Loj, dank je!

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 12:50 schreef Burdie het volgende:

[..]

Misschien dat ik dat toch ook overweeg, dank je . Was jouw tweede bevalling in het ziekenhuis? En wat vonden ze er daar van dat je een doula mee had?

Ja had ook indicatie ivm fluxus. Vonden ze in het ziekenhuis prima, ze heeft onze grenzen bewaakt, geholpen bij keuzes maken maar die wel bij ons laten liggen. Ze heeft stagiaires weggestuurd (stond in bevalplan).

Uiteindelijk moest ik wel een infuus en naar de OK hoor. Placenta's en ik is geen combinatie kennelijk. maar ze zag dingen aan m'n lichaam die het medisch personeel niet zag. En ze werkte fijn samen met de dienstdoende verloskundige.

En minder bloed verloren (1e keer 2 liter, nu uh.. 500 cc ofzo? , zo weinig dat ik het niet meer weet).

Kuuks, ben je de tweede keer in hetzelfde ziekenhuis bevallen? En waar heb je de doula gevonden?
Ik wil eigenlijk naar een ander ziekenhuis dit keer, waar ik nog geen traumatische ervaringen heb opgedaan maar mijn man begrijpt dat niet helemaal... daar kan het immers ook 'fout' gaan.
Over een doula denk ik nog na, ik ken er één, maar die vind ik zo enorm zweverig... .

Jep, Hetzelfde ziekenhuis. Zelfs dezelfde verloskamer .

Ik ben er blij mee zelfs. Een stukje trauma zat bij mij ook in de noodgang maar de OK, en de route erheen. Nu maakte ik die route weer mee maar veel rustiger. Dat maakte de ervaring van de eerste keer veel zachter.

Ik heb m'n doula via de cursus samen bevallen gevonden. Andere stellen hadden haar ingeschakeld en waren zo blij met haar. Maar wij hadden er toen niet voor gekozen. En zweverig, ja, maar ik kan dat wel naast me neerleggen.