Ik ben amper twee seconden van mijn bureaustoel, draai me om en zie dit. Milo heeft alweer mijn stoel ingenomen:
Hier is hij (rechts) vorig jaar toen hij samen met zijn zusje bij ons toekwamen:
Ondertussen is hij alleen, want vorige maand is zijn
zusje helaas aangereden door een auto
Hij heeft nu wel een grote krabpaal voor hem alleen. Vroeger lagen ze hier samen in, nu zou het niet meer gaan:
Op verkenning bij onze kipjes, rechts, en de groentetuin van de buren links:
Sinds het verlies van zijn zusje is hij wel aanhankelijker en avontuurlijker geworden. Hij komt nu meer knuffeltjes vragen, en zit dan ook echt goed ahrd tegen je benen of handen te duwen. In de zetel komt hij altijd naast je liggen, terwijl zijn zusje altijd op je buik kwam liggen (om aan je baard of gezicht te lekken
).
Als hij buiten is, trekt hij bijna de ganse tijd op met de
kater van de buren. Terwijl hij vroeger, toen we thuiskwamen, direct met zijn zus uit de schuur kwam, duurt het nu soms enkele uren voor die nog eens langskomt omdat die er op uit trekt in de velden achter ons.
De muizen laat die, voorlopig, gelukkig nog steeds buiten achter.
Ondertussen zit ik nog steeds op het randje van mijn stoel, want hij ligt er nog steeds...