Hans Kraay jr. gaat niet mee naar Brazilië. Dat is erg jammer, want van Louis van Gaal willen we het complete pallet aan rare kleuren, en niet slechts negentig procent. U kunt er donder op zeggen: zonder Hans gaan we een stukje Louis tekortkomen.
Het is niet zo simpel te duiden waar hem dat exact in zit. Louis versus Hansie: je zou het omgekeerde chemie kunnen noemen, of een vorm van anti-interactie. Het schuurt en het irriteert en het jeukt, maar ergens vinden we dat juist lekker, al dat ongemak.
Dat gênante.
Dat onweerstaanbaar tenenkrommende.
Gistermiddag heb ik twee uur lang interviewtjes tussen Hans Kraay jr. en Louis van Gaal zitten bekijken, op zoek naar wat duiding en verklaring. Waarom vinden we die gesprekjes weerzinwekkend, maar toch verrukkelijk? Waarom gaat het al-tijd ergens mis?
Een wezenlijk deel van het probleem, zo ontdekte ik tijdens mijn bescheiden studie, is dat Hans Kraay junior niet kan voorsorteren, laat staan invoegen.
Als Hansie een vraag stelt, slingert en schokt hij door de bocht richting snelweg, tuffend op weg naar het vraagteken. Hij is speciaal in een aaibaar autootje gaan zitten, categorie lichtblauwe Deux Chevaux, maar ook dat helpt niet echt. Integendeel.
Hans draait het raampje open en wappert wanhopig met zijn hand uit het raam, halverwege de invoegstrook, maar de lompe vrachtwagenchauffeur komt genadeloos aangedenderd. Hij begint wild en woest te toeteren.
Dat wordt een botsing.
Je kunt heel veel van hem vinden, maar Hans Kraay junior is een hartstikke aardige gozer. Dat helpt hem niet, integendeel, want oog-in-oog met Louis hinkt Hans immer op twee gedachten, zoals aardige mensen dat wel vaker doen.
Het allerliefst wil hij sympathiek zijn - en vooral niet provoceren. Maar tegelijk heeft Hans zich juist voorgenomen om 'de relevant/kritische vraag' te stellen. Om serieuze, onafhankelijke journalistiek te bedrijven, want dat wordt van hem verwacht, in de naam van het volk.
In de praktijk werkt dat ongeveer zo:
'Ja maar Louis, (kijkt naar de grond), ik begrijp wat je zegt, en als ik me in jou verplaats, iets waar jij natuurlijk niet op zit te wachten (grinnikt/hinnikt) dan kan ik me goed voorstellen dat jij zo denkt, maar snap je het als sommige mensen zeggen (kijkt opnieuw naar de grond): die Louis van Gaal verloochent natuurlijk wel de Hollandse school met zijn 5-3-2 zonder buitenspelers. Snap je dat, Louis?'
Het televisieprogramma De TV Kantine maakte onlangs een persiflage op een Hans/Louis-interview. Hans Kraay jr. speelde gewoon Hans Kraay jr., en Carlo Boszhard deed Louis van Gaal na, brommend voor een sponsorbord.
Het leek nergens op.
Niet alleen bleek Van Gaal één van de weinige typetjes die Boszhard matig beheerst, ook Kraay jr. leek plots helemaal niet meer op Kraay jr. Het gesprekje was grappig bedoeld, maar het was lang niet zo grappig als de droge werkelijkheid.
De magie van Hans vs. Louis zit hem niet uitsluitend in twee tegenstrijdige typetjes. Het is Van Kooten en De Bie, maar dan in een real life-variant. Je bent voortdurend in verwarring of het allemaal echt is. Je wilt ze het liefst helpen in hun worsteling, als kijker, maar tegelijk ook weer niet. Gretig sluiten we aan in de kijkersfile.
Louis van Gaal is vermoedelijk het meest Louis als hij naast Hans staat, en Hans Kraay jr. is het meest Hansie Hansie naast Louis. Ik weet niet of u het zich al realiseert, maar vermoedelijk zien we die twee nooit meer samen in actie, zelfs niet na dit WK. Nooit meer.
Op zijn zachtst gezegd is dat een kleine catastrofe.
http://www.ad.nl/ad/nl/55(...)ine-catastrofe.dhtml