Voetbal International #940: Dat is jouw mening!

Kieft. Een voorpublicatie.
In de kroniek Balverliefd doet Michel van Egmond verslag van de gang van zaken achter de schermen van de voetbalwereld en bericht hij op eigen wijze over opmerkelijke gebeurtenissen aan de rand van het speelveld. Deze week een voorpublicatie van het openhartige boek over Wim Kieft: de proloog en de eerste paar bladzijden.

Proloog

‘Het moet allemaal niet te zwaar worden, hè?’
Nee, Willem.
‘Niet dat mensen halverwege dat boek al gaan denken: Ja hoor, Wim, nu weten we het wel. Met je probleempjes. En je gevoelens en zo. Er moet af en toe ook wel een beetje gelachen worden. Toch?’
Uiteraard.
‘Oké. Maar vind jij mij wel een aardige gozer?’
Zeker. Hoezo?
‘Nou ja, ik weet niet. Soms word ik ook weleens heel moe van mezelf, hoor.’
Ja?
‘Ja. Heel erg moe zelfs. En waar je ook aan zult moeten wennen: ik kan het ene moment mijn hart uitstorten, maar er dan het volgende moment opeens he-le-maal klaar mee zijn.’

Waarmee?
‘Nou, met praten over mijn gevoelsleven en zo. Het moet bij mij niet te zweverig worden. Dan stop ik. Zo ben ik mijn hele leven al geweest. Op die momenten zie ik mezelf zitten. En dan gaat het even niet meer, of zo.’
Is niet erg.
‘Oké. Maar het is nogal wat, hoor, als ik ga vertellen. Laat ik zeggen: daar valt dat doelpuntje tegen Ierland wel bij in het niet.’
Dat geloof ik graag.
‘Jongen, het is een teringzooi om mij heen. Een té-ring-zooi. Maar ik ben het nu aan het repareren. En dat gaat al een jaar goed. Gelukkig. Het gaat steeds een beetje beter met me. Maar het is niet altijd een vrolijk verhaal.’
Vertel eens.
‘Bijna twintig jaar verslaafd geweest. Coke. Veel gedronken, veel absurde dingen meegemaakt. Opnames in afkickklinieken. Al het geld opgemaakt en straks in de schuldsanering. Ik moet leven van nog geen twee tientjes per dag.’
Jezus.
‘Ik heb hartverscheurende dingen meegemaakt, jongen. Ik kan je duizend verhalen vertellen waar me nu nog de tranen van in de ogen schieten. Een gestrand huwelijk, een ex met wie het helemaal niet goed gaat, mijn kinderen… Maar hé, het moet niet te sensationeel worden, hè? Dat wil ik niet. Daar ben ik allergisch voor.’
Waarom doe je dit? Alleen voor het geld dat het zou kunnen opleveren?
‘Nee, hoewel het mooi zou zijn als ik met de opbrengst mijn schulden deels kan afbetalen. Maar ik wil dit ook kwijt. Wat ik nu doormaak, kan een mooi verhaal opleveren. Met veel tragiek. Maar toch ook wel met mooie dingen.’

‘Ik kan je duizend verhalen vertellen waar me nu nog de tranen van in de ogen schieten’
Zie je ertegenop om alles te vertellen?
‘Nee. Het is goed voor me om het erover te hebben. Ik ga al een jaar bijna elke dag naar een meeting van de NA, de Narcotics Anonymous. Ik ontmoet er andere verslaafden, met wie ik ervaringen uitwissel. Ik heb me dus al vaker blootgegeven. Maar bij sommige onderwerpen moet ik wel oppassen. Dan rakelt het praten op een gegeven moment te veel op. Dan kan ik beter even stoppen. Het ligt er ook een beetje aan hoe ik me op dat moment voel. Daar heb ik nog weinig controle over. Maar dat zul je wel merken.’
Oké.
‘Ik hoop alleen dat we iets verder komen dan van die clichés over het zwarte gat en zo. Daar heb ik zo’n hekel aan.’
Ik ook.
‘En je moet van mij ook geen sappige verhalen over een wild leven verwachten. Die zijn er niet, zulke verhalen. Ik was niet iemand die in striptenten en bordelen zat te snuiven. Ik zat zielig in mijn hotelkamertje. Alleen. Met allemaal flessen drank om me heen. Begrijp je?’
Ja.
‘De twijfel, het schuldgevoel, de trots… Ik hoop dat dat er ook in zit. En verder dat ik niet helemáál overkom als een complete idioot. Dat zou ook wel lekker zijn.’
Ik zal mijn best doen.
‘Ik ook. Je mag alles zien, je mag overal mee naartoe. Maar ik weet niet of ik alles wat jij van mij hoort ook in het boek wil hebben. Ik moet ook aan anderen denken. Mijn kinderen, mijn moeder. En voor sommige dingen schaam ik me ook te erg.’
Ik snap het.
‘Schaamte, schuldgevoelens, angsten, dat zijn allemaal dingen die een grote rol spelen in mijn leven nu. Faalangst ook. Faalangst, twijfel. Heel erg.’
Goed.
‘Oké. Het zal misschien best zwaar worden voor mij. Maar hopelijk lucht het ook op. Misschien valt er een last van mijn schouders. Of helpt het me op een andere manier verder.’
Dat zou heel mooi zijn.
‘Ja. Zeker.’
Nou, aan de slag dan maar. Twijfel is misschien een mooi thema om mee te beginnen.
‘Oké. Maar je vindt me dus echt niet te saai of zo?’

***
Stappenwerkboek Narcotics Anonymous - Stap 1, bladzijde 7 - Vraag 14: Denk ik dat ik genoeg weet over verslaving en herstel om mijn gedrag onder controle te kunnen houden, voordat het uit de hand loopt?
‘Nee, dat denk ik niet. Ik moet nog zo veel leren, ben zo kwetsbaar en zo bang.’

***

‘Nou, vertel het maar, zei Beenhakker’

‘Hier’, zegt Wim Kieft, ‘hier heb je mijn hele leven.’ Het is februari 2014, tien uur ’s ochtends in de lobby van het Amsterdamse College Hotel. Buiten knarst de tram richting De Lairessestraat, binnen overhandigt hij een verweerde plastic tas van Albert Heijn. Daarin zitten twee boeken, drie notitieblokken en een beduimeld schoolschrift. Dat laatste is ooit van een van zijn dochters geweest. Op het roze kaftje staat: Mauri Kieft, Maatschappijwetenschappen, 5 havo. De rest van de tas wordt gevuld met een ongeordende berg losse dagboekaantekeningen. Bladzijde na bladzijde geven ze inzicht in zijn diepste gevoelens, zijn grootste angsten en zijn hardnekkigste twijfels. ‘Neem maar mee, die tas. Je mag overal in kijken. Dit is wie ik ben’, zegt hij. ‘En nu ga ik naar buiten. Roken.’ Even later kun je de voormalige topscorer van Europa door de tuin van het hotel zien ijsberen, driftig trekkend aan de zoveelste Camel-filter van de dag.

Wim Kieft was zeventien jaar toen hij zijn eerste sigaret opstak. Leo Beenhakker had hem nog maar net vanuit de jeugd naar de selectie van Ajax gehaald. ‘Ik had ’m gebietst van Piet Schrijvers. Een menthol. Piet rookte altijd mentholsigaretten.’

Hij schudt zijn hoofd.

‘Gek, dat ik dat nog weet.’

Het gebeurde na afloop van de traditionele Ajax-visdag, een avond afgesloten op de al even traditionele bowlingbaan. Najaar 1979. Er mocht bij hoge uitzondering alcohol worden gedronken door de Ajacieden. ‘De meeste oudere spelers werden lam en rookten de ene sigaret na de andere. Ik weet niet eens waarom, maar dat ben ik toen ook maar gaan doen. Zonder erbij na te denken eigenlijk. Ik rookte die avond het pakje van Piet Schrijvers halfleeg en werd gelijk dronken. Stom- en stomdronken.’

De volgende morgen moest de jonge Wim Kieft bij de trainer komen. Hij bloosde al op de gang van ongemak. Hij schaamde zich. Dat was niet voor het eerst in zijn leven, en ook niet voor het laatst. ‘Ik weet nog hoe opgelaten ik me voelde toen ik die kamer binnenging. “Nou, vertel het maar”, zei Beenhakker, “wat is er met je aan de hand, Kieft? Heb je de buurvrouw zwanger gemaakt? Is je moeder ongeneeslijk ziek? Zeg het maar, Witte”. Maar er viel niets te zeggen. Er was niets aan de hand. Ik deed het gewoon. En ik vond het ook gelijk lekker, dat dronken worden. Veel te lekker.’

***

‘Bijna twintig jaar verslaafd geweest. Al het geld opgemaakt en straks in de schuldsanering. Ik moet leven van nog geen twee tientjes per dag’
Tas

Op een dag kregen alle jeugdspelers van Ajax een sporttas van de club.
‘Ja. Zo’n knalrode voetbaltas. Met aan één kant in grote, witte letters: AJAX. Vond ik zó erg, die tas... Daar moest ik dan elke dag mee in de tram, naar de training. Vreselijk. Je het middelpunt van alles voelen. Of nog erger: iemand van wie anderen vermoeden dat hij zich iets verbeeldt. En dan de hele rit de angst dat ze me straks misschien nog iets gingen vragen ook. Zo, speel jij bij Ajax, jongen? Ik begon al te blozen bij het idee.’
De meeste jongens zorgden ervoor dat iedereen de letters AJAX altijd goed kon zien.
‘Ja. Nou, ik niet. Ik hield de kant met de letters altijd juist naar me toe gekeerd.’
Je was niet trots?
‘Integendeel. Ik schaamde me er bijna voor dat ik bij Ajax speelde. Die tas werd zowat een obsessie voor me. Soms moest-ie ook mee naar school, zodat ik dan gelijk door kon naar de training van Ajax. Dan voelde ik het hele schoolplein naar me kijken. Ik werd daar extreem verlegen van. Dat soort dingen plaatsten mij in een uitzonderingspositie en daar kon ik slecht mee omgaan. Of ik kreeg drie dagen vrij voor een internationaal toernooi, terwijl ik alleen maar 3’en en 4’en had op mijn rapport. Had je weer het idee dat die leraren een hekel aan je kregen. Ja jongen, mijn leven was al heel vroeg vol zorgen, dat hoor je zeker wel?’

***

Stappenwerkboek Narcotics Anonymous Stap 4, bladzijde 47 - Vraag 37: Welke tegenstrijdigheden in mijn karakter maken het voor mij moeilijk om vriendschappen of liefdesrelaties in stand te houden?
‘Wil niet vast komen te zitten in verplichtingen. Wil vrienden zien wanneer het mij uitkomt. Ben eigenlijk in heel veel mensen niet geïnteresseerd. Vind het moeilijk om in groepen te zijn zonder alcohol. Ging eigenlijk alleen ergens heen als er werd gedronken. Voelde me anders niet op mijn gemak. Heb/had dan ook niets te vertellen, geeft/gaf me het gevoel dat ik beperkt was, kan/durfde niets echt te vertellen. Voelde me zonder drank minderwaardig.’

***

‘In één keer: totally lost’

Met dezelfde achteloosheid waarmee hij ooit zijn eerste gebietste sigaret opstak, begon hij negentien jaar geleden ook aan zijn eerste lijntje cocaïne, alsof het geen levensgevaarlijke harddrug was, maar een mentholletje van Piet Schrijvers. ‘In een of andere discotheek in Amsterdam. Het was gezellig, een paar mensen deden het. Vrij openlijk. Het was allemaal nieuw voor mij, maar voordat ik het wist, probeerde ik het ook. Uit het niets. Ik kan me niet herinneren dat ik er lang over heb nagedacht. Ook niet wat me er nu precies toe aanzette. Best vreemd eigenlijk, want ik had die rotzooi vóór die tijd nog nooit gezien, laat staan aangeraakt. Nooit aan gedacht ook. Maar de eerste keer dat ik het zag, was ik er gelijk door gefascineerd. En toen ik het eenmaal had geprobeerd, was ik er ook direct gek op. Echt vanaf het begin, in één keer totally lost.’

‘Ik moet ook nog elke dag naar de apotheek om een slaappil te halen’
Nu – negentien jaar, een huwelijk, twee gestrande relaties, vier kinderen, vier ton schuld, een paar mislukte kliniekopnames en ontelbare bloedneuzen verder – vecht Wim Kieft dagelijks een bittere strijd tegen zijn verslaving. Hij probeert al bijna een jaar lang de regie over zijn eigen gedachten en gedrag te herwinnen. Met vallen en opstaan maakt hij progressie. Maar gemakkelijk is het niet.

‘Het is hard werken. En de kans op een terugval ligt elke dag op de loer. Gelukkig kan ik altijd terecht bij een meeting van de NA, de Narcotics Anonymous. Zij hanteren een twaalfstappenplan. Daar geloof ik erg in. Verder doe ik aan meditatie en yoga. Ik bezoek ook een paar keer per week een psychotherapeut. En ik bel regelmatig met een medeverslaafde. Oh ja, ik slik kalmeringsmiddelen en medicijnen tegen de lichte vorm van ADHD die ik ook nog schijn te hebben. Of ADD, dat weet ik niet eens precies.’

Hij schiet er gelukkig zelf van in de lach. Ook wanneer hij over zijn donkerste momenten spreekt, schuilt er godzijdank nog veel zelfspot in Wim Kieft.

‘Wacht effe’, zegt hij, ‘we zijn nog niet klaar, hè? Want ik moet ook nog elke dag naar de apotheek om een slaappil te halen. Anders lig ik uren wakker. In de jaren dat ik gebruikte, kende ik nauwelijks het verschil tussen dag en nacht. Ik deed soms drie etmalen achter elkaar mijn ogen niet dicht. Dan zat ik alleen maar te snuiven en te drinken. Daardoor is mijn slaapritme helemaal verstoord. Vooral de keren dat ik in de kliniek zat, kon ik nauwelijks mijn ogen dicht krijgen ’s nachts. Toen ik plotseling op vaste tijden naar bed begon te gaan, hadden mijn hersenen tijd nodig daaraan te wennen. Het duurde lang voordat het zover was, maar het was wel heel belangrijk. Een afkickende verslaafde die te weinig slaapt, is de volgende ochtend prikkelbaar en daardoor extra vatbaar voor impulsen en verleidingen. Ik heb nu pillen om goed genoeg tot rust te komen en te kunnen slapen. Daar moet ik er elke dag eentje van ophalen. Bij de apotheek willen ze me geen hele strip geven, want dan zijn ze bang dat ik ze allemaal tegelijk inneem.’

Een slok koffie.

‘En waarschijnlijk is dat ook zo.’

Nog een slok koffie.

‘En? Vind je het nog leuk?’

***

Half miljoen

Hoeveel geld heb je in totaal opgesnoven, schat je?
‘Nou… Een half miljoen of zo?’
Zo.
‘Ja, zeker een half miljoen euro. Als het niet meer is. Een gram coke kost op straat vijftig euro. Maar ik heb er ook weleens vierhonderd voor betaald. Als je eenmaal echt verslaafd bent, geef je je rechterarm voor dat spul. Dan is geen bedrag te hoog. Dus het heeft me echt bakken met geld gekost, die teringzooi.’
Zonde, hè?
‘Ja. Zonde. Maar dat is het met coke: je gaat er hoe dan ook aan, en meestal als eerste in finan-ciële zin. Als je vijf gram per week gebruikt, kost je dat al duizend euro in de maand. En ik heb tijden gehad dat ik acht gram per dag gebruikte. Dus reken maar uit. Het is heel simpel: op een gegeven moment is je poen op. Dan beginnen de problemen. Je gaat lenen, maar alles gaat op. Je betaalt niet terug. En al snel kom je er niet meer uit. Daarom gaat de schuldsanering over een paar maanden in. Moet ik drie jaar lang zien rond te komen van een tientje per dag of zo. Nou, lekker dan.’

***

Stappenwerkboek Narcotics Anonymous Stap 1, bladzijde 8 - Vraag 25: Heb ik vergeefs geprobeerd te stoppen met gebruiken? Ben ik zonder hulp gestopt en merkte ik vervolgens dat het leven zonder drugs zó pijnlijk werd, dat ik niet blijvend kon stoppen? Hoe was dat toen?
‘Héél vaak, in mijn verslaving. Vond ik zo naar, de dagen erna. Moe, pessimistisch, negatief toekomstbeeld. Ging gebruiken om niet te hoeven voelen. Het was te pijnlijk om zonder drugs te doorstaan. Gebruikte dan weer, dat gaf verlichting.’

***

‘Laat mij zien hoe ik moet leven’

De hele ochtend staat de plastic tas met dagboekaantekeningen achteloos tegen de open haard aan geleund. Wim Kieft heeft al vier keer gezegd dat we ’m straks bij het weggaan vooral niet moeten vergeten. Vergeetachtigheid is deze dagen zijn tweede natuur. ‘Soms lijkt het alsof mijn hoofd vol zit. Dat er geen informatie meer bij kan, omdat het helemaal in beslag is genomen door het afkicken. Hoe vaak ik mijn mobieltje al niet in de trein heb laten liggen, jongen. Ik ben ook echt heel verstrooid soms. Gisteren nog. Ik zocht me gek naar de afstandsbediening van de televisie. Bleek ik ’m met de rest van de vaat in het afwasteiltje te hebben gegooid. Dat soort dingen gebeuren me wel vaker. Ik vind ’m ook weleens in de ijskast terug. Het lijkt soms wel alsof mijn geheugen geen nieuwe gebeurtenissen meer registreert.’

Er trekt een cynisch lachje over zijn gezicht.

‘En nu maar hopen dat dat er allemaal bij hoort... Hè, dokter?’

Hij knikt naar de tas vol notities. ‘Dat ik over mezelf schrijven moet. Het hoort bij het twaalfstappenplan. Elke dag moet je je dagboek bijhouden. Elke dag moet je ook een lange vragenlijst aan jezelf beantwoorden. Elke dag, niet één uitgezonderd, of je het nu leuk vindt of niet. Dat is best zwaar. Het roept allerlei pijnlijke herinneringen op. Maar het moet. Net als het bezoeken van die meetings. Als ik dat allemaal niet doe, gaat het fout met mij. Dat weet ik inmiddels van mezelf. Dan lig ik morgen in de goot. Gegarandeerd. En dat wil ik niet meer. Nooit meer.’

Dan staat hij op. Hij moet zijn jongste dochter Feline van school halen. Ze is vier. Een paar dagen in de week woont ze bij hem, één hoog in de Rivierenbuurt. Hij heeft in totaal vier kinderen van twee verschillende vrouwen. Met zijn jeugdliefde Sylvia kreeg hij Robbin (26), Mattia (24) en Mauri (19). Bij ex-vriendin Suzanne, met wie hij zeven jaar samen was, kreeg hij vier jaar geleden ook Feline. Mauri woont permanent bij hem in huis.

In de schaduw van het statige hotel wandelt Wim Kieft nu naar zijn fiets. Een auto heeft hij allang niet meer. Heeft ook geen zin. Hij zou niet eens geld hebben voor benzine. ‘Als mensen mij door de stad zien fietsen, zeggen ze natuurlijk: Kijk dan, die Wimpie Kieft. Lekker gewoon gebleven, zeg, die jongen. Maar dat is gelul, hoor.’

Weer die spottende trek rond zijn mond.

‘Ik bedoel: als ik nog geld had gehad, zat ik nu echt wel in een taxi.’

Even later kun je de Europees kampioen van 1988 op hoge snelheid richting Ceintuurbaan zien trappen, een gammel kinderzitje voorop. De Albert Heijn-tas met daarin zijn diepste zielenroerselen heeft hij achtergelaten naast de open haard van het hotel.

Je hoeft tijdens het bladeren zijn aantekeningen niet eens te lezen om in één oogopslag te kunnen zien hoe Wim Kieft de afgelopen tijd eraan toe was. Zijn handschrift weerspiegelt zijn gemoedstoestand. Op momenten dat hij boos is, gespannen of radeloos, zijn de letters dicht op elkaar geschreven, felblauw en soms zó driftig genoteerd dat het puntje van zijn pen op sommige plekken bijna door het papier schiet. Maar op andere, veel vlakkere dagen is zijn handschrift juist licht en sierlijk, zijn de letters langgerekt en raakt zijn pen amper het papier.

Boven op de stapel notitieblokken liggen losse multomapblaadjes. Op een ervan heeft hij in paniekerig grote hoofdletters geschreven:
Mijn eigen wil is ziek!
En op een ander:
God neem mijn wil en mijn leven
Leidt mij in mijn herstel
Laat mij zien hoe ik moet leven

***
‘Ik schaamde me er bijna voor dat ik bij Ajax speelde’
Debuut

Wat weet je nog van je debuutwedstrijd?
‘Niet veel. Dat Leo Beenhakker uit het niets tegen me zei dat ik mee moest met het eerste. Trainingskamp, voor de wedstrijd tegen Sparta. “Witte, je gaat je tas halen, je gaat mee en je gaat spelen ook. Dan weet je dat alvast”, zei hij, op dat mooie toontje van hem. “Dus ga nu maar even heel erg schrikken, want dat moet morgen afgelopen zijn”. Maar ik was de volgende dag nog steeds heel erg nerveus. Ik voelde me niet op mijn plek.’
Scoorde je, zoals ongeveer alle debuterende Ajacieden?
‘Nee. Maar dat kwam doordat ik heel erg mijn best deed om de bal niet te krijgen. En dat lukte aardig. Het enige wat me bijstaat van die wedstrijd is dat ik telkens dacht: Ja maar, wacht nou effe jongens: dit kán toch helemaal niet? Wim Kieft uit de Celebesstraat in de spits van Ajax, dat is een misverstand. Natúúrlijk hoor ik niet in het eerste. Dit is allemaal één grote vergissing.’
Maar?
‘Het ging goed. Het seizoen daarop was ik basisspeler.’
In je eerste volledige wedstrijd, tegen Go Ahead Eagles, scoorde je twee keer.
‘Klopt.’ Je debuteerde het seizoen daarop al in Oranje. ‘Ja, samen met Gullit en Rijkaard.’
En even later was je topscorer van Europa.
‘Ja.’
De jongste uit de geschiedenis.
‘Inderdaad.’
Met na 32 wedstrijden een gemiddelde van één op één.
‘Tot mijn eigen verbazing, ja.’
Denk je er nog weleens aan terug?
‘Nee.’ Echt niet? ‘Nee. Nooit.’

7f919463-75d0-4e12-bc7a-fed2acd23a07_image2027779141464178243.jpg

IkeDubaku99	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Voetbal International is een voetbalprogramma dat op maandag en vrijdag op RTL7 wordt uitgezonden, tussen 20:30 en 22:00. Het is een journalistiek hoogstaand programma waarin wedstrijden worden geanalyseerd, transfers worden besproken en de nodige rullevante anekdotes worden opgehaald. Voetbal International staat erom bekend altijd met respect over spelers, trainers en andere dorpsidioten uit de voetballerij te praten, dit in tegenstelling tot Studio Voetbal. In 2011 werden ze na tien jaar hard werken beloond met de hoogst haalbare TV-prijs in Nederland, een gouden cockring. Het programma wordt gesponsord, maar hier merk je nagenoeg niets van. Deze OP wordt mede mogelijk gemaakt door Gillette, Toto en Amstel Bier. Hoofdrolspelers Figuranten Onderdelen Toto De toto wordt door Johan iedere vrijdaguitzending ingevuld tijdens het laatste kwartier, en vervolgens vullen duizenden kijkers hem in, exact het tegenovergestelde van wat Johan zegt. Maandag komt Genee terug op de resultaten, indien Johan alles goed heeft krijg hij sigaren en een kus van Escha, dit is echter nog maar een keer in de geschiedenis voorgekomen. Hij heeft wel één keer meer de Toto gewonnen dan Genee. Gillette speler / elftal van de week Iedere week wordt er een Gillette elftal van de week gekozen, met daarin de Gillette speler van de week. Bij twijfel wie de beste speler van de week is: Pellè. De speler die het meeste punten in het Gillette klassement bijeen weet te sprokkelen, krijgt op het einde van het seizoen een bijzonder lelijke bokaal. Voetbalvrienden Ook weer een verplicht sponsor momentje van Amstel Bier. De plaatselijke club neemt haar dorpsidioten mee die vervolgens in een weggedrukte hoek worden neergezet en Amstel Bier wegtikken. Intro met achtergrondinformatie wordt ingeleid door Leo Driessen. Niet rullevant gauw doorrrrrrr. Clubwatchers Rommelt het de laatste tijd bij een bepaalde club? De Clubwatchers van Voetbal International zitten er bovenop en lichten het één en ander toe aan de bar. Met o.a. Thijs van de Thijs Slegers Show en Krabby. Danny Vera Iedere week neemt Danny Vera de moedige taak op zich om een klassieker te coveren, en dit zo slecht mogelijk te doen. Zelden faalt hij hierin. Verder zorgt hij ook voor de achtergrondmuziek bij de... Versnelde ronde (mooi bruggetje, hè?) De versnelde ronde komt enkele keren per maand langs, hoe er wordt bepaald wanneer deze langskomt is een geheim vooralsnog. De heren geven hun mening netjes in wijzerzin op korte nieuwsitems. Rullevante links Het VI-woordenboek Bingokaarten van Johan, Wilfred, René en Boskamp Oliver's kanaaltje met legendarische fragmenten Sigaarblogcom met het laatste nieuws, MP4-linkjes en diepte-interviews met Escha. Voetbal International GIFs (waarschuwing: modemkiller) De oude OP, voor de nostalgici onder ons. In memoriam Graag herdenken wij deze ex-figuranten die ooit rullevant waren voor Voetbal International, maar helaas het felbevochten gevecht om in de OP te komen verloren: Aad de Mos, Willem van Hanegem, Erik Dijkstra, Wouter Bos, Gerald Vanenburg, Jan-Joost Van Gangelen, Marc van Hintum, Raoul Heertje, Iwan Van Duren & Tom Knipping, Mattijs Manders, Manolev, Royston Drenthe, Demen Bulbul, Jan 'gladjanus' Kooiemans, Sepp Blatter, Diego Maradona en de kantineheld.
Gramulanion	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	*1-3-4-3
GGMM	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Chanant.
Mexicanobakker	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Het is 1-3-4-3
S0nic	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Driessen
superniger	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	1-3-4-3
LDS	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Hebben ze dit bij United ook gezien?
Mexicanobakker	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef Gramulanion het volgende: *1-3-4-3 Kut, te laat
Caulfield	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Jammer van het uitroepteken in de TT.
GekkeGerrit-	maandag 19 mei 2014 @ 21:55
	Aanpakken die Driessen. Louis.
Knurft-Zork3	maandag 19 mei 2014 @ 21:55

GGMM	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef Knurft-Zork3 het volgende: [ afbeelding ]
RemcoW23	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef Knurft-Zork3 het volgende: [ afbeelding ]
Caulfield	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef Knurft-Zork3 het volgende: [ afbeelding ]
gniffie	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	Speelden gewoon 3-5-2 Louis, onze 10 speelde sinds tien jaar eens als middenvelder ipv aanvaller.
IkeDubaku99	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef LDS het volgende: Hebben ze dit bij United ook gezien? Die hebben wel dit gezien:
GekkeGerrit-	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	Blind op linksback. De horror.
Caland	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	Blind kan dat toch nooit belopen.
gniffie	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef Knurft-Zork3 het volgende: [ afbeelding ]
johannes_vermeer	maandag 19 mei 2014 @ 21:56
	quote: Op maandag 19 mei 2014 21:55 schreef Knurft-Zork3 het volgende: [ afbeelding ] Omnomnom