quote:
Magistrale Prince strooit kwistig met hits (en bisrondes) in Sportpaleis ****1/2
Prince blijft live een fenomeen. De kleine grootheid uit Minneapolis had zich gisteren tot doel gemaakt het publiek in het Antwerpse Sportpaleis te verwennen als nooit tevoren. De bijna 56-jarige zanger toonde zich onvermoeibaar (het aantal bisrondes viel écht niet bij te houden) en de rockende, funkende set die hij uit zijn loszittende muts toverde omvatte talloze classics.
Prince bewees in Antwerpen alweer wat voor een enorm veelzijdig artiest hij nog is. Een meester op de gitaar, een fluwelen zanger met even rauwe als zachte (falset)stem, een volksmenner die constant de massa aanmoedigt, een feestende funkbassist, een übersexy danser, een ingetogen pianist: al die gedaantes kwamen tevoorschijn op het podium van het Sportpaleis. Maar bovenal had Prince zijn indrukwekkende songcataloog meegenomen.
Hitmachine op hol
Dat het buiten pijpenstelen goot, waren de 18.000 fans na twee minuten al vergeten. Dat er zitjes in het Sportpaleis stonden evenzeer. Tot aan de eerste onderbreking regende het non-stop hits. Met een lange muts losjes over zijn grote haardos gestoken, vroeg een in het wit gestoken Prince of iedereen klaar was voor "de avond van hun leven" en zette hij meteen 'Let's Go Crazy' in. Potig, met een brutale baslijn en rookmachines in overdrive, ging de song over in 'Take Me With U' en 'Raspberry Beret'. De zanger paradeerde onlosmakelijk met plezier over het podium: hij bleef maar dansen en de massa opzoeken.
Na drie nummers ging zijn zonnebril af en volgde een eerste beklijvende gitaarsolo. En terwijl tijdens 'Musicology' alle grootheden uit de soul op de drie grote videoschermen verschenen' gordde de zanger zijn basgitaar om en doopte hij Antwerpen om tot een funktown.
Dat de blazers uit een doosje kwamen en Prince zijn bezetting tot het minimum beperkt had (de vrouwelijke drie-eenheid Donna Grantis, Hannah Ford en Ida Neilsen) deerde niet, dat er geen achtergrondkoortje was evenmin. In het Sportpaleis had Prince gisteren immers 18.000 zangers mee. Die nieuwe groep deed hem duidelijk deugd, de hit-machine was niet te stoppen. Een erotisch 'Kiss' (waarin Prince schreeuwde, krijste én in je oor fluisterde) ging over in een hoekig en dreigend 'When Doves Cry', dat dreef op een vette baslijn. Ook 'Sign o' the Times' werd zachtjes herwerkt. Maar zelfs in dat tragere tempo bleven je heupen de hele tijd meewiegen.
Zee van lichtjes
De mooiste momenten? Teveel om op te noemen. Zeker deze: na 'Controversy' riep His Royal Badness dat hij "te veel hits" had, en volgde de bede "Belgium, light this place up!". In een zee van gsm-lampjes werd '1999' ingezet. 'Party!' schreeuwde de kolkende massa, en dat was niet gelogen. Eén uur ver en er waren al 14 klassiekers gespeeld, maar nog gaf Prince niet af. Na een korte pauze mochten tien fans even mee het podium op. In 'Pop Life' had de zanger geen zin riep hij, wel in 'I Would Die 4 U' en een funkend 'Housequake'. Ook tijdens 'Alphabet Street' bleef Prince de bas bespelen en het volk mennen. Als beloning kreeg Antwerpen een bloedmooi 'Purple Rain', inclusief meesterlijke gitaarsolo. Fraaier dan dat kan je een set niet eindigen.
Toen de zaallichten aan gingen dacht iedereen even dat het erop zat, maar dat bleek nog lang niet het geval. Prince kwam terug om helemaal alleen een korte pianoset te spelen. Na 'Diamonds and Pearls' deed hij vooral 'The Beautiful Ones' schitteren, nog zo'n onverwoestbare song uit 'Purple Rain'. Het lijkt niet toevallig gekozen. Om de dertigste verjaardag van die 'classic' te vieren komt er binnenkort een nieuwe deluxe-versie uit. Daar zitten de fans allicht meer op te wachten dan een vingervlugge solo van gitariste Donna Grantis en (nog uit te brengen) nieuw werk als 'Guitar' en 'Plectrumelectrum' dat volgde, en waarbij Prince zijn Jimi Hendrix-fixatie probeerde te bevredigen.
Onvermoeibaar
Op plaat mag The Purple One dan de rol gelost hebben, op de scène allerminst. Hij blijft sleutelen en constant veranderen (de Antwerpse set week behoorlijk af van Amsterdam twee dagen eerder). En wie anders kan achteloos 'Sometimes it Snows in April' tevoorschijn toveren en dat laten versmelten met 'She's Always in My Hair'? Ook 'Sign o' the Times' kreeg nog een open doekje. Een prachtig 'Forever in my Life' werd volledig in het donker gespeeld. Toen de zaallichten vervolgens aangingen, bleef het dol geworden Sportpaleis het refrein herhalen, minutenlang.
Alle remmen waren duidelijk los. Prince zette de feesttrein verder met de Wild Cherry-cover 'Play That Funky Music', waarbij zelfs onze buikige buurman zich koning van de dansvloer waande. Na tien minuten wachten volgde nog een laatste, vijfde bisronde om met een krijsend en gierend 'What's My Name' een einde te maken aan dit feest.
Conclusie: Antwerpen was 160 minuten lang het paleis van Prince. Play that funky music, till ya die!
bronff een klein stukje