Effe iets van me afschrijven. Misschien kan ik het daarmee een plekje geven. Ik ben een man van 28 jaar en gisteren heb ik voor het eerst sinds mijn peutertijd in m'n broek geplast.
Gisteren had ik een dagje vage cursus ergens op de hei, ruim anderhalf uur rijden bij me vandaan. Met wat medecursisten ben ik nog even aan de hotelbar blijven hangen voor een biertje en wat glazen spa, daarna de auto in op weg naar huis.
Ik moest plassen toen ik naar de auto liep, maar had geen zin meer om terug te lopen. Eenmaal in de auto ging het eigenlijk wel weer.
Mijn blaas begon voller te raken, de aandrang nam toe, maar mijn woonplaats kwam ook steeds dichterbij. Ik overwoog om een parkeerplaats op te rijden, maar ik was op dat moment nog maar 40 minuten van huis.
Op dat moment kwam ik in een file. Toen de matrixborden begonnen te knipperen realiseerde ik me dat ik inmiddels wel hele hoge nood had, en dat dat draaglijker is met 120 km/u dan wanneer je in een file staat waarvan je niet weet hoe lang die duurt. De file loste vrij snel ook weer op en ik besloot om m'n volle blaas zo goed mogelijk te negeren totdat ik thuis was.
Ik reed m'n woonplaats in. Ik kom dan altijd over een brug die heel af toe open gaat. 'Heel af en toe' was gisteren. Ik stond dus stil. Nu kreeg ik echt een enorme aandrang; ik keek om me heen naar een boom om tegenaan te pissen. Ik zag geen boom. Wel een rij wachtende fietsers en een stel voetgangers, waaronder kleine kinderen. Geen handige plek voor een wildplasser. Afknijpen en aan iets anders denken. Niet aan al het water onder de brug. Eindelijk, de brug kwam weer omlaag, verlossing weer in zicht.
Toen bedacht ik me ineens dat m'n vriendin ook later thuis zou zijn en dat ik nog wat eten zou halen. Ik besloot dat stoere jongens hun plas gewoon ophouden en reed naar de appie voor wat avondeten. Ik moest nu echt gruwelijk pissen, laadde snel een paar pizza's en een salade in m'n mandje en ging in de rij staan waar ik zo onopvallend mogelijk m'n blaas in bedwang hield. Ik begon me nu echt heel ongemakkelijk te voelen en was blij toen ik afgerekend had en nu echt naar huis kon.
Ik was iets later in m'n straat dan gebruikelijk, alle parkeerplaatsen waren weg, en ik moest m'n auto een straat verderop parkeren. Maar het einde van de marteling kwam nabij. De drang om te plassen was nu echt gigantisch en met een megavolle blaas liep ik voorzichtig naar huis.
Ik was er bijna, en toen gebeurde het. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn onderbuik en ik voelde dat m'n blaas zich ging samentrekken en dat ik hier niks meer tegen kon doen. Ik liep snel door maar tijdens het lopen kon ik het al niet meer tegenhouden en voelde ik hoe m'n broek warm en nat werd. Ik was nu bijna bij de voordeur, stond nog even met de sleutel te hannessen en opnieuw liep het er gewoon uit. Alles bij elkaar genoeg voor een zeiknatte onderbroek en een flinke plek in m'n broek.
Daarna liep ik snel naar de WC waar er geen einde leek te komen aan de rest van mijn plas, daarna m'n broek/onderbroek in de wasmachine gegooid en gaan douchen. Vervolgens komt m'n vriendin thuis, vraagt waarom m'n kleren in de wasmachine zitten en ik hang een verhaal op over vlekken vanwege per ongeluk iets geknoeid. Ze geloofde het niet en volgens mij dacht ze eventjes dat ik vreemd was gegaan want zo maar douchen en kleren wassen is best wel verdacht in de ogen van een vrouw.
Les: als je moet plassen, ga dan.
Vraag: wat is erger: een vrouw die denkt dat je vreemd gaat, of een vrouw die weet dat je in je broek hebt geplast?
I never worry about the future. It comes soon enough.