R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Even onder een kloontje dan maar...
Ik ben bijna een maand geleden ten huwelijk gevraagd door mijn vriend met wie ik vijf jaar samen ben en drie jaar samenwoon. Sommige mensen zouden zeggen dat dat lang is, lang genoeg voor serieuzer stappen, maar anderen zouden zeggen dat het niets voorstelt. Zelf vind ik dat laatste. Ik heb het naar mijn zin met mijn vriend, ik wil nu niet anders, maar wat de toekomst gaat brengen weet ik niet. Vooral de laatste tijd, dat is het pijnlijke, ik heb namelijk ontdekt dat er mannen rondlopen die ik ook ERG leuk vind. Hij wilde meteen samenwonen en ik wilde dat beslist niet. Toen ging ik (weer) studeren en bleek het ook praktischer om met hem samen te wonen (qua afstand huis-studie) en dus niet alleen romantisch. Ik trok toen bij hem in en wilde wel per se mijn eigen deel van de huur betalen, mijn deel van de boodschappen etc. Hij wilde dat eigenlijk niet maar ik vond dat wel belangrijk. Nu wonen we dus alweer drie jaar samen en het gaat enorm goed. We zijn echt gek op elkaar, ik hou ontzettend van hem en ben echt gelukkig nu. Het gaat bijna altijd goed tussen ons.
Maar toch... afgelopen maand, 10 april om precies te zijn gingen we bowlen en uit eten met onze gezamelijke vriendengroep en er was ook familie bij. Dat is niet zo heel raar dus ik stond daar niet van te kijken. We hebben dat vaker gedaan. We zijn erg sociale mensen, allebei, dat is prima. We gingen bowlen en daarna ergens eten of drinken met onze vrienden. Maar wat er gebeurde was dat hij me, jawel, ten huwelijk vroeg. In het bowlingcentrum (waar we elkaar ook ontmoet hebben vijf jaar geleden, vandaar denk ik). Dure ring, vrienden die er duidelijk al van wisten, in de spotlights. Hij op zijn knieën. Ik was echt in shock. Wel lachen natuurlijk, wat moest ik anders. En toen zei ik 'ja'. Maar de waarheid is dat ik no way klaar ben voor een fucking huwelijk. Ik had alleen het gevoel niet anders te kunnen, zo in het middelpunt van de belangstelling. Wat moest ik dan? 'Nee' zeggen? Ik wilde hem ook niet voor schut zetten natuurlijk.
De volgende dag na toch best een leuke avond en nacht drong het allemaal enorm door. Oké, ik hou van hem, ik woon graag met hem samen, ook al heb ik twijfels over de toekomst, maar voor nu is het prima. En dan vraagt hij me ten huwelijk. En al zijn vrienden en familie zijn daar getuige van. Ik zeg 'ja'. Help.
Ik hoopte echt dat ik de boot wat af kon houden, maar hij wil beslist dit jaar trouwen en alles regelen, dus het is ook niet zo dat ik een verloving kan rekken. We kunnen het ook makkelijk betalen, althans hij en zijn ouders die dat dolgraag willen. De mijne trouwens ook denk ik.
Eerlijk zijn lijkt misschien logisch voor jullie, maar ik weet dat dit het einde van onze relatie zou betekenen. Als ik zeg dat ik dit (nog) niet wil bedoel ik dus. Ik moet trouwens ook zeggen: ik ben best wel boos op hem, hoe meer ik erover nadenk, hoe bozer ik word. Want wat heeft hij me eigenlijk voor het blok gezet. Of niet? Ik vind van wel, omdat hij het me echt moeilijk heeft gemaakt om 'nee' te kunnen zeggen.
Helphelphelp.
PS. Ik ben een beetje dronken, dus sorry alvast voor mijn onsamenhangende verhaal.
Ik ben bijna een maand geleden ten huwelijk gevraagd door mijn vriend met wie ik vijf jaar samen ben en drie jaar samenwoon. Sommige mensen zouden zeggen dat dat lang is, lang genoeg voor serieuzer stappen, maar anderen zouden zeggen dat het niets voorstelt. Zelf vind ik dat laatste. Ik heb het naar mijn zin met mijn vriend, ik wil nu niet anders, maar wat de toekomst gaat brengen weet ik niet. Vooral de laatste tijd, dat is het pijnlijke, ik heb namelijk ontdekt dat er mannen rondlopen die ik ook ERG leuk vind. Hij wilde meteen samenwonen en ik wilde dat beslist niet. Toen ging ik (weer) studeren en bleek het ook praktischer om met hem samen te wonen (qua afstand huis-studie) en dus niet alleen romantisch. Ik trok toen bij hem in en wilde wel per se mijn eigen deel van de huur betalen, mijn deel van de boodschappen etc. Hij wilde dat eigenlijk niet maar ik vond dat wel belangrijk. Nu wonen we dus alweer drie jaar samen en het gaat enorm goed. We zijn echt gek op elkaar, ik hou ontzettend van hem en ben echt gelukkig nu. Het gaat bijna altijd goed tussen ons.
Maar toch... afgelopen maand, 10 april om precies te zijn gingen we bowlen en uit eten met onze gezamelijke vriendengroep en er was ook familie bij. Dat is niet zo heel raar dus ik stond daar niet van te kijken. We hebben dat vaker gedaan. We zijn erg sociale mensen, allebei, dat is prima. We gingen bowlen en daarna ergens eten of drinken met onze vrienden. Maar wat er gebeurde was dat hij me, jawel, ten huwelijk vroeg. In het bowlingcentrum (waar we elkaar ook ontmoet hebben vijf jaar geleden, vandaar denk ik). Dure ring, vrienden die er duidelijk al van wisten, in de spotlights. Hij op zijn knieën. Ik was echt in shock. Wel lachen natuurlijk, wat moest ik anders. En toen zei ik 'ja'. Maar de waarheid is dat ik no way klaar ben voor een fucking huwelijk. Ik had alleen het gevoel niet anders te kunnen, zo in het middelpunt van de belangstelling. Wat moest ik dan? 'Nee' zeggen? Ik wilde hem ook niet voor schut zetten natuurlijk.
De volgende dag na toch best een leuke avond en nacht drong het allemaal enorm door. Oké, ik hou van hem, ik woon graag met hem samen, ook al heb ik twijfels over de toekomst, maar voor nu is het prima. En dan vraagt hij me ten huwelijk. En al zijn vrienden en familie zijn daar getuige van. Ik zeg 'ja'. Help.
Ik hoopte echt dat ik de boot wat af kon houden, maar hij wil beslist dit jaar trouwen en alles regelen, dus het is ook niet zo dat ik een verloving kan rekken. We kunnen het ook makkelijk betalen, althans hij en zijn ouders die dat dolgraag willen. De mijne trouwens ook denk ik.
Eerlijk zijn lijkt misschien logisch voor jullie, maar ik weet dat dit het einde van onze relatie zou betekenen. Als ik zeg dat ik dit (nog) niet wil bedoel ik dus. Ik moet trouwens ook zeggen: ik ben best wel boos op hem, hoe meer ik erover nadenk, hoe bozer ik word. Want wat heeft hij me eigenlijk voor het blok gezet. Of niet? Ik vind van wel, omdat hij het me echt moeilijk heeft gemaakt om 'nee' te kunnen zeggen.
Helphelphelp.
PS. Ik ben een beetje dronken, dus sorry alvast voor mijn onsamenhangende verhaal.
Hij had het inderdaad beter van te voren bij je kunnen polsen. Wat de tijd betreft: Drie jaar samenwonen is objectief bekeken normaal wel genoeg.
Mag ik vragen hoe oud je bent? Dat heeft vaak wel invloed op dit soort situaties.
Mag ik vragen hoe oud je bent? Dat heeft vaak wel invloed op dit soort situaties.
Ik ben 29, word 30 volgende week. Ben eigenlijk sowieso labiel momenteel, ik weet gewoon echt niet wat ik wil en ben 'in het geheim' boos op mijn vriend. Niemand weet dat, iedereen is zo blij voor ons, blablabla. Maar ik ben boos en tegelijkertijd voel ik me schuldig. Ik wilde ook alleen maar samenwonen omdat dat dus beter was qua locatie en omdat ik graag bij hem was (en ben!) en ik heb dat ook verteld destijds, dat we huisgenoten zouden zijn, dat hij het zo moest zien, maar dat het niet een soort verbintenis moest zijn. Misschien was hij het even vergeten omdat het drie jaar geleden is en het sinds het samenwonen zo goed gaat allemaal.quote:Op zondag 11 mei 2014 03:17 schreef Strani het volgende:
Hij had het inderdaad beter van te voren bij je kunnen polsen. Wat de tijd betreft: Drie jaar samenwonen is objectief bekeken normaal wel genoeg.
Mag ik vragen hoe oud je bent? Dat heeft vaak wel invloed op dit soort situaties.
Jij bent een vrouw, die mogen 'rare' emotionele buien hebben. 
Heb het er gewoon over, als je denkt dat dit al het einde van jullie relatie zou betekenen gebeurd dat toch wel, getrouwd of niet.
Heb het er gewoon over, als je denkt dat dit al het einde van jullie relatie zou betekenen gebeurd dat toch wel, getrouwd of niet.
Ik ben juist altijd de nuchtere en ik hou niet zo van serieus praten, hij is de romanticus en degene die wil weten wat ik voel en denk. Ik was juist tot de conclusie gekomen dat dat misschien juist wel goed was, dat we elkaar zo aan konden vullen. Maar nu ben ik inderdaad een beetje labiel omdat ik bijna dertig word (behoorlijke mijlpaal en dan denk ik: ik studeer nog, niet getrouwd, geen kinderen, wil ik ook nog niet maar toch: ik spiegel me soms terwijl ik dus anders in elkaar zit) en omdat ik niet begrijp dat hij dit gedaan heeft.quote:
Jij bent een vrouw, die mogen 'rare' emotionele buien hebben.
Heb het er gewoon over, als dit het einde van jullie relatie zou betekenen zou dat vroeger of later toch wel gebeurd zijn.
Wat anderen zeggen: Praten en zeker niet zomaar gaan trouwen als je niet zeker bent van je zaak. Of in elk geval zeker genoeg want 100% is altijd moeilijkquote:Op zondag 11 mei 2014 03:22 schreef Iseau het volgende:
[..]
Ik ben 29, word 30 volgende week. Ben eigenlijk sowieso labiel momenteel, ik weet gewoon echt niet wat ik wil en ben 'in het geheim' boos op mijn vriend. Niemand weet dat, iedereen is zo blij voor ons, blablabla. Maar ik ben boos en tegelijkertijd voel ik me schuldig. Ik wilde ook alleen maar samenwonen omdat dat dus beter was qua locatie en omdat ik graag bij hem was (en ben!) en ik heb dat ook verteld destijds, dat we huisgenoten zouden zijn, dat hij het zo moest zien, maar dat het niet een soort verbintenis moest zijn. Misschien was hij het even vergeten omdat het drie jaar geleden is en het sinds het samenwonen zo goed gaat allemaal.
Wat die andere mannen betreft: Maak geen fouten waar je heel, heel veel spijt van krijgt.
Hij is sinds ik 'ja' gezegd heb al zo bezig met van alles en het wordt alleen maar moeilijk voor me om te zeggen dat ik het niet meende. Er zijn zoveel dingen waarvan ik denk: waarom kan het niet luchtiger zijn tussen ons. Waarom kunnen we over vijf jaar niet pas een serieuze relatie aangaan. Mijn klasgenoten zijn allemaal jonger dan ik en ik lijk veel meer op hen dan op onze vrienden.quote:
Er is maar één oplossing en dat is praten
Gewoon zeggen datje wel wilt trouwen maar niet nu
Been there, done that. En juist nu wordt het erger. Als het me te heet onder de voeten wordt maak ik juist die fouten.quote:
[..]
Wat anderen zeggen: Praten en zeker niet zomaar gaan trouwen als je niet zeker bent van je zaak. Of in elk geval zeker genoeg want 100% is altijd moeilijk
Wat die andere mannen betreft: Maak geen fouten waar je heel, heel veel spijt van krijgt.
Nogmaals sorry, ik ben dronken, maar gelukkig ben ik hier anoniem. Kan ik me ook eens uiten
.
Je lijkt me totaal niet klaar voor welke serieuze relatie dan ook. En dat moet je vriend echt weten, die heeft daar recht op. Heeft hij nog een kinderwens?quote:
[..]
Been there, done that. En juist nu wordt het erger. Als het me te heet onder de voeten word maak ik juist die fouten.
Nogmaals sorry, ik ben dronken, maar gelukkig ben ik hier anoniem. Kan ik me ook eens uiten
Ja, en omdat hij wat ouder is is dat ook serieuzer voor hem en wil hij eerder kinderen. Maar soms maakt hij grapjes waaruit ik op kan maken dat hij wel weet dat hij daar op moet wachten bij mij, misschien wel heel lang.quote:
[..]
Je lijkt me totaal niet klaar voor welke serieuze relatie dan ook. En dat moet je vriend echt weten, die heeft daar recht op. Heeft hij nog een kinderwens?
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van hem, ik vind hem de leukste, maar tegelijkertijd wil ik zoveel. Ik kan dat niet rijmen met elkaar. Ik heb een bepaalde vrijheid gemist en nu wil ik die inhalen, dat gevoel heb ik. Daarna zou ik echt met hem willen zijn, helemaal, maar nu gaat het fout. En het is onmogelijk om hem te vragen of hij een jaar of vijf op me wil wachten zodat ik de beest uit kan hangen en daarna helemaal van hem ben. Dan denkt hij dat het geen 'echte liefde' is, iedereen waarschijnlijk. Maar ik heb jaren thuis gezeten door ziekte voor ik hem (vlak daarna) ontmoette en ik snak naar vrijheid.
Als dit echt is TS ben je 1 van de domste en lafste idioten die ik ooit op dit forum ben tegengekomen en dat zegt wat.
Hier kan ik absoluut niet subtiel om zijn, hoe jij denkt en daar vanuit handelt is je leeftijd niet waardig.
Ga onmiddellijk met je verloofde praten hierover en toon niet langer je volledige gebrek aan respect voor hem door het met fucking vreemden erover te hebben.
Jezus fucking christ.
Hier kan ik absoluut niet subtiel om zijn, hoe jij denkt en daar vanuit handelt is je leeftijd niet waardig.
Ga onmiddellijk met je verloofde praten hierover en toon niet langer je volledige gebrek aan respect voor hem door het met fucking vreemden erover te hebben.
Jezus fucking christ.
Had ik 'nee' moeten zeggen ten overstaan van iedereen? Misschien wel ja. Waar ik vooral spijt van hem is dat ik de volgende dag al wakker werd met een emotionele kater en het toen niet meteen verteld had. Dan hadden we kunnen zeggen dat ik wilde wachten omdat ik eerst mijn studie af wilde maken of zo.quote:
Als dit echt is TS ben je 1 van de domste en lafste idioten die ik ooit op dit forum ben tegengekomen en dat zegt wat.
Hier kan ik absoluut niet subtiel om zijn, hoe jij denkt en daar vanuit handelt is je leeftijd niet waardig.
Ga onmiddellijk met je verloofde praten hierover en toon niet langer je volledige gebrek aan respect voor hem door het met fucking vreemden erover te hebben.
Jezus fucking christ.
Herkenbaar, al zit ik niet in de buurt van trouwen. Wanneer weet je zeker dat je wel of niet wilt trouwen?
Met mijn vorige ex heb ik lang gehad. Had het idee dat ik wel mijn leven met haar door zou kunnen brengen: leuke meid, vast een goede moeder, slim, selfsupporting, goede klik samen. Maar het was ook weer niet dat gevoel wat je hoopt te hebben: "ik wil niets liever dan mijn hele leven met jou doorbrengen". Als ze me ten huwelijk had gevraagd had ik vast 'ja' gezegd, we waren ook al 7 jaar samen.
Maar wie weet is er wel iemand met wie je dat perfecte gevoel hebt? Of misschien kom je die wel net niet tegen? Of heb je net een stel hersenen die chemisch niet in staat is om uberhaupt ooit zo'n gevoel te creeeren. Of miss Perfect vindt jou dan weer niet leuk, kan ook nog.
Hoe dan ook, ik kan nu in ieder geval weer lekker gaan zoeken. Heb het uit gemaakt vanwege [niet relevant voor dit topic]. Heb nu al weer iemand ontmoet met wie ik het ook wel kan uitzingen, maar ik zoek nog lekker even verder naar dat gevoel van "dit is haar, de perfecte!".
Met mijn vorige ex heb ik lang gehad. Had het idee dat ik wel mijn leven met haar door zou kunnen brengen: leuke meid, vast een goede moeder, slim, selfsupporting, goede klik samen. Maar het was ook weer niet dat gevoel wat je hoopt te hebben: "ik wil niets liever dan mijn hele leven met jou doorbrengen". Als ze me ten huwelijk had gevraagd had ik vast 'ja' gezegd, we waren ook al 7 jaar samen.
Maar wie weet is er wel iemand met wie je dat perfecte gevoel hebt? Of misschien kom je die wel net niet tegen? Of heb je net een stel hersenen die chemisch niet in staat is om uberhaupt ooit zo'n gevoel te creeeren. Of miss Perfect vindt jou dan weer niet leuk, kan ook nog.
Hoe dan ook, ik kan nu in ieder geval weer lekker gaan zoeken. Heb het uit gemaakt vanwege [niet relevant voor dit topic]. Heb nu al weer iemand ontmoet met wie ik het ook wel kan uitzingen, maar ik zoek nog lekker even verder naar dat gevoel van "dit is haar, de perfecte!".
Natuurlijk had je nee moeten zeggen. Wat is nou vele, vele malen belangrijker bij zulk een situatie? De eerlijkheid of het kwetsen van de gevoelentjes van je vriendje? Hoe denk je dat ie zich voelt als het uiteindelijk uitkomt dat je loog vanwege een volledig kinderlijk misplaatst gevoel van "ach wat zielig". Grow the fuck up.quote:
[..]
Had ik 'nee' moeten zeggen ten overstaan van iedereen? Misschien wel ja. Waar ik vooral spijt van hem is dat ik de volgende dag al wakker werd met een emotionele kater en het toen niet meteen verteld had. Dan hadden we kunnen zeggen dat ik wilde wachten omdat ik eerst mijn studie af wilde maken of zo.
Stop hier op dit forum. Contacteer hem onmiddellijk als in NU. Dit is een zeer zwaar zeer belangrijk iets voor jullie beiden en hoe langer je hier rondhangt hoe meer je te bekennen hebt waar hij kwaad over kan worden.
Ga!
Ik heb het gevoel dat het bij mij alles te maken heeft met vrijheid die ik heb gemist. Als ik voordat ik hem ontmoette jarenlang vrijgezel was geweest en daar alles uit had gehaald, lekker veel gedate en gefeest had en dan hem ontmoet had was het echt goed geweest. Vroeger dacht ik altijd dat dit soort situaties konden bestaan als liefde 'echt' was. Nu weet ik wel beter, want ik heb nooit iemand ontmoet die ik aantrekkelijker, leuker en interessanter vond dan hij, waarmee het beter klikte dan met hem. Ik voel me soms aangetrokken tot mensen die ik echt veel minder leuk vind dan ik hem vind, puur voor de spanning die ik heb gemist.quote:
Herkenbaar, al zit ik niet in de buurt van trouwen. Wanneer weet je zeker dat je wel of niet wilt trouwen?
Met mijn vorige ex heb ik lang gehad. Had het idee dat ik wel mijn leven met haar door zou kunnen brengen: leuke meid, vast een goede moeder, slim, selfsupporting, goede klik samen. Maar het was ook weer niet dat gevoel wat je hoopt te hebben: "ik wil niets liever dan mijn hele leven met jou doorbrengen". Als ze me ten huwelijk had gevraagd had ik vast 'ja' gezegd, we waren ook al 7 jaar samen.
Maar wie weet is er wel iemand met wie je dat perfecte gevoel hebt? Of misschien kom je die wel net niet tegen? Of heb je net een stel hersenen die chemisch niet in staat is om uberhaupt ooit zo'n gevoel te creeeren. Of miss Perfect vindt jou dan weer niet leuk, kan ook nog.
Hoe dan ook, ik kan nu in ieder geval weer lekker gaan zoeken. Heb het uit gemaakt vanwege [niet relevant voor dit topic]. Heb nu al weer iemand ontmoet met wie ik het ook wel kan uitzingen, maar ik zoek nog lekker even verder naar dat gevoel van "dit is haar, de perfecte!".
Pfoe.. ik zie jullie relatie op deze manier wel exploderen, vroeger of later. Heel veel langer kan je je vriend ook niet aan het lijntje houden als hij een kinderwens heeft.quote:
[..]
Ja, en omdat hij wat ouder is is dat ook serieuzer voor hem en wil hij eerder kinderen. Maar soms maakt hij grapjes waaruit ik op kan maken dat hij wel weet dat hij daar op moet wachten bij mij, misschien wel heel lang.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van hem, ik vind hem de leukste, maar tegelijkertijd wil ik zoveel. Ik kan dat niet rijmen met elkaar. Ik heb een bepaalde vrijheid gemist en nu wil ik die inhalen, dat gevoel heb ik. Daarna zou ik echt met hem willen zijn, helemaal, maar nu gaat het fout. En het is onmogelijk om hem te vragen of hij een jaar of vijf op me wil wachten zodat ik de beest uit kan hangen en daarna helemaal van hem ben. Dan denkt hij dat het geen 'echte liefde' is, iedereen waarschijnlijk. Maar ik heb jaren thuis gezeten door ziekte voor ik hem (vlak daarna) ontmoette en ik snak naar vrijheid.
Wat verdoe je hier nu nog je tijd door zielig te lopen doen en mogelijke verklaringen voor je gedrag te geven? Bel! Hem! Op!quote:
[..]
Ik heb het gevoel dat het bij mij alles te maken heeft met vrijheid die ik heb gemist. Als ik voordat ik hem ontmoette jarenlang vrijgezel was geweest en daar alles uit had gehaald, lekker veel gedate en gefeest had en dan hem ontmoet had was het echt goed geweest. Vroeger dacht ik altijd dat dit soort situaties konden bestaan als liefde 'echt' was. Nu weet ik wel beter, want ik heb nooit iemand ontmoet die ik aantrekkelijker, leuker en interessanter vond dan hij, waarmee het beter klikte dan met hem. Ik voel me soms aangetrokken tot mensen die ik echt veel minder leuk vind dan ik hem vind, puur voor de spanning die ik heb gemist.
Janken heeft geen zin. Recht je rug en pak deze intens rotte situatie aan en bid dat je vriend het je kan vergeven.
Mja ik zou dit aan hem voorleggen:quote:
[..]
Ik heb het gevoel dat het bij mij alles te maken heeft met vrijheid die ik heb gemist. Als ik voordat ik hem ontmoette jarenlang vrijgezel was geweest en daar alles uit had gehaald, lekker veel gedate en gefeest had en dan hem ontmoet had was het echt goed geweest. Vroeger dacht ik altijd dat dit soort situaties konden bestaan als liefde 'echt' was. Nu weet ik wel beter, want ik heb nooit iemand ontmoet die ik aantrekkelijker, leuker en interessanter vond dan hij, waarmee het beter klikte dan met hem. Ik voel me soms aangetrokken tot mensen die ik echt veel minder leuk vind dan ik hem vind, puur voor de spanning die ik heb gemist.
"Ik heb 'ja' gezegd, maar ik zit wel met een gevoel en dat moet ik met je delen en daar moeten we wat op vinden. Anders zijn we straks getrouwd en loopt het daarom stuk. Het zit namelijk zo...[dat wat je hierboven uitlegt]."
Dat ze toen, in die situatie, de verkeerde keuze heeft gemaakt in een split-second, kan je haar echt niet aanrekenen.quote:
[..]
Natuurlijk had je nee moeten zeggen. Wat is nou vele, vele malen belangrijker bij zulk een situatie? De eerlijkheid of het kwetsen van de gevoelentjes van je vriendje? Hoe denk je dat ie zich voelt als het uiteindelijk uitkomt dat je loog vanwege een volledig kinderlijk misplaatst gevoel van "ach wat zielig". Grow the fuck up.
Stop hier op dit forum. Contacteer hem onmiddellijk als in NU. Dit is een zeer zwaar zeer belangrijk iets voor jullie beiden en hoe langer je hier rondhangt hoe meer je te bekennen hebt waar hij kwaad over kan worden.
Ga!
Maar ze moet de situatie nu wel oplossen.
Ik begrijp je punt, ik vind het ook erg voor hem en denk dat ik voor de optie eerlijk zijn en hem dan maar kwijtraken ga, daar neig ik naar bedoel ik. Maar ik denk niet dat als ik alles zou vertellen en hij zou het me vergeven dat alles op zou lossen. Mijn wens naar een vrij leven blijft. Dat moet ik zien op te lossen en ik weet niet hoe ik dat moet doen zonder hem kwijt te raken en daar voor te gaan. Het dilemma is erg groot. Hij is veel verder dan ik in waar hij wil zijn, hij heeft zijn tijd als vrijgezel ook lang en breed doorgemaakt.quote:
[..]
Wat verdoe je hier nu nog je tijd door zielig te lopen doen en mogelijke verklaringen voor je gedrag te geven? Bel! Hem! Op!
Janken heeft geen zin. Recht je rug en pak deze intens rotte situatie aan en bid dat je vriend het je kan vergeven.
Oh echt wel. Wat nou split second? Mevrouw wist overduidelijk goed wat ze deed. Heb je wel gelezen wat TS hier heeft verteld? Ze wist exact wat ze deed alleen deed ze dat vanuit een krankzinnige kinderlijke gedachtegang.quote:
[..]
Dat ze toen, in die situatie, de verkeerde keuze heeft gemaakt in een split-second, kan je haar echt niet aanrekenen.
Maar ze moet de situatie nu wel oplossen.
Ok nu twijfel ik er niet meer over. Je bent een troll die zich verveelt op dit uur.quote:
[..]
Ik begrijp je punt, ik vind het ook erg voor hem en denk dat ik voor de optie eerlijk zijn en hem dan maar kwijtraken ga, daar neig ik naar bedoel ik. Maar ik denk niet dat als ik alles zou vertellen en hij zou het me vergeven dat alles op zou lossen. Mijn wens naar een vrij leven blijft. Dat moet ik zien op te lossen en ik weet niet hoe ik dat moet doen zonder hem kwijt te raken en daar voor te gaan. Het dilemma is erg groot. Hij is veel verder dan ik in waar hij wil zijn, hij heeft zijn tijd als vrijgezel ook lang en breed doorgemaakt.
Moge je interne organen exploderen voor het aanspraak maken op de goede bedoelingen van anderen ter vermaak van jezelf.
Ik weet het. Het is of hem voor altijd verliezen en dan een paar jaar genieten van mijn vrijgezellenleven of volledig voor hem gaan nu en met een onbevredigend gevoel blijven zitten.quote:
[..]
Pfoe.. ik zie jullie relatie op deze manier wel exploderen, vroeger of later. Heel veel langer kan je je vriend ook niet aan het lijntje houden als hij een kinderwens heeft.
