Ik heb nu ongeveer een jaar een relatie met mijn vriendin. Ik vind haar de meest fantastische vrouw die ik ooit ontmoet heb. Echter, al sinds het begin van onze relatie vertoont ze sterke symptomen van bindingsangst:
- Ze twijfelt vaak of ik de ware wel ben (hoewel dit met name in het begin zo was)
- Ze komt standaard te laat op onze afspraken, altijd weer met een ander excuus (vaak werk)
- Ze vind het erg moeilijk om afspraken met me van tevoren in te plannen, dit benauwd haar duidelijk. Met haar vriendinnen heeft ze daar echter geen enkele moeite mee.
- Ze wil mij minder vaak zien dan ik haar. Voor haar is een keer per week meer dan genoeg. Het liefst is dit dan ook nog met anderen erbij.
- Ze heeft er geen behoefte aan om mijn vrienden te ontmoeten. Wanneer ik haar een keer uitnodig heeft ze altijd een reden om er niet bij te zijn. Bij haar vriendinnen was dit in het begin ook het geval, maar dat is gelukkig wel veranderd. Dat vindt ze inmiddels geen probleem.
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen. Ik begon deze symptomen al vrij snel in onze relatie op te merken. Het was gewoon totaal ander gedrag dan de vriendinnetjes in mijn vorige relaties. Omdat ik haar dermate leuk vond heb ik me voorgenomen dit te accepteren en geduld te hebben. Met name in het eerste half jaar ging dit eigenlijk bijzonder voorspoedig en zat er veel verbetering in. In de laatste twee maanden merk ik echter dat we alleen maar achteruit gaan. Met name het punt van wanneer we elkaar zien blijft erg lastig. Het is onmogelijk om een keer iets samen in te plannen want ze verzint altijd wel iets waarom het niet kan. Als uiteindelijk puntje bij paaltje komt zien we elkaar wel voldoende want ze wil mij ook echt graag zien, dit is dan vaak pas ’s avonds laat zodat we nooit écht tijd hebben om eens goed te praten of iets leuks te gaan doen. Kortom: ze houdt me zeer effectief op afstand, maar wel altijd net dichtbij genoeg.
Het positieve punt is dat ze dit probleem zelf ook erkent (hoewel dit per moment verschilt). Ze is daarom ook al (geheel op eigen initiatief) met twee psychologen gaan praten. Ze ging echter beide keren niet door met deze gesprekken omdat ze er of geen tijd voor had, het niet werkte etc. Kortom: dit beangstigde haar en ze kan het niet doorzetten.
Ik heb inmiddels redelijk wat zaken over bindingsangst gelezen en de enige conclusie die ik hier uit kan trekken is dat ik een punt achter de relatie moet zetten omdat de situatie nooit zal veranderen. Ik vind dit erg mogelijk om te doen. Ten eerste omdat ik ontzettend veel van haar hou en ze echt mijn droomvrouw is. Daarnaast omdat ik ook voor een lange periode heb gemerkt dat het wel degelijk kan verbeteren en veranderen. Laatste punt is dat er in de stukken die je leest over bindingsangst veelal wordt gerefereerd naar jeugd trauma's of een onveilige hechting met de ouders. Omdat ik haar ouders inmiddels een paar keer heb ontmoet en we het natuurlijk ook haar jeugd hebben gehad kan ik met aardig veel zekerheid zeggen dat dit bij haar niet het geval is. Naar mijn idee heeft ze een hele gelukkige en liefdevolle opvoeding van haar ouders gehad. Wel zijn haar ouders op latere leeftijd gescheiden (en hier heeft mijn vriendin zeker veel pijn van gehad) en heeft haar eerst vriendje haar bijzonder gekwetst (vreemdgaan). Hierna heeft ze ook eigenlijk nooit meer een echte serieuze relatie gehad.
Door bovengenoemde dingen heb ik dus nog steeds het idee dat dit ‘blokkades’ in haar zijn die wellicht te overwinnen zijn. Zoals gezegd gaat het de laatste periode echter totaal niet beter, maar alleen maar slechter. Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar heb op dit moment niet het idee dat we ergens heen gaan, terwijl ik dit wel belangrijk vind.
Mijn vragen zijn:
- Hou zouden jullie hiermee omgaan?
- Is dit naar jullie idee überhaupt te overwinnen of moet ik de conclusie trekken dat dit nooit helemaal weg zal gaan? Een relatie zoals ik die nu heb maakt me namelijk niet gelukkig op de lange termijn.
[ Bericht 1% gewijzigd door BinaryFinary op 28-04-2014 15:26:13 ]
![TRACK OF THE WEEK TTE86 Binary Finary - 1998 (Jordan Suckley Remix) [Arvas]](https://i.ytimg.com/vi/Qi-fixsw1ZA/default.jpg)
On topic: lastige situatie dit. Hoe was ze toen je haar ontmoette? Had ze ook al veel moeite om een 'relatie' aan te gaan met je?
On-topic:
Ja, toen ik haar ontmoette was dit inderdaad moeizaam. Het heeft een aardige tijd (maandje of 5) geduurd om uit de 'scharrel' periode te komen waarbij ze durfde te zeggen dat we een relatie hadden. Het gaat stapje voor stapje, en langzaam...maargoed, er worden in ieder geval wel stappen ondernomen. Ik heb nu dus het idee alsof we op een soort plateau zijn gekomen waarbij we niet meer vooruit komen.
De vraag is: moet ik nog meer geduld hebben....of is dit zinloos. Lastig inderdaad.
@meneerlogic: die tactiek heb ik al enkele malen gebruikt. En dat werkt inderdaad erg goed. Punt is wel dat ik geen zin heb om dat spelletje eeuwig te blijven spelen...
[ Bericht 10% gewijzigd door BinaryFinary op 28-04-2014 17:09:14 ]
Echter ik zit zelf in de situatie dat een scharrel en ik het probeerden en toen ineens er paniek was. En ik herken dan ook wat je aangeeft... Niks kunnen plannen, nooit weten wat ze gaat doen, tot er vriendinnen om de hoek komen kijken want dan ineens kan er geplanned worden tot maanden in het voren.
Als ze langskomt, altijd vluchtig en gehaast, altijd zogenaamd druk maar voor vriendinnen inderdaad gewoon lekker de rust nemen en alle tijd hebben.
En ja, ik ben degene die er toen een punt echter heeft gezet omdat ik dus zat was het constant wel/niet/wel/niet...
En ook ik heb op een gegeven moment echt alle contact verbroken maar telkens als ik niks van me laat horen zoekt ze het contact wel weer, en ook soms meer dan geintresseerd zeg maar, maar als ik dan weer een stap dichterbij doe is ze weer weg... Zoals je zelf zegt, het spelletje van aantrekken en afstoten...
En maar roepen om zich heen waarom de prins op het witte paard nog niet is langsgekomen blablabla...
Maar als zich dan een prins voordoet, en voor mij ook al diversen dan is het van: ja ik ben momenteel niet op zoek want het past nu even niet in m'n leven...
Gewoon lekker laten gaan... En mocht het wat worden wordt het vanzelf wel wat en anders bye bye zwaai zwaai en maak de kop van de volgende maar gek !
Of zoals de lama het zei:
Ik heb toen we aan het scharrelen waren er ook een aantal maal over gedacht om het toen af te kappen, ik dacht: heb ik hier wel zin in?? Maar vond dr dermate leuk dat ik niet kon. Heb toen dus wel duidelijk aangegeven dat het serieus moest worden en dat het anders voor mij niet hoefde. Dat heeft gewerkt en in de periode erna ging het (uiteraard met wat pieken en dalen) eigenlijk erg goed en leuk.
En dat maakt het zo lastig. Ik weet dat ze zich blijkbaar over dingen heen kan zetten en kan veranderen, maar de vraag is tot hoe ver. Zijn we nu op een punt gekomen dat dit niet meer gaat verbeteren en ze niet 'dichterbij' durft, of kunnen we hier ook weer overheen komen? Ik weet het niet...en moet ik nog een beetje geduld hebben of kan dit eindeloos zo doorgaan?
Heb me in ieder geval voorgenomen de komende tijd wat afstand te nemen en dan te zien of zij wat meer haar best gaat doen. Als ze dit niet doet, dan is t mooi geweest. Ook ga ik haar dit gewoon aangeven. Ik loop daarmee het risico dat dit haar alleen maar nog meer benauwd, maar vindt dit aan de andere kant wel fair: op die manier heb ik in ieder geval op tijd aan de bel getrokken en haar ook een eerlijke kans gegeven. Daarnaast heb we binnenkort een (korte) vakantie gepland staan...ik vind het zelf nog steeds wonderbaarlijk dat ze het heeft aangedurfd dit te plannen (het was nota bene haar idee) maar ik ben hier ook erg benieuwd naar.
Thanks voor jullie reacties, meer tips zijn altijd welkom
Kropt alles op, en dan ineens komt -met bv wat drank- alles er 10 keer zo hard uit of neemt hij eoa rare beslissing omdat er kortsluiting was in zijn hoofd. Heel onvoorspelbaar en niet iemand waar ik op kon bouwen.
Ik merk nu wat zijn eeuwige getwijfel en het-is-nooit-goed-genoeg houding met me gedaan heeft, mijn zelfvertrouwen is nu veel lager
. Nja mocht je bovenstaand herkennen dan is er eigenlijk maar 1 optie, zeker als je het idee hebt dat er geen toekomst is (of dat ze er nooit over durft te praten etc).
Kan ze wel écht praten? Dus vertellen wat haar écht dwars zit?
Ik heb ooit een stukje van Roos Vonk gelezen over leven met een partner die bindingsangst heeft. Ze vergelijkt het met het trainen van een hond. Deze geef je nl. bij goed gedrag heel onregelmatig een beloning, dus bv om de 3 keer, dan om de 8 keer etc. Uiteindelijk wordt de hond gek omdat hij niet weet wanneer de beloning komt en doet hij alles voor je. Treffend herkenbaar voor mezelf
http://www.liefdelust.nl/binding-en-intimiteit/
Misschien projecteer ik mezelf teveel op jouw verhaal, liefde is prachtig maar een gebroken hart vreselijk......
Succes!
Wauw.. Alsof je mijn ex beschrijft, wat een eye-opener zeg.quote:Op dinsdag 29 april 2014 15:51 schreef runaway het volgende:
Ik kom net uit een 4 jarige relatie (met een jongen met denk ik afwijzende/vermijdende hechtingsstijl, zie link onderaan). Na een dik jaar zijn we gaan samenwonen en vanaf dat moment is het bergafwaarts gegaan. Hij kan moeilijk dingen delen, is het liefst autonoom en vond het maar lastig te moeten geven/nemen en bruggen te bouwen.
Kropt alles op, en dan ineens komt -met bv wat drank- alles er 10 keer zo hard uit of neemt hij eoa rare beslissing omdat er kortsluiting was in zijn hoofd. Heel onvoorspelbaar en niet iemand waar ik op kon bouwen.
Ik merk nu wat zijn eeuwige getwijfel en het-is-nooit-goed-genoeg houding met me gedaan heeft, mijn zelfvertrouwen is nu veel lager
Nja mocht je bovenstaand herkennen dan is er eigenlijk maar 1 optie, zeker als je het idee hebt dat er geen toekomst is (of dat ze er nooit over durft te praten etc).
Kan ze wel écht praten? Dus vertellen wat haar écht dwars zit?
Ik heb ooit een stukje van Roos Vonk gelezen over leven met een partner die bindingsangst heeft. Ze vergelijkt het met het trainen van een hond. Deze geef je nl. bij goed gedrag heel onregelmatig een beloning, dus bv om de 3 keer, dan om de 8 keer etc. Uiteindelijk wordt de hond gek omdat hij niet weet wanneer de beloning komt en doet hij alles voor je. Treffend herkenbaar voor mezelf
http://www.liefdelust.nl/binding-en-intimiteit/
Misschien projecteer ik mezelf teveel op jouw verhaal, liefde is prachtig maar een gebroken hart vreselijk......
Succes!
Eigenlijk zelfs al knap dat je het überhaupt 4 jaar hebt volgehouden en bent gaan samenwonen! En extra rot dat het dan na zo'n tijd toch niet werkt, klote voor je.
Ik ben bekend met de hechtingsstijlen en zou haar op angstig-vermijdend inschatten. Belangrijkste verschil met afwijzend-vermijdend is dat ze zeker wel op zoek is naar intimiteit, maar bang is om zichzelf bloot te geven. Zoals ik ook al aangaf heb ik overigens wel het idee dat ze in haar jeugd goed gehecht...wat mij weer hoop geeft dat het geen onoverkoombare problemen zijn.
Over je vraag of ze er over durft te praten: tja, dat verschilt erg. Ze vind het in ieder geval bijzonder moeilijk (blokkeert) terwijl ze in normale sociale situaties een bijzonder makkelijke prater is.
Soms kunnen we het een keer redelijk goed erover hebben en ziet ze zelf ook echt in dat bepaalde dingen niet goed zijn. Ze kan hier dan redelijk rationeel over praten, hoewel ze zelf niet kan bepalen waar dit gedrag of deze gevoelens nou vandaan komen. Ook kan ze überhaupt moeilijk over haar gevoelens praten, niet omdat ze het niet wil, maar omdat ze die zelf vaak niet begrijpt. Dit zegt ze dan ook gewoon eerlijk tegen. Omdat ze dit dus gelukkig wel inziet heeft ze dus zelf het initiatief heeft genomen er met iemand over te gaan praten. Dat is voor mij natuurlijk erg belangrijk: het feit dat ze hier zélf iets aan wil doen is denk ik al de helft van het werk.
Op andere momenten ben ik een zeikerd als ik erover begin, ontkent ze alles, slaat ze dicht of loopt ze er voor weg...dan weet ik dat het ook geen enkel nut heeft om er nog maar iets over te zeggen.
Die van mij wilde daar absoluut niet aan, er was niets mis met hem etc....
Je kunt het ook nog een maandje afwachten toch, een soort 'deadline' voor jezelf stellen?
maar ik vond niet dat ik met dit idee moest komen). Als iemand zelf al niet in kan zien dat er een 'probleem' is dan kun je het inderdaad helemaal vergeten...wie weet dat de tijd jouw ex nog zal doen inzien dat ie er toch een keer wat mee moet doen. Het 'even' wachten is inderdaad wat ik nu ga doen; mijn motto is tot nu toe altijd geweest: als er vooruitgang is, is het goed....en vind ik het ook niet erg om veel geduld te hebben. Die vooruitgang was er dus ook altijd tot ongeveer twee maanden geleden. Ben nu benieuwd of we weer stapje verder kunnen komen en weer vooruit kunnen, of dat dit er niet meer in zit.
quote:
Ik ben het wel met je eens dat dat soort "spelletjes" niet de oplossing zijn...
Echter ik zit zelf in de situatie dat een scharrel en ik het probeerden en toen ineens er paniek was. En ik herken dan ook wat je aangeeft... Niks kunnen plannen, nooit weten wat ze gaat doen, tot er vriendinnen om de hoek komen kijken want dan ineens kan er geplanned worden tot maanden in het voren.
Als ze langskomt, altijd vluchtig en gehaast, altijd zogenaamd druk maar voor vriendinnen inderdaad gewoon lekker de rust nemen en alle tijd hebben.
En ja, ik ben degene die er toen een punt echter heeft gezet omdat ik dus zat was het constant wel/niet/wel/niet...
En ook ik heb op een gegeven moment echt alle contact verbroken maar telkens als ik niks van me laat horen zoekt ze het contact wel weer, en ook soms meer dan geintresseerd zeg maar, maar als ik dan weer een stap dichterbij doe is ze weer weg... Zoals je zelf zegt, het spelletje van aantrekken en afstoten...
En maar roepen om zich heen waarom de prins op het witte paard nog niet is langsgekomen blablabla...
Maar als zich dan een prins voordoet, en voor mij ook al diversen dan is het van: ja ik ben momenteel niet op zoek want het past nu even niet in m'n leven...
Gewoon lekker laten gaan... En mocht het wat worden wordt het vanzelf wel wat en anders bye bye zwaai zwaai en maak de kop van de volgende maar gek !
Of zoals de lama het zei:
[ afbeelding ]
Wat TS al overweegt, uitmakenquote:
Herken me in je vriendin, maar wat je moet doen weet ik niet
Dit soort types hebben een man nodig die hetzelfde is: lekker eigen gang gaand ed. Daarbij worden zij dan de afhankelijke en maken wel tijd voor zo iemand. Dergelijke vrouwen willen niet een te beschikbare man hebben. Samenwonen met zulke vrouwen is gewoon een ramp, die moeten daar nooit aan beginnen...
Trouwens, TS is weer zo'n hipster met Engelse termen
Is het niet gewoon een kwestie van niet leuk genoeg?quote:
[..]
Wat TS al overweegt, uitmaken
Dit soort types hebben een man nodig die hetzelfde is: lekker eigen gang gaand ed. Daarbij worden zij dan de afhankelijke en maken wel tijd voor zo iemand. Dergelijke vrouwen willen niet een te beschikbare man hebben. Samenwonen met zulke vrouwen is gewoon een ramp, die moeten daar nooit aan beginnen...
Trouwens, TS is weer zo'n hipster met Engelse termen
Ik denk dat ze TS wel leuk vind, alleen het is een vrij onafhankelijk type. Daar komt ze nu achter, dat als onafhankelijk type, een ander soort relatie nodig is.quote:
[..]
Is het niet gewoon een kwestie van niet leuk genoeg?
Maar blijkbaar wil ze er ook aan werken (psycholoog), dus wie weet welke kant het uitgaat. Wellicht is met goede afspraken de relatie nog wel werkbaar te maken
Ik denk het niet, want:quote:
[..]
Ik denk dat ze TS wel leuk vind, alleen het is een vrij onafhankelijk type. Daar komt ze nu achter, dat als onafhankelijk type, een ander soort relatie nodig is.
Maar blijkbaar wil ze er ook aan werken (psycholoog), dus wie weet welke kant het uitgaat. Wellicht is met goede afspraken de relatie nog wel werkbaar te maken
Als ik bij mezelf afga dan zou ik zeggen: Just not that into you. Leuk maar niet hoteldebotel.quote:- Ze twijfelt vaak of ik de ware wel ben (hoewel dit met name in het begin zo was)
- Ze komt standaard te laat op onze afspraken, altijd weer met een ander excuus (vaak werk)
- Ze vind het erg moeilijk om afspraken met me van tevoren in te plannen, dit benauwd haar duidelijk. Met haar vriendinnen heeft ze daar echter geen enkele moeite mee.
- Ze wil mij minder vaak zien dan ik haar. Voor haar is een keer per week meer dan genoeg. Het liefst is dit dan ook nog met anderen erbij.
- Ze heeft er geen behoefte aan om mijn vrienden te ontmoeten. Wanneer ik haar een keer uitnodig heeft ze altijd een reden om er niet bij te zijn. Bij haar vriendinnen was dit in het begin ook het geval, maar dat is gelukkig wel veranderd. Dat vindt ze inmiddels geen probleem.
Dat dus...quote:Op woensdag 30 april 2014 11:47 schreef Sick_Little_Monkey het volgende:
Ik heb zo het idee dat die bindingsangst spontaan verdwenen is zodra ze een jongen tegenkomt die ze wel echt leuk vindt.
Over de vraag of ze mij wel leuk genoeg vindt: dat idee heb ik absoluut, maar vanuit mijn positie zul je die overtuiging natuurlijk al snel hebben
Als dat niet zo is dan wijst zich dat vanzelf wel uit (en dat was dan denk ik ook allang gebeurd) Ik heb echt het idee dat het gewoon een angst is waar ze zich erg moeilijk over heen kan zetten. Over de opmerking dat mijn droomvrouw nooit zulk gedrag zou vertonen: daar heb je zeker een punt mee. Dit moet naar mijn idee dus ook veranderen, anders is ze inderdaad niet 'meer' mijn droomvrouw (of blijkbaar nooit geweest). Wat natuurlijk niet in mijn openingspost staat is waarom ik haar wél leuk vind en daar zou ik zo een hele waslijst aan punten op kunnen noemen. Ook lijkt het nu natuurlijk alsof we het alleen maar kommer en kwel is in onze relatie. Dat is ook niet zo. 90% van de tijd dat we bij elkaar zijn hebben we het ontzettend leuk en hebben we heel veel lol samen.
We hebben gisteren een goed gesprek gehad.
Ik heb haar hierin aangegeven dat het voor mij op deze manier niet zo langer hoefde. Dit heb ik overigens wel op een rustige en weloverwogen manier gebracht. Ik wist dat dit een behoorlijk risico-volle zet zou zijn (ik kan haar daar ook juist alleen maar verder mee weg duwen), maar er komt een punt waarop je alles of niets moet spelen. Dat punt was nu gekomen.
In eerste instantie deed ze alsof ze totaal niet snapte waar ik het over had: naar haar idee ging alles helemaal perfect de laatste tijd en als ik haar confronteer met haar gedrag (eerder genoemde punten) dan ontkende ze dit en deed ze alsof ik het verzon en een zeikerd was.
Toen ze echter merkte dat het menens was en dat ik er daadwerkeijk een punt achter wilde zetten schrok ze behoorlijk. Ze zag toen ineens wel in dat er dingen moesten veranderen en heeft mij ook beloofd hier haar best voor te gaan doen. Ik heb aangegeven dat ik geduld zal hebben, niet direct te hoge verwachtingen zal stellen en haar niet te vaak om bevestiging zal vragen. (eerlijk is eerlijk) Ze vroeg me aan het einde van het gesprek letterlijk of ik haar in de komende tijd 'nog een kans' wilde geven en dat ga ik dus ook doen. Ook heeft ze me een aantal maal gezegd hoeveel ze om me geeft en dat ze er écht voor wil gaan...dat vond ik natuurlijk wel belangrijk om een keer uit haar mond te horen...
Gaat het werken? Geen idee, ik heb absoluut goede hoop maar nu moet daden ook nog bij woorden worden gevoegd. We gaan het zien.
[ Bericht 12% gewijzigd door BinaryFinary op 30-04-2014 15:47:36 ]
Omdat jij verliefd bent, of hoe je het wil noemen, wordt je al snel een speelbal omdat ze weet dat ze toch (bijna) alles kan maken omdat ze je toch niet kwijtraakt.
Dát is dus ook de reden dat ze zo schrok toen ze merkte dat het menens was. Eerst proberen door te overbluffen door zogenaamd kwaad te worden en toen dat niet werkte (voor de buitenwereld) door het stof gaan.
Jij hebt het idee dat je je punt hebt gemaakt en dat er nu écht dingen gaan veranderen, en zij heeft je binnenboord weten te houden door je te mindfucken...
Echt je wil niet half weten hoe ik dit herken...
Op het moment dat ik het zat was en er een punt achter zette was het ook ineens huilen en schrik... Allerlei zinloze one-liners kwamen op tafel en uiteindelijk werd de guild card gespeeld.
Ik zou er geen zin meer in hebben want zij had zich CONSTANT er voor ingezet en deed dat voor haar gevoel nog steeds !
Waarop ik zei van, dan proberen we het toch? Hop, voet op de rem en nee dat kon allemaal niet meer, nu was het te laat...
Allemaal bullshit natuurlijk, maar het zijn mindgames waarvan ik zelfs heilig overtuigd ben dat ze het niet eens expres of bewust doen. Zij zien hun "werkwijze" als juist en geaccepteerd maar hebben niet door dat 99% dat dus anders ziet.
Dat is ook de reden waarom jouw zogenaamde relatie zal mislukken maar ook die van na jou...
Probeer maar eens wat afstand te nemen, in het begin zal je zien dat ze je weer binnenboord zal proberen te houden omdat je zo bijzonder bent blablabla, maar houd dit maar eens een tijdje vol, dán zal blijken of je echt zo bijzonder voor haar bent maar ik ben bang dat het contact zal weg ebben en de volgende ten tonele gaat verschijnen...
Mooi voorbeeld, mijn situatie zou een aantal dagen weg waarop ik zeg van: joh, kom nog effe een kop koffie doen voor die tijd...
Ja was allemaal moeilijk, druk enz, maar gisteren kon dus wel, ik zag d'r wel verschijnen... Nou ik ben blij dat ik niet m'n adem heb ingehouden tot ze kwam want dan had ik nu als een smurf op de grond gelegen want al wie d'r kwam, zij niet...
En nu krijg ik vanmorgen ineens een te overdreven appje, reageer niet, en krijg zojuist een of er niet wat is, en hoe het met me gaat. Iets wat ze normaal ook niet doet.
Zelf wel bewust dat het niet klopt, maar dan a. gisteravond vermijden of downplayen en b. proberen de schade te beperken...
Pas als je bovenstaande écht doorhebt kan je dingen los laten en doet het je geen pijn meer... Wat echter wel moeilijk is, is niet opnieuw verliefd worden tenzij je 100% zeker weet dat ze zelf tot inkeer is gekomen, maar geloof me, dat zijn er maar weinigen mede doordat ze hun eigen gedrag op de lange termijn niet inzien...
Maar ik hoop voor je dat jouw situatie de uitzondering op de regel is
[ Bericht 0% gewijzigd door Dengaman op 30-04-2014 16:42:56 ]
Dat ik inderdaad uit moet kijken dat ze aan het kijken is hoe ver ze kan gaan: helemaal mee eens.
Ik denk dat ik gisteren een goed punt heb gemaakt over dat ze niet verder dan dit kan gaan. Als ze gisteren mij niet had laten zien dat ze zelf ook echt inziet dat er dingen moeten veranderen had ik er ook daadwerkelijk een punt achter gezet. Zo klaar was ik er mee. En als ik in de komende tijd merk dat het niet veranderd dan ga ik dat alsnog doen, er is gewoon geen andere optie.
Of die hoop dat ze kan veranderen dan terecht is...dat gaan we zien. Voor mij blijft het belangrijk dat het in het afgelopen jaar eigenlijk overwegend goed is gegaan. Ze heeft zelf het voortouw genomen in een aantal stappen (mij voorstellen aan haar vriendinnen, tegen de buitenwereld durven zeggen dat ik haar vriend ben, me voorstellen aan haar ouders en familie, zelf met het idee komen om samen op vakantie gaan - dit moet nog gebeuren overigens). Dat geeft mij vertrouwen dat we dingen wel kunnen overwinnen. Als we dit soort stappen kunnen blijven maken dan komen we er wel...en dat hoeft ook helemaal niet persee heel snel te gaan.
Maar de mindgames zijn inderdaad vermoeiend en het is jammer dat dit soort dingen nodig zijn. Ik vraag me dan ook oprecht af waar dit soort dingen vandaan komen. Het lastige blijft absoluut zoals jij zegt dat ze zelf niet inziet wat er fout gaat. Dát er iets niet goed gaat dat kan ze erkennen, maar als we het over specifieke voorbeelden gaan hebben dan komt er altijd wel een smoesje of drogreden. Er wordt dan gedaan alsof ík gek ben. Ik vind het ontzettend raar om dat te 'observeren'. Buiten dit hele verhaal kan ik zonder meer zeggen dat ze tegenover haar vriendinnen (of wie dan ook in haar omgeving) echt een eerlijk en oprecht persoon is...ik weet ook zeker dat anderen haar zo zouden omschrijven.
Ik begrijp dat je op dit moment dus nog wel contact hebt met jouw (ex)scharrel omdat je het over 'gisteren' had? Wat wil je gaan doen? Het volledig afkappen of hoop je stiekem toch nog dat het kan veranderen? Als ik er een punt achter zou zetten zou ik namelijk ook geen contact meer hoeven, denk dat dat altijd beter is.
[ Bericht 6% gewijzigd door BinaryFinary op 30-04-2014 17:17:58 ]
Dit.quote:
Ik heb zo het idee dat die bindingsangst spontaan verdwenen is zodra ze een jongen tegenkomt die ze wel echt leuk vindt.
Ja, dat hebben nu al meerdere mensen gezegd. Ik zeg ook niet dat het niet mogelijk is dat ze met 'gewoon' niet leuk genoeg vind hoor. Dat kan.quote:
Het klinkt niet als bindingsangst, hechtingsproblematiek of wat dan ook, het klinkt als leuk voor als er niets beters te doen is.
Maar waarom zou ze dan nu al een jaar met me bezig zijn, naar een psycholoog gaan en er niet gewoon een punt achter zetten wanneer ik haar duidelijk maak dat het anders moet. Als haar motto 'leuk voor als er niets beters te doen is' zou zijn, waarom gaat ze dan in godsnaam niet wat beters doen?
Ze kan meer dan genoeg mannen krijgen als ze dat zou willen.[ Bericht 6% gewijzigd door BinaryFinary op 01-05-2014 09:38:43 ]
En misschien heeft ze tussen die mannen tot nu toe nog niemand gevonden die aan alle wensen voldoet.
Omdat alleen alleen is en iemand achter de hand wel makkelijk?quote:
[..]
Ja, dat hebben nu al meerdere mensen gezegd. Ik zeg ook niet dat het niet mogelijk is dat ze met 'gewoon' niet leuk genoeg vind hoor. Dat kan.
Maar waarom zou ze dan nu al een jaar met me bezig zijn, naar een psycholoog gaan en er niet gewoon een punt achter zetten wanneer ik haar duidelijk maak dat het anders moet. Als haar motto 'leuk voor als er niets beters te doen is' zou zijn, waarom gaat ze dan in godsnaam niet wat beters doen?
Je geeft in je andere post aan dat je niet denkt dat het bindingsangst of hechtingsproblematiek is. Kun je iets concreter aangeven waarom niet? Behalve dat je gewoon dit gevoel hebt?quote:
[..]
Omdat alleen alleen is en iemand achter de hand wel makkelijk?
Dan kan ik er iets meer mee
[ Bericht 13% gewijzigd door BinaryFinary op 01-05-2014 15:46:01 ]
Ja dat klopt...quote:
Ik begrijp dat je op dit moment dus nog wel contact hebt met jouw (ex)scharrel omdat je het over 'gisteren' had? Wat wil je gaan doen? Het volledig afkappen of hoop je stiekem toch nog dat het kan veranderen? Als ik er een punt achter zou zetten zou ik namelijk ook geen contact meer hoeven, denk dat dat altijd beter is.
We gaan nog gewoon stappen met z'n 2-en, sporten regelmatig samen of doen andere leuke dingen.
De sleutel is echter er niks meer achter te zoeken...
Ondanks dat totaal vreemde mensen zeggen dat we een bepaalde chemie hebben, en serieus denken dat we al jaren een relatie hebben...
Ik laat het tot op bepaalde hoogte gewoon toe, echter, waar ik vroeger echt dingen liet voor haar, doe ik dat nu dus niet meer en vooral die nee moest/moet ze heel erg aan wennen omdat ze niet gewend is dat mensen (lees: mannen) nee tegen haar zeggen omdat iedereen die ze appt wel wil afspreken en z'n agenda omgooit omdat ze denken dat er meer in zit...
Daar ben ik dus mee opgehouden en laat echt alle contact van haar komen en soms reageer ik uitbundiger en uitgebreider dan de andere keer wanneer ik wat korter ben...
Wat me echter wel opvalt is juist dat spelletje wat ik je eerder uit probeerde te leggen en heel jip en janneke uitgelegd: des te minder ik aandacht geef, des te meer interesse ze krijgt... Ineens appen hoe het gaat nadat ik bv een wedstrijd heb gehad, ineens berichten liken op facebook wat ze dus voorheen niet deed.
Voorheen "beloonde" ik dat door wat meer contact te zoeken en te denken van: zou het dan misschien toch?
Vergeet dat, want het enige wat ze willen is die bevestiging dat je nog aan het haakje ligt te spartelen...
Nee het bevalt me prima zoals het gaat omdat ik nu gewoon weer alle grip op m'n (liefdes)leven heb en haar lekker in d'r eigen sop laat gaar koken en dat levert nu ineens paniek op met uitspraken als: Maar je weet toch dat je heel voor me betekend en ik wil je nooit meer kwijt (als vriend)... Friendzone dus...
Tot ik bv vorige week gespot werd door een vriendin van haar met een ander meisje/vrouw en binnen een half uur had ik een appje dat ze dat niet tof vond, haar maag omdraaide bij de gedachte dat er een andere vrouw was enz enz, om het vervolgens weer af te doen als, ja ik had drank op en ik bedoelde het niet zo...
Een half jaar geleden zou ik me er nog druk over hebben gemaakt, nu reageer ik gewoon niet en zie ik wel hoe het loopt. Ik ga gewoon van het slechtste uit en ga lekker verder want ik ben bang dat als dat gedrag er eenmaal inzit je dat er niet meer uit krijgt... Vooral niet als je al 30 bent
Maar hey, wie ben ik om daar over te oordelen
Bindingsangst of een hechtingsstoornis tekent zich vooral door het aantrekken en afstoten; superlief zijn, zodat je volkomen voor ze valt en daarna heel gemeen en afstotend doen om te checken of je ze dan ook nog leuk vindt. Een hechtingsstoornis is niet iets lichts, het is een serieuze aandoening die je hele leven tekent.. Nooit tijd hebben voor degene die je je vriendje noemt, alsmaar zeggen dat je , maar al snel smoezen verzinnen om er iets aan te doen en dan plots heel geschrokken zijn als je veilige terugvalbasis dreigt op te stappen is geen bindingsangst: dat is de makkelijke weg kiezen.quote:
[..]
Je geeft in je andere post aan dat je niet denkt dat het bindingsangst of hechtingsproblematiek is. Kun je iets concreter aangeven waarom niet? Behalve dat je gewoon dit gevoel hebt?
Dan kan ik er iets meer mee
Bij mij komt het vooral op de volgende punten neer;
Ik bij elke relatie gehad, de twijfel of het de ware is... en dit is killing, niet alleen voor mezelf maar ook voor de partner, en dat realiseer ik me heel goed, maar er is amper wat tegen te doen. Je krijgt het gevoel alsof je "een deel van je leven gaat missen" zodra je je gaat binden. Het is hetzelfde gevoel als "niet in de reclame van een (hele spannende) film naar de WC gaan", maar dan echt 1000 keer zo sterk.quote:- Ze twijfelt vaak of ik de ware wel ben (hoewel dit met name in het begin zo was)
- Ze komt standaard te laat op onze afspraken, altijd weer met een ander excuus (vaak werk)
- Ze vind het erg moeilijk om afspraken met me van tevoren in te plannen, dit benauwd haar duidelijk. Met haar vriendinnen heeft ze daar echter geen enkele moeite mee.
Daarmee doe ik de vriendinnen die ik heb gehad veelste kort, en dat weet ik zelf ook... het is alleen zó lastig voor de relatie dat ik altijd maar het idee heb; ze is beter af zonder dat eeuwige gekut van mij. Dit is ook de rede waarom ik nu een relatie heb die op een laag pitje staat. Ik wil eerst mijn eigen teringzooi (lees: prive/werk problemen, maar VOORAL ook dit, uit de weg hebben) voordat ik haar onnodig ga kwetsen e.d.
Ik haat het om haar aan het huilen te zien, ik haat mezelf ervoor waardoor die bindings angst nóg sterker wordt (omdat ik haar niet kan geven wat ze verdient... en dat doet mezelf ook pijn en denk ik dat ze beter af is zonder me). Het is een soort van vicieuze cirkel waar je in terecht komt. Ik herken veel uit je verhaal.
Ook het "niet op tijd komen" heb ik veel last van, maar dat is iets wat altijd al in me gezeten heeft, niet alleen bij de relaties die ik heb gehad. Ik ben standaard te laat. Iets wat irritant is voor mensen, ik probeer het te veranderen, maar oude gewoontes "ontleren" doe je niet zomaar. Hoewel ik nu wel op weg ben om het echt te veranderen.
En dat laatste "iets vantevoren inplannen", daar heb ik ook veel moeite mee. Niet alleen vanwege de bindingsangst, maar ook vanwege overspannenheid waar ik op dit moment mee worstel (door werk/prive omstandigheden). Het is gewoon niet te doen, en dit komt omdat ik iemand niet teleur wil stellen "op die dag zelf"... mocht ik verhinderd zijn, mocht ik toch geen zin hebben of me niet goed voelen op die dag zelf, dan wil ik het liefst niet iemand teleur stellen dat ik "weer niet aanwezig ben", daarom plan ik liever niets vooruit.
Succes iig.
Dit is ook een verkapte TVP.
Ik probeer het, het is niet zo eenvoudig als het lijkt.quote:Op maandag 5 mei 2014 16:52 schreef runaway het volgende:
EggsTC je klinkt gedeeltelijk als mijn ex. Doe er alsjeblieft wat mee!
Herkenning is al stap 1.... Weet je een beetje waar het vandaan komt? Beetje ingelezen? En praat je er over met je vriendin?quote:
[..]
Ik probeer het, het is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Zie Alinea onder de quote in m'n grotere post. Ik weet niet waar het vandaan komt, je voelt je gewoon alsof je echt iets heel groots gaat "missen" zodra je jezelf bindt. Het is fucked up, vooral omdat ik er weinig tegen kan doen. Ik heb het ook met een psycholoog erover gehad en die zegt dat ik het allemaal wat luchtiger moet bekijken, het is geen ENORME opgave om je te binden enzo. Maarja, makkelijk lullen vanaf de zijlijn he; SCHIET DIE BAL ERIN!... etc.quote:
[..]
Herkenning is al stap 1.... Weet je een beetje waar het vandaan komt? Beetje ingelezen? En praat je er over met je vriendin?
We hebben het er wel een aantal keer over gehad, ik weet ook dat dit weerslag heeft op haar gesteldheid en ook op haar humeur, en zodra dat omslaat, voel ik me ook weer kut omdat dat door mij komt en wordt het gevoel nóg sterker, zoals ik hierboven ook aangeef. Daarom heb ik het er liever niet over, omdat ik A. niet wil dat zij zich kut voelt, en B. ik niet nog meer afstand wil scheppen.
Maar hoe ben je opgevoed, relatie met je ouders en tussen je ouders etc etc? Denk je daar over na?quote:
[..]
Zie Alinea onder de quote in m'n grotere post. Ik weet niet waar het vandaan komt, je voelt je gewoon alsof je echt iets heel groots gaat "missen" zodra je jezelf bindt. Het is fucked up, vooral omdat ik er weinig tegen kan doen. Ik heb het ook met een psycholoog erover gehad en die zegt dat ik het allemaal wat luchtiger moet bekijken, het is geen ENORME opgave om je te binden enzo. Maarja, makkelijk lullen vanaf de zijlijn he; SCHIET DIE BAL ERIN!... etc.
We hebben het er wel een aantal keer over gehad, ik weet ook dat dit weerslag heeft op haar gesteldheid en ook op haar humeur, en zodra dat omslaat, voel ik me ook weer kut omdat dat door mij komt en wordt het gevoel nóg sterker, zoals ik hierboven ook aangeef. Daarom heb ik het er liever niet over, omdat ik A. niet wil dat zij zich kut voelt, en B. ik niet nog meer afstand wil scheppen.
Ondanks dat je het wellicht niet uitspreekt voelt zij je twijfel, dat is net zo killing als het er over hebben. Ik zou zeggen blijf iig praten, anders verlies je ook de connectie met haar....
Succes ermee!
Op dit moment gaat het vrij soepel allemaal, en vind ik het leuk weer samen te zijn en alles... en dat wil ik ook weer niet onderuit halen.quote:
[..]
Maar hoe ben je opgevoed, relatie met je ouders en tussen je ouders etc etc? Denk je daar over na?
Ondanks dat je het wellicht niet uitspreekt voelt zij je twijfel, dat is net zo killing als het er over hebben. Ik zou zeggen blijf iig praten, anders verlies je ook de connectie met haar....
Succes ermee!
Mijn opvoeding is goed geweest, relatie met ouders en broer ook goed. Er zijn geen aanleidingen vanuit het verleden denk ik. Hoewel, al mijn voorgaande relaties zijn stuk gegaan omdat zij vreemd ging, wellicht een stuk zelf bescherming? Idk.
Ik denk zelfs dat dat nog erger is. Zij zal zich van binnen wel opvreten, doordat er nooit over gepraat wordt, terwijl ze het wel voelt.quote:
[..]
Ondanks dat je het wellicht niet uitspreekt voelt zij je twijfel, dat is net zo killing als het er over hebben.
Want?quote:
[..]
Ik denk zelfs dat dat nog erger is. Zij zal zich van binnen wel opvreten, doordat er nooit over gepraat wordt, terwijl ze het wel voelt.
Jij heb dezelfde ervaring gehad en ben daardoor uit elkaar gegaan?
Ik heb de post van runaway quoted op eerste pagina, dat het een eye-opener voor mij was wat zij daar zei.quote:
[..]
Want?
Jij heb dezelfde ervaring gehad en ben daardoor uit elkaar gegaan?
Mijn ex had (of heeft) hier ook last van. Op gegeven moment voelde het alsof ik meer iets was wat op de bank zat en waar hij naar keek als het hem uitkwam. Hij wilde nooit praten, of zoals hij het zei "kon" hij niet praten erover. Zocht vluchtwegen en duwde mij daardoor weg.
Hij wilde mij niet betrekken bij zijn leven, want ja, zijn leven.
Wat het met mij heeft gedaan in die tijd is in ieder geval ontzettend heftig geweest. Door zijn getwijfel werd ik onzeker. Was ik dan niet goed genoeg? Daardoor ben ik in de relatie aan "mezelf" gaan werken omdat hij ook bevestigde dat er wat zaken bij mij niet goed zouden zitten. Eindstand: 0,0 zelfvertrouwen, futloos, energieloos en tegen het depressieve aan.
Ik hoop voor jou dat je vriendin geduld genoeg heeft hiervoor.
Edit: Ik zie nu dat ik eigenlijk geen antwoord heb gegeven op je "want?". Voor mij was het een uitkomst geweest als hij wat opener naar mij was geweest daarover. Praten is de sleutel tot succes en daar geloof ik in. Ik heb het geprobeerd, hard, om erover te praten. Maar op één of andere manier was ik dan degene die aan het woord was, die hem vragen moest stellen waar alleen een "ja/nee" voldoende op was, want meer kreeg ik niet. Als ik terugkijk denk ik dat we er uit hadden kunnen komen als hij had gepraat met mij.
[ Bericht 3% gewijzigd door _Meredith op 05-05-2014 19:00:36 ]
Praten was voor mij ook moeilijk in het begin, ik heb altijd al mn eigen teringzooi opgelost en zat het dus niet in me. Zij heb dus wel dingen eruit kunnen trekken en gaat dat nu wat beter in mijn ogen, hoewel t zelf ook niet echt een praatster is. Maar met vallen en opstaan kwamen we er wel.quote:
[..]
Ik heb de post van runaway quoted op eerste pagina, dat het een eye-opener voor mij was wat zij daar zei.
Mijn ex had (of heeft) hier ook last van. Op gegeven moment voelde het alsof ik meer iets was wat op de bank zat en waar hij naar keek als het hem uitkwam. Hij wilde nooit praten, of zoals hij het zei "kon" hij niet praten erover. Zocht vluchtwegen en duwde mij daardoor weg.
Het gaat in het geval niet om "GOED GENOEG" zijn... het gaat er keihard om, of je dingen gaat missen in je leven. Het voelt alsof je iets groots mist terwijl dat eigenlijk onzin is. Hetzelfde denk ik over kinderen, maar dan nog wat zwaarder. Kinderen durf ik gewoonweg niet aan omdat ik A. niet weet of ik die verantwoording kan hebben. En B. niet weet of ik daar wel gelukkig van ga worden.quote:Hij wilde mij niet betrekken bij zijn leven, want ja, zijn leven.
Wat het met mij heeft gedaan in die tijd is in ieder geval ontzettend heftig geweest. Door zijn getwijfel werd ik onzeker. Was ik dan niet goed genoeg? Daardoor ben ik in de relatie aan "mezelf" gaan werken omdat hij ook bevestigde dat er wat zaken bij mij niet goed zouden zitten. Eindstand: 0,0 zelfvertrouwen, futloos, energieloos en tegen het depressieve aan.
Ik zie in haar ook de ware, maar nóg heb ik dat dubbele gevoel. En nu probeer ik dat weg te krijgen maar ik zou niet weten hoe. Zoals ik zei heeft de psycholoog alleen gezegd "je moet er wat luchtiger over doen", meer kwam er niet uit... dus met andere woorden, die zei: "Stel je niet zo aan."quote:Ik heb mezelf weer kunnen opbouwen tot degene die ik was, gelukkig, al ben ik er nog niet helemaal. Ik denk niet dat hij ooit zal weten wat voor klap het mij heeft gegeven in die tijd, vooral omdat ik ook zeer zwaar het idee had dat ik er alleen voor stond. Niets sloopt je meer dan deze mate van onzekerheid in je relatie. Ik zag in hem echt de "ware".
Ik hoop voor jou dat je vriendin geduld genoeg heeft hiervoor.
Ja makkelijk weer, vanaf de zijlijn... die psychologen gokken ook maar wat.
Verder heb ik haar er nooit "alleen" voor laten staan voor zover ik weet. We hadden allebei onze problemen op bepaalde momenten maar kwamen er altijd wel weer uit, ik heb zelfs in de cel gezeten omdat ik voor der klaar stond om niet nader te noemen redenen
Dus zo ver is het nog niet.Ik hoop ook dat ze genoeg geduld heeft, maar daarnaast.. ik kan er erg weinig tegen doen, ik worstel hier al langer mee dan vandaag, psychologen helpen me niet... zelfstudie ook niet met dit specifieke probleem. Ik heb al zo'n beetje alle sites afgezocht op internet maar waar het vooral op neer komt is "stel je niet aan". Dus ik hoop dat ik er overheen groei of dat ik hier iemand tegen kom met dezelfde ervaringen die het wél opgelost heeft op welke manier dan ook. Ik ben bereid om alles te proberen ervoor.
Heeft ze het geduld niet... dan zou voor mij mn wereld best instorten, hoewel ik het wel zou snappen (daarom gaf ik hierboven ook aan; is ze niet beter af zonder mij?!) Maargoed, dan zou het dus toch niet de ware zijn denk ik, want in mijn ogen neemt iemand je zoals je bent. Met én zonder defecten (welke iedereen wel heeft).
Nee, daar gaat het ook niet om. Maar dat is wel wat wij (de andere kant) gaan denken. Waarom zou iemand anders keer op keer wéér vertellen dat hij twijfelt of wij wel bij elkaar horen? Iets wat er iedere dag ingestampt wordt (zij het een angst van de ander, zij het feiten) ga je vanzelf geloven.quote:
Het gaat in het geval niet om "GOED GENOEG" zijn... het gaat er keihard om, of je dingen gaat missen in je leven. Het voelt alsof je iets groots mist terwijl dat eigenlijk onzin is. Hetzelfde denk ik over kinderen, maar dan nog wat zwaarder. Kinderen durf ik gewoonweg niet aan omdat ik A. niet weet of ik die verantwoording kan hebben. En B. niet weet of ik daar wel gelukkig van ga worden.
Dit zei mijn ex ook herhaaldelijk: "ik kan er weinig tegen doen". Dat zal inderdaad zo zijn, maar aantonen dat je wat wilt doen is al de helft van het werk. Ik neem aan dat je er wel mee bezig bent, gezien het feit dat je noemt dat je bij een psycholoog loopt (hiervoor?).quote:Ik hoop ook dat ze genoeg geduld heeft, maar daarnaast.. ik kan er erg weinig tegen doen, ik worstel hier al langer mee dan vandaag, psychologen helpen me niet... zelfstudie ook niet met dit specifieke probleem. Ik heb al zo'n beetje alle sites afgezocht op internet maar waar het vooral op neer komt is "stel je niet aan". Dus ik hoop dat ik er overheen groei of dat ik hier iemand tegen kom met dezelfde ervaringen die het wél opgelost heeft op welke manier dan ook. Ik ben bereid om alles te proberen ervoor.
Het "iemand nemen zoals je bent" klopt inderdaad. Maar zodra iemand daar zelf onder gaat lijden, iemand daar zelf aan onderdoor gaat telt dit niet meer. Dan ben je dat punt al ver voorbij, dan is het puur zelfbescherming. Iemand met deze issues kan de zelfverzekerdheid van een ander finaal onderuit trappen, je kan iemand letterlijk slopen hiermee. Het is typerend voor mensen met deze issues dat ze hun partner de ene dag dichtbij trekken (waardoor zij denken: hé, het gaat weer goed, hij heeft er vertrouwen in) om de volgende dag totaal afstandelijk te doen en elk moment aan te grijpen in een gesprek om duidelijk te maken dat de relatie hem niet lekker zit.quote:Heeft ze het geduld niet... dan zou voor mij mn wereld best instorten, hoewel ik het wel zou snappen (daarom gaf ik hierboven ook aan; is ze niet beter af zonder mij?!) Maargoed, dan zou het dus toch niet de ware zijn denk ik, want in mijn ogen neemt iemand je zoals je bent. Met én zonder defecten (welke iedereen wel heeft).
Het is niet zo dat ik mijn ex niet meer wilde vanwege zijn "gebreken", want zelfs op dit moment zou ik niets liever willen dan hem opbellen en in zijn armen kruipen, omdat ik weet dat wij bij elkaar horen. Alleen durf ik het niet meer, pure angst om die liefde te voelen, omdat ik weet dat het weer in één klap weg kan zijn.
Je zegt in jouw post dat je bang bent iets te gaan "missen" als je je gaat binden. Ik zal vast niet de eerste zijn die dit tegen je zegt, maar kijk eens naar de kant wat het je teruggeeft.
Edit: Mag ik vragen hoe oud jij bent? Je hebt het namelijk over "erover heen groeien", geeft me het idee dat je nog aardig jong bent.
[ Bericht 1% gewijzigd door _Meredith op 05-05-2014 19:17:06 ]
Kijk, dít is precies de rede waarom ik er niet graag meer over praat. Ik hou zielsveel van haar en wil haar geen pijn doen. Ik wil zelf ook niet twijfelen... en aan de andere kant weet ik; als ik écht getwijfeld had, had dit allang uit geweest als ik het rationeel bekijk. Het lijkt meer de twijfel aan mezelf "doe ik het wel goed?" "Waarom heb ik dit?!", "Is dit wel gezond?!" etc.quote:
[..]
Nee, daar gaat het ook niet om. Maar dat is wel wat wij (de andere kant) gaan denken. Waarom zou iemand anders keer op keer wéér vertellen dat hij twijfelt of wij wel bij elkaar horen? Iets wat er iedere dag ingestampt wordt (zij het een angst van de ander, zij het feiten) ga je vanzelf geloven.
[..]
En inderdaad, ik heb haar wellicht verkeerde signalen afgegeven maar andersom zijn er ook dingen gebeurd welke mijn hoofd up fuckten... Ik ga niet in detail treden hierover verder.
Dat is het ook... je kan er niet veel aan doen, en dat is kut voor beide partijen. Tuurlijk probeer ik alles in m'n macht er aan te doen dat dit uit me gaat. Het heeft niet voor niets in vrijwel elke relatie gespeeld die ik heb gehad.quote:Dit zei mijn ex ook herhaaldelijk: "ik kan er weinig tegen doen". Dat zal inderdaad zo zijn, maar aantonen dat je wat wilt doen is al de helft van het werk. Ik neem aan dat je er wel mee bezig bent, gezien het feit dat je noemt dat je bij een psycholoog loopt (hiervoor?).
Misschien is het zelfbescherming omdat alle andere relaties uitgingen doordat de andere partij vreemd ging.
En nee, dat mag ik niet op haar reflecteren maar luister:
Als jij een glas 30.000 keer laat vallen, en 30.000 keer klettert hij op de grond kapot, dan verwacht je de 30.001ste keer ook niet dat hij in de lucht blijft zweven. Misschien een erg overdreven voorbeeld, maar to get the idea.
Ik loop op dit moment bij een psycholoog voor overspannenheid, en dit is een onderdeel wat ook ter sprake komt aangezien hij mijn HELE achtergrond moet weten. Ik ben dan ook strikt eerlijk tegen hem en vertel alles. Want alle factoren bij elkaar hebben er voor gezorgd dat ik nu sinds half feb. thuis zit voor overspannenheid, niet alleen prive, maar ook werk.
Dezelfde zelfbescherming als ik hierboven ook schets, begrijpelijk ja... mijn intentie is ook niet dat zij eronder lijdt maar ik lijd eronder dus automatisch zij ook inderdaad.quote:Het "iemand nemen zoals je bent" klopt inderdaad. Maar zodra iemand daar zelf onder gaat lijden, iemand daar zelf aan onderdoor gaat telt dit niet meer. Dan ben je dat punt al ver voorbij, dan is het puur zelfbescherming.
PRECIES! En nu gaat het goed en heb ik er vertrouwen in. Dus het gaat gestaag beter maar alle shit eromheen werkt ook niet mee (werk en andere prive issues).quote:Iemand met deze issues kan de zelfverzekerdheid van een ander finaal onderuit trappen, je kan iemand letterlijk slopen hiermee. Het is typerend voor mensen met deze issues dat ze hun partner de ene dag dichtbij trekken (waardoor zij denken: hé, het gaat weer goed, hij heeft er vertrouwen in) om de volgende dag totaal afstandelijk te doen en elk moment aan te grijpen in een gesprek om duidelijk te maken dat de relatie hem niet lekker zit.
Ja ik kan er weinig over zeggen, ik ken de situatie niet goed genoeg. Maar ik weet wel 1 ding, en dat is waarom ik er ook nog steeds aan vast hou: ware liefde zoals ik met haar meegemaakt heb, en dat nog steeds doe vanuit mijn kant iig, is veel meer waard dan mijn angst voor wat dan ook behalve die graf bindingsangst waar ik maar niet vanaf zie te komen. Ik geloof er nog steeds in dat dit goed gaat komen en ik hoop zij ook. United we stand, Divided we fall.quote:Het is niet zo dat ik mijn ex niet meer wilde vanwege zijn "gebreken", want zelfs op dit moment zou ik niets liever willen dan hem opbellen en in zijn armen kruipen, omdat ik weet dat wij bij elkaar horen. Alleen durf ik het niet meer, pure angst om die liefde te voelen, omdat ik weet dat het weer in één klap weg kan zijn.
Klopt, maar er zijn erg veel dingen gebeurd wat ik ook nog aant verwerken ben omdat ik een erg slechte periode heb gehad met drank/drugs vanwege andere prive issues, daarom; eerst mezelf op de rit, hopelijk verdwijnt daar ook die bindingsangst mee, want dit zit me al dik 15 jaar dwars.quote:Je zegt in jouw post dat je bang bent iets te gaan "missen" als je je gaat binden. Ik zal vast niet de eerste zijn die dit tegen je zegt, maar kijk eens naar de kant wat het je teruggeeft.
Herkenbaar..quote:
[..]
Praten was voor mij ook moeilijk in het begin, ik heb altijd al mn eigen teringzooi opgelost en zat het dus niet in me. Zij heb dus wel dingen eruit kunnen trekken en gaat dat nu wat beter in mijn ogen, hoewel t zelf ook niet echt een praatster is. Maar met vallen en opstaan kwamen we er wel.
[..]
Het gaat in het geval niet om "GOED GENOEG" zijn... het gaat er keihard om, of je dingen gaat missen in je leven. Het voelt alsof je iets groots mist terwijl dat eigenlijk onzin is. Hetzelfde denk ik over kinderen, maar dan nog wat zwaarder. Kinderen durf ik gewoonweg niet aan omdat ik A. niet weet of ik die verantwoording kan hebben. En B. niet weet of ik daar wel gelukkig van ga worden.
[..]
Ik zie in haar ook de ware, maar nóg heb ik dat dubbele gevoel. En nu probeer ik dat weg te krijgen maar ik zou niet weten hoe. Zoals ik zei heeft de psycholoog alleen gezegd "je moet er wat luchtiger over doen", meer kwam er niet uit... dus met andere woorden, die zei: "Stel je niet zo aan."
Ja makkelijk weer, vanaf de zijlijn... die psychologen gokken ook maar wat.
Verder heb ik haar er nooit "alleen" voor laten staan voor zover ik weet. We hadden allebei onze problemen op bepaalde momenten maar kwamen er altijd wel weer uit, ik heb zelfs in de cel gezeten omdat ik voor der klaar stond om niet nader te noemen redenen
Ik hoop ook dat ze genoeg geduld heeft, maar daarnaast.. ik kan er erg weinig tegen doen, ik worstel hier al langer mee dan vandaag, psychologen helpen me niet... zelfstudie ook niet met dit specifieke probleem. Ik heb al zo'n beetje alle sites afgezocht op internet maar waar het vooral op neer komt is "stel je niet aan". Dus ik hoop dat ik er overheen groei of dat ik hier iemand tegen kom met dezelfde ervaringen die het wél opgelost heeft op welke manier dan ook. Ik ben bereid om alles te proberen ervoor.
Heeft ze het geduld niet... dan zou voor mij mn wereld best instorten, hoewel ik het wel zou snappen (daarom gaf ik hierboven ook aan; is ze niet beter af zonder mij?!) Maargoed, dan zou het dus toch niet de ware zijn denk ik, want in mijn ogen neemt iemand je zoals je bent. Met én zonder defecten (welke iedereen wel heeft).
In mijn eerste relatie was ze niet goed genoeg, want ik was al 24, maar toch mijn eerste. Na 3 jaar trok ze de stekker eruit en vluchtte ze naar een andere vent en daarmee was ze binnen 6 maanden getrouwd
. Overigens waren we beiden dus al een lekker stel want zij was de aanklampende versie van hechtingsstoornis: ze kon geen minuut van mijn zijde wijken en als het even tussendoor uitging voor 2 dagen (door mij ja) dan trok ze meteen een man het bed in.In mijn tweede lange relatie ging begin matig: na maandje daten trok ze de stekker eruit na een lang weekend weg. Week later kwam ze toch weer terug. Na 1,5 jaar wilde ik toch weer weg: ik had genoeg dingen die mij niet aanstonden: teveel dieren om haar heen die ik moest dulden (in haar huis waar ik was ingetrokken) en ik ben deels wel dierenliefhebber maar ze hoeven niet bij mij in bed (wat zij wel had), ik mocht dit niet, dat niet en moest "zo" op haar gewenste manier gedragen. Een paar gesprekken over gehad maar toch de stekker uitgetrokken.
De laatste lange relatie onlangs verbroken en dat was ook zo een parel van een begin: na paar weken daten vond ze het verstandig het af te kappen. Een week later kwam ze erop terug en vroeg of ik verder wilde.: ik sprak een nieuwe date af en vanaf dat moment scharrelden wij weer even. Toen wilde ze het nog steeds niet relatie noemen. We planden een lang weekend weg maar ik vond dat ze alleen mee kon gaan als het wat was. Met een scharrel zo lang weg leek mij niets (lekker moeilijk doen
). Ze stemde toe en dus hadden wij wat. Na een paar leuke verliefde maanden kwam haar bindingsangst: ze wilde niet mee naar feestjes en kijken bij een belangrijk optreden van mij. Nu kwam mijn onzekerheid naar boven: van dat optreden dat vond ik maar debiel ik ga wel bij je weg. Uiteindelijk niet dus. Mevrouw had soms ook last van stemmingswisselingen waar ik helemaal niet mee om kon gaan. Ik vond het vooral vervelend dat zij zich er niet voor excuseerde: kortaf en bitserig doen tegen mij zonder voor mij duidelijke reden (soms iets gebeurd of het weer was niet mooi genoeg bleek) en ik zei ook dat ik het niet normaal vond. Zij nog een graadje onzekerder. In combinatie met paar maal uitmaakpogingen werd het weer een mooi drama. Zij nog onzekerder ook op andere terreinen. Maar ze trok zich ook meer terug: ik wil alleen zijn: Prima, maar dan zagen we elkaar weken niet. Dat was ook niet goed en mijn gevoel voor haar verminderde duidelijk. Uiteindelijk onlangs de stekker eruit getrokken met veel gehuil van haar. Ze zou aan alles werken maar het ligt duidelijk ook aan mij...Ik kreeg al eerder van een psycholoog te horen dat ik een soort bindingsangst heb, waarschijnlijk heel basaal van mijn babytijd (afgestaan ter adoptie). Dat uit zich blijkbaar in dat kritische wat Eggs ook heeft. Plus vooral vallen voor nog onzekerder types zodat je weer een reden hebt om ze te dumpen. En anders zoek ik wel een andere reden om kritisch te zijn. Heel vervelend maar inderdaad, wat doe je er tegen aan?
Soms denk ik, dat het voor mensen zoals ik, het beter is bij korte relaties te houden en duidelijk te zijn dat je dit hebt...
Die "hechtingsstoornis" zoals je dat noemt, komt me ook best bekend voor. In bepaalde relaties voelde ik me gewoon écht opgesloten daardoor. Alsof ik in een gouden kooi zat.quote:Op maandag 5 mei 2014 19:43 schreef Godshand het volgende:
[..]
Herkenbaar..
In mijn eerste relatie was ze niet goed genoeg, want ik was al 24, maar toch mijn eerste. Na 3 jaar trok ze de stekker eruit en vluchtte ze naar een andere vent en daarmee was ze binnen 6 maanden getrouwd
Ook zeer herkenbaar.quote:De laatste lange relatie onlangs verbroken en dat was ook zo een parel van een begin: na paar weken daten vond ze het verstandig het af te kappen. Een week later kwam ze erop terug en vroeg of ik verder wilde.: ik sprak een nieuwe date af en vanaf dat moment scharrelden wij weer even. Toen wilde ze het nog steeds niet relatie noemen. We planden een lang weekend weg maar ik vond dat ze alleen mee kon gaan als het wat was. Met een scharrel zo lang weg leek mij niets (lekker moeilijk doen
Omfg, je klinkt als mij versie 2.0... een lotgenoot. Wat heb jij van alle psychologen gehoord hoe je hiermee om moet gaan, en in hoeverre werkte het bij jou? Ik zoek echt alle mogelijke manieren om er vanaf te komen maar het lukt gewoonweg niet. Ik word er bijna zelf depressief van, kan ik er ook nog wel bij gebruikenquote:Ik kreeg al eerder van een psycholoog te horen dat ik een soort bindingsangst heb, waarschijnlijk heel basaal van mijn babytijd (afgestaan ter adoptie). Dat uit zich blijkbaar in dat kritische wat Eggs ook heeft. Plus vooral vallen voor nog onzekerder types zodat je weer een reden hebt om ze te dumpen. En anders zoek ik wel een andere reden om kritisch te zijn. Heel vervelend maar inderdaad, wat doe je er tegen aan?
Soms denk ik, dat het voor mensen zoals ik, het beter is bij korte relaties te houden en duidelijk te zijn dat je dit hebt...
Hmm, maar jij hebt mijn adoptie achtergrond niet. dat is dan wel apart. Ik bedoel dus dat je best stabiel bent opgevoed?quote:
[..]
Die "hechtingsstoornis" zoals je dat noemt, komt me ook best bekend voor. In bepaalde relaties voelde ik me gewoon écht opgesloten daardoor. Alsof ik in een gouden kooi zat.
[..]
Ook zeer herkenbaar.
[..]
Omfg, je klinkt als mij versie 2.0... een lotgenoot. Wat heb jij van alle psychologen gehoord hoe je hiermee om moet gaan, en in hoeverre werkte het bij jou? Ik zoek echt alle mogelijke manieren om er vanaf te komen maar het lukt gewoonweg niet. Ik word er bijna zelf depressief van, kan ik er ook nog wel bij gebruiken
Die psychologen hebben eigenlijk niet zoveel erover verteld. Sommigen zeiden: je zit verkeerd, slecht persoon voor je. Ik dacht WTF. Toen had ik niet zo duidelijk over hechtingsgedoe gehoord.
Dat hoorde ik later van iemand die helemaal geen psycholoog is, maar voormalig arts. Uiteindelijk bevestigd door een arts. Enige advies dat ze kon geven is rustig aan doen. Tsja, wat is rustig aan doen? 1x/maand elkaar zie en dan opbouwen?
Enige dat ik vond is uit die link helemaal bovenaan van een van de users. Daarin staat dat wetenschappelijk bewezen is, als je bij een beetje normaal persoon blijft, die jou kan dulden je langzaamaan kalmer wordt en degene steeds meer vertrouwt en uiteindelijk hecht.
Lol, precies wat ik van de psychologen krijg te horen: zoek het zelf maar uit/stel je niet zo aan...quote:Op maandag 5 mei 2014 19:54 schreef Godshand het volgende:
[..]
Hmm, maar jij hebt mijn adoptie achtergrond niet. dat is dan wel apart. Ik bedoel dus dat je best stabiel bent opgevoed?
Die psychologen hebben eigenlijk niet zoveel erover verteld. Sommigen zeiden: je zit verkeerd, slecht persoon voor je. Ik dacht WTF. Toen had ik niet zo duidelijk over hechtingsgedoe gehoord.
Dat hoorde ik later van iemand die helemaal geen psycholoog is, maar voormalig arts. Uiteindelijk bevestigd door een arts. Enige advies dat ze kon geven is rustig aan doen. Tsja, wat is rustig aan doen? 1x/maand elkaar zie en dan opbouwen?
Enige dat ik vond is uit die link helemaal bovenaan van een van de users. Daarin staat dat wetenschappelijk bewezen is, als je bij een beetje normaal persoon blijft, die jou kan dulden je langzaamaan kalmer wordt en degene steeds meer vertrouwt en uiteindelijk hecht.
Edit; maar ik denk niet dat ik verkeerd zit ofzo... ze is heel goed voor me en dat probeer ik ook voor haar te zijn maar te bang dat ik haar pijn doe en daardoor (onbewust) een afstand creëer.
Nee ik ben niet geadopteerd idd. En inderdaad vrij stabiel opgevoed... wel met een blow-probleem vanaf mn 15e.
Wat een kutsituatie...
Ik denk dat niemand er concreet wat mee uitgeprobeerd heeft en de psychologen hier nog geen goed onderzoek naar verricht heeft.quote:
[..]
Lol, precies wat ik van de psychologen krijg te horen: zoek het zelf maar uit/stel je niet zo aan...
quote:
[..]
Ik denk dat niemand er concreet wat mee uitgeprobeerd heeft en de psychologen hier nog geen goed onderzoek naar verricht heeft.
Delivered to destiny.
Hoe oud ben je? Ik vraag me ook af of dit met het 30ers dilemma te maken kan hebben (guess my age...quote:
[..]
Ik denk dat niemand er concreet wat mee uitgeprobeerd heeft en de psychologen hier nog geen goed onderzoek naar verricht heeft.
)Ik heb er wel lang last van al, maar nooit zo sterk nog als nu.
38e, maar heb het al vanaf mijn 24e toen mijn eerste relatie begon.quote:
[..]
Hoe oud ben je? Ik vraag me ook af of dit met het 30ers dilemma te maken kan hebben (guess my age...
Ja zie m'n edit.quote:
[..]
38e, maar heb het al vanaf mijn 24e toen mijn eerste relatie begon.
Je hebt DM.quote:
Anders kapen wij dit topic teveel. Hoor graag of de relatie vooruitgaat tussen TS en zijn vriendin?
Je doet haar geen pijn door te communiceren, je doet haar pijn door het te negeren richting haar. Zij zit hier ook mee, vergeet dit niet. Jij zit nog in een relatie, jij staat nog aan haar zij; zij maakt dit ook mee. Vertel haar ook dat de twijfel bij jezelf ligt, wees duidelijk naar haar, zij heeft dit nodig om hiervoor te blijven vechten.quote:
[..]
Kijk, dít is precies de rede waarom ik er niet graag meer over praat. Ik hou zielsveel van haar en wil haar geen pijn doen. Ik wil zelf ook niet twijfelen... en aan de andere kant weet ik; als ik écht getwijfeld had, had dit allang uit geweest als ik het rationeel bekijk. Het lijkt meer de twijfel aan mezelf "doe ik het wel goed?" "Waarom heb ik dit?!", "Is dit wel gezond?!" etc.
En inderdaad, ik heb haar wellicht verkeerde signalen afgegeven maar andersom zijn er ook dingen gebeurd welke mijn hoofd up fuckten... Ik ga niet in detail treden hierover verder.
Voor iemand die bang is om zich te binden lijk je zó zeker van dat dit ware liefde is. Je spreekt jezelf tegen, en dat is wat ik zo vervelend vond bij mijn ex. Wáárom het jezelf (ons in het ware) het ZO moeilijk maken, als je weet dat het diep van binnen goed voelt? Probeer het, zet je ervoor in, noem alles wat je benauwd, noem alles wat je mist, sluit compromissen, praat met elkaar.quote:Ja ik kan er weinig over zeggen, ik ken de situatie niet goed genoeg. Maar ik weet wel 1 ding, en dat is waarom ik er ook nog steeds aan vast hou: ware liefde zoals ik met haar meegemaakt heb, en dat nog steeds doe vanuit mijn kant iig, is veel meer waard dan mijn angst voor wat dan ook behalve die graf bindingsangst waar ik maar niet vanaf zie te komen. Ik geloof er nog steeds in dat dit goed gaat komen en ik hoop zij ook. United we stand, Divided we fall.
Als dit is gebeurd in de tijd dat zij ook bij je was, dan heb ik echt een enorm hoge pet van haar op nu al. In mijn relatie heeft drank/drugs ook een grote rol gespeeld en dat is uiteindelijk de druppel voor mij geweest. Je moet erg stevig in je schoenen staan als "andere partij" om dit allemaal over je heen te kunnen laten komen.quote:Klopt, maar er zijn erg veel dingen gebeurd wat ik ook nog aant verwerken ben omdat ik een erg slechte periode heb gehad met drank/drugs vanwege andere prive issues, daarom; eerst mezelf op de rit, hopelijk verdwijnt daar ook die bindingsangst mee, want dit zit me al dik 15 jaar dwars.
Ik herken dit van mezelf. Ik kreeg deze stemmingswisselingen juist door het gedrag en getwijfel van mijn partner.quote:
[..]
Mevrouw had soms ook last van stemmingswisselingen waar ik helemaal niet mee om kon gaan. Ik vond het vooral vervelend dat zij zich er niet voor excuseerde: kortaf en bitserig doen tegen mij zonder voor mij duidelijke reden (soms iets gebeurd of het weer was niet mooi genoeg bleek) en ik zei ook dat ik het niet normaal vond. Zij nog een graadje onzekerder. In combinatie met paar maal uitmaakpogingen werd het weer een mooi drama. Zij nog onzekerder ook op andere terreinen.
Oh dus het is mijn schuld?quote:
Ik herken dit van mezelf. Ik kreeg deze stemmingswisselingen juist door het gedrag en getwijfel van mijn partner.
Maar goed, het kwam onverwachts, voor mij, Vla na de leuke verliefde periode opeens... En dan vraag je wat er is. Niets. Later: ja mijn werk blabla..
Dit heb ik vaker gezegd dat het bij mij ligt, omdat op dit moment m'n leven gewoon op z'n kop staat door allerlei verschillende zaken. Dat weet ze.quote:
[..]
Je doet haar geen pijn door te communiceren, je doet haar pijn door het te negeren richting haar. Zij zit hier ook mee, vergeet dit niet. Jij zit nog in een relatie, jij staat nog aan haar zij; zij maakt dit ook mee. Vertel haar ook dat de twijfel bij jezelf ligt, wees duidelijk naar haar, zij heeft dit nodig om hiervoor te blijven vechten.
Je kent het gevoel niet. Ik heb tijdens mn paniek klachten wel geleerd dat je nooit moet oordelen over iemand of iets wat een ander heeft als je zelf niet weet wat het is. Het is gewoon onmogelijk om je er een voorstelling van te maken als je niet weet hoe het is.quote:Voor iemand die bang is om zich te binden lijk je zó zeker van dat dit ware liefde is. Je spreekt jezelf tegen, en dat is wat ik zo vervelend vond bij mijn ex. Wáárom het jezelf (ons in het ware) het ZO moeilijk maken, als je weet dat het diep van binnen goed voelt? Probeer het, zet je ervoor in, noem alles wat je benauwd, noem alles wat je mist, sluit compromissen, praat met elkaar.
We hebben als compromis dat als ik beter op de rit ben, dat we verder gaan waar we waren.
Klopt, maar ze is ook sterk en een doorzetter.quote:Als dit is gebeurd in de tijd dat zij ook bij je was, dan heb ik echt een enorm hoge pet van haar op nu al. In mijn relatie heeft drank/drugs ook een grote rol gespeeld en dat is uiteindelijk de druppel voor mij geweest. Je moet erg stevig in je schoenen staan als "andere partij" om dit allemaal over je heen te kunnen laten komen.
Ik denk niet dat het "iemands schuld" is. Jij wilt je niet zo voelen, maar zij ook niet. Het kan goed dat de situatie op haar gesteldheid inspeelt, dat is bij mij wel gebeurd.quote:Op maandag 5 mei 2014 20:21 schreef Godshand het volgende:
[..]
Oh dus het is mijn schuld?
Maar goed, het kwam onverwachts, voor mij, Vla na de leuke verliefde periode opeens... En dan vraag je wat er is. Niets. Later: ja mijn werk blabla..
Het was puur bedoeld om het feit dat een partner met bindings/hechtings-issues een groot gevolg kan hebben voor de persoonlijkheid van de ander. Ik ging mij op de gekste momenten jaloers gedragen, ómdat hij 's morgens weer eens had gezegd het niet te weten wat betreft de relatie. Ik kreeg er enorme stemmingswisselingen van, daar werd ik gewoon zelf bang van.
Edit: Bij mij telde overigens ook mee dat ik vaak zaken niet vertelde ómdat het juist die avond zo perfect was.. Hij voelde zich goed, waarom zou ik dat verpesten met gezeik van mezelf?
Dat jaloerse gedrag herken ik wel. Al heel snel zeggen vrouwen dat al van mij. Ik heb het nog maar 1 week met ze, dat je dan scharrelt, en dan krijg ik al opmerkingen als: "Jij lijkt mij een player" of "Je bent zeker zo'n vreemdganger?".quote:
Ik ging mij op de gekste momenten jaloers gedragen, ómdat hij 's morgens weer eens had gezegd het niet te weten wat betreft de relatie. Ik kreeg er enorme stemmingswisselingen van, daar werd ik gewoon zelf bang van.
Deze relatie niet vreemd gegaan dus...
Dat zeggen vrouwen al voordat ze me kennen of mn naam wetenquote:Op maandag 5 mei 2014 20:27 schreef Godshand het volgende:
[..]
Dat jaloerse gedrag herken ik wel. Al heel snel zeggen vrouwen dat al van mij. Ik heb het nog maar 1 week met ze, dat je dan scharrelt, en dan krijg ik al opmerkingen als: "Jij lijkt mij een player" of "Je bent zeker zo'n vreemdganger?".
Deze relatie niet vreemd gegaan dus...
Zorg dat je haar niet uit het zicht verliest.quote:
We hebben als compromis dat als ik beter op de rit ben, dat we verder gaan waar we waren.
quote:
[..]
Dat jaloerse gedrag herken ik wel. Al heel snel zeggen vrouwen dat al van mij. Ik heb het nog maar 1 week met ze, dat je dan scharrelt, en dan krijg ik al opmerkingen als: "Jij lijkt mij een player" of "Je bent zeker zo'n vreemdganger?".
Deze relatie niet vreemd gegaan dus...
Dat zal niets met die bindingsangst te maken hebben, maar toch echt aan jullie eigen gedrag/voorkomen/uitstraling.quote:
[..]
Dat zeggen vrouwen al voordat ze me kennen of mn naam weten
Weet ik niet, ik ben wel ns random aangesproken in griekenland (waar ook veel NL toeristen zitten), toen zei der vriendin; nee man, da's zo''n player... toen ik net de tent binnen kwam lopen en nog niet eens een woord gewisseld had met ze.quote:
[..]
[..]
Dat zal niets met die bindingsangst te maken hebben, maar toch echt aan jullie eigen gedrag/voorkomen/uitstraling.
Uitstraling.quote:
[..]
Weet ik niet, ik ben wel ns random aangesproken in griekenland (waar ook veel NL toeristen zitten), toen zei der vriendin; nee man, da's zo''n player... toen ik net de tent binnen kwam lopen en nog niet eens een woord gewisseld had met ze.
Ja weinig aan te doen hoe ik erbij loop, anders moet ik mezelf gaan forceren anders te doen ofzo?quote:
Nee hoor, want waarschijnlijk heb jij zelf ook geen interesse in dames die je beoordelen op voorhand, dus je loopt niets mis daardoor. Maar uitstraling is het enige wat dat zou kunnen veroorzaken imo.quote:
[..]
Ja weinig aan te doen hoe ik erbij loop, anders moet ik mezelf gaan forceren anders te doen ofzo?
Edit: overigens erg offtopic dit.
TS vraagt ook hoe "jullie ermee omgaan", ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn.quote:
[..]
Nee hoor, want waarschijnlijk heb jij zelf ook geen interesse in dames die je beoordelen op voorhand, dus je loopt niets mis daardoor. Maar uitstraling is het enige wat dat zou kunnen veroorzaken imo.
Edit: overigens erg offtopic dit.
Ik had het over het voor "player aangezien" worden gedeeltequote:
[..]
TS vraagt ook hoe "jullie ermee omgaan", ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn.
De rest is zeer nuttige informatie, voor mij zelfs nog.
Rijp voor mijn andere topic: instabiele mensenquote:
[..]
Nee hoor, want waarschijnlijk heb jij zelf ook geen interesse in dames die je beoordelen op voorhand, dus je loopt niets mis daardoor. Maar uitstraling is het enige wat dat zou kunnen veroorzaken imo.
Edit: overigens erg offtopic dit.