R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Ik heb nu ongeveer een jaar een relatie met mijn vriendin. Ik vind haar de meest fantastische vrouw die ik ooit ontmoet heb. Echter, al sinds het begin van onze relatie vertoont ze sterke symptomen van bindingsangst:
- Ze twijfelt vaak of ik de ware wel ben (hoewel dit met name in het begin zo was)
- Ze komt standaard te laat op onze afspraken, altijd weer met een ander excuus (vaak werk)
- Ze vind het erg moeilijk om afspraken met me van tevoren in te plannen, dit benauwd haar duidelijk. Met haar vriendinnen heeft ze daar echter geen enkele moeite mee.
- Ze wil mij minder vaak zien dan ik haar. Voor haar is een keer per week meer dan genoeg. Het liefst is dit dan ook nog met anderen erbij.
- Ze heeft er geen behoefte aan om mijn vrienden te ontmoeten. Wanneer ik haar een keer uitnodig heeft ze altijd een reden om er niet bij te zijn. Bij haar vriendinnen was dit in het begin ook het geval, maar dat is gelukkig wel veranderd. Dat vindt ze inmiddels geen probleem.
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen. Ik begon deze symptomen al vrij snel in onze relatie op te merken. Het was gewoon totaal ander gedrag dan de vriendinnetjes in mijn vorige relaties. Omdat ik haar dermate leuk vond heb ik me voorgenomen dit te accepteren en geduld te hebben. Met name in het eerste half jaar ging dit eigenlijk bijzonder voorspoedig en zat er veel verbetering in. In de laatste twee maanden merk ik echter dat we alleen maar achteruit gaan. Met name het punt van wanneer we elkaar zien blijft erg lastig. Het is onmogelijk om een keer iets samen in te plannen want ze verzint altijd wel iets waarom het niet kan. Als uiteindelijk puntje bij paaltje komt zien we elkaar wel voldoende want ze wil mij ook echt graag zien, dit is dan vaak pas ’s avonds laat zodat we nooit écht tijd hebben om eens goed te praten of iets leuks te gaan doen. Kortom: ze houdt me zeer effectief op afstand, maar wel altijd net dichtbij genoeg.
Het positieve punt is dat ze dit probleem zelf ook erkent (hoewel dit per moment verschilt). Ze is daarom ook al (geheel op eigen initiatief) met twee psychologen gaan praten. Ze ging echter beide keren niet door met deze gesprekken omdat ze er of geen tijd voor had, het niet werkte etc. Kortom: dit beangstigde haar en ze kan het niet doorzetten.
Ik heb inmiddels redelijk wat zaken over bindingsangst gelezen en de enige conclusie die ik hier uit kan trekken is dat ik een punt achter de relatie moet zetten omdat de situatie nooit zal veranderen. Ik vind dit erg mogelijk om te doen. Ten eerste omdat ik ontzettend veel van haar hou en ze echt mijn droomvrouw is. Daarnaast omdat ik ook voor een lange periode heb gemerkt dat het wel degelijk kan verbeteren en veranderen. Laatste punt is dat er in de stukken die je leest over bindingsangst veelal wordt gerefereerd naar jeugd trauma's of een onveilige hechting met de ouders. Omdat ik haar ouders inmiddels een paar keer heb ontmoet en we het natuurlijk ook haar jeugd hebben gehad kan ik met aardig veel zekerheid zeggen dat dit bij haar niet het geval is. Naar mijn idee heeft ze een hele gelukkige en liefdevolle opvoeding van haar ouders gehad. Wel zijn haar ouders op latere leeftijd gescheiden (en hier heeft mijn vriendin zeker veel pijn van gehad) en heeft haar eerst vriendje haar bijzonder gekwetst (vreemdgaan). Hierna heeft ze ook eigenlijk nooit meer een echte serieuze relatie gehad.
Door bovengenoemde dingen heb ik dus nog steeds het idee dat dit ‘blokkades’ in haar zijn die wellicht te overwinnen zijn. Zoals gezegd gaat het de laatste periode echter totaal niet beter, maar alleen maar slechter. Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar heb op dit moment niet het idee dat we ergens heen gaan, terwijl ik dit wel belangrijk vind.
Mijn vragen zijn:
- Hou zouden jullie hiermee omgaan?
- Is dit naar jullie idee überhaupt te overwinnen of moet ik de conclusie trekken dat dit nooit helemaal weg zal gaan? Een relatie zoals ik die nu heb maakt me namelijk niet gelukkig op de lange termijn.
[ Bericht 1% gewijzigd door BinaryFinary op 28-04-2014 15:26:13 ]
Ik heb nu ongeveer een jaar een relatie met mijn vriendin. Ik vind haar de meest fantastische vrouw die ik ooit ontmoet heb. Echter, al sinds het begin van onze relatie vertoont ze sterke symptomen van bindingsangst:
- Ze twijfelt vaak of ik de ware wel ben (hoewel dit met name in het begin zo was)
- Ze komt standaard te laat op onze afspraken, altijd weer met een ander excuus (vaak werk)
- Ze vind het erg moeilijk om afspraken met me van tevoren in te plannen, dit benauwd haar duidelijk. Met haar vriendinnen heeft ze daar echter geen enkele moeite mee.
- Ze wil mij minder vaak zien dan ik haar. Voor haar is een keer per week meer dan genoeg. Het liefst is dit dan ook nog met anderen erbij.
- Ze heeft er geen behoefte aan om mijn vrienden te ontmoeten. Wanneer ik haar een keer uitnodig heeft ze altijd een reden om er niet bij te zijn. Bij haar vriendinnen was dit in het begin ook het geval, maar dat is gelukkig wel veranderd. Dat vindt ze inmiddels geen probleem.
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen. Ik begon deze symptomen al vrij snel in onze relatie op te merken. Het was gewoon totaal ander gedrag dan de vriendinnetjes in mijn vorige relaties. Omdat ik haar dermate leuk vond heb ik me voorgenomen dit te accepteren en geduld te hebben. Met name in het eerste half jaar ging dit eigenlijk bijzonder voorspoedig en zat er veel verbetering in. In de laatste twee maanden merk ik echter dat we alleen maar achteruit gaan. Met name het punt van wanneer we elkaar zien blijft erg lastig. Het is onmogelijk om een keer iets samen in te plannen want ze verzint altijd wel iets waarom het niet kan. Als uiteindelijk puntje bij paaltje komt zien we elkaar wel voldoende want ze wil mij ook echt graag zien, dit is dan vaak pas ’s avonds laat zodat we nooit écht tijd hebben om eens goed te praten of iets leuks te gaan doen. Kortom: ze houdt me zeer effectief op afstand, maar wel altijd net dichtbij genoeg.
Het positieve punt is dat ze dit probleem zelf ook erkent (hoewel dit per moment verschilt). Ze is daarom ook al (geheel op eigen initiatief) met twee psychologen gaan praten. Ze ging echter beide keren niet door met deze gesprekken omdat ze er of geen tijd voor had, het niet werkte etc. Kortom: dit beangstigde haar en ze kan het niet doorzetten.
Ik heb inmiddels redelijk wat zaken over bindingsangst gelezen en de enige conclusie die ik hier uit kan trekken is dat ik een punt achter de relatie moet zetten omdat de situatie nooit zal veranderen. Ik vind dit erg mogelijk om te doen. Ten eerste omdat ik ontzettend veel van haar hou en ze echt mijn droomvrouw is. Daarnaast omdat ik ook voor een lange periode heb gemerkt dat het wel degelijk kan verbeteren en veranderen. Laatste punt is dat er in de stukken die je leest over bindingsangst veelal wordt gerefereerd naar jeugd trauma's of een onveilige hechting met de ouders. Omdat ik haar ouders inmiddels een paar keer heb ontmoet en we het natuurlijk ook haar jeugd hebben gehad kan ik met aardig veel zekerheid zeggen dat dit bij haar niet het geval is. Naar mijn idee heeft ze een hele gelukkige en liefdevolle opvoeding van haar ouders gehad. Wel zijn haar ouders op latere leeftijd gescheiden (en hier heeft mijn vriendin zeker veel pijn van gehad) en heeft haar eerst vriendje haar bijzonder gekwetst (vreemdgaan). Hierna heeft ze ook eigenlijk nooit meer een echte serieuze relatie gehad.
Door bovengenoemde dingen heb ik dus nog steeds het idee dat dit ‘blokkades’ in haar zijn die wellicht te overwinnen zijn. Zoals gezegd gaat het de laatste periode echter totaal niet beter, maar alleen maar slechter. Ik weet dat ik geduld moet hebben, maar heb op dit moment niet het idee dat we ergens heen gaan, terwijl ik dit wel belangrijk vind.
Mijn vragen zijn:
- Hou zouden jullie hiermee omgaan?
- Is dit naar jullie idee überhaupt te overwinnen of moet ik de conclusie trekken dat dit nooit helemaal weg zal gaan? Een relatie zoals ik die nu heb maakt me namelijk niet gelukkig op de lange termijn.
[ Bericht 1% gewijzigd door BinaryFinary op 28-04-2014 15:26:13 ]
Neem zelf wat afstand, geen punt erachter zetten maar iets minder pushen. Laat haar naar jou toe komen.
![TRACK OF THE WEEK TTE86 Binary Finary - 1998 (Jordan Suckley Remix) [Arvas]](http://i.ytimg.com/vi/Qi-fixsw1ZA/default.jpg)
On topic: lastige situatie dit. Hoe was ze toen je haar ontmoette? Had ze ook al veel moeite om een 'relatie' aan te gaan met je?
Classic 
On-topic:
Ja, toen ik haar ontmoette was dit inderdaad moeizaam. Het heeft een aardige tijd (maandje of 5) geduurd om uit de 'scharrel' periode te komen waarbij ze durfde te zeggen dat we een relatie hadden. Het gaat stapje voor stapje, en langzaam...maargoed, er worden in ieder geval wel stappen ondernomen. Ik heb nu dus het idee alsof we op een soort plateau zijn gekomen waarbij we niet meer vooruit komen.
De vraag is: moet ik nog meer geduld hebben....of is dit zinloos. Lastig inderdaad.
@meneerlogic: die tactiek heb ik al enkele malen gebruikt. En dat werkt inderdaad erg goed. Punt is wel dat ik geen zin heb om dat spelletje eeuwig te blijven spelen...
[ Bericht 10% gewijzigd door BinaryFinary op 28-04-2014 17:09:14 ]
On-topic:
Ja, toen ik haar ontmoette was dit inderdaad moeizaam. Het heeft een aardige tijd (maandje of 5) geduurd om uit de 'scharrel' periode te komen waarbij ze durfde te zeggen dat we een relatie hadden. Het gaat stapje voor stapje, en langzaam...maargoed, er worden in ieder geval wel stappen ondernomen. Ik heb nu dus het idee alsof we op een soort plateau zijn gekomen waarbij we niet meer vooruit komen.
De vraag is: moet ik nog meer geduld hebben....of is dit zinloos. Lastig inderdaad.
@meneerlogic: die tactiek heb ik al enkele malen gebruikt. En dat werkt inderdaad erg goed. Punt is wel dat ik geen zin heb om dat spelletje eeuwig te blijven spelen...
[ Bericht 10% gewijzigd door BinaryFinary op 28-04-2014 17:09:14 ]
Ik ben het wel met je eens dat dat soort "spelletjes" niet de oplossing zijn...
Echter ik zit zelf in de situatie dat een scharrel en ik het probeerden en toen ineens er paniek was. En ik herken dan ook wat je aangeeft... Niks kunnen plannen, nooit weten wat ze gaat doen, tot er vriendinnen om de hoek komen kijken want dan ineens kan er geplanned worden tot maanden in het voren.
Als ze langskomt, altijd vluchtig en gehaast, altijd zogenaamd druk maar voor vriendinnen inderdaad gewoon lekker de rust nemen en alle tijd hebben.
En ja, ik ben degene die er toen een punt echter heeft gezet omdat ik dus zat was het constant wel/niet/wel/niet...
En ook ik heb op een gegeven moment echt alle contact verbroken maar telkens als ik niks van me laat horen zoekt ze het contact wel weer, en ook soms meer dan geintresseerd zeg maar, maar als ik dan weer een stap dichterbij doe is ze weer weg... Zoals je zelf zegt, het spelletje van aantrekken en afstoten...
En maar roepen om zich heen waarom de prins op het witte paard nog niet is langsgekomen blablabla...
Maar als zich dan een prins voordoet, en voor mij ook al diversen dan is het van: ja ik ben momenteel niet op zoek want het past nu even niet in m'n leven...
Gewoon lekker laten gaan... En mocht het wat worden wordt het vanzelf wel wat en anders bye bye zwaai zwaai en maak de kop van de volgende maar gek !
Of zoals de lama het zei:
Echter ik zit zelf in de situatie dat een scharrel en ik het probeerden en toen ineens er paniek was. En ik herken dan ook wat je aangeeft... Niks kunnen plannen, nooit weten wat ze gaat doen, tot er vriendinnen om de hoek komen kijken want dan ineens kan er geplanned worden tot maanden in het voren.
Als ze langskomt, altijd vluchtig en gehaast, altijd zogenaamd druk maar voor vriendinnen inderdaad gewoon lekker de rust nemen en alle tijd hebben.
En ja, ik ben degene die er toen een punt echter heeft gezet omdat ik dus zat was het constant wel/niet/wel/niet...
En ook ik heb op een gegeven moment echt alle contact verbroken maar telkens als ik niks van me laat horen zoekt ze het contact wel weer, en ook soms meer dan geintresseerd zeg maar, maar als ik dan weer een stap dichterbij doe is ze weer weg... Zoals je zelf zegt, het spelletje van aantrekken en afstoten...
En maar roepen om zich heen waarom de prins op het witte paard nog niet is langsgekomen blablabla...
Maar als zich dan een prins voordoet, en voor mij ook al diversen dan is het van: ja ik ben momenteel niet op zoek want het past nu even niet in m'n leven...
Gewoon lekker laten gaan... En mocht het wat worden wordt het vanzelf wel wat en anders bye bye zwaai zwaai en maak de kop van de volgende maar gek !
Of zoals de lama het zei:
Lach, en de hele wereld lacht met je mee; snurk en je slaapt alleen...
[img]http://mypsn.eu.playstation.com/psn/profile/Dengaman.png[/img]
[img]http://mypsn.eu.playstation.com/psn/profile/Dengaman.png[/img]
Hahaha de voorbeelden die je noemt kloppen echt precies. Jammer voor dat het niks is geworden, en inderdaad....er zijn altijd nog genoeg andere leuke dames.
Ik heb toen we aan het scharrelen waren er ook een aantal maal over gedacht om het toen af te kappen, ik dacht: heb ik hier wel zin in?? Maar vond dr dermate leuk dat ik niet kon. Heb toen dus wel duidelijk aangegeven dat het serieus moest worden en dat het anders voor mij niet hoefde. Dat heeft gewerkt en in de periode erna ging het (uiteraard met wat pieken en dalen) eigenlijk erg goed en leuk.
En dat maakt het zo lastig. Ik weet dat ze zich blijkbaar over dingen heen kan zetten en kan veranderen, maar de vraag is tot hoe ver. Zijn we nu op een punt gekomen dat dit niet meer gaat verbeteren en ze niet 'dichterbij' durft, of kunnen we hier ook weer overheen komen? Ik weet het niet...en moet ik nog een beetje geduld hebben of kan dit eindeloos zo doorgaan?
Heb me in ieder geval voorgenomen de komende tijd wat afstand te nemen en dan te zien of zij wat meer haar best gaat doen. Als ze dit niet doet, dan is t mooi geweest. Ook ga ik haar dit gewoon aangeven. Ik loop daarmee het risico dat dit haar alleen maar nog meer benauwd, maar vindt dit aan de andere kant wel fair: op die manier heb ik in ieder geval op tijd aan de bel getrokken en haar ook een eerlijke kans gegeven. Daarnaast heb we binnenkort een (korte) vakantie gepland staan...ik vind het zelf nog steeds wonderbaarlijk dat ze het heeft aangedurfd dit te plannen (het was nota bene haar idee) maar ik ben hier ook erg benieuwd naar.
Thanks voor jullie reacties, meer tips zijn altijd welkom
Ik heb toen we aan het scharrelen waren er ook een aantal maal over gedacht om het toen af te kappen, ik dacht: heb ik hier wel zin in?? Maar vond dr dermate leuk dat ik niet kon. Heb toen dus wel duidelijk aangegeven dat het serieus moest worden en dat het anders voor mij niet hoefde. Dat heeft gewerkt en in de periode erna ging het (uiteraard met wat pieken en dalen) eigenlijk erg goed en leuk.
En dat maakt het zo lastig. Ik weet dat ze zich blijkbaar over dingen heen kan zetten en kan veranderen, maar de vraag is tot hoe ver. Zijn we nu op een punt gekomen dat dit niet meer gaat verbeteren en ze niet 'dichterbij' durft, of kunnen we hier ook weer overheen komen? Ik weet het niet...en moet ik nog een beetje geduld hebben of kan dit eindeloos zo doorgaan?
Heb me in ieder geval voorgenomen de komende tijd wat afstand te nemen en dan te zien of zij wat meer haar best gaat doen. Als ze dit niet doet, dan is t mooi geweest. Ook ga ik haar dit gewoon aangeven. Ik loop daarmee het risico dat dit haar alleen maar nog meer benauwd, maar vindt dit aan de andere kant wel fair: op die manier heb ik in ieder geval op tijd aan de bel getrokken en haar ook een eerlijke kans gegeven. Daarnaast heb we binnenkort een (korte) vakantie gepland staan...ik vind het zelf nog steeds wonderbaarlijk dat ze het heeft aangedurfd dit te plannen (het was nota bene haar idee) maar ik ben hier ook erg benieuwd naar.
Thanks voor jullie reacties, meer tips zijn altijd welkom
Ik kom net uit een 4 jarige relatie (met een jongen met denk ik afwijzende/vermijdende hechtingsstijl, zie link onderaan). Na een dik jaar zijn we gaan samenwonen en vanaf dat moment is het bergafwaarts gegaan. Hij kan moeilijk dingen delen, is het liefst autonoom en vond het maar lastig te moeten geven/nemen en bruggen te bouwen.
Kropt alles op, en dan ineens komt -met bv wat drank- alles er 10 keer zo hard uit of neemt hij eoa rare beslissing omdat er kortsluiting was in zijn hoofd. Heel onvoorspelbaar en niet iemand waar ik op kon bouwen.
Ik merk nu wat zijn eeuwige getwijfel en het-is-nooit-goed-genoeg houding met me gedaan heeft, mijn zelfvertrouwen is nu veel lager
.
Nja mocht je bovenstaand herkennen dan is er eigenlijk maar 1 optie, zeker als je het idee hebt dat er geen toekomst is (of dat ze er nooit over durft te praten etc).
Kan ze wel écht praten? Dus vertellen wat haar écht dwars zit?
Ik heb ooit een stukje van Roos Vonk gelezen over leven met een partner die bindingsangst heeft. Ze vergelijkt het met het trainen van een hond. Deze geef je nl. bij goed gedrag heel onregelmatig een beloning, dus bv om de 3 keer, dan om de 8 keer etc. Uiteindelijk wordt de hond gek omdat hij niet weet wanneer de beloning komt en doet hij alles voor je. Treffend herkenbaar voor mezelf
http://www.liefdelust.nl/binding-en-intimiteit/
Misschien projecteer ik mezelf teveel op jouw verhaal, liefde is prachtig maar een gebroken hart vreselijk......
Succes!
Kropt alles op, en dan ineens komt -met bv wat drank- alles er 10 keer zo hard uit of neemt hij eoa rare beslissing omdat er kortsluiting was in zijn hoofd. Heel onvoorspelbaar en niet iemand waar ik op kon bouwen.
Ik merk nu wat zijn eeuwige getwijfel en het-is-nooit-goed-genoeg houding met me gedaan heeft, mijn zelfvertrouwen is nu veel lager
. Nja mocht je bovenstaand herkennen dan is er eigenlijk maar 1 optie, zeker als je het idee hebt dat er geen toekomst is (of dat ze er nooit over durft te praten etc).
Kan ze wel écht praten? Dus vertellen wat haar écht dwars zit?
Ik heb ooit een stukje van Roos Vonk gelezen over leven met een partner die bindingsangst heeft. Ze vergelijkt het met het trainen van een hond. Deze geef je nl. bij goed gedrag heel onregelmatig een beloning, dus bv om de 3 keer, dan om de 8 keer etc. Uiteindelijk wordt de hond gek omdat hij niet weet wanneer de beloning komt en doet hij alles voor je. Treffend herkenbaar voor mezelf
http://www.liefdelust.nl/binding-en-intimiteit/
Misschien projecteer ik mezelf teveel op jouw verhaal, liefde is prachtig maar een gebroken hart vreselijk......
Succes!
Wauw.. Alsof je mijn ex beschrijft, wat een eye-opener zeg.quote:Op dinsdag 29 april 2014 15:51 schreef runaway het volgende:
Ik kom net uit een 4 jarige relatie (met een jongen met denk ik afwijzende/vermijdende hechtingsstijl, zie link onderaan). Na een dik jaar zijn we gaan samenwonen en vanaf dat moment is het bergafwaarts gegaan. Hij kan moeilijk dingen delen, is het liefst autonoom en vond het maar lastig te moeten geven/nemen en bruggen te bouwen.
Kropt alles op, en dan ineens komt -met bv wat drank- alles er 10 keer zo hard uit of neemt hij eoa rare beslissing omdat er kortsluiting was in zijn hoofd. Heel onvoorspelbaar en niet iemand waar ik op kon bouwen.
Ik merk nu wat zijn eeuwige getwijfel en het-is-nooit-goed-genoeg houding met me gedaan heeft, mijn zelfvertrouwen is nu veel lager
Nja mocht je bovenstaand herkennen dan is er eigenlijk maar 1 optie, zeker als je het idee hebt dat er geen toekomst is (of dat ze er nooit over durft te praten etc).
Kan ze wel écht praten? Dus vertellen wat haar écht dwars zit?
Ik heb ooit een stukje van Roos Vonk gelezen over leven met een partner die bindingsangst heeft. Ze vergelijkt het met het trainen van een hond. Deze geef je nl. bij goed gedrag heel onregelmatig een beloning, dus bv om de 3 keer, dan om de 8 keer etc. Uiteindelijk wordt de hond gek omdat hij niet weet wanneer de beloning komt en doet hij alles voor je. Treffend herkenbaar voor mezelf
http://www.liefdelust.nl/binding-en-intimiteit/
Misschien projecteer ik mezelf teveel op jouw verhaal, liefde is prachtig maar een gebroken hart vreselijk......
Succes!
Hey runaway,
Eigenlijk zelfs al knap dat je het überhaupt 4 jaar hebt volgehouden en bent gaan samenwonen! En extra rot dat het dan na zo'n tijd toch niet werkt, klote voor je.
Ik ben bekend met de hechtingsstijlen en zou haar op angstig-vermijdend inschatten. Belangrijkste verschil met afwijzend-vermijdend is dat ze zeker wel op zoek is naar intimiteit, maar bang is om zichzelf bloot te geven. Zoals ik ook al aangaf heb ik overigens wel het idee dat ze in haar jeugd goed gehecht...wat mij weer hoop geeft dat het geen onoverkoombare problemen zijn.
Over je vraag of ze er over durft te praten: tja, dat verschilt erg. Ze vind het in ieder geval bijzonder moeilijk (blokkeert) terwijl ze in normale sociale situaties een bijzonder makkelijke prater is.
Soms kunnen we het een keer redelijk goed erover hebben en ziet ze zelf ook echt in dat bepaalde dingen niet goed zijn. Ze kan hier dan redelijk rationeel over praten, hoewel ze zelf niet kan bepalen waar dit gedrag of deze gevoelens nou vandaan komen. Ook kan ze überhaupt moeilijk over haar gevoelens praten, niet omdat ze het niet wil, maar omdat ze die zelf vaak niet begrijpt. Dit zegt ze dan ook gewoon eerlijk tegen. Omdat ze dit dus gelukkig wel inziet heeft ze dus zelf het initiatief heeft genomen er met iemand over te gaan praten. Dat is voor mij natuurlijk erg belangrijk: het feit dat ze hier zélf iets aan wil doen is denk ik al de helft van het werk.
Op andere momenten ben ik een zeikerd als ik erover begin, ontkent ze alles, slaat ze dicht of loopt ze er voor weg...dan weet ik dat het ook geen enkel nut heeft om er nog maar iets over te zeggen.
Eigenlijk zelfs al knap dat je het überhaupt 4 jaar hebt volgehouden en bent gaan samenwonen! En extra rot dat het dan na zo'n tijd toch niet werkt, klote voor je.
Ik ben bekend met de hechtingsstijlen en zou haar op angstig-vermijdend inschatten. Belangrijkste verschil met afwijzend-vermijdend is dat ze zeker wel op zoek is naar intimiteit, maar bang is om zichzelf bloot te geven. Zoals ik ook al aangaf heb ik overigens wel het idee dat ze in haar jeugd goed gehecht...wat mij weer hoop geeft dat het geen onoverkoombare problemen zijn.
Over je vraag of ze er over durft te praten: tja, dat verschilt erg. Ze vind het in ieder geval bijzonder moeilijk (blokkeert) terwijl ze in normale sociale situaties een bijzonder makkelijke prater is.
Soms kunnen we het een keer redelijk goed erover hebben en ziet ze zelf ook echt in dat bepaalde dingen niet goed zijn. Ze kan hier dan redelijk rationeel over praten, hoewel ze zelf niet kan bepalen waar dit gedrag of deze gevoelens nou vandaan komen. Ook kan ze überhaupt moeilijk over haar gevoelens praten, niet omdat ze het niet wil, maar omdat ze die zelf vaak niet begrijpt. Dit zegt ze dan ook gewoon eerlijk tegen. Omdat ze dit dus gelukkig wel inziet heeft ze dus zelf het initiatief heeft genomen er met iemand over te gaan praten. Dat is voor mij natuurlijk erg belangrijk: het feit dat ze hier zélf iets aan wil doen is denk ik al de helft van het werk.
Op andere momenten ben ik een zeikerd als ik erover begin, ontkent ze alles, slaat ze dicht of loopt ze er voor weg...dan weet ik dat het ook geen enkel nut heeft om er nog maar iets over te zeggen.
Het scheelt idd dat ze er zelf wel iets aan wilt doen (psych).
Die van mij wilde daar absoluut niet aan, er was niets mis met hem etc....
Je kunt het ook nog een maandje afwachten toch, een soort 'deadline' voor jezelf stellen?
Die van mij wilde daar absoluut niet aan, er was niets mis met hem etc....
Je kunt het ook nog een maandje afwachten toch, een soort 'deadline' voor jezelf stellen?
Klopt, dat vind ik zelf dus ook erg belangrijk. En met name ook dat ze hier zélf mee is gekomen (hoewel ik hier natuurlijk allang aan gedacht had maar ik vond niet dat ik met dit idee moest komen). Als iemand zelf al niet in kan zien dat er een 'probleem' is dan kun je het inderdaad helemaal vergeten...wie weet dat de tijd jouw ex nog zal doen inzien dat ie er toch een keer wat mee moet doen.
Het 'even' wachten is inderdaad wat ik nu ga doen; mijn motto is tot nu toe altijd geweest: als er vooruitgang is, is het goed....en vind ik het ook niet erg om veel geduld te hebben. Die vooruitgang was er dus ook altijd tot ongeveer twee maanden geleden. Ben nu benieuwd of we weer stapje verder kunnen komen en weer vooruit kunnen, of dat dit er niet meer in zit.
maar ik vond niet dat ik met dit idee moest komen). Als iemand zelf al niet in kan zien dat er een 'probleem' is dan kun je het inderdaad helemaal vergeten...wie weet dat de tijd jouw ex nog zal doen inzien dat ie er toch een keer wat mee moet doen. Het 'even' wachten is inderdaad wat ik nu ga doen; mijn motto is tot nu toe altijd geweest: als er vooruitgang is, is het goed....en vind ik het ook niet erg om veel geduld te hebben. Die vooruitgang was er dus ook altijd tot ongeveer twee maanden geleden. Ben nu benieuwd of we weer stapje verder kunnen komen en weer vooruit kunnen, of dat dit er niet meer in zit.
quote:
Ik ben het wel met je eens dat dat soort "spelletjes" niet de oplossing zijn...
Echter ik zit zelf in de situatie dat een scharrel en ik het probeerden en toen ineens er paniek was. En ik herken dan ook wat je aangeeft... Niks kunnen plannen, nooit weten wat ze gaat doen, tot er vriendinnen om de hoek komen kijken want dan ineens kan er geplanned worden tot maanden in het voren.
Als ze langskomt, altijd vluchtig en gehaast, altijd zogenaamd druk maar voor vriendinnen inderdaad gewoon lekker de rust nemen en alle tijd hebben.
En ja, ik ben degene die er toen een punt echter heeft gezet omdat ik dus zat was het constant wel/niet/wel/niet...
En ook ik heb op een gegeven moment echt alle contact verbroken maar telkens als ik niks van me laat horen zoekt ze het contact wel weer, en ook soms meer dan geintresseerd zeg maar, maar als ik dan weer een stap dichterbij doe is ze weer weg... Zoals je zelf zegt, het spelletje van aantrekken en afstoten...
En maar roepen om zich heen waarom de prins op het witte paard nog niet is langsgekomen blablabla...
Maar als zich dan een prins voordoet, en voor mij ook al diversen dan is het van: ja ik ben momenteel niet op zoek want het past nu even niet in m'n leven...
Gewoon lekker laten gaan... En mocht het wat worden wordt het vanzelf wel wat en anders bye bye zwaai zwaai en maak de kop van de volgende maar gek !
Of zoals de lama het zei:
[ afbeelding ]
Wat TS al overweegt, uitmakenquote:
Herken me in je vriendin, maar wat je moet doen weet ik niet
Dit soort types hebben een man nodig die hetzelfde is: lekker eigen gang gaand ed. Daarbij worden zij dan de afhankelijke en maken wel tijd voor zo iemand. Dergelijke vrouwen willen niet een te beschikbare man hebben. Samenwonen met zulke vrouwen is gewoon een ramp, die moeten daar nooit aan beginnen...
Trouwens, TS is weer zo'n hipster met Engelse termen
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Is het niet gewoon een kwestie van niet leuk genoeg?quote:
[..]
Wat TS al overweegt, uitmaken
Dit soort types hebben een man nodig die hetzelfde is: lekker eigen gang gaand ed. Daarbij worden zij dan de afhankelijke en maken wel tijd voor zo iemand. Dergelijke vrouwen willen niet een te beschikbare man hebben. Samenwonen met zulke vrouwen is gewoon een ramp, die moeten daar nooit aan beginnen...
Trouwens, TS is weer zo'n hipster met Engelse termen
Charlie: How's it going in there?
Alan: Whatever happened to zippers? I miss zippers.
Charlie: I don't know, Alan, maybe there were too many injuries. Nobody ever got their balls caught in a buttonhole
Alan: Whatever happened to zippers? I miss zippers.
Charlie: I don't know, Alan, maybe there were too many injuries. Nobody ever got their balls caught in a buttonhole
Ik denk dat ze TS wel leuk vind, alleen het is een vrij onafhankelijk type. Daar komt ze nu achter, dat als onafhankelijk type, een ander soort relatie nodig is.quote:
[..]
Is het niet gewoon een kwestie van niet leuk genoeg?
Maar blijkbaar wil ze er ook aan werken (psycholoog), dus wie weet welke kant het uitgaat. Wellicht is met goede afspraken de relatie nog wel werkbaar te maken
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Ze is duidelijk niet je droomvrouw, want je droomvrouw zou die symptomen niet tentoonstellen.
If I had known it was harmless, I would have killed it myself.
Ik denk het niet, want:quote:
[..]
Ik denk dat ze TS wel leuk vind, alleen het is een vrij onafhankelijk type. Daar komt ze nu achter, dat als onafhankelijk type, een ander soort relatie nodig is.
Maar blijkbaar wil ze er ook aan werken (psycholoog), dus wie weet welke kant het uitgaat. Wellicht is met goede afspraken de relatie nog wel werkbaar te maken
Als ik bij mezelf afga dan zou ik zeggen: Just not that into you. Leuk maar niet hoteldebotel.quote:- Ze twijfelt vaak of ik de ware wel ben (hoewel dit met name in het begin zo was)
- Ze komt standaard te laat op onze afspraken, altijd weer met een ander excuus (vaak werk)
- Ze vind het erg moeilijk om afspraken met me van tevoren in te plannen, dit benauwd haar duidelijk. Met haar vriendinnen heeft ze daar echter geen enkele moeite mee.
- Ze wil mij minder vaak zien dan ik haar. Voor haar is een keer per week meer dan genoeg. Het liefst is dit dan ook nog met anderen erbij.
- Ze heeft er geen behoefte aan om mijn vrienden te ontmoeten. Wanneer ik haar een keer uitnodig heeft ze altijd een reden om er niet bij te zijn. Bij haar vriendinnen was dit in het begin ook het geval, maar dat is gelukkig wel veranderd. Dat vindt ze inmiddels geen probleem.
Charlie: How's it going in there?
Alan: Whatever happened to zippers? I miss zippers.
Charlie: I don't know, Alan, maybe there were too many injuries. Nobody ever got their balls caught in a buttonhole
Alan: Whatever happened to zippers? I miss zippers.
Charlie: I don't know, Alan, maybe there were too many injuries. Nobody ever got their balls caught in a buttonhole
Ik heb zo het idee dat die bindingsangst spontaan verdwenen is zodra ze een jongen tegenkomt die ze wel echt leuk vindt.
Dat dus...quote:Op woensdag 30 april 2014 11:47 schreef Sick_Little_Monkey het volgende:
Ik heb zo het idee dat die bindingsangst spontaan verdwenen is zodra ze een jongen tegenkomt die ze wel echt leuk vindt.
Lach, en de hele wereld lacht met je mee; snurk en je slaapt alleen...
[img]http://mypsn.eu.playstation.com/psn/profile/Dengaman.png[/img]
[img]http://mypsn.eu.playstation.com/psn/profile/Dengaman.png[/img]
Thanks voor de reacties...veel verschillende perspectieven en meningen, dus dat maakt het niet makkelijker, maar het is allemaal zeer wekom!
Over de vraag of ze mij wel leuk genoeg vindt: dat idee heb ik absoluut, maar vanuit mijn positie zul je die overtuiging natuurlijk al snel hebben Als dat niet zo is dan wijst zich dat vanzelf wel uit (en dat was dan denk ik ook allang gebeurd) Ik heb echt het idee dat het gewoon een angst is waar ze zich erg moeilijk over heen kan zetten.
Over de opmerking dat mijn droomvrouw nooit zulk gedrag zou vertonen: daar heb je zeker een punt mee. Dit moet naar mijn idee dus ook veranderen, anders is ze inderdaad niet 'meer' mijn droomvrouw (of blijkbaar nooit geweest). Wat natuurlijk niet in mijn openingspost staat is waarom ik haar wél leuk vind en daar zou ik zo een hele waslijst aan punten op kunnen noemen. Ook lijkt het nu natuurlijk alsof we het alleen maar kommer en kwel is in onze relatie. Dat is ook niet zo. 90% van de tijd dat we bij elkaar zijn hebben we het ontzettend leuk en hebben we heel veel lol samen.
We hebben gisteren een goed gesprek gehad.
Ik heb haar hierin aangegeven dat het voor mij op deze manier niet zo langer hoefde. Dit heb ik overigens wel op een rustige en weloverwogen manier gebracht. Ik wist dat dit een behoorlijk risico-volle zet zou zijn (ik kan haar daar ook juist alleen maar verder mee weg duwen), maar er komt een punt waarop je alles of niets moet spelen. Dat punt was nu gekomen.
In eerste instantie deed ze alsof ze totaal niet snapte waar ik het over had: naar haar idee ging alles helemaal perfect de laatste tijd en als ik haar confronteer met haar gedrag (eerder genoemde punten) dan ontkende ze dit en deed ze alsof ik het verzon en een zeikerd was.
Toen ze echter merkte dat het menens was en dat ik er daadwerkeijk een punt achter wilde zetten schrok ze behoorlijk. Ze zag toen ineens wel in dat er dingen moesten veranderen en heeft mij ook beloofd hier haar best voor te gaan doen. Ik heb aangegeven dat ik geduld zal hebben, niet direct te hoge verwachtingen zal stellen en haar niet te vaak om bevestiging zal vragen. (eerlijk is eerlijk) Ze vroeg me aan het einde van het gesprek letterlijk of ik haar in de komende tijd 'nog een kans' wilde geven en dat ga ik dus ook doen. Ook heeft ze me een aantal maal gezegd hoeveel ze om me geeft en dat ze er écht voor wil gaan...dat vond ik natuurlijk wel belangrijk om een keer uit haar mond te horen...
Gaat het werken? Geen idee, ik heb absoluut goede hoop maar nu moet daden ook nog bij woorden worden gevoegd. We gaan het zien.
[ Bericht 12% gewijzigd door BinaryFinary op 30-04-2014 15:47:36 ]
Over de vraag of ze mij wel leuk genoeg vindt: dat idee heb ik absoluut, maar vanuit mijn positie zul je die overtuiging natuurlijk al snel hebben
Als dat niet zo is dan wijst zich dat vanzelf wel uit (en dat was dan denk ik ook allang gebeurd) Ik heb echt het idee dat het gewoon een angst is waar ze zich erg moeilijk over heen kan zetten. Over de opmerking dat mijn droomvrouw nooit zulk gedrag zou vertonen: daar heb je zeker een punt mee. Dit moet naar mijn idee dus ook veranderen, anders is ze inderdaad niet 'meer' mijn droomvrouw (of blijkbaar nooit geweest). Wat natuurlijk niet in mijn openingspost staat is waarom ik haar wél leuk vind en daar zou ik zo een hele waslijst aan punten op kunnen noemen. Ook lijkt het nu natuurlijk alsof we het alleen maar kommer en kwel is in onze relatie. Dat is ook niet zo. 90% van de tijd dat we bij elkaar zijn hebben we het ontzettend leuk en hebben we heel veel lol samen.
We hebben gisteren een goed gesprek gehad.
Ik heb haar hierin aangegeven dat het voor mij op deze manier niet zo langer hoefde. Dit heb ik overigens wel op een rustige en weloverwogen manier gebracht. Ik wist dat dit een behoorlijk risico-volle zet zou zijn (ik kan haar daar ook juist alleen maar verder mee weg duwen), maar er komt een punt waarop je alles of niets moet spelen. Dat punt was nu gekomen.
In eerste instantie deed ze alsof ze totaal niet snapte waar ik het over had: naar haar idee ging alles helemaal perfect de laatste tijd en als ik haar confronteer met haar gedrag (eerder genoemde punten) dan ontkende ze dit en deed ze alsof ik het verzon en een zeikerd was.
Toen ze echter merkte dat het menens was en dat ik er daadwerkeijk een punt achter wilde zetten schrok ze behoorlijk. Ze zag toen ineens wel in dat er dingen moesten veranderen en heeft mij ook beloofd hier haar best voor te gaan doen. Ik heb aangegeven dat ik geduld zal hebben, niet direct te hoge verwachtingen zal stellen en haar niet te vaak om bevestiging zal vragen. (eerlijk is eerlijk) Ze vroeg me aan het einde van het gesprek letterlijk of ik haar in de komende tijd 'nog een kans' wilde geven en dat ga ik dus ook doen. Ook heeft ze me een aantal maal gezegd hoeveel ze om me geeft en dat ze er écht voor wil gaan...dat vond ik natuurlijk wel belangrijk om een keer uit haar mond te horen...
Gaat het werken? Geen idee, ik heb absoluut goede hoop maar nu moet daden ook nog bij woorden worden gevoegd. We gaan het zien.
[ Bericht 12% gewijzigd door BinaryFinary op 30-04-2014 15:47:36 ]
Waar je mijns inziens voor uit moet kijken dat ze je dus nu aan het peilen is... Constant kijken hoe ver ze kan gaan en de grenzen opzoeken.
Omdat jij verliefd bent, of hoe je het wil noemen, wordt je al snel een speelbal omdat ze weet dat ze toch (bijna) alles kan maken omdat ze je toch niet kwijtraakt.
Dát is dus ook de reden dat ze zo schrok toen ze merkte dat het menens was. Eerst proberen door te overbluffen door zogenaamd kwaad te worden en toen dat niet werkte (voor de buitenwereld) door het stof gaan.
Jij hebt het idee dat je je punt hebt gemaakt en dat er nu écht dingen gaan veranderen, en zij heeft je binnenboord weten te houden door je te mindfucken...
Echt je wil niet half weten hoe ik dit herken...
Op het moment dat ik het zat was en er een punt achter zette was het ook ineens huilen en schrik... Allerlei zinloze one-liners kwamen op tafel en uiteindelijk werd de guild card gespeeld.
Ik zou er geen zin meer in hebben want zij had zich CONSTANT er voor ingezet en deed dat voor haar gevoel nog steeds !
Waarop ik zei van, dan proberen we het toch? Hop, voet op de rem en nee dat kon allemaal niet meer, nu was het te laat...
Allemaal bullshit natuurlijk, maar het zijn mindgames waarvan ik zelfs heilig overtuigd ben dat ze het niet eens expres of bewust doen. Zij zien hun "werkwijze" als juist en geaccepteerd maar hebben niet door dat 99% dat dus anders ziet.
Dat is ook de reden waarom jouw zogenaamde relatie zal mislukken maar ook die van na jou...
Probeer maar eens wat afstand te nemen, in het begin zal je zien dat ze je weer binnenboord zal proberen te houden omdat je zo bijzonder bent blablabla, maar houd dit maar eens een tijdje vol, dán zal blijken of je echt zo bijzonder voor haar bent maar ik ben bang dat het contact zal weg ebben en de volgende ten tonele gaat verschijnen...
Mooi voorbeeld, mijn situatie zou een aantal dagen weg waarop ik zeg van: joh, kom nog effe een kop koffie doen voor die tijd...
Ja was allemaal moeilijk, druk enz, maar gisteren kon dus wel, ik zag d'r wel verschijnen... Nou ik ben blij dat ik niet m'n adem heb ingehouden tot ze kwam want dan had ik nu als een smurf op de grond gelegen want al wie d'r kwam, zij niet...
En nu krijg ik vanmorgen ineens een te overdreven appje, reageer niet, en krijg zojuist een of er niet wat is, en hoe het met me gaat. Iets wat ze normaal ook niet doet.
Zelf wel bewust dat het niet klopt, maar dan a. gisteravond vermijden of downplayen en b. proberen de schade te beperken...
Pas als je bovenstaande écht doorhebt kan je dingen los laten en doet het je geen pijn meer... Wat echter wel moeilijk is, is niet opnieuw verliefd worden tenzij je 100% zeker weet dat ze zelf tot inkeer is gekomen, maar geloof me, dat zijn er maar weinigen mede doordat ze hun eigen gedrag op de lange termijn niet inzien...
Maar ik hoop voor je dat jouw situatie de uitzondering op de regel is
[ Bericht 0% gewijzigd door Dengaman op 30-04-2014 16:42:56 ]
Omdat jij verliefd bent, of hoe je het wil noemen, wordt je al snel een speelbal omdat ze weet dat ze toch (bijna) alles kan maken omdat ze je toch niet kwijtraakt.
Dát is dus ook de reden dat ze zo schrok toen ze merkte dat het menens was. Eerst proberen door te overbluffen door zogenaamd kwaad te worden en toen dat niet werkte (voor de buitenwereld) door het stof gaan.
Jij hebt het idee dat je je punt hebt gemaakt en dat er nu écht dingen gaan veranderen, en zij heeft je binnenboord weten te houden door je te mindfucken...
Echt je wil niet half weten hoe ik dit herken...
Op het moment dat ik het zat was en er een punt achter zette was het ook ineens huilen en schrik... Allerlei zinloze one-liners kwamen op tafel en uiteindelijk werd de guild card gespeeld.
Ik zou er geen zin meer in hebben want zij had zich CONSTANT er voor ingezet en deed dat voor haar gevoel nog steeds !
Waarop ik zei van, dan proberen we het toch? Hop, voet op de rem en nee dat kon allemaal niet meer, nu was het te laat...
Allemaal bullshit natuurlijk, maar het zijn mindgames waarvan ik zelfs heilig overtuigd ben dat ze het niet eens expres of bewust doen. Zij zien hun "werkwijze" als juist en geaccepteerd maar hebben niet door dat 99% dat dus anders ziet.
Dat is ook de reden waarom jouw zogenaamde relatie zal mislukken maar ook die van na jou...
Probeer maar eens wat afstand te nemen, in het begin zal je zien dat ze je weer binnenboord zal proberen te houden omdat je zo bijzonder bent blablabla, maar houd dit maar eens een tijdje vol, dán zal blijken of je echt zo bijzonder voor haar bent maar ik ben bang dat het contact zal weg ebben en de volgende ten tonele gaat verschijnen...
Mooi voorbeeld, mijn situatie zou een aantal dagen weg waarop ik zeg van: joh, kom nog effe een kop koffie doen voor die tijd...
Ja was allemaal moeilijk, druk enz, maar gisteren kon dus wel, ik zag d'r wel verschijnen... Nou ik ben blij dat ik niet m'n adem heb ingehouden tot ze kwam want dan had ik nu als een smurf op de grond gelegen want al wie d'r kwam, zij niet...
En nu krijg ik vanmorgen ineens een te overdreven appje, reageer niet, en krijg zojuist een of er niet wat is, en hoe het met me gaat. Iets wat ze normaal ook niet doet.
Zelf wel bewust dat het niet klopt, maar dan a. gisteravond vermijden of downplayen en b. proberen de schade te beperken...
Pas als je bovenstaande écht doorhebt kan je dingen los laten en doet het je geen pijn meer... Wat echter wel moeilijk is, is niet opnieuw verliefd worden tenzij je 100% zeker weet dat ze zelf tot inkeer is gekomen, maar geloof me, dat zijn er maar weinigen mede doordat ze hun eigen gedrag op de lange termijn niet inzien...
Maar ik hoop voor je dat jouw situatie de uitzondering op de regel is
[ Bericht 0% gewijzigd door Dengaman op 30-04-2014 16:42:56 ]
Lach, en de hele wereld lacht met je mee; snurk en je slaapt alleen...
[img]http://mypsn.eu.playstation.com/psn/profile/Dengaman.png[/img]
[img]http://mypsn.eu.playstation.com/psn/profile/Dengaman.png[/img]
Grappig hoe herkenbaar het allemaal is wat je zegt hoor.
Dat ik inderdaad uit moet kijken dat ze aan het kijken is hoe ver ze kan gaan: helemaal mee eens.
Ik denk dat ik gisteren een goed punt heb gemaakt over dat ze niet verder dan dit kan gaan. Als ze gisteren mij niet had laten zien dat ze zelf ook echt inziet dat er dingen moeten veranderen had ik er ook daadwerkelijk een punt achter gezet. Zo klaar was ik er mee. En als ik in de komende tijd merk dat het niet veranderd dan ga ik dat alsnog doen, er is gewoon geen andere optie.
Of die hoop dat ze kan veranderen dan terecht is...dat gaan we zien. Voor mij blijft het belangrijk dat het in het afgelopen jaar eigenlijk overwegend goed is gegaan. Ze heeft zelf het voortouw genomen in een aantal stappen (mij voorstellen aan haar vriendinnen, tegen de buitenwereld durven zeggen dat ik haar vriend ben, me voorstellen aan haar ouders en familie, zelf met het idee komen om samen op vakantie gaan - dit moet nog gebeuren overigens). Dat geeft mij vertrouwen dat we dingen wel kunnen overwinnen. Als we dit soort stappen kunnen blijven maken dan komen we er wel...en dat hoeft ook helemaal niet persee heel snel te gaan.
Maar de mindgames zijn inderdaad vermoeiend en het is jammer dat dit soort dingen nodig zijn. Ik vraag me dan ook oprecht af waar dit soort dingen vandaan komen. Het lastige blijft absoluut zoals jij zegt dat ze zelf niet inziet wat er fout gaat. Dát er iets niet goed gaat dat kan ze erkennen, maar als we het over specifieke voorbeelden gaan hebben dan komt er altijd wel een smoesje of drogreden. Er wordt dan gedaan alsof ík gek ben. Ik vind het ontzettend raar om dat te 'observeren'. Buiten dit hele verhaal kan ik zonder meer zeggen dat ze tegenover haar vriendinnen (of wie dan ook in haar omgeving) echt een eerlijk en oprecht persoon is...ik weet ook zeker dat anderen haar zo zouden omschrijven.
Ik begrijp dat je op dit moment dus nog wel contact hebt met jouw (ex)scharrel omdat je het over 'gisteren' had? Wat wil je gaan doen? Het volledig afkappen of hoop je stiekem toch nog dat het kan veranderen? Als ik er een punt achter zou zetten zou ik namelijk ook geen contact meer hoeven, denk dat dat altijd beter is.
[ Bericht 6% gewijzigd door BinaryFinary op 30-04-2014 17:17:58 ]
Dat ik inderdaad uit moet kijken dat ze aan het kijken is hoe ver ze kan gaan: helemaal mee eens.
Ik denk dat ik gisteren een goed punt heb gemaakt over dat ze niet verder dan dit kan gaan. Als ze gisteren mij niet had laten zien dat ze zelf ook echt inziet dat er dingen moeten veranderen had ik er ook daadwerkelijk een punt achter gezet. Zo klaar was ik er mee. En als ik in de komende tijd merk dat het niet veranderd dan ga ik dat alsnog doen, er is gewoon geen andere optie.
Of die hoop dat ze kan veranderen dan terecht is...dat gaan we zien. Voor mij blijft het belangrijk dat het in het afgelopen jaar eigenlijk overwegend goed is gegaan. Ze heeft zelf het voortouw genomen in een aantal stappen (mij voorstellen aan haar vriendinnen, tegen de buitenwereld durven zeggen dat ik haar vriend ben, me voorstellen aan haar ouders en familie, zelf met het idee komen om samen op vakantie gaan - dit moet nog gebeuren overigens). Dat geeft mij vertrouwen dat we dingen wel kunnen overwinnen. Als we dit soort stappen kunnen blijven maken dan komen we er wel...en dat hoeft ook helemaal niet persee heel snel te gaan.
Maar de mindgames zijn inderdaad vermoeiend en het is jammer dat dit soort dingen nodig zijn. Ik vraag me dan ook oprecht af waar dit soort dingen vandaan komen. Het lastige blijft absoluut zoals jij zegt dat ze zelf niet inziet wat er fout gaat. Dát er iets niet goed gaat dat kan ze erkennen, maar als we het over specifieke voorbeelden gaan hebben dan komt er altijd wel een smoesje of drogreden. Er wordt dan gedaan alsof ík gek ben. Ik vind het ontzettend raar om dat te 'observeren'. Buiten dit hele verhaal kan ik zonder meer zeggen dat ze tegenover haar vriendinnen (of wie dan ook in haar omgeving) echt een eerlijk en oprecht persoon is...ik weet ook zeker dat anderen haar zo zouden omschrijven.
Ik begrijp dat je op dit moment dus nog wel contact hebt met jouw (ex)scharrel omdat je het over 'gisteren' had? Wat wil je gaan doen? Het volledig afkappen of hoop je stiekem toch nog dat het kan veranderen? Als ik er een punt achter zou zetten zou ik namelijk ook geen contact meer hoeven, denk dat dat altijd beter is.
[ Bericht 6% gewijzigd door BinaryFinary op 30-04-2014 17:17:58 ]
Dit.quote:
Ik heb zo het idee dat die bindingsangst spontaan verdwenen is zodra ze een jongen tegenkomt die ze wel echt leuk vindt.
Krijg je er niet dit gevoel bij?
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
|
|
