De jongens van de bios

Ik heb even een account gemaakt op deze site, want een vriend van me heeft dat ook. Hij zei dat hij soms, anoniem, erg persoonlijke dingen post en daarop altijd vriendelijke reacties krijgt zonder dat er om de hete brei heen gedraaid wordt.
Nu heb ik niet vaak de behoefte om anoniem iets persoonlijks te vertellen.. maar er zijn uitzonderingen. Zoals nu. Ik heb iets meegemaakt en wil dit graag kwijt. En ik heb nou ook weer niet zo heel veel vrienden en ze zijn allemaal druk, dus daarom heb ik een account gemaakt om dit te vertellen.

Ik zal dan nu ook maar beginnen om te vertellen wat ik wil vertellen.

Het was op een vrijdag. Welke vrijdag doet er voor het verhaal niet zo heel veel toe. Zelfs dat dit op een vrijdag voorviel maakt voor het verhaal bar weinig uit. Het had, bij wijze van, net zo goed op een dinsdag kunnen gebeuren. Of woensdag. Maar niet op donderdag, want dan heb ik zwemles.

Op de desbetreffende vrijdag had ik een avondje voor mezelf, maar dat was een beetje saai. Ik wilde iets gaan doen, zodat ik niet alleen thuis zat. Ik zat een beetje te scrollen door mijn whatsapp contacten, maar er was niemand waar ik echt wat mee wilde afspreken. Bovendien voel ik me door zo ongeveer 75% van mijn whatsapp contacten geïntimideerd.
Dus ik dacht: waarom ga ik niet iets in mijn eentje doen? Waarom ga ik niet gewoon naar de bios?
Zo kom je toch onder de mensen, zonder dat je echt sociaal interactief hoeft te zijn. Ideaal!

Ik weet geeneens meer naar welke film ik ging. Het kaartje zal ergens nog wel liggen, of misschien heb ik dat wel weggegooid. Heel druk was het in ieder geval niet.
De rij waarin ik zat was nagenoeg leeg. De enige plek die bezet was in die rij, was de stoel waarop ik had plaatsgenomen.
De meeste mensen zaten voor mij, want ik zat bijna helemaal achterin. Twee rijen achter mij zaten drie jongens van een jaar of 24.
Met twee rijen achter mij bedoel ik dat er een rij tussen mij en de jongens zat.

Nu heb ik al snel het gevoel dat men over mij praat. Niet dat ik mij heel belangrijk voel, of dat ik er uitzie als een bekende Nederlander. Maar gewoon het gevoel dat er achter je rug om gepraat wordt, op een negatieve manier. Een overblijfsel van roddelende leerkrachten op de basisschool.

Maar wat deze jongens deden was echt ongehoord. Gewoon hardop over mij praten.
Gehoorde uitspraken:
''Die gast die twee rijen voor ons zit ging net bijna op z'n bek, haha!''
Ik kan er ook niets aan doen dat mijn linkerbeen twee kilo zwaarder is dan mijn rechter. Dat geeft gewoon problemen met traplopen.
''Geen wonder dat hij niemand heeft om mee te nemen naar de bios, die gozer stinkt een uur in de wind.''
IN DE BIOS IS GEEN WIND, FLAPDROL!

Ik voelde me hierdoor al niet erg op mijn gemak. Maar toen ze begonnen met het gooien van popcorn in mijn haar was de maat echt vol voor mij.
Of nou ja, ik probeerde het eerst nog te negeren. Als ik dacht dat ze even niet keken plukte ik snel de popcorn uit mijn haar en at het op. Maar dat was niet vol te houden.
Dit lag overigens niet aan de kwaliteit van de popcorn.

Op een gegeven moment heb ik alle moed bij elkaar geschraapt en ben ik op de jongens af gestapt.
Achteraf gezien had ik misschien beter vooraf kunnen bedenken wat ik zou gaan zeggen, want nu had ik (terwijl ik al op enkele meters genaderd was en oogcontact had) eerst even nodig om in mijn hoofd een goede zin te formuleren, alvorens deze jongens hiermee te confronteren.
Dan had ik namelijk als eerst wat kunnen zeggen en hadden de jongens hierop moeten reageren. Maar omdat het enkele seconden duurde voordat ik wist wat ik wou zeggen, hadden nu de jongens het eerste woord.
''He, volgens mij heb je popcorn in je haar!''
Alle drie schoten ze in de lach. En waar ik eerst alleen ongemak voelde, borrelde nu de woede in mij op.
De jongens lachten mij zo hard uit, dat het geen zin had om iets terug te zeggen. Ze zouden mij toch niet horen.
Ik realiseerde mij dat ik mijn grote cola in mijn rechterhand had. De jongens waren zo druk bezig met lachen, dat ik ongemerkt het plastic dekseltje (incluis rietje) van de beker kon halen.

Ik schreeuwde luidkeels en wou snel twee passen vooruit zetten, zodat ik de inhoud van mijn grote cola over de jongens heen kon gooien. Maar omdat ik zo ontzettend woedend was had ik, ondanks dat ik hier al twee jaar mee loop, mijn evenwichts-probleem even vergeten.
Mijn rechterbeen kwam moeiteloos van de grond, maar mijn linkerbeen werkte niet mee. Ik probeerde dit te corrigeren, maar het was te laat en ik tuimelde voorover.
De inhoud van mijn grote cola ging niet over de jongens heen, maar viel voor mij op de vloer. En ik viel in de cola.
Op dat moment voelde ik mij erg slecht.

Het gelach werd luider.
Ik ben opgestaan en zo hard als mijn benen toelieten weggerend.

Dat was het verhaal.
Ik moet zeggen dat het typen van mijn beleving toch voor een stuk opluchting heeft gezorgd. Misschien is dit een goede manier om zo'n voorval te verwerken. Of het nou gelezen wordt of niet.

Als je het dan toch gelezen hebt, zou ik wel eens willen weten wat je gedaan had als je in mijn schoenen stond.
Dat is altijd leerzaam.