ADD&ADHD #61

O dus je hebt helemaal geen adhd

Van Dex werd ik ook een beetje manisch.. Ik had nog maar 3 uur slaap per dag nodig, vond iedereen super langzaam en verschrikkelijk etc. En mijzelf echt heel leuk. Hoefde ook niet meer te eten..

Nee hou het bij ritalin dat vind ik al best heftig

Met dex kan ik zonder problemen (zoals gebrek aan concentratie, energie of honger) makkelijk 14 uur per dag werken. Dus dat doe ik op het moment ook (iets met afstuderen). Is vast niet gezond maar vind het op het moment wel lekker en als ik klaar ben ga ik wel weer normaal eten enzo. Slapen moet ik nog steeds wel minstens 6 uur.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 02:50 schreef Salmannassar het volgende:

[..]

Tja, Skully..Wat moet ik met deze goedbedoelde kritiek aanvangen? Het is duidelijk dat jouw stijl de mijne niet is en visa versa. Alleen al die onnavolgbaarheid van mijn posts..Het is toch echt ABN waar ik mij van bedien en de meesten kunnen mij, gezien de reacties in dit en andere topics, prima volgen.

Menig voorbeeld voorbij zien komen, Sally, waarbij je ondanks aanspreken door derden vooral fulmineert en je gelijk probeert te bewijzen. Welliswaar in ABN, maar vaak totaal niet relevant in de discussies waarbij je het (moedwillig?) uit de bocht laat vliegen wat je logica onnavolgbaar maakt.

Dit is slechts observatie overigens, ik heb je hier in deze reeks pas een keer of 3 binnen zien zeilen en bij weerwoord vooral ook net zo spontaan weer zien verdwijnen.

quote:

Je zou dus kunnen overwegen dat het wellicht aan jou ligt....Heb op dat front in het verleden (deel13 als Marsyas: R&P / ADD/ADHD - deel 13) met wel meer members dat probleem gehad terwijl anderen mij juist heel goed begrepen. De stemmen zijn dus verdeeld op dat punt..

That's life, het gaat me er ook meer om hoe jij daarmee omgaat. Zolang mensen achter je staan is het geweldig, zodra je tegengas krijgt begin te sputteren en te tieren zonder al te veel aanleiding. Als ik dat als patroon kan waarnemen, waarom doe je daar dan niks mee?

quote:

En dat ik de stelling huldig dat iedereen, behalve ik, gek zou zijn zie ik i.i.g. nergens bevestigd. In zoverre, het is zeker niet een uitgangspunt voor mijn opinievorming. Ik ben zelf knettergek en dat weet ik. Ik heb een dik GGZ dossier waarin het allemaal uitvoerig beschreven is en had tot voor kort een niet misselijke RM aan mijn broek...

Zou een signaal mogen zijn om eens aan de slag te gaan. Maar iets zegt me dat je daar domweg geen zin in hebt.

quote:

Ook is mij niet duidelijk wat er precies bedoeld wordt met "een negatieve toon" en "slingeren met woorden" die alleen maar olie op het vuur werpen. Wat mij wel duidelijk is is dat jij een vrij negatief beeld van mij hebt dat voor verbetering vatbaar is want zoals het mannetje dat jij probeert neer te zetten ben ik m.i. zeker niet. Dat blijkt uit de feedback die ik krijg in de +/-150 andere topics waarin ik zit.

Wie probeer je nu te overtuigen?

quote:

Het is echt niet slechts 'kommer en kwel' met mij hoor..En voor gefundamenteerde kritiek sta ik altijd open maar met de jouwe kan ik dus niet zoveel aanvangen. Laten we het er maar op houden dat we elkaar niet zo liggen... "Wie vrienden is met iedereen heeft geen karakter."
Het ga je goed 'Splittertje'

Zwaktebod. Krijg je tegengas, ga je sputteren, bedankt dat je dit onderstreept.
Ik weet als geen ander hoe eenzaam een karaktervolle kan zijn en ben echt niet met iedereen vriendjes, "Sarretje", maar ik kan wel redelijk normaal argumenteren zonder iets op de man te spelen zonder verdere argumentatie/onderbouwing/voorbeelden. Ik geef je hier iets terug en het bevalt je niet. Zo simpel is het.

quote:

[..]
Als je met "behandeld" bedoelt met AD..Dat durven ze niet aan, als de dood dat ik manisch word als ze zijn. Reputatie..
[..]
Ach, de ene bipolair is de andere niet..En ik ben zeker niet representatief... De laatste keer dat ik opgenomen was (9 dgn) was de eindconclusie ( toch wel) dat ik "best wel een leuke kerel ben"...Ze waren deze keer dan ook zo verstandig geweest er v.d.v. geen machtsspelletjes van te maken want wie die met mij speelt is de sigaar en wordt slachtoffer van mijn kadaverpsychologie (tot de grond toe afbreken en dan lachend op de puinhopen dansen. Nix opnieuw opbouwen!).

Nee, het ligt idd niet aan jou... Hebben ze ook tafels van dat hout?

quote:

Wie mij een strobreed in de weg legt wordt verbaal volledig afgeslacht en wat dat betreft was de observatie in mijn RM dat ik een "gevaar ben voor de geestelijke gezondheid van anderen" een juiste.

Das volgens mij in straffere bewoording exact wat ik je aangeef, maar ik heb ongelijk natuurlijk...

quote:

Ik maak echter nooit onterecht gebruik van die capaciteit

Laten we dat oordeel over aan de ontvanger? Overlast wordt bepaald door de klager, niet door de veroorzaker.

quote:

maar dat ik het kan is voor hen al voldoende aanleiding mij als high risk in te schatten en ook zo te behandelen. En dat heeft tot de nodige misstanden geleid.

Das spijtig om te horen, echt, maar wellicht zou het helpen eens iets te doen met de feedback die je krijgt ipv vol in het verweer te schieten en vooral niet te veranderen.

quote:

Pas de laatste jaren kijken ze wat genuanceerder tegen mij aan zodat ik nu niet meer in een BW leef en mijn RM eraf is.

Begin is er, nu trainen op de andere onderdelen van je leven.

quote:

En het fictieve feit dat manisch gelijk staat aan 'out of control' zijn helpt ook niet echt mee om een menswaardige behandeling te krijgen. Maar ik ben nu meerdere keren, desondanks, terwijl ik écht zo manisch als een lier was, in vrijheid gesteld door div. psychiaters omdat ik dus wel 'in control' was. Ook met manieën doe je ervaring op en leer je van je fouten blijkbaar. Maar ik ben een uitzondering. Bij de meesten wordt het met het ouder worden steeds erger. Ik heb de schijn dus tegen helaas..

Fouten maken, gevolgen voelen, gesprekken hebben en plannen maken om het de volgende keer anders (niet per definitie beter!) te doen is de enige manier om te leren. Lopen heb je ook geleerd door een paar keer goed hard op je bek te gaan, non?

quote:

[..]

Voor jou dus ook een historie van vallen en opstaan..Het blijkt alleen maar weer hoe onmachtig de psychiatrie is in deze. De enige die echt wat voor jou kan doen ben jezelf door te leren van je fouten uit vorige episodes ( hoewel je dat niet behoedt voor nieuwe fouten...) Maar op een gegeven moment heb je het wel gezien en, is mijn ervaring althans, kom je in rustiger vaarwater en kan je, ondanks verraderlijke stromingen, beter koers houden in de stormen die een bipolaire ADHD'er in zichzelf ontketend.

Maar volgens mij werkt al dat geëxperimenteer met medicatie alleen maar averrechts en leer je op die manier nooit het zelf in bedwang te houden. Het ging bij mij ook pas goed mis (van 1 x in de 10jr naar 2,3 x p/j.) toen men mij lithium voor ging schrijven en andere vergiften als lorazepam. Met mijn ADHD hebben ze nooit rekening gehouden omdat ze die symptomen toeschreven aan mijn bipolairiteit (veel praten, onrust, hyperactiviteit) en ik ook bepaald geen typische ADHD'er ben.

Hoewel, de ritalin die ik wel eens krijg van vrienden doet precies wat het zou moeten doen, practisch al mijn vrienden zijn ADHD'ers en div. zelftesten op I-net wijzen ook in die richting dus ik geloof wel dat ik het heb. Alleen wil mijn psych. het pas testen als ik 2 mndn. 'clean' ben (speed) en dat heb ik er niet voor over zodat dat niet lukt die diagnose er door te drukken.

Ik zou maar wat graag experimenteren met Dex of Adderall..Ook hier speelt weer hun angst dat ik manisch word mij parten en ik word eerlijk gezegd er wel eens een beetje moe van, dat gezeur.. Dan word ik toch manisch..So what? Ik heb, zoals gezegd, wel vaker met dat bijltje gehakt en ken het klappen van de zweep intussen wel.

Maar omdat dat de psych. overbodig maakt heb ik ze daar nog niet van kunnen overtuigen. Het lijkt wel of ze niet kunnen geloven dat ik ze niet nodig heb en mij prima red zonder hun 'gelul'. Begrijpen doen ze mij, op een paar uitzonderingen na, o.a. Hoorn, Den Helder, toch niet.. So WTF! Ik zocht en zoek het zelf wel uit. Dat werkt voor mij nou eenmaal beter dan alles voorgekauwd krijgen van iemand die alleen maar theoretisch thuis is in de materie. Baas in eigen hoofd!

En dit bedoel ik een beetje met "iedereen is gek behalve ik": de psychiatrie is onmachtig, ik ben almachtig want ik heb gelijk.

Je legt tegen je eigen filosofieën in de verantwoordelijkheid makkelijk buiten jezelf en hulp sla je af omdat je het niet nodig hebt, ze toch niets voor je kunnen doen. Maar jezelf verbeteren duurt lang als je niet met feedback, training aan de slag wil oftewel zelf steeds het wiel moet uitvinden terwijl je gewezen wordt op de bouwtekeningen van vele soorten wielen die allen rond zijn.

Echt, ik vind het oprecht rot voor je dat je deze ervaring hebt maar ik kan me kapot storen aan de houding die je erbij aanneemt.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 02:50 schreef Salmannassar het volgende:
Alleen wil mijn psych. het pas testen als ik 2 mndn. 'clean' ben (speed) en dat heb ik er niet voor over zodat dat niet lukt die diagnose er door te drukken.

Ik zou maar wat graag experimenteren met Dex of Adderall..Ook hier speelt weer hun angst dat ik manisch word mij parten en ik word eerlijk gezegd er wel eens een beetje moe van, dat gezeur.. Dan word ik toch manisch..So what? Ik heb, zoals gezegd, wel vaker met dat bijltje gehakt en ken het klappen van de zweep intussen wel.

Even los van dat ik het niet echt eens met je ben op veel punten:

- Waarom wil je er een diagnose 'doorheen drukken'? Wat levert dat op, buiten het risico op een onjuiste diagnose omdat het overhaast is en er niet goed gekeken is naar alle aspecten? Wil je met name een labeltje (om zo aan middelen te komen), of wil je echt geholpen worden?

- Je gebruikt speed als zelfmedicatie. Speed is een mengsel van 2 stoffen: dextroamfetamine (werkt met name in het centraal zenuwstelsel) en levoamfetamine (werkt met name perifeer, dus hogere bloeddruk/energie etc). Dex (het medicijn) is pure dextroamfetamine. Adderall is een mengsel (ongeveer 70:30) van dextroamfetamine en levoamfetamine. Waarom wil je met deze middelen 'experimenteren' als je het nu ook al gebruikt als zelfmedicatie?

- Aanvullend punt: ik begrijp dat ze terughoudend zijn in het voorschrijven van deze middelen, omdat je het blijkbaar op straat ook al kan krijgen en de stap van kopen op straat naar verkopen (aan je dealer, maar dan met hogere zuiverheid want medische standaard) in het algemeen kleiner is dan die misschien voor jou lijkt. En nee, hiermee probeer ik niet te oordelen, maar ADHD'ers (en in sterkere mate: mensen in een manische episode) zijn geneigd meer risico te nemen dan verstandig, en het experimenteren met de dosis of op straat verkopen van medicatie om wat extra geld binnen te halen vallen onder dat gedrag.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 08:34 schreef Probability het volgende:
O dus je hebt helemaal geen adhd

Van Dex werd ik ook een beetje manisch.. Ik had nog maar 3 uur slaap per dag nodig, vond iedereen super langzaam en verschrikkelijk etc. En mijzelf echt heel leuk. Hoefde ook niet meer te eten..

Nee hou het bij ritalin dat vind ik al best heftig

quote:

Op donderdag 24 april 2014 09:17 schreef Skull-splitter het volgende:

[..]

Menig voorbeeld voorbij zien komen, Sally, waarbij je ondanks aanspreken door derden vooral fulmineert en je gelijk probeert te bewijzen. Welliswaar in ABN, maar vaak totaal niet relevant in de discussies waarbij je het (moedwillig?) uit de bocht laat vliegen wat je logica onnavolgbaar maakt.

Dit is slechts observatie overigens, ik heb je hier in deze reeks pas een keer of 3 binnen zien zeilen en bij weerwoord vooral ook net zo spontaan weer zien verdwijnen.

[..]

That's life, het gaat me er ook meer om hoe jij daarmee omgaat. Zolang mensen achter je staan is het geweldig, zodra je tegengas krijgt begin te sputteren en te tieren zonder al te veel aanleiding. Als ik dat als patroon kan waarnemen, waarom doe je daar dan niks mee?

[..]

Zou een signaal mogen zijn om eens aan de slag te gaan. Maar iets zegt me dat je daar domweg geen zin in hebt.

[..]

Wie probeer je nu te overtuigen?

[..]

Zwaktebod. Krijg je tegengas, ga je sputteren, bedankt dat je dit onderstreept.
Ik weet als geen ander hoe eenzaam een karaktervolle kan zijn en ben echt niet met iedereen vriendjes, "Sarretje", maar ik kan wel redelijk normaal argumenteren zonder iets op de man te spelen zonder verdere argumentatie/onderbouwing/voorbeelden. Ik geef je hier iets terug en het bevalt je niet. Zo simpel is het.

[..]

Nee, het ligt idd niet aan jou... Hebben ze ook tafels van dat hout?

[..]

Das volgens mij in straffere bewoording exact wat ik je aangeef, maar ik heb ongelijk natuurlijk...

[..]

Laten we dat oordeel over aan de ontvanger? Overlast wordt bepaald door de klager, niet door de veroorzaker.

[..]

Das spijtig om te horen, echt, maar wellicht zou het helpen eens iets te doen met de feedback die je krijgt ipv vol in het verweer te schieten en vooral niet te veranderen.

[..]

Begin is er, nu trainen op de andere onderdelen van je leven.

[..]

Fouten maken, gevolgen voelen, gesprekken hebben en plannen maken om het de volgende keer anders (niet per definitie beter!) te doen is de enige manier om te leren. Lopen heb je ook geleerd door een paar keer goed hard op je bek te gaan, non?

[..]

En dit bedoel ik een beetje met "iedereen is gek behalve ik": de psychiatrie is onmachtig, ik ben almachtig want ik heb gelijk.

Je legt tegen je eigen filosofieën in de verantwoordelijkheid makkelijk buiten jezelf en hulp sla je af omdat je het niet nodig hebt, ze toch niets voor je kunnen doen. Maar jezelf verbeteren duurt lang als je niet met feedback, training aan de slag wil oftewel zelf steeds het wiel moet uitvinden terwijl je gewezen wordt op de bouwtekeningen van vele soorten wielen die allen rond zijn.

Echt, ik vind het oprecht rot voor je dat je deze ervaring hebt maar ik kan me kapot storen aan de houding die je erbij aanneemt.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 10:49 schreef Chicolate het volgende:

[..]

Even los van dat ik het niet echt eens met je ben op veel punten:

- Waarom wil je er een diagnose 'doorheen drukken'? Wat levert dat op, buiten het risico op een onjuiste diagnose omdat het overhaast is en er niet goed gekeken is naar alle aspecten? Wil je met name een labeltje (om zo aan middelen te komen), of wil je echt geholpen worden?

- Je gebruikt speed als zelfmedicatie. Speed is een mengsel van 2 stoffen: dextroamfetamine (werkt met name in het centraal zenuwstelsel) en levoamfetamine (werkt met name perifeer, dus hogere bloeddruk/energie etc). Dex (het medicijn) is pure dextroamfetamine. Adderall is een mengsel (ongeveer 70:30) van dextroamfetamine en levoamfetamine. Waarom wil je met deze middelen 'experimenteren' als je het nu ook al gebruikt als zelfmedicatie?

- Aanvullend punt: ik begrijp dat ze terughoudend zijn in het voorschrijven van deze middelen, omdat je het blijkbaar op straat ook al kan krijgen en de stap van kopen op straat naar verkopen (aan je dealer, maar dan met hogere zuiverheid want medische standaard) in het algemeen kleiner is dan die misschien voor jou lijkt. En nee, hiermee probeer ik niet te oordelen, maar ADHD'ers (en in sterkere mate: mensen in een manische episode) zijn geneigd meer risico te nemen dan verstandig, en het experimenteren met de dosis of op straat verkopen van medicatie om wat extra geld binnen te halen vallen onder dat gedrag.

Nou, bedankt allemaal voor jullie input. Zal een en ander in overweging nemen en proberen er mijn voordeel mee te doen in de toekomst. Geef me i.i.g. in de tussentijd het voordeel van de twijfel dan ben ik een tevreden mens.... Laterz.

quote:

Op donderdag 24 april 2014 08:34 schreef Probability het volgende:
O dus je hebt helemaal geen adhd

Van Dex werd ik ook een beetje manisch.. Ik had nog maar 3 uur slaap per dag nodig, vond iedereen super langzaam en verschrikkelijk etc. En mijzelf echt heel leuk. Hoefde ook niet meer te eten..

Nee hou het bij ritalin dat vind ik al best heftig

Hersenspinsel: ik werd van ritalin depressief, down en lusteloos, en met dex weer 'mezelf' maar dan wat gerichter. Zou jij, omdat je van jezelf een blij persoon bent (en ik niet?) dus 'normaal' zijn met ritalin en 'hyperdepieper' met dex? (geweldig woord, zo omschreven mn ouders of juffen ofzo vroeger mijn buien)

Niet meer hoeven eten, tja ik had gisteren een pizza gehaald 'want je moet toch wat eten 's avonds' (laatste tijd doe ik dat niet meer en val een beetje hard af). Was de oven kapot .

Hierbij een verhaal van iemand van mijn werk. Het is op intranet geplaatst dus daarom geen directe link. Ik vind het goed geschreven daarom deel ik het met jullie.. Het is wel lang en moest zelf herhaaldelijk gedeeltes weer opnieuw lezen omdat ik weer ergens anders met mijn gedachte zat.

Het verhaal....

Gelukkig!?!?…Ik heb ADD.

De woorden van de psycholoog komen aan als een mokerslag. Voor de tweede keer in mijn leven heb ik een niveau test laten doen en voor de 2e keer is daaruit gekomen dat mijn werk en denk niveau op LBO niveau zit. Dat kan toch niet! Ik heb mijn HAVO diploma op zak. Zou het dan echt zo zijn?

We praten nog wat verder, ook over persoonlijke zaken, tot de psychologe ineens zegt “heb je wel eens aan ADD gedacht?” Ik vraag “je bedoelt dat ik heel druk ben? nee joh, dat ben ik juist helemaal niet”. “Nee” zegt zij “jij bedoelt nu denk ik ADHD, ik bedoel ADD”.

Thuisgekomen zoek ik via google naar “ADD” en wat ik daar lees veroorzaakt voor de 2e keer op die dag een enorme schok maar dit keer is het niet negatief. Dit gaat over mij. Ik ben niet raar en zonderling en ik ben niet zo’n enorme loser als ik mijn hele leven gedacht had. Ik ben een doodnormale ADD-er. Een enorme hoeveelheid puzzelstukjes vallen ineens op hun plaats.

Een enorme huilbui dient zich aan want ik ben zo enorm blij dat ik dit weet, maar ik ben tevens zo verdrietig dat ik hierdoor ook zoveel kansen heb gemist…. En ik realiseer me dat ook mijn kinderen dit hebben.



Wat is ADD eigenlijk?

Maar wat is dat ADD nu precies? Er zijn gelukkig tegenwoordig een heleboel boeken die daar een precies antwoord op kunnen geven.

Voor mij betekent het hebben van ADD dat alle informatie van buiten wel in mijn hersens aankomt maar er vindt geen filtering en geen prioritering op deze informatie plaats. ALLES wordt opgeslagen en ALLES is even belangrijk. En helaas houden mijn hersens NIET bij WAAR die informatie is opgeslagen. Als mijn hersens een harde schijf van een computer zijn vindt er geen indexering plaats. Alle informatie is dus wel aanwezig maar het is een grote chaos en als ik informatie nodig heb, dan moet ik mijn complete hersenpan door op zoek naar die informatie.

Omdat je vaak in je eigen hoofd de weg kwijt bent wordt er vaak van mensen met ADD gezegd dat ze dromerig overkomen.

Het schijnt allemaal te komen doordat de gegevens uitwisseling in je hersens door een gebrek aan dopamine niet/anders functioneert.

Alleen als ik gestrest ben en ik heel veel adrenaline aanmaak functioneer ik als een “normaal” mens, in stress-situaties wordt er wel voldoende dopamine aangemaakt. Het rare is dat ik mij op stressmomenten vaak ook dingen herinner die ik een tijd daarvoor nodig had en waar ik toen niet op kon komen maar waar ik nu niets meer aan heb. Zo probeerde ik twee weken geleden op de naam van een liedje te komen. Dat lukte toen niet maar nu ik enorm gestrest ben, omdat ik weer eens veel te laat ben, en net nu ik de naam van dat liedje niet meer nodig heb, herinner ik me de titel ineens wel… zucht..

De informatie gaat ongeprioriteerd en ongefilterd mijn hersenen in en het komt er vaak ook zo weer uit. Ik kan daardoor nogal breedsprakig zijn.



Ja…. en wat is het probleem nu eigenlijk?

Is dat dan echt allemaal zooo lastig dan? Nou, dat kan het behoorlijk zijn.

Doordat de binnenkomende informatie niet gefilterd wordt en niet geprioriteerd wordt komt echt alles binnen en ben je heel snel afgeleid. En doordat de weggeschreven informatie niet goed terug kan vinden ben je vaak vergeetachtig en is het moeilijk om direct verbanden te leggen.

Soms lukt het je in een rustige omgeving om wel te concentreren. Heel goed zelfs. Zo goed dat er juist geen andere prikkels van buitenaf binnenkomen, de zogenaamde hyperfocus… en dat is ook soms weer lastig…

Ik kan me herinneren dat ik als kind heel vaak op mijn kop kreeg. De lagere school was geen pretje. OF de meester of juf dacht dat ik dom was omdat ik niet zo snel dingen begreep en ik werd ook zo behandeld en kreeg heel veel simpele extra opgaven mee naar huis. OF men dacht dat ik lui was, immers, als ik uiteindelijk iets wel begreep schoot ik klasgenoten voorbij… dus blijkbaar was ik toch zo dom niet maar waarom had ik dan nooit mijn werkjes op tijd af?… dat moest wel luiheid zijn. Dus ook dan kreeg ik als straf extra werk mee naar huis.

Doordat de informatie even de tijd nodig heeft om goed verwerkt te worden ben ik ook nooit ad-rem geweest. Helaas ben je dan dus ook een makkelijk slachtoffer voor verbale pesterijtjes.

De middelbare school was al niet veel anders. Tot grote frustratie van mijn ouders was mijn kamer altijd een enorme puinhoop, was ik altijd dingen kwijt (schoolboeken, agenda, fiets- en huissleutels, kleding), was altijd te laat (ik moest immers mijn sleutels en mijn agenda nog zoeken…), had zelden mijn huiswerk af (als ik mijn agenda überhaupt al had gevonden en wist WAT ik ook alweer moest maken) en had door deze dingen de grootste moeite met school. Ook hier gold weer; dat moest luiheid zijn want ik kon dingen zeggen en soms verbanden leggen die je van een echt dom iemand niet kon verwachten.



Welcome into my head

Ook nu is het volgen van een cursus nog een hele opgave. Vooral als die ene medecursist met zijn voet muziekdeuntjes zit te tikken en de ander die met zijn pen zit te klooien, er buiten een eekhoorn in de boom voorbij roetst, de leerlingen van de school naast het leslokaal pauze hebben en buiten lopen, het papier wat aan de muur hangt continue beweegt doordat het raam openstaat. Alle deze informatie komt binnen en heeft dezelfde prioriteit als het cursus materiaal en alles wat de docent te vertellen heeft. Dat is behoorlijk wat informatie die je hersens te verwerken hebben en aan het eind van een cursusdag ben je doodop. Ook na de cursus blijft mijn hoofd nog héél druk bezig met het verwerken van al die informatie. Ik ben blij als ik uiteindelijk om 03.30 ’s nachts in slaap val.

De volgende dag voel je je compleet gebroken. Gelukkig heb je van vorige cursus ervaring geleerd en heb je deze dag vrij genomen. De kinderen zijn naar school en komen pas over een uurtje weer thuis. Nog mooi een uurtje om op het gemak het cursus materiaal nog een keer door te nemen. Hopelijk beklijft er nu wel iets. Het is thuis lekker rustig nu er niemand thuis is en blijkbaar werkt iedereen in de straat, het is uitgestorven. Eerst maar even een zelfgemaakte cappuccino met de melkklopper en een tosti maken, lekker.. Alvast even de melk opzetten en de tosti in de pan.. Zo boek erbij… Ineens wordt je opgeschrikt doordat de kinderen op het raam staan te slaan… Ik was zo verdiept in mijn boek… Er is meer dan een uur voorbij, de melk is drooggekookt, de tosti verbrand en de deurbel heb ik ook helemaal niet gehoord… arme kinderen…

Snel even een broodje smeren. Hè de jongste kan niet op zijn vaste plek aan tafel zitten omdat daar nog een wasmand met handdoeken staat. Snel even opvouwen en naar de badkamer brengen. Ik zeg tegen de jongste dat ik even naar boven loop en zo weer terug ben. Onderweg naar de badkamer zie ik daar de i-pod van mijn oudste liggen…maar even naar zijn kamer brengen. Op zijn kamer zie ik een flacon haargel die in de badkamer hoort. In de badkamer realiseer ik me dat mijn haar eigenlijk een wasbeurt nodig heeft en wel nu. Als ik mijn haar gedroogd heb bedenk ik me dat het eigenlijk zonde is dat ik die nieuwe oorbellen nog niet gedragen heb, snel even pakken, he daar ligt dat boek waar ik in aan het lezen ben, welk hoofdstuk was ik ook alweer. Ik kijk op de klok. Kwart voor één alweer. Shoot! De kinderen moeten bijna weer naar school en de jongste heeft waarschijnlijk nog niet gegeten, omdat hij waarschijnlijk ‘vergeten’ is om te eten, omdat hij bezig is met iets anders…hij heeft het niet van een vreemde….dat wordt opschieten. FOCUS!



Om mijn werk loopt het niet zo lekker als volgens mijn eigen normen zou moeten… Ik heb net een nieuwe leuke uitdagende plek. Het gaat om een functie die me op het lijf geschreven is. De nieuwe collega, die me inwerkt, heeft van oud collega’s begrepen dat ik een energiek iemand ben. Iemand die wel van aanpakken weet. Zo iemand hebben ze net nodig. In haar enthousiasme stort ze een enorme hoeveelheid informatie over me uit.
Maar van die enorme aanpakker ziet zij weinig terug. Ik ben best wel teruggetrokken en zelfs even iemand bellen of bij iemand langslopen lijkt al teveel moeite te zijn. Ik lijk wel bang om mensen te benaderen. Wat jammer… want ze hadden net zo’n aanpakker met communicatieve vaardigheden nodig en ik voldoe daar totaal niet aan.

Wat zij zich niet realiseert (maar hoe kan ze ook, ze weet het nog niet) is dat ze me overlaadt met informatie en dat die hoeveelheid zo groot is dat ik helemaal stilval. Ik zit ook nog eens vlakbij het koffiezetapparaat en de printer, op de nieuwe kamer zitten 12 collega’s en vooral de mensen in het middenblok hebben nogal veel aanloop van andere collega’s. Ik hoor continue mensen voorbij komen en vang continue gesprekken op. Er komen continue prikkels binnen. Concentreren is onmogelijk geworden. De spreekwoordelijke dijk is nu zo lek als een mandje. De prikkels en informatie gutsen over de dijk heen en ik weet nu niet meer welk gat ik het eerst moet dichten. Het verlamt me. Er komt NIETS meer uit m’n handen.

De dag daarop kom ik alweer voor de vierde keer te laat bij de dagstart. Door de informatie overload van de afgelopen week kan ik ’s avonds niet in slaap komen en ’s morgens kom ik met de allergrootste moeite uit bed. Ik ben nog maar net begonnen bij dit team en het feit dat ik nog niks heb opgeleverd, maar wel een paar keer te laat ben gekomen kunnen maar zo als signaal van ongemotiveerdheid opgevat worden.

Ik voel me enorm schuldig. Gelukkig heb ik een werkplek die ik overal kan gebruiken. De tijd die ik vandaag verprutst heb kan ik nog goed maken door ’s avonds thuis nog wat proberen te doen. ’s Avonds is het thuis rustig en probeer ik zoveel mogelijk vragen via mail bij collega’s uit te zetten. Hopelijk reageren zij ook via de mail en gaan ze me niet bellen. Als ze bellen krijg ik weer zo’n informatie stortvloed over me heen. Per mail kan ik op m’n gemak lezen wat er nu echt staat en ook opslaan zodat het eventueel later nog eens terug te lezen is.

Deze situatie is tijdelijk. Uiteindelijk komt ook bij deze functie weer het moment dat m’n hersens alle informatie juist hebben weggeschreven en dat de kwartjes massaal vallen en dat ik weer productief wordt maar zo’n eerste periode bij zo’n team valt toch iedere keer zwaar tegen.

Ik weet dat het best gezond voor mij en het bedrijf is om van tijd tot tijd van team te wisselen. Ik ontwikkel me daardoor en krijg een ruimere kijk op zaken. Echter de moeite die het me in het begin bij het nieuwe team kost is zo groot dat het voldoende reden is om maar zo lang mogelijk op een plek te blijven zitten. Als ik me er dan uiteindelijk toe zet moet ik van mezelf als de allerbeste door de zure appel van het opnieuw ergens beginnen heen bijten.



Compensatiegedrag; Lena Lijstje!

Soms is het hebben van ADD best wel lastig. Niet alleen voor je omgeving maar ook voor jezelf. Als je vier keer te laat bij een dagstart komt schaam je je kapot. Dat geldt ook als je je voor de derde keer aan die nieuwe collega voorstelt omdat de informatie over die nieuwe collega op een hectisch moment op een onhandige plek in je hersens is opgeslagen. En als je alweer voor de vijfde keer je fietssleutels kwijt bent waardoor je te laat op je afspraak bent word je daar ook erg moe van. En we zullen het er maar niet over hebben hoe je je voelt als je leidinggevende zich toch wel een beetje geïrriteerd uit omdat je nu al voor de 6e week achtereen vergeten bent je TWR in te vullen.



De meeste ADD-ers doen wat ik dus ook al geruime tijd doe. Orde, structuur en regelmaat. Alles wordt bijgehouden in lijstjes. Er is zelfs een lijstje met welke lijstjes je waar allemaal bijhoudt. Alle spullen hebben hun eigen vaste plek (degene die mijn sleutels verhangt kan de wind van voren verwachten….). Alles wordt in een logische structuur gegoten (t-shirts op volgorde in de kast zodat ik precies weet waar dat witte shirt met korte mouw en kanten voorkant kan vinden) en als je altijd dingen op dezelfde tijdstippen doet valt er voor mij ook wel mee te leven. Alles in je elektronische agenda zetten met geluidsignalen helpt ook (mits je die het apparaat waar die agenda op staat maar altijd op zijn vaste plek zet ;-)). Maar het is een broos evenwicht. Een afwijking in deze militaristische structuur zorgt ervoor dat de altijd op de loer liggende chaos weer toeslaat.



Bij de pakken neerzitten?

Het hebben van ADD is absoluut geen reden en ook absoluut geen excuus om bij de pakken neer te gaan zitten. De meeste mensen met een bepaalde tekortkoming zijn prima in staat om dat op de een of andere manier te compenseren. Zo ook mensen met ADD (bv mbv het bijhouden van lijstjes).

Het hebben van ADD heeft soms ook zijn voordelen. De meeste mensen die ADD hebben kunnen vaak moeilijk direct verbanden leggen. De informatie wordt echter wel weggeschreven in de hersenen en daar worden alsnog deze verbanden aangelegd maar op een andere manier als bij “normale mensen”. Daardoor kunnen zij vaak verbanden leggen die voor mensen, die geen ADD hebben, onlogisch zijn. Mensen met ADD kunnen meestal goed “out of the box” denken zij worden daarom ook vaak als creatieve denkers bestempeld.



Ben jij normaal?

Ieder mens is redelijk uniek en bijzonder. Ieder mens heeft zijn eigen eigenaardigheden en ook DE ADD-er bestaat niet. Wat de norm is wordt vaak bepaald door waar er het meeste van zijn en helaas zijn bedrijven ingericht op hoe mensen volgens die norm zijn.

Bedenk daarbij eens, dat als alleen mensen met ADD (of mensen met een donkerdere huiskleur, mensen met een haakneus, mensen met asperger of mensen met flaporen…) kinderen zouden krijgen, dat dan over een paar generaties het hebben van die afwijking “normaal” is en dat dan ook bedrijven ook zijn toegerust op mensen met die afwijking.

Helaas is het nu nog de realiteit dat er over ADD weinig bekend is bij bedrijven. Mensen met ADD worden vaak als chaotisch en daarom als bedrijfsrisico gezien.

Toen ik aan een paar collega’s vertelde dat ik ADD had, en wat dat inhield, was men stomverbaasd. Jij bent zo over gestructureerd…of men reageerde alsof ik ineens volslagen debiel was geworden. Ik kreeg nog net geen plakje worst aangeboden, zoals men vroeger bij de slager wel eens aan kinderen gaf.

Het vertellen dat je ADD hebt kan zelfs gevaarlijk zijn omdat je je soms door onwetendheid op een bepaalde plek geweigerd kan worden. Dat terwijl er een hoop mensen met ADD zijn die juist enorm gestructureerd kunnen werken, hardwerkend kunnen zijn, creatieve oplossingen kunnen aandragen kortom net zo als al die andere medewerkers kunnen zijn, als ze de kans maar krijgen.



Hoe kun jij als collega of leidinggevende helpen?

aan mij persoonlijk te vragen hoe je mij kunt helpen. Niet iedereen met ADD is hetzelfde dus hoe je iemand kunt helpen is voor iedereen verschillend
mij gewoon een kans te geven, ik heb vaak wat moeite bij nieuwe dingen en nieuwe informatie maar uiteindelijk land het wel.
je te realiseren wat ADD inhoud. Ik ga vast een keer te laat komen. Ik ga wel eens wat vergeten. Ik ga me vast nog een keer aan een nieuwe collega 2 of meer keer voorstellen. Ik doe dit echter niet expres en zal er alles aan doen dit te voorkomen.
mij niet op één moment te overladen met informatie of mij de kans te geven deze informatie na te lezen of te verwerken.
er geen drama van te maken als ik soms een mailtje naar je stuur ipv je op te bellen of langs te lopen. Dat is niet omdat ik je niet aardig vind maar omdat ik geschreven informatie beter kan verwerken.
mij niet in een hele drukke werkruimte te laten werken. Met 12 drukke mensen op een kamer of op een kamer naast het koffiezet apparaat maak je me het heel moeilijk.
je te realiseren dat ik ook maar een mens ben net zoals jij en ik ook gewoon met respect behandelt wil worden net zoals ik jou behandel.

[ Bericht 0% gewijzigd door DocWho op 28-04-2014 14:08:30 ]

Dit is toch niet per se add? Ook adhd?

Zou kunnen ADD en ADHD liggen heel dichtbij elkaar..

quote:

Op maandag 28 april 2014 13:44 schreef DocWho het volgende:
Zou kunnen ADD en ADHD liggen heel dichtbij elkaar..

Ja herken mij er wel in

Ik lees dat er veel mensen zijn die Ritalin gebruiken, ik heb het wel een tijdje gebruikt maar ik kreeg er helaas hartklachten van. Ik werd er gewoon helemaal bleek van en uiteindelijk heeft mijn moeder gebeld naar mijn dokter, en die heeft gezegd dat ik meteen acuut moest stoppen. Toen heb ik mijn bloeddruk laten opmeten en die was ook gewoon veel te hoog. Ik heb een tijdje geen medicijnen hoeven te gebruiken maar ik ben zelf weer begonnen aan Risperdal. Ik moet zeggen dat ik mezelf heel rusteloos vind, ik moet altijd wel iets doen. Normaal wandel ik nooit maar ik loop nu maximaal drie keer per dag buiten. Ik heb ook niet meer zo trek in eten, maar wanneer ik echt iets eet wat ik lekker vind, bijvoorbeeld ijs. Dan kan ik er wel meteen twee bakken van weg eten.

quote:

Op maandag 28 april 2014 16:06 schreef d4v1d het volgende:
-fout topic

Haha ja snapte het al niet helemaal..

quote:

Op maandag 28 april 2014 13:41 schreef Probability het volgende:
Dit is toch niet per se add? Ook adhd?

Veel dingen uit het verhaal klinken voor mij ook als ADHD.

quote:

Op maandag 28 april 2014 13:44 schreef DocWho het volgende:
Zou kunnen ADD en ADHD liggen heel dichtbij elkaar..

Zijn de meningen over verdeeld. Heb hier ooit een link naar een onderzoek gepost waarin stond op welke manier ADD een andere stoornis is dan ADHD. Bekeken vanuit de oorzaak van beide stoornissen. Volgens dat onderzoek zouden echte ADD-ers niet snel afgeleid zijn maar eerder snel verveeld. Zie: http://www.sadd.nl/Deskundigen/Diamond.pdf

Ik kan mij nog steeds ontzettend erg vinden in de strekking van dat onderzoek. Ik wordt bijvoorbeeld echt niet afgeleid door een voorbijlopend eekhoorntje, iemand die wat te roepen staat of weet ik veel wat. Als mijn kop echter iets oppakt wat ik interessanter vind dan wat er op dat moment aan de gang is, dan ben je me kwijt.
Voorbeeld: Jij verteld me een verhaal, en ergens in dat verhaal zeg je dat je erg lang op de lift staat te wachten. Dat kan voor mij aanleiding zijn om in mn kop ineens te gaan bedenken waarom we altijd zo lang op de lift moeten wachten, of daar geen betere oplossingen voor zijn, waarom moeten we nog steeds op een knopje drukje en gebruiken we niet gewoon een lichtsensor voor het 'roepen' van de lift? Ondertussen wordt er natuurlijk gewoon verder verteld en dan is het ineens "Yo Fes luister je nog wel?" of ik begin ineens een gesprek over liften en lichtsensoren en heeft mijn gesprekspartner ineens zo'n 'waar the fuck komt dit nou weer vandaan reactie'...
In ieder geval heb ik dus echt geen enkel fucking idee waar de rest van het gesprek over ging. Ik zie dat 'zoning out' echt als een ADD trekje en niet echt als ADHD maar ben benieuwd wat jullie daarover denken.

quote:

Op dinsdag 29 april 2014 10:56 schreef Fes1-2 het volgende:

[..]

Ik kan mij nog steeds ontzettend erg vinden in de strekking van dat onderzoek. Ik wordt bijvoorbeeld echt niet afgeleid door een voorbijlopend eekhoorntje, iemand die wat te roepen staat of weet ik veel wat. Als mijn kop echter iets oppakt wat ik interessanter vind dan wat er op dat moment aan de gang is, dan ben je me kwijt.
Voorbeeld: Jij verteld me een verhaal, en ergens in dat verhaal zeg je dat je erg lang op de lift staat te wachten. Dat kan voor mij aanleiding zijn om in mn kop ineens te gaan bedenken waarom we altijd zo lang op de lift moeten wachten, of daar geen betere oplossingen voor zijn, waarom moeten we nog steeds op een knopje drukje en gebruiken we niet gewoon een lichtsensor voor het 'roepen' van de lift? Ondertussen wordt er natuurlijk gewoon verder verteld en dan is het ineens "Yo Fes luister je nog wel?" of ik begin ineens een gesprek over liften en lichtsensoren en heeft mijn gesprekspartner ineens zo'n 'waar the fuck komt dit nou weer vandaan reactie'...
In ieder geval heb ik dus echt geen enkel fucking idee waar de rest van het gesprek over ging. Ik zie dat 'zoning out' echt als een ADD trekje en niet echt als ADHD maar ben benieuwd wat jullie daarover denken.

Wat je nu schrijft daar herken ik mij ook in. Er hoeft maar iets in een gesprek (of cursus) interesant zijn of me herinneren aan een bepaalde situatie en dan ben ik ook op mijn eigen planeet. Dit is volgens mij echt ADD.

Het verhaal daar zitten aspecten van bij de in. Er is immers ook een tussen diagnose mogelijk.
Maar in mijn beleving is ADHD van een andere strekking dan ADD ookal ligt het dicht bij elkaar.

Dank voor het pdfje.

quote:

Op dinsdag 29 april 2014 10:56 schreef Fes1-2 het volgende:

Zijn de meningen over verdeeld. Heb hier ooit een link naar een onderzoek gepost waarin stond op welke manier ADD een andere stoornis is dan ADHD. Bekeken vanuit de oorzaak van beide stoornissen. Volgens dat onderzoek zouden echte ADD-ers niet snel afgeleid zijn maar eerder snel verveeld. Zie: http://www.sadd.nl/Deskundigen/Diamond.pdf

Ik kan mij nog steeds ontzettend erg vinden in de strekking van dat onderzoek. Ik wordt bijvoorbeeld echt niet afgeleid door een voorbijlopend eekhoorntje, iemand die wat te roepen staat of weet ik veel wat. Als mijn kop echter iets oppakt wat ik interessanter vind dan wat er op dat moment aan de gang is, dan ben je me kwijt.
Voorbeeld: Jij verteld me een verhaal, en ergens in dat verhaal zeg je dat je erg lang op de lift staat te wachten. Dat kan voor mij aanleiding zijn om in mn kop ineens te gaan bedenken waarom we altijd zo lang op de lift moeten wachten, of daar geen betere oplossingen voor zijn, waarom moeten we nog steeds op een knopje drukje en gebruiken we niet gewoon een lichtsensor voor het 'roepen' van de lift? Ondertussen wordt er natuurlijk gewoon verder verteld en dan is het ineens "Yo Fes luister je nog wel?" of ik begin ineens een gesprek over liften en lichtsensoren en heeft mijn gesprekspartner ineens zo'n 'waar the fuck komt dit nou weer vandaan reactie'...
In ieder geval heb ik dus echt geen enkel fucking idee waar de rest van het gesprek over ging. Ik zie dat 'zoning out' echt als een ADD trekje en niet echt als ADHD maar ben benieuwd wat jullie daarover denken.

Ik merk dat vaak met bijvoorbeeld verjaardagen.
Als ik dan een beetje tussen twee groepjes in zit... Bij de ene gaat het gesprek over ditjes, bij de andere over datjes.
Ik heb dan zo vaak dat ik dan niet weet naar welk verhaal en dus groepje ik moet gaan luisteren/meepraten.

Vaak probeer ik dan maar gewoon te luisteren naar het ene gesprek, maar pik ineens iets interessants op vanuit het andere gesprek wat me dus weer afleid van het ene gesprek..
En daarna! ja! Daarna doen we het natuurlijk nog 's fijn andersom: Ik luister naar het andere gesprek, dan pik ik weer iets interessant(er)s op uit het ene gesprek dat me weer afleid van het andere gesprek, etc.....
Uiteindelijk krijg ik van beide gesprekken maar iets van een kwart mee en had ik net zo goed naar geen van beide kunnen luisteren.

quote:

Op dinsdag 29 april 2014 14:32 schreef Selyn het volgende:

[..]

Ik merk dat vaak met bijvoorbeeld verjaardagen.
Als ik dan een beetje tussen twee groepjes in zit... Bij de ene gaat het gesprek over ditjes, bij de andere over datjes.
Ik heb dan zo vaak dat ik dan niet weet naar welk verhaal en dus groepje ik moet gaan luisteren/meepraten.

Vaak probeer ik dan maar gewoon te luisteren naar het ene gesprek, maar pik ineens iets interessants op vanuit het andere gesprek wat me dus weer afleid van het ene gesprek..
En daarna! ja! Daarna doen we het natuurlijk nog 's fijn andersom: Ik luister naar het andere gesprek, dan pik ik weer iets interessant(er)s op uit het ene gesprek dat me weer afleid van het andere gesprek, etc.....
Uiteindelijk krijg ik van beide gesprekken maar iets van een kwart mee en had ik net zo goed naar geen van beide kunnen luisteren.

Ik ga met verjaardagen of grote feesten regelmatig naar de wc. Niet omdat ik moet maar om rust te krijgen. Er komt dan zoveel informatie binnen dat is super vermoeiend.
Ook als een collega mij wat wil vertellen of uitleggen wat lang duurt dan ben ik ook weg.

Een vergadering na 15:00 uur is voor mij ook fataal. De kans dat ik in slaap val is bijna 75% of het moet echt iets super interesant zijn.
Ik ben ook regelmatig in slaap gevallen tijdens concerten in Ahoy(o.a. Moby).

quote:

Op dinsdag 29 april 2014 14:12 schreef DocWho het volgende:

[..]

Wat je nu schrijft daar herken ik mij ook in. Er hoeft maar iets in een gesprek (of cursus) interesant zijn of me herinneren aan een bepaalde situatie en dan ben ik ook op mijn eigen planeet. Dit is volgens mij echt ADD.

Het verhaal daar zitten aspecten van bij de in. Er is immers ook een tussen diagnose mogelijk.
Maar in mijn beleving is ADHD van een andere strekking dan ADD ookal ligt het dicht bij elkaar.

Dank voor het pdfje.

Herken ik wel maar ik heb volgens mij duidelijk adhd (of iig gecombineerd )

Lees nu Hyper Sapiens

Is het iets?

De laatste weken erg druk op werk, kom vaak niet eens aan fatsoenlijk reageren op mail toe of het bijlezen van rapportages.

Al uit de bewonerskrant geflikkerd omdat mijn artikelen net niet op tijd klaar waren, was anders alleen te doen als ik in mijn vrije tijd zou gaan werken.

En ik werk onregelmatig. Ok, prima, maar laatste tijd regelmatig een serie van drie dagen werk, dagje vrij, vier dagen werk, twee dagen vrij, vier dagen werk, dan weer vijf dagen vrij.

Vooral na lange reeksen heb ik de eerste twee, drie dagen nodig om bij te komen en mijn opgeschort huishoudelijk werk uit te voeren...

Ben daar wel een beetje klaar mee gezien ik per week max vier dagen hoor te werken waar vijf diensten binnen zeven uitzondering zou moeten zijn.
Zeven dagen in acht vind ik niet te harden, al heb ik daarna een week vrij.

quote:

Op woensdag 30 april 2014 11:48 schreef Skull-splitter het volgende:
Is het iets?

De laatste weken erg druk op werk, kom vaak niet eens aan fatsoenlijk reageren op mail toe of het bijlezen van rapportages.

Al uit de bewonerskrant geflikkerd omdat mijn artikelen net niet op tijd klaar waren, was anders alleen te doen als ik in mijn vrije tijd zou gaan werken.

En ik werk onregelmatig. Ok, prima, maar laatste tijd regelmatig een serie van drie dagen werk, dagje vrij, vier dagen werk, twee dagen vrij, vier dagen werk, dan weer vijf dagen vrij.

Vooral na lange reeksen heb ik de eerste twee, drie dagen nodig om bij te komen en mijn opgeschort huishoudelijk werk uit te voeren...

Ben daar wel een beetje klaar mee gezien ik per week max vier dagen hoor te werken waar vijf diensten binnen zeven uitzondering zou moeten zijn.
Zeven dagen in acht vind ik niet te harden, al heb ik daarna een week vrij.

Ja interessant boek, goed geschreven. Positief en wetenschappelijk ook.

Crap, ik vertrek zondag met het vliegtuig naar <land weggehaald, iig EU>. Ik dacht netjes te regelen door even een geneesmiddelenpaspoort te gaan halen maar nu hoor ik net dat dat niet voldoende zou zijn en er eigenlijk nog een aanvullende verklaring nodig zou zijn. Dat gaat niet meer op tijd lukken.

Heeft iemand praktijkervaring ermee hoe de kansen liggen dat dit serieuze problemen gaat opleveren? Het gaat trouwens maar om 1 strip.

edit: het lijkt nogal mee te vallen als ik zo google. De apotheek heeft het misschien wat erg zwart/wit gesteld.

[ Bericht 6% gewijzigd door CafeRoker op 02-05-2014 12:34:20 ]

Zojuist bij de arts geweest voor de uitslag van de tests tbv de diagnose. Ik ben geslaagd

quote:

Op vrijdag 2 mei 2014 18:52 schreef CafeRoker het volgende:
Zojuist bij de arts geweest voor de uitslag van de tests tbv de diagnose. Ik ben geslaagd

Gefeliciteerd? Lang tegen opgezien om de test te doen? Heb je verwachtingen voor nu je de uitslag hebt?

quote:

Op zaterdag 3 mei 2014 14:09 schreef abraham het volgende:

[..]

Gefeliciteerd? Lang tegen opgezien om de test te doen? Heb je verwachtingen voor nu je de uitslag hebt?

Mwoah, van het labeltje word ik niet warm of koud omdat ik de uitslag eigenlijk al wist. Als is het wel wat makkelijker om 'ik heb' ipv 'ik denk dat ik heb' te zeggen als je bekijkt wat voor een stigma aan internet-zelfdiagnoses hangt. Ik zag eerlijk gezegd vooral tegen het praktische gedoe op om het rond te krijgen en die formele diagnose was toch echt nodig om ritalin te krijgen. Blij dat dat geregeld is.

Wel ben ik verrast dat het op 'combined type' uitgekomen is. Ik had zuivere add verwacht omdat ik mezelf niet zo heel hyper vind. Maar blijkbaar is innerlijke onrust ook een criterium.