Hallo allemaal,
Al zo'n 3 jaar heb ik een 'gewone' vriend. Vooral toen we elkaar net kenden merkten we dat het goed klikte en we gingen veel met elkaar om, spraken bijna 4 keer in de week af en deden dingen samen, chillen, zoals vrienden dat met elkaar doen.
Nadat we elkaar iets meer dan een jaar kenden gingen we na een avond stappen, zoals we dat wel vaker doen, naar huis. Ik had toen iets bij hem laten liggen, dus hij zei in de kroeg al, oh, dan blijf je toch gewoon slapen. Wat fijn was, omdat ik anders een heel eind naar huis moest lopen.
Echter die nacht waren we een beetje aangeschoten, en het klikt misschien stom, maar hij had een tweepersoonsbed en daar lagen we in. Op een gegeven moment raakten onze voeten elkaar aan en ik merkte dat het een soort voetjevrijen werd. Van het een kwam het ander en toen hebben we dus voor het eerst wat dingen die met seks te maken hebben gedaan.
Dagen daarna was het beetje vreemd, maar het stomme is: twee weken later zaten we in de bus terug naar huis na opnieuw een kroegbezoek, en toen vroeg hij aan mij of ik 'bij zijn halte' uitstapte. Redelijk duidelijk waarom natuurlijk, blijkbaar vond hij het weer leuk om samen te zijn die nacht.
Daarna is het eigenlijk alleen maar gek geworden, ik werd geloof ik verliefd op hem, deed veel meer mijn best bij hem en probeerde hem te bewijzen dat ik alles voor hem zou doen. Nu zijn we dus al 3 jaar verder, talloze keren seks gehad, zo'n 30 keer per jaar.
Het stomme is: de ene maand gaat het ineens zo slecht, zoals nu. Hij negeert me dan na een paar korte antwoordjes op Whatsapp bijvoorbeeld. Ik word vervolgens boos en laat dat merken. Nu heb ik (ja, heel kinderachtig) hem verwijderd op Facebook om te laten zien dat ik er nu echt klaar mee was. Daar heb ik nu, paar dagen later, al weer spijt van. Ik hou gewoon blijkbaar te veel van hem en voor mijn gevoel gooi ik veel te veel weg als ik hem niet meer zou spreken.
Samengevat: Probleem is dat sinds de afgelopen maanden we misschien nog maar eens in de twee weken afspreken, dus minder doen, ik het gevoel krijg alsof ik genegeerd word, maar ik hem absoluut niet kwijt wil en dus kwaad word als hij dat doet.
Iemand tips wat ik nu het best kan doen? Moet ik (voor de zoveelste keer) sorry zeggen of iets anders doen om hem te laten snappen dat ik het niet fijn vind genegeerd te worden. Ik denk nu zo vaak terug aan vroeger, hoe leuk het allemaal was, en wil zo graag dat het weer wordt als toen...