Einde relatie: had opluchting verwacht maar ben verward

Vandaag hebben we besloten (we zijn beide 30 jaar oud) om na 8 jaar onze relatie te beėindigen. Dit kwam niet geheel onverwacht, de laatste jaren gingen minder lekker een vooral de laatste 6 maanden hebben we veel gesproken over of we nog bij elkaar wilde blijven. Ik had me er vooral de laatste paar maanden bij neergelegd dat dit de waarschijnlijke uitkomst zou zijn en eigenlijk was ik daar heel okay onder. Ik was me al bezig een leven zonder elkaar voor te stellen, zelfs met de praktische zaken die daarbij horen (nieuwe woonruimte e.d.), en dit voelde eigenlijk wel als een spannend en nieuw begin. Ik denk dat ik genoeg had van de onderliggende spanningen in onze relatie een vooral verlangde naar de vrijheid van een alleenstaand bestaan.

We zijn altijd erg close geweest maar in de tweede helft van de relatie zijn we eigenlijk veel meer als vrienden komen te leven. De seksuele behoefte (vooral van mijn kant) was heel sterk afgenomen. Ik voelde me wel steeds meer seksueel aangetrokken tot anderen maar had het idee dat ik met die mensen nooit dezelfde emotionele connectie zou hebben.

Ik denk dat het feit dat we elkaars gedachten bijna konden lezen en zo op dezelfde golflengte leefden maakten denk ik dat we bij elkaar bleven. Misschien zodanig dat we ons nooit echt realistisch een leven zonder elkaar wilden of konden voorstellen.

Toen we vandaag besloten om er inderdaad een punt achter te zetten was mijn reactie alleen niet zoals verwacht. Dit zat er aan te komen en ik was het met dit besluit eens maar toen het opeens definitief werd voelde ik een ongelofelijke pijn. Ik kan dit met weinig vergelijken. Ik huil eigenlijk nooit maar heb dit nu veelvuldig gedaan en vraag me tegelijkertijd af: ben ik de grootste fout in mijn leven aan het maken?

Ik denk vooral terug aan de mooie herinneringen in onze relatie, al weet ik dat dit erg selectief is, en het voelt zo verkeerd om daar nu afstand van te doen. Het voelt als falen maar is het dat ook? In ben blij dat we elkaar oorspronkelijk hebben ontmoet en heb er geen spijt van ook al weet ik nu van deze uitkomst. Maar ergens ben ik bang dat ik over een tijd spijt ga krijgen en besef mijn grootste liefde te hebben laten gaan. Kent iemand dit gevoel?

Ik vraagt me ook af of ik ooit in staat zal zijn deze relatie, ondanks de uiteindelijke beėindiging, op een positieve manier te beschouwen: de ervaringen, de herinneringen, de dingen die we samen hebben beleefd, zonder dat het zoveel pijn doet. Het is zo'n groot en belangrijk deel van mijn leven geweest en nu ben ik bang dat ik het zal willen wegstoppen omdat het anders te zwaar is.

[ Bericht 3% gewijzigd door mahl12 op 25-03-2014 15:36:14 ]

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 15:35 schreef Deetch het volgende:
Aan een relatie moet je werken en jullie hadden dus moeten uitzoeken waar de seksuele behoefte was gebleven. Nu is het gebrek aan seksuele behoefte geinterpreteerd als dat jullie relatie niet goed zou zijn en zo te horen kom je er nu achter dat dat niet zo was.

Ik denk dat het probleem was dat we meer soulmates waren en onze relatie vooral platonisch werd. Mijn seksuele behoefte was er nog wel, maar ik voelde me niet meer seksueel aangetrokken tot mijn partner hoewel ik wel heel veel van hem hield en hem ontzettend respecteerde en vertrouwde.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 15:39 schreef PBateman1978 het volgende:
Je hebt 8 jaar een relatie gehad en vandaag verbroken, geef het eerst eens wat tijd voordat je je druk gaat maken over of je misschien nu niet de liefde van je leven hebt laten lopen....

Ja ik besef dat dat het meest logische is..

Het is meer dat ik opeens bevangen door paniek raakte, van "wat ben ik aan het doen, als dit niet de juiste beslissing is moet ik dat zo snel mogelijk realiseren voordat het te laat is".

Er zijn nog wel veel meer dingen die bijgedragen hebben aan het beėindigen van de relatie. Ik heb daar express niet over uitgeweid omdat het me meer over die algemene vragen ging op het gebied van twijfel, terugkijken, etc.

Overigens ben ik man en mijn ex-partner ook Wilde ik eigenlijk neutraal houden omdat ik niet denk dat het voor de essentie uitmaakt, maar is verder ook geen geheim.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 15:56 schreef awiebo het volgende:

[..]

soulmates en toch platonisch?

wat zit er meer achter dan alleen het gemis van de seksuele behoefte? wat is niet vaak seksen?

Ik ben jong en mag graag neuken maar zie mijzelf niet over 8 jaar met dezelfde regelmaat en hetzelfde tempo seks hebben als nu. Het lijkt mij ook normaal dat binnen een goede relatie de seks minder word. Als jouw seksuele behoefte afneemt is dat niet erg toch?

Waren er veel ruzies? Fantaseer jij of zij veel over anderen? Ben je gezelliger met anderen dan met hem? Heb je het idee dat je iets niet meer kan delen?

wat miste je in de relatie of wat zoek je in een nieuwe relatie?

daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar

Ik denk dat de relatie te veel veranderde van een liefdesrelatie naar een soort superhechte vriendschappelijke. Weet niet of daar iets aan te doen was geweest. Van mijn kant denk ik niet, dat ging gewoon zo vanzelf en ik denk niet dat ik die gevoelens weer kon aanwakkeren.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 16:01 schreef awiebo het volgende:

[..]

wat denk je te missen, wat je wel kan vinden in een nieuwe relatie. wat moet per se anders.

Als je dat duidelijk hebt voor jezelf dan heb je een juiste keuze gemaakt.

als je daar al aan twijfelt, dan is de beindiging bedenkelijk.

Eerlijk gezegd zie ik er juist wel naar uit om geen relatie te hebben. Om geen verantwoording af te leggen en mijn eigen ding te kunnen doen, niet eens zozeer op seksueel vlak. Ben nogal individualistisch ingesteld maar denk tegelijkertijd niet dat ik nooit meer een relatie zou willen hebben.

Bedankt voor de reacties. Ik denk dat ik het inderdaad allemaal wat meer tijd moet geven. Vrienden zou ik best willen blijven, maar ik ben bang dat mijn partner dat niet ziet zitten en afstand wil bewaren.