kinderen (8 en 11) betrekken bij crematie

Hoe sterk is de band tussen de kinderen en jouw moeder?

Je moeder verliezen is ongelofelijk kut. Goed dat je je kinderen hierbij wil betrekken. Ze zijn 8 en 11 dus het begrip 'dood' begrijpen ze wel. Mijn broertje is autistisch en het was voor hem denk ik moeilijk om zijn emoties te uiten toen mijn moeder overleed. Mijn advies is je kinderen wat tijd te geven met het lichaam van je moeder zodat ze zien en begrijpen dat ze dood is en niet meer wakker wordt.

Ik vond het persoonlijk fijn om ook alleen te kunnen zijn bij m'n moeder. Het geeft je tijd om na te denken, te rouwen en je kut te voelen, want dat is helemaal niet erg. Je kinderen gaan dat ook meemaken en dat is niet makkelijk. Het enige wat je dan kunt doen is ze bijstaan en er voor ze zijn. Wees niet bang je eigen emoties te tonen, te rouwen, in hun bijzijn. Ze begrijpen dat heus wel.

Heel erg veel sterkte ermee!

Pas wel op met dingen zeggen als 'niet meer wakker worden', straks durven ze niet meer te slapen

Hetzelfde geld voor 'oud zijn' en 'ziek zijn', een kindje dat ik ken was zwaar in paniek toen haar broertje griep had vlak nadat oma 'ziek was en dood ging' (en misschien dat dit met autistische kinderen nog erger is)

Afhankelijk van je geloof kan je nog zeggen dat de geest/de gedachten van oma in de hemel is ofzo, dat alleen haar lijf gecremeerd wordt.

Vwb het betrekken zou ik het zoveel mogelijk aan de kinderen zelf laten: geef ze de kans in de kist te kijken en oma nog eens aan te raken (waarschuw wel dat ze anders aan kan voelen!) maar forceer niks. Als het kan, neem dan foto's zodat ze later wel nog kunnen kijken hoe het was, als ze dat willen. Misschien willen ze bv de kist schilderen (kan ook nu, met oma er nog bij, dan kan ze t bewonderen)

Tijdens de crematiedienst zou ik ze ook vrij laten voor zover mogelijk. Misschien vader of een oom/tante van vaders kant inschakelen die standby staat om met de kinderen naar buiten te gaan als ze het niet meer trekken, zodat je zelf niets hoeft te missen van de dienst.

Heel veel sterkte voor jullie allevijf en de rest van de familie

Mijn zusjes hebben tekeningen gemaakt en dat bij onze vader in de kist gedaan als afscheid. Zij waren toendertijd 6 en 8. Wellicht is dat een idee? Kunnen de kinderen hun gevoelens kwijt op papier en de tekeningen blijven bij hun oma. Wij hebben ook gewoon in de kist gekeken en hem aangeraakt. zou er wel bij vertellen dat het koud en hard aanvoelt, en de keuze aan de kinderen zelf laten of ze dit willen of niet. Tenslotte hebben we met zijn allen op de laatste dag het deksel op de kist gedaan en dichtgemaakt. Ik weet natuurlijk niet wat je kinderen wel en niet aankunnen, maar wij vonden dit in ieder geval een goede ervaring en hebben zo goed afscheid kunnen nemen.
Heel veel sterkte ermee.

Ik kan alleen uit ervaring zeggen dat kinderen veel meer meekrijgen dan je verwacht en dat het voor hun heel belangrijk is dat je ze het gevoel geeft dat ze zelf ook af en toe iets bijdragen. Dat kan ook in de vorm van tekeningen (in de kist?) of een ballon oplaten met een briefje oid. Misschien is er een liedje dat je kinderen en je moeder delen, dat je kunt draaien? Of je kinderen iets te laten uitkiezen, kleur van de bloemen oid. Dan zijn ze betrokken zonder dat ze direct op dat moment iets hoeven te doen.

Mijn vader overleed onverwachts toen ik zes was en ik kan de hele week nog haarscherp herinneren. Veel scherper dan dat mensen om mij heen nog denken. Vooral het feit dat ik bijvoorbeeld niet naast mijn moeder mocht lopen, een klein stukje moest lopen terwijl mijn moeder met de auto ging ed, hebben diepe sporen achtergelaten. Ik begreep dan wel niet wat er precies gaande was, maar het gevoel buitengesloten te zijn was sterk.
Tegenwoordig beseft men tegenwoordig beter dat kinderen dit wel degelijk meekrijgen en zijn er ook veel stichtingen ed. Kijk bijvoorbeeld eens bij http://www.achterderegenboog.nl/

Vergeet overigens ook niet dat het minstens zo belangrijk is iemand 'levend' te houden door gewoon eens over iemand te vertellen, lievelingsmuziek op te zetten of zonder directe aanleiding iemands lievelingseten te eten. Klinkt wat gek, maar bij ons thuis werd mijn vader een zeer beladen onderwerp waarover niet meer gepraat werd omdat het te pijnlijk was. Het gevolg is dat ik tot op de dag vandaag vrijwel niets over hem weet; hij is niet ingevuld met leuke eigenschappen of gekke kleine weetjes. En dat er nooit meer over hem gesproken werd. Door iemand regelmatig zonder directe aanleiding ter sprake te brengen door een leuke herinnering te delen oid, hoe pijnlijk dat zeker voor jou in het begin ook is, blijft iemand gewoon bespreekbaar en onbeladen. Dat is ten eerste fijn en ten tweede zal het helpen om er mee om te gaan.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Wat rot bloempje dat het een beladen onderwerp werd... bij ons werden juist veel herinneringen opgehaald en kon je gewoon over je gevoelens praten. Dat is inderdaad een belangrijk punt. houd de gedachte aan oma levendig. Houd alles bespreekbaar. Er veel over praten is een deel van de rouwverwerking en dus heel belangrijk.

Wat ik heb geleerd is dat je een plek bedenkt waar de overledende naartoe gaat. Is diegene een sterretje in de hemel? Is diegene een engel geworden die op de wolken woont? Zoiets, maar dan met je eigen woorden. Laat de kinderen ook het verschil zien in de kamer van je moeder: Nu is ze er nog, straks ligt ze er misschien wel opgebaard (even voelen, want ze is koud en reageert niet meer) en daarna is de kamer leeg. En dan is hun oma dus een engeltje in de wolken geworden o.i.d.

Het kan zijn dat jouw kinderen een hoger niveau hebben dan voor wie ik dit heb geschreven hoor, dan kan je er misschien niets mee. Maar misschien ook wel