Mijn leven is even niet leuk meer

Het kan altijd goed zijn om dit met iemand te bespreken, een psycholoog wat jezelf al voorstelt. En een maatje vinden, kan gerust alleen altijd blijven opletten, dat van je zwakke positie geen misbruik word gemaakt. En wanneer je vrienden, een obstakel zijn om uit de kast te komen, is het maar de vraag of het echt je vrienden zijn

Ik zou beginnen met die vrienden te "ontvrienden" . Mensen die energie leegzuigen dan geven, hoef je niet in je leven te accepteren.

Vrienden moeten wat toevoegen, niet wat wegnemen. Sterkte met je moeder.

Ik zou in ieder geval proberen om nog zoveel mogelijk tijd met je moeder door te brengen. Heb je misschien geen andere familieleden waar je steun bij kunt vinden?

Je moet je afvragen wanneer de juiste tijd is om je gevoelens tot daad te laten komen. Ja, het leven in het dorp maakt je wat ongelukkig. Maar wil je de laatste tijd die je samen met je moeder hebt, deels gescheiden doorbrengen? En ik wil je er niet op veroordelen want ik ken je situatie niet en ik ben gelukkig nooit in een gelijke geweest, maar je moet jezelf echt even harde vragen stellen. En als je er echt voor wil kiezen om nu het moment aan te grijpen om weg te gaan, overleg het bij je moeder. Leg het subtiel neer, deel je twijfels. Misschien kan zij je twijfel wegnemen. Want een moeder wil niet een ongelukkige zoon achterlaten.
Wat betreft je vrienden, je zegt dat je niet emotioneel gehecht aan ze bent. Maar heeft dat er ook niet mee te maken dat zij je echte ik dan blijkbaar niet kennen? Ik neem aan uit je post dat ze niets weten van je geaardheid. Misschien voel je geen emotionele connectie met hen, omdat je je afstandelijk op stelt? After all laat jij niet het achterste van je tong zien. Je bent bang dat ze je misschien afkeuren, maar ik zou zeggen: it's worth the shot. Nu heb je niet veel aan ze, als je het vertelt kan het twee kanten op gaan: je krijgt er betere vrienden bij of je leert dat ze inderdaad echt niks waard zijn. Geloof me, je vindt heus wel nieuwe. Maar misschien ben je daar nu nog niet klaar voor, dus wederom, vraag jezelf af of dat dit het moment is.
En ja, misschien is het verstandig om naar een psycholoog te gaan, maar misschien is het ook eens handig om uit je slachtofferrol te kruipen en dingen aan te gaan pakken. Kies voor wat jij wil op dit moment; wil je weg uit je dorp en daarmee minder tijd met je moeder doorbrengen (minder de pijn zien die ze heeft, maar er ook minder voor haar kunnen zijn) of wil je dat toch nog even uitstellen? Wat je ook kiest, het is wat JIJ wil. Probeer het niet af te schuiven op de situatie waar je in zit, but take control.