Ik zit een beetje met een probleem waar ik wel wat advies en tips in kan gebruiken. Over een aantal maanden gaan mijn vriend en ik trouwen en naast al het andere wat we nog moeten regelen, moeten we de gastenlijst ook nog definitief maken.
Ik werk op een afdeling met ong 40 mensen en ivm flexplekken en dagelijks wisselende taken werk ik met vrijwel iedereen ook echt samen. Met de meeste kan ik het prima vinden en met een aantal erg goed. Dat ik deze mensen uitnodig staat dan ook vast. En er zijn een x aantal waarvan ik al weet dat ik hen niet uitnodig. En dan nog een aantal waarvan ik het nog niet weet.
Het probleem is een tweetal collega's. Het contact met hen is schommelend, heel erg schommelend. Zit je hen ene moment gezellg te lunchen, het volgende moment kun je niets meer goed doen.. Een tijd geleden kregen een van hen en ik samen een projectje en omdat zij een aantal dagen afwezig was, besloot ik iets voorbereidend werk te doen. Een paar lijsten alvast printen en wat zaken klaarzetten. Nou, ik kreeg me toch de wind van voren daarover, dat was echt niet meer normaal. Ze was woedend, echt woedend dat ik niet gewacht had. Ik heb nog proberen uit te leggen dat ik het enkel deed uit goede bedoeling, maar dat was volgens haar niet zo. En daar kun je haar dan niet meer vanaf brengen.
Er zijn wel meer van dit soort voorbeelden met een van de beide dames, of samen. Op dit moment gaat het redelijk goed, vooral omdat ik bijv nooit bij hen ga zitten of met ze ga lunchen. Ik geef ze geen kans op mij te letten. Dus af en toe kan er een 'gezellig' praatje vanaf en dan lijken ze oprecht geinteresseerd. Lijken, want voor ik het weet ben ik weer de boeman omdat ik uitademde ofzo..
Je zou zeggen, je nodigt die twee niet uit, obviously. Nou ja, dat is dus het probleem. Zij verwachten wel dat ze worden uitgenodigt. Ik heb dat ooit eens maanden terug gezegd, dat ze in principe welkom zijn. Toen ging het erg goed tussen ons. Inmiddels is dus bovenstaande voorgevallen en nog meer, een aantal zodanig vervelend dat ik dus echt nooit meer bij hen ga zitten. Eea is een soort van uigepraat, maar meer van ik zeg het zit zo en zo, zij zegt dat dat niet zo is en ik het hier en daar om deed, ik zeg dat ze moet denken wat ze wil, als ze niet wil luisteren moet ze dat zelf weten. En dan gaan we verder, tot de volgende keer dat het weer gebeurt.
Ik wil hun dus eigenlijk niet op mijn bruiloft. Het is godsamme MIJN feestje en dat hebben ze maar te respecteren. Maar waarom maak ik me dan ZO druk over wat er zal gebeuren als zij dus geen uitnodiging krijgen? Ik weet dat ze boos zullen zijn, met alle gevolgen van dien. Ze zijn niet vies van een roddel of wat stoken. Er zal dan weer geen fatsoenlijk gesprek mogelijk zijn en de nodige leugens zullen weer verspreid worden.
Ik hen gelukkig een aantal collega's waar ik het leuk mee heb en die wel weten hoe het zit en hoe zij zijn, maar toch. Ik kan zo slecht tegen onredelijkheid en leugens. En ik kan al helemaal niet tegen ruzie, vooral al het nergens op gebaseerd is.
Ik weet wel dat ik gewoon sterk moet zijn, maar dat is niet altijd makkelijk. Iedereen zegt dat ik gewoon moet doen wat IK wil, maar dat is makkelijk praten als je zelf de gevolgen niet hoeft te ondervinden.
Tja, wat wil ik eigenlijk van jullie? Ik weet dondersgoed wat ik moet doen.. Misschien heeft iemand een soortgelijke ervaring?