R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het is een erg lang verhaal en speelt ook al erg lang, maar ik zal het wat korter proberen te houden..
Toen ik wat jonger was had ik nooit wat in de gaten eigenlijk, maar nadat ik een jaar of 17-18 werd kreeg ik telkens meer het idee dat er een of wat meerdere steekjes los zitten bij mijn vader. En nu (20) merk ik dat hij mijn moeder nogal probeert te onderdrukken en zoveel mogelijk in de zeik te zetten. Eerst deed hij nog wel gewoon normaal tegen mij en mijn broertje maar tegenwoordig ook niet meer. Maar dit komt omdat ik ook echt een afkeer tegen hem heb ontwikkelt, bij mijn broertje is dit wat minder, denk ook vooral omdat ie wat jonger is en het wat minder doorheeft.
Het is wat lastig om alles in chronologische volgorde te krijgen, maar er is gewoon zoveel gebeurd dat ik het ook niet meer weet wanneer wat gebeurde.
De laatste tijd worden de spanningen steeds groter en groter en hij zet zich volledig af tegen ons, hij leeft eigenlijk in zijn eentje in het huis. Heb het ook laatst eens aan m'n moeder gevraagd, maar hij heeft eigenlijk nooit fysiek wat aangericht. Behalve dat ie jaaaaren terug eens een wijnfles net boven d'r hoofd heeft kapot gegooit tijdens een ruzie. Hij probeert ons eigenlijk allemaal psychisch kapot te krijgen, vandaar ook dit topic: vooral ik en mijn moeder hebben er zwaar last van, en willen zsm van het probleem af. Heb inmiddels ook een flinke hekel aan mijn vader gekregen en als hij spreekwoordelijk morgen doodvalt zal ik er geen traan meer om kunnen laten.
Het zijn vooral opeenhopingen van kleine dingen, hij geeft overal iedereen de schuld van en heeft zelf nooit wat gedaan. Hij is ook totaal niet vies van verhalen verdraaien en liegen, en als er ook maar een klein ding fout gaan heeft altijd iemand anders het gedaan, bij voorkeur krijgt mijn moeder de schuld maar ik de laatste jaren ook steeds meer.
Onlangs zijn we ook verhuisd omdat mijn broertje in het vorige huis eigenlijk chronisch moest hoesten etc, misschien niet heel gek ook omdat er in bijna alle kamers wel schimmelplekken tegen de muren aanwezig waren die zowat onbehandelbaar waren en waar de woningbouw ook niets tegen wilde doen, toen is mijn moeder dus voor een ander huis gaan kijken. (Mijn vader wilde in eerste instantie al niet verhuizen) Maar we konden echt niet in dit huis blijven, het was ook een huis met erg slechte luchtdoorstroming en ik heb zelf al veel last van bronchitis en lichte astma. Niet echt een goede combinatie dus.. Met zware tegenzin en zelfs huilpartijen(!!) van zijn kant zijn we verhuisd. Ik hoorde van mijn moeder dat hij bij het verhuizen van de meubels expres een omweg maakte langs twee huizen waar we eerder gewoont hebben (waar mijn moeder dus naast zat) om een soort ziekelijke statement te maken dat hij vond dat we te vaak waren verhuisd oid.
Maar dat is dus ook een probleem van hem, hij communiceert totaal niet. Alleen via Facebook en briefjes achterlaten etc.
We hebben dus bijna elke dag wel botsingen in het huishouden, een aantal jaar terug is mijn moeder ook met regelmaat bij psychologen etc geweest en die konden eigenlijk niets tot weinig constateren, hebben haar wel volop medicaties voorgeschreven uiteraard, maar mijn moeder had hier vrijwel niets aan. Van sommige kreeg ze zelfs zelfmoordneigingen, ik weet dit ook allemaal pas sinds enkele maanden na wat gesprekken met mijn moeder hoe en wat we met mijn vader aanmoeten.
Inmiddels heeft mijn moeder in de loop der jaren ook zware straatvrees ontwikkeld, we vermoeden dat het toch door de psychologische oorlogsvoering van mijn vader komt.. Zoals ik al zei, de psychologen etc weten ook niet waar het vandaan komt.
Ik kan hier nog wel uren door blijven typen over de situatie, maar zoals ik al zei laat ik het kort. Mocht het nodig zijn dan leg ik nog wel het een en ander uit. Maar ik vraag me dus af of er instanties oid zijn die hier hulp in kunnen bieden? Het liefste hebben we dat ie gewoon zelf weggaat en ons met rust laat. Maar hier lossen we het probleem ook niet echt mee op eigenlijk, kort door de bocht is hij eigenlijk rijp voor het gesticht..
Mijn liefde voor hem als zoon ben ik echt 110% verloren, bij mijn moeder al veel langer en mijn broertje begint hem ook door te krijgen. Maar hij gaat uit zichzelf niet weg, en ik ben eerlijk gezegd bang dat de boel binnen de kortste keren gaat escaleren. Dit omdat ik hem totaal negeer sinds de laatste weken, mijn moeder ook en dit trekt hij totaal niet. Hij gedraagd zich alleen maar vreemder en vreemder. Ik denk niet dat hij ons fysiek wat aan zal doen, het is een behoorlijke lafaard als het er op aankomt.. Heb hem de laatste maanden al vaker geconfronteerd met waar hij mee bezig is, maar dan loopt ie weg, valt ie stil of verdraaid hij het verhaal. Of een combinatie van deze drie.
Maar het is eigenlijk niet uit te sluiten dat er bij hem een keer een knop omslaat en hij een van ons aanvalt of iets in die trant.
Ik dacht dat het een soort psychopaat is, maar mijn moeder heeft na wat Googlen gevonden dat het zeer waarschijnlijk is dat hij een (zeer) ernstige vorm van NPS heeft.
Ik wilde ook eigenlijk het verhaal niet op internet gooien, maar ik weet me echt geen raad meer en mijn moeder ook niet. Maar ik weet wel dat er echt zsm wat moet gebeuren voordat het uit de hand loopt.
Toen ik wat jonger was had ik nooit wat in de gaten eigenlijk, maar nadat ik een jaar of 17-18 werd kreeg ik telkens meer het idee dat er een of wat meerdere steekjes los zitten bij mijn vader. En nu (20) merk ik dat hij mijn moeder nogal probeert te onderdrukken en zoveel mogelijk in de zeik te zetten. Eerst deed hij nog wel gewoon normaal tegen mij en mijn broertje maar tegenwoordig ook niet meer. Maar dit komt omdat ik ook echt een afkeer tegen hem heb ontwikkelt, bij mijn broertje is dit wat minder, denk ook vooral omdat ie wat jonger is en het wat minder doorheeft.
Het is wat lastig om alles in chronologische volgorde te krijgen, maar er is gewoon zoveel gebeurd dat ik het ook niet meer weet wanneer wat gebeurde.
De laatste tijd worden de spanningen steeds groter en groter en hij zet zich volledig af tegen ons, hij leeft eigenlijk in zijn eentje in het huis. Heb het ook laatst eens aan m'n moeder gevraagd, maar hij heeft eigenlijk nooit fysiek wat aangericht. Behalve dat ie jaaaaren terug eens een wijnfles net boven d'r hoofd heeft kapot gegooit tijdens een ruzie. Hij probeert ons eigenlijk allemaal psychisch kapot te krijgen, vandaar ook dit topic: vooral ik en mijn moeder hebben er zwaar last van, en willen zsm van het probleem af. Heb inmiddels ook een flinke hekel aan mijn vader gekregen en als hij spreekwoordelijk morgen doodvalt zal ik er geen traan meer om kunnen laten.
Het zijn vooral opeenhopingen van kleine dingen, hij geeft overal iedereen de schuld van en heeft zelf nooit wat gedaan. Hij is ook totaal niet vies van verhalen verdraaien en liegen, en als er ook maar een klein ding fout gaan heeft altijd iemand anders het gedaan, bij voorkeur krijgt mijn moeder de schuld maar ik de laatste jaren ook steeds meer.
Onlangs zijn we ook verhuisd omdat mijn broertje in het vorige huis eigenlijk chronisch moest hoesten etc, misschien niet heel gek ook omdat er in bijna alle kamers wel schimmelplekken tegen de muren aanwezig waren die zowat onbehandelbaar waren en waar de woningbouw ook niets tegen wilde doen, toen is mijn moeder dus voor een ander huis gaan kijken. (Mijn vader wilde in eerste instantie al niet verhuizen) Maar we konden echt niet in dit huis blijven, het was ook een huis met erg slechte luchtdoorstroming en ik heb zelf al veel last van bronchitis en lichte astma. Niet echt een goede combinatie dus.. Met zware tegenzin en zelfs huilpartijen(!!) van zijn kant zijn we verhuisd. Ik hoorde van mijn moeder dat hij bij het verhuizen van de meubels expres een omweg maakte langs twee huizen waar we eerder gewoont hebben (waar mijn moeder dus naast zat) om een soort ziekelijke statement te maken dat hij vond dat we te vaak waren verhuisd oid.
Maar dat is dus ook een probleem van hem, hij communiceert totaal niet. Alleen via Facebook en briefjes achterlaten etc.
We hebben dus bijna elke dag wel botsingen in het huishouden, een aantal jaar terug is mijn moeder ook met regelmaat bij psychologen etc geweest en die konden eigenlijk niets tot weinig constateren, hebben haar wel volop medicaties voorgeschreven uiteraard, maar mijn moeder had hier vrijwel niets aan. Van sommige kreeg ze zelfs zelfmoordneigingen, ik weet dit ook allemaal pas sinds enkele maanden na wat gesprekken met mijn moeder hoe en wat we met mijn vader aanmoeten.
Inmiddels heeft mijn moeder in de loop der jaren ook zware straatvrees ontwikkeld, we vermoeden dat het toch door de psychologische oorlogsvoering van mijn vader komt.. Zoals ik al zei, de psychologen etc weten ook niet waar het vandaan komt.
Ik kan hier nog wel uren door blijven typen over de situatie, maar zoals ik al zei laat ik het kort. Mocht het nodig zijn dan leg ik nog wel het een en ander uit. Maar ik vraag me dus af of er instanties oid zijn die hier hulp in kunnen bieden? Het liefste hebben we dat ie gewoon zelf weggaat en ons met rust laat. Maar hier lossen we het probleem ook niet echt mee op eigenlijk, kort door de bocht is hij eigenlijk rijp voor het gesticht..
Mijn liefde voor hem als zoon ben ik echt 110% verloren, bij mijn moeder al veel langer en mijn broertje begint hem ook door te krijgen. Maar hij gaat uit zichzelf niet weg, en ik ben eerlijk gezegd bang dat de boel binnen de kortste keren gaat escaleren. Dit omdat ik hem totaal negeer sinds de laatste weken, mijn moeder ook en dit trekt hij totaal niet. Hij gedraagd zich alleen maar vreemder en vreemder. Ik denk niet dat hij ons fysiek wat aan zal doen, het is een behoorlijke lafaard als het er op aankomt.. Heb hem de laatste maanden al vaker geconfronteerd met waar hij mee bezig is, maar dan loopt ie weg, valt ie stil of verdraaid hij het verhaal. Of een combinatie van deze drie.
Maar het is eigenlijk niet uit te sluiten dat er bij hem een keer een knop omslaat en hij een van ons aanvalt of iets in die trant.
Ik dacht dat het een soort psychopaat is, maar mijn moeder heeft na wat Googlen gevonden dat het zeer waarschijnlijk is dat hij een (zeer) ernstige vorm van NPS heeft.
Ik wilde ook eigenlijk het verhaal niet op internet gooien, maar ik weet me echt geen raad meer en mijn moeder ook niet. Maar ik weet wel dat er echt zsm wat moet gebeuren voordat het uit de hand loopt.
Goed plan.. maar uhh hoe? Hij ontkent ten alle tijde dat er iets mis is met hem (dan sporen wij niet volgens hem), en al krijgen we hem bij een psycholoog dan zet hij hoogstwaarschijnlijk zo'n gigantisch toneel op dat hij er binnen een dag weer weg isquote:Op woensdag 12 maart 2014 00:34 schreef euphoria19 het volgende:
Je pa al naar een psycholoog gestuurd?
Sowieso al geen diagnose gaan stellen gebaseerd op google.
First of all, I'm not your friend.
~ Gelukkig zijn we tegenwoordig ouder en wijzer en helpen we onze hersens op een verstandigere wijze naar de klote
~ Gelukkig zijn we tegenwoordig ouder en wijzer en helpen we onze hersens op een verstandigere wijze naar de klote
Niet verstandig, geef ik je gelijk in.. Maar ben ook naar de symptomen gaan zoeken en ze komen in grote lijnen wel overeen met zijn gedrag.quote:
Sowieso al geen diagnose gaan stellen gebaseerd op google.
PTTS'ers en autisten hebben ook vergelijkbare symptomen. Zolang je geen medisch specialist bent zal dit hoogstwaarschijnlijk nattevingerwerk zijn.quote:
[..]
Niet verstandig, geef ik je gelijk in.. Maar ben ook naar de symptomen gaan zoeken en ze komen in grote lijnen wel overeen met zijn gedrag.
First of all, I'm not your friend.
~ Gelukkig zijn we tegenwoordig ouder en wijzer en helpen we onze hersens op een verstandigere wijze naar de klote
~ Gelukkig zijn we tegenwoordig ouder en wijzer en helpen we onze hersens op een verstandigere wijze naar de klote
Waarom vraagt je moeder geen scheiding aan? Is niet leuk maar beter dan zo door blijven gaan, als ik je verhaal zo lees.
Wow, sterkte TS.
MIjn pa is ook zo: gelukkig is m'n ma van 'm gescheiden en spreek ik hem gewoon nooit meer.
Kan je verder niet helpen, sorry...
MIjn pa is ook zo: gelukkig is m'n ma van 'm gescheiden en spreek ik hem gewoon nooit meer.
Kan je verder niet helpen, sorry...
Please consider the environment before printing this post.
Op zaterdag 27 mei 2017 00:36 schreef d4v1d het volgende:
Kabuf is af en toe best een prima kerel.
Op zaterdag 27 mei 2017 00:36 schreef d4v1d het volgende:
Kabuf is af en toe best een prima kerel.
Ik zou ook voor de scheiding gaan.
Eventueel als het nodig is met een blijf van mijn lijf huis of hulp van een mediator.
Eventueel als het nodig is met een blijf van mijn lijf huis of hulp van een mediator.
Waarom gaat je moeder niet weg bij hem als ze hem werkelijk zo vreselijk vindt? Waarom wachten tot hij weg zou gaan?
En hoe oud ben jij? Ook jij kan uit huis als je zou willen of als de situatie onhandelbaar is.
Ik lees overigens niet veel meer dan een man die niet kan communiceren. Wat voor psychologische oorlogsvoering heb je het bijvoorbeeld over?
En hoe oud ben jij? Ook jij kan uit huis als je zou willen of als de situatie onhandelbaar is.
Ik lees overigens niet veel meer dan een man die niet kan communiceren. Wat voor psychologische oorlogsvoering heb je het bijvoorbeeld over?
Zelf ben je ook een beetje raar als jij denkt dat jij ook maar iets te zeggen hebt over het wel of niet voortbestaan van de relatie tussen je vader en je moeder. Dat is tussen hen en daar heb jij geen enkele zeggenschap over. Als het je niet aanstaat dan ga je maar weg met je 20 jaar. WTF.
Dit lijkt me wel verstandig. Dat jij dan samen met je moeder naar de huisarts gaat, en het verhaal uit de OP vertelt. En zegt dat je zou willen dat je vader zich psychisch zou willen laten onderzoeken, maar dat hij toch ontkent dat er wat mis met hem is. En dan de huisarts aten uitmaken hoe hij zo'n situatie zou aanpakken, in overleg met jullie uiteraard.quote:
Voor zulke dingen ga je naar de huisarts
De huisarts kan iemand die niet geholpen wil worden ook niet dwingen hulp te zoeken.quote:
[..]
Dit lijkt me wel verstandig. Dat jij dan samen met je moeder naar de huisarts gaat, en het verhaal uit de OP vertelt. En zegt dat je zou willen dat je vader zich psychisch zou willen laten onderzoeken, maar dat hij toch ontkent dat er wat mis met hem is. En dan de huisarts aten uitmaken hoe hij zo'n situatie zou aanpakken, in overleg met jullie uiteraard.
De enige manier is om vader zelf in te laten zien dat hij hulp nodig heeft. Dat kan misschien gebeuren door hem simpelweg voor het blok te zetten: "jij erkent je problemen en pakt ze aan als je nog onderdeel van ons leven wilt uitmaken"
Uiteraard kan TS dat alleen voor zichzelf beslissen en niet voor zijn moeder.
Don't quote me boy, cause I ain't said shit!
Send Banano to: ban_1drjycsqhpwa1i4uxo1mmqau6q8gibgbn6oabtub53zpcrabjunt3uscaqty
Send Banano to: ban_1drjycsqhpwa1i4uxo1mmqau6q8gibgbn6oabtub53zpcrabjunt3uscaqty
Ik denk ook niet dat de huisarts de vader kan dwingen zich te laten behandelen (weet ook niet wat de criteria zijn voor bijv. gedwongen opname, zal wel heftiger zijn dan wat TS hier schetst) maar wellicht kan de huisarts een soort gezinstherapie voorstellen voor de overige gezinsleden, of iets dergelijks. Om met zo'n situatie om te leren gaan. Dat de moeder (nog) niet is vertrokken zal redenen hebben die wij noch TS kunnen achterhalen en dat is voor ons op dit moment ook van geen enkel belang.quote:
[..]
De huisarts kan iemand die niet geholpen wil worden ook niet dwingen hulp te zoeken.
De enige manier is om vader zelf in te laten zien dat hij hulp nodig heeft. Dat kan misschien gebeuren door hem simpelweg voor het blok te zetten: "jij erkent je problemen en pakt ze aan als je nog onderdeel van ons leven wilt uitmaken"
Uiteraard kan TS dat alleen voor zichzelf beslissen en niet voor zijn moeder.
Ik heb altijd geleerd dat je een ander niet kunt veranderen, maar wel je eigen gedrag naar die persoon teo kunt veranderen en dat de ander dan wel mee móet veranderen - in het geval van deze specifieke vader zal dat geen makkie worden, maar wellicht zou een huisarts dus een soort gezamenlijke therapie of oefensessies voor de overige gezinsleden kunnen voorstellen. Waarbij ze elkaar ook leren steunen - drie tegen één voelt wellicht veiliger, krachtiger.
Uit jouw verhaal komt eigenlijk helemaal niet naar voren dat je vader zo "gek" is, doet aan psychische oorlogsvoering, iedereen de schuld geeft van "alles".
Als het je niet aanstaat/hem niet trekt moet je het huis uit en als je denkt dat hij een gevaar is voor jou of je moeder moet je naar de politie. Als je moeder hem zat is kan ze hem eerst proberen te dwingen samen te werken aan de relatie of in therapie, en anders gewoon scheiden.
Als het je niet aanstaat/hem niet trekt moet je het huis uit en als je denkt dat hij een gevaar is voor jou of je moeder moet je naar de politie. Als je moeder hem zat is kan ze hem eerst proberen te dwingen samen te werken aan de relatie of in therapie, en anders gewoon scheiden.
Come here boy, set your mind at rest and let your dreams run free
Die 'erge vorm van NPS' zie ik niet zo terug in je verhaal. Sowieso niet verstandig om met diagnoses te strooien als je daar niet geleerd in bent. Beoordeel je pa op zijn gedrag en niet op het etiket wat je eraan kunt hangen. Zou adviseren om afstand te nemen en hopelijl zal je moeder ook inzien dat een scheiding de juiste keuze is. Voor haar, voor jullie en uiteindelijk ook je vader.
|
|
