[Serieus Topic] Beperking/Depressie: ''iets wat je '*'hoop*'' geeft.''

Geachte Fokkers en topicbezoekers.

ik maakte net heel wat grapjes op Fok! maar ik zit zelf op een behandelgroep. Ik ben niet gediagnostiseerd als depressief, of gedragsgestoord (eerder wel, maar nu niet meer) maar als autist met een wat lagere intelligentie.

Ik zit nu op een besloten groep, ik kwam uit een spoedeisende afdeling; ''PAAZ''. De afdeling waar ik nu zit is een afdeling waar jezelf gemotiveerd moet staan om deel te nemen aan de behandeling op een centra. Na m'n intake hadden ze me meteen op de wachtlijst gezet. Er was paar weken gelden plek en zit nu een tijdje op dit centra. *Uit anonimiteit haal ik de namen van de instellingen/namen van cliënten en woonplaatsen weg*.

Ik ben suïcidaal, heb eerder zelfs een zelfmoordpoging tot uitvoer gebracht waar ik toen met letsel in het ziekenhuis zat. Dat was een poos geleden.

Vanaf mijn 12e merkte mijn moeder en mijn ambulante begeleider die thuis komt dat ik aardig suïcidaal was. Ik was voornamelijk erg volmondig en kon heel grof en heel impulsief de naarste dingen zeggen. Zoals dat ik tegen een goede kameraad zei van, wat ik niet begreep: ''waarom praat je niet, je bent echt fucking geestelijk gehandicapt.'' Aldus dat ik een conflict kreeg.

Op m' 15e begon ik met roken, op mijn 17e met blowen en op mijn 18e keren MDMA, Pep (Amfetamine) en Coke gebruikt. Op mijn 18 en een half tot mijn 19e afgekickt op de gesloten PAAZ afdeling.

Ik ben suïcidaal, gisteren had ik geblowd en woensdag had ik MDMA [180MG] en Donderdag [120MG] MDMA op. Ook had ik geblowd... en zat ik de volgende dag ik een hele harde bad trip.
Gister kreeg ik een jointje was een cliënt aangeboden, gratis; wat leed naar de volgende ochtend: extreme achterdocht, psychische klachten, suïcidaliteit en agressie. Ik heb wel heel wat vernield en ben ook erg angstig voor de separatie. Maar toch namen ze het besluit en ging ik in de separatie, gelukkig was het maar 15min en kon ik er weer uit...

Iets in me, ik ben natuurlijk geen Einstein. Maar ik heb het wel vaker gezien. Is dat als je jezelf ''nutteloos'' ''levenloos'' 'beperkt'' ''onzeker'' ''depressief'' voelt, er toch iets moet zijn wat je hoop of een beetje geluk geeft. Vroeger was het altijd, dat mijn obsessie voor computers en het kopen en verkopen van gadgets een soort geluksmakertje was. Want ja, je hebt b.v. een nieuwe SSD, de volgende maand is er een andere SSD met 50% meer performance. Dan verkoop je je oude SSD voor 50% minder, je maakt verlies en koopt dan de andere. Waarom doe ik dit dan? Ja, ik heb het nou wel door... om het tijdelijke gevoel van euforie voor eventjes te krijgen. Wie word er dan niet blij met nieuwe spullen waar je dol op bet?

Maar ik heb geleerd, dat dit niet werkt. Ik maak verlies, je sociale netwerk kring vindt je stom omdat je iets wat net 1 maand oud is weg doet voor veel minder.

Maar zoals ik hierboven mijn drugsgeschiedenis citeerde, ben ik nu weer ergens in beland... dat is dus in middelen (medicijnen/drugs). Het fascineert me gewoon hoe een zo'n klein middeltje je lichaam zo kunstmatig kan bepalen. Ik lees er gigantisch veel over op het internet. Zoals een K-Hole, een bijna doods ervaring, lijkt we schrikbarend maar aan de ene kant een nieuwe ervaring en aan de andere kant wil ik mijn mentale sterkte testen.

Het komt er op neer, dit hele topic. Hebben jullie dat ook, dat depressieve gevoel... en dan altijd ''iets'' (een signaal/een gedachte/ een middel/ een gadget) nodig hebt, ook als is het maar je knuffelbeer, dat je toch nog geluk geeft? Ben erg nieuwsgierig, lotgenoten mogen me uiteraard een bericht sturen en advies/feedback/tips zijn uiteraard welkom!