Wat overkomt me toch…..ben zo zwaar verliefd en weet niet wat te doen.
Ik ben een vrouw van 54, met een relatie van 22 jaar en 1 zoon. Relatie is al heel lang maar zozo…..Broer/zus verhouding, redelijk uit elkaar gegroeid. Mijn partner is bepaald geen prater, maar de intimiteit, betrokkenheid en belangstelling is ook ver te zoeken. Hij vindt het allemaal wel best zo en is eigenlijk nauwelijks geļnteresseerd in wat ik doe, hoe ik mij voel enz. Ik probeer dat wel altijd aan hem te vragen of er over te praten, maar er komt nauwelijks iets uit. Ik begin het steeds meer te missen. Hij heeft ook weinig zin om dingen te ondernemen, wat tot gevolg heeft dat ik zelf dingen onderneem en ook met mijn zoon. Mijn zoon en ik duiken samen, gaan naar voetbal, stoeien, skiėn enzovoorts. Het is niet zoals ik graag een relatie zou willen. Het is eigenlijk vanaf het begin al niet te spontaan geweest, maar het wordt steeds erger. We hebben niet veel ruzie en kunnen goed met elkaar overweg, hebben een prettig en comfortabel, kabbelend leven…..maar dat is niet meer wat ik wil. Ik zou graag meer intimiteit, betrokkenheid, liefde, verliefdheid, kameraadschap en vuurwerk in mijn leven willen.
En dan gebeurt het. Ik ben zo verliefd op de huiswerkbegeleider van mijn zoon. Alleen zijn stem al en toen ik hem daarna ‘live’ zag! We kunnen zo goed praten en sparren, de tijd vliegt! Ik vind hem zo lief, maar toch sterk, echt geen adonis, maar ik vind hem geweldig. Ik denk mijn leeftijd en hij is vrijgezel…….Gelukkig zie ik hem 1 x per week als ik de tas moet halen van mijn zoon. Daar stel ik me dan zoveel van voor en vaak staan we weer lang over van alles te kletsen…..hoogtepunt van de week! Maar……ik denk dat hij me niet ziet staan, geen enkel klein tekentje dat daar op wijst….en reken maar dat ik alert ben, pfftt. Voor hem waarschijnlijk ook een no go om met de moeder van een leerling aan te pappen, dat snap ik en het siert hem. En laten we eerlijk zijn, er zijn zoveel leuke moeders die hij tegenkomt, dus waarom zou hij voor mij vallen?
Ik ben er hoteldebotel van en kan nergens anders meer aan denken, met alle emoties van dien. Wat te doen? Ik durf niet mijn gevoelens aan hem te tonen, bang als ik ben om afgewezen te worden….want wat dan? Mijn zoon moet daar nog een paar jaar heen, ik zou me dan zo schamen en me niet meer durven vertonen! Zo lastig…..mijn gevoelens voor hem zijn voor mij duidelijk en ik zou er voor willen gaan, zover ben ik wel, maar hoe het aan te pakken. Als ik niets doe…..is er iemand die hier met mij over zou willen en kunnen sparren?