Onze vriendin heeft een paar weken geleden tegen ons vertelt dat ze dacht dat ze anorexia had.
Natuurlijk schrokken we hiervan, maar we wisten niet wat we moesten doen. Dat is ook waarom wij dit topic hebben geplaatst.
Voor het gemak noem ik onze vriendin even: Nr. 1.
Wij zelf zijn Nr. 2, 3 & 4.
Toen ze het net tegen ons had vertelt, gingen wij erop letten. In de pauze op school at ze meestal niks meer, of gaf ze haar eten weg. Ook let ze heel erg op de calorieën die ze per dag binnenkrijgt.
Over hoe ze zich voelt zet ze elke dag meerdere keren berichtjes op internet (we weten nog niet helemaal zeker of ze weet dat wij het kunnen lezen). De dingen die ze op internet zet zijn vrij heftig, zo zegt ze heel vaak aan het eind van de dag dat ze toch nog te veel heeft gegeten en dat ze zichzelf waardeloos vind.
Het blijft alleen niet bij het weinige eten dat ze doet. Ze heeft ook vaak paniekaanvallen en ze snijd zichzelf soms tot bloedens toe.
Pas hadden we met z'n 4de afgesproken om met haar te gaan praten, dit is er alleen niet van gekomen omdat er geen goed moment was waarop we alleen waren.
We weten nu echt niet meer wat we moeten doen...
Hopelijk kunnen jullie ons advies geven!
En please, 'geen goed moment'? Anorexia kan erg schadelijk of zelfs dodelijk zijn. In het vinden van een 'goed moment' vinden mag dus wel wat tijd en energie zitten.
Als ik TS was, zou ik naar de kliniek of huisarts een advies vragen wat je moet doen en hoe haar beste kan helpen.
Je bent tenslotte deskundige niet, je hebt geen inzicht in psychologie.
Ik denk dat zo'n interventie alleen maar averechts gaat werken.quote:Op zondag 2 maart 2014 17:10 schreef Ranjit het volgende:
Organiseer een interventie met je vriendinnen, waarin je uitlegt hoe veel zij (en haar gezondheid) voor jullie betekent en dat jullie haar graag willen helpen, maar dat alleen kan met professionele hulp.
Waarom?quote:
[..]
Ik denk dat zo'n interventie alleen maar averechts gaat werken.
Het ligt er helemaal aan wie er aan deelnemen, wat je vertelt, en hóe je dat vertelt. Afhankelijk van de situatie dus.
Heb er meerdere georganiseerd, allen met succes.
Weten andere mensen het ook al?
Heeft ze professionele hulp?
Wat verwacht ze nu van jullie?
Ziet ze dat ze ziek is en wil ze ervoor gaan om gezond te worden?
Als het antwoord op de laatste vraag 'nee' is, heb dan niet de illusie dat je haar op dit moment kunt helpen. En probeer je daar niet schuldig over te voelen, het is haar eigen verantwoordelijkheid en 'gedwongen' hulp kan dan alleen door professionals gegeven worden.
Wil ze ervoor vechten, ben er dan voor haar, maar vooral als vriendinnen. Ga niet de hulpverlener uithangen. Als het goed is heeft ze dan al hulp of start dat binnenkort. En heeft ze jullie hard nodig voor de leuke, ontspannen momenten.
Bewaak je eigen grenzen ook, als je merkt dat haar problemen jou boven het hoofd groeien, praat er dan met iemand anders over en bekijk hoe je vriendin kunt zijn maar ook goed in je eigen vel kunt blijven zitten.
Dat is zo'n beetje wat ik nu kan bedenken. Sterkte ermee.
Heel belangrijk. Dit en er voor haar zijn.quote:Op zondag 2 maart 2014 20:44 schreef Cat22 het volgende:
Ga niet de hulpverlener uithangen. Als het goed is heeft ze dan al hulp of start dat binnenkort. En heeft ze jullie hard nodig voor de leuke, ontspannen momenten
De kern is haar onzekerheid, laag zelfbeeld en ongelukkig zijn, het uithongeren is het symptoom.
Steun, vertrouwen en positieve energie vanuit jullie lost het probleem niet op, maar het helpt wel.
Maar het is een serieuze ziekte, dus stimuleer haar alsjeblieft om hulp te zoeken. Breng dat niet te direct, dat kan soms afschrikken. Ze moet wel het gevoel houden dat ze jullie kan vertrouwen. Een interventie zou ik ook niet direct aanraden. Dat heeft ze straks het gevoel dat jullie tegen haar zijn.
We weten niet of ze anorexia heeft, ze denkt alleen zelf dat ze dat heeft, omdat veel symptomen erop lijken. Ze is niet extreem dun en valt niet meer dan 2 kilo af. Gister heb ik verteld dat we van alles afweten en dat ze ons alles kan vertellen. Haar reactie was alleen een 'oké' en daarna deed ze weer alsof er niks aan de hand was. Dit vind ik erg jammer want op internet zei ze juist dat ze het aan iemand wilde vertellen. Vandaag had ze met haar mentor gepraat op school en kreeg ze een paniekaanval, wij weten niet waar dit gesprek over ging. Ze leek niet in staat om daar over te praten. Deze middag heeft ze haar account van internet gedeactiveerd en kunnen wij dus niet meer zien of het goed met haar gaat, ze doet namelijk gewoon verder normaal zoals ze altijd deed (behalve het eten), maar ze is wel een beetje afwezig ze zit vaak meer op haar telefoon (ze praat dan met iemand van die website waar ze op post hoe ze zich voelt) dan dat ze praat als we met veel mensen zijn. We weten niet wat we nu moeten doen, het lijkt een beetje alsof ze onze hulp niet wilt maar die willen wij natuurlijk wel geven. We hebben haar beloofd dat we niks tegen haar moeder zullen zeggen over dat ze denkt dat ze anorexia heeft maar wij denken dat het nu op het punt is gekomen dat gezondheid boven vriendschap gaat.
Kan iedereen die ons wil helpen zeggen wat we moeten doen en niet wat gedaan moesten hebben alsjeblieft. We kunnen de tijd namelijk niet terugdraaien.
quote:
Voor het gemak noem ik onze vriendin even: Nr. 1.
Wij zelf zijn Nr. 2, 3 & 4.
. En vervolgens komt er nergens meer een nummer terug. .Gaat ze ook kotsen enzo?quote:
Update:
We weten niet of ze anorexia heeft, ze denkt alleen zelf dat ze dat heeft, omdat veel symptomen erop lijken. Ze is niet extreem dun en valt niet meer dan 2 kilo af. Gister heb ik verteld dat we van alles afweten en dat ze ons alles kan vertellen. Haar reactie was alleen een 'oké' en daarna deed ze weer alsof er niks aan de hand was. Dit vind ik erg jammer want op internet zei ze juist dat ze het aan iemand wilde vertellen. Vandaag had ze met haar mentor gepraat op school en kreeg ze een paniekaanval, wij weten niet waar dit gesprek over ging. Ze leek niet in staat om daar over te praten. Deze middag heeft ze haar account van internet gedeactiveerd en kunnen wij dus niet meer zien of het goed met haar gaat, ze doet namelijk gewoon verder normaal zoals ze altijd deed (behalve het eten), maar ze is wel een beetje afwezig ze zit vaak meer op haar telefoon (ze praat dan met iemand van die website waar ze op post hoe ze zich voelt) dan dat ze praat als we met veel mensen zijn. We weten niet wat we nu moeten doen, het lijkt een beetje alsof ze onze hulp niet wilt maar die willen wij natuurlijk wel geven. We hebben haar beloofd dat we niks tegen haar moeder zullen zeggen over dat ze denkt dat ze anorexia heeft maar wij denken dat het nu op het punt is gekomen dat gezondheid boven vriendschap gaat.
Kan iedereen die ons wil helpen zeggen wat we moeten doen en niet wat gedaan moesten hebben alsjeblieft. We kunnen de tijd namelijk niet terugdraaien.
Tevens zijn er meer mensen met echte issues, het lijkt nu alsof zij gewoon alleen op haar eetgewoonten let, meer niet.
Dit. Goed advies voor nummer 1, nummer 5.quote:Op dinsdag 4 maart 2014 16:49 schreef Re het volgende:
Of ze wel of geen eetstoornis heeft of andere psychiatrische aandoeningen is alleen aan een behandelaar om over te oordelen. Dus als je iets wil laat haar dan een afspraak maken met de huisarts en verdere doorverwijzing. Dat is het enige juiste wat je kunt doen vriendinnetjes 2, 3 en 4
Wat ik al eerder zei: waarom vraag je dat aan ons en willen jullie het zelf oplossen? Terwijl er maatschappelijk werkers zijn die veel meer ervaring hiermee hebben en jullie dus veel beter kunnen adviseren.quote:
Update:
We weten niet of ze anorexia heeft, ze denkt alleen zelf dat ze dat heeft, omdat veel symptomen erop lijken. Ze is niet extreem dun en valt niet meer dan 2 kilo af. Gister heb ik verteld dat we van alles afweten en dat ze ons alles kan vertellen. Haar reactie was alleen een 'oké' en daarna deed ze weer alsof er niks aan de hand was. Dit vind ik erg jammer want op internet zei ze juist dat ze het aan iemand wilde vertellen. Vandaag had ze met haar mentor gepraat op school en kreeg ze een paniekaanval, wij weten niet waar dit gesprek over ging. Ze leek niet in staat om daar over te praten. Deze middag heeft ze haar account van internet gedeactiveerd en kunnen wij dus niet meer zien of het goed met haar gaat, ze doet namelijk gewoon verder normaal zoals ze altijd deed (behalve het eten), maar ze is wel een beetje afwezig ze zit vaak meer op haar telefoon (ze praat dan met iemand van die website waar ze op post hoe ze zich voelt) dan dat ze praat als we met veel mensen zijn. We weten niet wat we nu moeten doen, het lijkt een beetje alsof ze onze hulp niet wilt maar die willen wij natuurlijk wel geven. We hebben haar beloofd dat we niks tegen haar moeder zullen zeggen over dat ze denkt dat ze anorexia heeft maar wij denken dat het nu op het punt is gekomen dat gezondheid boven vriendschap gaat.
Kan iedereen die ons wil helpen zeggen wat we moeten doen en niet wat gedaan moesten hebben alsjeblieft. We kunnen de tijd namelijk niet terugdraaien.
Is er op jullie school geen school-maatschappelijk werker?
Het klinkt misschien heel hard, maar ik denk dat dit ook een fase is waarin die vriendin van je zit. En daar zal ze wel uitkomen, eventueel met hulp van mensen die daarvoor bestemd zijn, maar dat kun je haar niet afdwingen.
Dan kan ze beter naar een psychiater. Maatschappelijk is volgens mij alleen maar om je verhaal aan te horen, dan kun je net zo goed fok!ken.quote:
[..]
Wat ik al eerder zei: waarom vraag je dat aan ons en willen jullie het zelf oplossen? Terwijl er maatschappelijk werkers zijn die veel meer ervaring hiermee hebben en jullie dus veel beter kunnen adviseren.
Is er op jullie school geen school-maatschappelijk werker?
Ook is haar eetstoornis op dit moment niet het gene waar we ons het meest zorgen over maken. Dat is dat ze zichzelf pijn doet. Ze heeft meerdere snijwonden op haar pols staan.
quote:
Ze geeft denken wij wel over, maar er is inderdaad geen eetstoornis vastgelegd. Het probleem is dat ze al loopt bij een therapeut en naar de huisarts is geweest met haar moeder. Helaas durft en wil ze daar niet alles vertellen waardoor die niks vast kunnen stellen en haar op niet op de goede manier kunnen helpen.
Ook is haar eetstoornis op dit moment niet het gene waar we ons het meest zorgen over maken. Dat is dat ze zichzelf pijn doet. Ze heeft meerdere snijwonden op haar pols staan.
Want? Jullie waren erbij? Waarom willen/kunnen jullie niet op de hulpverleners vertrouwen?quote:
Ze geeft denken wij wel over, maar er is inderdaad geen eetstoornis vastgelegd. Het probleem is dat ze al loopt bij een therapeut en naar de huisarts is geweest met haar moeder. Helaas durft en wil ze daar niet alles vertellen waardoor die niks vast kunnen stellen en haar op niet op de goede manier kunnen helpen.
Ook is haar eetstoornis op dit moment niet het gene waar we ons het meest zorgen over maken. Dat is dat ze zichzelf pijn doet. Ze heeft meerdere snijwonden op haar pols staan.
Misschien is het een goed idee voor TS om het verhaal te laten voor wat het is en die vriendin gewoon te accepteren voor wie ze is en er te zijn indien nodig.
Het enige probleem van een eetprobleem is dat dat een potentieel dodelijk probleem is. Dat moet je niet onderschatten (als er tenminste wel sprake van is van een eetprobleem).quote:
Vertrouwen vergt tijd om te groeien. Dat weten haar therapeuten ook en die zullen dan ook niet na één sessie een oordeel klaar hebben liggen over aan wat ze lijdt.
Misschien is het een goed idee voor TS om het verhaal te laten voor wat het is en die vriendin gewoon te accepteren voor wie ze is en er te zijn indien nodig.
Als je je zorgen om haar maakt bel haar moeder dan om te vragen of alles goed met haar gaat. Als ze al met dr moeder naar de therapeut gaat zal die moeder dat echt niet gek vinden. Het is toch niet erg om je zorgen over iemand te maken en zeker niet over een vriendin. Daarbij hoeft ze echt niet aan haar dochter te vertellen dat je gebeld hebt. Je hebt dus niks te verliezen.quote:
We hebben haar beloofd dat we niks tegen haar moeder zullen zeggen over dat ze denkt dat ze anorexia heeft maar wij denken dat het nu op het punt is gekomen dat gezondheid boven vriendschap gaat.
Kan iedereen die ons wil helpen zeggen wat we moeten doen en niet wat gedaan moesten hebben alsjeblieft. We kunnen de tijd namelijk niet terugdraaien.
Als haar moeder dus van alles op de hoogte is laat haar dan de moeilijke dingen regelen en blijf dan zelf leuke dingen met je vriendin doen in plaats van iedere keer zeggen dat ze alles kan vertellen. Alles vertellen moet ze immers al aan dr moeder en de therapeut maar met die twee kan ze geen leuke dingen doen. Daar heeft ze jullie voor toch
Succes in ieder geval
De mentor en moeder zijn inmiddels ingelicht en als het goed is begint binnenkort psychische hulp.
O geweldig!quote:Op donderdag 6 maart 2014 19:53 schreef Kaboutertje.x het volgende:
Bedankt voor al jullie adviezen!
De mentor en moeder zijn inmiddels ingelicht en als het goed is begint binnenkort psychische hulp.
Laat je nog even weten hoe het afloopt?