Na een tijd lukt het jou heel goed om jouw leven weer op te pakken en iedereen ziet het (via facebook, horen het van andere mensen en als ze je in het echt tegenkomen zien zij ook alleen maar goede dingen). Het gaat steeds beter op alle vlakken en dat straalt uit. Vooral in mijn cultuur komen mensen daar snel achter.
Wat ik nu hebt is dat mensen opeens met mij willen afspreken, mensen bellen om letterlijk sorry te zeggen, ik word weer uitgenodigd op feestjes waar ik niet meer werd uitgenodigd, mensen benaderen mij via facebook, vaak om te zeggen dat ze trots zijn en soms zelf om te zeggen dat ze spijt hebben.
Ik wil het vergeten en vergeven, ik denk dat dat ook beter is. Maar ik vind het moeilijk? Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gingen jullie hiermee om?
Waarom schaamt je familie zich voor jou? Waarom vinden je vrienden dat je zeurt? Waarom hebben mensen in je omgeving alleen maar negatieve dingen om over jou te zeggen?
Familie schaamt zich niet meer, hebben ze toen gedaan toen het slecht ging. De precieze redenen daarvoor zijn niet belangrijk en wil ik ook niet over hebben, wat ik wel kan zeggen is dat het volledig buiten mijn controle zat.quote:Op woensdag 26 februari 2014 15:50 schreef zarGon het volgende:
Ik mis context.
Waarom schaamt je familie zich voor jou? Waarom vinden je vrienden dat je zeurt? Waarom hebben mensen in je omgeving alleen maar negatieve dingen om over jou te zeggen?
De redenen zijn juist wel belangrijk. Ik wil namelijk weten of je eerlijk bent behandeld of niet. Of het terecht is dat ze zich voor je schamen, of het terecht is dat ze je een zeur vinden, of het terecht is dat ze negatief over je praten.quote:
[..]
Familie schaamt zich niet meer, hebben ze toen gedaan toen het slecht ging. De precieze redenen daarvoor zijn niet belangrijk en wil ik ook niet over hebben, wat ik wel kan zeggen is dat het volledig buiten mijn controle zat.
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 26-02-2014 15:56:39 ]
Dit.quote:
[..]
De redenen zijn juist wel belangrijk. Ik wil namelijk weten of je eerlijk bent behandeld of niet. Of het terecht is dat ze zich voor je schamen, of het terecht is dat ze je een zeur vinden, of het terecht is dat ze negatief over je praten.
Ik denk voor jezelf dat je na moet gaan of het eigenlijk ook echt is hun excuses of het gewoon lege woorden zijn ,want er zullen er zijn die het juist doen omdat ze het het menen maar er zijn ook mensen die het zeggen om juist later weer precies op dat moment hetzelfde uit te halen.
De kunst is voor jou om uit te zoeken of het waard is , en vergeven en vergeten is prima maar dat wil ook niet altijd zeggen dat je meteen het contact weer moet herstellen , maar dat het gewoon ja hoi dag en hoe is het en je weer verder gaat met je eigen leven maar dat je er dus ook voor kiest om niet meer met wrok naar die mensen rond te lopen.
Ik denk dat je eigen weg daarin moet vinden en je ook niets laten opdringen maar gewoon naar jezelf te kijken van wat wil ik , wat wil ik van hun en hoe ga ik hiermee verder om.
Als jij de familie kat ritueel hebt geofferd in een psychose is dat wel wat anders dan een heel lang kuthumeur
In het eerste geval zou ik ook afstand nemen ook al komt het door een psychose en had je even geen controle
Laten wij dit als voorbeeld nemen. Ik wil niet hebben over mijn persoonlijke situatie, maar de situatie van Rhubarbje is wel grappig.quote:
Hmmm die context is toch wel belangrijk
Als jij de familie kat ritueel hebt geofferd in een psychose is dat wel wat anders dan een heel lang kuthumeur
In het eerste geval zou ik ook afstand nemen ook al komt het door een psychose en had je even geen controle
Laten wij stellen dat ik de familie-kat hebt geofferd in een psychose (voor de grap). In zo'n geval zou ik dan geen controle hebben over de situatie, maar mensen vinden het natuurlijk wel raar (en eng). Veel mensen schrijven mij af voor iets waar ik geen controle over zou hebben, later komen ze erachter dat ik mijn leven heel goed oppikt en ze beseffen ook dat het niet mijn schuld is. Ze zoeken mij weer op, ik wil wel vergeven maar ik vind het moeilijk.
[ Bericht 9% gewijzigd door KingKloon op 26-02-2014 16:36:54 ]
Ja, maar ver weg van blijven zou ik alleen maar mezelf dwars zitten, toch? Sommige ga ik inderdaad nooit meer spreken, maar dat zijn dus ook de slechte mensen. Je hebt ook mensen ertussen zitten waarvan ik snap waarom ze afstand namen of in ieder geval niet konden begrijpen wat er toen speelden. Daarnaast kan ik wel aan sommige van deze mensen opbouwen. Ze waren, voor de situatie plaatsvond, wel goede vrienden om te hebben.quote:
En als je dan toch nog een algemeen antwoord wil: je hebt niets aan deze mensen. Ik zou er ver weg van blijven.
Nee. Waarom zou je?quote:
[..]
Ja, maar ver weg van blijven zou ik alleen maar mezelf dwars zitten, toch?
Zoals ik al zei: je geeft te weinig informatie. Met dat laatste groep mensen zou je eventueel nog kunnen spreken, ja.quote:Sommige ga ik inderdaad nooit meer spreken, maar dat zijn dus ook de slechte mensen. Je hebt ook mensen ertussen zitten waarvan ik snap waarom ze afstand namen of in ieder geval niet konden begrijpen wat er toen speelden.
lolquote:Daarnaast kan ik wel aan sommige van deze mensen opbouwen. Ze waren, voor de situatie plaatsvond, wel goede vrienden om te hebben.
Wie een goede vriend is merk je in de moeilijke tijden. Nutteloos om te kijken hoe het was vóór de situatie. Het gaat erom dat ze je de rug hebben toegekeerd toen jij het moeilijk had: zulke mensen zijn geen goede vrienden. 'Kennissen' is een betere term.
Zolang je vaag blijft krijg je ook vage antwoorden trouwens.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 26-02-2014 18:14:03 ]
Als jij katten offert is het best logisch dat mensen afstand van je nemen
Dan zou ik het in ieder geval best kunnen vergeven
Zeker waar! Niet omdat je niets hebt aan deze mensen. Maar deze mensen kunnen gewoon ronduit gevaarlijk zijn! Vooral de mensen die geen empathisch vermogen hebben. Dat zijn de mensen die tot alles in staat zijn, als de situatie zich maar een beetje voordoet.quote:
En als je dan toch nog een algemeen antwoord wil: je hebt niets aan deze mensen. Ik zou er ver weg van blijven.
De mensen die perfecte slachtoffers zijn, zijn degenen waar ze al veel van (kunnen) weten. Want anders weten ze niet hoe ze hun slag moeten slaan en welk strategie ze moeten gebruiken, dus dit betekent dat juist vrienden, familie, kenissen, etc. de slachtoffers worden. Daarom erg belangrijk jezelf te omgeven met ''goede'' mensen.
Maar zoals ik al zei, het is me te onduidelijk wat er nou gebeurd is.
Maar als je echt wilt vergeven helpt het misschien door te weten waarom ze je toen hebben laten vallen. Was het onwetendheid? Hebben ze ervan geleerd? Allemaal dingen die je mee kunt nemen.
Exact! Helemaal waar en dit is dan ook precies wat ik gedaan hebquote:
[..]
Zeker waar! Niet omdat je niets hebt aan deze mensen. Maar deze mensen kunnen gewoon ronduit gevaarlijk zijn! Vooral de mensen die geen empathisch vermogen hebben. Dat zijn de mensen die tot alles in staat zijn, als de situatie zich maar een beetje voordoet.
De mensen die perfecte slachtoffers zijn, zijn degenen waar ze al veel van (kunnen) weten. Want anders weten ze niet hoe ze hun slag moeten slaan en welk strategie ze moeten gebruiken, dus dit betekent dat juist vrienden, familie, kenissen, etc. de slachtoffers worden. Daarom erg belangrijk jezelf te omgeven met ''goede'' mensen.
Kerel mensen zijn nu eenmaal bang dat je teveel op ze gaat steunen en maken zich uit de voeten. Als je uitstraalt dat het beter gaat dan gaat die angst weg en komen ze weer terug. Zo lullig zijn mensen nu eenmaal.quote:
Hebben mensen hier weleens meegemaakt dat je door een verschrikkelijke periode gaat en je vrienden, familie en andere belangrijke mensen rond jou laten je keihard in de steek? Familie schaamt zich voor je, vrienden vinden dat jij zeurt, mensen in je omgeving hebben alleen maar negatieve dingen om over jou te zeggen. Je geeft aan dat je het moeilijk hebt, maar ze nemen je niet serieus. Je laat je kwetsbare kant zien, ze maken alleen maar misbruik van of duwen je nog harder naar beneden.
Na een tijd lukt het jou heel goed om jouw leven weer op te pakken en iedereen ziet het (via facebook, horen het van andere mensen en als ze je in het echt tegenkomen zien zij ook alleen maar goede dingen). Het gaat steeds beter op alle vlakken en dat straalt uit. Vooral in mijn cultuur komen mensen daar snel achter.
Wat ik nu hebt is dat mensen opeens met mij willen afspreken, mensen bellen om letterlijk sorry te zeggen, ik word weer uitgenodigd op feestjes waar ik niet meer werd uitgenodigd, mensen benaderen mij via facebook, vaak om te zeggen dat ze trots zijn en soms zelf om te zeggen dat ze spijt hebben.
Ik wil het vergeten en vergeven, ik denk dat dat ook beter is. Maar ik vind het moeilijk? Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe gingen jullie hiermee om?
Hoe moeilijk is het nou om gewoon even te vertellen hoe het precies zit, zodat de mensen je beter kunnen helpen. Niet zo miepen dat je er niks over wil zeggen, dan had je geen topic moeten openen.quote:
Laten wij dit als voorbeeld nemen. Ik wil niet hebben over mijn persoonlijke situatie
In zijn cultuur is wat hij heeft gehad een taboe, daarom wil hij het ook niet vertellen omdat hij eigenlijk het zelf ook nog een taboe vind.quote:
[..]
Hoe moeilijk is het nou om gewoon even te vertellen hoe het precies zit, zodat de mensen je beter kunnen helpen. Niet zo miepen dat je er niks over wil zeggen, dan had je geen topic moeten openen.
Ik gok dat hij een depressieve periode achter de rug heeft
Geestelijk onwelbevinden valt meestal niet lekker in een andere cultuur
gok ikIk heb laatst ook het contact met een vriendin verbroken.
Het ging al jaren niet goed met haar en ze deed niets om die situatie te veranderen. Ook niet na herhaaldelijke gesprekken met o.a. mij en beloftes tot beterschap
Haar gedrag had ook een negatieve uitwerking op mij en koste mij veel negatieve energie.
Na het zoveelste gesprek, vol beloftes op beterschap en het uitblijven dan die beterschap heb ik er voor gekozen om te breken.
Dat viel mij enorm zwaar omdat ik niet weg wil lopen als het slecht met iemand gaat. Maar omgaan met haar viel ook enorm zwaar en begon zijn tol op mijzelf te eisen
Wat ik wil zeggen: Je moet niet vergeten dat jouw gedrag consequenties kon hebben voor anderen en dat anderen dan keuzes gaan maken en voor zichzelf kiezen
Dat vind ik niet onvergefelijk. Je kunt niet van mensen blijven verwachten dat zij maar op offeren voor jou, ook al geef je aan dat je zelf niets kon doen aan de situatie waarin je zat
Sowieso vind ik dat mensen dat wel heel snel roepen en dat het zelden waar is, maar goed
Wat maakte die last eigenlijk zo zwaar voor jou?quote:
Even een uitgebreidere reactie, ik zat eerder mobiel
Ik heb laatst ook het contact met een vriendin verbroken.
Het ging al jaren niet goed met haar en ze deed niets om die situatie te veranderen. Ook niet na herhaaldelijke gesprekken met o.a. mij en beloftes tot beterschap
Haar gedrag had ook een negatieve uitwerking op mij en koste mij veel negatieve energie.
Na het zoveelste gesprek, vol beloftes op beterschap en het uitblijven dan die beterschap heb ik er voor gekozen om te breken.
Dat viel mij enorm zwaar omdat ik niet weg wil lopen als het slecht met iemand gaat. Maar omgaan met haar viel ook enorm zwaar en begon zijn tol op mijzelf te eisen
Wat ik wil zeggen: Je moet niet vergeten dat jouw gedrag consequenties kon hebben voor anderen en dat anderen dan keuzes gaan maken en voor zichzelf kiezen
Dat vind ik niet onvergefelijk. Je kunt niet van mensen blijven verwachten dat zij maar op offeren voor jou, ook al geef je aan dat je zelf niets kon doen aan de situatie waarin je zat
Sowieso vind ik dat mensen dat wel heel snel roepen en dat het zelden waar is, maar goed
Overigens betekend 'vergeving' niet dat je er gelijk weer intensief mee om moet gaan natuurlijk; je kan ook zeggen, oké, 't is wat jammerlijk gegaan allemaal, maar zand erover - en nu gaan we allebei onze eigen weg. Vergeving zou vooral jezelf rust moeten bieden. Doet dat het niet, dan ben je er waarschijnlijk niet klaar voor.
Maar rhubarbje heeft (deze keer) gelijk. Hoewel het niet onder mijn controle was, kan ik wel begrijpen waarom sommige mensen wegschrokken ervoor. Stel het was niet met mij gebeurt, maar iemand anders, was ik toen ook weggeschrokken (misschien).
Daarom is mijn vraag ook niet of ik het hen moet vergeven, eerder dat ik het moeilijk heb om het te doen en hoe andere mensen ermee om zouden gaan.
Maar wat maakte die last dan zo zwaar voor jou?quote:
Ik had het niet beter kunnen zeggen, rhubarbje.
Overigens betekend 'vergeving' niet dat je er gelijk weer intensief mee om moet gaan natuurlijk; je kan ook zeggen, oké, 't is wat jammerlijk gegaan allemaal, maar zand erover - en nu gaan we allebei onze eigen weg. Vergeving zou vooral jezelf rust moeten bieden. Doet dat het niet, dan ben je er waarschijnlijk niet klaar voor.
Ik heb ditzelf volgens mij nog nooit meegemaakt (misschien omdat de mensen die ik ken, niet van die kling-ons zijn oid).
Kun je het me uitleggen?
Vergeven is niet iets waar je 'mee om moet gaan', is mijn ervaring; zodra je er teveel energie in moet steken heb je het namelijk waarschijnlijk toch niet helemaal achter je gelaten. Ik denk dan ook dat ik hierdoor je vraag niet zo goed snap.
Nou, ik bedoelde eigenlijk meer dat wanneer je een vriend laat vallen, waarom laat je dan een vriend vallen? Want ik volg Rhubarbje dus niet helemaal.quote:
Je kunt het niet forceren... je hoeft niks te vergeven. Als je het gevoel hebt er niet klaar voor te zijn, zou ik het dus ook gewoon nog even laten rusten. En dat kan je eventueel heel eerlijk en netjes aangeven.
Vergeven is niet iets waar je 'mee om moet gaan', is mijn ervaring; zodra je er teveel energie in moet steken heb je het namelijk waarschijnlijk toch niet helemaal achter je gelaten. Ik denk dan ook dat ik hierdoor je vraag niet zo goed snap.
Ja idd.quote:
@magnetronkoffie, ik kan niet quoten, maar bedoel je de 'last' van de ander, die teveel negatieve energie op jou af begint te stralen?
Let wel: Dat is niet erg, dat is namelijk iets waar je voor kiest door voor zo'n vriendschap te gaan. Je hoeft niets terug te verwachten, sterker nog, je kan niets terug verwachten want er zit geen balans in de relatie.
Maar om zo'n vriendschap te kunnen onderhouden, jaar na jaar (ik heb het hier echt over járen), moet je ook zelf kunnen inzien wanneer het tijd is om even afstand te nemen, anders ga je er aan onderdoor. Je bent geen hulpverlener en het is heel belangrijk om die grens te blijven zien, als die dreigt te vervagen... stapje terug.
Voor mij is het niet zozeer de ander laten vallen, mijn telefoon staat altijd aan en de treinen rijden de hele dag, je hoeft maar te fluiten en ik kom, zeg maar... maar inderdaad, soms kan je het een periode niet aan, die negativiteit, sta je er te dichtbij en kun je daardoor niet meer goed steunen en het zelf niet meer zo goed overzien. Dan doe je een stapje terug en dat is dan misschien wat minder attent.. Je belt minder, gaat minder op bezoek. Dat is denk ik een vorm van zelfbescherming, zie het als een oplaadmoment, want vergis je niet in hoeveel energie het van je kan vragen.
Ik heb het belangrijkste even onderstreept, omdat ik dat dus wel erg vind.quote:
@magnetronkoffie: Wel.. Ik heb ook wel eens een vriendschap op een lager pitje gezet. Inderdaad betrof het hier ook een psychische stoornis, en nee, dat wordt niet beter, in dit geval in tegendeel. En het vraagt ontzettend veel van je. Hoewel men mij natuurlijk altijd kon bellen, ben ik wel bewust buiten de negatieve zone gaan staan omdat ik in bepaalde periodes merkte dat het mijn humeur begon te kleuren; je belt, en krijgt alleen de eeuwige negatieve klanken, er wordt niet gevraagd hoe het nou eens met jou gaat, of hoe jij je ergens bij voelt.
Let wel: Dat is niet erg, dat is namelijk iets waar je voor kiest door voor zo'n vriendschap te gaan. Je hoeft niets terug te verwachten, sterker nog, je kan niets terug verwachten want er zit geen balans in de relatie.
Maar om zo'n vriendschap te kunnen onderhouden, jaar na jaar (ik heb het hier echt over járen), moet je ook zelf kunnen inzien wanneer het tijd is om even afstand te nemen, anders ga je er aan onderdoor. Je bent geen hulpverlener en het is heel belangrijk om die grens te blijven zien, als die dreigt te vervagen... stapje terug.
Voor mij is het niet zozeer de ander laten vallen, mijn telefoon staat altijd aan en de treinen rijden de hele dag, je hoeft maar te fluiten en ik kom, zeg maar... maar inderdaad, soms kan je het een periode niet aan, die negativiteit, sta je er te dichtbij en kun je daardoor niet meer goed steunen en het zelf niet meer zo goed overzien. Dan doe je een stapje terug en dat is dan misschien wat minder attent.. Je belt minder, gaat minder op bezoek. Dat is denk ik een vorm van zelfbescherming, zie het als een oplaadmoment, want vergis je niet in hoeveel energie het van je kan vragen.
De reden is volgende: Ik had het in m'n vorige posts over kling-ons (das overigens een zelfbedachte term). Dat zijn mensen die zich aan jou vastklampen.
Even tussendoor over vriendschap (in een spoiler)
Mensen die de neiging hebben om zich aan jou vast te klampen (en die filter ik er dus al uit nog voordat ze in de shit komen), die mijd ik dus als de pest. Wellicht dat geen van mijn vrienden claimend is naar mij toe. Het zijn allemaal mensen die, net als ik, het gewoon -zelf- willen doen en pas om hulp vragen wanneer dat -naar mijn smaak- terecht is (of zelfs nog minder).SPOILERAls ik vrienden uitzoek, dan zoek ik vrienden uit die o.a. bij me passen (logisch ook) en mensen die een goed hart hebben. Ook verwacht ik een bepaalde onafhankelijkheid van die mensen.
Mensen die daar niet aan voldoen (bijvoorbeeld kling-ons), die houd ik gelijk al op armslengte afstand. Dat zijn namelijk vaak mensen die je sowieso leegzuigen of in het ergste geval zelfs gewoon parasieten zijn. Daar werk ik dus niet aan mee, zo'n persoon is bij voorbaat al kansloos bij mij. In een vriendschap moet er ook een balans zijn. Het moet min of meer gelijk opgaan.
Kling-ons zijn gewoon vreselijke mensen (voor mij althans) en die maken dus sowieso al geen schijn van kans bij mij. Misschien ook vandaar dat ik zulke kling-ons ook nooit eerder -in mn vriendenkring- ben tegengekomen: Ze worden namelijk al vanaf de start niet daartoe toegelaten.
Als je wel zo iemand in je vriendenkring hebt, dan heb je naar mijn mening dus gewoon al de fout gemaakt om zo iemand in 1e instantie al toe te laten. Kom je er pas later achter, dan heb je pech gehad. Die pech is mij tot nu toe bespaard gebleven, mede omdat mijn eisen om tot mijn vriendenkring toegelaten te worden zo streng zijn.
Ik heb sowieso het idee dat veel mensen veel te makkelijk iemand tot hun vriendenkring toelaten en veel te snel ook. Bij mij kom je in mn kennissenkring terecht en pas nadat ik iemand -echt- heb leren kennen, mag je binnenkomen
Ik ben geloof ik een beetje afgedwaald
magoed, tis wel een mooi verhaaltje geworden op zich Edit: Even voor de duidelijkheid. In een psychose komen is dus echt onmacht en heeft niks met iemands karakter te maken.
Je word inderdaad op een gegeven moment een hulpverlener. Dat eist een tol
Alle gelijkwaardigheid is ook weg
De problemen zijn niet achter te laten bij de deur want je bent persoonlijk betrokken en 24/7 beschikbaar in tegen stelling tot een hulpverlener die professionele afstand kan bewaren en training heeft over hoe om te gaan met dit soort dingen
Het is maar net welke rol je aanneemt. De rol van vriend is heel anders dan die van hulpverlener.quote:
Zit weer mobiel dus kort:
Je word inderdaad op een gegeven moment een hulpverlener. Dat eist een tol
Alle gelijkwaardigheid is ook weg
De problemen zijn niet achter te laten bij de deur want je bent persoonlijk betrokken en 24/7 beschikbaar in tegen stelling tot een hulpverlener die professionele afstand kan bewaren en training heeft over hoe om te gaan met dit soort dingen
Nouja, jij mag natuurlijk je hele vriendenkring lekker inrichten zoals je zelf wilt, en als je op basis van bovenstaand bericht mijn vriendjes-eisen niet hoog genoeg vindt, vind ik dat natuurlijk prima. Dat jij dit "een fout" in mijn leven vindt, betekend echter niet dat het voor een ander ook een fout is. Ik kan er immers op mijn manier toch heel goed mee omgaan, geef ik aan? Wanneer we contact hebben hebben we het leuk, en als ik nodig ben, help ik. Soms neem ik wat rust voor mezelf. Ik doorzie verder na al die jaren de problematiek ontzettend goed.quote:
Als je wel zo iemand in je vriendenkring hebt, dan heb je naar mijn mening dus gewoon al de fout gemaakt om zo iemand in 1e instantie al toe te laten. Kom je er pas later achter, dan heb je pech gehad. Die pech is mij tot nu toe bespaard gebleven, mede omdat mijn eisen om tot mijn vriendenkring toegelaten te worden zo streng zijn.
Jij waarschijnlijk niet, want jij ziet ze bij voorbaat al als vreselijke mensen; nee, het zijn mensen met een bepaalde problematiek en dat moet je op je eigen manier kunnen handelen.. En daar moet je bereid toe zijn. Jij bent dat niet, ik wel, prima toch?
In dit geval kan ik het wel begrijpen, maar als het tijdelijk een periode wat minder gaat (en dan gaat het niet om jaren zonder teken van verbetering) vind ik het wel heel laf als mensen je laten vallen en zich voor je gaan schamen. Maar zoals gezegd is het misschien onwetendheid als het gaat om echt serieuze psychische problematiek.quote:
Even een uitgebreidere reactie, ik zat eerder mobiel
Ik heb laatst ook het contact met een vriendin verbroken.
Het ging al jaren niet goed met haar en ze deed niets om die situatie te veranderen. Ook niet na herhaaldelijke gesprekken met o.a. mij en beloftes tot beterschap
Haar gedrag had ook een negatieve uitwerking op mij en koste mij veel negatieve energie.
Na het zoveelste gesprek, vol beloftes op beterschap en het uitblijven dan die beterschap heb ik er voor gekozen om te breken.
Dat viel mij enorm zwaar omdat ik niet weg wil lopen als het slecht met iemand gaat. Maar omgaan met haar viel ook enorm zwaar en begon zijn tol op mijzelf te eisen
Wat ik wil zeggen: Je moet niet vergeten dat jouw gedrag consequenties kon hebben voor anderen en dat anderen dan keuzes gaan maken en voor zichzelf kiezen
Dat vind ik niet onvergefelijk. Je kunt niet van mensen blijven verwachten dat zij maar op offeren voor jou, ook al geef je aan dat je zelf niets kon doen aan de situatie waarin je zat
Sowieso vind ik dat mensen dat wel heel snel roepen en dat het zelden waar is, maar goed
Dat moet hij toch lekker zelf weten? Het gaat hier om mensen vergeven, niet om zijn vroegere problemen.quote:
[..]
Hoe moeilijk is het nou om gewoon even te vertellen hoe het precies zit, zodat de mensen je beter kunnen helpen. Niet zo miepen dat je er niks over wil zeggen, dan had je geen topic moeten openen.
daaromquote:Op woensdag 26 februari 2014 23:39 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Het is maar net welke rol je aanneemt. De rol van vriend is heel anders dan die van hulpverlener.
En ik kon bepaalde dingen niet los laten en voor mij was de vriendschap ook geen (gelijkwaardige) vriendschap meer
Daarvan ligt natuurlijk ook een deel bij mij
Maar goed dit heeft allemaal niks meer met de vraag van TS te maken
De 1 raakte ik kwijt omdat ze vond dat ik niet meer de gezellige, blije Elvi was die ik eerder wel was. Ze begreep niet dat ik het niet kon opbrengen (en betalen) om elke dag leuke dingen te doen. Als zij nu weer contact zou zoeken omdat het nu beter gaat zou ik dat echt afhouden.
De ander raakte ik bijna kwijt omdat ik teveel aan haar ging hangen en zij inderdaad de rol van hulpverlener kreeg. Ik heb dingen verteld die ik beter aan mn behandelaar had kunnen vertellen
We hebben toen een goed gesprek gehad en afspraken gemaakt over wanneer ik iets wel en niet kan vertellen en op welke manier (whatsapp of in een echt gesprek, in een cafe of rustig bij iemand thuis). Haar kon ik veel makkelijker vergeven omdat ook ik fout bezig was in die situatie 
Dus ja het ligt ook een beetje aan je eigen aandeel. Deden ze raar omdat ze bijvoorbeeld de depressie niet begrepen of omdat jij teveel ging hangen of raar deed?
Ik ben mede zo streng (geworden) omdat ik dit soort mensen simpelweg niet trek. Ik kan het gewoon niet handelen, dus ga ik ook niet met zulke mensen in zee.quote:
[..]
Nouja, jij mag natuurlijk je hele vriendenkring lekker inrichten zoals je zelf wilt, en als je op basis van bovenstaand bericht mijn vriendjes-eisen niet hoog genoeg vindt, vind ik dat natuurlijk prima. Dat jij dit "een fout" in mijn leven vindt, betekend echter niet dat het voor een ander ook een fout is. Ik kan er immers op mijn manier toch heel goed mee omgaan, geef ik aan? Wanneer we contact hebben hebben we het leuk, en als ik nodig ben, help ik. Soms neem ik wat rust voor mezelf. Ik doorzie verder na al die jaren de problematiek ontzettend goed.
Jij waarschijnlijk niet, want jij ziet ze bij voorbaat al als vreselijke mensen; nee, het zijn mensen met een bepaalde problematiek en dat moet je op je eigen manier kunnen handelen.. En daar moet je bereid toe zijn. Jij bent dat niet, ik wel, prima toch?
Prima als jij en anderen dat wel doen en alleen maar tof als het jaren lang goed gaat, maar vroeger of later gaat de bom toch wel barsten.
Ik zeg trouwens niet dat jouw vriendeneis niet hoog genoeg is, dit is gewoon een keuze en jij hebt blijkbaar jouw keuze al gemaakt. Maar sta dan ook in voor de eventuele gevolgen
Btw, ik lees wel in jouw door mij gequote post een negatievere ondertoon, het was niet mijn bedoeling jou aan te vallen of iets in die zin, mocht dat de oorzaak van die toon geweest zijn
Oh geeft niet hoor, heb het ook helemaal niet negatief opgevat. Snap je ook wel.quote:
[..]
Ik ben mede zo streng (geworden) omdat ik dit soort mensen simpelweg niet trek. Ik kan het gewoon niet handelen, dus ga ik ook niet met zulke mensen in zee.
Prima als jij en anderen dat wel doen en alleen maar tof als het jaren lang goed gaat, maar vroeger of later gaat de bom toch wel barsten.
Ik zeg trouwens niet dat jouw vriendeneis niet hoog genoeg is, dit is gewoon een keuze en jij hebt blijkbaar jouw keuze al gemaakt. Maar sta dan ook in voor de eventuele gevolgen
Btw, ik lees wel in jouw door mij gequote post een negatievere ondertoon, het was niet mijn bedoeling jou aan te vallen of iets in die zin, mocht dat de oorzaak van die toon geweest zijn
En ja, ik ben me er van bewust dat op een gegeven moment de bom kan barsten, en men mij laat vallen als een baksteen. Door de ziekte. Neemt niet weg dat ik me daarop ingesteld heb, en ik ook die situatie zal accepteren
Tot die tijd steun ik waar ik dat kan. Ik denk dat we allebei zeer wijs bezig zijn, bewuste keuzes.
[edit] shit, gequote, ipv geeditquote:
[..]
Oh geeft niet hoor, heb het ook helemaal niet negatief opgevat. Ik snap je ook wel.
En ja, ik ben me er van bewust dat op een gegeven moment de bom kan barsten, en men mij laat vallen als een baksteen. Door de ziekte. Neemt niet weg dat ik me daarop ingesteld heb, en ik ook die situatie zal accepteren
Ik denk dat we allebei zeer wijs bezig zijn, bewuste keuzes.
quote:
In mn vorige depressieve periode ben ik 1 vriendin kwijt geraakt en de ander bijna:
De 1 raakte ik kwijt omdat ze vond dat ik niet meer de gezellige, blije Elvi was die ik eerder wel was. Ze begreep niet dat ik het niet kon opbrengen (en betalen) om elke dag leuke dingen te doen. Als zij nu weer contact zou zoeken omdat het nu beter gaat zou ik dat echt afhouden.
De ander raakte ik bijna kwijt omdat ik teveel aan haar ging hangen en zij inderdaad de rol van hulpverlener kreeg. Ik heb dingen verteld die ik beter aan mn behandelaar had kunnen vertellen
Dus ja het ligt ook een beetje aan je eigen aandeel. Deden ze raar omdat ze bijvoorbeeld de depressie niet begrepen of omdat jij teveel ging hangen of raar deed?
Het is dus ook te leren, maar niet iedereen heeft door dat ze claimerig overkomen op anderen.
Sowieso is het leven een leerproces en iedereen zit in bepaalde fases op verschillende vlakken.
Ik selecteer mensen op dat claimerige gedrag omdat ik weet dat ik zulke mensen gewoon niet trek. Ze slurpen me leeg en dit soort mensen zijn herkenbaar.
Wat ikzelf niet verteld heb (wel min of meer gehint) is dat ikzelf totaal niet claimerig ben. Ik heb altijd al m'n eigen boontjes willen doppen en vraag pas hulp als ik met de rug tegen de muur sta. Ik probeer altijd helder te zijn en te blijven en mezelf en mijn gedrag rationeel te bekijken als ik merk dat ik iemand tegen het hoofd stoot.
Zelf heb ik het juist graag als iemand tegen mij zegt dat ik te veel op die persoon aan het hangen ben (meestal komt het niet zover omdat mensen eerder al gaan hinten en die hints zijn min of meer op te vangen. Wat ik dan doe is gewoon op de man af -vragen-), al komt dit verder weinig voor.
Maar als dit voorkomt, dan weet ik tenminste waar de grenzen liggen en dan kan ik daar ook gewoon rekening mee houden
Tenminste, zo zie ik het.
Interessant topic trouwens wel
Denk ik ook (ook al ken ik jou verder niet, maar ik ga sowieso altijd van het positieve uitquote:
[..]
Oh geeft niet hoor, heb het ook helemaal niet negatief opgevat. Snap je ook wel.
En ja, ik ben me er van bewust dat op een gegeven moment de bom kan barsten, en men mij laat vallen als een baksteen. Door de ziekte. Neemt niet weg dat ik me daarop ingesteld heb, en ik ook die situatie zal accepteren
Ik denk dat we allebei zeer wijs bezig zijn, bewuste keuzes.
) Zelf heb ik als kind "vriendjes" gehad waar ik niet veel aan gehad heb. Tuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, maar ik heb van die fouten geleerd.
Maar ik ben sowieso altijd al een denker geweest
Ik steun ook, maar alleen tot op zekere hoogte. Claimgedrag van een ander, daar werk ik niet aan mee. Het moet namelijk niet ten koste gaan van mijzelf en van mijn psyche(ik heb zelf al genoeg shit meegemaakt), maar meestal bedenk ik wel wat of kan ik op z'n minst adviseren
Edit: Een heel belangrijk punt vergeet ik, je moet zelf natuurlijk ook je grenzen (durven) aangeven
Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat ik die neiging hebquote:
[..]
Het is dus ook te leren, maar niet iedereen heeft door dat ze claimerig overkomen op anderen.
Sowieso is het leven een leerproces en iedereen zit in bepaalde fases op verschillende vlakken.
Ik selecteer mensen op dat claimerige gedrag omdat ik weet dat ik zulke mensen gewoon niet trek. Ze slurpen me leeg en dit soort mensen zijn herkenbaar.
Wat ikzelf niet verteld heb (wel min of meer gehint) is dat ikzelf totaal niet claimerig ben. Ik heb altijd al m'n eigen boontjes willen doppen en vraag pas hulp als ik met de rug tegen de muur sta. Ik probeer altijd helder te zijn en te blijven en mezelf en mijn gedrag rationeel te bekijken als ik merk dat ik iemand tegen het hoofd stoot.
Zelf heb ik het juist graag als iemand tegen mij zegt dat ik te veel op die persoon aan het hangen ben (meestal komt het niet zover omdat mensen eerder al gaan hinten en die hints zijn min of meer op te vangen. Wat ik dan doe is gewoon op de man af -vragen-), al komt dit verder weinig voor.
Maar als dit voorkomt, dan weet ik tenminste waar de grenzen liggen en dan kan ik daar ook gewoon rekening mee houden
Tenminste, zo zie ik het.
Interessant topic trouwens wel
En nu ben ik me er ook veel bewuster van.Maar ik doe het alleen in echt slechte periodes en ik ook niet bij al mn vrienden. Dus in een gewone ok-periode hang ik totaal niet aan anderen.
Maar goed, de TS wou antwoorden over vergiffenis!
Het lijkt me sowieso al heel erg fijn voor jezelf dat je het zelf inziet.Dan kan het namelijk gewoon open op tafel gegooid worden en dat haalt heel wat druk naar de omgeving toe weg denk ik, en jij weet waar je aan toe bent van hun uit en dan zullen ze je niet zo snel kunnen teleurstellen. Hoop dat het nu goed met je gaat trouwens!quote:
[..]
Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat ik die neiging heb
Maar ik doe het alleen in echt slechte periodes en ik ook niet bij al mn vrienden. Dus in een gewone ok-periode hang ik totaal niet aan anderen.
Oh leuk dat soort mensen inderdaad. Gezelligheidsvrienden.quote:
In mn vorige depressieve periode ben ik 1 vriendin kwijt geraakt en de ander bijna:
De 1 raakte ik kwijt omdat ze vond dat ik niet meer de gezellige, blije Elvi was die ik eerder wel was. Ze begreep niet dat ik het niet kon opbrengen (en betalen) om elke dag leuke dingen te doen. Als zij nu weer contact zou zoeken omdat het nu beter gaat zou ik dat echt afhouden.
Ja inderdaadquote:
[..]
Oh leuk dat soort mensen inderdaad. Gezelligheidsvrienden.
Zulke mensen is beter om te vermijden, zelfs gedachtes delen is teveel voor hen 
Maar aangezien ik ook eentje had en geeneens doorhad, vraag ik me af hoe je gezelligheidsvrienden mensen kan herkennen. Ook ik heb depressieve periode achter de rug, wel interessant en leuk dat in deze topic beide rollen aan het woord komenquote:
In mn vorige depressieve periode ben ik 1 vriendin kwijt geraakt en de ander bijna:
De 1 raakte ik kwijt omdat ze vond dat ik niet meer de gezellige, blije Elvi was die ik eerder wel was. Ze begreep niet dat ik het niet kon opbrengen (en betalen) om elke dag leuke dingen te doen. Als zij nu weer contact zou zoeken omdat het nu beter gaat zou ik dat echt afhouden.
De ander raakte ik bijna kwijt omdat ik teveel aan haar ging hangen en zij inderdaad de rol van hulpverlener kreeg. Ik heb dingen verteld die ik beter aan mn behandelaar had kunnen vertellen
Dus ja het ligt ook een beetje aan je eigen aandeel. Deden ze raar omdat ze bijvoorbeeld de depressie niet begrepen of omdat jij teveel ging hangen of raar deed?
Ook ik heb precies meegemaakt wat jij hebt meegemaakt: ik was niet meer gezellig
Maar hier kwam ik pas in het 5e maand achter nadat hij plots het contact had verbroken. Eerst dacht ik nog dat telefoon verbinding uitviel onder een viaduct ofzo, wekenlang hadden we geen contact, belde ik voor een bioscoop film. Je raadt het al -> ''dit telefoonnummer is in gesprek, u wordt doorgeschakeld''. Eerst dacht ik nog dat dat kan gebeuren, maar nadat ik zo vaak had gehoord op alle denkbare tijdstippen, wist ik al hoe laat het was. Wat een laffe actie 
4,5 maand later kwam ik hem tegen, na een tijdje ging ik mijn recht opeisen, dat hij zijn excuses moest aanbieden. Hij weigerde en zei dat ik niet meer gezellig was en al die tijd opdringerig. Na 2 maanden reageerde ik op zijn filmvraag, omdat destijds geen leuke films draaiden. Maar ik was dus opdringerig
We hadden toen al een jaar contact en had het dus nooit van hem verwacht. Hij had ook gewoon zeggen dat hij hooguit kan luisteren en niet kan helpen. Dat ik met anderen over moet hebben, omdat zij mij beter zouden kunnen helpen. Of zeggen dat hij de laatste tijd veel aan zijn hoofd heeft, dat ik het met anderen moet bespreken. Dat was voor mij genoeg geweest, maar nee, midden in een gesprek gewoon ophangen. Ik begon zelf geeneens over problemen, hij vraagde altijd door, alleen zo kwamen problemen ter sprake. En nee, ik belde hem niet elke dag ofzo, hooguit 1x in de paar weken. Een man die dus niet tegen een pratende vrouw kan ...
Ik ken fok, en ik ken fokkers, en ik weet dat als ik openhartig ga vertellen wat ik heb gehad en wat ik heb meegemaakt, er altijd een paar zijn die expres gaan stoken en het tegen mij gaan gebruiken. Daar heb ik gewoon geen zin.
Ik vind ook niet dat het nodig is voor een antwoord, Zargon heeft wel een goede antwoord gegeven zonder dat hij de precieze feitjes weet en andere mensen ook.
Maar om het beter te illustreren, stel voor dat iemand vanwege een somatische ziekte, tijdelijk een psychische ziekte ontwikkeld wat hij niet in controle heeft. Het duurt wel een paar jaartjes om weer beter te worden en in de tussentijd is die persoon wel anders. Hij heeft rare dingen gedaan en gezegd, daarnaast is hij gewoon zwakker in die periode.
Wat hij dan meemaakt, is verschillend. Sommige mensen houden gewoon geen rekening met de situatie, die blijven hem behandelen alsof hij gewoon gezond is (mentaal en fysiek) terwijl hij dat niet is, en hij wordt beoordeeld op zijn handelen zonder rekening te houden met zijn beperking. Bijvoorbeeld (en dit is dan echt), 1 van de bijverschijnselen was dwangneurose, de drang om een handeling regelmatig te blijven doen. (Goede) vrienden geven aan dat ze het raar vinden en dat ze voor mij schamen als ik dat soort dingen doet.
Ook dat ik kwetsbaarder ben wordt niet mee rekening gehouden. In die periode was ik heel onzeker geworden (wat begrijpelijk is) en in plaats van mij te troosten of gerust te stellen, hadden veel mensen (inclusief mijn vader, ook beste vrienden) zoiets van " hou op met zeuren". Sterker nog, als ik mezelf te kwetsbaar opstelde, maakte zij er misbruik van. Ik heb niet het gevoel dat ik veel steun heb gekregen van de mensen waarvan ik steun had mogen verwachten. In ieder geval geen emotionele steun.
Andere mensen waren gewoon gemeen, sommige gingen mijn ziekte juist gebruiken als een reden om mij te breken en die mensen heb ik ook verbannen van mijn leven. Maar wat je ook had, was dat een paar mensen die vanwege een ander reden contact met mij verbrak, zonder rekening te houden dat ik het zwaar had, snap je wat ik bedoel? Bijvoorbeeld een meisje was boos op mij omdat ik een grapje maakte dat zij niet leuk vond. Ze flipte, werd heel boos op mij en zij hele nare dingen en vervolgens wilde ze geen contact meer. Toen der tijd was zij een hele goede vriendin van mij, en ik had echt steun nodig van mijn vrienden en vriendinnen, maar ze wilde het niet aanhoren en brak alle contact met mij. Later zoekt ze weer contact op en ze geeft ook toe dat haar reactie ongepast was en dat de grap die ik maakte ook niet zo erg was. Ik vond de grap ook niet zo erg en andere mensen vonden ook dat ze overdreef, ze zat gewoon toen niet lekker in haar vel en ze moest dat op iemand afreageren. Ze zei ongelooflijk nare dingen tegen mij dat ik op dat moment echt niet kon gebruiken.
Een ander nicht ging tegen haar dochter zeggen dat haar dochter niet met mij om moest gaan en dat ik niet goed in het hoofd was. Die heeft later ook haar excuses aangeboden en zegt ook dat ze het uit woede deed en niet lekker in haar vel zat. Dat soort dingen.
Vrienden die me kennen van vroeger en mijn moeder kennen , me geen sterkte niets wensten of vroegen hoe gaat het met haar ( laat dat nu ook juist de mensen zijn die heel erg openlijk klagen , hun hele medische dossier online gooien en steun verwachten (en ja die mensen hebben heftige dingen mee gemaakt en dat is kut voor hun maar ik heb naar hun altijd op dat soort momenten een teken van leven geleven en sterkte gewenst is het dan zo veel gevraagd om gewoon sterkte te wensen of te vragen hoe het met mijn moeder is , helemaal als je regelmatig bij haar over de vloer geweest ben )
Ik heb dus op dat moment bij die mensen er een streep ondergezet helemaal omdat een heel vrolijk gewoon weer de aandacht op ging eisen met zijn medische gegevens en me eigenlijk verteld dat ik niet mocht stressen
.Voor mij voelt het even lekker om die mensen nu eens juist opzij te gooien en me juist even te concentreren op de mensen die wel even op dat moment voor me waren.
Het overige hele rare was dit de mensen die wel voor me klaarstonden waren mensen die mijn moeder niet eens kenden , wat mij ook al duidelijk maakt dat het probleem ook niet aan mij ligt maar gewoon de andere soort egocentrische mensen zijn die ook nog eens fatsoen ontbreken.