'Het beste wat ons kon gebeuren was dat ze delicten zouden plegen, maar zónder slachtoffers. Maar we hielden ook rekening met nieuwe gijzelingen.' Commandant Rienk de Groot vertelt hoe een team van 150 man naar gangsterkoppel Marco en Enise speurde.
Zó extreem gewelddadig, mensen in kofferbakken gooien, zomaar voorbijgangers neerslaan en vastbinden. Wij wilden maar één ding: zo snel mogelijk aanhouden, géén slachtoffers meer
Commandant De GrootZe zijn gepakt. En er is geen schot gelost. In het commandocentrum dat voor de klopjacht in het leven is geroepen, een grijze kantoorruimte in het KLPD-gebouw langs de snelweg in Driebergen, wordt het telefoontje uit Duitsland woensdagmiddag met gejuich ontvangen. Agenten slaan elkaar op de schouders, feliciteren elkaar. 'Het was een enorm bevrijdend moment,' zegt Rienk de Groot, algemeen commandant van de Landelijke Eenheid, een paar dagen later.
48 uur eerder lijkt dat moment nog heel ver weg. In het commandocentrum buigen politiechefs van zeven verschillende teams, die bijeen zijn gebracht voor de klopjacht, zich over twee cruciale vragen: waar kunnen de twee criminelen heen gaan? En hoe kunnen we voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen? De chefs sturen een speciaal gecreëerde eenheid aan van 150 mensen, die tezamen het duo moeten zien te vinden. Rechercheurs, onderhandelaars en scherpschutters. Maar ook profilers, criminologen en gedragsdeskundigen, die de zeven chefs moeten vertellen wat het duo mogelijk kan uithalen. Elke 1,5 tot 3 uur komen ze aan een grote ronde tafel bij elkaar om de laatste stand van zaken te bespreken. Ze zijn bij elkaar gezet na het laatste, heftige incident in Enschede, waar het duo een man urenlang gijzelt. Als ze horen dat de twee hun gijzelaar in het Duitse Ahaus uit de auto hebben gegooid, duiken ze meteen hun kamertjes rondom de ronde tafel weer in, om elk hun mensen aan te sturen.
Neerslaan en vastbinden
Commandant De Groot weet al na de tweede van de vier brute misdaden van Marco en Enise, dat 'het hier gaat om een uitzonderlijke zaak'. 'Zó extreem gewelddadig, mensen in kofferbakken gooien, zomaar voorbijgangers neerslaan en vastbinden. Wij wilden maar één ding: zo snel mogelijk aanhouden, géén slachtoffers meer.'
Vrijwel meteen nadat de identificatie van Marco en Enise bekend is, gooit de politie hun namen en foto's in de openbaarheid. De media pikken het maandagavond massaal op. Het bericht over de gijzeling dat daarna komt, maakt de ernst nog duidelijker: aan de ronde tafel wordt vastgesteld dat het extreme geweld van het duo steeds erger wordt. 'Uitzonderlijk,' zegt De Groot. Extreme haast is geboden.
Jacht
De 150 agenten en specialisten maken non-stop jacht op het duo. Observatieteams en agenten rijden in steeds grotere cirkels het grensgebied rond Enschede rond. Arrestatieteams, onderhandelaars en scherpschutters staan paraat. Helikopters hangen in de lucht. Elke plek is dubbel bezet. 'Om 24 uur per dag op elk scenario voorbereid te zijn,' zegt De Groot. 'Dat kunnen we weken volhouden als het moet.'
In het zenuwcentrum in Driebergen houden analisten een 'supertijdlijn' bij: alles wat Marco en Enise uitspoken staat erop. 'Het beste wat ons kon gebeuren was dat ze delicten zouden plegen, maar zónder slachtoffers. Maar we hielden ook rekening met nieuwe gijzelingen.'
Er wordt volop gerechercheerd. De speurders maken lange dagen. Tips zijn van levensbelang - en die komen ook. Vanaf dinsdag stromen ze binnen, in totaal zo'n 130. Rechercheurs beoordelen ze stuk voor stuk op hun geloofwaardigheid. Een helse klus. 'We rennen natuurlijk niet overal zomaar achteraan. We kijken eerst of zo'n tip wel kan kloppen. Kúnnen ze daar ook echt zijn?'
Zo'n tien tot twintig telefoontjes worden zo serieus genomen dat de politie daadwerkelijk actie onderneemt. Winschoten is een van die plekken. Aan de ronde tafel in Driebergen stuurt men een arrestatieteam. Tevergeefs. Het is geen domper voor het team. 'We zitten niet met onze armen over elkaar te wachten of de tip klopt, het rechercheren is ondertussen gewoon doorgegaan. Het is onvermijdelijk dat de gouden tip een keer komt als we ze met zo'n grote politiemacht achterna zitten. Ze hebben steeds minder tijd om na te denken. Gaan fouten maken. Nemen steeds grotere risico's om niet ontdekt te worden.'
Ondertussen wordt steeds duidelijker dat het stel in Duitsland is. De auto waarmee ze het laatst zijn gezien, wordt woensdagmorgen teruggevonden in Münster. Duitse collega's, die inmiddels een vrijwel even grote ploeg hebben opgezet voor de klopjacht, rechercheren verder. In Driebergen blijft men scenario's uitdenken. 'Want één ding leek zeker: ze begaven zich in de grensstreek.'
Uiteindelijk is het de eigenaresse van een Duitse pizzeria die de gouden tip aanlevert. Het stel heeft bij haar in het restaurant gegeten. Woensdagmiddag doet een arrestatieteam een inval in kamer vijf. Als het goede nieuws het commandocentrum in Driebergen bereikt, klinkt gejuich: het is gelukt.
Een beetje wrang lijkt het wel - na een zo massale zoektocht komt de oplossing van de Duitse collega's. 'Dat maakt ons helemaal niets uit,' zegt De Groot. 'Voor ons is de grens er niet. Het belangrijkste was: snel aanhouden, niet nog meer slachtoffers. En uiteindelijk hadden we ze.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !