R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Afgezien van al mijn problemen die ik zelf heb veroorzaakt door allerlei bizarre theorieën en ook zelf kan verklaren zit ik met iets wat me niet lukt.
Ik heb slechte ouders maar niemand weet dat. Ik heb het idee dat ik mensen kan overtuigen al opgegeven en ga proberen te emigreren. Ik kan mijzelf nauwelijks overtuigen omdat ik jaren lang in ze geloofde. Ze houden mij al jaren in hun greep en willen dat ik ga geloven dat ik een slecht mens ben, een rotkind en moet veranderen desnoods in een inrichting waarvan ze al meerdere malen mij hebben geprobeerd op te laten nemen.
Mijn ouders hebben mensen doen geloven dat ik geestelijke problemen heb en nu moet ik misschien de rest van mijn leven met behandelaars omgaan en medicatie slikken. Ik heb moeite dat te verwerken, ik merk ook dat als ik het er over heb dat het al snel lijkt alsof ik mensen wil overtuigen en dat ik er iets aan zou hebben als een ander mij gelooft. Wel heb ik iets aan reacties maar ik wil vooral het idee dat ik het toch nog ergens gezegd kan hebben.
Terwijl ik juist weet dat ik niets verkeerds heb gedaan en gewoon een baan wil, vrouw en kinderen, of iemand me nu gelooft of niet. Standaard wordt ik toch al vaak in het 'criminele' of 'foute' hokje geplaatst, gewoon door lichaams signalen die ik zelf nog niet begrijp omdat ik dat misschien al vanaf jongsafaan doe. Ik heb al meer dan 10 jaar gewerkt, woon al sinds m'n 19e op mezelf (ben nu begin 30) ook vaste contracten gekregen na een paar maanden al maar toch zoek ik telkens weer m'n ouders op die me dan weer de grond in boren en dan presteer ik weer slechter in alles, sluit ik mezelf weer af voor anderen. Ik heb relaties met vrouwen gehad, de langste 2 jaar en dan nog wat van een half jaar en korter. Het enige niet normale aan mijn leven waardoor ik telkens die aansluiting mis en ik in aan de negatieve kant van de samenleving wordt gezet is het idee dat mijn ouders het pure kwaad zijn die mijn hele leven in de war schoppen terwijl iedereen gelooft dat het normale mensen zijn. Ondertussen geniet vooral mijn moeder van alle positieve aandacht.
Ergens zou ik ze ook zwart willen maken, door zich uit te laten spreken over buitenlanders en dat op te nemen maar omdat het dan mogelijk nog erger kan worden kies ik er voorlopig voor ze zover mogelijk buiten mijn leven te houden en op te maken voor verhuizing/emigratie.
Samenvatting: TS wordt geestelijk mishandeld (niet lichamelijk, afgezien van gedwongen medicatie wat ik tot nu toe nog kan weigeren) maar kan dit niet aantonen aan anderen, zijn hele leven wordt vergald. Kan prima werken al was het maar het eenvoudigere werk en zou geld kunnen opleveren maar moet 'in behandeling' en kost daarom duizenden euro's, dankzij diens ouders.
Wie heeft er nog meer slechte ouders of kent mensen met slechte ouders?
Ik heb slechte ouders maar niemand weet dat. Ik heb het idee dat ik mensen kan overtuigen al opgegeven en ga proberen te emigreren. Ik kan mijzelf nauwelijks overtuigen omdat ik jaren lang in ze geloofde. Ze houden mij al jaren in hun greep en willen dat ik ga geloven dat ik een slecht mens ben, een rotkind en moet veranderen desnoods in een inrichting waarvan ze al meerdere malen mij hebben geprobeerd op te laten nemen.
Mijn ouders hebben mensen doen geloven dat ik geestelijke problemen heb en nu moet ik misschien de rest van mijn leven met behandelaars omgaan en medicatie slikken. Ik heb moeite dat te verwerken, ik merk ook dat als ik het er over heb dat het al snel lijkt alsof ik mensen wil overtuigen en dat ik er iets aan zou hebben als een ander mij gelooft. Wel heb ik iets aan reacties maar ik wil vooral het idee dat ik het toch nog ergens gezegd kan hebben.
Terwijl ik juist weet dat ik niets verkeerds heb gedaan en gewoon een baan wil, vrouw en kinderen, of iemand me nu gelooft of niet. Standaard wordt ik toch al vaak in het 'criminele' of 'foute' hokje geplaatst, gewoon door lichaams signalen die ik zelf nog niet begrijp omdat ik dat misschien al vanaf jongsafaan doe. Ik heb al meer dan 10 jaar gewerkt, woon al sinds m'n 19e op mezelf (ben nu begin 30) ook vaste contracten gekregen na een paar maanden al maar toch zoek ik telkens weer m'n ouders op die me dan weer de grond in boren en dan presteer ik weer slechter in alles, sluit ik mezelf weer af voor anderen. Ik heb relaties met vrouwen gehad, de langste 2 jaar en dan nog wat van een half jaar en korter. Het enige niet normale aan mijn leven waardoor ik telkens die aansluiting mis en ik in aan de negatieve kant van de samenleving wordt gezet is het idee dat mijn ouders het pure kwaad zijn die mijn hele leven in de war schoppen terwijl iedereen gelooft dat het normale mensen zijn. Ondertussen geniet vooral mijn moeder van alle positieve aandacht.
Ergens zou ik ze ook zwart willen maken, door zich uit te laten spreken over buitenlanders en dat op te nemen maar omdat het dan mogelijk nog erger kan worden kies ik er voorlopig voor ze zover mogelijk buiten mijn leven te houden en op te maken voor verhuizing/emigratie.
Samenvatting: TS wordt geestelijk mishandeld (niet lichamelijk, afgezien van gedwongen medicatie wat ik tot nu toe nog kan weigeren) maar kan dit niet aantonen aan anderen, zijn hele leven wordt vergald. Kan prima werken al was het maar het eenvoudigere werk en zou geld kunnen opleveren maar moet 'in behandeling' en kost daarom duizenden euro's, dankzij diens ouders.
Wie heeft er nog meer slechte ouders of kent mensen met slechte ouders?
Als je medicatie slikt, zal je vast ook wel onderzocht zijn door een professional die een diagnose heeft gesteld, nietwaar?
Schip ahoy!
Niet echt een antwoord op de gestelde vraag. De vraag is of je slechte ouders kent of mensen met slechte ouders.quote:Op woensdag 5 februari 2014 12:38 schreef Piet__Piraat het volgende:
Als je medicatie slikt, zal je vast ook wel onderzocht zijn door een professional die een diagnose heeft gesteld, nietwaar?
Klopt. De vraag is echter wat de definitie is van slechte ouders. De meeste pubers vinden hun ouders namelijk slechte ouders omdat ze grenzen stellen en regels opleggen. Terwijl -in de juiste mate- dat juist prima opvoeden is.
Dus de vraag is nogal onduidelijk en ingeleid door een behoorlijk eenzijdig verhaal dat volledig gespeend is van enige objectiviteit of onderbouwing.
Dus de vraag is nogal onduidelijk en ingeleid door een behoorlijk eenzijdig verhaal dat volledig gespeend is van enige objectiviteit of onderbouwing.
Schip ahoy!
Ik denk ook dat TS wat meer de hand in eigen boezem moet steken
Er is het een en ander aan de hand met hem, daar kan hij zelf ook niet omheen (en heeft hij volgens mij ook al vaker erkent op het forum)
Als er dingen steeds fout blijven gaan ook al ben je tegen de dertig (en woon je op jezelf? ) dan heb je daar zelf ook zeker hand in
Dat de ouders daar slecht mee omgaan kan natuurlijk, maar emigreren lijkt me niets oplossen. Dan plaats je afstand tussen jou en je ouders maar je lost niets op
Die mensen blijven je raken, vinden steeds je zwakke plek. Leer daar mee omgaan. Misschien moet je met ze breken ja, maar dat is de laatste oplossing. En dan is iets drastisch als emigreren niet echt nodig
Er is het een en ander aan de hand met hem, daar kan hij zelf ook niet omheen (en heeft hij volgens mij ook al vaker erkent op het forum)
Als er dingen steeds fout blijven gaan ook al ben je tegen de dertig (en woon je op jezelf? ) dan heb je daar zelf ook zeker hand in
Dat de ouders daar slecht mee omgaan kan natuurlijk, maar emigreren lijkt me niets oplossen. Dan plaats je afstand tussen jou en je ouders maar je lost niets op
Die mensen blijven je raken, vinden steeds je zwakke plek. Leer daar mee omgaan. Misschien moet je met ze breken ja, maar dat is de laatste oplossing. En dan is iets drastisch als emigreren niet echt nodig
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Uhm... misschien ligt het er duimendik boven op hoor, maar waarom heb je nog contact met je ouders 
-XOXO-
Dat klopt. Daarom moet je het niet te veel aandacht geven en gewoon houden bij de vraag.quote:
Klopt. De vraag is echter wat de definitie is van slechte ouders. De meeste pubers vinden hun ouders namelijk slechte ouders omdat ze grenzen stellen en regels opleggen. Terwijl -in de juiste mate- dat juist prima opvoeden is.
Dus de vraag is nogal onduidelijk en ingeleid door een behoorlijk eenzijdig verhaal dat volledig gespeend is van enige objectiviteit of onderbouwing.
Dit soort aandacht moet je niet voeden.
Het is maar wat je professioneel noemt. Ikzelf zou verwachten dat zo'n diagnose tot stand komt na weken, maanden onderzoek met PET scans en EEG's, dat ze mijn levensinstelling kennen.
Maar in de praktijk hebben mijn ouders mij aangegeven bij de ambulante zorg en is het allemaal binnen een paar uur gegaan bijelkaar. Uiteindelijk zie ik psychiatrie als een bedrijf en de keuze om daar klant te zijn behoort aan het individu te zijn. Maar als mijn ouders dan beweren dat ik mogelijk een gevaar voor mezelf of anderen kan zijn dan houdt het bij de meeste mensen op. Die verwachten dat ouders hun kind kennen en het beste met hem voor hebben. Terwijl ik feitelijk nooit agressie heb vertoond. Ik had een aanwinst kunnen zijn voor de maatschappij, maar als ik blijf zal ik nooit meer kunnen worden dan een door de maatschappij betaald kasplantje.
Psychiaters zijn ook advocaten en kunnen mensen voor de rechter dagen en diens vrijheid beroven en mishandelen door drogeren, medicijnen hebben nu eenmaal vaak bijwerkingen. Hoger beroep is dan niet meer mogelijk, gelukkig kan men iemand niet continu in de gaten blijven houden en op een dag ben ik gewoon weg en in het buitenland en hoop daar nog kans te maken op werk, vrouw en kinderen.
Ik heb hen al duizenden keren verteld dat ik niet door hen geholpen kan worden en dat ik met mijn problemen beter met een pastoor of priester kan praten. Maar niemand die het met mij eens is of zal worden vrees ik. Het enige wat ik eraan overhoud is dat als ik ooit gegijzeld wordt in het buitenland, ik er mentaal op voorbereid ben.
Ik ben begin 30, mijn ouders horen allang een eigen leven te hebben, ze zijn bijna gepensioneerd. Leuk voor mijn omgeving dat mijn moeder zo bezig is met mijn leven want dan is ze leuker in de omgang maar ondertussen heb ik geen leven meer. Ik zorg allang voor mezelf, ik zie mijn ouders 1-2x per jaar, de afgelopen 5 jaar misschien maar 10x van hooguit een paar uur waar weinig wordt gesproken.
Maar in de praktijk hebben mijn ouders mij aangegeven bij de ambulante zorg en is het allemaal binnen een paar uur gegaan bijelkaar. Uiteindelijk zie ik psychiatrie als een bedrijf en de keuze om daar klant te zijn behoort aan het individu te zijn. Maar als mijn ouders dan beweren dat ik mogelijk een gevaar voor mezelf of anderen kan zijn dan houdt het bij de meeste mensen op. Die verwachten dat ouders hun kind kennen en het beste met hem voor hebben. Terwijl ik feitelijk nooit agressie heb vertoond. Ik had een aanwinst kunnen zijn voor de maatschappij, maar als ik blijf zal ik nooit meer kunnen worden dan een door de maatschappij betaald kasplantje.
Psychiaters zijn ook advocaten en kunnen mensen voor de rechter dagen en diens vrijheid beroven en mishandelen door drogeren, medicijnen hebben nu eenmaal vaak bijwerkingen. Hoger beroep is dan niet meer mogelijk, gelukkig kan men iemand niet continu in de gaten blijven houden en op een dag ben ik gewoon weg en in het buitenland en hoop daar nog kans te maken op werk, vrouw en kinderen.
Ik heb hen al duizenden keren verteld dat ik niet door hen geholpen kan worden en dat ik met mijn problemen beter met een pastoor of priester kan praten. Maar niemand die het met mij eens is of zal worden vrees ik. Het enige wat ik eraan overhoud is dat als ik ooit gegijzeld wordt in het buitenland, ik er mentaal op voorbereid ben.
Ik ben begin 30, mijn ouders horen allang een eigen leven te hebben, ze zijn bijna gepensioneerd. Leuk voor mijn omgeving dat mijn moeder zo bezig is met mijn leven want dan is ze leuker in de omgang maar ondertussen heb ik geen leven meer. Ik zorg allang voor mezelf, ik zie mijn ouders 1-2x per jaar, de afgelopen 5 jaar misschien maar 10x van hooguit een paar uur waar weinig wordt gesproken.
nou dan is het nogal bizar dat je er vandaag nog over bezig bent hequote:
Het is maar wat je professioneel noemt. Ikzelf zou verwachten dat zo'n diagnose tot stand komt na weken, maanden onderzoek met PET scans en EEG's, dat ze mijn levensinstelling kennen.
Maar in de praktijk hebben mijn ouders mij aangegeven bij de ambulante zorg en is het allemaal binnen een paar uur gegaan bijelkaar. Uiteindelijk zie ik psychiatrie als een bedrijf en de keuze om daar klant te zijn behoort aan het individu te zijn. Maar als mijn ouders dan beweren dat ik mogelijk een gevaar voor mezelf of anderen kan zijn dan houdt het bij de meeste mensen op. Die verwachten dat ouders hun kind kennen en het beste met hem voor hebben. Terwijl ik feitelijk nooit agressie heb vertoond. Ik had een aanwinst kunnen zijn voor de maatschappij, maar als ik blijf zal ik nooit meer kunnen worden dan een door de maatschappij betaald kasplantje.
Psychiaters zijn ook advocaten en kunnen mensen voor de rechter dagen en diens vrijheid beroven en mishandelen door drogeren, medicijnen hebben nu eenmaal vaak bijwerkingen. Hoger beroep is dan niet meer mogelijk, gelukkig kan men iemand niet continu in de gaten blijven houden en op een dag ben ik gewoon weg en in het buitenland en hoop daar nog kans te maken op werk, vrouw en kinderen.
Ik heb hen al duizenden keren verteld dat ik niet door hen geholpen kan worden en dat ik met mijn problemen beter met een pastoor of priester kan praten. Maar niemand die het met mij eens is of zal worden vrees ik. Het enige wat ik eraan overhoud is dat als ik ooit gegijzeld wordt in het buitenland, ik er mentaal op voorbereid ben.
Ik ben begin 30, mijn ouders horen allang een eigen leven te hebben, ze zijn bijna gepensioneerd. Leuk voor mijn omgeving dat mijn moeder zo bezig is met mijn leven want dan is ze leuker in de omgang maar ondertussen heb ik geen leven meer. Ik zorg allang voor mezelf, ik zie mijn ouders 1-2x per jaar, de afgelopen 5 jaar misschien maar 10x van hooguit een paar uur waar weinig wordt gesproken.
Ga gewoon weer een half jaar niet langs en doe je ding
Je projecteert je gezeik, wat allemaal terecht is, op je ouders en dat weet je zelf ook
Maar goed, over een maand open je weer precies het zelfde topic en dit is al nummer 29239492903 dus ik ben de illusie dat het ook maar iets van verschil maakt al lang kwijt
fijn fuck up leven nog he
doe de groetjes aan je ouders
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Dan ga je voor een second opinion. Je bent volwassen, zoek zelf een arts of psychiater en laat diegene een eventuele diagnose stellen.
Welke diagnose heb je nu en welke medicatie is je aangeraden?
Welke diagnose heb je nu en welke medicatie is je aangeraden?
Ik zou wel willen maar er is niets en ik kan geen dingen gaan verzinnen en het mezelf wijs maken dat het zo is.quote:
Ik denk ook dat TS wat meer de hand in eigen boezem moet steken
Ja maar het meeste kan ik zelf oplossen en zijn 'normale' problemen die mensen met 'normale' kinderen al veel eerder inzien. Ik mocht bijvoorbeeld nooit twijfelen aan wat mijn ouders zeiden, dat deed ik dan nooit. Ik ben ook niets voor niets toen ik 8 was al weggelopen, ook al kwam ik niet verder dan een paar straten en was ik dezelfde avond weer thuis. Het zou best eens zo kunnen zijn dat mijn ouders mij seksueel hebben misbruikt maar dat het zo'n trauma is dat ik niet bij de herinneringen kan. Ik heb tpt vier keer toe wel raar seksueel gedrag vertoond. Maar het kan ook iemand zijn geweest in m'n omgeving, misschien mijn zwembadleraar van wie ik me herinner dat hij mij geen diploma wilde geven als enige van de groep en mij vaak liet nablijven om bij te leren. Maar daar kan ik dus niet bij en zal ik ook niet zo zien.quote:Er is het een en ander aan de hand met hem, daar kan hij zelf ook niet omheen (en heeft hij volgens mij ook al vaker erkent op het forum)
Je lijkt net m'n moeder. 10 jaar lang haal ik successen en heb ik tegenslagen, dat lijkt me niet 'steeds' alsof het continu is en alles slecht is aan mijn leven. Ik verdiende toch lang 30.000 per jaar, men was tevreden over me, heb m'n eigen huis nu al 7 jaar, ben nooit op straat beland alleen werkloos een paar keer en dan nog bij 1 werkgever door mijn eigen fout namelijk dat ik zo stom was om ontslag te nemen. Uiteindelijk wel een vergelijkbare baan gevonden waar ik 2,5 jaar heb gewerkt.quote:Als er dingen steeds fout blijven gaan ook al ben je tegen de dertig (en woon je op jezelf? ) dan heb je daar zelf ook zeker hand in
Het gaat mij voornamelijk om het gevaar voor eigen lijf namelijk dat mijn ouders iets verzinnen waardoor ze een zaak kunnen beginnen om mij op te laten nemen. Hoe zij willen dat ik verander begrijp ik echt niet, ik zal ze nooit meer aardig, lief of leuk gaan vinden, noch mensen om me heen die me dit willens en weten aandoen, en nog geloven dat ze er goed aan doen ook. Als mijn ouders niet weten waar ik woon kunnen ze de mensen om mij heen ook niet bespelen en is er niets aan de hand en kan ik gewoon verder met mijn leven. Maar leuk vinden zal ik het niet om iedereen achter te laten.quote:Dat de ouders daar slecht mee omgaan kan natuurlijk, maar emigreren lijkt me niets oplossen. Dan plaats je afstand tussen jou en je ouders maar je lost niets op
Die mensen blijven je raken, vinden steeds je zwakke plek. Leer daar mee omgaan. Misschien moet je met ze breken ja, maar dat is de laatste oplossing. En dan is iets drastisch als emigreren niet echt nodig
Ergens heb ik het idee dat ook al zie ik ze niet meer, ik in hun fantasie een heel eigen leven leid en dat dat ook zo blijft ook al is mijn leven totaal anders.
Omdat ik maar niet van ze afkom! En tegelijk ben ik nog bezig met mijn problemen doorzien waarvan veel door mijn ouders is doorgegeven. Dus met ze praten leer ik over mezelf en kan ik weer dingen inzien wat ik van jongsafaan fout dacht.quote:
Uhm... misschien ligt het er duimendik boven op hoor, maar waarom heb je nog contact met je ouders
Hoezo kom je niet van ze af? Nummer veranderen en een straatverbod als het echt moetquote:
[..]
Omdat ik maar niet van ze afkom! En tegelijk ben ik nog bezig met mijn problemen doorzien waarvan veel door mijn ouders is doorgegeven. Dus met ze praten leer ik over mezelf en kan ik weer dingen inzien wat ik van jongsafaan fout dacht.
-XOXO-
Thanks anyway. Sorry als het lijkt alsof je woorden geen effect hebben, het is er wel maar het veranderen gaat bij mij gewoon erg traag omdat het over alles eigenlijk gaat.quote:
Je projecteert je gezeik, wat allemaal terecht is, op je ouders en dat weet je zelf ook
Maar goed, over een maand open je weer precies het zelfde topic en dit is al nummer 29239492903 dus ik ben de illusie dat het ook maar iets van verschil maakt al lang kwijt
fijn fuck up leven nog he
Inderdaadquote:
[..]
Hoezo kom je niet van ze af? Nummer veranderen en een straatverbod als het echt moet
Neem eens je eigen verantwoordelijkheid
En als je je niets kunt herinneren over seksueel misbruik is de kans groter dat het niet gebeurt is dan wel
Je zoekt excuses, je ouders zijn voor jou een prima excuus (en niet bestaand misbruik blijkbaar ook al)
Zo heb je lekker wat om op te zeiken
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Heb ik gedaan, heb ik gekregen namelijk autisme maar speelt geen rol bij mijn behandelaars die aan hun eigen diagnose vasthouden. Anders zou ik geen gevaar voor mijzelf of mijn omgeving kunnen zijn. Ik ben nu bezig met een eis voor andere behandelaars. Ik heb zelf al informatie opgezocht over de medicatie, maar bedankt. Ik heb zelf Havo trouwens en MBO, een iq test van jaren terug gaf 134 aan, heb ook vele artikelen gelezen de afgelopen jaren over mijn diagnose.quote:Op woensdag 5 februari 2014 12:59 schreef mootie het volgende:
Dan ga je voor een second opinion. Je bent volwassen, zoek zelf een arts of psychiater en laat diegene een eventuele diagnose stellen.
Welke diagnose heb je nu en welke medicatie is je aangeraden?
Je bent gewoon een dramaqueen. Je ziet je ouders 2x per jaar. Hoe ze dan zo'n enorme greep op je leven kunnen hebben is me niet duidelijk. Als je 30+ bent, wordt het tijd om je ballen in te laten dalen en je verantwoordelijkheid te pakken.quote:
[..]
Thanks anyway. Sorry als het lijkt alsof je woorden geen effect hebben, het is er wel maar het veranderen gaat bij mij gewoon erg traag omdat het over alles eigenlijk gaat.
Omdat ze contact hebben met mijn behandelaars en ik verder buiten spel wordt gezet. Ik heb al een nieuwe prepaid, een ander email adres, het gaat ze niet om mij vermoed ik maar om de positieve aandacht van allerlei patienten/familie organisaties en mijn ouders en ik zien elkaar dus maar 1, 2x per jaar voor een uurtje misschien dus een straatverbod is niet zo nodig. Verder geloven ze misschien wel echt de diagnose en dat ik iets slechts zou gaan doen in de toekomst en willen zal zich alvast distantieren zodat als er iets gebeurt, ze kunnen zeggen dat ze het zagen aankomen en alle hulp instanties al hadden ingelicht. Terwijl ik juist graag met robots iets ga doen en vrouw en kinderen wil, dan maar in het buitenland.quote:
Hoezo kom je niet van ze af? Nummer veranderen en een straatverbod als het echt moet
Dan zoek je andere behandelaarsquote:
[..]
Heb ik gedaan, heb ik gekregen namelijk autisme maar speelt geen rol bij mijn behandelaars die aan hun eigen diagnose vasthouden. Anders zou ik geen gevaar voor mijzelf of mijn omgeving kunnen zijn. Ik ben nu bezig met een eis voor andere behandelaars. Ik heb zelf al informatie opgezocht over de medicatie, maar bedankt. Ik heb zelf Havo trouwens en MBO, een iq test van jaren terug gaf 134 aan, heb ook vele artikelen gelezen de afgelopen jaren over mijn diagnose.
Ik snap niet zo goed hoe je zelf kunt ervaren dat er iets niet klopt in je leven, dat mensen je uitleggen dat het in jouw brein zit en dat het dan volgens jou perse niet aan je eigen brein kan liggen maar aan je ouder ligt
Als je nou accepteert dat er aan jou iets 'anders' is dan kun je er stappen in zetten
Er is ook niets mis met een afwijking hebben in je brein (ik weet niet hoe ik het neutraler kan typen)
Er is wel wat mis met maar andere de schuld blijven geven en daardoor je eigen vooruitgang blijven blokkeren
Vind ik dan
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Je bent dertigquote:
[..]
Omdat ze contact hebben met mijn behandelaars en ik verder buiten spel wordt gezet. Ik heb al een nieuwe prepaid, een ander email adres, het gaat ze niet om mij vermoed ik maar om de positieve aandacht van allerlei patienten/familie organisaties en mijn ouders en ik zien elkaar dus maar 1, 2x per jaar voor een uurtje misschien dus een straatverbod is niet zo nodig. Verder geloven ze misschien wel echt de diagnose en dat ik iets slechts zou gaan doen in de toekomst en willen zal zich alvast distantieren zodat als er iets gebeurt, ze kunnen zeggen dat ze het zagen aankomen en alle hulp instanties al hadden ingelicht. Terwijl ik juist graag met robots iets ga doen en vrouw en kinderen wil, dan maar in het buitenland.
artsen mogen niet eens zonder jouw expliciete toestemming met je ouders over jouw medische behandelingen praten
-XOXO-
Nou prima toch, zij laten jou met rust en jij henquote:
[..]
Omdat ze contact hebben met mijn behandelaars en ik verder buiten spel wordt gezet. Ik heb al een nieuwe prepaid, een ander email adres, het gaat ze niet om mij vermoed ik maar om de positieve aandacht van allerlei patienten/familie organisaties en mijn ouders en ik zien elkaar dus maar 1, 2x per jaar voor een uurtje misschien dus een straatverbod is niet zo nodig. Verder geloven ze misschien wel echt de diagnose en dat ik iets slechts zou gaan doen in de toekomst en willen zal zich alvast distantieren zodat als er iets gebeurt, ze kunnen zeggen dat ze het zagen aankomen en alle hulp instanties al hadden ingelicht. Terwijl ik juist graag met robots iets ga doen en vrouw en kinderen wil, dan maar in het buitenland.
Dan kan wat je ervaart niet aan hen liggen
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ja, wat zeur ik, die beloftes van vroeger ook over hoe mijn leven er uit had kunnen zien. Wel bedankt in ieder geval, toch nog een beetje het idee van afscheid nemen.quote:Op woensdag 5 februari 2014 13:15 schreef Kreator het volgende:
[..]
Je bent gewoon een dramaqueen. Je ziet je ouders 2x per jaar. Hoe ze dan zo'n enorme greep op je leven kunnen hebben is me niet duidelijk. Als je 30+ bent, wordt het tijd om je ballen in te laten dalen en je verantwoordelijkheid te pakken.
Misschien heb je niet door dat je ballen kunt hebben wat je wil en ook al doe je alles in je leven zelf kun je toch in een inrichting gedwongen worden opgenomen door wat je omgeving over je zegt tegen anderen. Waar ben je dan met je ballen.
Je hebt al zo'n 15 jaar zelf de controle en sturing over je levenquote:
[..]
Ja, wat zeur ik, die beloftes van vroeger ook over hoe mijn leven er uit had kunnen zien.
Geef het dan vorm op de manier waarop jij wil dat het er uit ziet
Het gaat niet zoals je wil en je zoekt een zondebok
Maar hoe kunnen dat in hemelsnaam je ouders zijn als je die 2x per jaar ziet?
En iedereen komt op een punt waarop blijkt dat het leven niet het sprookje is dat je wilde dat het was, of dat je ouders je vertelde dat het zou zijn
Dat is onderdeel van volwassen worden
Jij blijft hangen in gedrag dat bij een kind hoort, inclusief alles afschuiven op je ouders
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Die heb je dus kennelijk niet (in laten dalen), want dan had je je eigen leven wel op de rit gezet en de verantwoordelijkheid niet op een ander afgeschoven.quote:
Misschien heb je niet door dat je ballen kunt hebben wat je wil en ook al doe je alles in je leven zelf kun je toch in een inrichting gedwongen worden opgenomen door wat je omgeving over je zegt tegen anderen. Waar ben je dan met je ballen.
Dat je ouders zich overal mee bemoeien is je eigen schuld als je 30+ bent. Dan had je maar volwassen moeten worden.
