R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Na de middelbare school (2009) gingen ik en mijn vrienden in Amsterdam studeren. Ik pas een jaartje later, omdat ik met mijn neef eerst nog een paar maanden door Azië ging reizen en bij onze oom in Canada gingen werken, maar daarna begon ook voor ons het studentenleven.
In die jaren bleven we - ondanks dat enkelen lid werden bij verenigingen- elkaar nog met grote regelmaat zien, en bleven we een vrij hechte vriendengroep.
Desondanks bouwde iedereen toch ook wel aan zijn eigen leven, behalve ik eigenlijk. Hoewel ik door vrijwel iedereen om mij heen word gezien als een vriendelijk en sociaal persoon, ben ik behoorlijk onzeker en introvert wanneer ik in mijn eentje moet opereren.
Zodoende heb ik bij het begin van mijn studie in 2010 meteen de boot een beetje gemist. Ik ging niet naar de intreeweek, ging amper naar les (luisterde het wel terug op internet), en ook investeerde ik niet echt in nieuwe sociale contacten via bijvoorbeeld een studenten/sport vereniging. Ik bleef hangen aan mijn oude maten, wat destijds ook meer dan voldoende sociale activiteit voor mij met zich meebracht. Hoewel je op het moment niet zo beseft dat het niet zo handig is wat ik deed, raak je vrijwel ongemerkt langzaam maar zeker steeds verder verwijderd van je leeftijdsgenoten/medestudenten/de maatschappij.
Inmiddels is het 2014, en met een jaartje opgelopen studievertraging zit ik nu met mijn 24 jaar in het laatste bachelorjaar van mijn studie. Steeds meer begin ik me te beseffen, dat ik in de afgelopen jaren grote fouten heb gemaakt, waarvan nu de gevolgen steeds beter zichtbaar en merkbaar worden.
Qua sociale skills heb ik in de afgelopen jaren juist enorm veel ingeleverd, daar waar veel studenten deze juist uitbreiden. Hoewel ik in 2010 nog een relatie had toen ik begon met studeren, heb ik nu al in jaren geen vrouw meer aangeraakt. Ik heb nog steeds regelmatig contact met dat vaste groepje vrienden, maar daarbuiten leer ik eigenlijk helemaal niemand kennen. Ik zonder mijzelf vaak af, voel me met grote regelmaat erg onzeker, omdat ik mezelf in de afgelopen jaren zo erg buiten de ''rest'' heb gezet, dat ik mezelf daardoor nu ook daadwerkelijk raar en onzeker voel, alsof ik er niet (meer) bij hoor, en ''niet meer mee mag doen''..
Op mijn Facebook krijg ik zelden een vriendschapsverzoek, mijn sociale netwerk is eigenlijk volledig beperkt tot die paar middelbare schoolvrienden die ik al zowat mijn hele leven heb. Ik durf heel weinig nieuws meer te beginnen, voel me niet op mijn gemak en erg onzeker tussen nieuwe mensen, en samenvattend kan ik wel stellen dat ik eigenlijk totaal niet leef : Ik zit maar een beetje af te wachten tot mijn vrienden tijd hebben om iets te doen. Links en rechts schiet iedereen mij voorbij, maar ik vind mezelf niet genoeg waard om te beseffen dat er ook voor mij mogelijkheden liggen, maar dat ik ze wel zelf moet pakken.
Wat ik eigenlijk het liefst zou willen is gewoon weer qua mentaal gevoel beginnen bij het punt waar ik stond in 2010 : Toen was ik nog niet onzeker, zat nog midden in de maatschappij, alleen dan met de kennis die ik nu bezit. Dat ik weer met wat meer zelfvertrouwen de mensen tegemoet kan treden, om zodoende wat meer inhoud aan mijn leven te geven. Iemand misschien ervaring met zo'n situatie als dit?
In die jaren bleven we - ondanks dat enkelen lid werden bij verenigingen- elkaar nog met grote regelmaat zien, en bleven we een vrij hechte vriendengroep.
Desondanks bouwde iedereen toch ook wel aan zijn eigen leven, behalve ik eigenlijk. Hoewel ik door vrijwel iedereen om mij heen word gezien als een vriendelijk en sociaal persoon, ben ik behoorlijk onzeker en introvert wanneer ik in mijn eentje moet opereren.
Zodoende heb ik bij het begin van mijn studie in 2010 meteen de boot een beetje gemist. Ik ging niet naar de intreeweek, ging amper naar les (luisterde het wel terug op internet), en ook investeerde ik niet echt in nieuwe sociale contacten via bijvoorbeeld een studenten/sport vereniging. Ik bleef hangen aan mijn oude maten, wat destijds ook meer dan voldoende sociale activiteit voor mij met zich meebracht. Hoewel je op het moment niet zo beseft dat het niet zo handig is wat ik deed, raak je vrijwel ongemerkt langzaam maar zeker steeds verder verwijderd van je leeftijdsgenoten/medestudenten/de maatschappij.
Inmiddels is het 2014, en met een jaartje opgelopen studievertraging zit ik nu met mijn 24 jaar in het laatste bachelorjaar van mijn studie. Steeds meer begin ik me te beseffen, dat ik in de afgelopen jaren grote fouten heb gemaakt, waarvan nu de gevolgen steeds beter zichtbaar en merkbaar worden.
Qua sociale skills heb ik in de afgelopen jaren juist enorm veel ingeleverd, daar waar veel studenten deze juist uitbreiden. Hoewel ik in 2010 nog een relatie had toen ik begon met studeren, heb ik nu al in jaren geen vrouw meer aangeraakt. Ik heb nog steeds regelmatig contact met dat vaste groepje vrienden, maar daarbuiten leer ik eigenlijk helemaal niemand kennen. Ik zonder mijzelf vaak af, voel me met grote regelmaat erg onzeker, omdat ik mezelf in de afgelopen jaren zo erg buiten de ''rest'' heb gezet, dat ik mezelf daardoor nu ook daadwerkelijk raar en onzeker voel, alsof ik er niet (meer) bij hoor, en ''niet meer mee mag doen''..
Op mijn Facebook krijg ik zelden een vriendschapsverzoek, mijn sociale netwerk is eigenlijk volledig beperkt tot die paar middelbare schoolvrienden die ik al zowat mijn hele leven heb. Ik durf heel weinig nieuws meer te beginnen, voel me niet op mijn gemak en erg onzeker tussen nieuwe mensen, en samenvattend kan ik wel stellen dat ik eigenlijk totaal niet leef : Ik zit maar een beetje af te wachten tot mijn vrienden tijd hebben om iets te doen. Links en rechts schiet iedereen mij voorbij, maar ik vind mezelf niet genoeg waard om te beseffen dat er ook voor mij mogelijkheden liggen, maar dat ik ze wel zelf moet pakken.
Wat ik eigenlijk het liefst zou willen is gewoon weer qua mentaal gevoel beginnen bij het punt waar ik stond in 2010 : Toen was ik nog niet onzeker, zat nog midden in de maatschappij, alleen dan met de kennis die ik nu bezit. Dat ik weer met wat meer zelfvertrouwen de mensen tegemoet kan treden, om zodoende wat meer inhoud aan mijn leven te geven. Iemand misschien ervaring met zo'n situatie als dit?
Ik heb dus niet je hele verhaal gelezen.quote:Op dinsdag 4 februari 2014 18:25 schreef TommyVercetti het volgende:
Na de middelbare school (2009) gingen ik en mijn vrienden in Amsterdam studeren. Ik pas een jaartje later, omdat ik met mijn neef eerst nog een paar maanden door Azië ging reizen en bij onze oom in Canada gingen werken, maar daarna begon ook voor ons het studentenleven.
In die jaren bleven we - ondanks dat enkelen lid werden bij verenigingen- elkaar nog met grote regelmaat zien, en bleven we een vrij hechte vriendengroep.
Desondanks bouwde iedereen toch ook wel aan zijn eigen leven, behalve ik eigenlijk. Hoewel ik door vrijwel iedereen om mij heen word gezien als een vriendelijk en sociaal persoon, ben ik behoorlijk onzeker en introvert wanneer ik in mijn eentje moet opereren.
Zodoende heb ik bij het begin van mijn studie in 2010 meteen de boot een beetje gemist. Ik ging niet naar de intreeweek, ging amper naar les (luisterde het wel terug op internet), en ook investeerde ik niet echt in nieuwe sociale contacten via bijvoorbeeld een studenten/sport vereniging. Ik bleef hangen aan mijn oude maten, wat destijds ook meer dan voldoende sociale activiteit voor mij met zich meebracht. Hoewel je op het moment niet zo beseft dat het niet zo handig is wat ik deed, raak je vrijwel ongemerkt langzaam maar zeker steeds verder verwijderd van je leeftijdsgenoten/medestudenten/de maatschappij.
Inmiddels is het 2014, en met een jaartje opgelopen studievertraging zit ik nu met mijn 24 jaar in het laatste bachelorjaar van mijn studie. Steeds meer begin ik me te beseffen, dat ik in de afgelopen jaren grote fouten heb gemaakt, waarvan nu de gevolgen steeds beter zichtbaar en merkbaar worden.
Qua sociale skills heb ik in de afgelopen jaren juist enorm veel ingeleverd, daar waar veel studenten deze juist uitbreiden. Hoewel ik in 2010 nog een relatie had toen ik begon met studeren, heb ik nu al in jaren geen vrouw meer aangeraakt. Ik heb nog steeds regelmatig contact met dat vaste groepje vrienden, maar daarbuiten leer ik eigenlijk helemaal niemand kennen. Ik zonder mijzelf vaak af, voel me met grote regelmaat erg onzeker, omdat ik mezelf in de afgelopen jaren zo erg buiten de ''rest'' heb gezet, dat ik mezelf daardoor nu ook daadwerkelijk raar en onzeker voel, alsof ik er niet (meer) bij hoor, en ''niet meer mee mag doen''..
Op mijn Facebook krijg ik zelden een vriendschapsverzoek, mijn sociale netwerk is eigenlijk volledig beperkt tot die paar middelbare schoolvrienden die ik al zowat mijn hele leven heb. Ik durf heel weinig nieuws meer te beginnen, voel me niet op mijn gemak en erg onzeker tussen nieuwe mensen, en samenvattend kan ik wel stellen dat ik eigenlijk totaal niet leef : Ik zit maar een beetje af te wachten tot mijn vrienden tijd hebben om iets te doen. Links en rechts schiet iedereen mij voorbij, maar ik vind mezelf niet genoeg waard om te beseffen dat er ook voor mij mogelijkheden liggen, maar dat ik ze wel zelf moet pakken.
Wat ik eigenlijk het liefst zou willen is gewoon weer qua mentaal gevoel beginnen bij het punt waar ik stond in 2010 : Toen was ik nog niet onzeker, zat nog midden in de maatschappij, alleen dan met de kennis die ik nu bezit. Dat ik weer met wat meer zelfvertrouwen de mensen tegemoet kan treden, om zodoende wat meer inhoud aan mijn leven te geven. Iemand misschien ervaring met zo'n situatie als dit?
Maar dit stukje viel mij meteen op.
Les 1 van socialmedia : NOOIT maar dan ook NOOIT je zelf toe vertrouwen aan likes, vriendschapverzoeken, deleres.
Als ik mezelf toch echt ergens verdomd erg aan kan ergeren, is het mensen die afhankelijk worden van het socialmedia..
Enfin.
Zelfvertrouwen krijg je, door uit je comfortzone te stappen.
Hoe stap je uit je comfortzone?
Simpel voorbeeld vanuit mijn leven:
Ik durfde nooit met het OV, bang zijnde dat ik de verkeerde bus of trein zou pakken, dus met verkeerd kaartje in de trein zou stappen en dus danig een boeten zou krijgen.
Of bij de bus, dat je een halte te vroeg in een compleet andere stad zou pakken, waardoor je dus niet weet waar je zijn moet.
Het is dat ik nu een studenten OV heb, en dus niet afhankelijk ben van de treinkaartjes, maar ik kan soms nog steeds onrustig in een bus zitten.
The bearded man: “So many good tunes, I didn't have time to shave!”
Hee Tommy,
Na het lezen van je verhaal valt het mij erg op dat je niet in je eigen kracht staat. Je focus is sterk gericht op anderen. Probeer meer vanuit je eigen overtuigingen en standpunten in het leven te staan en borduur voort op je eigen koers. Zorg voor jezelf dat je weet wat je leuk vind en doe vooral hetgeen waar je plezier uithaalt. Dan zullen er vanzelf meer mensen in je leven komen en kun je een beetje loskomen van je vriendengroep.
En wat betreft bang zijn om nieuwe contacten op te doen. De spanning hoort erbij en iedereen heeft er last van in meer of mindere mate. Probeer door de zure appel heen te bijten en gewoon een babbeltje te maken met je medemens. Probeer voor jezelf elke dag 1 pijnpuntje te maken qua sociale interactie.
Succes!
Na het lezen van je verhaal valt het mij erg op dat je niet in je eigen kracht staat. Je focus is sterk gericht op anderen. Probeer meer vanuit je eigen overtuigingen en standpunten in het leven te staan en borduur voort op je eigen koers. Zorg voor jezelf dat je weet wat je leuk vind en doe vooral hetgeen waar je plezier uithaalt. Dan zullen er vanzelf meer mensen in je leven komen en kun je een beetje loskomen van je vriendengroep.
En wat betreft bang zijn om nieuwe contacten op te doen. De spanning hoort erbij en iedereen heeft er last van in meer of mindere mate. Probeer door de zure appel heen te bijten en gewoon een babbeltje te maken met je medemens. Probeer voor jezelf elke dag 1 pijnpuntje te maken qua sociale interactie.
Succes!
quote:Les 1 van socialmedia : NOOIT maar dan ook NOOIT je zelf toe vertrouwen aan likes, vriendschapverzoeken, deleres
Wat is dit nu weer voor een holle frase? Wat wil je hier nu mee zeggen?quote:Op maandag 10 februari 2014 00:22 schreef OmeSjaak het volgende:
Hee Tommy,
Na het lezen van je verhaal valt het mij erg op dat je niet in je eigen kracht staat. Je focus is sterk gericht op anderen. Probeer meer vanuit je eigen overtuigingen en standpunten in het leven te staan en borduur voort op je eigen koers. Zorg voor jezelf dat je weet wat je leuk vind en doe vooral hetgeen waar je plezier uithaalt. Dan zullen er vanzelf meer mensen in je leven komen en kun je een beetje loskomen van je vriendengroep.
En wat betreft bang zijn om nieuwe contacten op te doen. De spanning hoort erbij en iedereen heeft er last van in meer of mindere mate. Probeer door de zure appel heen te bijten en gewoon een babbeltje te maken met je medemens. Probeer voor jezelf elke dag 1 pijnpuntje te maken qua sociale interactie.
Succes!
Verder: ik zou mij niet te druk maken. Je probleem is absoluut een luxeprobleem en je bent aan het overanalyseren. Je moet jezelf weer aanleren om "risico's" te nemen, en weer te leren ontdekken. Dingen die eerst eng of vreemd lijken zijn later vaak vrijwel zonder uitzondering de moeite waard geweest. Om weer in die modus te komen moet je weer eens iets doen wat je anders af zou wijzen door je voortdurende analyse.
|
|
