Mijn moeder ligt dwars; zelfstandig en volwassen worden

Hallo FOK! Ik wil iets achter me laten maar weet niet hoe ermee om te gaan, en het zit me meer dwars dan ik zou willen. Alle tips zijn welkom. Sorry voor het lange verhaal en eventuele typfouten, ik heb alles na wat er gebeurde op mijn telefoon getypt.

Ik ben vrij vandaag en kwam laat uit bed, en aangezien het huis leeg was, ben ik fijn in mijn pyjama achter de xbox gekropen. Zo passeerden vervolgens enkele uren en voor ik het wist, was het vier uur en zag ik mijn moeder aankomen. Ze zei geen woord tegen me toen ik voor haar opendeed en smeet met deuren en bestek, dus ik wist wel weer hoe laat het was. Een effectieve manier om zo'n stemming te verergeren, op welke manier dat dan ook mag werken, is door de tv aan te hebben, dus ik heb na een tijdje het scherm uit gezet, de tafel opgeruimd en ik zei dat ik me maar eens ging wassen. Hierop reageerde ze, en wel door me te melden dat vanaf nu de eerste vijf minuten douchen "gratis" waren en mij voor elke minuut daarna ¤0,25 gerekend zou worden. Dit klinkt minder raar met wat context - sinds ik een kamer op de campus in bruikleen krijg, is het feit dat ik hier in het weekend en de vakantie nog kom aanleiding geweest me "profiteur" te labelen en hier op zowel begrijpelijke als onredelijke manieren uiting aan te geven, waarvan de meest recente dus "douchegeld" is.

Mijn moeder bekommert zich erg om ons welzijn en we zijn nooit iets tekort gekomen, maar ik zou haar niet omschrijven als warm, begripvol of toegankelijk: haar wil is wet en daar wordt niet van afgeweken. Vroeger werd alles wat daar niet bij paste niet zelden met fysiek geweld opgelost, maar meestal kwam daar geen bloed bij kijken en het kon ook bijvoorbeeld ook best een week helemaal goed gaan. Deze dominantie, waarvan een deel zeker zal overlappen met doodgewoon ouderlijk gezag, uitte zich in verschillende gewoontes.

Als er iets niet mocht, werd er nooit verteld waarom maar was dat "omdat ik het zeg". Dat leidt bij kinderen echter niet tot begrip, eerder tot frustratie, maar protest betekent natuurlijk klappen en naarmate ik ouder werd en dat begon in te zien, werd er minder vaak geslagen.

Verder gold dat alles wat haar niet aanstond, niemand van ons aan zou staan. Hieronder vielen een hele hoop leuke dingen, waaronder o.a. alles waar je kleren vies van werden, langs de deuren voor kinderpostzegels of heitje voor karweitje, en het kijken van films of series op tv.

Maar de keerzijde van het feit dat eigen input niet gewenst was, is dat het ook niet verwacht werd; alles is altijd voor ons gedaan. Mijn ouders zijn allebei erg bezorgd dat ons iets overkomt en hebben alles het liefst zelf in de hand. Ik mocht nergens alleen heen als het niet met school of mijn baantje te maken had, en alles wat ik nodig had, deden zij voor me: van groente snijden tot kleren strijken en bed opmaken, zelfs mijn brood werd voor me gemaakt, wat ik natuurlijk wel lekker makkelijk vond.

Soms zocht ze provocatie op met hele willekeurige dingen, bijv. rondtrappen van spullen waar ik om geef, zich geheel ongegrond gemeen uiten over iemand na afloop van de paar keren dat ik iemand mee naar huis nam of mij uit het niets net even iets te hard te gaan knijpen of prikken met een voorwerp, dat soort kleine dingen, tot het punt dat je barst en dan begint de tirade. Ook dit leidde beide soms tot onbegrip, maar werd evengoed met de tijd geaccepteerd.

Ik was niet blij met hoe het soms ging maar heb me altijd aangepast, de situatie gerelativeerd, of mijn gedachten afgeleid door me intensief op andere dingen (school, boeken, later het internet) te richten, en het zo leefbaar gehouden. Niemand weet hier ook van, naar de buitenwereld toe is mijn moeder altijd vriendelijk geweest en haar directe manier om zich over dingen te uiten wordt zelfs als scherp en grappig ervaren. Ik wist niet eens wát ik überhaupt zou moeten zeggen, "ik word geslagen" klinkt immers veel erger en concreter dan het was. Het was meer "mijn moeder heeft soms buien", en precies dat "soms", het gegeven dat het even makkelijk heel leuk kon zijn bij mij thuis, gaf mij het idee dat het uiteindelijk allemaal wel goed zat.

Het is maar weinig voorgekomen dat ze me echt aanviel, maar dat is dus wat er weer is gebeurd. Ze had al eerder deze week iets over vergoeding voor douchen tegen mijn vader gezegd, n.a.v. de verhoogde energieprijzen, en toen ze dat dus vanmiddag tegen me zei, moest ik lachen want ik dacht dat het een grapje was. Onder het douchen riep ze om de paar minuten hoe lang ik bezig was, waarop ik eveneens met gekkigheid reageerde. Maar toen ik de badkamer uitliep, kwam ze de trap oplopen met een bakje van de Chinees waar ze een gleuf in het deksel had geknipt zoals een spaarpotje, en meende in contanten ¤1,25 van mij nodig te hebben omdat ik 5 minuten te lang zou hebben gedoucht. Ik wilde haar uitleggen hoe belachelijk dat was, dat ik hier gewoon woon en waar ik dat dan van zou moeten betalen, maar ze wilde niet luisteren. Ze liep naar beneden en kwam weer terug met mijn tas en portemonnee, die ze omkieperde en waar ze in kleingeld het bedrag gepast uit ging tellen. Ik zei dat ze het kon pakken, maar dat ik dan in de omgang met haar voortaan alle normen en waarden zou laten varen. Ik vond het bizar en pakte mijn telefoon die in de badkamer nog muziek speelde, om het vast te leggen. Ze liep weer richting de deur, ik hield vol dat ik het belachelijk vond omdat ik hier verdomme woon, en bovendien 10 minuten een redelijke tijd is om te douchen, maar zij hield ook vol en op een gegeven moment haalde ze uit en sloeg me tegen de grond. Ik schrok en moest huilen, waar mijn telefoon heen vloog, weet ik niet. Na een harde klap ga ik bovendien altijd ongecontroleerd ademen. Zo ook nu, waarop ze mijn spullen teruglegde en terugkwam, mij nog een paar keer trapte of sloeg maar ik zat ineengedoken dus ze miste mijn hoofd en ik miste de klappen. Ze liep weg met de mededeling dat ik het haar nog zou gaan geven. Deze hele woordenwisseling blijkt mijn telefoon, nadat ik hem vond, op de recorder te hebben vastgelegd.

Ik wil dit niet langer. Net hebben we gegeten en kwam mijn vader thuis waarop alles gewoon weer zijn gangetje ging. Nu zit ze naast me op de bank tv te kijken, praat weer normaal tegen mij en de rest en alles is weer alsof er niets gebeurd was. Ik vind het prima, ik wil er toch niet over praten. Maar het gaat al mijn hele jeugd zo, ik word er keer op keer aan herinnerd dat ik nog steeds een zwak, huilend klein meisje ben en als ik niet meespeel in haar stuk, zit ze me op alle mogelijke manieren dwars. Hulp zoeken heeft geen zin, want iemands gedrag kun je niet veranderen en bovendien wil ik dat mijn broertje niet aandoen; hij heeft als tweede kind (en bovendien een jongen) al een stuk minder te verduren, is sterker dan mijn moeder maar ook vroeger nooit op die manier aangevallen en wat ik al zei, een groot deel van de tijd gaat het gewoon goed.

Ik wil sterker in mijn schoenen staan, dit los kunnen laten maar nog altijd wanneer een volwassene lief en zorgzaam tegen me praat (bijvoorbeeld mijn tutor of een leraar) of me onder vier ogen een compliment geeft, begin ik ongeremd te huilen. Ook wil ik mijn eigen leven gaan oppakken maar ik moet na dit semester gewoon weer naar huis terug, en kan zoals gezegd amper zelf eten klaarmaken of de was doen. Hoe pak ik dit aan?

[ Bericht 0% gewijzigd door Megara op 25-01-2014 00:39:45 (typfoutje) ]

Natuurlijk begrijp ik dat als zij terug komt van een dag werken, en ik daar in mijn pyjama op de bank hang, het een frustrerende aanblik moet zijn. Maar ik had deze week vrij, niemand was thuis, ik vond het op zich een prima gelegenheid om nog even lekker te niksen. Ik word niet in elkaar geslagen, dit gebeurt niet zo vaak, alleen als ik het ergens niet mee eens ben en dat volhoud maar dat heb ik dus altijd ingehouden. Het is niet zo dat de situatie zo onhoudbaar is dat ik zou moeten vluchten, ik vond "kindermishandeling" nooit helemaal de lading dekken, dat is ook waarom ik het nooit iemand heb verteld, het grootste deel van de tijd is het allemaal goed hier. Toen ik dit begon te schrijven, zaten we gewoon met zijn allen thee te drinken en over het nieuws te praten, ik erger me dan des te meer aan hoe ze doet alsof er niets aan de hand is, maar het is zo wel heel gauw weer over en dan gedraagt ze zich tenminste weer normaal.

Bedankt voor de reacties, trouwens. Waar schrijf ik me dan in, bij een gemeente? Moet ik dat dan doen voor elke gemeente waar ik zou willen wonen?

Als je vindt dat ik zelf niet de makkelijkste ben, hoor ik graag wat ik moet veranderen. Ik ben zelf inderdaad geen lief rustig kind meer als het tot zo'n ruzie komt, maar nogmaals, zo ver komt het meestal niet eens omdat ik weet wat er dan gebeurt. Wat ik zou doen als moeder is mij instructies geven wat betreft het eten zodat ik dat alvast klaar kan hebben, dan leer ik zelf ook gelijk een beetje koken. Maar daarover wordt ze boos op mijn vader, alleen komt hij pas rond zevenen thuis en hem vragen om te koken is dan ook geen reële optie. Dingetjes als de vaat uitruimen, aardappelen schillen of was ophangen kan ik en doe ik ook als het me gevraagd wordt, en kostgeld vragen is op zich ook geen probleem, ik krijg zelfs nog een bedrag per maand van mijn ouders om mijn eten te betalen. Maar dit vond ik nergens op slaan, helemaal omdat ze niet luisterde of voor andere manieren open stond maar er op stond dat ik haar ter plekke ¤1,25 gaf, en ze het anders wel zou pakken.

Ze is geen gestoorde gek, mijn moeder, ze is alleen erg koppig en als dingen hier in huis niet gaan zoals zij wil, dan gebruikt ze haar handen. Ze is Surinaams, ik weet dat slaan in zo'n opvoeding geen uitzondering is en dat ik het wat betreft vrijheid gunstiger heb getroffen dan mijn neven en nichten, maar ik wil daar niets mee te maken hebben, ik vind het gewoon niet altijd redelijk wat ze wil en vind het verschrikkelijk dat ik hier nooit iets heb kunnen zeggen of doen uit angst voor klappen, zelfs als die dan meestal niet eens hoefden te vallen.

Wat ik hier mee wil, ik wil gewoon een gezonde, voldoende verantwoordelijke jonge vrouw worden en het goed doen in het leven. Ik huil ontzettend veel, krijg daar hoofdpijn van, ben op sociaal vlak ook een sukkel en wil me niet druk hoeven maken om mijn thuissituatie en medelijden met mezelf hoeven hebben. Ik wil verandering, en ik wilde het toen ik vanmiddag begon met typen ook een beetje van me af schrijven.

quote:

Op vrijdag 24 januari 2014 23:47 schreef Waterloos het volgende:
Zou je die lappen tekst samen kunnen vatten?

Oke, ik probeerde op alle reacties tegelijk te reageren.

- Ik kan me in haar verplaatsen, dat je na een dag werken tot je grote ergernis je kind (dat oud genoeg is om mee te helpen in huis) in pyjama op de bank ziet hangen. Haar reactie vond ik alleen overdreven, omdat dit voordat ik studeerde nooit een probleem was en ik bovendien nog vrij was. Ook wil ik haar best tegemoet komen, alleen vond ik dat niet de juiste aanpak maar stond ze op dat moment niet open voor mijn mening. Bovendien maakt hun houding wat betreft mijn verantwoordelijkheden van vóór de zomervakantie het voor hun denk ik een grotere stap dan voor mij.

- Ze is geen psycho, ze is alleen erg koppig en als dingen hier in huis niet gaan zoals zij wil, dan gebruikt ze haar handen. Hoewel ik elke keer dát het gebeurde, de wanhoop nabij was, gebeurt dit niet heel vaak en gaat het meestal prima hier. Daar is echter een reden voor: ik vind het écht niet altijd redelijk wat ze wil maar heb het, uit angst voor klappen, toch altijd moeten accepteren. Als ik dat niet doe, krijg je dus dit.

- Ik vind het dus tijd voor verandering, enerzijds omdat het me teveel beïnvloedt en anderzijds omdat ik op eigen benen wil leren staan, vandaar dit topic.