R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo FOK! 
Ik wil iets achter me laten maar weet niet hoe ermee om te gaan, en het zit me meer dwars dan ik zou willen. Alle tips zijn welkom. Sorry voor het lange verhaal en eventuele typfouten, ik heb alles na wat er gebeurde op mijn telefoon getypt.
Ik ben vrij vandaag en kwam laat uit bed, en aangezien het huis leeg was, ben ik fijn in mijn pyjama achter de xbox gekropen. Zo passeerden vervolgens enkele uren en voor ik het wist, was het vier uur en zag ik mijn moeder aankomen. Ze zei geen woord tegen me toen ik voor haar opendeed en smeet met deuren en bestek, dus ik wist wel weer hoe laat het was. Een effectieve manier om zo'n stemming te verergeren, op welke manier dat dan ook mag werken, is door de tv aan te hebben, dus ik heb na een tijdje het scherm uit gezet, de tafel opgeruimd en ik zei dat ik me maar eens ging wassen. Hierop reageerde ze, en wel door me te melden dat vanaf nu de eerste vijf minuten douchen "gratis" waren en mij voor elke minuut daarna ¤0,25 gerekend zou worden. Dit klinkt minder raar met wat context - sinds ik een kamer op de campus in bruikleen krijg, is het feit dat ik hier in het weekend en de vakantie nog kom aanleiding geweest me "profiteur" te labelen en hier op zowel begrijpelijke als onredelijke manieren uiting aan te geven, waarvan de meest recente dus "douchegeld" is.
Mijn moeder bekommert zich erg om ons welzijn en we zijn nooit iets tekort gekomen, maar ik zou haar niet omschrijven als warm, begripvol of toegankelijk: haar wil is wet en daar wordt niet van afgeweken. Vroeger werd alles wat daar niet bij paste niet zelden met fysiek geweld opgelost, maar meestal kwam daar geen bloed bij kijken en het kon ook bijvoorbeeld ook best een week helemaal goed gaan. Deze dominantie, waarvan een deel zeker zal overlappen met doodgewoon ouderlijk gezag, uitte zich in verschillende gewoontes.
Als er iets niet mocht, werd er nooit verteld waarom maar was dat "omdat ik het zeg". Dat leidt bij kinderen echter niet tot begrip, eerder tot frustratie, maar protest betekent natuurlijk klappen en naarmate ik ouder werd en dat begon in te zien, werd er minder vaak geslagen.
Verder gold dat alles wat haar niet aanstond, niemand van ons aan zou staan. Hieronder vielen een hele hoop leuke dingen, waaronder o.a. alles waar je kleren vies van werden, langs de deuren voor kinderpostzegels of heitje voor karweitje, en het kijken van films of series op tv.
Maar de keerzijde van het feit dat eigen input niet gewenst was, is dat het ook niet verwacht werd; alles is altijd voor ons gedaan. Mijn ouders zijn allebei erg bezorgd dat ons iets overkomt en hebben alles het liefst zelf in de hand. Ik mocht nergens alleen heen als het niet met school of mijn baantje te maken had, en alles wat ik nodig had, deden zij voor me: van groente snijden tot kleren strijken en bed opmaken, zelfs mijn brood werd voor me gemaakt, wat ik natuurlijk wel lekker makkelijk vond.
Soms zocht ze provocatie op met hele willekeurige dingen, bijv. rondtrappen van spullen waar ik om geef, zich geheel ongegrond gemeen uiten over iemand na afloop van de paar keren dat ik iemand mee naar huis nam of mij uit het niets net even iets te hard te gaan knijpen of prikken met een voorwerp, dat soort kleine dingen, tot het punt dat je barst en dan begint de tirade. Ook dit leidde beide soms tot onbegrip, maar werd evengoed met de tijd geaccepteerd.
Ik was niet blij met hoe het soms ging maar heb me altijd aangepast, de situatie gerelativeerd, of mijn gedachten afgeleid door me intensief op andere dingen (school, boeken, later het internet) te richten, en het zo leefbaar gehouden. Niemand weet hier ook van, naar de buitenwereld toe is mijn moeder altijd vriendelijk geweest en haar directe manier om zich over dingen te uiten wordt zelfs als scherp en grappig ervaren. Ik wist niet eens wát ik überhaupt zou moeten zeggen, "ik word geslagen" klinkt immers veel erger en concreter dan het was. Het was meer "mijn moeder heeft soms buien", en precies dat "soms", het gegeven dat het even makkelijk heel leuk kon zijn bij mij thuis, gaf mij het idee dat het uiteindelijk allemaal wel goed zat.
Het is maar weinig voorgekomen dat ze me echt aanviel, maar dat is dus wat er weer is gebeurd. Ze had al eerder deze week iets over vergoeding voor douchen tegen mijn vader gezegd, n.a.v. de verhoogde energieprijzen, en toen ze dat dus vanmiddag tegen me zei, moest ik lachen want ik dacht dat het een grapje was. Onder het douchen riep ze om de paar minuten hoe lang ik bezig was, waarop ik eveneens met gekkigheid reageerde. Maar toen ik de badkamer uitliep, kwam ze de trap oplopen met een bakje van de Chinees waar ze een gleuf in het deksel had geknipt zoals een spaarpotje, en meende in contanten ¤1,25 van mij nodig te hebben omdat ik 5 minuten te lang zou hebben gedoucht. Ik wilde haar uitleggen hoe belachelijk dat was, dat ik hier gewoon woon en waar ik dat dan van zou moeten betalen, maar ze wilde niet luisteren. Ze liep naar beneden en kwam weer terug met mijn tas en portemonnee, die ze omkieperde en waar ze in kleingeld het bedrag gepast uit ging tellen. Ik zei dat ze het kon pakken, maar dat ik dan in de omgang met haar voortaan alle normen en waarden zou laten varen. Ik vond het bizar en pakte mijn telefoon die in de badkamer nog muziek speelde, om het vast te leggen. Ze liep weer richting de deur, ik hield vol dat ik het belachelijk vond omdat ik hier verdomme woon, en bovendien 10 minuten een redelijke tijd is om te douchen, maar zij hield ook vol en op een gegeven moment haalde ze uit en sloeg me tegen de grond. Ik schrok en moest huilen, waar mijn telefoon heen vloog, weet ik niet. Na een harde klap ga ik bovendien altijd ongecontroleerd ademen. Zo ook nu, waarop ze mijn spullen teruglegde en terugkwam, mij nog een paar keer trapte of sloeg maar ik zat ineengedoken dus ze miste mijn hoofd en ik miste de klappen. Ze liep weg met de mededeling dat ik het haar nog zou gaan geven. Deze hele woordenwisseling blijkt mijn telefoon, nadat ik hem vond, op de recorder te hebben vastgelegd.
Ik wil dit niet langer. Net hebben we gegeten en kwam mijn vader thuis waarop alles gewoon weer zijn gangetje ging. Nu zit ze naast me op de bank tv te kijken, praat weer normaal tegen mij en de rest en alles is weer alsof er niets gebeurd was. Ik vind het prima, ik wil er toch niet over praten. Maar het gaat al mijn hele jeugd zo, ik word er keer op keer aan herinnerd dat ik nog steeds een zwak, huilend klein meisje ben en als ik niet meespeel in haar stuk, zit ze me op alle mogelijke manieren dwars. Hulp zoeken heeft geen zin, want iemands gedrag kun je niet veranderen en bovendien wil ik dat mijn broertje niet aandoen; hij heeft als tweede kind (en bovendien een jongen) al een stuk minder te verduren, is sterker dan mijn moeder maar ook vroeger nooit op die manier aangevallen en wat ik al zei, een groot deel van de tijd gaat het gewoon goed.
Ik wil sterker in mijn schoenen staan, dit los kunnen laten maar nog altijd wanneer een volwassene lief en zorgzaam tegen me praat (bijvoorbeeld mijn tutor of een leraar) of me onder vier ogen een compliment geeft, begin ik ongeremd te huilen. Ook wil ik mijn eigen leven gaan oppakken maar ik moet na dit semester gewoon weer naar huis terug, en kan zoals gezegd amper zelf eten klaarmaken of de was doen. Hoe pak ik dit aan?
[ Bericht 0% gewijzigd door Megara op 25-01-2014 00:39:45 (typfoutje) ]
Ik wil iets achter me laten maar weet niet hoe ermee om te gaan, en het zit me meer dwars dan ik zou willen. Alle tips zijn welkom. Sorry voor het lange verhaal en eventuele typfouten, ik heb alles na wat er gebeurde op mijn telefoon getypt.Ik ben vrij vandaag en kwam laat uit bed, en aangezien het huis leeg was, ben ik fijn in mijn pyjama achter de xbox gekropen. Zo passeerden vervolgens enkele uren en voor ik het wist, was het vier uur en zag ik mijn moeder aankomen. Ze zei geen woord tegen me toen ik voor haar opendeed en smeet met deuren en bestek, dus ik wist wel weer hoe laat het was. Een effectieve manier om zo'n stemming te verergeren, op welke manier dat dan ook mag werken, is door de tv aan te hebben, dus ik heb na een tijdje het scherm uit gezet, de tafel opgeruimd en ik zei dat ik me maar eens ging wassen. Hierop reageerde ze, en wel door me te melden dat vanaf nu de eerste vijf minuten douchen "gratis" waren en mij voor elke minuut daarna ¤0,25 gerekend zou worden. Dit klinkt minder raar met wat context - sinds ik een kamer op de campus in bruikleen krijg, is het feit dat ik hier in het weekend en de vakantie nog kom aanleiding geweest me "profiteur" te labelen en hier op zowel begrijpelijke als onredelijke manieren uiting aan te geven, waarvan de meest recente dus "douchegeld" is.
Mijn moeder bekommert zich erg om ons welzijn en we zijn nooit iets tekort gekomen, maar ik zou haar niet omschrijven als warm, begripvol of toegankelijk: haar wil is wet en daar wordt niet van afgeweken. Vroeger werd alles wat daar niet bij paste niet zelden met fysiek geweld opgelost, maar meestal kwam daar geen bloed bij kijken en het kon ook bijvoorbeeld ook best een week helemaal goed gaan. Deze dominantie, waarvan een deel zeker zal overlappen met doodgewoon ouderlijk gezag, uitte zich in verschillende gewoontes.
Als er iets niet mocht, werd er nooit verteld waarom maar was dat "omdat ik het zeg". Dat leidt bij kinderen echter niet tot begrip, eerder tot frustratie, maar protest betekent natuurlijk klappen en naarmate ik ouder werd en dat begon in te zien, werd er minder vaak geslagen.
Verder gold dat alles wat haar niet aanstond, niemand van ons aan zou staan. Hieronder vielen een hele hoop leuke dingen, waaronder o.a. alles waar je kleren vies van werden, langs de deuren voor kinderpostzegels of heitje voor karweitje, en het kijken van films of series op tv.
Maar de keerzijde van het feit dat eigen input niet gewenst was, is dat het ook niet verwacht werd; alles is altijd voor ons gedaan. Mijn ouders zijn allebei erg bezorgd dat ons iets overkomt en hebben alles het liefst zelf in de hand. Ik mocht nergens alleen heen als het niet met school of mijn baantje te maken had, en alles wat ik nodig had, deden zij voor me: van groente snijden tot kleren strijken en bed opmaken, zelfs mijn brood werd voor me gemaakt, wat ik natuurlijk wel lekker makkelijk vond.
Soms zocht ze provocatie op met hele willekeurige dingen, bijv. rondtrappen van spullen waar ik om geef, zich geheel ongegrond gemeen uiten over iemand na afloop van de paar keren dat ik iemand mee naar huis nam of mij uit het niets net even iets te hard te gaan knijpen of prikken met een voorwerp, dat soort kleine dingen, tot het punt dat je barst en dan begint de tirade. Ook dit leidde beide soms tot onbegrip, maar werd evengoed met de tijd geaccepteerd.
Ik was niet blij met hoe het soms ging maar heb me altijd aangepast, de situatie gerelativeerd, of mijn gedachten afgeleid door me intensief op andere dingen (school, boeken, later het internet) te richten, en het zo leefbaar gehouden. Niemand weet hier ook van, naar de buitenwereld toe is mijn moeder altijd vriendelijk geweest en haar directe manier om zich over dingen te uiten wordt zelfs als scherp en grappig ervaren. Ik wist niet eens wát ik überhaupt zou moeten zeggen, "ik word geslagen" klinkt immers veel erger en concreter dan het was. Het was meer "mijn moeder heeft soms buien", en precies dat "soms", het gegeven dat het even makkelijk heel leuk kon zijn bij mij thuis, gaf mij het idee dat het uiteindelijk allemaal wel goed zat.
Het is maar weinig voorgekomen dat ze me echt aanviel, maar dat is dus wat er weer is gebeurd. Ze had al eerder deze week iets over vergoeding voor douchen tegen mijn vader gezegd, n.a.v. de verhoogde energieprijzen, en toen ze dat dus vanmiddag tegen me zei, moest ik lachen want ik dacht dat het een grapje was. Onder het douchen riep ze om de paar minuten hoe lang ik bezig was, waarop ik eveneens met gekkigheid reageerde. Maar toen ik de badkamer uitliep, kwam ze de trap oplopen met een bakje van de Chinees waar ze een gleuf in het deksel had geknipt zoals een spaarpotje, en meende in contanten ¤1,25 van mij nodig te hebben omdat ik 5 minuten te lang zou hebben gedoucht. Ik wilde haar uitleggen hoe belachelijk dat was, dat ik hier gewoon woon en waar ik dat dan van zou moeten betalen, maar ze wilde niet luisteren. Ze liep naar beneden en kwam weer terug met mijn tas en portemonnee, die ze omkieperde en waar ze in kleingeld het bedrag gepast uit ging tellen. Ik zei dat ze het kon pakken, maar dat ik dan in de omgang met haar voortaan alle normen en waarden zou laten varen. Ik vond het bizar en pakte mijn telefoon die in de badkamer nog muziek speelde, om het vast te leggen. Ze liep weer richting de deur, ik hield vol dat ik het belachelijk vond omdat ik hier verdomme woon, en bovendien 10 minuten een redelijke tijd is om te douchen, maar zij hield ook vol en op een gegeven moment haalde ze uit en sloeg me tegen de grond. Ik schrok en moest huilen, waar mijn telefoon heen vloog, weet ik niet. Na een harde klap ga ik bovendien altijd ongecontroleerd ademen. Zo ook nu, waarop ze mijn spullen teruglegde en terugkwam, mij nog een paar keer trapte of sloeg maar ik zat ineengedoken dus ze miste mijn hoofd en ik miste de klappen. Ze liep weg met de mededeling dat ik het haar nog zou gaan geven. Deze hele woordenwisseling blijkt mijn telefoon, nadat ik hem vond, op de recorder te hebben vastgelegd.
Ik wil dit niet langer. Net hebben we gegeten en kwam mijn vader thuis waarop alles gewoon weer zijn gangetje ging. Nu zit ze naast me op de bank tv te kijken, praat weer normaal tegen mij en de rest en alles is weer alsof er niets gebeurd was. Ik vind het prima, ik wil er toch niet over praten. Maar het gaat al mijn hele jeugd zo, ik word er keer op keer aan herinnerd dat ik nog steeds een zwak, huilend klein meisje ben en als ik niet meespeel in haar stuk, zit ze me op alle mogelijke manieren dwars. Hulp zoeken heeft geen zin, want iemands gedrag kun je niet veranderen en bovendien wil ik dat mijn broertje niet aandoen; hij heeft als tweede kind (en bovendien een jongen) al een stuk minder te verduren, is sterker dan mijn moeder maar ook vroeger nooit op die manier aangevallen en wat ik al zei, een groot deel van de tijd gaat het gewoon goed.
Ik wil sterker in mijn schoenen staan, dit los kunnen laten maar nog altijd wanneer een volwassene lief en zorgzaam tegen me praat (bijvoorbeeld mijn tutor of een leraar) of me onder vier ogen een compliment geeft, begin ik ongeremd te huilen. Ook wil ik mijn eigen leven gaan oppakken maar ik moet na dit semester gewoon weer naar huis terug, en kan zoals gezegd amper zelf eten klaarmaken of de was doen. Hoe pak ik dit aan?
[ Bericht 0% gewijzigd door Megara op 25-01-2014 00:39:45 (typfoutje) ]
'I always hear ''Punch me in the face'' when you're speaking, but it's usually subtext'
Waarom moet je terug naar huis?
Waarom zeg jij dat jij er woont als het jouw moeders huis is en zij de energiekosten betaalt?
Neemt natuurlijk niet weg dat fysiek geweld geen correcte oplossing is.
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 24-01-2014 21:44:43 ]
Waarom zeg jij dat jij er woont als het jouw moeders huis is en zij de energiekosten betaalt?
Neemt natuurlijk niet weg dat fysiek geweld geen correcte oplossing is.
[ Bericht 12% gewijzigd door #ANONIEM op 24-01-2014 21:44:43 ]
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dus dat laat ik aan anderen over. Wel echt een naar verhaal en wat is je moeder een ongelofelijk kutwijf. Goed verhaal wel, misschien kan je precies dit verhaal kwijt aan iemand die beter kan helpen dan wij.
'Richolio _O_' - tong80
LAST.FM
LAST.FM
TS lijkt mij anders ook niet de makkelijkste.quote:Op vrijdag 24 januari 2014 21:44 schreef richolio het volgende:
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dus dat laat ik aan anderen over. Wel echt een naar verhaal en wat is je moeder een ongelofelijk kutwijf. Goed verhaal wel, misschien kan je precies dit verhaal kwijt aan iemand die beter kan helpen dan wij.
Jij ziet niks mis met deze opvoeding? Don't procreate.quote:
Zat van de huidige Fok! layout? Alternatief hier.
Waar maak je dat nou weer uit op dan?quote:Op vrijdag 24 januari 2014 21:46 schreef hoas het volgende:
[..]
TS lijkt mij anders ook niet de makkelijkste.
Als een ouder geweld gebruikt, ligt dat meer aan de ouder dan aan het kind.
Helemaal super.
Gastquote:
[..]
TS lijkt mij anders ook niet de makkelijkste.
Mokkel met stuntstok
Waarom moet je terug naar huis? Is het mogelijk om op jezelf te gaan? Dingen als zelf je eten klaar maken, de was doen etc. kun je allemaal leren en zouden geen redenen moeten zijn om dan maar alsnog terug te gaan. Je kunt er immers niet omheen dat je dat uiteindelijk toch wel zal moeten leren.
Sterkte in ieder geval! Lijkt me niet makkelijk voor je.
Sterkte in ieder geval! Lijkt me niet makkelijk voor je.
Gewoon niet teruggaan een optie? Je wordt nota bene in elkaar geslagen (waar ik wel mijn vraagtekens bij zet), maar je hebt nu toch een kamer in bruikleen? Ik zou zeggen, schrijf je in bij de woningbouw en blijf er gewoon weg, als het waar is dan.
Tja gewoon geheel het huis uit gaan, daarbij ben je heus niet de enige waarvan ouders geld vragen vanwege de water en energie nota, mijn buurmeisje kon laatst ook een groot deel van de nota betalen omdat haar vader niet langer het kosteloze hotel wil zijn.
Daarbij bekijk het eens vanuit je moeders perspectief, je moeder komt thuis ziet haar dochter in haar pyama staan, die heeft dus de gehele dag niets uitgevreten en komt daarna nog even met de mededeling dat ze zich maar eens gaan wassen en aankleden.
Je hebt niets in huis gedaan, je hebt alleen maar lekker op je gat gezeten, terwijl je wel op je vrije dagen lekker op hun kosten aanwezig bent.
Mijn moeder zou ook flippen, niet geweldadig maar de sfeer zou wel ver te zoeken zijn
Daarbij bekijk het eens vanuit je moeders perspectief, je moeder komt thuis ziet haar dochter in haar pyama staan, die heeft dus de gehele dag niets uitgevreten en komt daarna nog even met de mededeling dat ze zich maar eens gaan wassen en aankleden.
Je hebt niets in huis gedaan, je hebt alleen maar lekker op je gat gezeten, terwijl je wel op je vrije dagen lekker op hun kosten aanwezig bent.
Mijn moeder zou ook flippen, niet geweldadig maar de sfeer zou wel ver te zoeken zijn
Klinkt best gruwelijk, als je door je eigen moeder (of wie dan ook) tegen de grond geslagen wordt geldt dat zeker als (kinder)mishandeling. Maar even een paar dingen opheldering nodig hebben:
Hoe oud ben je eigenlijk? Zit je nog op de middelbare school? Hoe reageert je vader op fysiek geweld, denkt hij er ook zo over? What about andere familieleden?
Als je officieel volwassen bent zou ik (zoals ik het nu lees) echt plannen gaan maken om definitief te vertrekken.
Hoe oud ben je eigenlijk? Zit je nog op de middelbare school? Hoe reageert je vader op fysiek geweld, denkt hij er ook zo over? What about andere familieleden?
Als je officieel volwassen bent zou ik (zoals ik het nu lees) echt plannen gaan maken om definitief te vertrekken.
Geen familie waar je kan verblijven? Lijkt mij niet gezond om nog thuis te blijven wonen.
Women with dicks and weak men with vaginas.
Alles hat ein Ende nur die Wurst hat zwei.
Alles hat ein Ende nur die Wurst hat zwei.
Klinkt een beetje als een half verhaal. Geloof haast niet dat jij zo lief bent als je je hier nu voordoet.
Hele dag in pyama rondlopen en xboxen is natuurlijk ook wel beetje zwak van je.
OT: Zelfstandig worden kan je alleen zelf doen, zoek je eigen woonruimte, zorg voor een baan... en of je nog wel naar huis wil als je daar geslagen wordt moet je zelf maar beslissen.
Hele dag in pyama rondlopen en xboxen is natuurlijk ook wel beetje zwak van je.
OT: Zelfstandig worden kan je alleen zelf doen, zoek je eigen woonruimte, zorg voor een baan... en of je nog wel naar huis wil als je daar geslagen wordt moet je zelf maar beslissen.
Zolang ze niet haar moeder heeft geslagen is haar moeder nog steeds best wel fout.quote:
Klinkt een beetje als een half verhaal. Geloof haast niet dat jij zo lief bent als je je hier nu voordoet.
Hele dag in pyama rondlopen en xboxen is natuurlijk ook wel beetje zwak van je.
En jij mag dat zwak vinden, als TS geen verplichtingen heeft en zo graag haar vrije dag wilt besteden dan moet ze dat toch lekker zelf weten? We kunnen niet allemaal bij 3 verschillende vrijwilligersverenigingen werk doen met bejaarden, onfortuinlijke kinderen en gehandicapten om onze zomervakanties in Afrika door te brengen met kindertjes met aids.
Op zaterdag 9 maart 2019 17:21 schreef Lospedrosa het volgende:
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Durf te wedden dat die moeder wel een stuk vrolijker was geweest als TS gewoon aangekleed was, even aardappels had klaar gezet, stofzuiger door het huis had gehaald en de plantjes water had gegeven, is klein half uurtje werk, maar komt heel stuk minder lui over.quote:Op vrijdag 24 januari 2014 22:44 schreef Catkiller het volgende:
[..]
Zolang ze niet haar moeder heeft geslagen is haar moeder nog steeds best wel fout.
En jij mag dat zwak vinden, als TS geen verplichtingen heeft en zo graag haar vrije dag wilt besteden dan moet ze dat toch lekker zelf weten? We kunnen niet allemaal bij 3 verschillende vrijwilligersverenigingen werk doen met bejaarden, onfortuinlijke kinderen en gehandicapten om onze zomervakanties in Afrika door te brengen met kindertjes met aids.
Ja, weet je alleen wat zo jammer is aan dat beeld van de perfecte dochter waar jij mee zit? Dat ze TS blijkbaar jarenlang, tussen de klappen door, overal mee hebben geholpen en ze heeft nooit iets hoeven doen.quote:
[..]
Durf te wedden dat die moeder wel een stuk vrolijker was geweest als TS gewoon aangekleed was, even aardappels had klaar gezet, stofzuiger door het huis had gehaald en de plantjes water had gegeven, is klein half uurtje werk, maar komt heel stuk minder lui over.
Verder is het pure speculatie over wat mammie mogelijk zou kunnen pleasen. Als die psycho wilt dat TS iets doet dan kan ze dat ook aangeven toch de avond van tevoren?
Op zaterdag 9 maart 2019 17:21 schreef Lospedrosa het volgende:
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Wat voor een mongool ben jij nou weer. Klojo.
[/quote]
Herkenbaar, maar zo fel waren mijn ouders gelukkig niet. Nooit jennen door met spullen rond te trappen oid..
Maar er is maar 1 oplossing: weg!
En de volgende keer dat ze je probeert te slaan is maar 1 oplossing: grijp haar polsen! Desnoods draai ze op haar arm en wacht tot ze kalmeert (eerst zal ze nijdiger worden...).
Niet terugjennen, dan verlaag je je tot haar niveau.
Maar ga op zoek naar een eigen plek. Zeker als je 16+ bent. Huur een kamer. Als ze je achtervolgen schakel je desnoods de politie in en verbreek je alle banden met je ouders. Uiteindelijk zal het hen pijn doen, maar dat weegt niet op tegen de jaren van pijn die het jou gedaan heeft...
Maar er is maar 1 oplossing: weg!
En de volgende keer dat ze je probeert te slaan is maar 1 oplossing: grijp haar polsen! Desnoods draai ze op haar arm en wacht tot ze kalmeert (eerst zal ze nijdiger worden...).
Niet terugjennen, dan verlaag je je tot haar niveau.
Maar ga op zoek naar een eigen plek. Zeker als je 16+ bent. Huur een kamer. Als ze je achtervolgen schakel je desnoods de politie in en verbreek je alle banden met je ouders. Uiteindelijk zal het hen pijn doen, maar dat weegt niet op tegen de jaren van pijn die het jou gedaan heeft...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Natuurlijk begrijp ik dat als zij terug komt van een dag werken, en ik daar in mijn pyjama op de bank hang, het een frustrerende aanblik moet zijn. Maar ik had deze week vrij, niemand was thuis, ik vond het op zich een prima gelegenheid om nog even lekker te niksen. Ik word niet in elkaar geslagen, dit gebeurt niet zo vaak, alleen als ik het ergens niet mee eens ben en dat volhoud maar dat heb ik dus altijd ingehouden. Het is niet zo dat de situatie zo onhoudbaar is dat ik zou moeten vluchten, ik vond "kindermishandeling" nooit helemaal de lading dekken, dat is ook waarom ik het nooit iemand heb verteld, het grootste deel van de tijd is het allemaal goed hier. Toen ik dit begon te schrijven, zaten we gewoon met zijn allen thee te drinken en over het nieuws te praten, ik erger me dan des te meer aan hoe ze doet alsof er niets aan de hand is, maar het is zo wel heel gauw weer over en dan gedraagt ze zich tenminste weer normaal.
Bedankt voor de reacties, trouwens. Waar schrijf ik me dan in, bij een gemeente? Moet ik dat dan doen voor elke gemeente waar ik zou willen wonen?
Als je vindt dat ik zelf niet de makkelijkste ben, hoor ik graag wat ik moet veranderen. Ik ben zelf inderdaad geen lief rustig kind meer als het tot zo'n ruzie komt, maar nogmaals, zo ver komt het meestal niet eens omdat ik weet wat er dan gebeurt. Wat ik zou doen als moeder is mij instructies geven wat betreft het eten zodat ik dat alvast klaar kan hebben, dan leer ik zelf ook gelijk een beetje koken. Maar daarover wordt ze boos op mijn vader, alleen komt hij pas rond zevenen thuis en hem vragen om te koken is dan ook geen reële optie. Dingetjes als de vaat uitruimen, aardappelen schillen of was ophangen kan ik en doe ik ook als het me gevraagd wordt, en kostgeld vragen is op zich ook geen probleem, ik krijg zelfs nog een bedrag per maand van mijn ouders om mijn eten te betalen. Maar dit vond ik nergens op slaan, helemaal omdat ze niet luisterde of voor andere manieren open stond maar er op stond dat ik haar ter plekke ¤1,25 gaf, en ze het anders wel zou pakken.
Ze is geen gestoorde gek, mijn moeder, ze is alleen erg koppig en als dingen hier in huis niet gaan zoals zij wil, dan gebruikt ze haar handen. Ze is Surinaams, ik weet dat slaan in zo'n opvoeding geen uitzondering is en dat ik het wat betreft vrijheid gunstiger heb getroffen dan mijn neven en nichten, maar ik wil daar niets mee te maken hebben, ik vind het gewoon niet altijd redelijk wat ze wil en vind het verschrikkelijk dat ik hier nooit iets heb kunnen zeggen of doen uit angst voor klappen, zelfs als die dan meestal niet eens hoefden te vallen.
Wat ik hier mee wil, ik wil gewoon een gezonde, voldoende verantwoordelijke jonge vrouw worden en het goed doen in het leven. Ik huil ontzettend veel, krijg daar hoofdpijn van, ben op sociaal vlak ook een sukkel en wil me niet druk hoeven maken om mijn thuissituatie en medelijden met mezelf hoeven hebben. Ik wil verandering, en ik wilde het toen ik vanmiddag begon met typen ook een beetje van me af schrijven.
Bedankt voor de reacties, trouwens. Waar schrijf ik me dan in, bij een gemeente? Moet ik dat dan doen voor elke gemeente waar ik zou willen wonen?
Als je vindt dat ik zelf niet de makkelijkste ben, hoor ik graag wat ik moet veranderen. Ik ben zelf inderdaad geen lief rustig kind meer als het tot zo'n ruzie komt, maar nogmaals, zo ver komt het meestal niet eens omdat ik weet wat er dan gebeurt. Wat ik zou doen als moeder is mij instructies geven wat betreft het eten zodat ik dat alvast klaar kan hebben, dan leer ik zelf ook gelijk een beetje koken. Maar daarover wordt ze boos op mijn vader, alleen komt hij pas rond zevenen thuis en hem vragen om te koken is dan ook geen reële optie. Dingetjes als de vaat uitruimen, aardappelen schillen of was ophangen kan ik en doe ik ook als het me gevraagd wordt, en kostgeld vragen is op zich ook geen probleem, ik krijg zelfs nog een bedrag per maand van mijn ouders om mijn eten te betalen. Maar dit vond ik nergens op slaan, helemaal omdat ze niet luisterde of voor andere manieren open stond maar er op stond dat ik haar ter plekke ¤1,25 gaf, en ze het anders wel zou pakken.
Ze is geen gestoorde gek, mijn moeder, ze is alleen erg koppig en als dingen hier in huis niet gaan zoals zij wil, dan gebruikt ze haar handen. Ze is Surinaams, ik weet dat slaan in zo'n opvoeding geen uitzondering is en dat ik het wat betreft vrijheid gunstiger heb getroffen dan mijn neven en nichten, maar ik wil daar niets mee te maken hebben, ik vind het gewoon niet altijd redelijk wat ze wil en vind het verschrikkelijk dat ik hier nooit iets heb kunnen zeggen of doen uit angst voor klappen, zelfs als die dan meestal niet eens hoefden te vallen.
Wat ik hier mee wil, ik wil gewoon een gezonde, voldoende verantwoordelijke jonge vrouw worden en het goed doen in het leven. Ik huil ontzettend veel, krijg daar hoofdpijn van, ben op sociaal vlak ook een sukkel en wil me niet druk hoeven maken om mijn thuissituatie en medelijden met mezelf hoeven hebben. Ik wil verandering, en ik wilde het toen ik vanmiddag begon met typen ook een beetje van me af schrijven.
'I always hear ''Punch me in the face'' when you're speaking, but it's usually subtext'
Oke, ik probeerde op alle reacties tegelijk te reageren.quote:
Zou je die lappen tekst samen kunnen vatten?
- Ik kan me in haar verplaatsen, dat je na een dag werken tot je grote ergernis je kind (dat oud genoeg is om mee te helpen in huis) in pyjama op de bank ziet hangen. Haar reactie vond ik alleen overdreven, omdat dit voordat ik studeerde nooit een probleem was en ik bovendien nog vrij was. Ook wil ik haar best tegemoet komen, alleen vond ik dat niet de juiste aanpak maar stond ze op dat moment niet open voor mijn mening. Bovendien maakt hun houding wat betreft mijn verantwoordelijkheden van vóór de zomervakantie het voor hun denk ik een grotere stap dan voor mij.
- Ze is geen psycho, ze is alleen erg koppig en als dingen hier in huis niet gaan zoals zij wil, dan gebruikt ze haar handen. Hoewel ik elke keer dát het gebeurde, de wanhoop nabij was, gebeurt dit niet heel vaak en gaat het meestal prima hier. Daar is echter een reden voor: ik vind het écht niet altijd redelijk wat ze wil maar heb het, uit angst voor klappen, toch altijd moeten accepteren. Als ik dat niet doe, krijg je dus dit.
- Ik vind het dus tijd voor verandering, enerzijds omdat het me teveel beïnvloedt en anderzijds omdat ik op eigen benen wil leren staan, vandaar dit topic.
'I always hear ''Punch me in the face'' when you're speaking, but it's usually subtext'
Dit:quote:
- Ik vind het dus tijd voor verandering, enerzijds omdat het me teveel beïnvloedt en anderzijds omdat ik op eigen benen wil leren staan, vandaar dit topic.
quote:Op vrijdag 24 januari 2014 22:58 schreef Godshand het volgende:
Maar er is maar 1 oplossing: weg!
ga op zoek naar een eigen plek. Zeker als je 16+ bent. Huur een kamer. Als ze je achtervolgen schakel je desnoods de politie in en verbreek je alle banden met je ouders. Uiteindelijk zal het hen pijn doen, maar dat weegt niet op tegen de jaren van pijn die het jou gedaan heeft...
1) No love without freedom, no freedom without love
2) Dansen is mijn grootste passie
3) "Simplicity is the keynote of all true elegance" , Coco Chanel
2) Dansen is mijn grootste passie
3) "Simplicity is the keynote of all true elegance" , Coco Chanel
Ben ik nou de enige die haar vraagtekens zet bij de telefoon die weg valt precies op de recordstand? 
Fysiek geweld gaat te ver. Ik zou dan niet bij m'n ouders komen. Wellicht gesprekken met een psycholoog om je te helpen hier met jezelf mee te leren dealen?
Fysiek geweld gaat te ver. Ik zou dan niet bij m'n ouders komen. Wellicht gesprekken met een psycholoog om je te helpen hier met jezelf mee te leren dealen?
Live for now, forget forever
Nee dat was geen toeval van die telefoon, ik durfde mijn moeder niet weg te duwen en protesteren hielp niet, dus ben het maar gaan opnemen. Ik wilde eerst een video maken maar het in haar gezicht gaan filmen leek me niet echt bevorderlijk voor de situatie.
Ik weet niet zeker of ik verder ga met deze studie dus dacht al eerder over een kamer in een andere stad, maar waar schrijf ik me dan in, bij een gemeente? Moet ik dat dan doen voor elke gemeente waar ik zou willen wonen?
Ik zit toevallig al bij een psycholoog, mijn tutor is ongelofelijk zorgzaam en heeft me overgehaald hulp met betrekking tot o.a. mijn sociale vaardigheden te zoeken, maar eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat het echt helpt. De psycholoog weet hier niets van, ook omdat ik het nooit zo op papier heb kunnen zetten, misschien moet ik hem dit ook vertellen maar ik ben bang dat hij dan met mijn ouders gaat praten.quote:Ik vond het bizar en pakte mijn telefoon die in de badkamer nog muziek speelde, om het vast te leggen.
Ik weet niet zeker of ik verder ga met deze studie dus dacht al eerder over een kamer in een andere stad, maar waar schrijf ik me dan in, bij een gemeente? Moet ik dat dan doen voor elke gemeente waar ik zou willen wonen?
'I always hear ''Punch me in the face'' when you're speaking, but it's usually subtext'
Ik heb een hele lap tekst, maar voordat ik die plaats wil ik weten hoe oud je bent. Gezien je taalgebruik en het feit dat je studeert ben je denk ik rond een jaartje of 20. Mijn verhaal gaat namelijk niet op als jij als 28-jarige studente nog profiteert van je oudersquote:
Nee dat was geen toeval van die telefoon, ik durfde mijn moeder niet weg te duwen en protesteren hielp niet, dus ben het maar gaan opnemen. Ik wilde eerst een video maken maar het in haar gezicht gaan filmen leek me niet echt bevorderlijk voor de situatie.
[..]
Ik zit toevallig al bij een psycholoog, mijn tutor is ongelofelijk zorgzaam en heeft me overgehaald hulp met betrekking tot o.a. mijn sociale vaardigheden te zoeken, maar eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat het echt helpt. De psycholoog weet hier niets van, ook omdat ik het nooit zo op papier heb kunnen zetten, misschien moet ik hem dit ook vertellen maar ik ben bang dat hij dan met mijn ouders gaat praten.
Ik weet niet zeker of ik verder ga met deze studie dus dacht al eerder over een kamer in een andere stad, maar waar schrijf ik me dan in, bij een gemeente? Moet ik dat dan doen voor elke gemeente waar ik zou willen wonen?
[ Bericht 5% gewijzigd door PicoMMP op 25-01-2014 01:13:32 ]
Ah dat is me eerder gevraagd, zie ik, ik ben 18.
'I always hear ''Punch me in the face'' when you're speaking, but it's usually subtext'
18 .. Ik weet niet hoe het zit met je studie (en eventuele studiefinanciering oid)?
Maar uhm .. ga op kamers. Kies een leuke stad, een aardig eindje weg van thuis. 300-350 euro per maand, en als je 3 avondjes per week (in de horeca) gaat werken heb je elke maand zo 550-600 euro. Geen vetpot, maar dan ben je iig thuis weg.
Maar uhm .. ga op kamers. Kies een leuke stad, een aardig eindje weg van thuis. 300-350 euro per maand, en als je 3 avondjes per week (in de horeca) gaat werken heb je elke maand zo 550-600 euro. Geen vetpot, maar dan ben je iig thuis weg.
"Pools are perfect for holding water"
Ah, Surinaams. Maakt niet uit ook.quote:
Ah dat is me eerder gevraagd, zie ik, ik ben 18.
Ik heb in mijn opvoeding eigenlijk de klassieke opvoeding gehad: je luisterde en anders kon je een draai om je oren krijgen. Dus pak voor je broek als je je zusje pestte. Een klap voor je kop als je je moeder trut noemde.
Maar naarmate ik ouder werd, werd dat minder.
Jouw moeder heeft wel een probleem. Tenminste, in jouw beschrijving komt ze erg narcistisch over. Met kleineren en kwellen naar anderen, in dit geval jij. Omdat dit al jaren zo gaat, ben je allang in dit leefpatroon ingegroeid. Sterker nog, je verdedigt haar nog. Begrijpelijk ook. Maar daarmee zal de situatie niet verbeteren. Zij zal ook niet veranderen. Ze is gewend dat jij naar haar luistert. En zij is de baas en in een slechte bui kan ze frustraties op jou botvieren. En o wee als je er tegenin gaat! Dat kan natuurlijk niet, doe even normaal, je moeder is wel de baas ja, zo hoort het en anders word het ook bedreigend voor haar, de controle uit handen geven. Dat doet ze buiten de deur al genoeg. Nee, thuis geld haar regels en heeft ze een dochter die van haar is.
Van zo'n opvoeding word je kritiekloos. Dus het is moeilijk de zaken kritisch te bekijken.
Dat lukt alleen als je jezelf in vrijheid gaat opvoeden.
Kamers zoeken doe je door je in te schrijven bij een bureau die bemiddelt in kamers. En verder de advertenties in de krant, supermarkt of Marktplaats.nl te bekijken. Heb je al over alleen wonen met haar over gehad? Hoe staat je vader tegenover? Is hij ook zo dominant? Deelt hij ook klappen uit?
Succes!
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
De perfecte dochter? Het spijt me wel, maar ik en mijn moeder botsen regelmatig, verleden week nog, het verschil is nu, nu stond ze in mijn huis en ik zet mijn poot dan ook stijf, mijn huis mijn regels.quote:
[..]
Ja, weet je alleen wat zo jammer is aan dat beeld van de perfecte dochter waar jij mee zit? Dat ze TS blijkbaar jarenlang, tussen de klappen door, overal mee hebben geholpen en ze heeft nooit iets hoeven doen.
Verder is het pure speculatie over wat mammie mogelijk zou kunnen pleasen. Als die psycho wilt dat TS iets doet dan kan ze dat ook aangeven toch de avond van tevoren?
Toen ik nog thuis woonde stond mijn moeder ook regelmatig te schreeuwen dat ik moest luisteren en dat het haar huis was, en pleasen, kom op ik vind het niet meer dan normaal als je een beetje meehelpt in het huis, dat kun je gewoon uit jezelf bedenken.
Gewoon lekker laten inschrijven en op jezelf wonen, heb je lekker je eigen huisje, ik was 20 toen ik het huis uit ging, was toen klaar met school en is de beste keuze geweest die ik kon maken, als mijn moeder weer haar nukken heeft kom ik toch lekker niet, je bent dan helemaal niet meer afhankelijk van haar en in je eigen huis bepaal je je eigen regels
Tja, toch door op jezelf te gaan... want dingen zullen niet snel veranderen anders in je situatie met jou en je moeder namelijk en wanneer je dan op jezelf zit, kan ze misschien dingen makkelijker loslaten.quote:Op vrijdag 24 januari 2014 21:36 schreef Megara het volgende:
Ik wil sterker in mijn schoenen staan, dit los kunnen laten maar nog altijd wanneer een volwassene lief en zorgzaam tegen me praat (bijvoorbeeld mijn tutor of een leraar) of me onder vier ogen een compliment geeft, begin ik ongeremd te huilen. Ook wil ik mijn eigen leven gaan oppakken maar ik moet na dit semester gewoon weer naar huis terug, en kan zoals gezegd amper zelf eten klaarmaken of de was doen. Hoe pak ik dit aan?
Koken en de was doen kan je op jezelf ook best leren, maar het beste is natuurlijk om die dingen thuis te leren en dan zo snel mogelijk op jezelf te gaan.
Subtiel en stabiliteit zorgen voor een goede balans in het leven.
Oke, dat is best duidelijk dan.quote:
Ah dat is me eerder gevraagd, zie ik, ik ben 18.
Je zegt dat je je hele jeugd eigenlijk al zo'n relatie met je moeder hebt, alleen kon je op je 12de of 13de weinig anders doen dan het te accepteren (of weglopen, maar dat helpt toch nooit). Nu je 18 bent heb je het gevoel dat het anders moet en ook kán.
Het beste wat je op dit moment kunt doen is weg daar. Zorg dat je een kamertje kan huren en zorg ervoor dat je een uitwonende beurs krijgt (in mijn tijd was dat ¤200 extra). Zoek een bijbaantje voor twee dagen in de week en je kunt het financieel wel redden. Huishoudelijke dingen kun je zelf leren en zal je toch een keer nodig hebben. Een wasmachine gebruiken is echt niet zo moeilijk. Koken? Ik kon amper een ei bakken toen ik op mezelf ging, maar met behulp van het internet kon ik al gauw een lekkere pasta maken. En als arme student maakte ik dan een pan macaroni waar ik twee/drie dagen van kon eten. Maar goed, dat zijn allemaal praktische dingen die heus wel goedkomen.
Ikzelf had ook een vervelende tijd thuis. Ik was lui tijdens mijn middelbare schooltijd, ik spijbelde, dronk te veel, experimenteerde met drugs en zodoende bleef ik twee keer zitten. Uiteindelijk wel de HAVO in 7 jaar (
) afgemaakt. Mijn moeder en ik konden elkaar niet meer verdragen door meestal hele kleine dingetjes. Ik ben dus op mijn 16de uit huis gegaan. Ik kon gelukkig bij mijn volwassen broer terecht. Ik bleef daar een klein jaartje en dat heeft de relatie met mijn moeder enorm goed gedaan. Ik ging op mijn 17de weer bij mijn moeder wonen en maakte duidelijke afspraken. Ik ging kostgeld betalen en ik ging meehelpen in huis. Niet lang daarna werd bij mij huidkanker geconstateerd en dat maakte de band ineens enorm sterk.
Echter, niet lang daarna kreeg mijn moeder een nieuwe vriend en dat veranderde weer alles. Hij speelde vanaf dag 1 de baas en dat kon ik niet verdragen. Bepaalde ineens alle regels in huis en mijn moeder liep als een schoothondje achter hem aan. Op mijn 19de had ik er genoeg van en ben ik bij mijn vriendin gaan wonen (die nog thuiswoonde). Mijn school had ik afgemaakt, maar mijn studie was mislukt. Ik ging werken en er kwam wat meer structuur in mijn leven. Helaas ging dat ook weer stuk omdat mijn toenmalige schoonouders uit elkaar gingen en de sfeer in huis nogal kut was. Uiteindelijk een kamertje weten te vinden via marktplaats en toen pas kwam de rust. Mijn vriendin en ik gingen uit elkaar, maar ik had een plek om te wonen, ik had werk en ik kon voor mezelf zorgen. Vrienden had ik niet echt meer, maar ik kon erg goed met mijn collega's opschieten. Na enkele jaren kon ik écht op mezelf omdat ik lang genoeg was ingeschreven bij woningnet en zodoende kon ik een (klein) maar fijn huisje krijgen met mijn nieuwe vriendin waar ik nu (zes jaar later) nog steeds mee samenwoon in hetzelfde huisje. Mijn buurman is nu mijn beste vriend, terwijl hij echt het tegenovergestelde is van mijn vroegere vrienden.
Ondertussen mijn leven op orde en dat geeft rust. Sinds twee jaar ga ik weer heel goed met mijn moeder om en nu kom ik elke week langs. We hebben geen verplichtingen meer naar elkaar en dat zorgt er voor dat we vrijblijvend met elkaar om kunnen gaan.
Tot zover mijn verhaal en misschien is het niet eens relevant, het gaat om de strekking dat je vooral voor jezelf moet kunnen zorgen en een dak boven je hoofd hebt. Ik heb in een ander topic gelezen dat je moeilijk contact kunt maken en dat je alle dingen die zij dpen (feestjes, uitgaan, etc) niet leuk vindt. Zoek vooral naar iets wat je zélf leuk vindt om te doen. Zoek een hobby, ga sporten, kijk naar wat je zelf leuk vindt en je komt vanzelf mensen tegen met dezelfde interesses. Als je een bijbaantje hebt, heb je collega's die in hetzelfde schuitje zitten. Waar je samen kan zeiken op bepaalde dingen op het werk (klanten in een winkel bv).
Als je alleen in je kamertje gaat xboxen in je pyjama ga je geen mensen ontmoeten. Je moet er zelf dus ook wat voor willen doen. Je moet niet jezelf verplichten om dingen te doen die anderen leuk vinden. Als je zelf mensen ontmoet die hetzelfde leuk vinden als jij, dan krijg je vanzelf kennissen/vrienden. Dat maakt het ook makkelijker om je 'thuis' achter je te laten.
Als je thuis blijft wonen gaat het alleen maar meer escaleren. Nu weten we natuurlijk alleen jouw kant van het verhaal, maar feit blijft dat het niet lekker gaat. Je moet voor jezelf alles op orde hebben voordat je weer normaal met je moeder om kan gaan.
Het spijt me hoor, maar dit soort mensen zijn nooit 'een stuk vrolijker''. Je kan het hele huis van kant gemaakt hebben en dan nog gaan ze lopen janken over iets.quote:
[..]
Durf te wedden dat die moeder wel een stuk vrolijker was geweest als TS gewoon aangekleed was, even aardappels had klaar gezet, stofzuiger door het huis had gehaald en de plantjes water had gegeven, is klein half uurtje werk, maar komt heel stuk minder lui over.
Heb een vriendin en haar moeder is echt een feeks. Komt ze thuis in een glimmend huis dat naar citroentjes ruikt, gaat ze lopen janken dat er nog geen boodschappen gedaan zijn, de gordijnen maar half open staan en de stofzuiger nog niet weggezet is. Niet eens van 'Goh bedankt dat je mijn troep weer eens heb opgeruimd, stofgezogen, gedweild, de keuken, wc en badkamer helemaal heft schoongemaakt.'Nee het is altijd 'Waarom staat de stofzuiger daar nog? Waarom staat het gordijn niet open? Waarom heb je nog geen boodschappen gedaan?!'
Dat soort mensen kunnen echt het heen en weer krijgen van mij.
Bay of Plenty
quote:
Hallo FOK!
Ik ben vrij vandaag en kwam laat uit bed, en aangezien het huis leeg was, ben ik fijn in mijn pyjama achter de xbox gekropen. Zo passeerden vervolgens enkele uren en voor ik het wist, was het vier uur en zag ik mijn moeder aankomen. Ze zei geen woord tegen me toen ik voor haar opendeed en smeet met deuren en bestek, dus ik wist wel weer hoe laat het was. Een effectieve manier om zo'n stemming te verergeren, op welke manier dat dan ook mag werken, is door de tv aan te hebben, dus ik heb na een tijdje het scherm uit gezet, de tafel opgeruimd en ik zei dat ik me maar eens ging wassen. Hierop reageerde ze, en wel door me te melden dat vanaf nu de eerste vijf minuten douchen "gratis" waren en mij voor elke minuut daarna ¤0,25 gerekend zou worden. Dit klinkt minder raar met wat context - sinds ik een kamer op de campus in bruikleen krijg, is het feit dat ik hier in het weekend en de vakantie nog kom aanleiding geweest me "profiteur" te labelen en hier op zowel begrijpelijke als onredelijke manieren uiting aan te geven, waarvan de meest recente dus "douchegeld" is.
Mijn moeder bekommert zich erg om ons welzijn en we zijn nooit iets tekort gekomen, maar ik zou haar niet omschrijven als warm, begripvol of toegankelijk: haar wil is wet en daar wordt niet van afgeweken. Vroeger werd alles wat daar niet bij paste niet zelden met fysiek geweld opgelost, maar meestal kwam daar geen bloed bij kijken en het kon ook bijvoorbeeld ook best een week helemaal goed gaan. Deze dominantie, waarvan een deel zeker zal overlappen met doodgewoon ouderlijk gezag, uitte zich in verschillende gewoontes.
Als er iets niet mocht, werd er nooit verteld waarom maar was dat "omdat ik het zeg". Dat leidt bij kinderen echter niet tot begrip, eerder tot frustratie, maar protest betekent natuurlijk klappen en naarmate ik ouder werd en dat begon in te zien, werd er minder vaak geslagen.
Verder gold dat alles wat haar niet aanstond, niemand van ons aan zou staan. Hieronder vielen een hele hoop leuke dingen, waaronder o.a. alles waar je kleren vies van werden, langs de deuren voor kinderpostzegels of heitje voor karweitje, en het kijken van films of series op tv.
Maar de keerzijde van het feit dat eigen input niet gewenst was, is dat het ook niet verwacht werd; alles is altijd voor ons gedaan. Mijn ouders zijn allebei erg bezorgd dat ons iets overkomt en hebben alles het liefst zelf in de hand. Ik mocht nergens alleen heen als het niet met school of mijn baantje te maken had, en alles wat ik nodig had, deden zij voor me: van groente snijden tot kleren strijken en bed opmaken, zelfs mijn brood werd voor me gemaakt, wat ik natuurlijk wel lekker makkelijk vond.
Soms zocht ze provocatie op met hele willekeurige dingen, bijv. rondtrappen van spullen waar ik om geef, zich geheel ongegrond gemeen uiten over iemand na afloop van de paar keren dat ik iemand mee naar huis nam of mij uit het niets net even iets te hard te gaan knijpen of prikken met een voorwerp, dat soort kleine dingen, tot het punt dat je barst en dan begint de tirade. Ook dit leidde beide soms tot onbegrip, maar werd evengoed met de tijd geaccepteerd.
Ik was niet blij met hoe het soms ging maar heb me altijd aangepast, de situatie gerelativeerd, of mijn gedachten afgeleid door me intensief op andere dingen (school, boeken, later het internet) te richten, en het zo leefbaar gehouden. Niemand weet hier ook van, naar de buitenwereld toe is mijn moeder altijd vriendelijk geweest en haar directe manier om zich over dingen te uiten wordt zelfs als scherp en grappig ervaren. Ik wist niet eens wát ik überhaupt zou moeten zeggen, "ik word geslagen" klinkt immers veel erger en concreter dan het was. Het was meer "mijn moeder heeft soms buien", en precies dat "soms", het gegeven dat het even makkelijk heel leuk kon zijn bij mij thuis, gaf mij het idee dat het uiteindelijk allemaal wel goed zat.
Het is maar weinig voorgekomen dat ze me echt aanviel, maar dat is dus wat er weer is gebeurd. Ze had al eerder deze week iets over vergoeding voor douchen tegen mijn vader gezegd, n.a.v. de verhoogde energieprijzen, en toen ze dat dus vanmiddag tegen me zei, moest ik lachen want ik dacht dat het een grapje was. Onder het douchen riep ze om de paar minuten hoe lang ik bezig was, waarop ik eveneens met gekkigheid reageerde. Maar toen ik de badkamer uitliep, kwam ze de trap oplopen met een bakje van de Chinees waar ze een gleuf in het deksel had geknipt zoals een spaarpotje, en meende in contanten ¤1,25 van mij nodig te hebben omdat ik 5 minuten te lang zou hebben gedoucht. Ik wilde haar uitleggen hoe belachelijk dat was, dat ik hier gewoon woon en waar ik dat dan van zou moeten betalen, maar ze wilde niet luisteren. Ze liep naar beneden en kwam weer terug met mijn tas en portemonnee, die ze omkieperde en waar ze in kleingeld het bedrag gepast uit ging tellen. Ik zei dat ze het kon pakken, maar dat ik dan in de omgang met haar voortaan alle normen en waarden zou laten varen. Ik vond het bizar en pakte mijn telefoon die in de badkamer nog muziek speelde, om het vast te leggen. Ze liep weer richting de deur, ik hield vol dat ik het belachelijk vond omdat ik hier verdomme woon, en bovendien 10 minuten een redelijke tijd is om te douchen, maar zij hield ook vol en op een gegeven moment haalde ze uit en sloeg me tegen de grond. Ik schrok en moest huilen, waar mijn telefoon heen vloog, weet ik niet. Na een harde klap ga ik bovendien altijd ongecontroleerd ademen. Zo ook nu, waarop ze mijn spullen teruglegde en terugkwam, mij nog een paar keer trapte of sloeg maar ik zat ineengedoken dus ze miste mijn hoofd en ik miste de klappen. Ze liep weg met de mededeling dat ik het haar nog zou gaan geven. Deze hele woordenwisseling blijkt mijn telefoon, nadat ik hem vond, op de recorder te hebben vastgelegd.
Ik wil dit niet langer. Net hebben we gegeten en kwam mijn vader thuis waarop alles gewoon weer zijn gangetje ging. Nu zit ze naast me op de bank tv te kijken, praat weer normaal tegen mij en de rest en alles is weer alsof er niets gebeurd was. Ik vind het prima, ik wil er toch niet over praten. Maar het gaat al mijn hele jeugd zo, ik word er keer op keer aan herinnerd dat ik nog steeds een zwak, huilend klein meisje ben en als ik niet meespeel in haar stuk, zit ze me op alle mogelijke manieren dwars. Hulp zoeken heeft geen zin, want iemands gedrag kun je niet veranderen en bovendien wil ik dat mijn broertje niet aandoen; hij heeft als tweede kind (en bovendien een jongen) al een stuk minder te verduren, is sterker dan mijn moeder maar ook vroeger nooit op die manier aangevallen en wat ik al zei, een groot deel van de tijd gaat het gewoon goed.
Ik wil sterker in mijn schoenen staan, dit los kunnen laten maar nog altijd wanneer een volwassene lief en zorgzaam tegen me praat (bijvoorbeeld mijn tutor of een leraar) of me onder vier ogen een compliment geeft, begin ik ongeremd te huilen. Ook wil ik mijn eigen leven gaan oppakken maar ik moet na dit semester gewoon weer naar huis terug, en kan zoals gezegd amper zelf eten klaarmaken of de was doen. Hoe pak ik dit aan?
Ga weg, zet je moeder uit je gedachten en ga genieten van het leven !
Je moeder spoort um niet.
Surinaamse ouders 
. Jouw verhaal lijkt zo bizar veel op mijn verhaal dat ik je adviseer hetzelfde te doen: ga weg daar! Sinds ik op mezelf ben ben ik gelukkiger dan ooit en is de band met mijn moeder zelfs verbeterd. Maar ga gewoon op jezelf mijn zus zei ooit: Ik heb misschien geen eten en bid voor een extra klus om de huur te betalen maar terwijl ik zat met mijn diner thee bedacht ik mij dat ik toch beter had dan eerst. Dat is wat die complete vrijheid met je doet.
Natuurlijk zelfstandigheid kan eng zijn maar je kan het. Je komt over als een slimme meid en mensen met veel minder middelen hebben het ook gedaan
. Jouw verhaal lijkt zo bizar veel op mijn verhaal dat ik je adviseer hetzelfde te doen: ga weg daar! Sinds ik op mezelf ben ben ik gelukkiger dan ooit en is de band met mijn moeder zelfs verbeterd. Maar ga gewoon op jezelf mijn zus zei ooit: Ik heb misschien geen eten en bid voor een extra klus om de huur te betalen maar terwijl ik zat met mijn diner thee bedacht ik mij dat ik toch beter had dan eerst. Dat is wat die complete vrijheid met je doet. Natuurlijk zelfstandigheid kan eng zijn maar je kan het. Je komt over als een slimme meid en mensen met veel minder middelen hebben het ook gedaan
Gefeliciteerd ik heb in je topic gepost.
Ik vind dit een vreselijk verhaal, dat voorop! Heb je hierover gesproken met je vader onderling? Die moet dit toch enigszins herkennen of weten? Of is hem dit nooit opgevallen?quote:
Hulp zoeken heeft geen zin, want iemands gedrag kun je niet veranderen en bovendien wil ik dat mijn broertje niet aandoen; hij heeft als tweede kind (en bovendien een jongen) al een stuk minder te verduren, is sterker dan mijn moeder maar ook vroeger nooit op die manier aangevallen en wat ik al zei, een groot deel van de tijd gaat het gewoon goed.
Overigens: Je stelling hier is onjuist. Gedrag is aangeleerd en dus te veranderen. Dat gaat niet van de één op de andere dag, maar te veranderen is het absoluut. Vul geen dingen voor haar in.
Maar hoe ouder iemand is, hoe meer gedrag wel in de persoonlijkheid wordt gesleten, en hoe moeilijker het wordt om te veranderen. Ook ooit eens gelezen dat na ongeveer de 60 jaar, gedrag ook niet meer te veranderen is, dan zit het helemaal in de persoon.quote:
[..]
Ik vind dit een vreselijk verhaal, dat voorop! Heb je hierover gesproken met je vader onderling? Die moet dit toch enigszins herkennen of weten? Of is hem dit nooit opgevallen?
Overigens: Je stelling hier is onjuist. Gedrag is aangeleerd en dus te veranderen. Dat gaat niet van de één op de andere dag, maar te veranderen is het absoluut. Vul geen dingen voor haar in.
Zat van de huidige Fok! layout? Alternatief hier.
Tuurlijk, als TS niet het 'hele huishouden' doet verdient ze het om in elkaar getrapt te wordenquote:
[..]
Durf te wedden dat die moeder wel een stuk vrolijker was geweest als TS gewoon aangekleed was, even aardappels had klaar gezet, stofzuiger door het huis had gehaald en de plantjes water had gegeven, is klein half uurtje werk, maar komt heel stuk minder lui over.
Als je wil vind je altijd wel een stok om mee te slaan.
I've got 99 problems, but a bitch ain't one.
Goed om jullie ervaringen te lezen! Gelukkig dat ik oud genoeg ben om weg te gaan, want dat lijkt in jullie gevallen de situatie erg goed te hebben gedaan.
De afgelopen dagen gingen geheel volgens gewoonte, na zoiets is ze even merkbaar liever tegen me. Ik bleef die avond maar tranen en piekeren, dat leverde zo'n koppijn op dat ik tot diep in de nacht wakker heb gelegen. De volgende ochtend kwam ze mijn slapen masseren tegen de hoofdpijn, ging ik mee fietsen in de buitenlucht om wat wakkerder te worden, dat soort dingen.
Mijn vader weet niet wat er gebeurd is, mijn ogen zagen er niet uit na die nacht maar ik zei gewoon dat ik slecht geslapen had. Zo praten we er altijd eigenlijk omheen. Boos wordt ze net zo goed, maar echt hard slaan doet ze niet gauw als hij er ook is en omdat hij 's avonds pas terug komt van werk, ziet hij zoiets bijna niet voor zijn neus gebeuren.
Vandaag kreeg hij het op zijn dak, maar dan is ze wel gevoeliger voor mij als ik zeg dat ze zich onnodig opwindt dus viel het wel mee. Ik denk dat we het langzaamaan gewoon normaal zijn gaan vinden dat mijn moeder soms zo doet, ook omdat ze regelmatig in meer of mindere mate (met veel schelden maar zonder echte woede) pissig is. Hij houdt niet van gezeik en is geërgerd als hij merkt dat er weer gedoe is, en het laten overwaaien is dan gewoon het snelst en bovendien effectiever dan praten.
De afgelopen dagen gingen geheel volgens gewoonte, na zoiets is ze even merkbaar liever tegen me. Ik bleef die avond maar tranen en piekeren, dat leverde zo'n koppijn op dat ik tot diep in de nacht wakker heb gelegen. De volgende ochtend kwam ze mijn slapen masseren tegen de hoofdpijn, ging ik mee fietsen in de buitenlucht om wat wakkerder te worden, dat soort dingen.
Mijn vader weet niet wat er gebeurd is, mijn ogen zagen er niet uit na die nacht maar ik zei gewoon dat ik slecht geslapen had. Zo praten we er altijd eigenlijk omheen. Boos wordt ze net zo goed, maar echt hard slaan doet ze niet gauw als hij er ook is en omdat hij 's avonds pas terug komt van werk, ziet hij zoiets bijna niet voor zijn neus gebeuren.
Vandaag kreeg hij het op zijn dak, maar dan is ze wel gevoeliger voor mij als ik zeg dat ze zich onnodig opwindt dus viel het wel mee. Ik denk dat we het langzaamaan gewoon normaal zijn gaan vinden dat mijn moeder soms zo doet, ook omdat ze regelmatig in meer of mindere mate (met veel schelden maar zonder echte woede) pissig is. Hij houdt niet van gezeik en is geërgerd als hij merkt dat er weer gedoe is, en het laten overwaaien is dan gewoon het snelst en bovendien effectiever dan praten.
'I always hear ''Punch me in the face'' when you're speaking, but it's usually subtext'
|
|
