Nu heb ik nog nooit een echt serieuze relatie gehad in mijn leven, alleen maar korte 'relaties', die niet diep gingen. Ik zelf weet hier een paar oorzaken van, namelijk: Ik houd niet van mezelf, ik ben een beetje 'gek', ik heb best veel slechte karaktereigenschappen, ben verlegen/angstig op het begin.
Ik zie het niet als een enorm probleem ofso, ben best tevreden met mijn leven, maar ik wil ook verliefd worden en een serieuze relatie aangaan op den duur. Alleen ik ben bang dat als ik zo blijf, dat het moeilijk wordt om iemand te vinden.
Ik krijg genoeg aandacht van vrouwen, maar vaak knappen ze af op mijn persoonlijkheid, omdat ik bijna geen iniatief durf te nemen (door mijn verlegenheid en angst voor afwijzing). Ik ben dus erg passief. Sommige meisjes dachten zelfs dat ik gay was, omdat ik ze geen aandacht gaf terwijl het overduidelijk was dat ze die wel wilde. Ik doe dat wel vaker, puur uit angst voor het contact ofso.
Dat heeft me wel aan het denken gezet en blijkbaar heb ik een soort van onverwerkte emoties ofso waardoor ik deze (irrationele) angst voor afwijzing heb. Je hoort vaak 'je moet van jezelf houden' voordat iemand anders dat kan, daar ben ik nu mee bezig. Maar ik vind het moeilijk om deze angst etc op te lossen.
Kortom, ik ben bang dat als ik niet verander ik eeuwig single blijf. Dat is best een enge gedachte. Ik denk dat ik nu wel een goed beeld geschetst heb van hoe het ongeveer in elkaar steekt. Hoe kan ik dit nu veranderen? Ik wil namelijk groeien als persoon waardoor ik een relatie kan aangaan die mij gelukkiger maakt.
Klopt, ik moet echt een keer echt iniatief nemen en echt werk maken van iemand die ik leuk vind. Maar ik vind dit echt super super moeilijk. Op een of andere manier lukt het gewoon niet, zelfs met alcohol op heel moeilijk. Ik wil het wel graag, maar de angst is gewoon te groot.quote:Op zondag 12 januari 2014 22:03 schreef Demociraptor het volgende:
Wat ook eventueel kan werken is dat jíj eens de moeite voor een meisje doet, en eventueel verliefd raakt. Was mij eens overkomen. Het gaat meestal stap voor stap, ik was vroeger ook vaak bang voor mijn "attitude" en durfde niet veel te doen/te zeggen. Op gegeven moment is de maat vol en krijg je een bepaalde "I don't give a fuck" houding. Da's dan wel het begin van je nieuwe seksleven.
Het voelt een beetje alsof je moet springen van een rots van 35 meter hoogte. Je bent van plan om het te doen, maar als je naar beneden kijkt durf je niet meer en doe je het niet.. Beetje rare vergelijking misschien, maar goed.
Hoe kan ik die angst voor afwijzing laten verdwijnen? Ik ben gewoon bang dat als iemand mij echt leert kennen dat ze mij afkeuren om wie ik ben. Heel raar.
`quote:Op zondag 12 januari 2014 22:12 schreef Marie30 het volgende:
Ik denk eerder dat je beter een therapeut zoekt. Goed bedoeld. Gewoon om te leren van jezelf te houden en met jezelf om te gaan.
Het is niet dat ik mezelf haat, maar bepaalde aspecten in miin leven kunnen momenteel beter, daar werk ik aan.
Maar ook in periodes dat alles goed ging en ik super in mijn vel zat, durfde ik het niet. Het komt dus diep van binnen deze angst. Ik ben nu op een punt aangekomen dat ik er echt actief iets aan wil doen. Dit voornemen heb ik al langer, maar ik ben er nooit echt serieus mee aan de slag gegaan.
Ik heb het gevoel dat ik door een proces doormoet, waardoor ik anders ga denken in dat soort situaties. Ik praat er ook over met vrienden en lees er over, ik weet dus hoe het moet, maar in de praktijk brengen is makkelijk gezegd dan gedaan.
