The Futureheads 3e album begint echt heerlijk, met bij de eerste 5 nummers 3 singles en de titeltrack die allemaal hun waarde hebben. Vooral de eerste 2 nummers zuigen je goed mee in de sfeer die de plaat moet brengen, met vrolijke maar toch goed gezette rocknummers zoals de echte Brit dat kan. De tweede helft mist dan toch een beetje body en kent wat mindere songs, maar de afsluiter is weer heerlijk. Een van de beste bands die het niet tot de toplaag heeft gered van de mid-00 britpopgolf.
Later op diezelfde dag heb ik ook nog naar Come With Us van The Chemical Brothers geluisterd. De opener kent fantastische samples die goed in elkaar zijn gezet, en The Test is wel een erg mooie afsluiter, maar verder mist dit album toch wel echte uitschieters, zelfs Star Guitar is zonder clip een beperkt nummer.
Vandaag heb ik 5 verschillende albums geluisterd. De dag begon met The Joy Formidable en hun Big Roar. Hier komen een aantal van hun wat grotere singles ook vanaf. De band gebruikt de gitaren goed en creeert daarmee een goede waas aan geluid die interessant is voor de luisteraar, soms klinkt het echter wat rommelig en de zang is niet super. Toch is Big Roar een alleraardigst album in het genre.
Verder ging ik met Sleeps Holy Mountain door voor nog wat meer gitaren. Een hele goede plaat, maar mij gaat stoner nu eenmaal wel snel vervelen. Na 6 nummers hoopte ik stiekem weer dat het snel voorbij was, al is het langste nummer van de plaat echt een geniaal nummer wat eigenlijk gewoon eerder op de plaat moet.
Opeths Watershed vind ik persoonlijk een van hun mooiste albums, melancholisch maar op momenten toch hard. Sowieso vind ik Opeth technisch erg interessant maar op dit album komt de wisselwerking wel ultiem tot zijn recht.
Na al dit gitaargeweld besloot ik over te gaan op een van mijn favoriete recente popproducties, het briljante Angels With Dirty Faces van de Sugababes. (ook al omdat Mutya

) De opener is misschien wel de beste popproductie van de laatste 10 jaar en het hele album staat vol pareltjes die meer waard zijn dan wat top 40-noteringen.
De middag sloot ik af met Torches van Foster the People. Een slimme mix van electro en britpop komt goed tot uiting in voornamelijk de single
Houdini. Maar het hele album klopt. Ik kan niet wachten op nieuw materiaal van ze.