Mijn mening:
Om te beginnen ik ben 30 jaar oud. Mn ouders hebben altijd hard gewerkt en er alles aan gedaan om mij een goed leven te geven. Dat is iets waar ik ze erg dankbaar voor ben. Ik ben nooit iets tekort gekomen en ik hou ook zeker wel van mn ouders.
Aan de andere kant zijn ze wel redelijk starre mensen die vast blijven zitten in hun oude ideeën. Nadat mijn vader een tijdje ernstig ziek is geweest (hij is nu weer beter) is hij wel wat milder geworden in zijn meningen. Toch ben ik een klein beetje teleurgesteld in mijn ouders. Ik vind ze alles behalve wijze mensen. Ze zijn zeker niet onnozel of dom, maar gewoon redelijk starre denkers die hun informatie nog steeds alleen uit de krant halen en het NOS journaal en die nooit eens een interessant non-fictie boek zullen lezen over een in mijn ogen boeiend onderwerp. Zichzelf intellectueel uitdagen is iets dat ze niet kennen.
Maar dat zijn zaken die ik ze kan vergeven. Ik begrijp ook dat ze in een andere tijd zijn opgegroeid dan ik. Wat me wel mateloos irriteert is dat ze mij steeds het gevoel geven dat ik niet alles uit mijn leven haal als het aankomt op carrière maken. Carrière maken interesseert me echt geen flikker en dat is iets dat mijn ouders maar niet kunnen begrijpen. En ook al zeggen ze het niet hardop, ik denk dat ik ze daarin toch wel teleurstel. Dat terwijl ik me door de jaren heen steeds rijker ben gaan voelen van binnen. Maar ja, hoe druk je innerlijke rijkdom uit in woorden en laat je mensen zien dat innerlijke rijkdom duizend keer meer waard is dan uiterlijke rijkdom?
Met name het feit dat ze dat laatste niet begrijpen, creëert toch wel een behoorlijke afstand tussen mij en mn ouders. De rode draad in mijn leven is momenteel mijn nieuwsgierigheid de vrije loop laten en zoveel mogelijk leren over de wereld in al zijn facetten. Dit is dus iets wat ik totaal niet gemeen heb met ze.
Okay, dat was mijn verhaal. Ben benieuwd naar wat andere fokkers te zeggen hebben over hun ouders
[ Bericht 1% gewijzigd door Probably_on_pcp op 29-12-2013 23:39:31 ]
Vertel!quote:
Ikzelf:
23, ouders hebben ongetwijfeld ook hard gewerkt, maar omdat er altijd iemand thuis was voelde dit anders. Financieel niks te klagen, niet verwend opgevoed, degelijk, netjes, standaard wellicht. Een goede jeugd zou je kunnen zeggen.
Ik denk dat mijn ouders wel mijn grote voorbeelden zijn. Mijn vader als het gaat om 'gezin'. Niet dat mijn moeder hier geen rol in heeft gehad maar het 'vaderplaatje' past hem wel in mijn ogen. En mijn moeder is altijd erg betrokken, ook bij haar omgeving, en ik hoop later iets van die betrokkenheid te ervaren.
Nadeel van mijn ouders. Mijn moeder onthoud niks. Kan serieus na 3 jaar nog vragen of ik de fiets neem van het station terwijl ik standaard de bus pak. Maar dat zie ik dan zelf maar als ouderdom. Vader heeft een vrij 'simpel' leven, soms vraag ik me af wat hem gelukkig maakt omdat ik nooit echt vrienden van hem over de vloer zag komen, maar aan de andere kant heb ik hem nog nooit ongelukkig meegemaakt dus ik vermoed dat het wel goed zit. Hij heeft uiteraard hobby's zoals sport.
Eindoordeel: Positief.
Het maakt hen niet uit wat ik doe in mijn leven (zolang het mijn gezondheid niet schaadt), als ik maar gelukkig ben.
Leuke mensen ook trouwens dat kan ook niet anders
Ik ben 30 trouwens
[ Bericht 3% gewijzigd door Magica op 29-12-2013 21:51:18 ]
Onredelijk en hebben compleet gefaald in hun opvoeding.quote:
Op Als we het er nu 10 jaar later over hebben leggen ze schuld steeds bij anderen.
Zijn inmiddels ook uit elkaar en leven compleet verschillende levens.
Hou heel veel van ze en hun opvoeding heeft bij mij erg goed aangeslagen (itt bij m'n zusje). Ze zijn nog steeds bij elkaar en als ik naar hun vrienden kijk dat is dat een unicum Ben zelf 24.Dan begrijp ik dat je ze debielen vindt.quote:Op zondag 29 december 2013 21:47 schreef Elan het volgende:
[..]
Onredelijk en hebben compleet gefaald in hun opvoeding.
Als we het er nu 10 jaar later over hebben leggen ze schuld steeds bij anderen.
Zijn inmiddels ook uit elkaar en leven compleet verschillende levens.
Mijn ouders zijn geweldige mensen. Mijn vader heeft altijd hard gewerkt. Hij is manusje van alles. Als wij iets in huis gedaan willen hebben zal hij altijd helpen. Qua geld hebben ze niets te klagen. Vroeger konden we 2 keer per jaar op vakantie. Wintersport, 1 week en zomervakantie, 3 weken.
Mijn moeder was thuis, op 2 dagen na. Soms vond ik dat mega-irritant, ik wilde uit school alleen thuis zijn.
Ik kan altijd alles tegen ze zeggen. Alles vragen. Ze doen over weinig dingen echt moeilijk. Zo mocht ik op mijn 17e alleen met de trein (2,5 uur) naar mijn toenmalige vriendje toe, nadat hij 1 keer naar mij was gekomen om kennis te maken. Ik heb eerlijk kunnen zeggen dat ik een SV van 53 had, terwijl ik 25 was.
Zij zijn ook oprecht en eerlijk. Zo vinden ze mijn haar nu maar niks, maar ze zien nog steeds een heel mooi knap meisje.
Ik kan ontzéttend lachen met mijn moeder, we hoeven elkaar maar aan te kijken of we liggen ergens om in een deuk. Vooral als het over m'n vader gaat, bijv dat ie een lang haartje op z'n kin heeft ofzo.
Ik ben een vaderskindje, met hem had ik weinig ruzie toen ik nog thuis woonde. Met mijn moeder een stuk meer. Had soms echt een hekel aan wat ze zei. Of aan "Die Blik".
Ik vind dat ik het heel erg getroffen heb met mijn ouders. Ik had ook in een vreselijk gezin terecht kunnen komen (adoptie). Ik hou iig heel veel van ze.
Ookal hou ik van mijn ouders, ik had liever gewild dat ze dezelfde persoon waren maar toch niet zo extreem.
Je hebt helemaal geen contact meer met ze?quote:Op zondag 29 december 2013 23:22 schreef ikbennieuwopfok het volgende:
Ze geloven, zijn homofoob en racistisch. Ik ga daarom niet meer met die tokkies om
Nope. Toen ik wat ouder was geworden en niet meer zo wereldvreemd was (opgegroeid op een achterlijk dorp) dacht ik eens goed na en besloot ik dat ik niet meer om ga met mensen die ik niet mag, omdat ik dan mijn tijd verdoe.quote:Op zondag 29 december 2013 23:38 schreef Probably_on_pcp het volgende:
[..]
Je hebt helemaal geen contact meer met ze?
Nog geen moment spijt van gehad
Ik houd erg veel van mijn ouders en waardeer enorm wat ze voor mij en mijn zusje gedaan hebben en nog steeds doen. Niets is te gek en we hoeven maar een kik te geven of ze staan op de stoep, zélfs nu we in het buitenland wonen.
Maar we zijn ook zéér verschillend (naast dat we op sommige fronten uiteraard wel op elkaar lijken), en dat leidt vaak tot ergernissen en strubbelingen, zéker als we langer bij elkaar zijn, heb ik zo ook weer rond de kerstdagen gemerkt toen ze hier 3 dagen waren. Dingen veel gehaaster of juist erg op z'n elfendertigst op de verkeerde momenten, andere interesses en meer van dat soort dingetjes die niet opvallen als je elkaar een dagje/avondje ziet, maar die op de zenuwen kunnen werken indien langer. Vind ik wel eens jammer, maar zo gaat 't en ik houd erdoor niet minder van ze.
Uit huis gaan op mijn 19e zodra ik studeerde was dan ook de beste keus geweest die ik heb kunnen maken. Band is hierdoor verbeterd en het scheelt gewoon als we niet continu op elkaar's lip zitten.
En jij bent nu een ongelovige afvallige ketter voor ze? Hoe lang heb je ze al niet gesproken en weten zij waar jij woont?quote:
[..]
Nope. Toen ik wat ouder was geworden en niet meer zo wereldvreemd was (opgegroeid op een achterlijk dorp) dacht ik eens goed na en besloot ik dat ik niet meer om ga met mensen die ik niet mag, omdat ik dan mijn tijd verdoe.
Nog geen moment spijt van gehad
Beide zijn zeer extravert en ik ben zeer introvert waardoor er nog wel eens onbegrip is tussen ons maar daar heb we al lang mee leren leven, ik ben 40+ overigens. Ze hebben ongelimiteerd vertrouwen in me en dat is goud waard, zowel mentaal alsook in materiële zin. Ik ben ondernemer en heb barre tijden meegemaakt, zonder enige strubbeling hebben ze mij aangeboden om bij hun te komen wonen. Ik vind ze wel oppervlakkig en conservatief, dat weten ze, waren ze altijd al en het interesseert ze niets. Op enkele felle discussies na, hebben we nooit ruzie gehad en de weekeinden hebben nog altijd een bourgondisch sfeertje. En als ik om me heen kijk besef ik dat ik het heel goed getroffen heb
.Geen flauw idee hoe ze over me denken, zal vast niet al te positief zijn.quote:
[..]
En jij bent nu een ongelovige afvallige ketter voor ze? Hoe lang heb je ze al niet gesproken en weten zij waar jij woont?
Het is al ~5 jaar geleden nu. En ja ik woon maar 10km verderop dus ze zullen vast weten waar ik woon omdat ik nog wel met de normale mensen uit het dorp om ga. Maar tegenkomen doe ik ze nooit, die zitten toch of thuis of in de kerk. Maar ik ben van plan om na mijn studie in het buitenland te gaan wonen dus ik zie ze waarschijnlijk nooit meer.
Wauw, wel heftig. Maar ik had precies hetzelfde gedaan in jouw situatie. Een beetje rare ouders dat kan nog, maar als ze zo zijn als jouw ouders dan kun je idd beter voor jezelf kiezen.quote:
[..]
Geen flauw idee hoe ze over me denken, zal vast niet al te positief zijn.
Maar ik ben van plan om na mijn studie in het buitenland te gaan wonen dus ik zie ze waarschijnlijk nooit meer.
Ze zijn nu bijna 27 jaar bij elkaar en nog steeds heel verliefd en echt het voorbeeld van hoe een huwelijk er volgens mij uit moet zien. In de opvoeding zijn ze altijd consequent en duidelijk geweest, maar ook altijd zachtaardig en begrijpend en oplossingsgericht. Ik mocht vanaf jongs af aan overal over meepraten waar ik een mening over had en ik werd altijd serieus genomen. Goede argumenten werden beloond.
Ik hoop dat ik later net zo'n goede moeder ben als mijn moeder is en ik zie nu al overeenkomsten tussen mijn vriend en mijn vader, absoluut in positieve zin. Er is geen haar op mijn hoofd die twijfelt aan of mijn vriend een goede vader zou zijn.
Toevallig hoger opgeleid? Vroeg ik mij af, was benieuwd of het klopt. Mijn ouders zijn het beide niet, ben wel altijd geholpen met school als ik dat nodig had denk ik. Kan me zo voorstellen dat het positief werkt.quote:
Bij mij werd er gezegd "je ouders hebben altijd gelijk" als ik in discussie wilde gaan. Zo verschrikkelijk irritant vond ik dat als de deur op die manier in je gezicht werd dichtgegooid.quote:
In de opvoeding zijn ze altijd consequent en duidelijk geweest, maar ook altijd zachtaardig en begrijpend en oplossingsgericht. Ik mocht vanaf jongs af aan overal over meepraten waar ik een mening over had en ik werd altijd serieus genomen. Goede argumenten werden beloond.
Ja, mijn moeder via een omweg doctorandus geworden voor ze mij kreeg en mijn vader na een wo studie toch besloten dat hbo-v meer iets voor hem was. Discussieren werd en wordt altijd aangemoedigd en mijn broertje en ik volgen nu allebei een wo studie. Mijn moeder moet nog steeds lachen om dat we vroeger pimpampet speelden en zij iets moest noemen wat licht geeft met de M. Ze zei de maan, broertje/ik: 'Nee, die geeft geen licht, die reflecteert licht!' En we hadden een hele discussie over of de hemel blauw was of dat dat een weerspiegeling van de ozonlaag was oid.quote:
[..]
Toevallig hoger opgeleid? Vroeg ik mij af, was benieuwd of het klopt. Mijn ouders zijn het beide niet, ben wel altijd geholpen met school als ik dat nodig had denk ik. Kan me zo voorstellen dat het positief werkt.
Leuke kindertijd gehad altijd, ondanks alle persoonlijke shit.
Sad storyquote:
[..]
Geen flauw idee hoe ze over me denken, zal vast niet al te positief zijn.
Maar ik ben van plan om na mijn studie in het buitenland te gaan wonen dus ik zie ze waarschijnlijk nooit meer.
37 hier.
Aan de ene kant zijn het echt de beste ouders die je jezelf kunt wensen : Ze laten me erg vrij in wat ik doe, en krijg alle financiële steun die ik nodig heb voor de dingen die ik wil : Studie, een jaar backpacken, op kamers gaan : Alles wat ik zelf niet kan betalen, wordt betaald, omdat ze absoluut niet willen dat ik bij ga lenen oid.
Ze stellen geen hoge eisen aan me. Mijn vader heeft een goede carriere gehad, en ze willen wel dat ik bezig ben en niet de hele dag achter een computer zit, maar of ik nu bezig ben als vakkenvuller bij AH of als Neurochirurg, dat zullen ze beiden accepteren en respecteren.
Aan de andere kant mis ik wel eens de levenslust bij mijn ouders: Mijn vader heeft eigenlijk helemaal geen hobby's, en zit sinds zijn pensioen maar een beetje met de koptelefoon achter de computer. Mijn moeder runt haar huishouden alsof het een bedrijf is : Elke ochtend wordt het hele huis uitgesopt, overal hangen briefjes met : Deur goed sluiten/Schoenen tegen de wand aan/ 1 jas per persoon aan de kapstok, de rest in de kast, etc.
Ze kunnen heel druk zijn met het regelen van dingen voor andere mensen, negatieve of zwaarmoedige zaken, maar maken eigenlijk geen tijd voor leuke dingen in het leven. Financieel is het makkelijk mogelijk om eens een tweede huisje ergens te kopen, een bootje, of een mooie reis te boeken, en vorig jaar zijn ze op herhaald aanraden van ons eens een weekendje naar Londen geweest, maar leuke dingen staan gewoon laag op de ladder voor hen : Een feestje geven betekent voor mijn moeder dat ze weer 2 dagen bezig is om het huis schoon te maken, ookal is het helemaal niet vies geworden.., dus eigenlijk is vrijwel alles voor hen al te gek, en worden ze het liefst niet van hun dagelijkse routine afgehaald, al zullen ze dit nooit toegeven.
Beetje vastgeroest in een vrij oppervlakkige manier van leven zonder passies zeg maar, dat vind ik nog wel eens zonde en jammer.
Ik moet zeggen dat ik tevreden ben met hoe ik eruit ben gekomen. De opvoeding van mijn ouders was zeker niet makkelijk. Voor hun scheiding viel het mee, beiden waren consequent en ik ben nog opgevoed met principes als 'bord leegeten, pas als je het echt niet lust mag je het laten liggen (ook pas na x aantal keer)' en 'eigen zooi opruimen/schoonmaken' en 'dankjewel zeggen als je iets krijgt'. Na de scheiding kreeg ik twee uitersten. Vader te streng, zijn wil was wet en ouders hebben altijd gelijk en kinderen moeten altijd luisteren. Deze principes hangt hij nu eigenlijk nog steeds aan. Moeder te losjes, had geen autoriteit dus deed in mijn puberteit waar ik zin in had.
Nu een fantastische band met moeders, lijken in veel opzichten op elkaar, ze heeft een rotsvast vertrouwen in me en is onvoorwaardelijk trots op me. Vader is wat afstandelijker maar ik merk ook zeker dat we veel dingen gemeen hebben, koppig, standvastig, ijzeren wil, graag dingen willen organiseren.
Enige nadeel is dat mijn ouders erg egoistisch zijn, altijd zichzelf op de eerste plek hebben gezet en dat voel ik nu nog steeds. Soms zorgt dit voor mij voor afstand. Soms kan ik het namelijk even weer niet geloven.
Maar dat denk ik wel van meer mensen.
Inmiddels is hij met pensioen, en papegaait mijn moeder de hele dag na, zo weet hij zeker dat hij geen foute dingen zegt... Mijn opa is onlangs geopereerd aan zijn maag en sinds dien is dat al 2 maanden het gesprek van de dag hier in huis.
Hangen zo'n 3 keer per dag met het ziekenhuis aan de lijn, waarna ze weer een mailtje rond de familie sturen met de laatste updates, terwijl er geen verschil is met de vorige update. Tegen elkaar vallen ze in herhaling... Maar dat komt omdat ze niet echt hobby's hebben... Familie is er veel nuchterder over, en hebben het mailadres van mijn ouders inmiddels onder spam gezet geloof ik.
Mijn moeder is een hele lieve vrouw maar ze is té lief. Qua karakters botsen we wel eens omdat ik wat zakelijker ben maar ik zou niet zonder haar willen. Ze heeft me groot gebracht en altijd voor me klaar gestaan ondanks alle tegenslagen die ze te verwerken had. Nu ze gezondheidsproblemen heeft wil ik hetzelfde voor haar terugdoen.
Voor mijn vader geldt hetzelfde. Hij leeft nog, maar is niet iemand met wie ik een band heb. We hebben contact, maar ik ga er zelden langs.
Ik spreek mijn broers ook nooit. Je kan wel zeggen dat ik familie overrated vind.
Denkt de rest van het gezin er ook zo over?quote:
Mijn moeder is overleden, heeft altijd haar best gedaan goed voor ons te zorgen. Dat waardeer ik, maar ik was er al vrij snel achter dat ze een ander type persoon is als ik, iemand aan wie ik mij snel erger als het niet mijn moeder was geweest. Ik heb er de deur niet plat gelopen.
Voor mijn vader geldt hetzelfde. Hij leeft nog, maar is niet iemand met wie ik een band heb. We hebben contact, maar ik ga er zelden langs.
Ik spreek mijn broers ook nooit. Je kan wel zeggen dat ik familie overrated vind.
Of hebben je broers wel contact met elkaar?
Daardoor toch wel gedwongen om erg snel op te groeien en hoewel het me heeft gemaakt tot wie ik ben en ik trots ben op wie ik ben, neem ik ze ergens wel kwalijk dat ik er vanaf m'n vroege tienerjaren eigenlijk alleen voor stond.
Mijn relatie met mijn vader is nu best wel goed (ik ben nu bijna 20) maar eigenlijk non-existent met mijn moeder. Ze probeert nog steeds haar manipulatieve spelletjes te spelen dus ik ben op m'n 18de bij m'n vader ingetrokken en daarna eigenlijk al het contact afgeslagen met haar.
Vader is hertrouwd op gegeven moment. Die vrouw heeft - ondanks dat ze het waarschijnlijk zelf niet eens daadwerkelijk door heeft - heel veel voor mij betekent. Zij zag als enige hoe moeilijk ik het had en hielp mijn vader weer voor mij te zorgen, ook is zij heel betrokken, herinnert kleine dingen, bijvoorbeeld als ik een simpele toets moest doen op school en vroeg zij hoe het gegaan was na afloop. Heeft me ook veel dingen geleerd die mijn moeder me zou moeten leren, stomme, simpele dingen als hoe de wasmachine werkt of welk soort kleding me wel en niet goed staat.
Tegenwoordig gaat het godzijdank goed met me, wat gezien hoe dramatisch mijn situatie was best uitzonderlijk is. Ik ben zelfverzekerd, zeer succesvol in mijn studie, heb vrienden en een geweldige vriendje. Toch, als ik terugdenk aan die tijd, word ik vaak nog wel verdrietig, gewoon omdat ik alsnog wens dat het anders zou zijn geweest. Het is in ieder geval een goed voorbeeld van hoe ik mijn kinderen niet ga opvoeden.
Mooi dat die nieuwe vrouw van je vader de situatie goed heeft aangevoeld. Althans dat maak ik op uit je verhaal. Is je vader nog samen met haar en zo ja, zie je haar ook als een soort van moeder?quote:
Vrij turbulente jeugd gehad. Ouders gingen scheiden en hadden een behoorlijk extreme vechtscheiding. Ik werd daardoor op 12-jarige leeftijd full time therapeut van m'n moeder (extreem extravert type) en vond weinig - gewoon eigenlijk geen - steun bij m'n in zichzelf gekeerde vader (extreem introvert type) en verder geen vrienden en familie waar ik terecht kon.
Daardoor toch wel gedwongen om erg snel op te groeien en hoewel het me heeft gemaakt tot wie ik ben en ik trots ben op wie ik ben, neem ik ze ergens wel kwalijk dat ik er vanaf m'n vroege tienerjaren eigenlijk alleen voor stond.
Mijn relatie met mijn vader is nu best wel goed (ik ben nu bijna 20) maar eigenlijk non-existent met mijn moeder. Ze probeert nog steeds haar manipulatieve spelletjes te spelen dus ik ben op m'n 18de bij m'n vader ingetrokken en daarna eigenlijk al het contact afgeslagen met haar.
Vader is hertrouwd op gegeven moment. Die vrouw heeft - ondanks dat ze het waarschijnlijk zelf niet eens daadwerkelijk door heeft - heel veel voor mij betekent. Zij zag als enige hoe moeilijk ik het had en hielp mijn vader weer voor mij te zorgen, ook is zij heel betrokken, herinnert kleine dingen, bijvoorbeeld als ik een simpele toets moest doen op school en vroeg zij hoe het gegaan was na afloop. Heeft me ook veel dingen geleerd die mijn moeder me zou moeten leren, stomme, simpele dingen als hoe de wasmachine werkt of welk soort kleding me wel en niet goed staat.
Tegenwoordig gaat het godzijdank goed met me, wat gezien hoe dramatisch mijn situatie was best uitzonderlijk is. Ik ben zelfverzekerd, zeer succesvol in mijn studie, heb vrienden en een geweldige vriendje. Toch, als ik terugdenk aan die tijd, word ik vaak nog wel verdrietig, gewoon omdat ik alsnog wens dat het anders zou zijn geweest. Het is in ieder geval een goed voorbeeld van hoe ik mijn kinderen niet ga opvoeden.
Ze zijn nog steeds samen, gelukkig maar! Maar nee, ze is geen moeder van me, ook geen stiefmoeder en dat is wederzijds.quote:
[..]
Mooi dat die nieuwe vrouw van je vader de situatie goed heeft aangevoeld. Althans dat maak ik op uit je verhaal. Is je vader nog samen met haar en zo ja, zie je haar ook als een soort van moeder?
Tegen de tijd dat wij een fatsoenlijke band kregen was ik al 15-16 ofzo, veel te laat om iemand als je moeder te zien. Zij heeft ook heel erg sterk zoiets van: je hoort bij ons gezin, maar je bent je vaders dochter, niet mijn dochter. Ze zou me ook nooit terecht wijzen of wat dan ook. Tuurlijk, ze vraagt wel of ik bijvoorbeeld even de vaatwasser uit wil laden ofzo, maar dat is niet meer dan normaal huishoudelijk contact.
aan de andere kant staat die nu wel altijd klaar voor mij klaar dus daar ben ik wel heel blij mee
het had mij wel een hoop nachtrust bespaard als ze me als 12 jarige en de rest van de puberteit niet zo intens bij hun scheiding hadden betrokken
ben 18 trouwens
[ Bericht 21% gewijzigd door eend112 op 02-01-2014 19:16:47 ]
De familie is als los zand. Mijn broers spreken elkaar iets meer, al is het alleen maar omdat ze een seizoenskaart bij dezelfde club hebben. Ze lijken ook veel meer op elkaar. Verder komen zij ook zelden bij oma's en opa's.quote:Op donderdag 2 januari 2014 03:23 schreef mighty_myte het volgende:
[..]
Denkt de rest van het gezin er ook zo over?
Of hebben je broers wel contact met elkaar?
Mijn moeder is ook twee keer gescheiden en drie keer getrouwd. Mijn jongste broertje is uit het tweede huwelijk, ik en mijn broer uit de eerste. Mijn oma is ook gescheiden en hertrouwd, evenals mijn opa. Met iets van 10 opa's en oma's, een stiefbroer en stiefzus en ontelbaar veel tantes en ooms en neven en nichten heb ik wel wat beters te doen dan de familiebanden onderhouden. Ik zou er een dagtaak aan hebben.
ik ben 22 jaar,
Ik heb van een vrije opvoeding genoten, maar mijn ouders hadden vroeger vaak ruzie over financiën. Waarbij ook vaak gevochten werd. Ze zijn op mijn rond mijn 12de of 13de gescheiden, veel tijd bij mijn vader door gebracht, ook niet de leukste tijd gehad want kon niet altijd mezelf zijn en had overal kritiek op, hij had vaak stemmingswisselingen. Hij maakt moeilijk sociaal contact dus ik speelde zijn zoon en vriend, zijn vrienden maakte soms misbruik van hem vindt hij zelf, maar als ik hem advies gaf negeert hij dat daar wordt ik daar woest van. Hij gaf me niet altijd de juiste steun in qua omgang met vrouwen of hoe te kleden. Waar ik trots op ben is dat hij wel discipline heeft om zelf zijn schuld af te betalen in mij te verzorgen.
Mijn moeder wat betreft financeel niet sterk maar ze heeft veel aandacht voor mij, en om naar me te luisteren ik kon me goed uiten bij haar. Had altijd wel leuke dingen om mij te verassen en steunt mij in alles wat ik doe.
ik woon nog bij mijn vader maar probeer zo snel mogelijk op mijn zelf te gaan.
Heel stabiel, hebben wel humor, hebben hersens wel op de goede plek zitten.
Ik ben 18 trouwens. Heb het meest gepuperd (is dat een woord
) van mijn andere zussen en ik. Maar nog steeds een goede band en die wordt eigenlijk alleen maar beter nu ik ouder word en get allemaal wat beter begrijp. ben blij met zeMijn moeder is een schat, ze is enorm lief en hartelijk, ze is ook heel erg geliefd door andere mensen, ik geloof niet dat ik ooit iemand heb ontmoet die mijn moeder niet aardig vind.
Ze is een harde werker, doet naast haar vaste baan ook veel vrijjwilligerswerk, is actief in de buurtvereniging en gaat ook nog regelmatig op stap met vriendinnen of een weekendje weg, ze is heel erg actief en een groot voorbeeld voor mij.
Mijn echte vader, een klootzak, als hij vandaag dood zou gaan zou ik er geen traan om laten, geen idee wat mijn moeder ooit in hem zag.
Mijjn stiefvader, die heeft veel psychische problemen maar hij is wel een goede man, hij bedoeld het goed en hij is een super opa voor mijn kinderen. Als er iets gemaakt moet worden kan hij dat, als ik hulp nodig heb in huis dan doet hij dat voor me en hij past ook regelmatig op de kinderen als ik moet werken.
[ Bericht 4% gewijzigd door snakelady op 02-01-2014 16:16:42 ]
Op m'n 19e ben ik het huis uitgegaan en dat is de beste keuze die ik ooit gemaakt heb. De band tussen mij en m'n ouders is sindsdien véél beter geworden omdat we niet meer constant op elkaars lip zitten. Ik ga door de afstand en door een druk leven maar 1x per maand bij ze langs maar we bellen wel vrij vaak. En ik weet dat ze er, als er iets is, altijd voor me zullen zijn.
Ohja. Ik ben nu 23.
Nu heb ik mijn eigen leven, en weinig contact werkt voor mij gewoon het best, ook omdat ze niet zullen veranderen en hun problemen niet altijd willen en zullen oplossen. Ik mis het contact nu zelfs het grootste deel van de tijd ook niet. Ik stop ook geen energie in verwijten, maar ga ook niet meer aan dode paarden te trekken. Alleen het feit dat ik zelf vader ga worden maakt het onderwerp momenteel even moeilijk, want ik wil mijn kind geen opa en oma ontzeggen, maar voor mij gaat het echt nooit meer werken. 32 by the way.
Ik zal nooit de loterij nog eens winnen want die heb ik al gewonnen bij mijn geboorte, net zoals mijn oudere broer en zusje. De beste ouders die je als kind of als volwassene kunt wensen. Als kind liefdevol opgevoed en nooit iets te kort gekomen ook al was het soms financieel niet breed, op latere leeftijd nooit met het vingertje wijzen als ik domme dingen deed of zelfs de verkeerde kant op dreigde te gaan (drugs, verkeerde vrienden enz.) dan werd ik geestelijk uitgedaagd om zelf na te denken over dingen.
Tegenwoordig nu alle kinderen uit huis zijn en allemaal goed terecht gekomen zijn en we hulp of een luisterend oor nodig hebben dan zijn onze ouders er altijd voor ons, iedereen komt liever naar huis met de feestdagen dan dat we naar feesten of vrienden gaan, sterker nog de vrienden gaan graag mee naar onze ouders. Het is daarom ook zo jammer dat de gezondheid van mijn ouders achteruit holt, zou ze het liefst voor altijd om me heen hebben. Mijn ouders
Hoe denk ik over mijn ouders? Mijn moeder: bedoelt het goed, maar wil nog wel eens te veel haar mening doordrammen. Ze kan ook niet goed tegen kritiek, daar reageert ze heel overdreven op, zelfs als je zegt dat niemand perfect is. Na twee dagen begint ze wat te veel over God te zeuren en over het feit dat de kinderen de kerk verlaten hebben, maar aangezien we daar toen ik nog thuis woonde bijna dagelijks ruzie over hadden, is dit een hele verbetering
merk dat ze de laatste jaren milder is geworden en minder de discussie opzoekt. Dat doe ik dan ook niet meer Mijn vader: de goedheid zelve! Kan geen onvertogen woord over hem zeggen. Luistert altijd naar me, bleef rustiger dan m'n moeder in crisissituaties. Ja, bij mijn pa kan ik altijd terecht
Jouw pa lijkt de mijne wel, alleen moeders komen niet overeenquote:
Leuk topic
Hoe denk ik over mijn ouders? Mijn moeder: bedoelt het goed, maar wil nog wel eens te veel haar mening doordrammen. Ze kan ook niet goed tegen kritiek, daar reageert ze heel overdreven op, zelfs als je zegt dat niemand perfect is. Na twee dagen begint ze wat te veel over God te zeuren en over het feit dat de kinderen de kerk verlaten hebben, maar aangezien we daar toen ik nog thuis woonde bijna dagelijks ruzie over hadden, is dit een hele verbetering
Mijn vader: de goedheid zelve! Kan geen onvertogen woord over hem zeggen. Luistert altijd naar me, bleef rustiger dan m'n moeder in crisissituaties. Ja, bij mijn pa kan ik altijd terecht
Mijn moeder was een warme, gezellige en liefdevolle vrouw. Zij was van alle nichtjes de lievelingstante en had altijd het beste met iemand voor. Ik heb echt gevoeld dat ze van mij hield.
Mijn vader is een zeer intelligente man die interessant is om mee te praten. Hij is echter wel heel erg overtuigd van zijn eigen gelijk, staat niet goed open voor andere ideeen en staat qua persoonlijkheid wat verder van me af. Hij is wel een goed mens, dat wel. Soms een beetje vermoeiend. We zijn het vaak niet eens.
zijn vaders over het algemeen niet milder dan moeders?quote:
[..]
Jouw pa lijkt de mijne wel, alleen moeders komen niet overeen
Nee.quote:
[..]
zijn vaders over het algemeen niet milder dan moeders?
Meestal niet bij hun zonen maar bij mij maakt het verschil tussen pa en ma niks uitquote:
[..]
zijn vaders over het algemeen niet milder dan moeders?
beide zo leuk en liefIk ben 36
Toen ik nog bij mijn ouders woonde gingen mijn ouders nooit eens een dagje uit met het hele gezin.
Ik heb ook twee zusjes waarvan de oudste zusje steeds werd voorgetrokken, daarna was mijn jongste zusje en ik kwam op de laatste plaats.
Zelf heb ik de hoognodige opvoeding gehad en meer niet ook een praatje maken zat er ook niet in. We zaten ook alleen bij elkaar op verjaardagen, kerst en jaarwisseling. Mijn ouders hadden vaak ruzie over van alles meerdere keren in de week. Ook bij ouderavonden van school was er ook altijd ruzie over wie er moest gaan. Ooit had ik tegen mijn vader de waarheid gezegd over iets toen mijn al een jaar waren gescheiden en hij werd zo kwaad dat hij mij zo hard duwde tegen de verwarming aan dat ik een hele grote blauwe plek op mijn been had.
Sinds 7 jaar geleden heb ik een fantastische vriendin met 2 stiefkinderen ontmoet en zijn samen gaan wonen.
Desondanks het niet heel erg geweldig tussen mij en mijn ouders ging kwamen we wel steeds op verjaardagen en kerst.
Op deze dagen kwamen ook mijn oudere zusje die ook een kind had en haar kinderen werden overduidelijk voorgetrokken ten opzichte van mijn stiefkinderen.
Mijn moeder is er achter gekomen dat ik bi ben en ook travestiet ben, mijn vriendin en haar vader steunen mij hier ook heel erg in maar mijn moeder heeft mij keihard laten barsten en vertelt ook dingen hier over rond in familie die niet waar zijn.
Ik heb nu al een jaar geen contact met mijn ouders gehad maar het zit mij allemaal heel erg dwars en ik voel dat ik haar flink de waarheid moet zeggen maar op een één of andere manier durf ik dat niet.
Wat een kut situatie zo met zulke bekrompen ouders. Wel mooi dat je vriendin en haar vader je wel steunen.quote:
Hallo allemaal
Ik ben 36
Toen ik nog bij mijn ouders woonde gingen mijn ouders nooit eens een dagje uit met het hele gezin.
Ik heb ook twee zusjes waarvan de oudste zusje steeds werd voorgetrokken, daarna was mijn jongste zusje en ik kwam op de laatste plaats.
Zelf heb ik de hoognodige opvoeding gehad en meer niet ook een praatje maken zat er ook niet in. We zaten ook alleen bij elkaar op verjaardagen, kerst en jaarwisseling. Mijn ouders hadden vaak ruzie over van alles meerdere keren in de week. Ook bij ouderavonden van school was er ook altijd ruzie over wie er moest gaan. Ooit had ik tegen mijn vader de waarheid gezegd over iets toen mijn al een jaar waren gescheiden en hij werd zo kwaad dat hij mij zo hard duwde tegen de verwarming aan dat ik een hele grote blauwe plek op mijn been had.
Sinds 7 jaar geleden heb ik een fantastische vriendin met 2 stiefkinderen ontmoet en zijn samen gaan wonen.
Desondanks het niet heel erg geweldig tussen mij en mijn ouders ging kwamen we wel steeds op verjaardagen en kerst.
Op deze dagen kwamen ook mijn oudere zusje die ook een kind had en haar kinderen werden overduidelijk voorgetrokken ten opzichte van mijn stiefkinderen.
Mijn moeder is er achter gekomen dat ik bi ben en ook travestiet ben, mijn vriendin en haar vader steunen mij hier ook heel erg in maar mijn moeder heeft mij keihard laten barsten en vertelt ook dingen hier over rond in familie die niet waar zijn.
Ik heb nu al een jaar geen contact met mijn ouders gehad maar het zit mij allemaal heel erg dwars en ik voel dat ik haar flink de waarheid moet zeggen maar op een één of andere manier durf ik dat niet.
Ze zullen zeker hun fouten gemaakt hebben, persoonlijk en ook in de opvoeding misschien, maar ik heb altijd gevoeld en ervaren dat ze altijd de best mogelijke intenties hadden en alles wat ze deden vanuit dat wat hun het beste leek met de kennis die ze toen hadden.
Ze hadden niet veel, maar dat realiseerde ik me eigenlijk pas toen ik al jong-volwassen was. Voor mijn gevoel kwam ik nooit te kort en was altijd alles er. Pas achteraf realiseerde ik me dat dat ze (en met name mijn moeder) best moeite gekost moest hebben. (Echt, als ik een drugsdealer zou zijn, zou ik een envelopje knaken in hun brievenbus gaan gooien, maar helaas
)Nu ben ik thirtysomething en kom ik graag en vaak bij ze over de vloer. Nadat ze er onvoorwaardelijk voor me waren in een periode die heel moeilijk voor me was (zonder dat ze iets deden, echt een kwestie van een permanent open deur, altijd welkom en altijd bereid om zakdoekjes aan te reiken en over mn bolletje te aaien) is onze relatie wel veranderd, Volwassener geworden misschien? Nu vind ik het vooral fijn te weten dat ze mij volledig accepteren, ook met de dingen die ik doe, die zij anders zouden doen. Ik merk ook vaak aan ze dat ze best trots op me zijn en het is heel gek, als je al lang en breed volwassen bent, maar dat voelt heel fijn
Hoewel ik sommige negatieve dingen die in dit topic genoemd worden wel herken (kleine wereld, op sommige vlakken oudwets en duidelijk een andere generatie EN duidelijk een ander soort mensen) hou ik vooral heel veel van ze en ben ik heel blij dat zij mijn ouders waren en dat ik hun kind ben
En ik baal heeps dat ik ze dat nooit echt goed duidelijk lijk te kunnen maken. Soms nog wel het meest van mezelf omdat de mensen die nu eenmaal het dichst bij je staan, zo vaak de ontlading van dingen waar ze niks mee te maken hebben over zich heen krijgen...
quote:
Mijn moeder was overbeschermend. Mijn vader kon het niet laten om mij geestelijk en fysiek pijn te doen toen ik nog jong was, op een moment dat ik nog niet de autonomie had om de afweging te maken of dat nou normaal was.
In mijn puberteit flink rebelleren met drank, drugs en meer, en ook flink tegen mijn ouders aan lopen schoppen. Zeker met mijn vader leidde dat tot fikse scheldpartijen en bijna-handgemenen.
Na uit huis gegaan te zijn normaliseerde het contact zich enigszins. Door veel zelfonderzoek, gesprekken met anderen, en het helende effect van het verstrijken van de tijd is de relatie met mijn vader weer erg goed geworden, met hem ben ik erg blij ondertussen.
.Mijn moeder is tot mijn spijt aan kanker overleden, en ik was te laat om alle dingen met haar te kunnen bespreken die ik nog kwijt wilde.
.All in all besef ik me dat ze allebei lief waren en hun best deden, al waren ze toentertijd niet de ouders die ik nodig had. Eigenlijk ben ik pas naderhand in gaan zien wat voor goeds ze hebben gedaan.
Ik ga hier niet exact inzetten van hoe en wat, dat is te herkenbaar maar mijn vader is een hele moeilijke man, absoluut geen kindervriend en word nog steeds af en toe heel nerveus van hem, momenteel hou ik hem ook ver uit de buurt van mijn nieuwe vriend, schaam me vaak ook kapot voor mijn vader, hij loopt altijd alles af te zeiken, niets is goed genoeg en tegen een ander loopt die dan wel trots alles te vertellen.
Mijn moeder en ik kunnen soms heel goed met elkaar,maar soms botsen we ook, er zijn wat dingen gebeurd wat onze band heel moeilijk soms maakt, ook was ik geen gemakkelijke puber, ook zijn er dingen gebeurd mede door toedoen door mijn vader die niet meer te herstellen zijn.
Als je iemand mij zou vragen, wanneer had je de beste tijd, de tijden dat ik bij mijn oma zat, daar kon ik heel goed mee opschieten, hadden altijd lol en ik had veruit de liefste oma van de wereld, want welke oma haalde nou de geitjes in huis als je te ziek bent om naar buiten te mogen.
Na haar overlijden voelde ik me heel eenzaam en nog steeds, inmiddels 14 jaar later, kan ik me nog haarscherp herinneren hoe ze altijd tegen me zei, jij bent wel heel gek met je gekke oude oma!
Bij mijn ouders heb ik heel vaak het idee dat ik niet ben wat hun voor ogen hadden.
Mijn vader is een zeer intelligente man die jarenlang naast zijn fulltime baan ook nog eens een deeltijd studie, met het gevolg dat hij nu twee goedlopende bedrijven heeft. Het is ook het type dat zijn werk als hobby ziet. Verder is hij zachtaardig en ook vrij zorgzaam. Qua persoonlijkheid lijk ik op hem en dat zorgt nog wel eens dat het botst. De kans is dan ook groot dat hij net als ik een lichte vorm van autisme heeft. Net als ik vindt hij het leuk om diverse steden te bezoeken en sinds 1,5 jaar is hij helemaal weg van Hong Kong.
Mijn moeder is echt een gevoelsmens. Maar dan wel om dieren, want mensen vindt ze maar kut. Behalve m'n vader, broer en ik dan. Ze is best wel impulsief en heeft ook diverse banen gehad. Haar hobby is videogames en door haar ben ik ook zelf gaan gamen. Ons huis stond dan ook vol met diverse gameconsoles. Verder is ze dol op onze hond en het doet haar dan ook veel verdriet dat dat arme beest ziek is.
Over het algemeen ben ik best wel vrij opgevoed. Toen ik voor het eerst geblowd had, waren ze vooral nieuwsgierig naar het effect. Ook heb ik op ooit bij m'n ouders een spacecake gebakken en m'n vader had zelfs uit nieuwsgierigheid een plakje genomen. Helaas was die niet goed gelukt, dus de cake had niet zoveel effect. Verder hebben ze me in mijn moeilijke periodes goed gesteund. Vooral toen ik in dagbehandeling was en daardoor behoorlijk met mezelf in de knop. Het was hun interesse in mijn therapie wat ik erg fijn vond. Toen duidelijk was dat ik autisme had, hebben ze ook de moeite genomen om zich erin te verdiepen.
Verder hebben ze ook gezamenlijke hobby's. Zo gaan ze wel eens afspreken met andere lui die ze via internet hebben leren kennen of optredens bezoeken. Ze hebben allebei een motorrijbewijs en in de zomer gaan ze gezamenlijk of met een groep gezellig touren.
Wat houd ik toch van mijn ouders.
edit; Helemaal vergeten, maar ik ben 28
Goede jeugd gehad, maar altijd meer contact gehad met m'n moeder dan m'n vader.
M'n moeder is een hele lieve en intelligente vrouw, maar doet er weinig aan om haar horizon te verbreden of om nieuwe dingen te ontdekken.
M'n vader is een starre en nogal negatieve man. Helaas heb ik een groot deel van zijn negativiteit geërfd, maar ben hard bezig om dat om te draaien.
Beide zijn echte huismussen en gaan nooit op vakantie of eens spontaan lekker uit eten.
Vooral de laatste jaren merk ik dat ik mezelf boven mijn ouders begin te plaatsen. Door mijn werk en mijn sociale leven, en de ervaring die ik op heb gedaan merk ik dat ik mijn beide ouders voorbij ben gestreefd in de algemene ontwikkeling.
Voorbeeld: Als ik een discussie voer met mijn vader, gaat hij gewoon harder praten (tot aan schreeuwen) om zijn punt duidelijk te maken, terwijl ik met argumenten kom (en dit ook verwacht van mijn gesprekspartner). "Vroeger" was ik natuurlijk enorm onder de indruk. Dat hoort erbij als je vader zijn stem verheft. Nu denk ik: Ach, arme man, hij weet niet beter
Mijn moeder is een zeer dominante en egoïstische vrouw bij wie alles om haar draait. Toen ik 1 jaar oud was zijn mijn moeder en vader gescheiden en ben ik meegegaan met mijn vader waar ik tot mijn 4e bij ben gebleven. Toen heeft mijn moeder het via rechtszaken voorelkaar gekregen dat ik bij haar moest gaan wonen. Daar bleek dat ze dat alleen had gedaan om mijn vader dwars te zitten en ze heeft zich nooit om mij bekommerd, ik heb zelfs een periode bij haar ouders gewoond omdat die het niet meer aan konden zien hoe ze mij emotioneel verwaarloosde (kreeg eten en kleren en dat was alles) . Ik ben zeer jong (15) uit huis gegaan omdat mijn stiefvader zijn handjes niet kon thuis houden. Daarna (problematisch) contact gehouden tot ik zwanger werd. Mijn moeder eigende zich de baby bij voorbaat al toe en eiste dat zij fulltime oppas zou zijn bij haar thuis wat ik uiteraard gezien mijn ervaringen met mijn stiefvader absoluut niet wilde. Op haar voortdurende aandringen heb ik toen moeten zeggen waarom niet en dat heeft tot een breuk geleid omdat zij mij voor leugenaar uitmaakte, de baby (toen een week oud) volledig 24/7 opeiste (ik moest hem afstaan aan haar) en een verklaring tegenover de gehele familie (ooms, tantes, neven en nichten) eiste dat ik een leugenaar was en mijn stiefvader de beste stiefvader was die er bestond. Dat weigerde ik uiteraard.
Mijn vader is een ander verhaal. Hij weet niet wat hij met mij aan moet. Enerzijds ben ik vreselijk belangrijk voor hem en houdt hij oprecht van mij. Anderzijds weet hij niet wat hij tegen mij moet zeggen, hoe hij een gesprek met mij moet voeren en vind hij de vader-dochter band eng en een te grote verantwoording. We zien elkaar weinig, een paar maal per jaar en dan voor hem zo kort mogelijk en met zoveel mogelijk afleiding (uit pannenkoeken eten met mijn zonen en dan weer weg). We (dat wil zeggen ik) bellen wel regelmatig of sturen sms-jes. Hij is mijn hele leven nog nooit op mijn verjaardag geweest, ook niet op die van mijn zoons. Bijkomend probleem is dat hij een draak van een nieuwe vrouw heeft waar hij erg gek op is (en ik gun hem dat) maar die waanzinnig jaloers is op aandacht die hij mij geeft. Tot een paar jaar geleden heb ik voortdurend getracht het haar naar haar zin te maken maar ik heb het opgegeven; ik kan het bij haar toch nooit goed doen. Nu zie ik hem eigenlijk alleen maar zonder haar en dat is beter. Al weet ik dat hij thuis weer op zijn kop krijgt als hij een minuut te veel aandacht aan mij gegeven heeft.
Ik ben 43.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ouder1 op 05-01-2014 11:54:02 ]
Over mijn ouders denk ik over het algemeen positief. Ik heb een fijne opvoeding gehad, ze staan vaak voor me klaar en hebben het beste met me voor. Ze hebben een open blik en hebben mij nooit te streng of te losjes opgevoed. Op mijn puberteit na, wat ook grotendeels aan mij lag, kon ik altijd bij ze terecht. Mijn ouders hebben allebei bepaalde zeer positieve kanten die ik bewonder, zo is mijn moeder extreem zorgzaam en kan ze goed op haar eigen benen staan en kan mijn vader heel goed luisteren en bemiddelen. Ook is mijn vader heel erg muzikaal en is mijn moeder in allerlei dingen waarbij je fijne motoriek nodig hebt weer heel erg vaardig.
Nu ik ouder word, praat ik vaker met ze en ook op andere manieren. Ik luister naar hun verhalen over hun huwelijk, dat niet altijd op rolletjes loopt, maar ook kan ik nu dieper ingaan op verhalen over hun werk en dergelijke. Omdat ik mezelf nu meer aan hen kan reflecteren en beter begrijp hoe zij de wereld zien, is mijn band met mijn ouders een stuk sterker geworden.
Daar staat wel tegenover dat ik nu ook steeds beter hun zwakke punten zie. Mijn moeder maakt zich echt om alles druk, zodanig dat ze waarschijnlijk hartklachten heeft gekregen door de stress. Hierdoor maak ik me wel eens zorgen over haar, maar frustreer ik me ook wel eens over het feit dat ze het zichzelf daarmee zo moeilijk maakt, terwijl het nergens voor nodig is. Ook is (begrijpend) luisteren niet haar sterkste kant, iets wat snel tot miscommunicaties leidt en me af en toe ook mateloos irriteert. Mijn vader daarentegen, is vooral heel erg tegendraads en kan soms onnodig driftig worden. Ook dit zorgt er soms voor dat ik soms wat meer moeite heb om mijn ouders te begrijpen en ze te waarderen. Echt terecht is dat echter niet, want ze doen hun best te overleven met de eigenschappen die ze hebben en ze doen veel voor me, maar frustrerend is het wel.
Ma: ook hard werkend, maar stuk nuchterder ( dat ik heb ik dan ook wel weer van haar ).
Beide zijn behoorlijk gelovig ( chistennen ).
Ik zelf geloof niet meer en ga dan ook niet graag naar de kerk.
Maar ja, ouders wil is wet
( ik ben overigens 23 jaar )Cijfer ::P : 8
Heftig zeg. Hoop dat je nu gelukkig bent in je levenquote:
Lang gewacht met reageren omdat ik nu eenmaal niet zulke fijne ervaringen met mijn ouders heb.
Mijn moeder is een zeer dominante en egoïstische vrouw bij wie alles om haar draait. Toen ik 1 jaar oud was zijn mijn moeder en vader gescheiden en ben ik meegegaan met mijn vader waar ik tot mijn 4e bij ben gebleven. Toen heeft mijn moeder het via rechtszaken voorelkaar gekregen dat ik bij haar moest gaan wonen. Daar bleek dat ze dat alleen had gedaan om mijn vader dwars te zitten en ze heeft zich nooit om mij bekommerd, ik heb zelfs een periode bij haar ouders gewoond omdat die het niet meer aan konden zien hoe ze mij emotioneel verwaarloosde (kreeg eten en kleren en dat was alles) . Ik ben zeer jong (15) uit huis gegaan omdat mijn stiefvader zijn handjes niet kon thuis houden. Daarna (problematisch) contact gehouden tot ik zwanger werd. Mijn moeder eigende zich de baby bij voorbaat al toe en eiste dat zij fulltime oppas zou zijn bij haar thuis wat ik uiteraard gezien mijn ervaringen met mijn stiefvader absoluut niet wilde. Op haar voortdurende aandringen heb ik toen moeten zeggen waarom niet en dat heeft tot een breuk geleid omdat zij mij voor leugenaar uitmaakte, de baby (toen een week oud) volledig 24/7 opeiste (ik moest hem afstaan aan haar) en een verklaring tegenover de gehele familie (ooms, tantes, neven en nichten) eiste dat ik een leugenaar was en mijn stiefvader de beste stiefvader was die er bestond. Dat weigerde ik uiteraard.
Mijn vader is een ander verhaal. Hij weet niet wat hij met mij aan moet. Enerzijds ben ik vreselijk belangrijk voor hem en houdt hij oprecht van mij. Anderzijds weet hij niet wat hij tegen mij moet zeggen, hoe hij een gesprek met mij moet voeren en vind hij de vader-dochter band eng en een te grote verantwoording. We zien elkaar weinig, een paar maal per jaar en dan voor hem zo kort mogelijk en met zoveel mogelijk afleiding (uit pannenkoeken eten met mijn zonen en dan weer weg). We (dat wil zeggen ik) bellen wel regelmatig of sturen sms-jes. Hij is mijn hele leven nog nooit op mijn verjaardag geweest, ook niet op die van mijn zoons. Bijkomend probleem is dat hij een draak van een nieuwe vrouw heeft waar hij erg gek op is (en ik gun hem dat) maar die waanzinnig jaloers is op aandacht die hij mij geeft. Tot een paar jaar geleden heb ik voortdurend getracht het haar naar haar zin te maken maar ik heb het opgegeven; ik kan het bij haar toch nooit goed doen. Nu zie ik hem eigenlijk alleen maar zonder haar en dat is beter. Al weet ik dat hij thuis weer op zijn kop krijgt als hij een minuut te veel aandacht aan mij gegeven heeft.
Ik ben 43.
Mijn moeder is helaas al overleden een paar jaar terug, maar ze was de beste ma die ik mij kon wensen. Een typische moeder ook, heel erg zorgzaam.
Mis haar nog iedere dag eigenlijk.
Mijn vader leeft nog en ook hij is iemand die ik voor geen goud zou willen missen, topvent, zelfs nu ie bijna 70 is heeft ie even een complete keuken ingebouwd bij mij thuis, ieder weekend 2 uur in de trein gezeten om te komen helpen.
In mijn puberjaren natuurlijk weleens aanvaringen gehad, zeker in de tijd dat ik kaal was en naar gabberfeesten ging.
Maar verder altijd een prima relatie gehad die zeker de laatste 10 jaar zeg maar top is geweest.
. Vader is ietwat koud, maar laat op zijn eigen manier merken dat-ie om me geeft.Had ik liever andere ouders? Kijk, sommige dingen kunnen/konden vast beter, maar als ik zo om mij heen kijk kon het veeeel slechter en heb ik het eigenlijk prima gehad. Ik ben tevreden en ik ben ze enorm dankbaar.
26, trouwens.
Maar ik begin nu een beetje hekel aan mijn ouders te krijgen.
Er zijn bij mij sinds oktober/november meer vrouwelijke gevoelens naar boven gekomen.
Ik voel me voor 100% vrouw van binnen maar heb het uiterlijk van een man.
Ik ben twee weken geleden naar de huisarts geweest om mijn verhaal te doen om hoe ik mij voel en heel snel kreeg de huisarts het ook door dat er iets moest gebeuren.
Ik heb een doorverwijzing gekregen voor het genderteam in Groningen.
Ik ben er zo ontzettend blij mee en ik was trots dat de eerste stap is gezet.
Het contact tussen mij en mijn ouders was slecht dus ik dacht laat ik maar een brief bij mijn ouders in de brievenbus doen met mijn telefoonnummer erbij.
Nu na twee weken hebben mijn ouders nog steeds niet gebeld.
Ik voel me zo vreselijk in de steek gelaten vooral omdat het om iets groots en bijzonders gaat.
Zo dit wou ik even kwijt
Dat is klote, zeg! Kunnen ze je gevoelens niet accepteren? Wel goed dat je ondanks dat gewoon doorzet. Wat ik me wel (serieus) afvraag: waarom staat je account niet op vrouw?quote:
Ik heb hier eerder mijn verhaal gedaan over mijn ouders.
Maar ik begin nu een beetje hekel aan mijn ouders te krijgen.
Er zijn bij mij sinds oktober/november meer vrouwelijke gevoelens naar boven gekomen.
Ik voel me voor 100% vrouw van binnen maar heb het uiterlijk van een man.
Ik ben twee weken geleden naar de huisarts geweest om mijn verhaal te doen om hoe ik mij voel en heel snel kreeg de huisarts het ook door dat er iets moest gebeuren.
Ik heb een doorverwijzing gekregen voor het genderteam in Groningen.
Ik ben er zo ontzettend blij mee en ik was trots dat de eerste stap is gezet.
Het contact tussen mij en mijn ouders was slecht dus ik dacht laat ik maar een brief bij mijn ouders in de brievenbus doen met mijn telefoonnummer erbij.
Nu na twee weken hebben mijn ouders nog steeds niet gebeld.
Ik voel me zo vreselijk in de steek gelaten vooral omdat het om iets groots en bijzonders gaat.
Zo dit wou ik even kwijt
Omdat hij nog geen vrouw isquote:Op vrijdag 21 februari 2014 16:58 schreef bijdehand het volgende:
[..]
Dat is klote, zeg! Kunnen ze je gevoelens niet accepteren? Wel goed dat je ondanks dat gewoon doorzet. Wat ik me wel (serieus) afvraag: waarom staat je account niet op vrouw?
Dat het lichaam nog niet zo ver is zegt weinig
M'n ouders zijn ook al uit elkaar sinds ik pretty much een peuter was, heb ze dus nooit samen gezien. Het is trouwens imho erg logisch dat die twee niet samen zijn want ze zijn echt ontzettend verschillend kwa persoonlijkheid
Beiden hebben hun fouten gemaakt, tuurlijk.... maar beiden hebben ze wel altijd alles voor mij over gehad en me nooit echt in de steek gelaten. Ik hou van mijn ouders
Hij is pas echt een vrouw na een operatie en hormonenbehandeling, nu is het alleen nog maar als een vrouw voelen.quote:
Natuurlijk is zij wel vrouw.
Dat het lichaam nog niet zo ver is zegt weinig
Tina mag dat helemaal zelf bepalen wanneer dat veranderd wordt. Niet aan ons om te zeggen 'je bent nog man' of 'je bent al vrouw'. Blijkbaar koos Tina voor 'man' bij registratie. Tina's beslissing, is dat.quote:
Natuurlijk is zij wel vrouw.
Dat het lichaam nog niet zo ver is zegt weinig
opgegroeid zonder zorgen, moeder was altijd thuis (is pas weer gaan werken toen ik op de middelbare zat).
zeer sterke mensen: hebben al veel voor hun kiezen gehad maar blijven van het leven genieten. Ik hoef niets te erven van ze: laat ze lekker alles maar opmaken aan leuke dingen
staan ook altijd voor ons klaar
gaan 1x per week bij hun eten, maar zien ze vaak meerdere keren per week.
ga ook geregeld vissen met mijn pa
prima ouders dus
Inderdaad. Ik vroeg me alleen af of er nog een bepaalde gedachte achter zit of dat het meer gewoonte was.quote:
[..]
Tina mag dat helemaal zelf bepalen wanneer dat veranderd wordt. Niet aan ons om te zeggen 'je bent nog man' of 'je bent al vrouw'. Blijkbaar koos Tina voor 'man' bij registratie. Tina's beslissing, is dat.
Het is ook behoorlijk klote. Als ik iets in mijn hoofd heb dan zet ik ook door!!quote:
[..]
Dat is klote, zeg! Kunnen ze je gevoelens niet accepteren? Wel goed dat je ondanks dat gewoon doorzet. Wat ik me wel (serieus) afvraag: waarom staat je account niet op vrouw?
Waarom ik mijn account nog op vrouw heb staan is omdat ik nog geen vrouw ben.
Zodra ik aan de hormonen ben ben ik een transvrouw en na de operatie volledig vrouw maar dat duurt allemaal nog wel een flinke tijd.
Ah, logisch. Er zijn ook mensen die zich vrouw of man voelen en dan al het geslacht veranderenquote:
[..]
Het is ook behoorlijk klote. Als ik iets in mijn hoofd heb dan zet ik ook door!!
Waarom ik mijn account nog op vrouw heb staan is omdat ik nog geen vrouw ben.
Zodra ik aan de hormonen ben ben ik een transvrouw en na de operatie volledig vrouw maar dat duurt allemaal nog wel een flinke tijd.
Succes met het traject, dat je vrienden je gevoelens wel accepteren Iedereen denkt daar anders over om hun geslacht weer te geven en dat is hun goed recht. Mijn vriendin, vrienden en werkgever accepteren het gewoon ook nog nooit negatieve reacties gehad ondanks ik als vrouw gekleed alles doe en zo ga ik ook naar mijn werk. Zelf ben ik trots dat ik alles zo doe en ieder stap(je) die ik zet in dit proces zie ik als een grote overwinningquote:
[..]
Ah, logisch. Er zijn ook mensen die zich vrouw of man voelen en dan al het geslacht veranderen
quote:
Mijn moeder moest altijd mee als ik bijvoorbeeld eens kleding nodig had of ze nam gewoon wat voor mij mee wat haar aanstond. Ik zou anders toch maar met wat verkeerds aankomen. 's-Avonds meestal binnenblijven, in ieder geval met donker maar ook wel gewoon dat mijn moeder zei dat ik niet meer naar buiten mocht na het eten. Uiteraard moest ik best wel vroeg naar bed. Dat was jaren tussen 8 en half 9, op mijn 15e om half 10. Kwam ik eens met een vieze broek thuis door het voetballen werd mijn moeder kwaad en kon ik meteen gaan douchen en zonder eten naar bed. Toen kwam de leeftijdsperiode dat je in het weekend weleens uit wilt gaan. Dat mocht ik niet. Achteraf is het zo geweest dat mijn moeder de vrees had dat ik een meisje tegen zou komen en dan misschien ook (als laatste kind) het ouderlijk huis zou verlaten. Er was geen praten tegen, er kwam alleen maar ruzie van als ik er over begon en zat ik voor straf op zaterdagavond in mijn pyjama en moest ik voortaan de zaterdagen om 6 uur 's-avonds thuis zijn, ter voorkoming van uitgaan. Voor lul staan bij je vriendjes is één, maar je sociale achterstand die je hierbij oploopt is nog iets erger. Uiteindelijk mocht ik vanaf mijn 21e wat meer mijn vleugels uitslaan wat dat betreft.
Ik kan me niet herinneren dat mijn broers en zus op deze manier werden beperkt in hun vrijheid. Ik moest verdorie eens naar bed terwijl de kamer nog vol zat met visite. Je zag mijn tantes en nichtjes kijken en iets hebben van....?!?!?. Ik heb het er nog weleens over met mijn schoonzus dat ik zo klein werd gehouden. Mijn vader was niet zo maar moest natuurlijk wel mee in de ideeën van mijn moeder.
Uiteindelijk is het goed gekomen met mij. Op mijn 28e de deur uit gegaan, wellicht met een traan in de ogen bij mijn moeder. Nu ben ik 44 en de schade weer wat ingehaald.
[ Bericht 3% gewijzigd door pqrstuvw op 21-02-2014 23:50:05 ]
Dit, echt super!! Altijd achter ons gestaan. En nog steeds, als er iets is staan altijd voor elkaar klaar.quote:
Ik zou niet zonder mijn ouders kunnen.
Mijn moeder en mijn stiefvader zijn lieve mensen. Toen ik nog thuis woonde had ik alle vrijheid, bij verjaardagen zat mijn moeder net zo hard mee te zuipen als mijn vrienden en mijn stiefvader vond het geen probleem de auto uit te lenen of mij op te halen. Als ik/we daar komen ( en dat is regelmatig) eten we ook regelmatig mee.
Mijn vader en stiefmoeder zijn ook lieve mensen. Ik heb wel een tijdje wat minder met mijn pa op kunnen schieten, maar tegenwoordig gaat dat prima. "Papa" van Stef Bos is echt op ons van toepassing.
Mijn vader is mijn klusheld. Kom ik er niet uit, bel ik pa en die komt met liefde klussen. Hij vindt het leuk, hij heeft het geduld er voor en hij is heel netjes. Pa is zo iemand die schildert zonder afplakband en toch is het retestrak. Mijn vader en stiefmoeder kunnen heel goed luisteren en problemen relativeren. Zij zijn in moeilijke tijden onze steun en toeverlaat.
Kortom, ik heb het ontzettend getroffen met mijn ouders
Probeer het nog eens met entersquote:
Als jongste kind van 4 ben ik altijd beschermend opgevoed, TE beschermend bedenk je later. Ondanks dat mijn ouders het financieel echt niet zo breed hadden heb ik nooit te klagen gehad en voor mijn gevoel alles gekregen wat ik hebben wilde. Wat ik al aangaf, ik werd beschermend gehouden en dus eigenlijk lang kind gebleven.
Mijn moeder moest altijd mee als ik bijvoorbeeld eens kleding nodig had of ze nam gewoon wat voor mij mee wat haar aanstond. Ik zou anders toch maar met wat verkeerds aankomen. 's-Avonds meestal binnenblijven, in ieder geval met donker maar ook wel gewoon dat mijn moeder zei dat ik niet meer naar buiten mocht na het eten. Uiteraard moest ik best wel vroeg naar bed. Dat was jaren tussen 8 en half 9, op mijn 15e om half 10. Kwam ik eens met een vieze broek thuis door het voetballen werd mijn moeder kwaad en kon ik meteen gaan douchen en zonder eten naar bed. Toen kwam de leeftijdsperiode dat je in het weekend weleens uit wilt gaan. Dat mocht ik niet. Achteraf is het zo geweest dat mijn moeder de vrees had dat ik een meisje tegen zou komen en dan misschien ook (als laatste kind) het ouderlijk huis zou verlaten. Er was geen praten tegen, er kwam alleen maar ruzie van als ik er over begon en zat ik voor straf op zaterdagavond in mijn pyjama en moest ik voortaan de zaterdagen om 6 uur 's-avonds thuis zijn, ter voorkoming van uitgaan. Voor lul staan bij je vriendjes is één, maar je sociale achterstand die je hierbij oploopt is nog iets erger. Uiteindelijk mocht ik vanaf mijn 21e wat meer mijn vleugels uitslaan wat dat betreft.
Ik kan me niet herinneren dat mijn broers en zus op deze manier werden beperkt in hun vrijheid. Ik moest verdorie eens naar bed terwijl de kamer nog vol zat met visite. Je zag mijn tantes en nichtjes kijken en iets hebben van....?!?!?. Ik heb het er nog weleens over met mijn schoonzus dat ik zo klein werd gehouden. Mijn vader was niet zo maar moest natuurlijk wel mee in de ideeën van mijn moeder.
Uiteindelijk is het goed gekomen met mij. Op mijn 28e de deur uit gegaan, wellicht met een traan in de ogen bij mijn moeder. Nu ben ik 44 en de schade weer wat ingehaald.
[ Bericht 0% gewijzigd door Geerd op 22-02-2014 03:56:23 ]
Daarbij moet ik eerst nog een dame zien te vinden haha
Je zou denk ik altijd zelf dingen anders doen. Maar ik ben er nooit slechter van geworden. Achteraf is altijd makkelijk praten.quote:
Mijn ouders zijn wel oke, ik zou zelf genoeg anders doen maar ze geven oprecht om me en ik ben blij met waar ik nu sta (18 jaar trouwens).
Mijn moeder is wel ok, daar kan ik goed mee opschieten en daar kan ik goed mee praten. Maakt zich niet zo snel kwaad en heeft geduld. Is ook erg gezellig om mee te praten, maar direct ook serieus.
Mijn vader is compleet anders. Die heeft totaal geen geduld, er valt met hem niet te praten.
Als er iets moet gebeuren, dan binnen een halve minuut, anders is die de hele dag kwaad en chagrijnig. Bijna elke dag heeft ie dus wel een kuthumeur en kan ik het wel vergeten als ik hem wat wil vragen.
Op m'n laatste verjaardag heb ik niemand uitgenodigd, omdat hij anders de hele avond zit te grommen. Gezellig..
Momenteel zijn we thuis wat aan het opknappen, het eerste wat m'n vader doet bij thuiskomst is zieken dat er een hamer op de kast lag en een doekje op de grond. Meteen gezeik, en de rest van de avond was hij niet te genieten. Als er een plastic flesje omvalt, is hij al woest.
Hier baal ik van, ik kan eigenlijks niks doen wat anderen van mijn leeftijd (21-22) wel doen. Zelf bepalen waar ik heen wil bijvoorbeeld, op vakantie, een weekendje weg, een leuke aankoop etc. Dat keurt hij niet goed.
21 jaar oud, en nog mag ik niks beslissen.
M'n vader vind ik een autistische, depressieve en labiele man. Ik kan maar weinig positieve punten over hem opnoemen
Ik kan niet anders zeggen dat dat mijn jeugd wel goed was. Mijn ouders waren op mijn 6e gescheiden maar heb er nooit last van gehad. Ik groeide op in een veilig thuis, financieel stabiel en deed genoeg leuke dingen in het weekend.
Toen ik ongeveer 16 werd kwam ik erachter dat ik een vader-figuur miste. Mijn vader is er fysiek wel en steunt mij financieel, maar echt een vader-dochter relatie hebben we niet; hij heeft mij nooit geknuffeld noch 'ik hou van je' gezegd in mijn leven. Ik merk wel dat ik dit toch een beetje mis en zoek in een vriend/man.
Mijn moeder is altijd wel lief geweest. Zij stimuleerde mij om naar school te gaan, gaf moederlijk advies en af en toe gingen we wat leuke dingen doen.
Nu ik 18 ben merk ik dat de band met mijn ouders steeds minder wordt. Ze hebben beiden een vriend/vriendin en zijn in het weekend weg. Ik heb nooit het gevoel ook gehad dat ik een gezin ben opgegroeid (samen knus op de bank) en ben dan ook totaal geen familiemens. Ik ga volgend jaar op kamers en ik ga nog liever vandaag dan morgen want ik vind het thuis gewoon niks. Ik wil juist lekker die zelfstandigheid en heb dan ook geen behoefte om mijn ouders dan vaak te bezoeken. Aan de ene kant voel ik me dan heel schuldig omdat ze altijd het broodnodige voor me hebben gedaan, mij altijd hebben gesteund, nooit streng zijn geweest, en me nog steeds fiancieel steunen. Ik voel me schuldig omdat het dan klinkt alsof ik ondankbaar ben en dat ben ik niet! Maar ik zal ze gewoon niet missen.
En aan de andere kant voel ik me zo lekker als ik in dan op kamers zit omdat ik het gevoel heb dat mijn leven hen niet interesseert. Het boeide niet wat ik allemaal deed. Je kan heel beschermend zijn opgevoed, maar ook te vrij. Ik heb sinds mijn 14e niet meer het gevoel gehad dat er iemand over mij waakte en over mij bekommerde. En dat is soms best eenzaam als je eigen ouders niet meer aan je denken (maar gelukkig heb ik nog hele lieve vrienden).
Ik ga bijvoorbeeld volgende week optreden op school om te zingen en ga dan in een net jurkje en het is best een grote theaterzaal, maar ben niet van plan mijn eigen ouders uit te nodigen, omdat ik weet dat mijn ouders toch niet kunnen.
Maar over het algemeen heb ik best goede ouders, want perfect bestaat niet!
[ Bericht 1% gewijzigd door BlueJeans op 26-02-2014 23:59:01 ]
Uit huis, en gauw een beetje!quote:
21 jaar oud, en nog mag ik niks beslissen.
quote:
M'n moeder is een lieve vrouw die altijd het beste met iedereen voor heeft. Kan ook goed met haar praten en ze is geduldig.
M'n vader vind ik een autistische, depressieve en labiele man. Ik kan maar weinig positieve punten over hem opnoemen
Als je 21 ben en je woont nog steeds bij je papa en mama thuis, dan moet je gewoon je mond houden.quote:
Gemengde gevoelens. Aan de ene kant zijn ze redelijk ok, aan de andere kant wil ik niks meer met (vooral mijn vader) te maken hebben.
Mijn moeder is wel ok, daar kan ik goed mee opschieten en daar kan ik goed mee praten. Maakt zich niet zo snel kwaad en heeft geduld. Is ook erg gezellig om mee te praten, maar direct ook serieus.
Mijn vader is compleet anders. Die heeft totaal geen geduld, er valt met hem niet te praten.
Als er iets moet gebeuren, dan binnen een halve minuut, anders is die de hele dag kwaad en chagrijnig. Bijna elke dag heeft ie dus wel een kuthumeur en kan ik het wel vergeten als ik hem wat wil vragen.
Op m'n laatste verjaardag heb ik niemand uitgenodigd, omdat hij anders de hele avond zit te grommen. Gezellig..
Momenteel zijn we thuis wat aan het opknappen, het eerste wat m'n vader doet bij thuiskomst is zieken dat er een hamer op de kast lag en een doekje op de grond. Meteen gezeik, en de rest van de avond was hij niet te genieten. Als er een plastic flesje omvalt, is hij al woest.
Hier baal ik van, ik kan eigenlijks niks doen wat anderen van mijn leeftijd (21-22) wel doen. Zelf bepalen waar ik heen wil bijvoorbeeld, op vakantie, een weekendje weg, een leuke aankoop etc. Dat keurt hij niet goed.
21 jaar oud, en nog mag ik niks beslissen.
In het Noorden is het vrij normaal dat e nog thuis woont op je 21e. Ik ken hier niemand die al uit huis is. Alhoewel ik best uit huis zou willen.quote:
[..]
Als je 21 ben en je woont nog steeds bij je papa en mama thuis, dan moet je gewoon je mond houden.
Hoe dat in de rampstad is weet ik niet.
En trouwens, m'n vader is het hier niet mee eens, al dikke ruzie over gehad.
Over geld nooit te klagen gehad, maar wat ben je als kind jaloers als het bij alle andere kinderen thuis *leuker* is. Ouders die gezellig doen, geinteresseerd zijn.
Ik ben ze dankbaar voor de opvoeding, dat wel
Je leert er mee leven, zelf zou ik het totaal anders doen.
Mijn vader is een totaal ander verhaal. Dat is een gigantische lul en ik ben blij dat hij uit mijn leven (en dat van mijn moeder) is.
Maar voor mij gaat vooral om het nu, wanneer ik over mijn jeugd vertel krijg ik meestal zielige reacties maar het is zoals het is en je moet toch verder, bovendien word je ook sterker van tegenslagen.
Mn moeder is een schat, kan geen betere wensen.
10 jaar geleden was dit heel anders maar ze is echt gegroeit als moeder en mens, en ik zelf heb ook veel van haar geleerd. Samen doen we veel leuken dingen ze is erg zorgzaam voor iedereen.
Soms is ze ietsjes te lief en kan ze geen nee zeggen. Intresses zijn wat oppervlakkig vind ik zelf, maar andere keren komt ze met onverwachte wijsheden uit de hoek wat me aangenaam verrast. Geeft altijd advies ed. wens iedereen zo eentje. Sociaal maar door alle drukte met kids zit ze toch wat vaak thuis.
Mijn vader is een ramp en heeft geestesziektes maar geen diagnoses want zodra ze iets vinden is de fout bij GGZ enzo, naar zijn psycholoog luisterde hij niet.
Er valt niet met hem te praten, hij is extreem star en narcistisch, kleineert anderen en doet alles uit eigen belang. Overal waar hij relaties heeft gehad laat hij een pad van destructie, pijn en ongeluk achter. Hij heeft verschillende liefdesrelaties met meerdere vrouwen tegelijkertijd die dat niet van elkaar weten, het gaat hem naar eigen zeggen gewoon om de sex en profiteren.
Hij kan zijn fouten niet inzien. Na onze laatste ruzie heb ik contact met hem verbroken en het bespaart me een hoop problemen en stress.
Ik probeer te geloven dat hij echt wel soms de beste bedoelingen had maar dat is heel moeilijk voor mij. Hij heeft wel veel dezelfde intresses als ik, in de politiek muziek, psychologie en leest ook veel dezelfde boeken, alleen hij staat niet open voor andere meningen/interpretaties iets dat ik wel probeer te doen.
Hij is wel een heel goed voorbeeld van wat ik niet wil worden als ik later zelf kinderen heb.
Kan een boek over die man schrijven zeggen vrienden me weleens, maar die eer wil ik hem niet geven.
Eindoordeel: Positief, mis alleen een vaderfiguur.
Mijn moeder is overleden toen ik 14 is. Mijn moeder was iemand die echt te goed was voor deze wereld, ze cijferde zichzelf vaak weg voor anderen. Mijn zusje is ook een beetje zo, en daardoor door mijn moeder ook wel een beetje ''soft'' opgevoed. Mijn moeder had meer voor zichzelf mogen opkomen, ik hoop dat mijn zusje dat nog meer gaat leren. Verder was ze een hele goede moeder, ze deed echt alles voor ons en voor het gezin. Mijn vader, zusje en ik hoefden echt niets te doen, ze deed alles voor ons ongevraagd.
Mijn vader heb ik jaren lang nogal wat problemen mee gehad, na het overlijden van mijn moeder. Mijn vader werkte fulltime en zusje op de basisschool, toen runde ik dus volledig het huishouden, nooit als een probleem ervaren maar wel het feit dat mijn vader als hij er wel was (hij had vel verdriet en ging daardoor heel veel weg van huis) zich ineens extreem veel met mij bemoeide. Echter hij was er bijna nooit en dan deed ik mijn eigen ding. Dit heeft voor veel problemen gezorgd, altijd ruzie en drama, ik ben door de situatie heel snel volwassen en heel zelfstandig geworden en dat botste met hoe mijn vader destijds met mij om ging. Toen ik 17 was kreeg hij een vriendin, bij ons komen wonen en dit maakte het allemaal maar erger. Ik kon niet omschakelen van volwassene met een huishouden terug naar een gewone tiener. Zodra ik 18 was ben ik uit huis gegaan, de beste keuze ooit. De relatie is ontzettend verbeterd, zowel met mijn vader als zijn (inmiddels) vrouw.
Ik zal nooit wekelijks op de stoep staan, en hij ook niet bij ons, maar we zien elkaar eens in de anderhalve maand ongeveer en dat is prima voor iedereen, dan is het altijd gezellig. Ik kan nu altijd op hem rekenen, pas een woning gekocht en hij heeft ontzettend veel bij ons geklust en hij is vooral oprecht trots op me. Lang en breed volwassen maar dat maakt me heel gelukkig.
Fantastische ouders. Simpele mensen. Ze staan volledig achter alle keuzes die ik maak.
Mijn moeder heeft toen ik 2 jaar oud was 4 dagen in coma gelegen waardoor ze kleine hersenbeschadiging heeft. Ze heeft moeite met taal en rekenen en haar motoriek is volledig van slag. Zo vaak gepest dat ik een debiele moeder had. Maar ze heeft altijd alles voor mij gedaan en ik ben eeuwig dankbaar dat ze nog leeft.
Mijn vader is stug. Wij zijn beide heel koppig en we kunnen heel felle discussies voeren. 2 keer kanker overwonnen en zo sterk als een beer. Ik mag niet klagen. Beide hebben heel hard moeten werken en ook als zijn het simpele mensen, het blijven mijn ouders.
[ Bericht 100% gewijzigd door Belfort op 03-03-2014 15:54:08 ]
Mijn moeder is een ontzettend zorgzame vrouw die zichzelf compleet wegcijfert, zij vindt een ander beter dan zijzelf. Zij is altijd druk in de weer en zit geen moment stil. Ze heeft altijd al gewerkt, wat haar uitvlucht was van de thuissituatie, en als zij thuiskwam was daar nog een complex gezin (inclusief zwaar geestelijk gehandicapt kind) waar ze alleen voor stond. Zij heeft ons kinderen heel zelfstandig opgevoed, dat moest en daarom neem ik het haar ook niet kwalijk. Echter ik hoop dat ik dat mijn eigen kinderen kan besparen; ik zou veel dingen anders willen doen. Mijn moeder heeft ons opgevoed alsof we haar gelijken waren, dat waren we eigenlijk ook wel een beetje want wij vervingen de vader binnen ons huishouden die er nooit is geweest; wij waren haar rechterhand, we deden het samen.
Mijn 'vader' was een zwaar depressieve enorm alcoholistische man. Hij hield zich enkel bezig met werken, meer dan dat bestond er voor hem niet. Hij hield zich niet bezig met het gezin, kon slecht met ons kinderen omgaan en een vaderfiguur was hij ook niet. Hij was een erg moeilijke man om mee samen te leven, hij was egocentrisch en egoïstisch. Hij was gewoon 'apart' Zo'n type waarvan je dacht, ja daar zit een steekje los. Nadat mijn moeder hem na 30 jaar rothuwelijk eindelijk los kon laten zijn ze gescheiden. Hij werd suïcidaal (niet de eerste keer) en viel ons (vooral mij) dagelijks lastig. Hij vertelde me continue hoe alles altijd mijn schuld was, hoe ik alles veroorzaakt had, dat ik alles ook weer op moest lossen, hoe hij zich precies (door mij) van het leven ging beroven en hoe ik me daar de rest van mijn leven nog slecht over zou voelen. Hij werd ook later ook agressief. Ik heb al het contact met hem verbroken, wat zijn en mijn hele familie op me af riep. 6 maanden nadat de scheiding erdoor was is hij aan een hartstilstand overleden. Gevolgen van zijn levensstijl. Het is nu enkele jaren geleden en ik ben nog steeds elke dag blij dat de man dood is en dat ik er niets mee te maken heb. Zo'n man zou niet eens recht moeten hebben om zichzelf een vader te mogen noemen, ik was nog een kind.
[ Bericht 1% gewijzigd door ItsyBitsySpider op 03-03-2014 19:02:08 ]
Mijn ouders, om eerlijk te zijn weet ik niet hoe ze elkaar gevonden hebben. Mijn moeder is een emotioneel, extravert mens, waar mijn vader enorm gesloten is. De twee konden niet meer van elkaar verschillen.
Om deze reden hebben ze nooit echt een goed huwelijk gehad. Ze kregen mij en mijn zusje nog wel, alleen konden ze nooit echt met elkaar overweg. Vooral voor mijn moeder werd het erg zwaar en zij is bewust in het huwelijk gebleven vanwege mij en mijn zusje. Ik durf te zeggen dat mijn opvoeding vooral van mijn moeder kwam.
Ondanks de problemen tussen hun, heb ik een geweldige jeugd gehad. Gewoon kind kunnen zijn, niks te klagen. Ze hebben me top opgevoed en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Ook al zijn ze nu gescheiden en gaat het vooral met mijn moeder niet altijd goed, ze zijn er altijd voor me wanneer ik het nodig heb en ik houd zielsveel van ze. Ondanks hun gebreken zou ik geen andere ouders willen. Ik houd immers van ze zoals ze zijn en daarmee ook vam mezelf zoals ik ben!
Mijn vader is momenteel enorme inhaalslagen aan het maken. Hij is veel meer een vader voor me en ik heb een hele goede band met hem die de laatste jaren alleen maar sterker is geworden. Hier ben ik enorm dankbaar voor. Meer lijk ik wel op mijn moeder, zowel van binnen als buiten. Ik heb altijd een fantastische band met haar gehad en we voelen elkaar heel goed aan. Een andere moeder dan haar zou ik niet willen.
Je begint over een ontzettend sterke vrouw, maar de dingen die je daarna beschrijft (zichzelf wegcijferen, uitvluchten, moeilijk loslaten), is alles behalve emotioneel sterk zijnquote:Op maandag 3 maart 2014 18:30 schreef ItsyBitsySpider het volgende:
Ik zie mijn moeder als een ontzettend sterke vrouw en ik zou haar voor al het geld in de wereld niet ruilen.
Mijn moeder is een ontzettend zorgzame vrouw die zichzelf compleet wegcijfert, zij vindt een ander beter dan zijzelf. Zij is altijd druk in de weer en zit geen moment stil. Ze heeft altijd al gewerkt, wat haar uitvlucht was van de thuissituatie, en als zij thuiskwam was daar nog een complex gezin (inclusief zwaar geestelijk gehandicapt kind) waar ze alleen voor stond.
Nadat mijn moeder hem na 30 jaar rothuwelijk eindelijk los kon laten zijn ze gescheiden.
Misschien bedoel je: wilskrachtige vrouw.Mijn vader is de meest vreselijke man ever... heeft heel zn gezin (vrouw&kinderen) in de steek gelaten toen ik 10 was. Mishandelde ons en mn moeder. En is nu alcohollist!
Mijn moeder was een topvrouw heeft heel hard gewerkt om ons ondanks dat ze een alleenstaande moeder was alles te kunnen geven wat we nodig hadden.
Ze heeft ons goed opgevoed.
Toen wij allemaal t huis uit waren kwam ze een leuke vent tegen, helaas hadden ze niet heel veel tijd. Want net op het moment dat mn moeder weer kon genieten van haar eigen leven werd ze ziek. En is snel daarna overleden.
Heb al sinds mijn 15e een 3 ouder team, dat graag overlegd. Pa en zijn vriend en mijn moeder. Ze zijn gescheiden toen ik 8 was. Wel vrienden gebleven en eigenlijk 'belangrijke' dingen als vakanties, verjaardagen, feestdagen altijd samen gedaan.
Mijn vader was vroeger heel pragmatisch, nogal afstandig als het om emotie ging maar door de relatie met zijn vriendin is dat allemaal wat zachter geworden. En ze hebben goed in de gaten hoe ik me voel als ik op bezoek kom of als ik wat met ze ga eten/drinken. Geven ook graag advies en veroordelen nooit. Al met al heel open, heb veel aan ze te danken net als aan mijn moeder.
Zelfde geldt ook voor mijn moeder, een schat van een mens, echter hecht zij veel waarde aan dingen waar ik totaal niet om geef. Kan ze niet altijd accepteren.
Ik zie ze tegenwoordig meer als vrienden waar ik af en toe wat mee ga hangen dan ouders eigenlijk.
Mijn moeder is een intelligente vrouw, heeft al heel vroeg mijn oudere halfzus gekregen waardoor ze is gestopt met studie. Ze doet nu best wel "simpel" werk, maar dat doet ze met plezier. Mijn moeder is een lieve maar ook eerlijke en ontzettend koppige vrouw; wat ervoor zorgt dat ze geen blad voor haar mond nam waardoor we nog wel eens vinden dat mama even moet nadenken voordat ze wat zegt. Maar hé, hier wen je aan, en als dat het "ergste" is wat ik kan verzinnen over mijn moeder dan mag ik van geluk spreken.
Mijn vader is een wat "simpeler" persoon dan mijn moeder, maar heeft een hart van goud. Ook hij doet "simpel" werk, en ik weet nog dat toen ik veel jonger was dat hij twee banen had om ons te onderhouden. Toen zag ik hem niet zoveel, maar dat was ik gewend, pas toen hij daarmee stopte merkte ik, ook doordat ik ouder werd, hoeveel hij moest werken om ons te onderhouden. Dat heeft er tot op de dag van vandaag voor gezorgd dat ik vanaf dat moment met veel meer respect tegen mijn vader op keek.
We waren altijd in totaal (dus incl. ouders) met zes thuis, dus best wel volle bak. Ondanks dat het altijd druk was thuis; heeft geen van ons te "weinig" aandacht gekregen. Ze zorgden altijd dat hun diensten op het werk (ma in supermarkt, pa in productie met ploegendienst) om elkaar heen planden, zodat er altijd iemand thuis was voor ons. Dit is zo geweest totdat ik 18 werd en mijn jongste broertje/zusje 15, tot op het moment dat ze niet anders meer konden vanwege hun baas. Ik moet zeggen, dat ondanks dat heel veel mensen zullen zeggen dat ze het fijn vonden dat hun ouders van huis waren, ik het geen reet aan vond om op mijn 19e van school terug te komen en ma was niet thuis. Stil in huis, niemand waar je je verhaal kwijt kon.
Ik ben sinds 2 jaar 100+ km verderop gaan wonen bij ze vandaan, en toch is dat elke week nog wel moeilijk af en toe. Maar ik weet dat de deur altijd bij ze open staat en ik altijd terecht kan daar, en dat is voor mij een heel veilig gevoel. Ik moet zeggen dat ik ook de laatste tijd, en wellicht komt dat door de leeftijd dat je volwassener wordt, hier heel veel over nadenk en me steeds weer besef hoeveel geluk ik heb met zulke lieve mensen om altijd op terug te kunnen vallen.
Ik ben echt heel erg gesteld op mijn ouders, ik zou niet weten wat ik zonder ze moet. Mijn ouders zijn ook mensen die álles weten wat er in mijn leven gebeurd, we zijn heel open in het gezin en dat vind ik echt een groot voordeel. Niemand beoordeeld elkaar op wat er gebeurd, en we gaan altijd voor elkaar door het vuur.
En tsja, m'n ouders zijn nogal een lang en lastig verhaal, aangezien ik als gezond kind geboren ben terwijl zij twee gehandicapt waren. Dat maakt de relatie wat anders dan normaal. Helemaal op latere leeftijd, wanneer je al vroeg met zorgtaken te maken krijgt en de rollen omgedraaid worden. Desondanks wel m'n wo-studie afgemaakt met al die drama spelend op de achtergrond.
M'n moeder was een simpele, maar lieve vrouw. Daar moet je een grijze muis op de huishoudsschool bij voorstellen, later werkend als pedicure. Inmiddels overleden aan de gevolgen van een chronische ziekte (lang en tergend proces geweest). M'n pa is ook een erg aardige en behulpzame man, maar ontbreekt het totaal aan sociale vaardigheden. Dat klinkt tegenstrijdig, maar is het niet. Je moet je een erg lief persoon bij voorstellen dat nauwelijks een gesprek kan voeren door zijn doof- en slechtziendheid. Ook om die reden ontslagen op zijn werk en uiteindelijk 100% afgekeurd (volledig terecht ook).
Hoe ik nu tegen ze aankijk, is een complex verhaal. Enerzijds zijn het ontzettend lieve mensen die hun keiharde best hebben gedaan om me goed en vrij op te voeden, voor zover ze dit konden. Ze zijn in al die jaren ook hondstrouw aan elkaar gebleven - een mooi, nastrevenswaardig ideaal. Anderzijds ben ik de ervaring dat ze echt m'n ouders waren - mensen tegen wie je opkijkt, bepaalde rolmodellen of figuren - al vele jaren geleden verloren. Ik heb al jaren het idee alsof ik er alleen voor sta, tussendoor zorgend voor m'n pa.
Al met al een moeilijk verhaal waar ik nog niet helemaal uit ben.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-03-2014 00:56:48 ]
Toch gaat die tijd ooit eens komen.quote:
Ik zou niet zonder mijn ouders kunnen.
Zoo dat is wel heftig man.quote:
27 jaar.
En tsja, m'n ouders zijn nogal een lang en lastig verhaal, aangezien ik als gezond kind geboren ben terwijl zij twee gehandicapt waren. Dat maakt de relatie wat anders dan normaal. Helemaal op latere leeftijd, wanneer je al vroeg met zorgtaken te maken krijgt en de rollen omgedraaid worden. Desondanks wel m'n wo-studie afgemaakt met al die drama spelend op de achtergrond.
M'n moeder was een simpele, maar lieve vrouw. Daar moet je een grijze muis op de huishoudsschool bij voorstellen, later werkend als pedicure. Inmiddels overleden aan de gevolgen van een chronische ziekte (lang en tergend proces geweest). M'n pa is ook een erg aardige en behulpzame man, maar ontbreekt het totaal aan sociale vaardigheden. Dat klinkt tegenstrijdig, maar is het niet. Je moet je een erg lief persoon bij voorstellen dat nauwelijks een gesprek kan voeren door zijn doof- en slechtziendheid. Ook om die reden ontslagen op zijn werk en uiteindelijk 100% afgekeurd (volledig terecht ook).
Hoe ik nu tegen ze aankijk, is een complex verhaal. Enerzijds zijn het ontzettend lieve mensen die hun keiharde best hebben gedaan om me goed en vrij op te voeden, voor zover ze dit konden. Ze zijn in al die jaren ook hondstrouw aan elkaar gebleven - een mooi, nastrevenswaardig ideaal. Anderzijds ben ik de ervaring dat ze echt m'n ouders waren - mensen tegen wie je opkijkt, bepaalde rolmodellen of figuren - al vele jaren geleden verloren. Ik heb al jaren het idee alsof ik er alleen voor sta, tussendoor zorgend voor m'n pa.
Al met al een moeilijk verhaal waar ik nog niet helemaal uit ben.
Hoogstwaarschijnlijk wel als alles z'n natuurlijke beloop gaat.quote:
[..]
Toch gaat die tijd ooit eens komen.
Hoe oud zijn je ouders?quote:
[..]
Hoogstwaarschijnlijk wel als alles z'n natuurlijke beloop gaat.
Net 50+.quote:
Oooohhh.quote:
Klinkt heftigquote:
[..]
Geen flauw idee hoe ze over me denken, zal vast niet al te positief zijn.
Maar ik ben van plan om na mijn studie in het buitenland te gaan wonen dus ik zie ze waarschijnlijk nooit meer.
....Ik denk dat je het 'moeilijk loslaten' gedeelte niet zo op moet vatten;quote:
[..]
Je begint over een ontzettend sterke vrouw, maar de dingen die je daarna beschrijft (zichzelf wegcijferen, uitvluchten, moeilijk loslaten), is alles behalve emotioneel sterk zijn
Die man was als een kind. Hij kon niet voor zichzelf zorgen, wij zorgden voor hem en als we dat niet deden zou er ook niets van hem terecht komen. Dat bleek ook zo te zijn na de scheiding. Mijn moeder deed het omdat ze het gewend was, zo is ze zelf opgevoed; ze zorgde vanaf haar 7e voor haar eigen vader.
Daarnaast is zij zeer gelovig, waardoor scheiden altijd een no-go voor haar was. Dat hoorde niet, ze vond dat ze er maar mee moest leven. Wat zou iedereen er wel niet van denken? En dan was hij natuurlijk af en toe een flink aantal maanden weg, waardoor je toch na een paar maanden denkt 'ach zo erg was het toch allemaal niet, het komt wel goed, gewoon even opladen en dan kunnen we er weer even tegenaan' Tot hij weer terug was natuurlijk.
Ook is het ook heel zwaar in je eentje drie jonge kinderen, waarvan een zwaar geestelijk gehandicapt (waarvoor in die tijd nog niet zulke mooie en handige regelingen en hulp bestond zo als die er nu is) en met een duur koophuis en een fulltimebaan een gezin te runnen. Tenminste, dat is toch best zwaar zou ik denken. In haar werk vond ze wat ze thuis miste, dat werk doet ze nog steeds. Haar hart ligt in haar werk, ze ziet het ook meer als een hobby; zo noemt ze het ook. Daarom vind ik zelf dat het 'uitvluchten' een meer negatieve lading krijgen dan dat ik het zelf zou gunnen. Al zou ik er ook zo 1,2,3 geen ander woord voor weten.
Tel daarbij de voorgeschiedenis op (erg moeilijke jeugd, meerdere kinderen verloren, haast geen familie meer over, gehandicapte/zieke kinderen, etc.) dan sta ik (en vele anderen) ervan te kijken dat ze tegenwoordig nog zo is zoals ze is. Het kan ontzettend zwaar zijn als alles altijd op jouw schouders terecht komt en het verbaasd me dan ook dat ik haar maar één enkele keer 'gebroken' heb gezien. Dat is waarom ik haar sterk noem.
Maar zo kijk ik ertegenaan natuurlijk
[ Bericht 1% gewijzigd door ItsyBitsySpider op 05-03-2014 12:46:09 ]
Met mijn moeder heb ik een vrij oppervlakkig contact. Het gaat dan echt om de dingen zoals koken, wassen, schoonmaken. Zelf is zij een positieve vrouw die zichzelf goed staande en bezig kan houden. Ondanks dat vraag ik mezelf soms af of dat gewoon wordt veroorzaakt door onwetendheid. Onwetendheid en als gevolg onredelijkheid zijn zaken waar ik haar vaak op betrap.
Mijn pa is erg slim. Vroeger meer dan nu. Hij kan met een paar woorden informatie tot de kern van een verhaal komen en rationaliseert met gemak tien stappen vooruit. Ik ken niemand met meer robuustere normen en waarden. Helaas is hij wel besluiteloos en worden daardoor gedachtes enkel omgezet in conclusies en niet in daden. Met hem sprak ik vaker over dagelijkse zaken. Wij lijken erg veel op elkaar.
Ik ben de laatste van het gezin en kan mij eigenlijk niet herinneren dat we als familie ooit leuke dingen gedaan hebben. Veel meer dan de camping is het niet geweest. Mijn moeder regelde de dagelijkse benodigdheden, waarbij mijn vader het grotere plaatje in de gaten hield. Het kwam ze door hard werken aan niets tekort, ondanks dat staat vooral mijn vader vrij passief in het leven.
Sinds mijn vader met pensioen is gegaan is het bergafwaarts gegaan. Hij vermaakt zich meer dan uistekend, maar eigenlijk doet hij niets. Ik vind dat nu vrij vervelend om te zien, aangezien ik heel veel potentie weg zie glijden. Het kwam ze aan middelen niet tekort en de tegenslagen zijn beperkt gebleven. Ook de kinderen zijn zonder problemen goed terecht gekomen.
Desondanks is de koe nooit bij de horens gevat. Om alles had ik moeten vragen en initiatief buiten de gekaderde paden werd matig ontvangen. Eigenlijk veel beloftes die prima waar gemaakt hadden kunnen worden, maar nooit zijn waargemaakt. Ondertussen wonen ze nu al een tijd gescheiden. Mijn vader gaat verder met niets doen en ik heb geen idee wat mijn ma doet. Ik heb ze al een half jaar niet gezien en vind het op dit moment prima. Proactief zullen ze nooit worden.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 07-03-2014 22:31:53 ]
Emotioneel zijn ze er nooit voor mij geweest, verder kwam ik niets tekort.
Maar ze kennen mij niet, zijn oppervlakkig en ik heb een hoop gemist.
Emotionele verwaarlozing vond ik moeilijk om toe te geven, maar het is wel waar het op neerkomt. En dat is elke dag nog hard werken om daar mee om te leren gaan en nu nog de dingen moeten leren die ik vroeger niet heb geleerd.
Slotje.quote:
Mijn moeder is een manipulatieve Bitch waar ik alleen mee omga omdat het praktisch is voor de rest van mijn familie.
Vader overspannen en nooit echt meer normaal leren comuniceren.
(toch nog 12 uur per dag werken) ook op zaterdag natuurlijk
.Moeder werkte in de avond of 's nachts.
Ze zijn lief maar ouders daar heb ik weinig van gezien, ach wel veel geleerd
.Onvoldoende?
Nee ze probeerde het wel
.Maar of ik een band met ze heb eigenlijk niet echt wel jammer.