North Sea Jazz 2014

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 17:21 schreef Norrage het volgende:

[..]

Meeste zalen zijn binnen. Er zijn wat eet-tentjes buiten, en er is meestal 1 podium dat je ook buiten kan kijken, maar dat is ook semi-overdekt. Regenkleding dus niet heel erg belangrijk

En wat betreft zalen....Tsja...ALlemaal redelijk overzichtelijk, maar Nile en Maas zijn de reusachtige zalen. En Congo is meestal een buiten-tent, en puilt vaak uit haha. Dat is een beetje snel in het kort.

quote:

Op zaterdag en zondag van 18:00 tot 1:00 uur zendt NPO Cultura rechtstreeks uit vanaf het North Sea Jazz festival te Rotterdam. Verwacht vooral zoveel mogelijk complete concerten! Deze concerten worden in de nacht herhaald.

quote:

Op zaterdag 12 juli 2014 12:36 schreef Peter88Online het volgende:
Ik ga morgen voor het eerst. Ik ben benieuwd. Ik heb vooral zin in de show van The Dap-Kings met Sharon Jones en Charles Bradley, en Hall & Oates.

Weet iemand of schoudertassen zijn toegestaan? En zijn er bijvoorbeeld kluisjes?

quote:

Vanuit Pat-sounds nu het verslag van 2 dagen North Sea Jazz 2014! Zaterdag sla ik even over, maar vandaag en maandag respectievelijk de verslagen van de vrijdag en de zondag!

North Sea Jazz was dit jaar al snel uitverkocht, en dat kwam voornamelijk door de sterren-lineup van Pharrell, Stevie Wonder, Outkast en Robin Thicke. Niks van dat voor mij, al ga ik misschien een kijkje nemen bij Outkast zondag. Voor mij de echte jazz-acts, in de zalen waarin altijd de pareltjes zijn geprogrammeerd: voornamelijk de Darling, de Yenisei en uiteraard de Hudson!

Beginnen deed ik in het als jazz-club voelende zaaltje de Yenisei, met het Nederlandse fenomeen Ben van Gelder, de in New York woonachtige alt-saxofonist. Schitterend klassieke bijna kamer-jazz, briljant gearrangeerd en tot in de puntjes verzorgd. Het werd daardoor wel een tikkeltje steriel, maar kwalitatief was het hoogstaand en elke ademhaling konden we horen. Toch was het zo warm in de Yenisei, op deze spaansbenauwde zomerdag, en had ik wat behoefte aan iets dat wat meer opzwepend is, dat ik toch na een half uur móest gaan kijken bij Now vs Now, dat ik al eerder zag in het Bimhuis.

Verrast werd ik dus niet door deze space-electro-groove-jazz van Jason Lindner's Now vs Now, maar overweldigd werd ik wederom. Ronduit indrukwekkend is het bevreemdende samenspel van het rockende bas-geluid van Panagiotis Andreou, met het futuristische piano- en fender-spel van Lindner. Maar net als in het Bimhuis, steelt de drummer weer de show. Dat was dit keer niet Mark Guiliana zoals op het album, of Nate Smith als in het Bimhuis, maar Justin Tyson. En die is net zo indrukwekkend. De act van Now vs Now wordt mijns inziens echt gedragen door dat fantastische drumspel, telkens weer, dat de doordringende hartslag van het trio is. Maar goed, ik kon er maar een half uur van genieten, en ik had ondertussen maar besloten dat ik gewoon de hele avond zoveel mogelijk acts ging bekijken. Dus terug naar het dampende Yenisei, voor een van die andere GoodMusicCompany bandjes, piano-trio Phronesis.

Phronesis recenseerde ik hier ook al een keer, en is niet persé de jazz-stijl die mijn favoriet is. Maar weten dat frontman Jasper Hoiby zo charismatisch is (Phronesis stond in het NSJ-boekje onder Pharrell, en dat is toch wel cool, wist hij leuk te brengen), dat deed ik nog niet, en dat maakt deze set al meteen gedenkwaardig. Heerlijk dampende en letterlijk zwetende piano-jazz, die permanent verrast. Knap hoe het trio zo zorgvuldig en toch losbandig, samen met elkaar om standaard jazz-ritmes heen cirkelt. Maar man, wat was het warm (en druk) in de Yenisei, en één van mijn must-sees Pharoah Sanders zou over 15 minuten beginnen, dus ik ging er weer vandoor.

Op naar de grootste jazz-zaal, de Hudson. Daar stond free-jazz en spirituele jazz fenomeen Pharoah Sanders, die we uiteraard allemaal behoren te kennen. En als je dat niet doet, zet dan jazz-klassieker Karma eens op. In vol ornaat, met disco-glitters, stoere hoed en coole "Pharoah Sanders" baard, begon het optreden lekker spiritueel. Hypnotiserend hoe deze zij-tak van de jazz klinkt; eens niet die "standaard" jazz-ritmes, maar een constante kakafonie aan sfeer-geluiden. Toch kwam het bij mij niet helemaal over. Daarvoor was het wat te eentonig. Ik miste de Oosterse geluiden, de fluit, de Oosterse trommels en ik vond Sanders ietwat ongeïnspireerd overkomen (ach, hij is 82...ik vergeef het hem). Maar na dit begin, werd het meer normale jazz. En daar kwam het toch erg goed over. Dat sax-geluid van Sanders is fenomenaal, met zijn "beroemde" boventonen, maar ook pianist William Henderson stal bij mij de show. Toch boeide de act mij niet genoeg, echt los ging het niet, en het was allemaal wat te lang uitgesponnen. Dus ik ging doorrrrrrr.

Wat eten, en dan even naar de Volva op 3e verdieping toe om te kijken wat daar stond. Nederlands jazz-gitarist Martijn van Iterson stond daar, en niet voor de eerste keer. En hij was bovendien jarig (ook niet voor de eerste keer). Dat was een leuke afwisseling, even wat funky en bluesy gitaar-jazz in de Volva. Maar heel lang zou ik daar niet blijven, want mijn NSJ hoogtepunt zou nu gaan komen. Dus op naar de Darling.

In de Darling zouden om 21.45 Brad Mehldau en Mark Guiliana staan, met hun waanzinnige Mehliana plaat, die voor mij tot nu toe dé jazz-plaat van het jaar is. Ik bemachtigde dus een plekje vooraan, en vol verwachting klopte mijn hart. En die verwachting viel positief uit. Wat een waanzinnig samenspel, van de digitale bijna techno-vybe van alleskunner Mehldau op keyboard en piano, met de misschien wel beste drummer van de wereld Guiliana. Op een manier die weinigen ooit eerder zullen hebben gehoord, regen ze sfeer en groove en vreemde electronica aan elkaar. Jammergenoeg vind ik Mehldau altijd een van de minst sympathieke podium-artiesten (ook nu mochten er toch echt geen foto's gemaakt worden) en kwam de speelvreugde (zoals bij genre-genoten Now vs Now), ook bij Guiliana, niet helemaal op mij over. Desalniettemin kan ik zeggen dat Mehliana echt het hoogtepunt was van dag 1, zo indrukwekkend en vernieuwend. En de enige act die ik helemaal heb uitgezeten (inclusief toegift).

Dus wat nu? Ik had Jamie Baum en Reinier Baas op mijn to-do list staan, maar ik koos voor het Jamie Baum Septet + in de Maideira. Dat was verrassend goed (naja, dat wist ik eigenlijk al). Het nonet (het was een septet + 2) met veel blazers (fluit, percussie, trompet, sax en hoorn) creëerde een schitterende sfeer, doordrenkt van Afrikaanse en Oosterse invloeden. Experimenteel, down-tempo, orkestraal en opzwepend. Alles zat erin. Een goede manier om het publiek wakker te houden hier op de 2e verdieping, terwijl Pharrell beneden voor 15.000 man wat liedjes aan elkaar play-backt.

Maar er was nog één act te gaan. Dé act waarmee je NSJ eigenlijk altijd zou moeten afsluiten: de Ploctones van ADHD gitarist én koning Anton Goudsmit. En dat was een werkelijk fantastische afsluiter. Groovend, rockend, ingetogen, funky, experimenteel maar bovenal ontzettend energetisch. Zo wisten de Ploctones NSJ dag 1, zoals we van ze kennen, af te sluiten, door het dak er nog even af te spelen.

quote:

Op zaterdag 12 juli 2014 15:25 schreef Stoffa het volgende:
Het verbaast me dat mensen zo mild over het optreden van Pharrell zijn:

- Hij was dronken. Kon maar moeilijk praten, zelfs lopen ging niet fantastisch.
- Gaf ook zelf toe dronken te zijn.

quote:

- Gaf zelf toe dat hij niet kan zingen "Yeah, I know I'm off-key and shit".

quote:

- Playbackt vrijwel zijn hele show. Doet geen poging om ook maar een enkele hoge noot te halen.

quote:

- De achtergrondzangeressen zingen stukken van bijvoorbeeld Gwen Stefani niet eens live over: je hoort gewoon Gwen Stefani's stem en zij playbacken het.

Ik vond het echt het matigste liveoptreden dat ik ooit heb gezien. En dat wil wat zeggen, want ik ben naar veel concerten geweest.

quote:

Op zaterdag 12 juli 2014 13:54 schreef Young_David het volgende:

[..]

Schoudertas kun je gewoon meenemen. Eigen consumpties niet. Er zijn geen kluisjes, wel een garderobe voor 2 euro.

Veel plezier. Ik had ook graag de zondag gegaan, maar soms is niet alles mogelijk. Heb desondanks prima vermaakt gister

quote:

Op zondag 13 juli 2014 00:13 schreef MrChocolademelk het volgende:
Wat ze nu uitzenden op Ned3 is echt lekker, weet iemand hoe ze heet?

quote:

Op zondag 13 juli 2014 01:14 schreef Cici het volgende:
Nikki Yanofski

quote:

Op zondag 13 juli 2014 01:15 schreef MrChocolademelk het volgende:

[..]

Ja Nikki Yanofski bedoelde ik!
Paloma ken ik wel

Dank je wel

quote:

Op maandag 14 juli 2014 10:59 schreef De_existentialist het volgende:
Klinkt goed!
Ik vind hem echt een fantastische artiest, maar af en toe raak ik hem toch kwijt als hij zich echt lijkt te verliezen in het "freaken". Ik vind het dan toch lekkerder als er nog een duidelijk stuwend/hypnotiserend ritme onder zit (wat hier het geval was, als ik het goed begrijp).

quote:

Okee. Zoals gezegd sloeg ik dag 2 van NSJ over. Jammer, daardoor miste ik het zeker fenomenale Sun Ra Arkestra, en Typhoon. Maar ja, je kan niet alles hebben. Dus op naar dag 3!

En we moesten al weer vroeg aan de bak, want om 14.30 gingen de deuren al weer open! En na een heerlijk witbiertje in de zon op het Tigris-terras, was ik helemaal klaar voor de openingsact van dag 3: Benjamin Herman en Daniel von Piekartz, van wie we diezelfde zondag nog een lovende recensie online hebben gezet.

Live stelden het Benjamin Herman Trio met Daniel von Piekartz absoluut niet teleur. Wat heet. Dit was nog een paar niveau's beter dan die fantastische plaat, en dat zegt wat. Mijn hemel, wat een spanning zat er in deze set en hoe afgetopt vol was de Madeira, fantastisch. En wat een rauwe kwaliteit ademt Benjamin Herman toch altijd uit; het is ongekend. Maar de show werd echt gestolen door dat jonge wonderkind (van 24) von Piekartz. Achteloos wist hij de spanning in de nummers te bewaren, met zijn veelzijdige stemgeluid en fenomenale pianospel. Uptempo? Downtempo? Funky? Sly Stone cover? James Shelton's Lilac Wine? Geen enkel probleem. En hem als een Nederlandse Jamie Cullum of Chet Baker neerzetten, doet hem ernstig tekort, al zijn dat toch treffende vergelijkingen. Hoogtepunt van het festival, en de zondag was pas een uurtje oud.

Enigszins overdonderd moest nu de volgende act gevonden worden. Fan van de soul-revue ben ik niet, dat zeg ik eerlijk, maar omdat niet heel veel andere dingen echt mijn aandacht trokken, toch maar naar de Maas voor deeltje 2 van de 3 uur duren soul-marathon: Charles Bradley. En tsja, waanzinnige uitstraling, ditto zang en met een geweldige band, de Daptones. Maar het deed me weinig. Fantastisch om de energie op het podium te zien, maar na een stuk of 8 nummers die ik toch weinig spannend vond vluchtte ik naar de Yenisei.

In de Yenisei stond namelijk het volgende jazz-hoogtepunt: Nir Felder. Met Golden Age bracht deze jazz-gitarist een super jazz-gitaar-fusion album uit, en met super-drummer Nate Smith en Shai Maestro wist Felder vanaf de eerst noot te imponeren. Schitterende overgangen van funky rockende gitaar-loopjes, naar sfeervolle ambient piano-stukken. Felder is de verpersoonlijking van hedendaagse jazz-fusion, en kreeg het publiek goed mee. Jammer dat die Yenisei al het hele weekend een dampende sauna is, met weinig overzicht, en bijna bij elk concert een overvloed aan mensen. Langer dan 20 minuten wist ik het ook gewoon niet vol te houden en was ik drijfnat. Dus snel naar buiten gevlucht de regen in om af te koelen, want langzaam begon de klok te tikken naar het verwachte absolute hoogtepunt van heel
muzikaal 2014.

Darkside. Het concert in de Melkweg recenseerden wij al eerder, en is tot nu toe het hoogtepunt van 2014. Zou deze set vergelijkbaar zijn met die vorige? Ik kwam het te weten om 18.45. Dat Darkside, die geweldige minimalistische avantgarde electro samenwerking van Nicolas Jaar en Dave Harrington, experimenteel zou aanvangen konden we verwachten. Opener Golden Arrow kent altijd die ongelooflijke opbouw, met krakende gitaar, vage bliepjes, en een onderhuidse spanning waar je u tegen zegt. Maar daarna ging het toch echt anders dan we gewend zijn. Darkside had duidelijk hun set wat muzikaler en experimenteler gemaakt voor het kritische jazz-publiek. Die makkelijke en crowd-pleasende backdrops en tempoversnellingen waar ik nog wat minimale kritiek op had afgelopen maart, waren er niet meer. Dit was muziek maken op zijn puurst. Darkside op een experimentele jazz-tour, met improvisatie van Jaar en Harrington en slechts af en toe wat makkelijkere beats. Het maakte deze set heel wat moeilijker te verteren (echt los ging het publiek dit keer dan ook niet) dan in de Melkweg (en de live-optredens die op internet staan) maar ze verdienen alleen maar hulde voor deze subtiele aanpassingen. Kippenvel van top tot teen, en de verwachtingen maakten ze wederom volledig waar. En als we nog twijfelden waarom deze act op een jazz-festival stond? Dat hoeft nu niet meer.

Tsja. Kunnen Benjamin Herman en Darkside nog overtroffen worden? Ik ging het uittesten bij jazz-trompet-hype Avishai Cohen (Triveni). Althans, dat dacht ik. Maar zoals gebruikelijk dit weekend stond de Yenisei tot op de trappen vol, en kon ik er niet bij. Dus dan maar rondlopen. En zo belandde ik voor het eerst bij een act die ik maar amper kende. Afro-Cuban legende Chucho Valdéz met zijn Afro-cuban Messengers in de Hudson. Dat was een lekker feestje. Fantastisch pianospel (en onverstaanbaar Engels) van Valdéz zelf, en een heerlijke afro-beat ritme sectie. En als ze ook nog een mooie adaptatie van Take Five speelden, wisten ze mij wel in te pakken. Maar ook hier stonden de mensen rijen-dik om naar binnen te komen; het lijkt toch echt alsof er dit jaar wellicht wat teveel kaartjes zijn verkocht...

Van positieve verrassing Valdéz dan maar naar een van de volgende must-sees op mijn lijstje: Free-jazz trompettist Nate Wooley in de Volga. Ik nam geen enkel risico nu, en ging al ruim van tevoren in deze intieme zaal zitten. En dat was het volledig waard. Geen ontsporende free-jazz set dit keer, maar een heerlijk ritmische jazz-set met flarden aan free-jazz masterclasses er doorheen gegooid. Elke keer als je denkt dat het wat te vrij werd, kwam de awesome bassist Einvind Opsvik de melodie weer terugbrengen, of wist vibrafonist Matt Moran met zijn lichte klanken de brand weer te blussen. Tel daar de ode aan free-jazz legende Charlie Haden (R.I.P. ) bij op en deze set van Wooley was weergaloos sterk. Precies de manier waarop free-jazz gespeeld dient te worden: onvoorspelbaar, experimenteel en toegankelijk tegelijk.

En wat doen we dan? Toch Outkast in de Maas? Of de comeback van Neneh Cherry ervaren in de Darling? Ik pakte nog 2 Outkast nummertjes mee vanaf de 3e ring, maar Andre 3000 en Big Boi hadden geen begeleidings-band meegebracht en alleen wat zangeressen en een DJ, dus dat hoefde van mij niet. Op naar Neneh Cherry met haar super-electro-soul-set met superduo RocketNumberNine. Het publiek in de Darling wist bij vlagen niet wat hun overkwam. Keiharde electro-dreunen, een Neneh die volledig vrolijk, funky, agressief en inspirerend over het podium sprong en die keiharde doordringende drumpartijen van Tom Page. Een heerlijke set volledig anders dan haar vroegere werk. Neneh was wel een tikkeltje eentonig; het was leuk geweest als ze misschien toch wat ouder werk had gespeeld voor de nodige afwisseling. Maar echt klagen hoor je me niet hoor, deze speelvreugde en muzikale veelzijdigheid van Neneh is perfect voor dit festival, en we mogen trots zijn dat zij al meer dan 20 jaar vele harten veroverd.

North Sea Jazz 2014, ondanks dat ik een dagje miste, was weer een ongekend succes. Tot volgend jaar! Dan waarschijnlijk toch lekker weer 3 dagen. En om af te sluiten nog even mijn festival top 5:

1. Darkside
2. Benjamin Herman & Daniel von Piekartz
3. Mehliana
4. Nate Wooley Quintet
5. Ploctones

http://pat-sounds.blogspo(...)jazz-2014-07-13.html