Vervolgens ruim ik mijn boeltje op, trek naar de universiteitskantine, haal een broodje, eet hem op, en zoek ter afwisseling ergens anders in het gebouw weer een plekje op om te zitten. Aldaar wissel ik het weer af met een beetje studeren, tussendoor nog even een werkgroep bezoeken (waar iedereen stoicijns voor zich uit zit te staren), daarna kijk ik maar weer een aflevering en vervolgens is het alweer tijd om avond te eten.
Eigenlijk tijd om naar huis te gaan, maar ik besluit weer in de universiteitskantine te gaan eten. Thuis zitten waarschijnlijk mijn 3 vrouwelijke huisgenoten met hun vriendinnen in de woonkamer, en heb geen zin om dat geouwehoer aan te horen, en TV kijken kan toch niet fatsoenlijk met dat hysterische gekrijs op de achtergrond. Daarnaast scheelt het ook weer boodschappen doen bij de AH, en stiekem het belangrijkste argument : Ik hoef geen geforceerd gezellige gesprekken met mijn huisgenoten te houden, waar ik eigenlijk helemaal niet zo veel mee heb (ligt aan mij ; Ik investeer er nooit in ze te leren kennen).. Na het eten nog een uurtje studeren en twee uur series kijken, en als ik dan om 9 uur 's avonds als enige nog in de bieb zit besluit ik maar te gaan, omdat dit toch wel weg benauwend aanvoelt.
Eenmaal bijna thuis loop ik nog wel eens een blokje om. Dat heeft twee voordelen : ik beweeg nog een beetje na een hele dag zitten, en de kans is groter dat wanneer ik binnenkom, mijn huisgenoten al naar bed zijn zodat ik niet een onzinnig gesprek over te beginnen over ''hoe was jouw dag''.
En zo gaat het eigenlijk dag in, dag uit. Nu ik het zo teruglees kom ik echt enorm contactgestoord over.. Toch ben ik niet altijd zo geweest: Ik heb altijd een vriendengroep gehad , waarmee ik op vakantie ging. Nu nog gaan we vrijwel elk weekend uit, maar doordeweeks ligt mijn hele sociale leven stil..
Maar van maandag tot vrijdag mijn dagen invullen zoals hierboven omschreven trek ik gewoon niet langer. De week komt maar niet voorbij, en ik voel me ook steeds vaker een enorm contactgestoorde rare kwibus. Dit heeft op zijn beurt weer effect op mijn zelfvertrouwen, waardoor de stap om me bij een of andere commissie ofzo aan te melden alleen nog maar groter wordt.
En zodoende zit ik nu al lange tijd in een negatieve spiraal, waarin ik steeds verder afgezonderd raak van alles en iedereen, steeds onzekerder word daardoor, en waardoor het ook steeds lastiger word om daadwerkelijk nieuwe contacten te maken, want ik heb ook gewoon niet zo veel te vertellen omdat ik niets meemaak..
Inmiddels moet ik het toch gewoon even ergens kwijt. De gouden tip weet ik stiekem zelf ook wel : Me gewoon bij een aantal dingen aansluiten, en mezelf een beetje in het diepe gooien als het ware. Maar het lukt me niet zelfstandig, telkens neem ik het me weer voor, maar als ik dan de volgende dag weer op de universiteit ben dan maak ik mezelf weer wijs dat het ''allemaal wel losloopt''
kijk wat meer om je heen, geniet van aparte dingen etc.
en leer verdomme je eigen huisgenoten kennen
ik zou zeggen blijf dan gewoon thuis,maar ok ik snap je klachtquote:Op woensdag 20 november 2013 22:42 schreef Mister_Bojangles het volgende:
Thuis zitten waarschijnlijk mijn 3 vrouwelijke huisgenoten met hun vriendinnen
In het autisme - topic kunnen ze je eventueel ook verder helpen:
R&P / ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #120
Is helaas niet zo makkelijk als het lijkt.quote:
Nou ga je verdomme deze week nog een paar keer iets afspreken met vrienden
Vooral nu we wat volwassener worden, krijg ik wel eens het gevoel dat iedereen graag een imago van zichzelf neer wil zetten waarvan het lijkt dat ze heel druk en interessant zijn. Doordeweeks komt eigenlijk nooit iemand met een initiaitief, en het blijft bij de zaterdagavond.
Heb al regelmatig geopperd om eens uit eten te gaan doordeweeks of weet ik het, en dan wordt er gezegd ja goed idee, maar doordeweeks begint niemand ergens over. Sommigen zijn ook echt druk, maar sommigen willen ook heel graag druk lijken, en voelen zich volgens mij te groot om zelf eens met een initiatief te komen..
Mja ik woon hier nu vanaf mei en ik vind het zelf ook een beetje raar, maar vooral met die chicks heb ik gewoon echt helemaal niks. Sowieso moet het gesprek altijd van mij komen, en ik ben wel een beetje klaar met die standaard praatjes over ''hoe was jouw dag'' en dat soort bullshit..quote:
it's all in your mind.
kijk wat meer om je heen, geniet van aparte dingen etc.
en leer verdomme je eigen huisgenoten kennen
Moah, het is denk ik meer iets dat ik mezelf de laatste tijd niet helemaal meer vertrouw ofzo..quote:Op woensdag 20 november 2013 22:52 schreef Riddler86 het volgende:
Heb je al eens met een huisarts gesproken over een mogelijke vorm van autisme?
In het autisme - topic kunnen ze je eventueel ook verder helpen:
R&P / ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #120
Zoals ik al zei : ik ben altijd gewoon ''normaal'' geweest, en ook in mijn vorige studentenhuis kon ik met iedereen prima opschieten en zaten we elke avond in de woonkamer ultiem te chillen. Ik ben dus niet contactgestoord ofzo, maar omdat ik op de universiteit nu eigenlijk al zo lang als loner ''leef'' , is de stap om dat te veranderen opeens heel groot geworden..
Op de universiteit voel ik mezelf vaak ook gewoon ''raar'', terwijl ik mezelf op andere plekken weer normaal voel zeg maar. Vind het een beetje lastig onder woorden te brengen..
We zijn hier niet op viva. Deal with it.quote:
Of gaat dit topic niet over een vermoeden van autisme? Waarom zou je met een dergelijke stoornis zo lopen spotten? Ik word steeds 'autistischer'. Hoe denk je dat dat overkomt?
Tsja, wat is normaal. De een vind het prettig om 24/7 onder de mensen te zijn, anderen weer niet. Ik zie het probleem niet zo?quote:
[..]
Moah, het is denk ik meer iets dat ik mezelf de laatste tijd niet helemaal meer vertrouw ofzo..
Zoals ik al zei : ik ben altijd gewoon ''normaal'' geweest, en ook in mijn vorige studentenhuis kon ik met iedereen prima opschieten en zaten we elke avond in de woonkamer ultiem te chillen. Ik ben dus niet contactgestoord ofzo, maar omdat ik op de universiteit nu eigenlijk al zo lang als loner ''leef'' , is de stap om dat te veranderen opeens heel groot geworden..
Op de universiteit voel ik mezelf vaak ook gewoon ''raar'', terwijl ik mezelf op andere plekken weer normaal voel zeg maar. Vind het een beetje lastig onder woorden te brengen..
Heb ik voor twee jaar terug wel gedaan.. Op de een of andere manier voel ik me erg ongemakkelijk als ik mezelf zelfstandig tussen nieuwe mensen moet begeven.quote:
Waarom ga je niet bij een (sport)vereniging?
Mijn hele leven hang ik al aan een vaste groep vrienden, en daardoor ben ik ook niet gewend om zelfstandig op nieuwe dingen af te gaan..
Ik zat dus bij een studentensportvereniging, maar voor ik het doorhad werd ik voor allerlei dingen gevraagd, en zat ik overal bij en in, en zei ik tegen alles ja, waar ik dan daarna weer spijt van had, wat me dan weer heel veel stress opleverde omdat ik dingen weer wilde afzeggen maar dan weer vond dat ik het niet kon maken etc etc etc
Maar heb je geen vrienden aan die sportvereniging overgehouden? Dan kan je daar iets mee doen.quote:
[..]
Heb ik voor twee jaar terug wel gedaan.. Op de een of andere manier voel ik me erg ongemakkelijk als ik mezelf zelfstandig tussen nieuwe mensen moet begeven.
Mijn hele leven hang ik al aan een vaste groep vrienden, en daardoor ben ik ook niet gewend om zelfstandig op nieuwe dingen af te gaan..
Ik zat dus bij een studentensportvereniging, maar voor ik het doorhad werd ik voor allerlei dingen gevraagd, en zat ik overal bij en in, en zei ik tegen alles ja, waar ik dan daarna weer spijt van had, wat me dan weer heel veel stress opleverde omdat ik dingen weer wilde afzeggen maar dan weer vond dat ik het niet kon maken etc etc etc
De universiteit is vaak ook anoniemer dan de middelbare school. Tijdens de middelbare school kende je bijna alle leerlingen en docenten wel en was je een individu. Nu ben je vaak bij de universiteit onderdeel van de massa. Het is grootschaliger maar de nadelen zijn dat leerlingen en docenten vaak minder betrokken zijn. Dat zal natuurlijk veel duidelijker zijn bij massastudies dan bij kleine studies.quote:
[..]
Op de universiteit voel ik mezelf vaak ook gewoon ''raar'', terwijl ik mezelf op andere plekken weer normaal voel zeg maar. Vind het een beetje lastig onder woorden te brengen..
Ik heb wel eens een tijdje informatie zitten googelen over sociale angst, maar in die beschrijving komt naar voren dat het daadwerkelijke deelnemen aan sociale activiteiten ook voor angst zorgt..quote:
Het zijn niet zozeer autistische trekjes, je bent een klein beetje anti-social en dat in combinatie met een grote hoeveelheid sociale angst resulteert in zo'n vaste structuur.
Bij mij is het niet zozeer angst tijdens, maar meer een enorme tegenzin vooraf. Ook wanneer ik eenmaal ben begonnen aan een sociale activiteit, dan voel ik helemaal geen angst en vind ik het gewoon leuk om erbij te zijn..
Maar als ik na zo'n sociale activiteit weer terugbeland in mijn ''eigen wereldje'' dan gaan de ''muren'' als het ware weer omhoog, en heb ik de volgende keer weer net zoveel aversie tegen een sociale activiteit.( met onbekende mensen dan )
Zo vond ik het op mijn studentenvereniging altijd leuk als ik er was (vooral met een paar biertjes op) , en gebeurde het regelmatig dat ik 's middags al dacht : Oh nee, vanavond moet ik bardienst draaien, ik ga echt meteen daarna weer naar huis hoor, kon ik maar gewoon op de bank TV blijven kijken. Maar als ik er eenmaal was, bleef ik tot de laatsten naar huis waren en was ik pas om 6 uur 's ochtends thuis..
Dan was dat een leuke avond, maar de volgende keer was de tegenzin om te gaan gewoon weer net zo groot.. Ik ben best wel gevoelig aangelegd en heb de neiging wat/hoe iedereen alles tegen mij doet/zegt enorm te gaan analyseren. Als ik eenmaal aanwezig ben dan kom ik daar niet aan toe, maar als ik daarna weer alleen ben dan begint alles weer te malen zeg maar.
Klopt, maar ik heb serieus maar iets van twee contacten ofzo.. Ik ben dat niet gewend vanuit mijn verleden, want ik ben eigenlijk altijd wel iemand geweest die ''erbij hoorde''... Maar door jarenlange afzondering van alles en iedereen op de universiteit voelt de afstand met ''de rest'' zo groot als ik daar loop, dat ik me er extreem ongemakkelijk bij voel..quote:
[..]
De universiteit is vaak ook anoniemer dan de middelbare school. Tijdens de middelbare school kende je bijna alle leerlingen en docenten wel en was je een individu. Nu ben je vaak bij de universiteit onderdeel van de massa. Het is grootschaliger maar de nadelen zijn dat leerlingen en docenten vaak minder betrokken zijn. Dat zal natuurlijk veel duidelijker zijn bij massastudies dan bij kleine studies.
23quote:
Hoe oud ben je eigenlijk? Klinkt aardig bekend in de oren.
Redelijk herkenbaar eigenlijk, maar ik dwing mijzelf om altijd "ja" te zeggen op alles wat vrienden willen doen.quote:
[..]
Ik heb wel eens een tijdje informatie zitten googelen over sociale angst, maar in die beschrijving komt naar voren dat het daadwerkelijke deelnemen aan sociale activiteiten ook voor angst zorgt..
Bij mij is het niet zozeer angst tijdens, maar meer een enorme tegenzin vooraf. Ook wanneer ik eenmaal ben begonnen aan een sociale activiteit, dan voel ik helemaal geen angst en vind ik het gewoon leuk om erbij te zijn..
Maar als ik na zo'n sociale activiteit weer terugbeland in mijn ''eigen wereldje'' dan gaan de ''muren'' als het ware weer omhoog, en heb ik de volgende keer weer net zoveel aversie tegen een sociale activiteit.( met onbekende mensen dan )
Zo vond ik het op mijn studentenvereniging altijd leuk als ik er was (vooral met een paar biertjes op) , en gebeurde het regelmatig dat ik 's middags al dacht : Oh nee, vanavond moet ik bardienst draaien, ik ga echt meteen daarna weer naar huis hoor, kon ik maar gewoon op de bank TV blijven kijken. Maar als ik er eenmaal was, bleef ik tot de laatsten naar huis waren en was ik pas om 6 uur 's ochtends thuis..
Dan was dat een leuke avond, maar de volgende keer was de tegenzin om te gaan gewoon weer net zo groot.. Ik ben best wel gevoelig aangelegd en heb de neiging wat/hoe iedereen alles tegen mij doet/zegt enorm te gaan analyseren. Als ik eenmaal aanwezig ben dan kom ik daar niet aan toe, maar als ik daarna weer alleen ben dan begint alles weer te malen zeg maar.
Maar ik heb ook wel eens last van angst van toekomende sociale situaties.
Als het je erg veel hindert, moet je gewoon hulp zoeken.
En dat analyseren van alles deed ik ook achteraf, een beetje alle mindere momenten van me kwamen weer op, en dan ging ik mij awkward voelen om een dubbele verspreking (van 4 uur geleden) ofzo lol.
Gelukkig doe ik dat nog zelden.
Overigens ben ik een heel stuk jonger en zou die sociale onzekerheid ook een klein beetje met mijn leeftijd te maken kunnen hebben.
Maar op je 23ste...
Probeer gewoon alles chill te nemen man, anders hulp zoeken als je wilt.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 20-11-2013 23:23:24 ]
Niet lullig bedoeld, maar altijd fijn om te weten dat je niet de enige bentquote:
Mm, ja ik ben 24 en dit jaar, na twee jaar afgezonderd te zijn, weer op de universiteit begonnen. Voel me ook vrij ongemakkelijk, i.t.t. twee jaar geleden. Maar ik ben dan ook vrijwel al mijn sociale contacten kwijt. Anyways, topic gaat over jou. Ik lees vooralsnog even mee.
Zekerquote:
Niet lullig bedoeld, maar altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent
. Toch zal ik je huisgenoten als een soort van sociale-verzekering proberen te gebruiken. Ik woon nu alleen. Riant, maar alleen.Hij heeft het verkeerde spectrum te pakkenquote:
Of gaat dit topic niet over een vermoeden van autisme? Waarom zou je met een dergelijke stoornis zo lopen spotten? Ik word steeds 'autistischer'. Hoe denk je dat dat overkomt?
Er had moeten staan: "Ik word steeds "schizoïder"
Ik herken wel elementen uit jouw verhaal, met name deze quote. Ik voelde mij op de universiteit ook altijd een beetje een loner. Achteraf denk ik dat het met name was toe te schrijven aan het ontbreken van een bepaalde klik met de universiteit, medestudenten en/of studie.quote:
[..]
Op de universiteit voel ik mezelf vaak ook gewoon ''raar'', terwijl ik mezelf op andere plekken weer normaal voel zeg maar. Vind het een beetje lastig onder woorden te brengen..
Aan het begin van mijn studententijd was er eigenlijk nog niets aan de hand. Ik maakte direct vriendschappelijk contact met een tweetal studiegenoten, en ik sloeg geen college of werkgroep over. De omslag kwam echter in de tweede helft van het eerste jaar. Beide studiegenoten met wie ik nauw contact had, kwamen niet helemaal goed uit de eerste twee tentamenperiodes en besloten te stoppen met de studie. Vervolgens maakte ik de fout om dit niet direct aan te grijpen om nieuwe contacten te leggen. Ik besloot dat ik het min of meer wel zelf kon redden, en buiten oppervlakkige smalltalk praatjes met mensen naast me in de collegebanken zou het contact niet gaan in de verdere jaren. Voor samenwerkingsopdrachten had ik altijd een vast persoon, maar daar had ik buiten de projecten/opdrachten ook geen contact mee, die behoefte was er ook helemaal niet.
Ik maakte dankbaar gebruik van de massa binnen een universiteit, en die mogelijkheden die dat bood om soms gewoon je te verstoppen in de massa. Op een gegeven moment heb ik eens een geheel lesblok overgeslagen, en ben ik alleen bij de tentamens op komen dagen. Ik besefte toen dat dit ook geen juiste manier was, dus besloot na die periode wel om mijzelf altijd wel te blijven dwingen om een groot gedeelte van de colleges en werkgroepen bij te wonen. Maar eigenlijk zonder verdere intensieve contacten op de universiteit.
Ben nu al een aantal jaren afgestudeerd, en heb sindsdien eigenlijk geen medestudent meer gezien of gesproken.
Als ik naar mijzelf kijk heeft de reden voor mijn gedrag vooral betrekking op het niet thuis voelen op de universiteit. Ik had de studie ook min of meer gekozen uit een soort vrijblijvende interesse, zonder verdere toekomstdoelen. Terwijl mijn studiegenoten vol passie en toe werkten naar allerlei ambitieuze doelen zoals een master in het buitenland of een bepaalde baan. Het was dus ook een soort minderwaardigheidsgevoel dat aan de basis lag van mijn loner-gedrag op de universiteit.
Maar net als jij voelde ik mij in andere omgevingen verder helemaal niet raar. Bij mijn bijbaan had ik heel leuk contact met allerlei collega´s, en ik ging ook nog regelmatig om met oude vrienden van de middelbare school. Van een sociaal isolement was dus geen sprake.
Vanuit mijn eigen ervaring zou ik dus vooral willen adviseren om jouw loner-gevoel op de universiteit te accepteren, en je plezier en sociale contacten uit andere zaken te halen. Zoek het in oude vrienden, collega´s of bijv. een sportvereniging.
Oja, en bier ;-)
Komend weekend als je je vrienden ziet stel je een concrete dag voor om ergens te gaan bieren, om ergens wat te eten te halen, bij een van jullie thuis te pokeren/drinken/film kijken of wat mannen onderling dan ook doen. Klaar.
Zijn t zulke lompen koeien dan?
Herken me erg in TS en in lelijknap.
Maar dan een graadje erger, zo weinig te doen dat ik constant verveeld en depressief werd.
Deed een studie met slechts 2 dagen contacturen.
Mijnouders vonden het een lastige studie want WO.
Dus ging niet werken etc.
Zat hele dag thuis me kapot te vervelen in eenzaamheid.
Pas je dag eens aan. Sta eens wat later op, kan best als je student bent, en geniet van de ochtend. Ga een uurtje fitnessen. Is er een sport waar je goed in bent ga dan bv op een tennis studievereniging. Spreek af met iemand die je mag en ga bier drinken.