Ik word steeds ''autistischer''..

Is een ander studentenhuis geen optie?

quote:

Op woensdag 20 november 2013 22:56 schreef Riddler86 het volgende:
Of gaat dit topic niet over een vermoeden van autisme? Waarom zou je met een dergelijke stoornis zo lopen spotten? Ik word steeds 'autistischer'. Hoe denk je dat dat overkomt?

Hij heeft het verkeerde spectrum te pakken
Er had moeten staan: "Ik word steeds "schizoïder"

Het leven op de uni. Is zo. Was ook niks voor mij. Nu sorteer ik pallets.

Hoezo leer je zoveel dan, dan zit ik liever tussen het gekrijs van een paar vrouwen.

quote:

Op woensdag 20 november 2013 22:56 schreef Mister_Bojangles het volgende:

[..]

Op de universiteit voel ik mezelf vaak ook gewoon ''raar'', terwijl ik mezelf op andere plekken weer normaal voel zeg maar. Vind het een beetje lastig onder woorden te brengen..

Ik herken wel elementen uit jouw verhaal, met name deze quote. Ik voelde mij op de universiteit ook altijd een beetje een loner. Achteraf denk ik dat het met name was toe te schrijven aan het ontbreken van een bepaalde klik met de universiteit, medestudenten en/of studie.

Aan het begin van mijn studententijd was er eigenlijk nog niets aan de hand. Ik maakte direct vriendschappelijk contact met een tweetal studiegenoten, en ik sloeg geen college of werkgroep over. De omslag kwam echter in de tweede helft van het eerste jaar. Beide studiegenoten met wie ik nauw contact had, kwamen niet helemaal goed uit de eerste twee tentamenperiodes en besloten te stoppen met de studie. Vervolgens maakte ik de fout om dit niet direct aan te grijpen om nieuwe contacten te leggen. Ik besloot dat ik het min of meer wel zelf kon redden, en buiten oppervlakkige smalltalk praatjes met mensen naast me in de collegebanken zou het contact niet gaan in de verdere jaren. Voor samenwerkingsopdrachten had ik altijd een vast persoon, maar daar had ik buiten de projecten/opdrachten ook geen contact mee, die behoefte was er ook helemaal niet.

Ik maakte dankbaar gebruik van de massa binnen een universiteit, en die mogelijkheden die dat bood om soms gewoon je te verstoppen in de massa. Op een gegeven moment heb ik eens een geheel lesblok overgeslagen, en ben ik alleen bij de tentamens op komen dagen. Ik besefte toen dat dit ook geen juiste manier was, dus besloot na die periode wel om mijzelf altijd wel te blijven dwingen om een groot gedeelte van de colleges en werkgroepen bij te wonen. Maar eigenlijk zonder verdere intensieve contacten op de universiteit.
Ben nu al een aantal jaren afgestudeerd, en heb sindsdien eigenlijk geen medestudent meer gezien of gesproken.

Als ik naar mijzelf kijk heeft de reden voor mijn gedrag vooral betrekking op het niet thuis voelen op de universiteit. Ik had de studie ook min of meer gekozen uit een soort vrijblijvende interesse, zonder verdere toekomstdoelen. Terwijl mijn studiegenoten vol passie en toe werkten naar allerlei ambitieuze doelen zoals een master in het buitenland of een bepaalde baan. Het was dus ook een soort minderwaardigheidsgevoel dat aan de basis lag van mijn loner-gedrag op de universiteit.

Maar net als jij voelde ik mij in andere omgevingen verder helemaal niet raar. Bij mijn bijbaan had ik heel leuk contact met allerlei collega´s, en ik ging ook nog regelmatig om met oude vrienden van de middelbare school. Van een sociaal isolement was dus geen sprake.
Vanuit mijn eigen ervaring zou ik dus vooral willen adviseren om jouw loner-gevoel op de universiteit te accepteren, en je plezier en sociale contacten uit andere zaken te halen. Zoek het in oude vrienden, collega´s of bijv. een sportvereniging.

denk dat je meer moeite hebt met "nee" zeggen, dan dat je contactgestoord bent. punt is, als je almaar voor mensen wegloopt, los je het probleem niet op.

Probleem had ik ook. Ik ben bij een dart vereniging gegaan. Voordeel je leert het super makkeljik op de lage niveaus. Plus je ontmoet echt veel mensen. Daarnaast is 't niet heel laat afgelopen doordeweeks.

Oja, en bier ;-)

Je zegt dat je in het weekend wel eens tegen je vrienden iets roept over doordeweeks iets doen, dat ze het dan een goed idee vinden maar dat niemand er doordeweeks meer mee komt.

Komend weekend als je je vrienden ziet stel je een concrete dag voor om ergens te gaan bieren, om ergens wat te eten te halen, bij een van jullie thuis te pokeren/drinken/film kijken of wat mannen onderling dan ook doen. Klaar.

3 Vrouwelijke huisgenoten en dan in de bieb zitten/blokje om lopen.

Zijn t zulke lompen koeien dan?

Interessant topic.
Herken me erg in TS en in lelijknap.
Maar dan een graadje erger, zo weinig te doen dat ik constant verveeld en depressief werd.
Deed een studie met slechts 2 dagen contacturen.
Mijnouders vonden het een lastige studie want WO.
Dus ging niet werken etc.
Zat hele dag thuis me kapot te vervelen in eenzaamheid.

Ik zou sws naar een andere kamer opzoek gaan. Het lijkt me niet echt normaal dat je lang wegblijft zodat je niet je vrouwelijke huisgenoten en hun vriendinnen tegen het lijf loopt. Een 'thuissituatie' waar je ontspannen kan zijn is een belangrijk iets. En denk niet dat het vreemd is om niet graag regelmatig met grote groepen dames ongevraagd te zitten, dat hebben veel mannen. Ik laat mn vriedin ook lekker met haat vriendinnen dinghen doen en geen behoefte om er bij te zitten.

Pas je dag eens aan. Sta eens wat later op, kan best als je student bent, en geniet van de ochtend. Ga een uurtje fitnessen. Is er een sport waar je goed in bent ga dan bv op een tennis studievereniging. Spreek af met iemand die je mag en ga bier drinken.