Harteloze bureaucratische medewerkers bij de woningstichting

Sorry, het is een lang verhaal, maar ik moet het even kwijt!

Ik heb meer twee jaar keihard moeten vechten voor het welzijn van mijn zoontje van 3. Zijn moeder (mijn ex) en voornamelijk haar ouders hebben mij 2 jaar lang zwart gemaakt bij Bureau Jeugdzorg en deden alsof ik de oorzaak van alle ellende was. Sinds een jaar is het roer omgegaan bij Jeugdzorg en hebben ze eindelijk ingezien dat de moeder een levensgevaarlijke bedreiging voor ons gezamenlijk zoontje is.
Alcoholisme, zelfmoordpogingen, gedwongen opnames, enzovoort, enzovoort. Jeugdzorg vreest net als ik voor het leven van mijn zoontje als hij alleen met zijn moeder zou zijn. Ze had namelijk al een rouwadvertentie geschreven, op het veldje voor haar huisdeur een grafsteentje gemaakt met de initialen van onze zoon en een pop met mes in de borstkas uit haar raam gehangen.
Mijn zoontje woont ondertussen al meer dan 2 jaar bij de ouders van mijn ex, zij zijn een zogenaamd netwerkpleeggezin.

Momenteel zit ze vast omdat ze enkele maanden geleden haar eigen woning in brand heeft gestoken. Ze mag ons zoontje momenteel niet zien en moest onlangs naar de kinderrechter om een omgangsregeling af te dwingen. Aangezien ze het niet eens was met de rechter heeft ze nu een wrakingsverzoek ingediend wat ongetwijfeld afgewezen zal worden. Tot die tijd mag ze ons zoontje niet zien en als ze toestemming krijgt, dan alleen onder strenge beveiliging.

Ik als vader zit wegens een PTSS al bijna 10 jaar in de WAO. Dit omdat ik in 3 jaar tijd 2 keer slachtoffer geworden ben van een ernstig geweldsmisdrijf en door de instanties volledig aan mijn lot werd overgelaten (het vooroordeel dat daders beter af zijn klopt). Desondanks ben ik zeer goed in staat voor mijn zoontje te zorgen en Jeugdzorg staat, na 2 jaar om de tuin geleid te zijn, volledig achter me. We zijn dan ook bezig met een geleidelijke terugplaatsing bij mij, mijn zoontje mag 2 nachtjes per week bij mij slapen en het loopt allemaal zeer voorspoedig. Jeugdzorg is er voorstander van dat mijn zoontje zo snel mogelijk bij mij geplaatst wordt. Ze gaven mij echter ook het dringende advies om terug naar Nederland te verhuizen, iets waar ik omwille van het welzijn van mijn zoontje volledig achter sta, ondanks mijn antipathie tegen Nederland.

Het leek even voorspoedig te gaan, ik nam 3 weken geleden contact op met de woningstichting om na te vragen of ik nog ingeschreven stond omdat ik vorig jaar afstand van een woning had gedaan, zodat mijn ex met wie ik samen stond ingeschreven die woning kon hebben. De inschrijving was net verlopen en ik moest even langskomen om hem weer te activeren. Eenmaal daar bleek dat ik 2 keer stond ingeschreven en had een inschrijfduur van meer dan 7 jaar opgebouwd.
De vreugde was natuurlijk groot omdat het met zo'n inschrijfduur ik snel een woning zou krijgen. Vorige week verliep de deadline voor een perfecte woning waarvoor ik als eerste was geëindigd.

Afgelopen dinsdag werd ik gebeld voor het intakegesprek wat vandaag zou plaatsvinden en om 16:00 kreeg ik de mail met de officiële uitnodiging. In deze uitnodiging stonden ook de voorwaarden voor het huren. Op de site van de woningstichting zijn deze voorwaarden niet terug te vinden.
Volgens hun voorwaarden kijken ze naar de afgelopen 3 jaar of er een huurachterstand is.
Ik gaf zelf eerlijk aan dat ik 3,5 jaar geleden problemen had met de huur van mijn toenmalige woning omdat ik door omstandigheden en grove nalatigheid van de politie met dubbele woonlasten werd geconfronteerd.

Ik werd namelijk bedreigd en diegene die mij bedreigde heeft bij mij in mijn toenmalige woning ingebroken. De politie weigerde 2,5 maanden lang mijn aangifte op te nemen en toen ik eenmaal aangifte gedaan had weigerden ze sporenonderzoek te verrichten. Het is mijn plicht om bewijsmateriaal in een strafzaak veilig te stellen, zodoende werd ik gedwongen de woning aan te houden ondanks dat ik de huur niet kon opbrengen. Ik durfde wegens de bedreigingen niet langer in mijn woning te verblijven en ben met mijn caravan uitgeweken naar een camping. Ook heb ik overal om hulp gevraagd, maar overal kreeg ik te horen dat ze begrip voor mijn situatie hadden, maar niets voor mij konden doen.
Dit was tijdens de zwangerschap. Kort na de geboorte zijn mijn ex en ik naar Duitsland verhuisd, maar het ging na een maand, voornamelijk door de psychische problematiek (aangewakkerd door haar ouders) van mijn ex en de antipathie van haar ouders jegens mij mis. Haar vader was bewindvoerder van haar en ze lieten mij met de voor mij alleen te dure woning stikken, ondanks dat het huurcontract op ons beide liep. Op advies van Jeugdzorg trok mijn ex samen met ons zoontje tijdelijk bij haar ouders in. We hadden een regeling getroffen dat zij 4 dagen en ik 3 dagen in de week voor ons zoontje zouden zorgen.
Maar ik werd als bij Jeugdzorg als gevaarlijke boeman afgestempeld en mocht van het een op het andere moment mijn zoontje alleen nog in de speelkamer van Jeugdzorg zien, zonder dat er eigenlijk aanleiding toe was. Mijn waarschuwingen werden genegeerd, evenals mijn voorspellingen die uiteindelijk allemaal zijn uitgekomen.
Haar ouders wisten dat ze niet in staat was voor ons kind te zorgen en nog geen half jaar later ging Jeugdzorg over tot de uithuisplaatsing. Mijn ex kwam op hangende pootjes terug en gaf me in alle opzichten gelijk. Het ging zonder de invloed van haar ouders zeer goed tussen ons en we besloten het toch nog een keer samen te proberen. Ik was in de tussentijd weer even uitgeweken naar een camping om even bij te komen van alle stress en ik voor mijzelf uit wilde maken wat ik nu zou gaan doen. Zodra we een woning zouden hebben zou ons zoontje weer terug geplaatst kunnen worden. Mijn ex beloofde ook stellig dat de geschiedenis zich niet zou herhalen.

Het ging echter weer na een maand mis en zij zocht zich een andere woning terwijl haar toestand verslechterde. Ik zat wederom met een te dure woning, maar kon bij de verhuurder een kleinere woning huren (in Duitsland). Jeugdzorg zag toen nog steeds allemaal anders en ging over tot geleidelijke terugplaatsing bij haar, hetgeen vorig jaar juni misging.
Ze gaf mij de schuld daarvan en fabriceerde een Facebookbedreiging waardoor ik mijn zoontje 4 maanden lang niet mocht zien. Normaal zijn zulke internetbedreigingen heel makkelijk te achterhalen en ondanks mijn volledige medewerking weigerde de politie wat te doen met de aangifte van Jeugdzorg tegen mij. Die bedreiging kwam tegelijkertijd met een subtiele bedreiging van mij naar Jeugdzorg omdat ik vreesde voor het welzijn van mijn zoontje en ze niet naar mij luisterden.

Mijn ex biechtte het uiteindelijk op en ik toonde me vergevingsgezind, sindsdien is de verstandhouding tussen Jeugdzorg en mij aanzienlijk verbeterd, vooral toen mijn ex tijdens een bespreking bij Jeugdzorg met koffiekopjes begon te gooien en mij probeerde te wurgen, terwijl ik rustig bleef zitten. Haar vader zei toen ook nog ijskoud dat ik het schuld was en begon vies te lachen toen het ter sprake kwam dat mijn zoontje zich toentertijd slecht aan mij bond. Dit werd door Jeugdzorg opgemerkt en ondertussen heeft Jeugdzorg genoeg van hen. De teamleider zei zelfs tegen mij dat het aan psychologische mishandeling grenst hoe de ouders van mijn ex met haar omgaan. Haar ouders weigeren ondertussen al 3 jaar met mij rond de tafel te gaan terwijl ik daar meer dan open voor sta.

Tegelijkertijd kwam ik in conflict met mijn verhuurder vanwege een onmogelijke en torenhoge eindafrekening en onbetaalde werkzaamheden in en om het huis mijnerzijds. Dit kwam uiteindelijk voor de rechter waarbij ik deels in het gelijk werd gesteld, maar omdat ik geen geld had voor een expert/advocaat was het voor mij onmogelijk op alle punten mijn gelijk te krijgen en heb ik daardoor nog een huurschuld erbij gekregen. Omdat de verstandhouding kapot was heb ik op advies van de rechter de woning opgezegd met een opzegtermijn van 3 maanden. Die termijn liep op 1 september af en ik zit sindsdien tijdelijk weer op een camping. Dit omdat ik geen passende woning vond voor mijn zoontje, mij en mijn huisdieren (verhuurders kunnen huisdieren weigeren in Duitsland). Na lang wikken en wegen besloot ik vanwege het welzijn van mijn zoontje terug naar Nederland te keren en begon bovenstaand verhaal.

Nu is afgelopen weekend ook nog de vader van mijn ex overleden en daarmee is het netwerkpleeggezin zogezegd uit elkaar gevallen, met als mogelijk gevolg dat, als ik niet snel genoeg een woning krijg dat mijn zoontje naar een extern pleeggezin zal moeten, terwijl ik als vader meer dan klaar sta de zorg op me te nemen! Duitsland is nog wel een optie, maar dan heeft mijn zoontje met een dubbele omschakeling te maken en daar kunnen later problemen uit voortvloeien.

De woningstichting heeft schijt aan de situatie en het advies van Jeugdzorg, en heeft mij op grond van die huurachterstand de woning niet toegewezen. Jeugdzorg probeert nog te bemiddelen, maar kreeg vandaag niemand te pakken. Ik ben echter bang dat Jeugdzorg ook niet veel zal bereiken.

Ik wil niet ontkennen dat ik fouten gemaakt heb, die maakt ieder mens. Mijn grootste fout is dat ik te goedmoedig ben en probeer in het goede van een mens te geloven.
En voor degenen die gaan liggen zeiken waarom ik haar zwanger heb gemaakt:
We kenden elkaar pas 7 maanden en de zwangerschap was de mooiste tijd van ons leven. Bovendien is ze hoogbegaafd en heel goed in staat (een tijdje) de schijn op te houden. Ze heeft zeer waarschijnlijk een antisociale persoonlijkheidsstoornis.