R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Kort achtergrond verhaaltje om het allemaal in perspectief te zetten; ben een kerel van begin 30. Mijn instelling in het leven is eigenlijk kort samengevat dat shit happens. Geluk nastreven is bullshit omdat niemand altijd gelukkig kan zijn. Pieken en dalen, hoort er gewoon bij. Als je je kut voelt dan is dat gewoon zo, deal with it, gaat wel weer weg. Gewoon niet aanstellen en die momentjes pakken dat het wel meezit. Niets bijzonders dus.
Wat me de laatste tijd een beetje dwars zit is dat ik belachelijk veel jank. Vaak vanuit een of andere opwellende emotie. Dan zit ik bijvoorbeeld in de auto, alleen en ineens als een golf van emotie word ik depressief van de gedachte dat we allemaal niet meer zijn dan een minuscule zak water op een kleine knikker die met ontzagwekkende snelheid door een vacuum raast. Waarna ik gevuld wordt met ontzag en verwondering voor het feit dat ik dit weet, dat er miljarden mensen zijn die in staat zijn om dergelijke gedachten te formuleren. En hoppa, daar komen de waterlanders.
Zelfde als ik een film kijk, mooie scene of een zinnetje in een nummer wat me enorm aangrijpt, zelfde cyclus, wanhoop/onmacht/whatever en dan ontzag/verwondering/blijdschap en weer janken.
Iemand die zich hier in herkend?
Kort achtergrond verhaaltje om het allemaal in perspectief te zetten; ben een kerel van begin 30. Mijn instelling in het leven is eigenlijk kort samengevat dat shit happens. Geluk nastreven is bullshit omdat niemand altijd gelukkig kan zijn. Pieken en dalen, hoort er gewoon bij. Als je je kut voelt dan is dat gewoon zo, deal with it, gaat wel weer weg. Gewoon niet aanstellen en die momentjes pakken dat het wel meezit. Niets bijzonders dus.
Wat me de laatste tijd een beetje dwars zit is dat ik belachelijk veel jank. Vaak vanuit een of andere opwellende emotie. Dan zit ik bijvoorbeeld in de auto, alleen en ineens als een golf van emotie word ik depressief van de gedachte dat we allemaal niet meer zijn dan een minuscule zak water op een kleine knikker die met ontzagwekkende snelheid door een vacuum raast. Waarna ik gevuld wordt met ontzag en verwondering voor het feit dat ik dit weet, dat er miljarden mensen zijn die in staat zijn om dergelijke gedachten te formuleren. En hoppa, daar komen de waterlanders.
Zelfde als ik een film kijk, mooie scene of een zinnetje in een nummer wat me enorm aangrijpt, zelfde cyclus, wanhoop/onmacht/whatever en dan ontzag/verwondering/blijdschap en weer janken.
Iemand die zich hier in herkend?
I've seen horrors beyond your comprehension.
Heb een clubje vrienden, paar die ik elke week zie/spreek en een paar die ik zo meerder malen in de maand zie/spreek. Heb vast contract bij een bedrijf waar ik een leidinggevende functie heb, kan doen en laten wat ik wil ga meestal wel met een vrolijke kop naar de zaak. Woon in een leuke stad, hou van vaak biertjes doen in de kroeg, beetje gamen, films kijken en boeken lezen. Mountainbike bijna elk weekend een flink stuk. Niets bijzonders lijkt me.quote:Op woensdag 6 november 2013 15:48 schreef Springtouw het volgende:
Wil je vertellen hoe je leven een beetje in elkaar zit? (werk, vriendin, vrienden, hobby's)
Zoals ik de OP ook al zei, altijd gelukkig zijn kan niet, maar het beste er van maken wel en dat is me best aardig gelukt. Ik ben tevreden. Maar dat gejank
Lekker volwassen, maat.quote:
Op 
I've seen horrors beyond your comprehension.
Mwah, voorheen had ik dat alleen maar als ik veel gezopen had, dan was ik de dag erna wat emotioneler. Hoe debiel dat ook klinkt Maar tegenwoordig (zeg de laatste maand) steeds meer.
Maar tegenwoordig (zeg de laatste maand) steeds meer.
I've seen horrors beyond your comprehension.
Waarom zit je er zo mee? Bij mannen zit er misschien meer een stigma op, maar als dat alles is..quote:
Mwah, voorheen had ik dat alleen maar als ik veel gezopen had, dan was ik de dag erna wat emotioneler. Hoe debiel dat ook klinkt
Je kan zo'n periode hebben waarin je wat over emotioneel reageert op dingen. Dat heb ik ook wel gehad, en ondertussen al jaren niet meer gehuild. Dus het kan ook zo weer omslaan. Op zich is er niets mis met huilen, het lucht vaak op (naar mijn ervaring tenminste). Blijkbaar is het iets wat eruit moet. Niets om je voor te schamen i.i.g.
Als je zegt je verder wel oke te voelen, weinig last te hebben van aanhoudende of overheersende depressieve gevoelens, lijkt mij dat er niets mis is. Accepteer het!
Wat maakt het uit?
beperkt het je in het dagelijks leven?
beperkt het je in het dagelijks leven?
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Af en toe wordt je even wakker geschud en zie je hoe de zaken er werkelijk voor staan. Niet verrassend dat dit je aan het janken brengt, of het nou van bewondering is of van verdriet. Mensen overleven door te filteren. Net zoals met geluiden op straat, filter je minstens 90% van de werkelijkheid weg en vul je de overige 10% aan met allerlei (blij en hoopvolle) fantasietjes zodat het leven verdraagbaar wordt. Soms komt de volledige realisatie van de werkelijkheid naar voren en krijg je the proverbial kick in the ass.
Misschien is het een idee om langs de huisarts te gaan? Plotselinge depressiviteit kan een lichamelijke oorzaak hebben.
Ik schaam me er verder ook niet echt voor, vind het gewoon vreemd omdat ik over het algemeen best een kille lul ben. Misschien is het gewoon manier van acceptatie.quote:
[..]
Waarom zit je er zo mee? Bij mannen zit er misschien meer een stigma op, maar als dat alles is..
Je kan zo'n periode hebben waarin je wat over emotioneel reageert op dingen. Dat heb ik ook wel gehad, en ondertussen al jaren niet meer gehuild. Dus het kan ook zo weer omslaan. Op zich is er niets mis met huilen, het lucht vaak op (naar mijn ervaring tenminste). Blijkbaar is het iets wat eruit moet. Niets om je voor te schamen i.i.g.
Als je zegt je verder wel oke te voelen, weinig last te hebben van aanhoudende of overheersende depressieve gevoelens, lijkt mij dat er niets mis is. Accepteer het!
Ik ben niet depressief, het leven zien voor het feest dat het is wat anders depressief zijn.quote:Op woensdag 6 november 2013 19:39 schreef Vlier het volgende:
Misschien is het een idee om langs de huisarts te gaan? Plotselinge depressiviteit kan een lichamelijke oorzaak hebben.
I've seen horrors beyond your comprehension.
Yep. Ik heb het idee dat met de jaren ook een stukje training qua emoties is gekomen.quote:Op woensdag 6 november 2013 15:46 schreef ElSangreNaranja het volgende:
Iemand die zich hier in herkend?
Dus ik weet (verstandelijk) veel sneller dat ik verdrietig ben, en heb ook geen moeite meer met allerlei emoties. Dus die komen veel gemakkelijker naar het oppervlakte.
Goede zaak, vind ik. Alhoewel een huilende man in onze samenleving nou niet bepaald het toppunt is van mannelijkheid, heb ik er totaal geen moeite meer mee.
Dus als ik een absoluut verschrikkelijke dag heb gehad op mijn werk, en na het werk omhelst mijn vriendin me, dan barst ik een enkele keer in huilen uit. Daar is ruimte voor bij ons in huis.
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Niks mis mee volgens mij. Ik voel me niet vaak verdrietig of iets dergelijks, maar wat Hallmark zegt, als mijn vriendin me een lieve knuffel geeft oid op een moment dat je een rotdag hebt gehad en moe bent kan ik ook best een traantje laten. De een is nou eenmaal sneller emotioneel dan een ander. En het al dan niet uiten van je emoties is ook persoonsgebonden. Persoonlijk vind ik het altijd wel fijn als mensen hun emoties gewoon uiten ipv opkroppen.
Als je kijkt naar hoe snel we ons wel eens blij voelen, geïrriteerd, nerveus of angstig, kwaad, jaloers en dergelijke, is het dan echt zo vreemd dat we ons ook makkelijk verdrietig kunnen voelen? Elke emotie uit zich lichamelijk, en het uiten van verdriet resulteert meestal in tranen. Objectief gekeken is het allemaal niet zo vreemd. Wat de samenleving er van maakt is een ander verhaal. Maar zoals ik al zei, mensen, samenlevingen en hun geloof en regels zijn voornamelijk gebaseerd op het gefantaseerde gedeelte van hun belevingswereld.
TS zit in een fase dat ie snel huilt. Maar omdat de hele wereld mannen afschildert als robots die nooit huilen en altijd alles onder controle hebben, denkt TS, fuuuuuck ben ik een wijf?quote:
Ik ben nog bezig met het ontdekken wat nou precies het probleem is hier
Nee TS, je bent geen wijf.
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Mijn emotie, of in ieder geval mijn gehuil komt niet voort uit verdriet, vaak is het verwondering. Een alomvattend gevoel van verwondering hoe prachtig en bijzonder het leven is en alles wat er bij hoort. Dat is anders, dat gevoel overweldigt me, letterlijk, tot tranen.quote:
Als je kijkt naar hoe snel we ons wel eens blij voelen, geïrriteerd, nerveus of angstig, kwaad, jaloers en dergelijke, is het dan echt zo vreemd dat we ons ook makkelijk verdrietig kunnen voelen? Elke emotie uit zich lichamelijk, en het uiten van verdriet resulteert meestal in tranen. Objectief gekeken is het allemaal niet zo vreemd. Wat de samenleving er van maakt is een ander verhaal. Maar zoals ik al zei, mensen, samenlevingen en hun geloof en regels zijn voornamelijk gebaseerd op het gefantaseerde gedeelte van hun belevingswereld.
Nee, zo denk ik eerlijk gezged niet. Een vant mag janken, zolang die het maar in zijn eigen tijd doet. Ik vind het gewoon vreemd dat ik daar de laatste zovaak 'last' van heb.quote:
[..]
TS zit in een fase dat ie snel huilt. Maar omdat de hele wereld mannen afschildert als robots die nooit huilen en altijd alles onder controle hebben, denkt TS, fuuuuuck ben ik een wijf?
Nee TS, je bent geen wijf.
I've seen horrors beyond your comprehension.
Misschien belangrijk om er bij te vertellen dat ik een ontzettende nederige houding heb naar het leven zelf. Ik heb een studie gedaan in de biologische richting waardoor ik de complexiteit van het universum en de toevalligheid van het leven probeer te bevatten. Blijkbaar heb ik nog niet genoeg geleerd om dit concept te verenigen met mijn plek in het universum, althans nog niet zo ver dat ik er vrede mee heb.
Kortom een existentiële crisis in een licht vorm, in vlagen.
Kortom een existentiële crisis in een licht vorm, in vlagen.
I've seen horrors beyond your comprehension.
Nee, maar ik wil het wel graag begrijpen, of in de hand hebben.quote:
Heb je er last van? Als in, functioneer je minder na zo'n emotionele tijd ?
I've seen horrors beyond your comprehension.
Ikzelf heb gewoon periodes in mijn leven dat emoties wat dichter onder het oppervlak liggen. Dan heeft het geen zin voor mij om dat in de hand te houden. Het komt er toch uit, dus ik kan het beter ruimte geven.quote:
[..]
Nee, maar ik wil het wel graag begrijpen, of in de hand hebben.
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Ben je gelovig?quote:Op donderdag 7 november 2013 23:10 schreef ElSangreNaranja het volgende:
Misschien belangrijk om er bij te vertellen dat ik een ontzettende nederige houding heb naar het leven zelf. Ik heb een studie gedaan in de biologische richting waardoor ik de complexiteit van het universum en de toevalligheid van het leven probeer te bevatten. Blijkbaar heb ik nog niet genoeg geleerd om dit concept te verenigen met mijn plek in het universum, althans nog niet zo ver dat ik er vrede mee heb.
Kortom een existentiële crisis in een licht vorm, in vlagen.
|
|
