R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Daar zit ik dan. Tussen twee culturen. Ik ben Turks en Nederlander. Ik heb van beide kanten waarden en normen meegekregen. Soms botsen die waarden en normen en moet ik een keuze maken. Zo ook over mijn geaardheid. Ze zeggen dat homoseksualiteit aangeboren is. Dat blijkt uit talloze onderzoeken en ik zal het ook zeker niet tegenspreken. Maar is dat dan de reden dat ik me ook gelijk zo moet gedragen? Open en bloot zeggen dat ik homoseksueel ben? Dat ik een vriend heb? Wat zal de omgeving wel niet zeggen? Het is iets verschrikkelijks! Het is iets moois! Ik kan mezelf zijn. Ik kan niet mezelf zijn. Ik wil mezelf zijn. Ik wil niet mezelf zijn.
Opgroeien tussen twee culturen met een tintje homoseksualiteit erbij. Hypocrieter kan bijna niet. Van de ene cultuur mag ik zijn wie ik ben en van de andere cultuur moet ik me heel gedeisd houden. Een Nederlander kan mij niet goed begrijpen. Die zegt: Je moet voor jezelf kiezen! Zij moeten je accepteren zoals je bent! Een Turk kan mij ook niet goed begrijpen. Die zegt namelijk: Je moet je trots en je eer niet schaden en geen schande zijn voor je familie en omgeving.
Het lijkt een keuze tussen groepsbelang en individueel belang. Wat is belangrijker? Waar word ik gelukkiger van? Word ik gelukkig door mijn familie af te stoten en geen contact meer met ze te hebben en voor mezelf te kiezen? Of word ik gelukkig door mijn gevoelens te onderdrukken en proberen aan het plaatje te voldoen van “huisje boompje beestje”?
Soms accepteer ik zelf ook niet helemaal dat ik homoseksueel ben. Meisjes zijn toch ook aantrekkelijk? Toch? Waarom maak ik dan nooit contact met meisjes en ga ik altijd opzoek naar jongens? Waarom heb ik al ruim anderhalf jaar een vriend?
Het lijkt net alsof ik aan beide kanten van mijn multicultuur probeer te voldoen. Steeds maar in gevecht in mezelf.
Ik heb het verteld tegen mijn moeder dat ik op jongens val. Met heel erg veel moeite. Eerste dag leek ze er heel luchtig over. Maar later, na het nadenken, begon ze steeds meer te zeggen dat het niet kon en dat de familie heel heftig zou reageren. In die momenten voelde ik me in een hokje gestopt en met de slot dicht. Elke keer als ik op bezoek was bij haar, begon ze erover dat ik echt met een meisje moest komen. Ik moest trouwen en kinderen krijgen. Elke keer weer begon ze erover.
Ik snap best dat ze ook in een culturele bubbel zit. Ook zij moet aan de sociale verplichtingen van haar kant voldoen. Maar het blijft keer op keer een steek in mijn hart. Moet ik nog wel contact willen met iemand die me steeds in mijn hart steekt? Ze heeft het beste met me voor. Altijd al gehad. Maar ze is zo onwetend en de culturele verplichting natuurlijk.
Ik heb het ook tegen mijn zusje verteld. Zij accepteert het…deels. Zij zit natuurlijk ook in die culturele bubbel. Al die verhoudingen waar rekening mee gehouden moet worden. Dat is geen kattenpis.
Ik schrijf dit om te kijken hoe mensen hier tegenaan kijken. Wat vinden de “Turken” en de “Nederlanders” van dit verhaal? Misschien zoek ik iemand die mij “de Verlichting” kan geven of iemand die hetzelfde meemaakt en misschien zijn/haar kant wil vertellen?
Opgroeien tussen twee culturen met een tintje homoseksualiteit erbij. Hypocrieter kan bijna niet. Van de ene cultuur mag ik zijn wie ik ben en van de andere cultuur moet ik me heel gedeisd houden. Een Nederlander kan mij niet goed begrijpen. Die zegt: Je moet voor jezelf kiezen! Zij moeten je accepteren zoals je bent! Een Turk kan mij ook niet goed begrijpen. Die zegt namelijk: Je moet je trots en je eer niet schaden en geen schande zijn voor je familie en omgeving.
Het lijkt een keuze tussen groepsbelang en individueel belang. Wat is belangrijker? Waar word ik gelukkiger van? Word ik gelukkig door mijn familie af te stoten en geen contact meer met ze te hebben en voor mezelf te kiezen? Of word ik gelukkig door mijn gevoelens te onderdrukken en proberen aan het plaatje te voldoen van “huisje boompje beestje”?
Soms accepteer ik zelf ook niet helemaal dat ik homoseksueel ben. Meisjes zijn toch ook aantrekkelijk? Toch? Waarom maak ik dan nooit contact met meisjes en ga ik altijd opzoek naar jongens? Waarom heb ik al ruim anderhalf jaar een vriend?
Het lijkt net alsof ik aan beide kanten van mijn multicultuur probeer te voldoen. Steeds maar in gevecht in mezelf.
Ik heb het verteld tegen mijn moeder dat ik op jongens val. Met heel erg veel moeite. Eerste dag leek ze er heel luchtig over. Maar later, na het nadenken, begon ze steeds meer te zeggen dat het niet kon en dat de familie heel heftig zou reageren. In die momenten voelde ik me in een hokje gestopt en met de slot dicht. Elke keer als ik op bezoek was bij haar, begon ze erover dat ik echt met een meisje moest komen. Ik moest trouwen en kinderen krijgen. Elke keer weer begon ze erover.
Ik snap best dat ze ook in een culturele bubbel zit. Ook zij moet aan de sociale verplichtingen van haar kant voldoen. Maar het blijft keer op keer een steek in mijn hart. Moet ik nog wel contact willen met iemand die me steeds in mijn hart steekt? Ze heeft het beste met me voor. Altijd al gehad. Maar ze is zo onwetend en de culturele verplichting natuurlijk.
Ik heb het ook tegen mijn zusje verteld. Zij accepteert het…deels. Zij zit natuurlijk ook in die culturele bubbel. Al die verhoudingen waar rekening mee gehouden moet worden. Dat is geen kattenpis.
Ik schrijf dit om te kijken hoe mensen hier tegenaan kijken. Wat vinden de “Turken” en de “Nederlanders” van dit verhaal? Misschien zoek ik iemand die mij “de Verlichting” kan geven of iemand die hetzelfde meemaakt en misschien zijn/haar kant wil vertellen?
Ik vind dat je jezelf moet zijn, heb ontzettend veel respect voor mensen die openlijk homo zijn ondanks hun culturele blokkade.
Je ouders willen uiteindelijk ook dat jij gelukkig bent, toch? Je moet er even doorheen I guess.
Je ouders willen uiteindelijk ook dat jij gelukkig bent, toch? Je moet er even doorheen I guess.
Je ouders moeten je maar accepteren zoals je bent. Je kan wel je gevoelens onderdrukken maar gelukkiger word je er niet van.
Ура для россии
Jeetje, ik kan het me niet goed voorstellen maar het lijkt me een hele nare situatie ts. Je seksuele geaardheid kun je niet veranderen, en andere mensen kun je ook niet veranderen, maar dat laatste kun je wel mee aan de slag. Niemand kan voor jou beslissen waar je gelukkiger van wordt, maar ik zou toch voor jezelf kiezen en proberen andere mensen te helpen je te accepteren zoals je bent. En zoiets als trouwen terwijl je het vanbinnen niet voelt, is niet eerlijk tegenover haar én jezelf. Ik denk dat je daar op de lange termijn ook alleen maar heel erg ongelukkig van wordt.
Lastig. Denk dat je tekst jou dilemma niet duidelijk genoeg kan maken. Zelfs al wil je familie jou accepteren, dan hebben zij er alsnog last van. Je zit nu eenmaal met een cultuur dat niet bij de tijd is en erg islamitisch is natuurlijk.
Het is een lastige keuze die jij moet maken. Je kunt je leven met een leugen leven of gewoon eerlijk zijn. Beiden hebben hun voor- en nadelen. Wees er bewust van en maak een keuze.
Het is een lastige keuze die jij moet maken. Je kunt je leven met een leugen leven of gewoon eerlijk zijn. Beiden hebben hun voor- en nadelen. Wees er bewust van en maak een keuze.
Het ligt natuurlijk nog veel complexer. Een voorbeeld: M'n vriend die aandringt dat ik uit de kast moet komen, zonder goed te beseffen dat wij dan niet meer samen buiten kunnen wandelen zonder aangesproken te worden door bekenden. Ik verwacht dat ik dan gewoon gepest en geplaagd ga worden.quote:Op dinsdag 5 november 2013 16:49 schreef Springtouw het volgende:
Lastig. Denk dat je tekst jou dilemma niet duidelijk genoeg kan maken. Zelfs al wil je familie jou accepteren, dan hebben zij er alsnog last van. Je zit nu eenmaal met een cultuur dat niet bij de tijd is en erg islamitisch is natuurlijk.
Het is een lastige keuze die jij moet maken. Je kunt je leven met een leugen leven of gewoon eerlijk zijn. Beiden hebben hun voor- en nadelen. Wees er bewust van en maak een keuze.
Wat een kut situatie.. Volgens de ene cultuur ben je de lul en volgens de andere niet. Ik vind dat de Turkse kant niet zo nichterig moet doen maar tja dat is cultuur. Nederlandse flikkers accepteren je gewoon en ben je gelukkig maar je familie in de steek laten en voor lul zetten is ook vervelend.
Did you see what i did there?
Sterkte ermee
Did you see what i did there?
Sterkte ermee
En altijd het laatste woord.
Directe familie houdt van je en laat je toch nooit helemaal vallen. Misschien wel je vader, maar ik weet niet hoe religieus die is. Probeer duidelijk te maken dat je het echt niet kan veranderen en dat als dat mogelijk was geweest, je dit allang zou hebben gedaan. Blijven ze moeilijk doen, maak dan afspraken over wat je de rest van de familie en kennissen vertelt. Een beetje liegen kan nooit kwaad. Je vriend zou ik sowieso op de achtergrond houden. Die moet maar accepteren dat deze generatie van je familie nog niet volledig geïntegreerd is.
Lastige situatie. Ik herken er toch wel een hoop in, al ga ik hier nu even niet in details. Ik zou sowieso altijd eerlijkheid boven alles stellen. Wat je ook doet, er gaan mensen teleurgesteld zijn, en er zullen mensen zijn die het niet begrijpen. Maar daar kan jij niets aan doen. Wat je wel in de hand hebt is je eigen eerlijkheid, ten opzichte van jezelf en je omgeving. Als je dat hebt, heb je in ieder geval altijd iets om op terug te vallen. Je kan dan, wat de gevolgen ook zijn, altijd tegen jezelf zeggen dat je uit een eerlijk hart hebt gehandeld.
Dan wikkel je je ook onmogelijk in allerlei lastige constructies van die-en-die weet dit-en-dat en moet dat weer verzwijgen tegen zus-en-zo, etc. Iets wat volgens mij uiteindelijk alleen maar spanningen gaat opleveren.
Dan wikkel je je ook onmogelijk in allerlei lastige constructies van die-en-die weet dit-en-dat en moet dat weer verzwijgen tegen zus-en-zo, etc. Iets wat volgens mij uiteindelijk alleen maar spanningen gaat opleveren.
Fok!-reputatiemeter van Rijsttafel:
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Uiteindelijk is het de afweging wat de minste pijn doet; je homoseksualiteit onderdrukken of ruzie met je familie. Uiteindelijk kan kiezen voor je familie uit pragmatische overweging ook juist een kwestie van kiezen voor eigenbelang zijn ook al noemde je dat kiezen voor jezelf typisch nederlands.. dat wil nog niet perse zeggen dat je uit de kast moet komen.
Ik vraag me af of wat je zegt wel een culturele kwestie is. In de nederlandse bible belt is de keuze namelijk niet veel anders. Als je van turken geen zinvol antwoord kunt krijgen kun je het misschien eens op het forum van de EO proberen.
Ik vraag me af of wat je zegt wel een culturele kwestie is. In de nederlandse bible belt is de keuze namelijk niet veel anders. Als je van turken geen zinvol antwoord kunt krijgen kun je het misschien eens op het forum van de EO proberen.
Ik zou het mijn naaste familie vertellen en daarbij uitdrukkelijk aangeven dat je niet wil dat ze het verder vertellen omdat mensen er uiteraard nogal heftig op gaan reageren. Maar het blijft heel moeilijk en een ideale oplossing bestaat niet.
Lastig...
Maar het gaat er niet om, wat anderen van je vinden. Jijzelf staat alleen toe gelukkig te worden.
De manier waarop zijn duizenden te vinden. Misschien moet je een dubbel leven lijden, trouwen met een vrouw, maar afspreken met haar dat je een vriend hebt. Gebeurt geloof ik al eeuwen in vele culturen zo.
En overigens, door deze ellende moesten de meeste Nederlanders in de jaren '70 en nog steeds in sommige culturen. Er bestaat niet DE Nederlandse cultuur. Er zijn er velen.
In sommige conservatieve ballerige kringen kan je er ook niet mee aan komen zetten dat je homosexueel bent, evenals niet als je ouders streng katholiek of gereformeerd zijn.
Wij kunnen niet voor je bepalen welke methode de beste is. Daar moet je zelf uitkomen en uitproberen. Ga bijvoorbeeld zonder je ouders te laten weten met je vriend enkele weken op vakantie in een homo vriendelijk land waar de kans op afkeurende blikken of familie tegen te komen klein is (sommige Aziatische landen bijvoorbeeld). Neem even geen contact met familie op. Voelt dat goed/slecht? Indien het niet goed voelt, probeer je het dubbelleven uit. Misschien moet je van vriend veranderen voor iemand die jou ook begrijpt en wellicht hetzelfde dilemma heeft.
Op een dag kom je je levenstijl tegen, waar jij je het meeste bij thuis voelt. En daar kan je dan mee verder
Succes...
Maar het gaat er niet om, wat anderen van je vinden. Jijzelf staat alleen toe gelukkig te worden.
De manier waarop zijn duizenden te vinden. Misschien moet je een dubbel leven lijden, trouwen met een vrouw, maar afspreken met haar dat je een vriend hebt. Gebeurt geloof ik al eeuwen in vele culturen zo.
En overigens, door deze ellende moesten de meeste Nederlanders in de jaren '70 en nog steeds in sommige culturen. Er bestaat niet DE Nederlandse cultuur. Er zijn er velen.
In sommige conservatieve ballerige kringen kan je er ook niet mee aan komen zetten dat je homosexueel bent, evenals niet als je ouders streng katholiek of gereformeerd zijn.
Wij kunnen niet voor je bepalen welke methode de beste is. Daar moet je zelf uitkomen en uitproberen. Ga bijvoorbeeld zonder je ouders te laten weten met je vriend enkele weken op vakantie in een homo vriendelijk land waar de kans op afkeurende blikken of familie tegen te komen klein is (sommige Aziatische landen bijvoorbeeld). Neem even geen contact met familie op. Voelt dat goed/slecht? Indien het niet goed voelt, probeer je het dubbelleven uit. Misschien moet je van vriend veranderen voor iemand die jou ook begrijpt en wellicht hetzelfde dilemma heeft.
Op een dag kom je je levenstijl tegen, waar jij je het meeste bij thuis voelt. En daar kan je dan mee verder
Succes...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Lastige situatie, TS . Vooral omdat het heel lastig is om het begrijpelijk te maken voor anderen. Veel van je Nederlandse vrienden zullen het probleem niet begrijpen. Niet omdat ze niet willen, maar omdat het in hun ogen onmogelijk lijkt dat je familie zoiets zo groot kan maken. Of omdat ze niet begrijpen dat je je familie ook niet opzij kan schuiven, zelfs als ze jou en je keuzes niet accepteren. Die culturele bubbel die je hebt beschrijft het wel heel mooi. Die is zo goed te zien bij veel Turkse immigranten hier. In de jaren '70 hierheen gekomen, en qua normen en waarden weinig veranderd sindsdien.
Ik herken je situatie in zoverre dat ik als Turks traditioneel opgevoed meisje, bepaald niet traditioneel ben en Nederlandse vriendjes heb gehad. De kans dat ik uiteindelijk met een Nederlander zal eindigen zit er dan ook dik in. Ik drink graag af en toe wat, ik heb mannelijke vrienden, en doe dingen die m'n moeder of zeer traditionele zus nooit zouden doen. Makkelijk is het bepaald niet, om een deel van je leven verborgen te moeten houden. Niet voor jezelf, maar ook niet voor je partner, want die voelt zich waarschijnlijk ook minder gevalideerd. Ik probeer een soort tussenweg te vinden inmiddels. Ik heb besloten dat de enige persoon die ik 'tevreden' wil houden van mijn familie, mijn moeder is. Dat mijn zeer traditionele zus bijvoorbeeld alles afkeurt wat ik doe en weinig met me te maken wil hebben, zal me aan m'n reet roesten. De enige reden dat ik nu nog delen van m'n leven geheim houd is om mijn moeder niet te kwetsen. Ook dit begrijpen veel mensen niet, maar voor mij voelt het als de juiste keuze. Ze heeft langzaamaan zoveel al van me geaccepteerd wat anderen van haar generatie afkeuren. Ik woon inmiddels alleen, draag geen hoofddoek meer, ze weet dat ik mannelijke vrienden heb, en kan daar prima mee leven. Een partner zal ze pas leren kennen als het serieus word, en ik me ga verloven. Misschien hou ik dan voor een deel de schijn op, door voor de moskee te trouwen voordat we gaan samenwonen, zodat ze er gerust mee is. Ik weet het niet.
Dat allemaal is uiteraard maar een fractie van wat jij doormaakt. Wel ben ik erachter dat jouw geluk belangrijker is voor je familie dan je denkt. Het is een hele grote stap geweest dat je het je moeder en zus verteld hebt, echt heel knap. Dat ze nog niet helemaal uit hun plaat zijn gegaan is mooi, dat geeft de ruimte om er met de tijd aan te wennen. Voor jou is het belangrijk dat je besluit wie je wel en niet tevreden wil houden, en hoe je je eigen geluk toch kan opbouwen. Heel veel sterkte ermee.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-11-2013 23:53:22 ]
. Vooral omdat het heel lastig is om het begrijpelijk te maken voor anderen. Veel van je Nederlandse vrienden zullen het probleem niet begrijpen. Niet omdat ze niet willen, maar omdat het in hun ogen onmogelijk lijkt dat je familie zoiets zo groot kan maken. Of omdat ze niet begrijpen dat je je familie ook niet opzij kan schuiven, zelfs als ze jou en je keuzes niet accepteren. Die culturele bubbel die je hebt beschrijft het wel heel mooi. Die is zo goed te zien bij veel Turkse immigranten hier. In de jaren '70 hierheen gekomen, en qua normen en waarden weinig veranderd sindsdien.Ik herken je situatie in zoverre dat ik als Turks traditioneel opgevoed meisje, bepaald niet traditioneel ben en Nederlandse vriendjes heb gehad. De kans dat ik uiteindelijk met een Nederlander zal eindigen zit er dan ook dik in. Ik drink graag af en toe wat, ik heb mannelijke vrienden, en doe dingen die m'n moeder of zeer traditionele zus nooit zouden doen. Makkelijk is het bepaald niet, om een deel van je leven verborgen te moeten houden. Niet voor jezelf, maar ook niet voor je partner, want die voelt zich waarschijnlijk ook minder gevalideerd. Ik probeer een soort tussenweg te vinden inmiddels. Ik heb besloten dat de enige persoon die ik 'tevreden' wil houden van mijn familie, mijn moeder is. Dat mijn zeer traditionele zus bijvoorbeeld alles afkeurt wat ik doe en weinig met me te maken wil hebben, zal me aan m'n reet roesten. De enige reden dat ik nu nog delen van m'n leven geheim houd is om mijn moeder niet te kwetsen. Ook dit begrijpen veel mensen niet, maar voor mij voelt het als de juiste keuze. Ze heeft langzaamaan zoveel al van me geaccepteerd wat anderen van haar generatie afkeuren. Ik woon inmiddels alleen, draag geen hoofddoek meer, ze weet dat ik mannelijke vrienden heb, en kan daar prima mee leven. Een partner zal ze pas leren kennen als het serieus word, en ik me ga verloven. Misschien hou ik dan voor een deel de schijn op, door voor de moskee te trouwen voordat we gaan samenwonen, zodat ze er gerust mee is. Ik weet het niet.
Dat allemaal is uiteraard maar een fractie van wat jij doormaakt. Wel ben ik erachter dat jouw geluk belangrijker is voor je familie dan je denkt. Het is een hele grote stap geweest dat je het je moeder en zus verteld hebt, echt heel knap. Dat ze nog niet helemaal uit hun plaat zijn gegaan is mooi, dat geeft de ruimte om er met de tijd aan te wennen. Voor jou is het belangrijk dat je besluit wie je wel en niet tevreden wil houden, en hoe je je eigen geluk toch kan opbouwen. Heel veel sterkte ermee
.[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-11-2013 23:53:22 ]
Prachtige post die (mijns inziens) én begrip én steun én enige mate van hoop (lees: situatie is niet per se hopeloos) geeftquote:Op dinsdag 5 november 2013 23:51 schreef clumsy_clown het volgende:
Lastige situatie, TS
Ik herken je situatie in zoverre dat ik als Turks traditioneel opgevoed meisje, bepaald niet traditioneel ben en Nederlandse vriendjes heb gehad. De kans dat ik uiteindelijk met een Nederlander zal eindigen zit er dan ook dik in. Ik drink graag af en toe wat, ik heb mannelijke vrienden, en doe dingen die m'n moeder of zeer traditionele zus nooit zouden doen. Makkelijk is het bepaald niet, om een deel van je leven verborgen te moeten houden. Niet voor jezelf, maar ook niet voor je partner, want die voelt zich waarschijnlijk ook minder gevalideerd. Ik probeer een soort tussenweg te vinden inmiddels. Ik heb besloten dat de enige persoon die ik 'tevreden' wil houden van mijn familie, mijn moeder is. Dat mijn zeer traditionele zus bijvoorbeeld alles afkeurt wat ik doe en weinig met me te maken wil hebben, zal me aan m'n reet roesten. De enige reden dat ik nu nog delen van m'n leven geheim houd is om mijn moeder niet te kwetsen. Ook dit begrijpen veel mensen niet, maar voor mij voelt het als de juiste keuze. Ze heeft langzaamaan zoveel al van me geaccepteerd wat anderen van haar generatie afkeuren. Ik woon inmiddels alleen, draag geen hoofddoek meer, ze weet dat ik mannelijke vrienden heb, en kan daar prima mee leven. Een partner zal ze pas leren kennen als het serieus word, en ik me ga verloven. Misschien hou ik dan voor een deel de schijn op, door voor de moskee te trouwen voordat we gaan samenwonen, zodat ze er gerust mee is. Ik weet het niet.
Dat allemaal is uiteraard maar een fractie van wat jij doormaakt. Wel ben ik erachter dat jouw geluk belangrijker is voor je familie dan je denkt. Het is een hele grote stap geweest dat je het je moeder en zus verteld hebt, echt heel knap. Dat ze nog niet helemaal uit hun plaat zijn gegaan is mooi, dat geeft de ruimte om er met de tijd aan te wennen. Voor jou is het belangrijk dat je besluit wie je wel en niet tevreden wil houden, en hoe je je eigen geluk toch kan opbouwen. Heel veel sterkte ermee
"He who gives up freedom for safety deserves neither" Benjamin Franklin
Geen enkele Turk ontsnapt aan het gepraat over trouwen en moet dat 1000x aanhoren, dit zal wel 2000x zijn bij jou.
Als ik jou was zou ik langzaam aan uit de kast komen voor bepaalde mensen van je familie maar het voor de rest van de wereld nog even stil houden zodat je familie er in eerste instantie aan kan wennen.
Wees de zoon die je ouders graag zouden zien, ookal ben je homoseksueel. Dus serieus, volwassen, 'delikanli' / man omschrijft het het beste denk ik. Niet denken dat je bij wijze van spreke hand in hand rond kan huppelen met je vriendje van de ene op de andere dag. Geef ze tijd om die eerste shock te ontlopen.
Je ma zit als het ware in een ontkenningsfase en kan het nog niet accepteren en denkt dat het een hype oid is en dat ze je ervanaf kan praten. Je weet zelf ook wel hoe Turkse moeders zijn als het gaat om hun zoontjes en huwelijken.
Als ik jou was zou ik langzaam aan uit de kast komen voor bepaalde mensen van je familie maar het voor de rest van de wereld nog even stil houden zodat je familie er in eerste instantie aan kan wennen.
Wees de zoon die je ouders graag zouden zien, ookal ben je homoseksueel. Dus serieus, volwassen, 'delikanli' / man omschrijft het het beste denk ik. Niet denken dat je bij wijze van spreke hand in hand rond kan huppelen met je vriendje van de ene op de andere dag. Geef ze tijd om die eerste shock te ontlopen.
Je ma zit als het ware in een ontkenningsfase en kan het nog niet accepteren en denkt dat het een hype oid is en dat ze je ervanaf kan praten. Je weet zelf ook wel hoe Turkse moeders zijn als het gaat om hun zoontjes en huwelijken.
Ik sluit me aan bij wat een hoop anderen ook al hebben geschreven.
Blijf jezelf, en verander niet in iets wat je niet bent en nooit kan worden.
In mijn ogen is een homo echt niet meer of minder dan een hetero, en als jij gelukkig bent met je vriend is daar niks mis mee.
Blijf jezelf, en verander niet in iets wat je niet bent en nooit kan worden.
In mijn ogen is een homo echt niet meer of minder dan een hetero, en als jij gelukkig bent met je vriend is daar niks mis mee.
Dat is als een appel tegen een sinaasappel zegt:
He zal ik mijn banaan in jouw pruim peren.
He zal ik mijn banaan in jouw pruim peren.
Mensen kunnen wel zeggen dat het niet kan enz, maar het kan wel, het is namelijk zo, het is geen keuze, je kan het niet terugdraaien en het enige wat jij en andere kunnen doen is het accepteren.
Is je vriend Turks, Nederlands of iets anders? Hoe ervaart hij het dat jullie relatie zo goed als geheim is?
Is je vriend Turks, Nederlands of iets anders? Hoe ervaart hij het dat jullie relatie zo goed als geheim is?
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Heel erg bedankt voor jullie reacties!
@Godshand en snakelady
Ik ben al vaker op vakantie geweest met mijn vriend en dat voelt ook gewoon goed aan. Ik mis mijn ouders of familie niet als ik op vakantie ben. Ik heb ook een eigen woning, dus ga ook weinig naar mijn familie toe. Een keer in de week meestal. Misschien heb ik in mezelf al onbewust vastgesteld dat mijn contact met mijn familie steeds minder gaat worden. Ik heb ook bewust Turkse vriendschappen laten verwateren, omdat zij te conservatief denken. Ze kunnen er gewoonweg niet mee omgaan. Althans, dat is mijn aanname doordat ze bepaalde denkwijzen hebben.
De echt conservatieven in mijn familie zijn mijn moeder en mijn tantes. De jongere generatie kan er wel beter mee omgaan is mijn beleving. In het algemeen hebben zij geen afkeer tegen homoseksualiteit, wat wel het geval is bij de oude generatie. "Als ze van mij afblijven, vind ik het best" mentaliteit, hebben de meeste jongeren. Wat bij veel Nederlanders ook het geval is.
Op dit moment leid ik deels een dubbelleven. Paar goede Nederlandse vrienden weten dat ik een vriend heb. Van mijn familie weet dus alleen mijn zusje het hele verhaal. Mijn moeder weet niet dat ik een vriend heb. Wat mij betreft zal ze het ook nooit te weten komen. Ze mag van mij in haar eigen waan leven dat ik ooit ga trouwen en kinderen krijg.
Ik sluit niks uit. Het leven kan soms heel raar lopen. Ik kan misschien ooit verliefd worden op een meisje. Ik zeg altijd dat ik op karakter val en dat ik biseksueel ben. Als ik iemand een mooi en leuk persoon vind, dan kan er iets moois uit bloeien. Het maakt me dan niet uit of het een jongen of een meisje is. Het gevoel moet goed zijn.
Mijn huidige vriend had een periode dat hij vond dat ik uit de kast moest komen. Maar dat is nu wel weg, hoewel hij het wel een beetje verlangt. Hij heeft ook een eigen beeld van een relatie. Ik voldoe daar ook niet altijd aan.Hij zegt dat hij wist dat dit erin zat toen hij met mij een relatie begon. Hij accepteert het zoals het is, omdat hij om mij geeft. Hij is Nederlands.
@clumsy_clown
Ik zie inderdaad raakvlakken met jouw leven. De botsingen tussen het liberale en conservatieve komen ook goed naar boven in jouw verhaal.
Op het moment houd ik mijn moeder tevreden door eigenlijk niks meer te zeggen over mijn geaardheid. Ik laat haar in haar eigen waan. Dat gaat soms met botsingen, maar over het algemeen kan ik mijn leven leiden zoals ik het wil. Dat komt ook doordat ik niet bij mijn ouders woon.
Soms heb ik wel moeite dat ik een vriend heb. Laatst waren we samen aan het winkelen en zag ik een bekend iemand die weer iedereen kent die ik ken. Ik was heel angstig dat hij zou ontdekken dat ik een vriend had. Dat soort momenten maken het heel akelig voor mij. De angst dat iemand iets gaat ontdekken. Dan begint de culturele stortvloed vanuit mijn omgeving. Dat is mijn angst.
@expans
Aan mij kan je niet zien dat ik homoseksueel ben. Verre van verwijfd. Ik kom heel normaal over. Gedraag me vrij netjes. Daar heeft mijn moeder geen problemen mee. Alleen het feit dat ik homoseksueel ben. Ze is heel koppig ook. Ze probeerde me er steeds vanaf te praten. In het begin ging ze half dreigen ook. "Je bent niet zo, anders gebeuren er allemaal dingen" zei ze. "Wat gaat er gebeuren dan?" zei ik. "Dat zie je dan wel".
@ Iedereen
Ik heb soms echt angst en paniek aanvallen. Ik doe de deur van mijn slaapkamer op slot als ik met mijn vriend slaap. In de angst dat misschien iemand van mijn familieleden binnenkomt en mij betrapt. Ik durf steeds minder naar buiten te gaan met mijn vriend. Ik durf niet om te gaan werken in de angst dat Turkse collega's vragen gaan stellen. Het is dat ik voorlopig genoeg spaargeld heb om van te leven, anders weet ik ook niet wat ik moet doen. Het begint steeds ergere vormen aan te nemen lijkt het. Het begint steeds minder leuk te worden om te leven op die momenten. Misschien moet ik maar naar de huisarts?
@Godshand en snakelady
Ik ben al vaker op vakantie geweest met mijn vriend en dat voelt ook gewoon goed aan. Ik mis mijn ouders of familie niet als ik op vakantie ben. Ik heb ook een eigen woning, dus ga ook weinig naar mijn familie toe. Een keer in de week meestal. Misschien heb ik in mezelf al onbewust vastgesteld dat mijn contact met mijn familie steeds minder gaat worden. Ik heb ook bewust Turkse vriendschappen laten verwateren, omdat zij te conservatief denken. Ze kunnen er gewoonweg niet mee omgaan. Althans, dat is mijn aanname doordat ze bepaalde denkwijzen hebben.
De echt conservatieven in mijn familie zijn mijn moeder en mijn tantes. De jongere generatie kan er wel beter mee omgaan is mijn beleving. In het algemeen hebben zij geen afkeer tegen homoseksualiteit, wat wel het geval is bij de oude generatie. "Als ze van mij afblijven, vind ik het best" mentaliteit, hebben de meeste jongeren. Wat bij veel Nederlanders ook het geval is.
Op dit moment leid ik deels een dubbelleven. Paar goede Nederlandse vrienden weten dat ik een vriend heb. Van mijn familie weet dus alleen mijn zusje het hele verhaal. Mijn moeder weet niet dat ik een vriend heb. Wat mij betreft zal ze het ook nooit te weten komen. Ze mag van mij in haar eigen waan leven dat ik ooit ga trouwen en kinderen krijg.
Ik sluit niks uit. Het leven kan soms heel raar lopen. Ik kan misschien ooit verliefd worden op een meisje. Ik zeg altijd dat ik op karakter val en dat ik biseksueel ben. Als ik iemand een mooi en leuk persoon vind, dan kan er iets moois uit bloeien. Het maakt me dan niet uit of het een jongen of een meisje is. Het gevoel moet goed zijn.
Mijn huidige vriend had een periode dat hij vond dat ik uit de kast moest komen. Maar dat is nu wel weg, hoewel hij het wel een beetje verlangt. Hij heeft ook een eigen beeld van een relatie. Ik voldoe daar ook niet altijd aan.Hij zegt dat hij wist dat dit erin zat toen hij met mij een relatie begon. Hij accepteert het zoals het is, omdat hij om mij geeft. Hij is Nederlands.
@clumsy_clown
Ik zie inderdaad raakvlakken met jouw leven. De botsingen tussen het liberale en conservatieve komen ook goed naar boven in jouw verhaal.
Op het moment houd ik mijn moeder tevreden door eigenlijk niks meer te zeggen over mijn geaardheid. Ik laat haar in haar eigen waan. Dat gaat soms met botsingen, maar over het algemeen kan ik mijn leven leiden zoals ik het wil. Dat komt ook doordat ik niet bij mijn ouders woon.
Soms heb ik wel moeite dat ik een vriend heb. Laatst waren we samen aan het winkelen en zag ik een bekend iemand die weer iedereen kent die ik ken. Ik was heel angstig dat hij zou ontdekken dat ik een vriend had. Dat soort momenten maken het heel akelig voor mij. De angst dat iemand iets gaat ontdekken. Dan begint de culturele stortvloed vanuit mijn omgeving. Dat is mijn angst.
@expans
Aan mij kan je niet zien dat ik homoseksueel ben. Verre van verwijfd. Ik kom heel normaal over. Gedraag me vrij netjes. Daar heeft mijn moeder geen problemen mee. Alleen het feit dat ik homoseksueel ben. Ze is heel koppig ook. Ze probeerde me er steeds vanaf te praten. In het begin ging ze half dreigen ook. "Je bent niet zo, anders gebeuren er allemaal dingen" zei ze. "Wat gaat er gebeuren dan?" zei ik. "Dat zie je dan wel".
@ Iedereen
Ik heb soms echt angst en paniek aanvallen. Ik doe de deur van mijn slaapkamer op slot als ik met mijn vriend slaap. In de angst dat misschien iemand van mijn familieleden binnenkomt en mij betrapt. Ik durf steeds minder naar buiten te gaan met mijn vriend. Ik durf niet om te gaan werken in de angst dat Turkse collega's vragen gaan stellen. Het is dat ik voorlopig genoeg spaargeld heb om van te leven, anders weet ik ook niet wat ik moet doen. Het begint steeds ergere vormen aan te nemen lijkt het. Het begint steeds minder leuk te worden om te leven op die momenten. Misschien moet ik maar naar de huisarts?
Dit is niet gezond. Je leeft dus van spaargeld omdat je door angstaanvallen niet kan werken? Ben je wel ergens in dienst? Heb je je dan ziekgemeld en al contact opgenomen met de bedrijfsarts?
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
Die paranoïde aanvallen herken ik, en gaan je leven beheersen. Vaak zijn ze niet eens gegrond, want waarom zou iemand denken dat je vriend niet gewoon een goede vriend is, zolang jullie niet al zoenend over straat gaan? Het is puur de angst die je fantasie voert en dat gaat héél zwaar op je wegen op een gegeven moment.
Ik snap dat je bang bent voor sociale controle, die is er flink, binnen de Turkse gemeenschap. Hij is alleen niet zo groot als jij denkt. Mensen zijn gelukkig nog altijd redelijk egocentrisch, en zijn meer bezig met zichzelf dan met anderen. Ik was ook echt doodsbang op sommige momenten, ik durfde amper naast elkaar in de bus te zitten. En als m'n broer dan een keer belde terwijl we samen waren, ging ik half dood. Allemaal ongegrond gebleken. Ik beloof je dat het beter kan dan het nu is.
Ga inderdaad naar de huisarts! Hierover praten met een professional kan je goed helpen, al is het maar om je eigen gedachten op een rijtje te kunnen zetten, en het klinkt alsof je te ver in de knoop zit op dit moment om er zelf uit te komen.
Ik snap dat je bang bent voor sociale controle, die is er flink, binnen de Turkse gemeenschap. Hij is alleen niet zo groot als jij denkt. Mensen zijn gelukkig nog altijd redelijk egocentrisch, en zijn meer bezig met zichzelf dan met anderen. Ik was ook echt doodsbang op sommige momenten, ik durfde amper naast elkaar in de bus te zitten. En als m'n broer dan een keer belde terwijl we samen waren, ging ik half dood. Allemaal ongegrond gebleken. Ik beloof je dat het beter kan dan het nu is.
Ga inderdaad naar de huisarts! Hierover praten met een professional kan je goed helpen, al is het maar om je eigen gedachten op een rijtje te kunnen zetten, en het klinkt alsof je te ver in de knoop zit op dit moment om er zelf uit te komen.
@ Andromache & clumsy_clown
Ik werk sinds januari niet meer. Ik heb ook mijn opleiding niet af kunnen maken door dit. Ik moest alleen nog het laatste jaar doen, maar ik zat en zit niet lekker in mijn vel.
Ik ben gewoon gestopt met werken en me nergens ziek gemeld. Hoe lang dit door kan gaan? Geen idee.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles zelf kon oplossen en dat het goed zou komen. Maar ik heb er geen kracht meer voor lijkt het.
Ik werk sinds januari niet meer. Ik heb ook mijn opleiding niet af kunnen maken door dit. Ik moest alleen nog het laatste jaar doen, maar ik zat en zit niet lekker in mijn vel.
Ik ben gewoon gestopt met werken en me nergens ziek gemeld. Hoe lang dit door kan gaan? Geen idee.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles zelf kon oplossen en dat het goed zou komen. Maar ik heb er geen kracht meer voor lijkt het.
Niet. Je moet dit fixen man. Als ik het zo lees moet je gewoon uit de kast komen en iedereen die er wat tegen heeft keihard in de stront laten zakken. Dat is de enige manier waarop je van de angst om betrapt te worden afkomt.quote:
Ik ben gewoon gestopt met werken en me nergens ziek gemeld. Hoe lang dit door kan gaan? Geen idee.
Als je over vijftig jaar op je sterfbed, welke gedachten wil je dan over je eigen leven hebben? En dan bedoel ik: welke gedachten over hoe jij de afgelopen 75 jaar hebt doorgebracht zorgen ervoor dat je sterft als een gelukkig man?
Schip ahoy!
je bent er dus al over uitquote:
Waarom heb ik al ruim anderhalf jaar een vriend?
dus behalve wanneer je vader je aan een meisje wilt koppelen is er toch geen probleem want je 'bent nog op zoek naar de ware' toch?
Man, je weet niet waar je over praat!quote:
[..]
Niet. Je moet dit fixen man. Als ik het zo lees moet je gewoon uit de kast komen en iedereen die er wat tegen heeft keihard in de stront laten zakken. Dat is de enige manier waarop je van de angst om betrapt te worden afkomt.
De Turkse cultuur is heel negatief tegenover homoseksualiteit en ze zijn heel hecht. Het zijn grote families waar iedereen wel iemand kent.
Verstoten worden door je ouders is het ergste wat er is. Je bent dan geen goed mens, en familie eer is voor de meeste mensen belangrijker dan familie banden.
En dan zijn er nog leden die het als zeer bedreigend ervaren en homo's dan intimideren of zelfs mishandelen of doden.
Dan kan je wel gemakkelijk roepen: uit de kast en fuck it, maar dan kom je in een aardige hel terecht.
Dat brengt mij tot de vraag aan TS, zijn er binnen de Turkse cultuur geen homo-emancipatie groepen? Want zo is het in de jaren 70 van de vorige eeuw hier ook begonnen: dergelijke groepen brachten homoseksualiteit onder de aandacht en keurde openlijk de zienswijze van christelijke kerken af en bestreden vooroordelen. Op deze manier is het langzaam maatschappelijk hier geaccepteerd. Zou mooi zijn als zoiets ook in de Turkse cultuur op gang gebracht kan worden...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
In Turkije zijn die er legio, in Istanbul kijkt echt niemand meer op van een homo stelletje, maar bij immigranten hier is dat een heel ander verhaal, helaas. Dat gaat gewoon nog een generatie (of twee) kosten.
Dat weet ik best en ik heb nergens gezegd dat het makkelijk was. Zie ook mijn eerdere reactie in dit topicquote:Op woensdag 6 november 2013 18:25 schreef Godshand het volgende:
Man, je weet niet waar je over praat!
Dat dus.quote:
In Turkije zijn die er legio, in Istanbul kijkt echt niemand meer op van een homo stelletje, maar bij immigranten hier is dat een heel ander verhaal, helaas. Dat gaat gewoon nog een generatie (of twee) kosten.
Ik ben ook Turks en mijn familie weet niet wat ik allemaal uitspook. Ondanks dat ik een heteroseksuele man ben zit ik ook vrolijk tussen die culturen in. Ik heb ook nog eens de dikke pech dat mijn familie uit de conservatieve stad Konya komt.
Erg fijn is dat, not.
Ik kan me wel een beetje voorstellen hoe je je voelt.
- Voegt niets toe. -
[ Bericht 99% gewijzigd door #ANONIEM op 14-11-2013 10:40:23 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door #ANONIEM op 14-11-2013 10:40:23 ]
Vergeet niet te liken en te abonneren op mijn vlog:
https://youtu.be/oavMtUWDBTM?t=25s
https://youtu.be/oavMtUWDBTM?t=25s
Je zit in een lastige situatie. Je zou jezelf moeten zijn en ik begrijp dat het lastig is omdat je familie uit de Turkse cultuur is. Ik weet niet hoe religieus je familie is maar je naaste familie zoals moeder, eventuele zussen zullen je niet zo snel laten vallen, van eventuele broers en je vader zal dat lastiger zijn.
Je moet ook bedenken dat je ouders niet het eeuwige leven hebben en dat als ze straks overleden zijn je toch een soort alleen overblijft, ze zal dan nog wel broers, zussen, andere familie hebben maar die zijn dan toch jonger en misschien wat moderner.
Je moet niet je eigen geluk in de weg staan, als jij verliefd bent dan volg je hart en introduceer het op een rustige langzame manier bij je familie.
Je moet ook bedenken dat je ouders niet het eeuwige leven hebben en dat als ze straks overleden zijn je toch een soort alleen overblijft, ze zal dan nog wel broers, zussen, andere familie hebben maar die zijn dan toch jonger en misschien wat moderner.
Je moet niet je eigen geluk in de weg staan, als jij verliefd bent dan volg je hart en introduceer het op een rustige langzame manier bij je familie.
Haters gonna hate.
Dit. Helemaal mee eens.quote:Op dinsdag 5 november 2013 22:23 schreef Godshand het volgende:
Lastig...
Maar het gaat er niet om, wat anderen van je vinden. Jijzelf staat alleen toe gelukkig te worden.
De manier waarop zijn duizenden te vinden. Misschien moet je een dubbel leven lijden, trouwen met een vrouw, maar afspreken met haar dat je een vriend hebt. Gebeurt geloof ik al eeuwen in vele culturen zo.
En overigens, door deze ellende moesten de meeste Nederlanders in de jaren '70 en nog steeds in sommige culturen. Er bestaat niet DE Nederlandse cultuur. Er zijn er velen.
In sommige conservatieve ballerige kringen kan je er ook niet mee aan komen zetten dat je homosexueel bent, evenals niet als je ouders streng katholiek of gereformeerd zijn.
Wij kunnen niet voor je bepalen welke methode de beste is. Daar moet je zelf uitkomen en uitproberen. Ga bijvoorbeeld zonder je ouders te laten weten met je vriend enkele weken op vakantie in een homo vriendelijk land waar de kans op afkeurende blikken of familie tegen te komen klein is (sommige Aziatische landen bijvoorbeeld). Neem even geen contact met familie op. Voelt dat goed/slecht? Indien het niet goed voelt, probeer je het dubbelleven uit. Misschien moet je van vriend veranderen voor iemand die jou ook begrijpt en wellicht hetzelfde dilemma heeft.
Op een dag kom je je levenstijl tegen, waar jij je het meeste bij thuis voelt. En daar kan je dan mee verder
Succes...
Ja doei.
Dus je bent homo, so what? Als je familie je niet accepteert zoals je bent dan is dat hun verlies, niet het jouwe.
[b]Op dinsdag 10 februari 2004 14:36 schreef Malawi het volgende:[/b]
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Ik keijg altijd zo'n idee dat de turken die naar het westen zijn gemigreerd ouderwetser zijn dan de turken in turkije zelf
Lagere opleiding in eigen land en konden alleen maar winnen door naar hier te komen.quote:
Ik keijg altijd zo'n idee dat de turken die naar het westen zijn gemigreerd ouderwetser zijn dan de turken in turkije zelf
Misschien wat minder 'wereldser' dan de hoger opgeleide Turk en daardoor conservatiever...
..dénk ik.
Dat komt doordat de migranten zich vasthouden aan de normen en waarden in hun eigen land in de tijd dat ze zijn gemigreerd. Dit geldt eigenlijk voor alle migranten, ook voor Nederlandse migranten in Nieuw-Zeeland en Canada.quote:
Ik keijg altijd zo'n idee dat de turken die naar het westen zijn gemigreerd ouderwetser zijn dan de turken in turkije zelf
Wat me ook opvalt in dit hele verhaal is vriend die persé vindt dat je uit de kast moet komen. Ik kan me voor hem wel voorstellen dat het vervelend is dat je het geheim wilt houden. Maar blijkbaar stelt hij zich niet genoeg voor hoe de situatie voor jou is.
Er worden van beide partijen verwachtingen gevraagd waaraan je niet kan voldoen. Je homoseksualiteit onderdrukken en voldoen aan het Turkse huisje boompje beestje ideaal; je weet zelf al dat dat eigenlijk geen optie is, omdat je daar psychisch aan kapot gaat. Zomaar even al je schaamte opzij zetten, het over de daken schreeuwen dat je gay bent en openlijk hand in hand gaan lopen, is ook erg moeilijk, wetende dat je familie je daarvoor verstoot.
Ik ben Nederlander. Ik weet heel weinig van de Turkse normen en waarden af, dus alvast excuses als je van mij een advies krijgt waar je niks aan hebt. Je moeder weet al dat je homo bent. Probeer nog eens met haar te praten wat die homoseksualiteit voor jou inhoudt. Of schrijf haar een brief (zodat je het helderder kan verwoorden). Dat het niet iets is waarvoor je kiest, maar dat jij ook genoeg strijd met jezelf hebt gehad en uiteindelijk tot de conclusie bent gekomen dat het geen zin heeft om je homoseksualiteit te onderdrukken, omdat je daar diepongelukkig van gaat worden. Buiten dat; je aanstaande vrouw verdient het ook niet dat je enkel met haar trouwt om de schone schijn op te houden. Probeer je moeder je gevoelens duidelijk te maken. Ondanks dat je moeder conservatief is; je blijft haar zoon en ik denk niet dat zij jou kwijt wilt. Als zij inziet dat je homoseksualiteit onderdrukken geen optie is, zal ze waarschijnlijk nog wel lang er veel moeite mee hebben en wil ze dat andere familieleden het niet weten. Maar misschien zal het dan nooit zover komen dat ze jou verstoot en zal zij ook een proces doormaken dat ze het stukje bij beetje steeds beter aanvaardt.
Verder denk ik dat je teveel andere mensen wilt pleasen en/of je probeert te leven naar andermans verwachtingen. Daarmee onderdruk je je eigen verlangens en wensen; misschien weet je niet eens goed meer wat die zijn. Ik hoop dat je wat meer voor jezelf gaat opkomen en dat je je verder niet teveel onder druk laat zetten door andere mensen. Ook niet door je vriend die aandringt dat je maar eens uit de kast moet komen, waar jij ontzettend veel stress van krijgt.
Trouwens, je geaardheid moet je aanvaarden voor jezelf. Je hoeft het niet aan iedereen te kunnen vertellen en dat is ook niet nodig.
Er worden van beide partijen verwachtingen gevraagd waaraan je niet kan voldoen. Je homoseksualiteit onderdrukken en voldoen aan het Turkse huisje boompje beestje ideaal; je weet zelf al dat dat eigenlijk geen optie is, omdat je daar psychisch aan kapot gaat. Zomaar even al je schaamte opzij zetten, het over de daken schreeuwen dat je gay bent en openlijk hand in hand gaan lopen, is ook erg moeilijk, wetende dat je familie je daarvoor verstoot.
Ik ben Nederlander. Ik weet heel weinig van de Turkse normen en waarden af, dus alvast excuses als je van mij een advies krijgt waar je niks aan hebt. Je moeder weet al dat je homo bent. Probeer nog eens met haar te praten wat die homoseksualiteit voor jou inhoudt. Of schrijf haar een brief (zodat je het helderder kan verwoorden). Dat het niet iets is waarvoor je kiest, maar dat jij ook genoeg strijd met jezelf hebt gehad en uiteindelijk tot de conclusie bent gekomen dat het geen zin heeft om je homoseksualiteit te onderdrukken, omdat je daar diepongelukkig van gaat worden. Buiten dat; je aanstaande vrouw verdient het ook niet dat je enkel met haar trouwt om de schone schijn op te houden. Probeer je moeder je gevoelens duidelijk te maken. Ondanks dat je moeder conservatief is; je blijft haar zoon en ik denk niet dat zij jou kwijt wilt. Als zij inziet dat je homoseksualiteit onderdrukken geen optie is, zal ze waarschijnlijk nog wel lang er veel moeite mee hebben en wil ze dat andere familieleden het niet weten. Maar misschien zal het dan nooit zover komen dat ze jou verstoot en zal zij ook een proces doormaken dat ze het stukje bij beetje steeds beter aanvaardt.
Verder denk ik dat je teveel andere mensen wilt pleasen en/of je probeert te leven naar andermans verwachtingen. Daarmee onderdruk je je eigen verlangens en wensen; misschien weet je niet eens goed meer wat die zijn. Ik hoop dat je wat meer voor jezelf gaat opkomen en dat je je verder niet teveel onder druk laat zetten door andere mensen. Ook niet door je vriend die aandringt dat je maar eens uit de kast moet komen, waar jij ontzettend veel stress van krijgt.
Trouwens, je geaardheid moet je aanvaarden voor jezelf. Je hoeft het niet aan iedereen te kunnen vertellen en dat is ook niet nodig.
@ Pulzzar
Bedankt voor je mooie bericht.
Ik heb op dit moment het contact met mijn moeder verbroken, omdat ze weer eens begon over trouwen en het aanpassen aan de Turkse cultuur. Ik werd er zo enorm gespannen van dat ik zei dat ze niet meer hoeft te komen en dat ik ook niet meer langskom bij haar. Het voelde niet eens erg dat ik dat zei. Het voelt nu ook niet erg dat ik haar niet ga zien. Zij is degene die mij niet wilt accepteren zoals ik ben. Ik ben niet eens openlijk homo en toch blijft ze pushen dat ik moet trouwen. Ja sorry, maar mijn acceptatieniveau van de mening van mijn moeder heeft ook een limiet en die is ruim overschreden. Ik kies nu voor mijn zelf.
Een groot deel van mijn jongere familieleden zijn niet tegen homoseksualiteit. Mijn overgrote deel van mijn neefjes en nichtjes zijn heel ruimdenkend, heb ik de laatste tijd ervaren. Dat maakt het voor mij makkelijker om te zijn wie ik wil zijn, ook al vertel ik niks over mijn geaardheid. Ik vind het een beetje lijken op de situatie als in het Amerikaanse leger van vroeger. Don't ask, don't tell. Ze kwamen in ieder geval heel tolerant over (tijdens een familie avondje).
De situatie blijft lastig en zal ook wel een hele tijd lastig blijven. Alleen voel ik me op dit moment opgelucht. Toch raar dat ik mezelf zo voel na het verbreken van het contact met mijn moeder. Ik dacht dat ik er veel meer moeite mee zou hebben. Misschien komt het nog? Het is een proces en ik ben benieuwd hoe het allemaal verder gaat uitpakken.
Bedankt voor je mooie bericht.
Ik heb op dit moment het contact met mijn moeder verbroken, omdat ze weer eens begon over trouwen en het aanpassen aan de Turkse cultuur. Ik werd er zo enorm gespannen van dat ik zei dat ze niet meer hoeft te komen en dat ik ook niet meer langskom bij haar. Het voelde niet eens erg dat ik dat zei. Het voelt nu ook niet erg dat ik haar niet ga zien. Zij is degene die mij niet wilt accepteren zoals ik ben. Ik ben niet eens openlijk homo en toch blijft ze pushen dat ik moet trouwen. Ja sorry, maar mijn acceptatieniveau van de mening van mijn moeder heeft ook een limiet en die is ruim overschreden. Ik kies nu voor mijn zelf.
Een groot deel van mijn jongere familieleden zijn niet tegen homoseksualiteit. Mijn overgrote deel van mijn neefjes en nichtjes zijn heel ruimdenkend, heb ik de laatste tijd ervaren. Dat maakt het voor mij makkelijker om te zijn wie ik wil zijn, ook al vertel ik niks over mijn geaardheid. Ik vind het een beetje lijken op de situatie als in het Amerikaanse leger van vroeger. Don't ask, don't tell. Ze kwamen in ieder geval heel tolerant over (tijdens een familie avondje).
De situatie blijft lastig en zal ook wel een hele tijd lastig blijven. Alleen voel ik me op dit moment opgelucht. Toch raar dat ik mezelf zo voel na het verbreken van het contact met mijn moeder. Ik dacht dat ik er veel meer moeite mee zou hebben. Misschien komt het nog? Het is een proces en ik ben benieuwd hoe het allemaal verder gaat uitpakken.
Afgewezen worden door je ouders om welke reden dan ook is niet leuk. Ongeacht welke achtergrond en religie zijn er altijd mensen die dieper over dingen kunnen nadenken. Maar zo te lezen houdt je moeder zich enkel vast aan de tradities en lukt het haar niet om de situatie vanuit jouw perspectief te bekijken. Ze heeft het vast enkel goed met jou voor, maar dit gaat niet werken. Voor jou niet, maar voor haarzelf ook niet.quote:
De situatie blijft lastig en zal ook wel een hele tijd lastig blijven. Alleen voel ik me op dit moment opgelucht. Toch raar dat ik mezelf zo voel na het verbreken van het contact met mijn moeder. Ik dacht dat ik er veel meer moeite mee zou hebben. Misschien komt het nog? Het is een proces en ik ben benieuwd hoe het allemaal verder gaat uitpakken.
Homoseksualiteit is geen keuze en ook geen stoornis waarvan je zou kunnen genezen. Als je niet diepongelukkig wilt worden, zit er niks anders op dan het te accepteren. En waarom zou je dat niet doen? Er is niks mis mee.
Maar wat je al typte, het is een proces wat je moet doormaken. Je gaat je helaas nog vaker heel klote voelen, omdat je moeder je niet onvoorwaardelijk accepteert. Zij ook trouwens, maar dat doet ze zichzelf aan. Blijf sterk en zwicht niet om alsnog met een meisje te gaan, enkel om door je moeder geaccepteerd te worden. Het is aan haar om in te zien dat ze jou moet nemen zoals je bent. Jij kan haar wens dat je gaat trouwen met een vrouw kinderen verwekt niet waarmaken. Dat gaat gewoon niet.
Wie weet gaat je moeder dat ooit weleens inzien. Mijn vader is ook gescheiden van mijn moeder en zijn christelijke ouders hadden daar ook heel veel moeite mee vanuit hun religieuze opvattingen. Maar uiteindelijk accepteerderen ze het wel; anders waren ze mijn vader kwijt. Leuk hebben mijn opa en oma het nooit gevonden. Zij hebben zich tot aan hun dood heel erg vastgehouden aan het christelijke geloof. Mijn vader had ook veel preken gehad dat hij de Heer verdriet doet en misschien niet in de Hemel mag komen. Maar met de jaren werd dat minder. En later hadden mijn opa en oma mij verteld dat ze vanaf het begin al wisten dat mijn vader niet echt heeft gehouden van mijn moeder en dat ze eigenlijk niet bij hem paste. De vriendin van mijn pa werd steeds meer geaccepteerd. En het mooie ervan is dat mijn moeder niet werd verstoten. Mijn oma beschouwde mijn moeder als een soort dochter.
Turkije eruit, je was al Nederlander. Doe niet mee met die homospelletjes, niemand is er ooit in de hemel mee gekomen, in feite ben je al geestelijk dood als je ervoor hebt gekozen, extra dood als je het ook je omgeving hebt verteld. Zie hoe erg het is, het gaat terug tot aan de oertijd. Ieder probleem op de wereld heeft met dat ene probleem te maken, als je dat ziet dan ga je het leuk vinden omdat het leven weer logisch wordt en dan wil je niet eens meer zo nodig een vrouw want je weet dat je kind dan ook mogelijk vaanf geboorte homoseksueel wordt. Dus kosten/baten, kun je beter klooster in of gaan zwerven richting Afrika en hopen dat je leuke apen tegen komt onderweg waar je kunt verblijven, heb je in ieder geval bananen en gezelschap.
Wat is dit voor een onsamenhangend belachelijk stuk tekst zeg?quote:
Turkije eruit, je was al Nederlander. Doe niet mee met die homospelletjes, niemand is er ooit in de hemel mee gekomen, in feite ben je al geestelijk dood als je ervoor hebt gekozen, extra dood als je het ook je omgeving hebt verteld. Zie hoe erg het is, het gaat terug tot aan de oertijd. Ieder probleem op de wereld heeft met dat ene probleem te maken, als je dat ziet dan ga je het leuk vinden omdat het leven weer logisch wordt en dan wil je niet eens meer zo nodig een vrouw want je weet dat je kind dan ook mogelijk vaanf geboorte homoseksueel wordt. Dus kosten/baten, kun je beter klooster in of gaan zwerven richting Afrika en hopen dat je leuke apen tegen komt onderweg waar je kunt verblijven, heb je in ieder geval bananen en gezelschap.
Ga je wel naar de hemel door met een vrouw te trouwen 'omdat het hoort'? Een huwelijk wat niet gebaseerd is op echte liefde, waar jij, je vrouw maar ook je kinderen de dupe van zijn? Je gaat gefrustreerd door het leven, waardoor je bijvoorbeeld agressief kan worden en je vrouw en kinderen gaat slaan of verbaal heel agressief tegen bent. Je vrouw houdt misschien van je, maar jij gebruikt haar gewoon.
Is dit wat God/Allah wilt? Is het niet belangrijker om je naasten lief te hebben? Goed, je kan niet voldoen aan het "gaat heen en vermenigvuldig u". Maar er zijn duizenden andere dingen waardoor jij geen kinderen zou kunnen verwekken. Daarbij zijn er mensen genoeg op de wereld. Je hebt misschien dan zelf geen kinderen, maar je kan ook bijvoorbeeld als oom voor de kinderen van je broer of zus belangrijk zijn.
Is dit wat God/Allah wilt? Is het niet belangrijker om je naasten lief te hebben? Goed, je kan niet voldoen aan het "gaat heen en vermenigvuldig u". Maar er zijn duizenden andere dingen waardoor jij geen kinderen zou kunnen verwekken. Daarbij zijn er mensen genoeg op de wereld. Je hebt misschien dan zelf geen kinderen, maar je kan ook bijvoorbeeld als oom voor de kinderen van je broer of zus belangrijk zijn.
@ loop
Ik kan alleen maar lachen om jouw primitieve reactie. Nooit geleerd wat relativeren is en nooit die ooglappen eraf gehaald om te zien dat er veel meer is dan je eigen cultuur en religie. Hoe weet je dat iemand wel of niet in de hemel is gekomen? Ben jij God? Je kan en wilt niet zien dat je eigenlijk geïndoctrineerd bent door je familie en omgeving. Je komt er niet van los. Maar ach, niet iedereen heeft het lef om buiten zijn eigen vertrouwde omgeving te kijken. Waarschijnlijk heb je ook niet de intelligentie om na te denken en buiten je eigen cultuur te kijken. Ik neem het je niet kwalijk.
@ Pulzzar
Bedankt voor je antwoord. Veel mensen kijken niet verder dan hun neus en hebben een slechte voorspellingseigenschap. Jij hebt inzicht dat ikzelf ook min of meer heb. We begrijpen elkaar.
Ik kan alleen maar lachen om jouw primitieve reactie. Nooit geleerd wat relativeren is en nooit die ooglappen eraf gehaald om te zien dat er veel meer is dan je eigen cultuur en religie. Hoe weet je dat iemand wel of niet in de hemel is gekomen? Ben jij God? Je kan en wilt niet zien dat je eigenlijk geïndoctrineerd bent door je familie en omgeving. Je komt er niet van los. Maar ach, niet iedereen heeft het lef om buiten zijn eigen vertrouwde omgeving te kijken. Waarschijnlijk heb je ook niet de intelligentie om na te denken en buiten je eigen cultuur te kijken. Ik neem het je niet kwalijk.
@ Pulzzar
Bedankt voor je antwoord. Veel mensen kijken niet verder dan hun neus en hebben een slechte voorspellingseigenschap. Jij hebt inzicht dat ikzelf ook min of meer heb. We begrijpen elkaar.
|
|
