R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Daar zit ik dan. Tussen twee culturen. Ik ben Turks en Nederlander. Ik heb van beide kanten waarden en normen meegekregen. Soms botsen die waarden en normen en moet ik een keuze maken. Zo ook over mijn geaardheid. Ze zeggen dat homoseksualiteit aangeboren is. Dat blijkt uit talloze onderzoeken en ik zal het ook zeker niet tegenspreken. Maar is dat dan de reden dat ik me ook gelijk zo moet gedragen? Open en bloot zeggen dat ik homoseksueel ben? Dat ik een vriend heb? Wat zal de omgeving wel niet zeggen? Het is iets verschrikkelijks! Het is iets moois! Ik kan mezelf zijn. Ik kan niet mezelf zijn. Ik wil mezelf zijn. Ik wil niet mezelf zijn.
Opgroeien tussen twee culturen met een tintje homoseksualiteit erbij. Hypocrieter kan bijna niet. Van de ene cultuur mag ik zijn wie ik ben en van de andere cultuur moet ik me heel gedeisd houden. Een Nederlander kan mij niet goed begrijpen. Die zegt: Je moet voor jezelf kiezen! Zij moeten je accepteren zoals je bent! Een Turk kan mij ook niet goed begrijpen. Die zegt namelijk: Je moet je trots en je eer niet schaden en geen schande zijn voor je familie en omgeving.
Het lijkt een keuze tussen groepsbelang en individueel belang. Wat is belangrijker? Waar word ik gelukkiger van? Word ik gelukkig door mijn familie af te stoten en geen contact meer met ze te hebben en voor mezelf te kiezen? Of word ik gelukkig door mijn gevoelens te onderdrukken en proberen aan het plaatje te voldoen van “huisje boompje beestje”?
Soms accepteer ik zelf ook niet helemaal dat ik homoseksueel ben. Meisjes zijn toch ook aantrekkelijk? Toch? Waarom maak ik dan nooit contact met meisjes en ga ik altijd opzoek naar jongens? Waarom heb ik al ruim anderhalf jaar een vriend?
Het lijkt net alsof ik aan beide kanten van mijn multicultuur probeer te voldoen. Steeds maar in gevecht in mezelf.
Ik heb het verteld tegen mijn moeder dat ik op jongens val. Met heel erg veel moeite. Eerste dag leek ze er heel luchtig over. Maar later, na het nadenken, begon ze steeds meer te zeggen dat het niet kon en dat de familie heel heftig zou reageren. In die momenten voelde ik me in een hokje gestopt en met de slot dicht. Elke keer als ik op bezoek was bij haar, begon ze erover dat ik echt met een meisje moest komen. Ik moest trouwen en kinderen krijgen. Elke keer weer begon ze erover.
Ik snap best dat ze ook in een culturele bubbel zit. Ook zij moet aan de sociale verplichtingen van haar kant voldoen. Maar het blijft keer op keer een steek in mijn hart. Moet ik nog wel contact willen met iemand die me steeds in mijn hart steekt? Ze heeft het beste met me voor. Altijd al gehad. Maar ze is zo onwetend en de culturele verplichting natuurlijk.
Ik heb het ook tegen mijn zusje verteld. Zij accepteert het…deels. Zij zit natuurlijk ook in die culturele bubbel. Al die verhoudingen waar rekening mee gehouden moet worden. Dat is geen kattenpis.
Ik schrijf dit om te kijken hoe mensen hier tegenaan kijken. Wat vinden de “Turken” en de “Nederlanders” van dit verhaal? Misschien zoek ik iemand die mij “de Verlichting” kan geven of iemand die hetzelfde meemaakt en misschien zijn/haar kant wil vertellen?
Opgroeien tussen twee culturen met een tintje homoseksualiteit erbij. Hypocrieter kan bijna niet. Van de ene cultuur mag ik zijn wie ik ben en van de andere cultuur moet ik me heel gedeisd houden. Een Nederlander kan mij niet goed begrijpen. Die zegt: Je moet voor jezelf kiezen! Zij moeten je accepteren zoals je bent! Een Turk kan mij ook niet goed begrijpen. Die zegt namelijk: Je moet je trots en je eer niet schaden en geen schande zijn voor je familie en omgeving.
Het lijkt een keuze tussen groepsbelang en individueel belang. Wat is belangrijker? Waar word ik gelukkiger van? Word ik gelukkig door mijn familie af te stoten en geen contact meer met ze te hebben en voor mezelf te kiezen? Of word ik gelukkig door mijn gevoelens te onderdrukken en proberen aan het plaatje te voldoen van “huisje boompje beestje”?
Soms accepteer ik zelf ook niet helemaal dat ik homoseksueel ben. Meisjes zijn toch ook aantrekkelijk? Toch? Waarom maak ik dan nooit contact met meisjes en ga ik altijd opzoek naar jongens? Waarom heb ik al ruim anderhalf jaar een vriend?
Het lijkt net alsof ik aan beide kanten van mijn multicultuur probeer te voldoen. Steeds maar in gevecht in mezelf.
Ik heb het verteld tegen mijn moeder dat ik op jongens val. Met heel erg veel moeite. Eerste dag leek ze er heel luchtig over. Maar later, na het nadenken, begon ze steeds meer te zeggen dat het niet kon en dat de familie heel heftig zou reageren. In die momenten voelde ik me in een hokje gestopt en met de slot dicht. Elke keer als ik op bezoek was bij haar, begon ze erover dat ik echt met een meisje moest komen. Ik moest trouwen en kinderen krijgen. Elke keer weer begon ze erover.
Ik snap best dat ze ook in een culturele bubbel zit. Ook zij moet aan de sociale verplichtingen van haar kant voldoen. Maar het blijft keer op keer een steek in mijn hart. Moet ik nog wel contact willen met iemand die me steeds in mijn hart steekt? Ze heeft het beste met me voor. Altijd al gehad. Maar ze is zo onwetend en de culturele verplichting natuurlijk.
Ik heb het ook tegen mijn zusje verteld. Zij accepteert het…deels. Zij zit natuurlijk ook in die culturele bubbel. Al die verhoudingen waar rekening mee gehouden moet worden. Dat is geen kattenpis.
Ik schrijf dit om te kijken hoe mensen hier tegenaan kijken. Wat vinden de “Turken” en de “Nederlanders” van dit verhaal? Misschien zoek ik iemand die mij “de Verlichting” kan geven of iemand die hetzelfde meemaakt en misschien zijn/haar kant wil vertellen?
Ik vind dat je jezelf moet zijn, heb ontzettend veel respect voor mensen die openlijk homo zijn ondanks hun culturele blokkade.
Je ouders willen uiteindelijk ook dat jij gelukkig bent, toch? Je moet er even doorheen I guess.
Je ouders willen uiteindelijk ook dat jij gelukkig bent, toch? Je moet er even doorheen I guess.
Je ouders moeten je maar accepteren zoals je bent. Je kan wel je gevoelens onderdrukken maar gelukkiger word je er niet van.
Ура для россии
Jeetje, ik kan het me niet goed voorstellen maar het lijkt me een hele nare situatie ts. Je seksuele geaardheid kun je niet veranderen, en andere mensen kun je ook niet veranderen, maar dat laatste kun je wel mee aan de slag. Niemand kan voor jou beslissen waar je gelukkiger van wordt, maar ik zou toch voor jezelf kiezen en proberen andere mensen te helpen je te accepteren zoals je bent. En zoiets als trouwen terwijl je het vanbinnen niet voelt, is niet eerlijk tegenover haar én jezelf. Ik denk dat je daar op de lange termijn ook alleen maar heel erg ongelukkig van wordt.
Lastig. Denk dat je tekst jou dilemma niet duidelijk genoeg kan maken. Zelfs al wil je familie jou accepteren, dan hebben zij er alsnog last van. Je zit nu eenmaal met een cultuur dat niet bij de tijd is en erg islamitisch is natuurlijk.
Het is een lastige keuze die jij moet maken. Je kunt je leven met een leugen leven of gewoon eerlijk zijn. Beiden hebben hun voor- en nadelen. Wees er bewust van en maak een keuze.
Het is een lastige keuze die jij moet maken. Je kunt je leven met een leugen leven of gewoon eerlijk zijn. Beiden hebben hun voor- en nadelen. Wees er bewust van en maak een keuze.
Het ligt natuurlijk nog veel complexer. Een voorbeeld: M'n vriend die aandringt dat ik uit de kast moet komen, zonder goed te beseffen dat wij dan niet meer samen buiten kunnen wandelen zonder aangesproken te worden door bekenden. Ik verwacht dat ik dan gewoon gepest en geplaagd ga worden.quote:Op dinsdag 5 november 2013 16:49 schreef Springtouw het volgende:
Lastig. Denk dat je tekst jou dilemma niet duidelijk genoeg kan maken. Zelfs al wil je familie jou accepteren, dan hebben zij er alsnog last van. Je zit nu eenmaal met een cultuur dat niet bij de tijd is en erg islamitisch is natuurlijk.
Het is een lastige keuze die jij moet maken. Je kunt je leven met een leugen leven of gewoon eerlijk zijn. Beiden hebben hun voor- en nadelen. Wees er bewust van en maak een keuze.
Wat een kut situatie.. Volgens de ene cultuur ben je de lul en volgens de andere niet. Ik vind dat de Turkse kant niet zo nichterig moet doen maar tja dat is cultuur. Nederlandse flikkers accepteren je gewoon en ben je gelukkig maar je familie in de steek laten en voor lul zetten is ook vervelend.
Did you see what i did there?
Sterkte ermee
Did you see what i did there?
Sterkte ermee
En altijd het laatste woord.
Directe familie houdt van je en laat je toch nooit helemaal vallen. Misschien wel je vader, maar ik weet niet hoe religieus die is. Probeer duidelijk te maken dat je het echt niet kan veranderen en dat als dat mogelijk was geweest, je dit allang zou hebben gedaan. Blijven ze moeilijk doen, maak dan afspraken over wat je de rest van de familie en kennissen vertelt. Een beetje liegen kan nooit kwaad. Je vriend zou ik sowieso op de achtergrond houden. Die moet maar accepteren dat deze generatie van je familie nog niet volledig geïntegreerd is.
Lastige situatie. Ik herken er toch wel een hoop in, al ga ik hier nu even niet in details. Ik zou sowieso altijd eerlijkheid boven alles stellen. Wat je ook doet, er gaan mensen teleurgesteld zijn, en er zullen mensen zijn die het niet begrijpen. Maar daar kan jij niets aan doen. Wat je wel in de hand hebt is je eigen eerlijkheid, ten opzichte van jezelf en je omgeving. Als je dat hebt, heb je in ieder geval altijd iets om op terug te vallen. Je kan dan, wat de gevolgen ook zijn, altijd tegen jezelf zeggen dat je uit een eerlijk hart hebt gehandeld.
Dan wikkel je je ook onmogelijk in allerlei lastige constructies van die-en-die weet dit-en-dat en moet dat weer verzwijgen tegen zus-en-zo, etc. Iets wat volgens mij uiteindelijk alleen maar spanningen gaat opleveren.
Dan wikkel je je ook onmogelijk in allerlei lastige constructies van die-en-die weet dit-en-dat en moet dat weer verzwijgen tegen zus-en-zo, etc. Iets wat volgens mij uiteindelijk alleen maar spanningen gaat opleveren.
Fok!-reputatiemeter van Rijsttafel:
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Uiteindelijk is het de afweging wat de minste pijn doet; je homoseksualiteit onderdrukken of ruzie met je familie. Uiteindelijk kan kiezen voor je familie uit pragmatische overweging ook juist een kwestie van kiezen voor eigenbelang zijn ook al noemde je dat kiezen voor jezelf typisch nederlands.. dat wil nog niet perse zeggen dat je uit de kast moet komen.
Ik vraag me af of wat je zegt wel een culturele kwestie is. In de nederlandse bible belt is de keuze namelijk niet veel anders. Als je van turken geen zinvol antwoord kunt krijgen kun je het misschien eens op het forum van de EO proberen.
Ik vraag me af of wat je zegt wel een culturele kwestie is. In de nederlandse bible belt is de keuze namelijk niet veel anders. Als je van turken geen zinvol antwoord kunt krijgen kun je het misschien eens op het forum van de EO proberen.
Ik zou het mijn naaste familie vertellen en daarbij uitdrukkelijk aangeven dat je niet wil dat ze het verder vertellen omdat mensen er uiteraard nogal heftig op gaan reageren. Maar het blijft heel moeilijk en een ideale oplossing bestaat niet.
Lastig...
Maar het gaat er niet om, wat anderen van je vinden. Jijzelf staat alleen toe gelukkig te worden.
De manier waarop zijn duizenden te vinden. Misschien moet je een dubbel leven lijden, trouwen met een vrouw, maar afspreken met haar dat je een vriend hebt. Gebeurt geloof ik al eeuwen in vele culturen zo.
En overigens, door deze ellende moesten de meeste Nederlanders in de jaren '70 en nog steeds in sommige culturen. Er bestaat niet DE Nederlandse cultuur. Er zijn er velen.
In sommige conservatieve ballerige kringen kan je er ook niet mee aan komen zetten dat je homosexueel bent, evenals niet als je ouders streng katholiek of gereformeerd zijn.
Wij kunnen niet voor je bepalen welke methode de beste is. Daar moet je zelf uitkomen en uitproberen. Ga bijvoorbeeld zonder je ouders te laten weten met je vriend enkele weken op vakantie in een homo vriendelijk land waar de kans op afkeurende blikken of familie tegen te komen klein is (sommige Aziatische landen bijvoorbeeld). Neem even geen contact met familie op. Voelt dat goed/slecht? Indien het niet goed voelt, probeer je het dubbelleven uit. Misschien moet je van vriend veranderen voor iemand die jou ook begrijpt en wellicht hetzelfde dilemma heeft.
Op een dag kom je je levenstijl tegen, waar jij je het meeste bij thuis voelt. En daar kan je dan mee verder
Succes...
Maar het gaat er niet om, wat anderen van je vinden. Jijzelf staat alleen toe gelukkig te worden.
De manier waarop zijn duizenden te vinden. Misschien moet je een dubbel leven lijden, trouwen met een vrouw, maar afspreken met haar dat je een vriend hebt. Gebeurt geloof ik al eeuwen in vele culturen zo.
En overigens, door deze ellende moesten de meeste Nederlanders in de jaren '70 en nog steeds in sommige culturen. Er bestaat niet DE Nederlandse cultuur. Er zijn er velen.
In sommige conservatieve ballerige kringen kan je er ook niet mee aan komen zetten dat je homosexueel bent, evenals niet als je ouders streng katholiek of gereformeerd zijn.
Wij kunnen niet voor je bepalen welke methode de beste is. Daar moet je zelf uitkomen en uitproberen. Ga bijvoorbeeld zonder je ouders te laten weten met je vriend enkele weken op vakantie in een homo vriendelijk land waar de kans op afkeurende blikken of familie tegen te komen klein is (sommige Aziatische landen bijvoorbeeld). Neem even geen contact met familie op. Voelt dat goed/slecht? Indien het niet goed voelt, probeer je het dubbelleven uit. Misschien moet je van vriend veranderen voor iemand die jou ook begrijpt en wellicht hetzelfde dilemma heeft.
Op een dag kom je je levenstijl tegen, waar jij je het meeste bij thuis voelt. En daar kan je dan mee verder
Succes...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Lastige situatie, TS . Vooral omdat het heel lastig is om het begrijpelijk te maken voor anderen. Veel van je Nederlandse vrienden zullen het probleem niet begrijpen. Niet omdat ze niet willen, maar omdat het in hun ogen onmogelijk lijkt dat je familie zoiets zo groot kan maken. Of omdat ze niet begrijpen dat je je familie ook niet opzij kan schuiven, zelfs als ze jou en je keuzes niet accepteren. Die culturele bubbel die je hebt beschrijft het wel heel mooi. Die is zo goed te zien bij veel Turkse immigranten hier. In de jaren '70 hierheen gekomen, en qua normen en waarden weinig veranderd sindsdien.
Ik herken je situatie in zoverre dat ik als Turks traditioneel opgevoed meisje, bepaald niet traditioneel ben en Nederlandse vriendjes heb gehad. De kans dat ik uiteindelijk met een Nederlander zal eindigen zit er dan ook dik in. Ik drink graag af en toe wat, ik heb mannelijke vrienden, en doe dingen die m'n moeder of zeer traditionele zus nooit zouden doen. Makkelijk is het bepaald niet, om een deel van je leven verborgen te moeten houden. Niet voor jezelf, maar ook niet voor je partner, want die voelt zich waarschijnlijk ook minder gevalideerd. Ik probeer een soort tussenweg te vinden inmiddels. Ik heb besloten dat de enige persoon die ik 'tevreden' wil houden van mijn familie, mijn moeder is. Dat mijn zeer traditionele zus bijvoorbeeld alles afkeurt wat ik doe en weinig met me te maken wil hebben, zal me aan m'n reet roesten. De enige reden dat ik nu nog delen van m'n leven geheim houd is om mijn moeder niet te kwetsen. Ook dit begrijpen veel mensen niet, maar voor mij voelt het als de juiste keuze. Ze heeft langzaamaan zoveel al van me geaccepteerd wat anderen van haar generatie afkeuren. Ik woon inmiddels alleen, draag geen hoofddoek meer, ze weet dat ik mannelijke vrienden heb, en kan daar prima mee leven. Een partner zal ze pas leren kennen als het serieus word, en ik me ga verloven. Misschien hou ik dan voor een deel de schijn op, door voor de moskee te trouwen voordat we gaan samenwonen, zodat ze er gerust mee is. Ik weet het niet.
Dat allemaal is uiteraard maar een fractie van wat jij doormaakt. Wel ben ik erachter dat jouw geluk belangrijker is voor je familie dan je denkt. Het is een hele grote stap geweest dat je het je moeder en zus verteld hebt, echt heel knap. Dat ze nog niet helemaal uit hun plaat zijn gegaan is mooi, dat geeft de ruimte om er met de tijd aan te wennen. Voor jou is het belangrijk dat je besluit wie je wel en niet tevreden wil houden, en hoe je je eigen geluk toch kan opbouwen. Heel veel sterkte ermee.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-11-2013 23:53:22 ]
. Vooral omdat het heel lastig is om het begrijpelijk te maken voor anderen. Veel van je Nederlandse vrienden zullen het probleem niet begrijpen. Niet omdat ze niet willen, maar omdat het in hun ogen onmogelijk lijkt dat je familie zoiets zo groot kan maken. Of omdat ze niet begrijpen dat je je familie ook niet opzij kan schuiven, zelfs als ze jou en je keuzes niet accepteren. Die culturele bubbel die je hebt beschrijft het wel heel mooi. Die is zo goed te zien bij veel Turkse immigranten hier. In de jaren '70 hierheen gekomen, en qua normen en waarden weinig veranderd sindsdien.Ik herken je situatie in zoverre dat ik als Turks traditioneel opgevoed meisje, bepaald niet traditioneel ben en Nederlandse vriendjes heb gehad. De kans dat ik uiteindelijk met een Nederlander zal eindigen zit er dan ook dik in. Ik drink graag af en toe wat, ik heb mannelijke vrienden, en doe dingen die m'n moeder of zeer traditionele zus nooit zouden doen. Makkelijk is het bepaald niet, om een deel van je leven verborgen te moeten houden. Niet voor jezelf, maar ook niet voor je partner, want die voelt zich waarschijnlijk ook minder gevalideerd. Ik probeer een soort tussenweg te vinden inmiddels. Ik heb besloten dat de enige persoon die ik 'tevreden' wil houden van mijn familie, mijn moeder is. Dat mijn zeer traditionele zus bijvoorbeeld alles afkeurt wat ik doe en weinig met me te maken wil hebben, zal me aan m'n reet roesten. De enige reden dat ik nu nog delen van m'n leven geheim houd is om mijn moeder niet te kwetsen. Ook dit begrijpen veel mensen niet, maar voor mij voelt het als de juiste keuze. Ze heeft langzaamaan zoveel al van me geaccepteerd wat anderen van haar generatie afkeuren. Ik woon inmiddels alleen, draag geen hoofddoek meer, ze weet dat ik mannelijke vrienden heb, en kan daar prima mee leven. Een partner zal ze pas leren kennen als het serieus word, en ik me ga verloven. Misschien hou ik dan voor een deel de schijn op, door voor de moskee te trouwen voordat we gaan samenwonen, zodat ze er gerust mee is. Ik weet het niet.
Dat allemaal is uiteraard maar een fractie van wat jij doormaakt. Wel ben ik erachter dat jouw geluk belangrijker is voor je familie dan je denkt. Het is een hele grote stap geweest dat je het je moeder en zus verteld hebt, echt heel knap. Dat ze nog niet helemaal uit hun plaat zijn gegaan is mooi, dat geeft de ruimte om er met de tijd aan te wennen. Voor jou is het belangrijk dat je besluit wie je wel en niet tevreden wil houden, en hoe je je eigen geluk toch kan opbouwen. Heel veel sterkte ermee
.[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 05-11-2013 23:53:22 ]
Prachtige post die (mijns inziens) én begrip én steun én enige mate van hoop (lees: situatie is niet per se hopeloos) geeftquote:Op dinsdag 5 november 2013 23:51 schreef clumsy_clown het volgende:
Lastige situatie, TS
Ik herken je situatie in zoverre dat ik als Turks traditioneel opgevoed meisje, bepaald niet traditioneel ben en Nederlandse vriendjes heb gehad. De kans dat ik uiteindelijk met een Nederlander zal eindigen zit er dan ook dik in. Ik drink graag af en toe wat, ik heb mannelijke vrienden, en doe dingen die m'n moeder of zeer traditionele zus nooit zouden doen. Makkelijk is het bepaald niet, om een deel van je leven verborgen te moeten houden. Niet voor jezelf, maar ook niet voor je partner, want die voelt zich waarschijnlijk ook minder gevalideerd. Ik probeer een soort tussenweg te vinden inmiddels. Ik heb besloten dat de enige persoon die ik 'tevreden' wil houden van mijn familie, mijn moeder is. Dat mijn zeer traditionele zus bijvoorbeeld alles afkeurt wat ik doe en weinig met me te maken wil hebben, zal me aan m'n reet roesten. De enige reden dat ik nu nog delen van m'n leven geheim houd is om mijn moeder niet te kwetsen. Ook dit begrijpen veel mensen niet, maar voor mij voelt het als de juiste keuze. Ze heeft langzaamaan zoveel al van me geaccepteerd wat anderen van haar generatie afkeuren. Ik woon inmiddels alleen, draag geen hoofddoek meer, ze weet dat ik mannelijke vrienden heb, en kan daar prima mee leven. Een partner zal ze pas leren kennen als het serieus word, en ik me ga verloven. Misschien hou ik dan voor een deel de schijn op, door voor de moskee te trouwen voordat we gaan samenwonen, zodat ze er gerust mee is. Ik weet het niet.
Dat allemaal is uiteraard maar een fractie van wat jij doormaakt. Wel ben ik erachter dat jouw geluk belangrijker is voor je familie dan je denkt. Het is een hele grote stap geweest dat je het je moeder en zus verteld hebt, echt heel knap. Dat ze nog niet helemaal uit hun plaat zijn gegaan is mooi, dat geeft de ruimte om er met de tijd aan te wennen. Voor jou is het belangrijk dat je besluit wie je wel en niet tevreden wil houden, en hoe je je eigen geluk toch kan opbouwen. Heel veel sterkte ermee
"He who gives up freedom for safety deserves neither" Benjamin Franklin
Geen enkele Turk ontsnapt aan het gepraat over trouwen en moet dat 1000x aanhoren, dit zal wel 2000x zijn bij jou.
Als ik jou was zou ik langzaam aan uit de kast komen voor bepaalde mensen van je familie maar het voor de rest van de wereld nog even stil houden zodat je familie er in eerste instantie aan kan wennen.
Wees de zoon die je ouders graag zouden zien, ookal ben je homoseksueel. Dus serieus, volwassen, 'delikanli' / man omschrijft het het beste denk ik. Niet denken dat je bij wijze van spreke hand in hand rond kan huppelen met je vriendje van de ene op de andere dag. Geef ze tijd om die eerste shock te ontlopen.
Je ma zit als het ware in een ontkenningsfase en kan het nog niet accepteren en denkt dat het een hype oid is en dat ze je ervanaf kan praten. Je weet zelf ook wel hoe Turkse moeders zijn als het gaat om hun zoontjes en huwelijken.
Als ik jou was zou ik langzaam aan uit de kast komen voor bepaalde mensen van je familie maar het voor de rest van de wereld nog even stil houden zodat je familie er in eerste instantie aan kan wennen.
Wees de zoon die je ouders graag zouden zien, ookal ben je homoseksueel. Dus serieus, volwassen, 'delikanli' / man omschrijft het het beste denk ik. Niet denken dat je bij wijze van spreke hand in hand rond kan huppelen met je vriendje van de ene op de andere dag. Geef ze tijd om die eerste shock te ontlopen.
Je ma zit als het ware in een ontkenningsfase en kan het nog niet accepteren en denkt dat het een hype oid is en dat ze je ervanaf kan praten. Je weet zelf ook wel hoe Turkse moeders zijn als het gaat om hun zoontjes en huwelijken.
Ik sluit me aan bij wat een hoop anderen ook al hebben geschreven.
Blijf jezelf, en verander niet in iets wat je niet bent en nooit kan worden.
In mijn ogen is een homo echt niet meer of minder dan een hetero, en als jij gelukkig bent met je vriend is daar niks mis mee.
Blijf jezelf, en verander niet in iets wat je niet bent en nooit kan worden.
In mijn ogen is een homo echt niet meer of minder dan een hetero, en als jij gelukkig bent met je vriend is daar niks mis mee.
Dat is als een appel tegen een sinaasappel zegt:
He zal ik mijn banaan in jouw pruim peren.
He zal ik mijn banaan in jouw pruim peren.
Mensen kunnen wel zeggen dat het niet kan enz, maar het kan wel, het is namelijk zo, het is geen keuze, je kan het niet terugdraaien en het enige wat jij en andere kunnen doen is het accepteren.
Is je vriend Turks, Nederlands of iets anders? Hoe ervaart hij het dat jullie relatie zo goed als geheim is?
Is je vriend Turks, Nederlands of iets anders? Hoe ervaart hij het dat jullie relatie zo goed als geheim is?
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Heel erg bedankt voor jullie reacties!
@Godshand en snakelady
Ik ben al vaker op vakantie geweest met mijn vriend en dat voelt ook gewoon goed aan. Ik mis mijn ouders of familie niet als ik op vakantie ben. Ik heb ook een eigen woning, dus ga ook weinig naar mijn familie toe. Een keer in de week meestal. Misschien heb ik in mezelf al onbewust vastgesteld dat mijn contact met mijn familie steeds minder gaat worden. Ik heb ook bewust Turkse vriendschappen laten verwateren, omdat zij te conservatief denken. Ze kunnen er gewoonweg niet mee omgaan. Althans, dat is mijn aanname doordat ze bepaalde denkwijzen hebben.
De echt conservatieven in mijn familie zijn mijn moeder en mijn tantes. De jongere generatie kan er wel beter mee omgaan is mijn beleving. In het algemeen hebben zij geen afkeer tegen homoseksualiteit, wat wel het geval is bij de oude generatie. "Als ze van mij afblijven, vind ik het best" mentaliteit, hebben de meeste jongeren. Wat bij veel Nederlanders ook het geval is.
Op dit moment leid ik deels een dubbelleven. Paar goede Nederlandse vrienden weten dat ik een vriend heb. Van mijn familie weet dus alleen mijn zusje het hele verhaal. Mijn moeder weet niet dat ik een vriend heb. Wat mij betreft zal ze het ook nooit te weten komen. Ze mag van mij in haar eigen waan leven dat ik ooit ga trouwen en kinderen krijg.
Ik sluit niks uit. Het leven kan soms heel raar lopen. Ik kan misschien ooit verliefd worden op een meisje. Ik zeg altijd dat ik op karakter val en dat ik biseksueel ben. Als ik iemand een mooi en leuk persoon vind, dan kan er iets moois uit bloeien. Het maakt me dan niet uit of het een jongen of een meisje is. Het gevoel moet goed zijn.
Mijn huidige vriend had een periode dat hij vond dat ik uit de kast moest komen. Maar dat is nu wel weg, hoewel hij het wel een beetje verlangt. Hij heeft ook een eigen beeld van een relatie. Ik voldoe daar ook niet altijd aan.Hij zegt dat hij wist dat dit erin zat toen hij met mij een relatie begon. Hij accepteert het zoals het is, omdat hij om mij geeft. Hij is Nederlands.
@clumsy_clown
Ik zie inderdaad raakvlakken met jouw leven. De botsingen tussen het liberale en conservatieve komen ook goed naar boven in jouw verhaal.
Op het moment houd ik mijn moeder tevreden door eigenlijk niks meer te zeggen over mijn geaardheid. Ik laat haar in haar eigen waan. Dat gaat soms met botsingen, maar over het algemeen kan ik mijn leven leiden zoals ik het wil. Dat komt ook doordat ik niet bij mijn ouders woon.
Soms heb ik wel moeite dat ik een vriend heb. Laatst waren we samen aan het winkelen en zag ik een bekend iemand die weer iedereen kent die ik ken. Ik was heel angstig dat hij zou ontdekken dat ik een vriend had. Dat soort momenten maken het heel akelig voor mij. De angst dat iemand iets gaat ontdekken. Dan begint de culturele stortvloed vanuit mijn omgeving. Dat is mijn angst.
@expans
Aan mij kan je niet zien dat ik homoseksueel ben. Verre van verwijfd. Ik kom heel normaal over. Gedraag me vrij netjes. Daar heeft mijn moeder geen problemen mee. Alleen het feit dat ik homoseksueel ben. Ze is heel koppig ook. Ze probeerde me er steeds vanaf te praten. In het begin ging ze half dreigen ook. "Je bent niet zo, anders gebeuren er allemaal dingen" zei ze. "Wat gaat er gebeuren dan?" zei ik. "Dat zie je dan wel".
@ Iedereen
Ik heb soms echt angst en paniek aanvallen. Ik doe de deur van mijn slaapkamer op slot als ik met mijn vriend slaap. In de angst dat misschien iemand van mijn familieleden binnenkomt en mij betrapt. Ik durf steeds minder naar buiten te gaan met mijn vriend. Ik durf niet om te gaan werken in de angst dat Turkse collega's vragen gaan stellen. Het is dat ik voorlopig genoeg spaargeld heb om van te leven, anders weet ik ook niet wat ik moet doen. Het begint steeds ergere vormen aan te nemen lijkt het. Het begint steeds minder leuk te worden om te leven op die momenten. Misschien moet ik maar naar de huisarts?
@Godshand en snakelady
Ik ben al vaker op vakantie geweest met mijn vriend en dat voelt ook gewoon goed aan. Ik mis mijn ouders of familie niet als ik op vakantie ben. Ik heb ook een eigen woning, dus ga ook weinig naar mijn familie toe. Een keer in de week meestal. Misschien heb ik in mezelf al onbewust vastgesteld dat mijn contact met mijn familie steeds minder gaat worden. Ik heb ook bewust Turkse vriendschappen laten verwateren, omdat zij te conservatief denken. Ze kunnen er gewoonweg niet mee omgaan. Althans, dat is mijn aanname doordat ze bepaalde denkwijzen hebben.
De echt conservatieven in mijn familie zijn mijn moeder en mijn tantes. De jongere generatie kan er wel beter mee omgaan is mijn beleving. In het algemeen hebben zij geen afkeer tegen homoseksualiteit, wat wel het geval is bij de oude generatie. "Als ze van mij afblijven, vind ik het best" mentaliteit, hebben de meeste jongeren. Wat bij veel Nederlanders ook het geval is.
Op dit moment leid ik deels een dubbelleven. Paar goede Nederlandse vrienden weten dat ik een vriend heb. Van mijn familie weet dus alleen mijn zusje het hele verhaal. Mijn moeder weet niet dat ik een vriend heb. Wat mij betreft zal ze het ook nooit te weten komen. Ze mag van mij in haar eigen waan leven dat ik ooit ga trouwen en kinderen krijg.
Ik sluit niks uit. Het leven kan soms heel raar lopen. Ik kan misschien ooit verliefd worden op een meisje. Ik zeg altijd dat ik op karakter val en dat ik biseksueel ben. Als ik iemand een mooi en leuk persoon vind, dan kan er iets moois uit bloeien. Het maakt me dan niet uit of het een jongen of een meisje is. Het gevoel moet goed zijn.
Mijn huidige vriend had een periode dat hij vond dat ik uit de kast moest komen. Maar dat is nu wel weg, hoewel hij het wel een beetje verlangt. Hij heeft ook een eigen beeld van een relatie. Ik voldoe daar ook niet altijd aan.Hij zegt dat hij wist dat dit erin zat toen hij met mij een relatie begon. Hij accepteert het zoals het is, omdat hij om mij geeft. Hij is Nederlands.
@clumsy_clown
Ik zie inderdaad raakvlakken met jouw leven. De botsingen tussen het liberale en conservatieve komen ook goed naar boven in jouw verhaal.
Op het moment houd ik mijn moeder tevreden door eigenlijk niks meer te zeggen over mijn geaardheid. Ik laat haar in haar eigen waan. Dat gaat soms met botsingen, maar over het algemeen kan ik mijn leven leiden zoals ik het wil. Dat komt ook doordat ik niet bij mijn ouders woon.
Soms heb ik wel moeite dat ik een vriend heb. Laatst waren we samen aan het winkelen en zag ik een bekend iemand die weer iedereen kent die ik ken. Ik was heel angstig dat hij zou ontdekken dat ik een vriend had. Dat soort momenten maken het heel akelig voor mij. De angst dat iemand iets gaat ontdekken. Dan begint de culturele stortvloed vanuit mijn omgeving. Dat is mijn angst.
@expans
Aan mij kan je niet zien dat ik homoseksueel ben. Verre van verwijfd. Ik kom heel normaal over. Gedraag me vrij netjes. Daar heeft mijn moeder geen problemen mee. Alleen het feit dat ik homoseksueel ben. Ze is heel koppig ook. Ze probeerde me er steeds vanaf te praten. In het begin ging ze half dreigen ook. "Je bent niet zo, anders gebeuren er allemaal dingen" zei ze. "Wat gaat er gebeuren dan?" zei ik. "Dat zie je dan wel".
@ Iedereen
Ik heb soms echt angst en paniek aanvallen. Ik doe de deur van mijn slaapkamer op slot als ik met mijn vriend slaap. In de angst dat misschien iemand van mijn familieleden binnenkomt en mij betrapt. Ik durf steeds minder naar buiten te gaan met mijn vriend. Ik durf niet om te gaan werken in de angst dat Turkse collega's vragen gaan stellen. Het is dat ik voorlopig genoeg spaargeld heb om van te leven, anders weet ik ook niet wat ik moet doen. Het begint steeds ergere vormen aan te nemen lijkt het. Het begint steeds minder leuk te worden om te leven op die momenten. Misschien moet ik maar naar de huisarts?
Dit is niet gezond. Je leeft dus van spaargeld omdat je door angstaanvallen niet kan werken? Ben je wel ergens in dienst? Heb je je dan ziekgemeld en al contact opgenomen met de bedrijfsarts?
== houdt van sterke anekdotes voor op feesten en partijen ==
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
--- Ga van dat gas af! - Laat Groningen niet zakken ---
Don't give up Andro: https://www.youtube.com/watch?v=VjEq-r2agqc O+
*O* ESF-gekkie: justice for Elvana en justice for Keiino :'( *O*
Die paranoïde aanvallen herken ik, en gaan je leven beheersen. Vaak zijn ze niet eens gegrond, want waarom zou iemand denken dat je vriend niet gewoon een goede vriend is, zolang jullie niet al zoenend over straat gaan? Het is puur de angst die je fantasie voert en dat gaat héél zwaar op je wegen op een gegeven moment.
Ik snap dat je bang bent voor sociale controle, die is er flink, binnen de Turkse gemeenschap. Hij is alleen niet zo groot als jij denkt. Mensen zijn gelukkig nog altijd redelijk egocentrisch, en zijn meer bezig met zichzelf dan met anderen. Ik was ook echt doodsbang op sommige momenten, ik durfde amper naast elkaar in de bus te zitten. En als m'n broer dan een keer belde terwijl we samen waren, ging ik half dood. Allemaal ongegrond gebleken. Ik beloof je dat het beter kan dan het nu is.
Ga inderdaad naar de huisarts! Hierover praten met een professional kan je goed helpen, al is het maar om je eigen gedachten op een rijtje te kunnen zetten, en het klinkt alsof je te ver in de knoop zit op dit moment om er zelf uit te komen.
Ik snap dat je bang bent voor sociale controle, die is er flink, binnen de Turkse gemeenschap. Hij is alleen niet zo groot als jij denkt. Mensen zijn gelukkig nog altijd redelijk egocentrisch, en zijn meer bezig met zichzelf dan met anderen. Ik was ook echt doodsbang op sommige momenten, ik durfde amper naast elkaar in de bus te zitten. En als m'n broer dan een keer belde terwijl we samen waren, ging ik half dood. Allemaal ongegrond gebleken. Ik beloof je dat het beter kan dan het nu is.
Ga inderdaad naar de huisarts! Hierover praten met een professional kan je goed helpen, al is het maar om je eigen gedachten op een rijtje te kunnen zetten, en het klinkt alsof je te ver in de knoop zit op dit moment om er zelf uit te komen.
@ Andromache & clumsy_clown
Ik werk sinds januari niet meer. Ik heb ook mijn opleiding niet af kunnen maken door dit. Ik moest alleen nog het laatste jaar doen, maar ik zat en zit niet lekker in mijn vel.
Ik ben gewoon gestopt met werken en me nergens ziek gemeld. Hoe lang dit door kan gaan? Geen idee.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles zelf kon oplossen en dat het goed zou komen. Maar ik heb er geen kracht meer voor lijkt het.
Ik werk sinds januari niet meer. Ik heb ook mijn opleiding niet af kunnen maken door dit. Ik moest alleen nog het laatste jaar doen, maar ik zat en zit niet lekker in mijn vel.
Ik ben gewoon gestopt met werken en me nergens ziek gemeld. Hoe lang dit door kan gaan? Geen idee.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles zelf kon oplossen en dat het goed zou komen. Maar ik heb er geen kracht meer voor lijkt het.
Niet. Je moet dit fixen man. Als ik het zo lees moet je gewoon uit de kast komen en iedereen die er wat tegen heeft keihard in de stront laten zakken. Dat is de enige manier waarop je van de angst om betrapt te worden afkomt.quote:
Ik ben gewoon gestopt met werken en me nergens ziek gemeld. Hoe lang dit door kan gaan? Geen idee.
Als je over vijftig jaar op je sterfbed, welke gedachten wil je dan over je eigen leven hebben? En dan bedoel ik: welke gedachten over hoe jij de afgelopen 75 jaar hebt doorgebracht zorgen ervoor dat je sterft als een gelukkig man?
Schip ahoy!
|
|
