Verwarring omtrent mijn gevoelens/dromen.

Laat ik allereerst even melden dat dit een anoniem-account van me is om mijn identiteit verborgen te houden. Ik ben een 29-jarige man, met een ASPD (antisocial personality disorder). In de volksmond word ik simpelweg een sociopaat genoemd en volgens een enkeling zelfs een psychopaat.

Ik werd voor het eerst met deze termen in verband gebracht nadat ik iemand probeerde dood te steken in groep acht. Ik had al meerde geweldsuitbarstingen op mijn conto staan en kwam er altijd onderuit maar na dit incident werd ik verplicht om mee te werken aan onderzoeken en in therapie te gaan.

Al vlot kwamen ze tot de conclusie dat ik lijd aan een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Ik kan me onder ander niet tot nauwelijks inleven in andere mensen, en ben zeer wraakzuchtig. Dit verklaarde uiteraard waarom ik nooit moeite had om mensen fysiek of geestelijk pijn te doen... en dus gemakkelijk zwaar geweld toepaste op anderen. Zelf heb ik er geen moeite mee dat ik lijd aan een stoornis, lig er geen seconde wakker van en heb geen spijt van geen enkele daad die ik verricht heb.

Na nog geen jaar therapie, en mijn moeder die mij niet in haar omgeving wou hebben ben ik bij mijn vader gaan wonen. Met de verhuizing was de therapie eigenlijk gelijk afgelopen, maar ook de woedeaanvallen die ik had verdwenen als sneeuw voor de zon. In die periode raakte ik geen enkele keer betrokken bij een incident of met justitie. Ook sprak ik open over mijn stoornis met anderen en voerde regelmatig lange discussies (op aanraden van mijn therapeuten) om te zien hoe zij erover dachten.

Rond mijn 16e keerde ik terug naar mijn moeder. Binnen no-time kreeg ik weer last van woedeaanvallen, raakte veel betrokken bij geweldsmisdrijven en heb hierdoor ook meerdere veroordelingen op mijn naam staan. Op mijn 20ste ging ik op mezelf wonen en op mijn 23ste heb ik mijn huidige vrouw ontmoet... waarmee ik enkele kinderen gekregen heb. Ik heb nooit verborgen gehouden voor mijn vrouw dat ik lijd aan een persoonlijkheidsstoornis, en wat ik gedaan heb ik het verleden. Sterker nog heb het nooit voor iemand verborgen, ook mijn huidige werkgever weet hier van.

Terwijl ik mij nooit heb in kunnen leven in anderen, en me nooit slecht gevoeld heb voor de handelingen die ik verricht heb tegen anderen, is dit bij mijn kinderen anders. Een tijd geleden viel mijn dochter tegen een tafel aan en scheurde haar achterhoofd open. Voor het eerst voelde ik mijn hart sneller kloppen, en een warmte over me heen komen... maar niet van sensatie, maar leefde met haar mee. Wil niet zeggen dat ik haar pijn 'voelde' maar vond het zielig voor haar. Ik zie dit voor mezelf wel als een soort van vooruitgang, maar tegelijkertijd verward me het wel.

Vooral omdat ik sinds een jaar of 2 veel kamp met dromen die steeds vaker terugkeren. De eerste paar weken misschien 1 keer per week, tegenwoordig toch wel dagelijks, zelfs overdag (dagdromen). In mijn dromen vermoord en vermink ik mensen op alle manieren die ik maar kan bedenken. Geen bekenden, puur onbekenden, mensen waarvan ik het gezicht ooit in een vlaag voorbij heb zien komen op een winkelcentrum, op mijn werk, op televisie, waar dan ook. Laat ik duidelijk zijn dat ik absoluut geen drang voel om het daadwerkelijk te doen.

Van de week zag ik een reportage over mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Daarin werd beweerd dat veel mensen wel eens een (dag)droom heeft gehad waarbij hij/zij iemand om het leven bracht en/of verminkte. Met enkele mensen in mijn directe omgeving heb ik hier wel eens over gediscussieerd. Twee á drie stelden ooit wel eens zo'n droom of gedachte gehad te hebben, maar echt één of tweemalig. Om weer enigszins terug te keren naar de opdrachten die ik toendertijd van de therapeuten kreeg (openlijk praten over de stoornis, ervaringen, gedachten, etcetera), vraag ik bij deze aan jullie of jullie weleens zo'n droom gehad hebben. Zo ja, hoe vaak, en met een rede? Of gewoon zomaar? En wat zou het inhouden?

De 'wetenschappers' uit de reportage stelden dat het vermoedelijk komt door een oeroude defensieve gen dat elk mens met zich meedraagt. Iets dat verder geen kwaad kan.

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 05:40 schreef SpecialK het volgende:
Ik heb nog nooit zulke dromen gehad, TS.

Wat ik me wel afvraag. Vanuit je recente ervaringen met medeleven (met je dochters pijn) geeft dat jou niet een hulpmiddel om (in ieder geval op rationeel niveau) die gevoelens te projecteren op eventuele pijn die je anderen aan wil doen. Immers. Al die mensen hebben zelf ook een pappa zoals jij die het beste met hen voor heeft?

Klinkt makkelijk, maar dat is het niet. Bij mijn (gewelds)misdrijven handelde ik altijd impulsief en met een 'zwarte waas'. Had altijd achteraf pas door wat ik gedaan had... en het enige dat ik dan dacht was 'niet mijn probleem, dat ben ik niet'.

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 07:37 schreef vaarsuvius het volgende:
Nog nooit zo'n droom gehad, althans niet een die ik me achteraf kon herinneren. Je weet natuurlijk nooit zeker wat je allemaal droomt en weer vergeet als je wakker bent.

Maar je schrijft over therapie als tiener, daarna misdrijven en nu ben je 29. Iemand met zo'n achtergrond heeft toch wel meer begeleiding gekregen in de afgelopen jaren? Wat zeggen die ervan?

Om eerlijk te zijn niet. Nadat ik op mijn 11de een klasgenoot probeerde dood te steken moest ik in therapie. Overigens niet via justitie maar na overleg tussen de schoolleiding en de ouders van de jongen (of in vrijwillige therapie of ze zouden het gaan melden bij justitie). Uiteraard kozen mijn moeder en ik voor het eerste. Na een reeks testen en gesprekken stelde ze vast dat ik een antisociale persoonlijkheidsstoornis had en dat die in combinatie met opgekropte woede vanwege thuisproblemen (veel zware ruzie's in huis tussen mijn moeder en stiefvader) leidden tot de geweldsmisdrijven. Na nog enkele geweldsuitbarstingen wou mijn moeder me op mijn 12de niet meer in huis en kon ik kiezen, of ze liet me opnemen bij een instelling/internaat of ik moest maar bij mijn vader gaan wonen. Uiteraard koos ik het laatste. Bij mijn vader hield het geweldplegen eigenlijk onmiddelijk op... in die periode (tot mijn 16e) nagenoeg maar één keer bij een geweldsmisdrijf betrokken geweest. Mijn vader en ik vertrokken naar het buitenland waar ik niet kon wennen dus keerde ik op mijn 16e terug naar mijn moeder en stiefvader in Nederland. Binnen enkele maanden begonnen de geweldplegingen weer... dit variëerde van simpelweg mensen met blote handen verrot slaan tot het gebruiken van stokken/messen en een revolver. Enkele arrestaties volgde wegens deze geweldplegingen en verboden wapenbezit. Overigens ben ik voor alles maar twee keer echt veroordeeld, de rest werd afgedaan met financiële transacties of waarschuwingen. Sinds ik mijn vrouw en kinderen heb ben ik bij geen enkele geweldsmisdrijven meer betrokken geweest... moest wel nog 100 uur taakstraf vervullen, die ik anno nu er al op heb zitten. Maar goed, alles samengevat, op de therapie in mijn jeugd na (anderhalf jaar ongeveer) heb ik dus geen begeleiding meer gehad.

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 17:46 schreef complicate het volgende:

[..]

Mag ik hieruit concluderen dat je vroeger als kind of puber of tiener nooit zulke dromen had?
En dat je zulke dromen alleen recent heb beginnen krijgen?

Als puber/tiener heb ik zulke dromen wel gehad, maar echt sporadisch. Hedendaags is het toch echt wel dagelijks... zelfs overdag in dagdromen zoals ik al aangaf.

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 17:50 schreef Chai het volgende:
Misschien ben je onrustiger/lichter gaan slapen, dan onthoud je je dromen veel eerder. Vroeger had je ze misschien ook al weleens, maar had je het niet door.

Mwoah niet dat ik weet... slaap mijn hele leven al kort (altijd circa 5 a 6 uur) en weet achteraf echt altijd wat ik gedroomd heb. Soms heb ik zelfs twee of drie aparte dromen in één nachtrust.