BURN OUT op jonge leeftijd

Ik zou willen dat je niet meer zo bang was van jezelf. Autisme is een etiket en lost helemaal niets op.

quote:

Op zondag 29 september 2013 20:49 schreef jfmscript het volgende:
Ik zou willen dat je niet meer zo bang was van jezelf. Autisme is een etiket en lost helemaal niets op.

Het etiket alleen loslaten schiet verder ook niet veel op

quote:

Op zondag 29 september 2013 14:55 schreef jfmscript het volgende:
Een burn out voel je aankomen. Je weet nog niet wat het is maar je voelt dat er iets niet goed zit. Een burn out komt niet plotseling opzetten. Van het ene moment op het andere. Je wordt vaker moe, je gaat twijfelen, de teleurstellingen nemen toe en toch ga je door. Waarom? Omdat je het niet in de gaten had? Ik vind dat moeilijk te geloven, maar ja, ieder zijn eigen mening. Dat respecteer ik.

Bij mij was het een combinatie van beide. Voor een deel inderdaad angst om nee te zeggen/dingen niet te doen, maar voor een deel had ik ook écht niet door wat ik mezelf de hele tijd aandeed. Misschien kwam dat wel weer doordat ik (uit angst en verantwoordelijkheidsgevoel etc.) zo lang tegen mijn eigen gevoel in gegaan was dat ik gewoon was verleerd om ernaar te luisteren, maar toch. Het was niet zo dat ik elke keer *bewust* over mijn eigen grenzen heen bleef gaan. Ik had echt niet door hoeveel moeite veel dingen me eigenlijk kostten of hoeveel spanning ze opleverden, tot ik er (noodgedwongen) mee stopte.

quote:

Op maandag 30 september 2013 10:32 schreef Mini_rulez het volgende:

[..]

Bij mij was het een combinatie van beide. Voor een deel inderdaad angst om nee te zeggen/dingen niet te doen, maar voor een deel had ik ook écht niet door wat ik mezelf de hele tijd aandeed. Misschien kwam dat wel weer doordat ik (uit angst en verantwoordelijkheidsgevoel etc.) zo lang tegen mijn eigen gevoel in gegaan was dat ik gewoon was verleerd om ernaar te luisteren, maar toch. Het was niet zo dat ik elke keer *bewust* over mijn eigen grenzen heen bleef gaan. Ik had echt niet door hoeveel moeite veel dingen me eigenlijk kostten of hoeveel spanning ze opleverden, tot ik er (noodgedwongen) mee stopte.

Grappig, hier heb je wel een punt. Tis bij mij min of meer net zo gegaan. Alleen ging het op het eind zo dat iemand tegen mij zei dat ik wellicht overspannen was geweest en -toen- ging pas het lampje bij mij branden! Heeft jaaarenlang geduurd voordat ik het doorhad en ik maar doorploeteren en niet snappen waarom het toch steeds weer niet liep zoals ik wilde

Ik heb afgelopen winter een burn out gehad, ik was toen 21. Ik werkte op een afdeling waar het een beetje een puinzooi was, veel langdurige zieke (ook mensen met een burn out) en ik heb me vanaf de eerste dag helemaal ingezet om alles zo snel mogelijk te leren. Ik werkte op een laboratorium, maar had geen relevante opleiding (niet eens scheikunde gehad op school haha). Dus ik begon eigenlijk al veel te hard. Toen is er een collega geweest die me aanrandde en daarna heb ik nog een half jaar doorgewerkt, alles weg gestopt. Maar de werkdruk nam alleen maar toe. Ik heb heel vaak aangegeven dat het te veel was, maar als je eenmaal gewend bent om over je grenzen heen te gaan, blijf je dat doen. Ik had constant het gevoel dat alles af MOEST en alles wat daar nog extra bij kwam leek bijna onmogelijk. Daarnaast nam ik heel veel op me, enigszins uit nood, omdat er niemand anders was (afwezige teamlijder die ik vaak moest vervangen), maar ik denk achteraf dat dat ook bij de burn out hoorde, ik kon het werk niet loslaten en voelde me heel erg verantwoordelijk. Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten, verschrikkelijke hoofdpijn, waardoor alle cijfers door elkaar gingen dansen. En het gebeurde steeds vaker dat ik halverwege de middag zo op was dat ik alleen nog maar kon huilen.
Op een gegeven moment was er een collega die net terug van zwangerschapsverlof was en die zag hoe het met me ging en trok aan de bel. Zij was de eerste en later was ik daar ook wel boos om, omdat ik me altijd kapot had gewerkt voor mijn collega's en het bedrijf en ze wisten en zagen dat het steeds slechter met me ging, maar het gewoon maar lieten gebeuren.
Toen heb ik twee maanden thuisgezeten (ik moest aangifte doen van de aanranding en hij werd ontslagen) en toen ik weer halve dagen begon te werken besloot het bedrijf dat ik beter ergens opnieuw kon beginnen, omdat ik volgens hun beschadigd was zolang ik daar bleef werken.
Dus toen kwam ik weer thuis te zitten en dat was best naar.

Achteraf vind ik het een hele waardevolle ervaring, juist omdat het zich al zo vroeg in mijn leven heeft voorgedaan, omdat ik er heel veel van geleerd heb. Ik denk dat het ook thema's waren die bij me hoorde, waar iets mee moest gebeuren. Mijn perfectionisme, het overschrijden van mijn eigen grenzen en vooral het altijd maar hard zijn voor mezelf. Daar ben ik nu heel erg in veranderd en ik denk echt dat ik er door gegroeid ben.

Beste Magnetronkoffie. Ik heb idd beweerd dat angst de reden is van je burn out. Maar dat betekent nog niet dat je dat op dat moment weet. Je bent je er (nog) niet bewust van en gaat maar door. Als je er bewust van bent dat angst de basis is en je begrijpt je angsten leidt dat niet tot een burn out.Ik hoop dat het nu beter met je gaat. Trouwens een heftig verhaal van de onnozelaar. Ik begrijp dat het een waardevolle ervaring is maar het was m.i. prettiger om op een andere wijze je perfectionisme te lijf te gaan.

quote:

Op maandag 30 september 2013 20:16 schreef jfmscript het volgende:
Beste Magnetronkoffie. Ik heb idd beweerd dat angst de reden is van je burn out. Maar dat betekent nog niet dat je dat op dat moment weet. Je bent je er (nog) niet bewust van en gaat maar door. Als je er bewust van bent dat angst de basis is en je begrijpt je angsten leidt dat niet tot een burn out.Ik hoop dat het nu beter met je gaat. Trouwens een heftig verhaal van de onnozelaar. Ik begrijp dat het een waardevolle ervaring is maar het was m.i. prettiger om op een andere wijze je perfectionisme te lijf te gaan.

Soms moet je ergens door gedwongen worden voor je onder ogen ziet dat je verkeerd bezig bent, en je hebt niet altijd zelf in de hand wat dat dan is...

quote:

Op maandag 30 september 2013 15:31 schreef Onnozelaar het volgende:
Ik heb afgelopen winter een burn out gehad, ik was toen 21. Ik werkte op een afdeling waar het een beetje een puinzooi was, veel langdurige zieke (ook mensen met een burn out) en ik heb me vanaf de eerste dag helemaal ingezet om alles zo snel mogelijk te leren. Ik werkte op een laboratorium, maar had geen relevante opleiding (niet eens scheikunde gehad op school haha). Dus ik begon eigenlijk al veel te hard. Toen is er een collega geweest die me aanrandde en daarna heb ik nog een half jaar doorgewerkt, alles weg gestopt. Maar de werkdruk nam alleen maar toe. Ik heb heel vaak aangegeven dat het te veel was, maar als je eenmaal gewend bent om over je grenzen heen te gaan, blijf je dat doen. Ik had constant het gevoel dat alles af MOEST en alles wat daar nog extra bij kwam leek bijna onmogelijk. Daarnaast nam ik heel veel op me, enigszins uit nood, omdat er niemand anders was (afwezige teamlijder die ik vaak moest vervangen), maar ik denk achteraf dat dat ook bij de burn out hoorde, ik kon het werk niet loslaten en voelde me heel erg verantwoordelijk. Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten, verschrikkelijke hoofdpijn, waardoor alle cijfers door elkaar gingen dansen. En het gebeurde steeds vaker dat ik halverwege de middag zo op was dat ik alleen nog maar kon huilen.
Op een gegeven moment was er een collega die net terug van zwangerschapsverlof was en die zag hoe het met me ging en trok aan de bel. Zij was de eerste en later was ik daar ook wel boos om, omdat ik me altijd kapot had gewerkt voor mijn collega's en het bedrijf en ze wisten en zagen dat het steeds slechter met me ging, maar het gewoon maar lieten gebeuren.
Toen heb ik twee maanden thuisgezeten (ik moest aangifte doen van de aanranding en hij werd ontslagen) en toen ik weer halve dagen begon te werken besloot het bedrijf dat ik beter ergens opnieuw kon beginnen, omdat ik volgens hun beschadigd was zolang ik daar bleef werken.
Dus toen kwam ik weer thuis te zitten en dat was best naar.

Achteraf vind ik het een hele waardevolle ervaring, juist omdat het zich al zo vroeg in mijn leven heeft voorgedaan, omdat ik er heel veel van geleerd heb. Ik denk dat het ook thema's waren die bij me hoorde, waar iets mee moest gebeuren. Mijn perfectionisme, het overschrijden van mijn eigen grenzen en vooral het altijd maar hard zijn voor mezelf. Daar ben ik nu heel erg in veranderd en ik denk echt dat ik er door gegroeid ben.

Huh?? Je hebt een burn out en daarom doe je maar even aangifte tegen een man voor aanranding? Zonder enige aanleiding daarvoor?

Het kwam uit het niks opeens in je verhaal. Lees niks over dat je aangerand bent of überhaupt problemen had met een man.

quote:

Op maandag 30 september 2013 15:31 schreef Onnozelaar het volgende:
... Ik werkte op een laboratorium, maar had geen relevante opleiding (niet eens scheikunde gehad op school haha). Dus ik begon eigenlijk al veel te hard. Toen is er een collega geweest die me aanrandde en daarna heb ik nog een half jaar doorgewerkt, alles weg gestopt. Maar de werkdruk nam alleen maar toe. ...

Lezen is moeilijk hè...

quote:

Op donderdag 26 september 2013 15:47 schreef researcher1 het volgende:
Ik ben meer benieuwd naar de persoonlijke ervaringen, hoe reageerde je omgeving hierop?
Hoe kwam jij erachter dat het echt niet goed ging, dit soort vragen kan ik niet echt terug vinden op het internet en dit is natuurlijk voor iedereen ook weer anders.

Mijn vriend van 27 heeft een burn-out. Je kunt mij er wel even over pmmen

Toen ik 18 was in mijn Civic wel eens gedaan.

gr

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 10:50 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Ik ben allang geen 30 meer en kan daar dus niets over zeggen dan alleen dat mensen die onder de 30 zijn,niet bijzonders hebben gepresteerd voor de samenleving, een schop onder hun achterste moeten hebben en allerlei randzaken (social media e.d.) eens moeten afkappen i.p.v. hun kostbare tijd daar aan te besteden en niet iedere keer vanwege pure sensatiezucht en drang naar hun dagelijkse 'shot' van spanning en opwinding moeten willen vullen. Dat maakt dat je lichaam en hersenen op een bepaalt moment op geraken.

En voor mij is dat geen enkele grond om medelijden met dit soort lieden te hebben daar zij dit aan zichzelf hebben te wijten.

Okay, en wat heeft social media in godsnaam met burn-outs te maken? En je moet iets voor de samenleving gedaan hebben voordat je een burn-out kunt hebben? Verklaar je nader.

quote:

Op zondag 29 september 2013 22:14 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Het etiket alleen loslaten schiet verder ook niet veel op

een rugzakje met subsidie lost alles op.

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 11:42 schreef RamboDirk het volgende:

[..]

een rugzakje met subsidie lost alles op.

En hoe gaat een rugzakje met subsidie alles oplossen dan?

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 10:50 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Ik ben allang geen 30 meer en kan daar dus niets over zeggen dan alleen dat mensen die onder de 30 zijn,niet bijzonders hebben gepresteerd voor de samenleving, een schop onder hun achterste moeten hebben en allerlei randzaken (social media e.d.) eens moeten afkappen i.p.v. hun kostbare tijd daar aan te besteden en niet iedere keer vanwege pure sensatiezucht en drang naar hun dagelijkse 'shot' van spanning en opwinding moeten willen vullen. Dat maakt dat je lichaam en hersenen op een bepaalt moment op geraken.

En voor mij is dat geen enkele grond om medelijden met dit soort lieden te hebben daar zij dit aan zichzelf hebben te wijten.

ik.was 24 dus als je vragen hebt...

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 10:50 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Ik ben allang geen 30 meer en kan daar dus niets over zeggen dan alleen dat mensen die onder de 30 zijn,niet bijzonders hebben gepresteerd voor de samenleving, een schop onder hun achterste moeten hebben en allerlei randzaken (social media e.d.) eens moeten afkappen i.p.v. hun kostbare tijd daar aan te besteden en niet iedere keer vanwege pure sensatiezucht en drang naar hun dagelijkse 'shot' van spanning en opwinding moeten willen vullen. Dat maakt dat je lichaam en hersenen op een bepaalt moment op geraken.

En voor mij is dat geen enkele grond om medelijden met dit soort lieden te hebben daar zij dit aan zichzelf hebben te wijten.

Goh, jij hebt er duidelijk geen kaas van gegeten

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 10:50 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Ik ben allang geen 30 meer en kan daar dus niets over zeggen dan alleen dat mensen die onder de 30 zijn,niet bijzonders hebben gepresteerd voor de samenleving, een schop onder hun achterste moeten hebben en allerlei randzaken (social media e.d.) eens moeten afkappen i.p.v. hun kostbare tijd daar aan te besteden en niet iedere keer vanwege pure sensatiezucht en drang naar hun dagelijkse 'shot' van spanning en opwinding moeten willen vullen. Dat maakt dat je lichaam en hersenen op een bepaalt moment op geraken.

En voor mij is dat geen enkele grond om medelijden met dit soort lieden te hebben daar zij dit aan zichzelf hebben te wijten.

Mijn vriend heeft geen Facebook of Twitter, werk(te) fulltime, gaat hoogstwaarschijnlijk tijdelijk parttime werken....zijn burn-out komt van het werken af....ook al zou hij op social mediazitten is dat niet de oorzaak van de bburn-out....dus wat heeft alles wat jij erover zegt mee te maken?

Ik heb een tijdje terug een soortgelijke docu gezien, over Nederlandse jongeren met een burnout. Origineel ben je dus niet.

Er is een management roman geschreven door Marcel Pieterman, Het Voetstuk en later kwam daarop het vervolg de Verhuizer uit. Je volgt in dat boek Paul Kimme, een succesvolle manager die bij een nieuw bedrijf gaat starten en daar ontzettend veel tegenslagen voor z'n kiezen krijgt, etc. etc.
Een fascinerend boek wat ook nog eens ontzettend boeit, langzaam maar zeker krijg je te zien hoe zijn burnout tot stand komt, wat voor "spanningen" op hem komen en wat hem er ook weer uithaalt.
Marcel Pieterman is trouwens mijn vader (dus schaamteloze promotie voor z'n boek) en tevens burnout therapeut. Heeft een succesvol bedrijf en geeft trainingen aan managers met een burnout. Misschien interessant om een keertje te netwerken?

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 10:50 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Ik ben allang geen 30 meer en kan daar dus niets over zeggen dan alleen dat mensen die onder de 30 zijn,niet bijzonders hebben gepresteerd voor de samenleving, een schop onder hun achterste moeten hebben en allerlei randzaken (social media e.d.) eens moeten afkappen i.p.v. hun kostbare tijd daar aan te besteden en niet iedere keer vanwege pure sensatiezucht en drang naar hun dagelijkse 'shot' van spanning en opwinding moeten willen vullen. Dat maakt dat je lichaam en hersenen op een bepaalt moment op geraken.

En voor mij is dat geen enkele grond om medelijden met dit soort lieden te hebben daar zij dit aan zichzelf hebben te wijten.

Zo! ! De tering zeg. Wat een onzin allemaal. Zeg er dan ook niks over .

Als je er geen ervaring mee hebt, waarom dan wel zo'n gezouten mening geven?

Bij mij kwam de burnout door een combinatie van factoren. Ik had een drukke studie, 2 baantjes, een (destijds) behoeftige vriendin, ouders met veel problemen, druk sociaal leven en ik kon moeilijk nee zeggen waardoor ik telkens alles maar op me nam en maar door ging waar m'n lichaam vroeg om rust. Ik dacht dat het allemaal wel kon. Bijgaand gebruik van veel alcohol en mariuhana hielpen ook niet echt.

Na mijn tweede jaar stortte ik in de zomervakantie in. Ik voelde me ongelofelijk depressief, kreeg paniekaanvallen, kon niks meer overzien. Nu een dik jaar verder en na een moeilijke tijd m'n studie weer aan het oppakken. Ik heb de achterliggende oorzaken aangepakt en heb gewacht tot alles weer rustig was, zowel in mijn hoofd als om me heen. Alleen mijn concentratievermogen en vermogen om dingen te overzien moet nog groeien. De draadjes zijn echt doorgebrand he. Maar ik ben nu 22 en het gaat weer vrij lekker dus er komt een einde aan.

quote:

Op zaterdag 5 oktober 2013 10:50 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Ik ben allang geen 30 meer en kan daar dus niets over zeggen dan alleen dat mensen die onder de 30 zijn,niet bijzonders hebben gepresteerd voor de samenleving, een schop onder hun achterste moeten hebben en allerlei randzaken (social media e.d.) eens moeten afkappen i.p.v. hun kostbare tijd daar aan te besteden en niet iedere keer vanwege pure sensatiezucht en drang naar hun dagelijkse 'shot' van spanning en opwinding moeten willen vullen. Dat maakt dat je lichaam en hersenen op een bepaalt moment op geraken.

En voor mij is dat geen enkele grond om medelijden met dit soort lieden te hebben daar zij dit aan zichzelf hebben te wijten.

Iwanius brengt het een beetje onhandig maar ik kan me wel vinden in wat hij zegt: als je jong bent, je eerste baan hebt, je eerste eigen huis, je eerste echte relatie dan is dat al voldoende om moe van te worden; dan heb je genoeg aan het leven van je saaie burgermansbestaantje met af en toe eens stappen of andere uitspattingen zonder je voortdurend te spiegelen aan wat anderen op FB of twitter posten. De druk die iemand kan voelen om ook zo'n geweldig leven te hebben en daardoor harder te gaan lopen dan eigenlijk goed voor hem is wordt door sociale media wel degelijk verhoogd. Denk ik.

quote:

Op zondag 6 oktober 2013 13:53 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Iwanius brengt het een beetje onhandig maar ik kan me wel vinden in wat hij zegt: als je jong bent, je eerste baan hebt, je eerste eigen huis, je eerste echte relatie dan is dat al voldoende om moe van te worden; dan heb je genoeg aan het leven van je saaie burgermansbestaantje met af en toe eens stappen of andere uitspattingen zonder je voortdurend te spiegelen aan wat anderen op FB of twitter posten. De druk die iemand kan voelen om ook zo'n geweldig leven te hebben en daardoor harder te gaan lopen dan eigenlijk goed voor hem is wordt door sociale media wel degelijk verhoogd. Denk ik.

Sociale media hebben ongetwijfeld invloed in deze zaak. Naar mijn idee vooral omdat de geest niet echt meer 'tot rust' kan komen omdat we constant de behoefte en mogelijkheid hebben om overal met elkaar in contact te staan. Er is echter wel meer dan alleen Facebook nodig om een burn-out te krijgen en daarom vind ik het ook wel heel makkelijk om te zeggen dat iedereen onder de 30 eigenlijk geen serieuze problemen en stress kan hebben en daarom geen burn-out kan krijgen.

Waarom wil jij de beste zijn? Waarom durf jij geen nee te zeggen? Het kost je bergen met energie omdat je geen antwoord hebt op de eerste twee vragen. Het kost je bergen met energie totdat heel je lijf protesteert. Je lijf heeft het beter met je voor dan jezelf. Begrijp je angsten en maak je eigen keuzes.