Beste forumleden,
sinds twee weken heeft m'n vriendin me verlaten, na een relatie van 8 jaar en 5 jaar samenwonen heeft zij een punt gezet achter onze relatie.
Ik zat vrijdagavond na m’n werk gewoon thuis op haar te wachten, toen ze plots huilend binnenkwam en me vertelde dat “het niet meer ging”. Ik dacht eerst dat het om haar job ging dus zei ik dat ze maar even rustig moest gaan zitten en vroeg wat er precies aan de hand was. Toen zei ze dat ze onze relatie niet meer zag zitten daarom had besloten om uit elkaar te gaan.
Ik stond natuurlijk perplex aangezien ik dit totaal niet had verwacht, ik voelde de wereld onder m’n voeten wegzakken. Geen enkele ruzie, geen enkel signaal of diepgaand gesprek dat hieraan vooraf was gegaan. Ik heb nog geprobeerd om op haar in te praten door te zeggen dat we aan alles kunnen werken, maar ze was vastbesloten en had de beslissing voor haar gemaakt. Daarna heeft ze haar kleren gepakt en is terug bij haar ouders gaan wonen.
De belangrijkste reden voor haar is dat onze karakters te veel van elkaar verschillen. Raar dat je dit na 8 jaar ineens beseft... Bovendien vond ze dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt in onze relatie, het zat volgens haar in een dip. Zo waren we bijvoorbeeld al lange tijd op zoek naar een appartement / huisje om samen te kopen (we zijn allebei 28), maar tot nu toe hadden we nog niets gevonden dat we allebei leuk vonden. Zo was onze zoektocht het laatste half jaar wat op de achtergrond geraakt.
Ze zei ook dat ze al een tijdje ongelukkig rondliep en dat ze geen energie meer heeft om het nog een kans te geven, het is volgens haar te ver gekomen, te laat... Ze zegt dat onze relatie misschien een jaar geleden nog wel een kans had als ze er allemaal over had gepraat, maar dit heeft ze nooit gedaan en ze beseft dat dit haar fout is geweest, maar dat het in-the-end op hetzelfde neerkomt dat onze karakters voor haar te ver uit elkaar liggen om nog samen door het leven te gaan. Ze had de laatste tijd het gevoel gekregen dat onze relatie een strijd was geworden, heb ik zelf nooit iets van gemerkt... Want door dit nooit met mij te bespreken had ik geen flauw idee dat zij zich zo voelde... Ze zegt dat "het gevoel" voor haar weg is.
Voor mij is dit allemaal zo plots en onbegrijpelijk en valt me natuurlijk enorm zwaar. M’n hart is helemaal gebroken en het gemis is ondraaglijk. En ondanks het feit dat ze aangeeft er zeker van te zijn dat het nooit meer goedkomt, leef ik elke dag nog met zoveel hoop dat alles gewoon terug wordt zoals vroeger.
Wat denken jullie? Kan deze relatie nog gered worden of heb ik gewoon valse hoop? Heeft het zin om te hopen dat ze me toch gaat missen? Zijn er mensen die ook ooit hun relatie met zekerheid hebben verbroken en nadien toch spijt kregen van hun beslissing? Kwam het ooit nog goed? Wat zijn jullie ervaringen en wat kan ik best wel of juist niet doen?
Bedankt voor al jullie reacties.