Depressie wordt steeds erger

^{Allereerst: ik weet niet zeker of dit topic tegen de policy in gaat. Zo ja, DM me dan, modjes, niet meteen sluiten. Ik pas 'm wel aan dan.}

Ik ben al heel lang niet meer op FOK! geweest (voor mijn doen). In de tussentijd ben ik steeds verder afgetakeld, steeds dieper in mijn depressie geraakt. Het gaat niet meer. Ik val terug in mijn oude patroon en zak zelfs nog dieper door. Ik heb op advies met tegenzin een aantal maanden vrij genomen van m'n studie om me vol te kunnen richten op m'n therapie. Maar die slaat gewoon niet aan. Ja, leuk dat ik m'n ei kwijt kan bij een psychologe elke week, maar wat nog meer? Naar zo'n sessie gaan van anderhalf uurtje is al een hele onderneming. Tussen de sessies door lig ik maar in bed te slapen en m'n tijd te doden achter de pc. Ik eet niet meer (word al kotsmisselijk van de gedachte), verzorg me niet meer, zie niemand meer (ja, voor iedereen gaat het leven gewoon door), solliciteer als een malle en eindig de dag zoals ik 'm heb doorgebracht: alleen in bed… Naar buiten gaan is een loodzware hel en doe ik alleen als ik geen eten meer heb in huis of naar therapie moet. Alles lijkt uit m'n handen te glippen. Alweer. Ik ben maar dit leven aan het uitzitten, alsof dít hel met voorstellen. Mijn lichaam leeft, maar ik, ik ben al heel lang dood van binnen. Ik kan ook geen concreet iets aanwijzen wat mij zo ongelukkig maakt, anders zou ik daar aan wel kunnen werken. Het is 'alles', te veel. Het gaat niet meer.

Ik krijg ook steeds meer zelfmoordgedachten. Gelukkig (of juist niet), ben ik daar voorlopig nog te pussy voor. Het is nog niet zo ver dat ik concrete stappen heb ondernomen, maar ik voel de klok tikken. Het voelt alsof mijn tijd er bijna op zit, alsof ik niet lang meer heb. Ik zit vast in dit levende lichaam, dit leven, deze wereld, en ik kan er maar op één manier uit. Helaas. Ik kan en wil dit eigenlijk ook niet met vrienden bespreken, want dit soort onderwerpen zijn toch flink taboe en ze gaan zich erg ongemakkelijk voelen en me daarna raar vinden. Ik wil niet bekend staan als die kerel die emo is. Ik heb al een aantal keren meegemaakt dat wanneer je mensen het hardst nodig hebt, ze je laten stikken. Blijkbaar ben ik een last. Elke steun was welkom, maar nu denk ik: fuck it, ik doe het zelf wel. Valt uiteindelijk toch vies tegen. Ik kan moeilijk mensen opnieuw vertrouwen en wil oprecht hun gelukkige leven niet verzieken met mijn gezeik. Tuurlijk, er zijn er wel een paar goede mensen die dingen zeggen als "Ik weet hoe je je voelt, Gary." of "Geef niet op, komt heus wel goed.", maar ik kan niks met die clichés. Ik heb níks aan troost of medelijden: die dingen kunnen mijn lijden niet wegnemen. Ik waardeer alle weinige hulp die ik al krijg, maar ik heb er gewoon niks aan. Soms lijkt alles zo surrealistisch, alsof er gecommuniceerd wordt met verschillende talen. Het voelt zo hopeloos allemaal, ik zie mezelf nooit gelukkig worden. Ik weet niet echt wat ik met dit topic wil bereiken, wilde alles gewoon van me afschrijven. Altijd wel fijn hier op FOK! in het verleden.

_{Als ik heel eerlijk ben, staan de eerste paar zinnen van een afscheidsbrief al een paar maanden in een .docx.}

quote:

Op woensdag 11 september 2013 23:48 schreef aequus het volgende:
Hoe zou jij willen dat je gemiddelde dag verliep (aan activiteiten)

-ps ik heb hier zelf ook een paar jaar last van gehad, ben er uiteindelijk wel weer bovenop gekomen gelukkig

Dat is juist het probleem, ik weet verdomme niet meer hoe ik moet leven.

quote:

Op woensdag 11 september 2013 23:49 schreef yulian het volgende:
Waar is het mee begonnen?

Laten we het ivm privacy houden op te weinig liefde in m'n jeugd, waar ik nu van de rotte vruchten pluk.

quote:

Op woensdag 11 september 2013 23:59 schreef thenxero het volgende:
Wie heeft je het advies gegeven om te stoppen met je studie? Alsof je je beter gaat voelen als je de hele dag thuis in bed ligt. Als je studeert dan kom je nog in contact met studiegenoten. Niet dat dan je depressie direct weg zal zijn, maar je bent in ieder geval met andere dingen bezig.

Een studie is momenteel te hoogdrempelig voor mij. Als ik niet eens de energie heb om een kop thee te zetten...

quote:

Op donderdag 12 september 2013 00:08 schreef thenxero het volgende:

[..]

Vragen mensen niet aan je waarom je niet meer komt opdagen?

Die zijn al afgestudeerd en aan het werk. Niemand kent me in het nieuwe curriculum.

quote:

Op donderdag 12 september 2013 00:12 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Ik vind dat je je vrienden daar niet mee moet opschepen, ze kunnen je niet helpen. TS heeft professionele hulp nodig, meer dan alleen hulp waarbij hij z'n ei kwijt kan.

Ik dus ook niet. Mja, zal ook eens naar de psychiater gaan, hoewel ik wel als de dood ben voor antidepressiva. Ik wil niet dat het mijn insuline wordt, als je begrijpt wat ik bedoel.