Wat kan het leven enorm kut zijn!

Gelukkig niemand in de famillie verloren, zou soms zelf wel willen dat ik dood was, dit kutleven van mij wordt ieder jaar alleen maar erger.

28 jaar en geen baan kunnen vinden, sinds een half jaar constant pijn en spanning in mijn linkervoet die vaak weigert warm te worden. van de zomer ging het wel, nu houdt het mij gewoonweg wakker omdat ik niet kan slapen door de pijnlijke spanningen. Inhibin (spierverslapper voor benen) geslikt, warme kruik gepakt, sokken aan maar niets helpt.

Kan niets actiefs doen want dan krijg ik kramp, ook al trek ik maar een kort sprintje schiet er al regelmatig lichte kramp in, toen ik een paar weken geleden een klein stukje in zee had gezwommen had ik een kwartier lang helse pijn toen ik het water uitkwam. de kramp schoot er telkens weer opnieuw in. Uiteindelijk naar huis gelopen.

Kan niet meer stijldansen wat ik graag doe, kan niet zwemmen of wat dan ook doen. Lopen en fietsen gaat nog, maar niet te veel. Dingen dragen lijkt ook niet altijd bevorderlijk te zijn, vooral als ik met links draag.

Niet lang voordat die voetproblemen begonnen nog te horen gekregen dat ik een middenrifbreuk heb, daar dus mijn leven lang medicijnen voor slikken zodat mijn maagzuur niet door mijn slokdarm heenvreet. Dit was gevonden toen ik een maag ontsteking had waardoor ik een paar weken lang vrijwel niets kon eten, alles deed pijn aan mijn maag en koste erg veel energie om te verwerken. Ik voelde het eten in mijn maag zitten.

Half jaar daarvoor al gruwelijk ziek geweest, zieker dan ik ooit was geweest. Gruwelijk misselijk en diarree, het kwam er aan beide kanten tegelijk uit en iedere slok water die ik nam kotste ik zelfs nog uit. Langste nacht van mijn leven zonder twijfel.

Met zowel werk als liefde wil het niet erg lukken, helpt ook niet om werk te vinden als het al een uitdaging is om naar een gesprek te gaan zonder al te veel pijn te hebben, en om iemand te ontmoetten als je werkloos bent.

Ik zou graag iets van mijn leven willen maken, maar gruwelijke pijn houdt dit tegen. Als dit een paar jaar zo blijf eindigt dit ermee dat ik mijn eigen benen vrijwillig laat amputeren om maar van de pijn af te zijn.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 18:43 schreef Catch22- het volgende:
Minkudos. Voor de negeropmerking.

Ja jammer TS.

Maar wel terechte klacht verder

Gecondoleerd en heel erg veel sterkte!

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 22:54 schreef gargamelnl het volgende:
Ach wat loop ik ook te zeiken. Ik woon sinds de dood van mijn moeder bij mijn vader in. Kom ik vanavond thuis van mijn werk, ligt mijn vader in zijn pyjama naast zijn bed helmaal stijf en koud.
Dood....

Ik wist niet wat ik moest doen en heb maar 112 gebeld, maar stijf en koud...je weet dat het te laat is....
Hij is een uurtje terug opgehaald door de uitvaart. Kern gezonde kerel van 67, nergens last van.

Ik typ dit een beetje van mij af, ook al weet dat een aantal personen KLB geen geschikte plaats vinden voor dit.

Ik neem nu een beste borrel en morgen zie ik wel verder..

Gadverdamme zeg.....
Gecondoleerd en heel veel sterkte kerel......

quote:

Op dinsdag 17 september 2013 22:54 schreef gargamelnl het volgende:
Ach wat loop ik ook te zeiken. Ik woon sinds de dood van mijn moeder bij mijn vader in. Kom ik vanavond thuis van mijn werk, ligt mijn vader in zijn pyjama naast zijn bed helmaal stijf en koud.
Dood....

Ik wist niet wat ik moest doen en heb maar 112 gebeld, maar stijf en koud...je weet dat het te laat is....
Hij is een uurtje terug opgehaald door de uitvaart. Kern gezonde kerel van 67, nergens last van.

Ik typ dit een beetje van mij af, ook al weet dat een aantal personen KLB geen geschikte plaats vinden voor dit.

Ik neem nu een beste borrel en morgen zie ik wel verder..

Gecondoleerd.

quote:

Op woensdag 18 september 2013 00:22 schreef Rhalius het volgende:
Gelukkig niemand in de famillie verloren, zou soms zelf wel willen dat ik dood was, dit kutleven van mij wordt ieder jaar alleen maar erger.

28 jaar en geen baan kunnen vinden, sinds een half jaar constant pijn en spanning in mijn linkervoet die vaak weigert warm te worden. van de zomer ging het wel, nu houdt het mij gewoonweg wakker omdat ik niet kan slapen door de pijnlijke spanningen. Inhibin (spierverslapper voor benen) geslikt, warme kruik gepakt, sokken aan maar niets helpt.

Kan niets actiefs doen want dan krijg ik kramp, ook al trek ik maar een kort sprintje schiet er al regelmatig lichte kramp in, toen ik een paar weken geleden een klein stukje in zee had gezwommen had ik een kwartier lang helse pijn toen ik het water uitkwam. de kramp schoot er telkens weer opnieuw in. Uiteindelijk naar huis gelopen.

Kan niet meer stijldansen wat ik graag doe, kan niet zwemmen of wat dan ook doen. Lopen en fietsen gaat nog, maar niet te veel. Dingen dragen lijkt ook niet altijd bevorderlijk te zijn, vooral als ik met links draag.

Niet lang voordat die voetproblemen begonnen nog te horen gekregen dat ik een middenrifbreuk heb, daar dus mijn leven lang medicijnen voor slikken zodat mijn maagzuur niet door mijn slokdarm heenvreet. Dit was gevonden toen ik een maag ontsteking had waardoor ik een paar weken lang vrijwel niets kon eten, alles deed pijn aan mijn maag en koste erg veel energie om te verwerken. Ik voelde het eten in mijn maag zitten.

Half jaar daarvoor al gruwelijk ziek geweest, zieker dan ik ooit was geweest. Gruwelijk misselijk en diarree, het kwam er aan beide kanten tegelijk uit en iedere slok water die ik nam kotste ik zelfs nog uit. Langste nacht van mijn leven zonder twijfel.

Met zowel werk als liefde wil het niet erg lukken, helpt ook niet om werk te vinden als het al een uitdaging is om naar een gesprek te gaan zonder al te veel pijn te hebben, en om iemand te ontmoetten als je werkloos bent.

Ik zou graag iets van mijn leven willen maken, maar gruwelijke pijn houdt dit tegen. Als dit een paar jaar zo blijf eindigt dit ermee dat ik mijn eigen benen vrijwillig laat amputeren om maar van de pijn af te zijn.

Begin eens bij je instelling. Je zit nou wel heel erg in de slachtofferrol. Dat klinkt heel makkelijk gezegd, maar als je zelfs een middenrifbreuk al als een belemmering ziet. Ik heb het ook en 1 keer per dag een Omeprazolletje innemen is nou ook niet het ergste ritueel ter wereld.

Die kramp is wel ruk natuurlijk, maar ben je daar al mee naar de dokter gegaan?

Middenrifbreuk valt goed mee te leven, maar dat maakt het niet prettiger. Momenteel zit ik aan 40mg omeprazol per dag, aan het eind van het jaar weer een gastroscopie om te zien of de situatie verandert is.

Wel goed opletten met niet te zwaar tillen, stress vermijden en geen dingen te doen die veel druk uitoefenen en de breuk kunnen vergroten.

Soms wel het gevoel een beetje duizelig te zijn van de medicijnen, kan momenteel overigens ook door slaapgebrek zijn omdat het zo lastig slaapt met alle spanning in mijn linker voet en kuit.
Kan eigenlijk pas in slaap vallen wanneer ik echt kapot moe ben, met sokken aan, inhibin heb geslikt, op mijn buik lig en dan nog mijn linkerbeen een beetje blijven bewegen om krampen te voorkomen.

Donderdag een bloedvat onderzoek, hopelijk komt er wat uit waar ik wat mee kan.

Op zich ben ik redelijk positief ingesteld, maar het lijkt me gewoonweg nooit echt mee te zitten. Al enige tijd op zoek naar werk en in plaats van werk krijg ik allerlei lichamelijke klachten die het nog moeilijker maken om werk te vinden.

Geen werk vinden betekent niet het huis uit kunnen, en met je 28ste weinig uren werken en bij je ouders thuis wonen maakt het ook niet echt makkelijker om een partner te vinden.
Niet echt op pad kunnen omdat ik constant last van mijn voet heb helpt ook niet mee.

Al zou het leven eens een keer een beetje meezitten, dan zou dat al erg veel voor mij betekenen. Momenteel zou ik al erg blij zijn als mijn benen weer normaal functioneren, zodat ik weer overal heen kan zonder constant allerlei spanningen en pijn te voelen.

Dat geeft dan weer nieuwe energie om alle andere problemen aan te pakken.