R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik voel me klote. Al jaren eigenlijk. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan en hoe ik dit kan stoppen. Daarom schrijf ik het hier van me af.. Wie weet dat er iemand is die me een stukje op weg kan helpen..
Ik voel me een mislukkeling, een opgever. Het begon allemaal al toen ik naar de brugklas ging. Ik moest kiezen tussen twee middelbare scholen. Het lokale Stedelijk Gymnasium of een algemene middelbare school. Mijn stiefvader vond dat ik naar het Stedelijk Gymnasium moest gaan omdat ik dan een grotere kans had om het gymnasium af te maken dan wanneer ik naar een algemene middelbare school zou gaan. Mijn moeder vond de algemene middelbare school leuker. Uiteindelijk ben ik daar ook heen gegaan. Verkeerde keuze.
De eerste jaren ging het prima. Tot ik in 4vwo terecht kwam. Ik koos het verkeerde profiel, met vakken die ik helemaal niet kan (natuur- en scheikunde o.a.). Verkeerde keuze. Mijn stiefvader en moeder gingen in die periode uit elkaar vanwege mij. Ik kon niet met mijn stiefvader overweg, er was altijd ruzie.
Het ging slecht op school. Ik mocht na de kerstvakantie wisselen van profiel om het zo toch te kunnen halen maar mijn inzet was verdwenen. Ik ging het schooljaar erop naar 4havo omdat ik geen zin had om 7 jaar over mijn middelbare school te doen. Verkeerde keuze. Nadat ik de havo op mijn sloffen had gehaald wist ik niet wat voor vervolgopleiding ik wilde doen. Ik ging het oriëntatiejaar doen, een tussenjaar waarbij je door middel van beroeps- en studiekeuzetests en meeloopblokken bij een gewenste opleiding helder kon krijgen wat voor jou een goede opleiding zou zijn. Er kwam uit dat ik iets met management en talen moest doen. Ik moest kiezen tussen Management Toerisme op de NHTV en International Business and Languages op een algemene hogeschool. Ik koos voor de NHTV. Verkeerde keuze.
Met mijn opleiding kan ik eigenlijk niet veel. Hij is veel te breed. Ik weet van veel dingen een beetje, maar heb nergens specifieke kennis van. Nadat ik afstudeerde ben ik blijven hangen bij mijn toenmalige bijbaan in een telecomwinkel. Verkeerde keuze. Het was lang leve de lol: weinig werken en veel verdienen. Maar na een paar jaar vond ik het werk niet meer leuk. Ik kon niet overweg met een paar nieuwe collega's en ik nam ontslag. Verkeerde keuze. Ik heb 5 maanden zonder werk thuis gezeten waarbij ik veel van mijn spaargeld opmaakte omdat ik geen recht had op WW. Uiteindelijk ben ik via een uitzendbureau gaan werken. Een baan die me totaal niet lag. Té simpel werk voor iemand als ik. Bovendien was het zo rustig dat ik effectief misschien 1-2 uur per dag werkte en de rest van de dag op internet surfte, samen met mijn 2 collega's. Ik bleef toch maar werken, want ik had tenminste inkomsten en mijn vriend en ik kregen eindelijk een huis toegewezen via de woningbouwvereniging. Iets waar we jaren op hadden gewacht.
Vorig jaar zomer had ik eindelijk echt een geluksmomentje toen we gingen samenwonen en op vakantie gingen naar Italië, waar ik nog nooit was geweest. Als klap op de vuurpijl kreeg ik via een vriendin een leuke vacature toegespeeld waarop ik reageerde en werd aangenomen. Ik ging voor het eerst fulltime werken. Verkeerde keuze. Na een paar maanden merkte ik dat ik het niet kon opbrengen om fulltime te werken, ik wilde een dagje in de week voor mezelf. Ons huis voelde niet als mijn huis, maar als het huis van mijn vriend waar ik toevallig ook kwam wonen. Hij is degene die alle meubels heeft uitgezocht en betaald, omdat ik het geld niet had. Ik dacht dat ik met een dag voor mezelf me het huis een beetje 'eigen' kon maken. Met Kerst waren we allebei een week vrij en dat was heerlijk. Onze eerste Kerst samen, geen gezeik van mijn schoonmoeder (waarmee ik ooit een halfjaar geen contact heb gehad omdat het gewoon een verschrikkelijk mens is).
Na Kerst bleek dat er weinig werk meer voor me was waar ik werkte. Ik ging in overleg met mijn baas een dag minder werken, wat ik fijn vond. Helaas werd ik eind februari ontslagen en kwam in de WW. Omdat ik besloten had dat ik maximaal 32 uur wilde gaan werken voortaan heb ik dit zo doorgegeven aan het UWV. Waardoor ik maar recht had op een uitkering op basis van 32 uur. Verkeerde keuze. Ik zit inmiddels al een halfjaar thuis, krijg de ene na de andere afwijzing. Omdat mijn opleiding niet aansluit bij welke vacature dan ook. Ik weet ook gewoon niet meer wat ik wil. Er is geen enkele vacature waarvan ik denk 'dit is écht wat ik wil'. Ik wil ook niet weer via een uitzendbureau gaan werken en vervolgens weer maanden werk doen wat ik niet leuk vind. Ik heb nog nooit echt een baan gehad waar ik met plezier naartoe ging, wat ik écht leuk vond. Ik probeer kritisch te zijn. Maar ik heb ook geen hobby's. Er is ook niks wat ik écht leuk vind om elke dag te doen in mijn vrije tijd.
Mijn vriend en ik wilden altijd al een hondje en hadden toen we gingen samenwonen besloten dat we een jaartje zouden wachten, erover nadenken, en dan verder kijken. Omdat ik geen werk heb dachten we dat dit het juiste moment was om een hondje te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Twee weken geleden hebben we een hondje genomen van 8 maanden oud, een labrador-golden retriever kruising. Verkeerde keuze. Ik dacht dat het goed voor me zou zijn, ik zou weer buiten komen, een beetje beweging krijgen en niet meer heel de dag alleen zijn. Het tegenovergestelde bleek waar. Ik voelde me enorm beperkt door de hond, kon hem niet alleen laten. Ik had er geen klik mee en vond het alleen maar vervelend hem om me heen te hebben. Terwijl mijn vriend er helemaal gek op was. Hij werkt fulltime en ik zat de hele dag op de bank met een hond die ik niet leuk vond. Uitlaten en spelen deed ik wel, maar ik wilde het niet. Ik had er geen puf voor. De hond merkte ook dat ik dat niet wilde want hij begon steeds meer uit te dagen en vervelend te worden. Naar mijn handen happen, grommen, blaffen enzovoorts.
Na een paar dagen merkte ik dat ik geen eetlust meer had, was misselijk en had hoofdpijn. Ik had geen puf om iets te doen. Eten koken, de was doen enzovoorts deed ik niet meer. Ik zat jankend op de bank. Ik ging op andere forums kijken of meer mensen dit hadden met een hond. Dat bleek zo te zijn. Ik dacht dat ik moest wennen en besloot om het even aan te zien. Dat ging een dag goed, en de volgende dag zat ik weer jankend op de bank.
Wat ik hierboven allemaal heb beschreven heb ik nooit aan iemand verteld. Niet aan mijn moeder, niet aan mijn vriend, niemand wist dat ik dagelijks piekerde over alle verkeerde keuzes die ik heb gemaakt. Afgelopen vrijdag kwam alles eruit. Ik was helemaal op en dacht dat het beter was als we de hond weg zouden doen. Mijn vriend heeft toen alle zorg over de hond overgenomen en ik ben naar bed gegaan. De volgende dag gingen we samen wandelen met de hond en mijn vriend zei 'we gaan m niet wegdoen, het komt allemaal goed'. Hij zei het zo liefdevol en overtuigend dat ik besloot om ervoor te gaan. Zondag hadden we een feestje waar de hond niet mee naartoe kon. Hij was bij mijn schoonmoeder en haar hond. Toen we weggingen van het feestje dacht ik 'oh nee, nu moeten we de hond weer ophalen, daar heb ik helemaal geen zin in'. Terwijl mijn vriend graag met m wilde spelen en zin had om hem weer op te halen. 's Avonds was hij met de hond aan het spelen en ik werd helemaal naar van 'de herrie' die dat met zich meebracht. Ik dacht 'dit kan echt niet' en heb weer met mijn vriend gepraat. Hij zei 'we gaan nu niets beslissen, we kijken het nog een weekje aan en als je je dan nog steeds zo voelt doen we hem weg'. Maandag was ik weer alleen met hem en het ging weer helemaal mis. Het voelde weer alsof het niet mijn huis was. Alles heeft vanaf dag één moeten wijken voor de hond. Ik kon niet buiten zitten want de hond at steentjes en groef kuilen in de tuin. We hadden een traphekje geplaatst omdat de hond anders de trap op liep en dat niet mocht van ons. Dat irriteerde me ook. Eigenlijk irriteerde alles wat met de hond te maken had me. Inclusief de hond zelf. 's Avonds hebben we de knoop doorgehakt en besloten dat de hond weg moest. Dinsdagavond zijn we al naar een potentiële koper gegaan die ik via een hondenforum had gesproken en die ook al bij mij thuis was geweest om me te helpen met de hond. Op voorwaarde dat het klikte met haar eigen hond zou onze hond daar meteen kunnen blijven.
Vlak voor we weggingen had ik weer een mental breakdown. Ik wilde mijn vriend niet zijn hondje afpakken. Ik wilde liever zelf weggaan dan dat ik hem verdriet zou doen. Ik heb m gesmeekt om de hond te houden maar hij vond dat het beter was om m weg te doen. Het bleek dat het klikte met de andere hond en toen moesten we overleggen. Uiteindelijk na een uur jankend in de auto te hebben gezeten, waarbij mijn vriend zei dat hij had gehoopt dat het niet had geklikt, toch maar besloten de hond achter te laten. Zijn nieuwe baasje is geweldig, heeft energie voor tien en ik weet zeker dat de hond daar een veel beter leven krijgt dan bij mij. Toen we wegreden viel er echt een enorme last van mijn schouders. De knoop in m'n maag werd kleiner en het voelde goed. Mijn vriend begon meteen te huilen... Ik voelde me meteen zo schuldig dat ik hem pijn heb gedaan.. Toen we weer thuis waren kreeg ik meteen mijn eetlust terug en warmde een restje avondeten op. Tot dat moment had ik alleen een boterham gegeten die dag vanwege de stress. Ik voelde me weer vrij. Mijn vriend heeft de rest van de avond huilend op de bank gezeten en is gisteren thuis gebleven van zijn werk omdat hij zich klote voelde. Ik voelde me goed, ik heb bergen huishoudelijk werk verzet gisteren.
Vanochtend voelde ik me ook nog oke. Mijn vriend was weer gaan werken en smste dat het met hem ook wel oke ging. Maar nu zit ik weer achter mn pc vacatures te zoeken en begint het gepieker weer. 'Wat als ik toen wél naar het Stedelijk Gymnasium was gegaan?' 'Wat als ik een andere opleiding zou hebben gedaan?' 'Heb ik er wel goed aan gedaan om de hond weg te doen?'
Ik wil niet dat anderen last van mijn keuzes hebben. Alle eerdere verkeerde keuzes zijn gewoon mijn probleem geweest en nu heb ik mijn vriend opgezadeld met een verkeerde keuze. Dat vind ik vreselijk.
Ik voel me gewoon zo'n mislukkeling omdat er niks in mijn leven echt goed is gegaan. En nu kan ik nog niet eens voor een hond zorgen. Ik wilde altijd graag kinderen maar nu twijfel ik of ik daar wel aan moet beginnen want wat als ik daar óók niet voor kan zorgen?
En naast al het gepieker over mijn verkeerde keuzes begin ik ook lichtelijke geldzorgen te krijgen. We hebben best wat uitgegeven aan de hond, ik heb zelfs in een week tijd meer uitgegeven aan de hond dan in een halfjaar aan mezelf. Daar heb ik spijt van. Nu moet mijn auto nieuwe banden en een APK-keuring en denk ik 'had ik maar niet zoveel aan de hond besteed'. We hebben de hond 'met verlies' verkocht en het geld voor de hondencursus waarvoor ik ons had opgegeven krijgen we niet terug, ondanks dat we er nog niet eens aan waren begonnen. Dus pieker ik ook over 'wat als mijn auto wordt afgekeurd? Ik heb geen geld om hem te repareren. Ik heb al geen geld voor een kleine beurt die die eigenlijk ook moet.' Ik wil mijn autootje niet kwijt want het is mijn eerste autootje, die heb ik vorig jaar gekocht en ook dat gaf me een gevoel van vrijheid. Ik merk door het hele fulltime werken en een hond hebben verhaal dat ik die vrijheid echt nodig heb om me niet nóg slechter te voelen.
Daarbij komt ook nog dat ik mijn biologische vader nooit gekend heb. Mijn moeder heeft hem verlaten toen ze zwanger was van me. Ze heeft me op een gegeven moment brieven van hem laten lezen die hij had geschreven na de bevalling. Toen heeft ze me meegenomen naar een of andere instelling die je biologische ouders kan opsporen. Ik ben daar weggerend want ik wilde het niet. Vorig jaar vertelde mijn moeder dat hij overleden is. Nu vraag ik me af: 'wat als ik wél kennis met hem had gemaakt? Hoe zou het zijn geweest.. Zou ik hem uiteindelijk wel hebben willen leren kennen ondanks dat ik dat nu niet zou zien zitten?'
Voor we de hond hadden dacht ik soms 'wat doe ik hier nog. Ik wil weg uit dit kloteland. Ik heb niks om voor te blijven. Ik haat het klimaat (ik zie nu alweer zo erg op tegen de winter), ik heb geen baan, weinig échte vrienden en die zijn vervangbaar..' Het enige waarvoor ik nu wil blijven is voor mijn vriend want door al het gedoe met de hond weet ik gewoon dat hij heel veel van mij houdt en ik van hem. Hij heeft zijn hondje opgeofferd voor mijn welzijn en het doet mij pijn dat hij zo verdrietig is...
Ik wil gewoon van dat eeuwige gepieker af. Ik wil niet blijven hangen in het verleden, ik wil me richten op de toekomst maar het lukt me gewoon niet...
Ik heb geen geld om met een professional te gaan praten want dat wordt niet geheel gedekt door de zorgverzekering. Ik wil ook niet met iemand praten want ik wil anderen niet met mijn problemen lastig vallen. Ook al is het een psycholoog. Ik wil het allemaal zelf oplossen maar ik weet gewoon niet meer hoe...
[ Bericht 98% gewijzigd door Re op 05-09-2013 13:36:48 ]
Ik voel me een mislukkeling, een opgever. Het begon allemaal al toen ik naar de brugklas ging. Ik moest kiezen tussen twee middelbare scholen. Het lokale Stedelijk Gymnasium of een algemene middelbare school. Mijn stiefvader vond dat ik naar het Stedelijk Gymnasium moest gaan omdat ik dan een grotere kans had om het gymnasium af te maken dan wanneer ik naar een algemene middelbare school zou gaan. Mijn moeder vond de algemene middelbare school leuker. Uiteindelijk ben ik daar ook heen gegaan. Verkeerde keuze.
De eerste jaren ging het prima. Tot ik in 4vwo terecht kwam. Ik koos het verkeerde profiel, met vakken die ik helemaal niet kan (natuur- en scheikunde o.a.). Verkeerde keuze. Mijn stiefvader en moeder gingen in die periode uit elkaar vanwege mij. Ik kon niet met mijn stiefvader overweg, er was altijd ruzie.
Het ging slecht op school. Ik mocht na de kerstvakantie wisselen van profiel om het zo toch te kunnen halen maar mijn inzet was verdwenen. Ik ging het schooljaar erop naar 4havo omdat ik geen zin had om 7 jaar over mijn middelbare school te doen. Verkeerde keuze. Nadat ik de havo op mijn sloffen had gehaald wist ik niet wat voor vervolgopleiding ik wilde doen. Ik ging het oriëntatiejaar doen, een tussenjaar waarbij je door middel van beroeps- en studiekeuzetests en meeloopblokken bij een gewenste opleiding helder kon krijgen wat voor jou een goede opleiding zou zijn. Er kwam uit dat ik iets met management en talen moest doen. Ik moest kiezen tussen Management Toerisme op de NHTV en International Business and Languages op een algemene hogeschool. Ik koos voor de NHTV. Verkeerde keuze.
Met mijn opleiding kan ik eigenlijk niet veel. Hij is veel te breed. Ik weet van veel dingen een beetje, maar heb nergens specifieke kennis van. Nadat ik afstudeerde ben ik blijven hangen bij mijn toenmalige bijbaan in een telecomwinkel. Verkeerde keuze. Het was lang leve de lol: weinig werken en veel verdienen. Maar na een paar jaar vond ik het werk niet meer leuk. Ik kon niet overweg met een paar nieuwe collega's en ik nam ontslag. Verkeerde keuze. Ik heb 5 maanden zonder werk thuis gezeten waarbij ik veel van mijn spaargeld opmaakte omdat ik geen recht had op WW. Uiteindelijk ben ik via een uitzendbureau gaan werken. Een baan die me totaal niet lag. Té simpel werk voor iemand als ik. Bovendien was het zo rustig dat ik effectief misschien 1-2 uur per dag werkte en de rest van de dag op internet surfte, samen met mijn 2 collega's. Ik bleef toch maar werken, want ik had tenminste inkomsten en mijn vriend en ik kregen eindelijk een huis toegewezen via de woningbouwvereniging. Iets waar we jaren op hadden gewacht.
Vorig jaar zomer had ik eindelijk echt een geluksmomentje toen we gingen samenwonen en op vakantie gingen naar Italië, waar ik nog nooit was geweest. Als klap op de vuurpijl kreeg ik via een vriendin een leuke vacature toegespeeld waarop ik reageerde en werd aangenomen. Ik ging voor het eerst fulltime werken. Verkeerde keuze. Na een paar maanden merkte ik dat ik het niet kon opbrengen om fulltime te werken, ik wilde een dagje in de week voor mezelf. Ons huis voelde niet als mijn huis, maar als het huis van mijn vriend waar ik toevallig ook kwam wonen. Hij is degene die alle meubels heeft uitgezocht en betaald, omdat ik het geld niet had. Ik dacht dat ik met een dag voor mezelf me het huis een beetje 'eigen' kon maken. Met Kerst waren we allebei een week vrij en dat was heerlijk. Onze eerste Kerst samen, geen gezeik van mijn schoonmoeder (waarmee ik ooit een halfjaar geen contact heb gehad omdat het gewoon een verschrikkelijk mens is).
Na Kerst bleek dat er weinig werk meer voor me was waar ik werkte. Ik ging in overleg met mijn baas een dag minder werken, wat ik fijn vond. Helaas werd ik eind februari ontslagen en kwam in de WW. Omdat ik besloten had dat ik maximaal 32 uur wilde gaan werken voortaan heb ik dit zo doorgegeven aan het UWV. Waardoor ik maar recht had op een uitkering op basis van 32 uur. Verkeerde keuze. Ik zit inmiddels al een halfjaar thuis, krijg de ene na de andere afwijzing. Omdat mijn opleiding niet aansluit bij welke vacature dan ook. Ik weet ook gewoon niet meer wat ik wil. Er is geen enkele vacature waarvan ik denk 'dit is écht wat ik wil'. Ik wil ook niet weer via een uitzendbureau gaan werken en vervolgens weer maanden werk doen wat ik niet leuk vind. Ik heb nog nooit echt een baan gehad waar ik met plezier naartoe ging, wat ik écht leuk vond. Ik probeer kritisch te zijn. Maar ik heb ook geen hobby's. Er is ook niks wat ik écht leuk vind om elke dag te doen in mijn vrije tijd.
Mijn vriend en ik wilden altijd al een hondje en hadden toen we gingen samenwonen besloten dat we een jaartje zouden wachten, erover nadenken, en dan verder kijken. Omdat ik geen werk heb dachten we dat dit het juiste moment was om een hondje te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Twee weken geleden hebben we een hondje genomen van 8 maanden oud, een labrador-golden retriever kruising. Verkeerde keuze. Ik dacht dat het goed voor me zou zijn, ik zou weer buiten komen, een beetje beweging krijgen en niet meer heel de dag alleen zijn. Het tegenovergestelde bleek waar. Ik voelde me enorm beperkt door de hond, kon hem niet alleen laten. Ik had er geen klik mee en vond het alleen maar vervelend hem om me heen te hebben. Terwijl mijn vriend er helemaal gek op was. Hij werkt fulltime en ik zat de hele dag op de bank met een hond die ik niet leuk vond. Uitlaten en spelen deed ik wel, maar ik wilde het niet. Ik had er geen puf voor. De hond merkte ook dat ik dat niet wilde want hij begon steeds meer uit te dagen en vervelend te worden. Naar mijn handen happen, grommen, blaffen enzovoorts.
Na een paar dagen merkte ik dat ik geen eetlust meer had, was misselijk en had hoofdpijn. Ik had geen puf om iets te doen. Eten koken, de was doen enzovoorts deed ik niet meer. Ik zat jankend op de bank. Ik ging op andere forums kijken of meer mensen dit hadden met een hond. Dat bleek zo te zijn. Ik dacht dat ik moest wennen en besloot om het even aan te zien. Dat ging een dag goed, en de volgende dag zat ik weer jankend op de bank.
Wat ik hierboven allemaal heb beschreven heb ik nooit aan iemand verteld. Niet aan mijn moeder, niet aan mijn vriend, niemand wist dat ik dagelijks piekerde over alle verkeerde keuzes die ik heb gemaakt. Afgelopen vrijdag kwam alles eruit. Ik was helemaal op en dacht dat het beter was als we de hond weg zouden doen. Mijn vriend heeft toen alle zorg over de hond overgenomen en ik ben naar bed gegaan. De volgende dag gingen we samen wandelen met de hond en mijn vriend zei 'we gaan m niet wegdoen, het komt allemaal goed'. Hij zei het zo liefdevol en overtuigend dat ik besloot om ervoor te gaan. Zondag hadden we een feestje waar de hond niet mee naartoe kon. Hij was bij mijn schoonmoeder en haar hond. Toen we weggingen van het feestje dacht ik 'oh nee, nu moeten we de hond weer ophalen, daar heb ik helemaal geen zin in'. Terwijl mijn vriend graag met m wilde spelen en zin had om hem weer op te halen. 's Avonds was hij met de hond aan het spelen en ik werd helemaal naar van 'de herrie' die dat met zich meebracht. Ik dacht 'dit kan echt niet' en heb weer met mijn vriend gepraat. Hij zei 'we gaan nu niets beslissen, we kijken het nog een weekje aan en als je je dan nog steeds zo voelt doen we hem weg'. Maandag was ik weer alleen met hem en het ging weer helemaal mis. Het voelde weer alsof het niet mijn huis was. Alles heeft vanaf dag één moeten wijken voor de hond. Ik kon niet buiten zitten want de hond at steentjes en groef kuilen in de tuin. We hadden een traphekje geplaatst omdat de hond anders de trap op liep en dat niet mocht van ons. Dat irriteerde me ook. Eigenlijk irriteerde alles wat met de hond te maken had me. Inclusief de hond zelf. 's Avonds hebben we de knoop doorgehakt en besloten dat de hond weg moest. Dinsdagavond zijn we al naar een potentiële koper gegaan die ik via een hondenforum had gesproken en die ook al bij mij thuis was geweest om me te helpen met de hond. Op voorwaarde dat het klikte met haar eigen hond zou onze hond daar meteen kunnen blijven.
Vlak voor we weggingen had ik weer een mental breakdown. Ik wilde mijn vriend niet zijn hondje afpakken. Ik wilde liever zelf weggaan dan dat ik hem verdriet zou doen. Ik heb m gesmeekt om de hond te houden maar hij vond dat het beter was om m weg te doen. Het bleek dat het klikte met de andere hond en toen moesten we overleggen. Uiteindelijk na een uur jankend in de auto te hebben gezeten, waarbij mijn vriend zei dat hij had gehoopt dat het niet had geklikt, toch maar besloten de hond achter te laten. Zijn nieuwe baasje is geweldig, heeft energie voor tien en ik weet zeker dat de hond daar een veel beter leven krijgt dan bij mij. Toen we wegreden viel er echt een enorme last van mijn schouders. De knoop in m'n maag werd kleiner en het voelde goed. Mijn vriend begon meteen te huilen... Ik voelde me meteen zo schuldig dat ik hem pijn heb gedaan.. Toen we weer thuis waren kreeg ik meteen mijn eetlust terug en warmde een restje avondeten op. Tot dat moment had ik alleen een boterham gegeten die dag vanwege de stress. Ik voelde me weer vrij. Mijn vriend heeft de rest van de avond huilend op de bank gezeten en is gisteren thuis gebleven van zijn werk omdat hij zich klote voelde. Ik voelde me goed, ik heb bergen huishoudelijk werk verzet gisteren.
Vanochtend voelde ik me ook nog oke. Mijn vriend was weer gaan werken en smste dat het met hem ook wel oke ging. Maar nu zit ik weer achter mn pc vacatures te zoeken en begint het gepieker weer. 'Wat als ik toen wél naar het Stedelijk Gymnasium was gegaan?' 'Wat als ik een andere opleiding zou hebben gedaan?' 'Heb ik er wel goed aan gedaan om de hond weg te doen?'
Ik wil niet dat anderen last van mijn keuzes hebben. Alle eerdere verkeerde keuzes zijn gewoon mijn probleem geweest en nu heb ik mijn vriend opgezadeld met een verkeerde keuze. Dat vind ik vreselijk.
Ik voel me gewoon zo'n mislukkeling omdat er niks in mijn leven echt goed is gegaan. En nu kan ik nog niet eens voor een hond zorgen. Ik wilde altijd graag kinderen maar nu twijfel ik of ik daar wel aan moet beginnen want wat als ik daar óók niet voor kan zorgen?
En naast al het gepieker over mijn verkeerde keuzes begin ik ook lichtelijke geldzorgen te krijgen. We hebben best wat uitgegeven aan de hond, ik heb zelfs in een week tijd meer uitgegeven aan de hond dan in een halfjaar aan mezelf. Daar heb ik spijt van. Nu moet mijn auto nieuwe banden en een APK-keuring en denk ik 'had ik maar niet zoveel aan de hond besteed'. We hebben de hond 'met verlies' verkocht en het geld voor de hondencursus waarvoor ik ons had opgegeven krijgen we niet terug, ondanks dat we er nog niet eens aan waren begonnen. Dus pieker ik ook over 'wat als mijn auto wordt afgekeurd? Ik heb geen geld om hem te repareren. Ik heb al geen geld voor een kleine beurt die die eigenlijk ook moet.' Ik wil mijn autootje niet kwijt want het is mijn eerste autootje, die heb ik vorig jaar gekocht en ook dat gaf me een gevoel van vrijheid. Ik merk door het hele fulltime werken en een hond hebben verhaal dat ik die vrijheid echt nodig heb om me niet nóg slechter te voelen.
Daarbij komt ook nog dat ik mijn biologische vader nooit gekend heb. Mijn moeder heeft hem verlaten toen ze zwanger was van me. Ze heeft me op een gegeven moment brieven van hem laten lezen die hij had geschreven na de bevalling. Toen heeft ze me meegenomen naar een of andere instelling die je biologische ouders kan opsporen. Ik ben daar weggerend want ik wilde het niet. Vorig jaar vertelde mijn moeder dat hij overleden is. Nu vraag ik me af: 'wat als ik wél kennis met hem had gemaakt? Hoe zou het zijn geweest.. Zou ik hem uiteindelijk wel hebben willen leren kennen ondanks dat ik dat nu niet zou zien zitten?'
Voor we de hond hadden dacht ik soms 'wat doe ik hier nog. Ik wil weg uit dit kloteland. Ik heb niks om voor te blijven. Ik haat het klimaat (ik zie nu alweer zo erg op tegen de winter), ik heb geen baan, weinig échte vrienden en die zijn vervangbaar..' Het enige waarvoor ik nu wil blijven is voor mijn vriend want door al het gedoe met de hond weet ik gewoon dat hij heel veel van mij houdt en ik van hem. Hij heeft zijn hondje opgeofferd voor mijn welzijn en het doet mij pijn dat hij zo verdrietig is...
Ik wil gewoon van dat eeuwige gepieker af. Ik wil niet blijven hangen in het verleden, ik wil me richten op de toekomst maar het lukt me gewoon niet...
Ik heb geen geld om met een professional te gaan praten want dat wordt niet geheel gedekt door de zorgverzekering. Ik wil ook niet met iemand praten want ik wil anderen niet met mijn problemen lastig vallen. Ook al is het een psycholoog. Ik wil het allemaal zelf oplossen maar ik weet gewoon niet meer hoe...
[ Bericht 98% gewijzigd door Re op 05-09-2013 13:36:48 ]
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Hier een goede keuze: Hou op met klagen en maak iets van je leven 
Lurf is the message and the message is Lurf
Tja. Dat had ik zelf ook al bedacht. En geprobeerd.quote:Op donderdag 5 september 2013 13:00 schreef lurf_doctor het volgende:
Hier een goede keuze: Hou op met klagen en maak iets van je leven
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
"blablabla, verkeerde keuze"
"blablabla, verkeerde keuze"
"blablabla, verkeerde keuze"
accepteer dingen en kom eens van je slachtofferreet af
ik heb medelijden met je vriend en met die hond
"blablabla, verkeerde keuze"
"blablabla, verkeerde keuze"
accepteer dingen en kom eens van je slachtofferreet af
ik heb medelijden met je vriend en met die hond
dude here
"verhaal op FoK! gepost, verkeerde keuze"quote:Op donderdag 5 september 2013 12:56 schreef Kimzz het volgende:
Edit: ik denk niet dat het zin heeft om mijn verhaal hier te posten gezien de eerste reacties..
verhaal weghalen is ook stom, dus daar maak je weer de verkeerde keuze
natuurlijk krijg je hier reacties die je niet wilt horen, maar misschien zitten er ook wel nuttige tussen
zeikwijf...
dude here
Topic starten en bij een beetje tegengas al weer weg halen, ik vind het geen goede keuze 
Lurf is the message and the message is Lurf
Euh, je hebt het er nooit met je vriend over gehad? En je denkt dat wij je kunnen helpen? Problemen bespreek je toch gewoon binnen een relatie zodra er iets speelt neem ik aan?
Overigens zou je misschien eens moeten proberen niet overal zo'n probleem van te maken?!
Overigens zou je misschien eens moeten proberen niet overal zo'n probleem van te maken?!
Ik vind het typisch. Ze wou een aai over de bol en dat mensen zouden zeggen dat het allemaal haar schuld niet was... helaas voor haar compleet mislukt.quote:
Topic starten en bij een beetje tegengas al weer weg halen, ik vind het geen goede keuze
Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
*aai over je bol*quote:
Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.
Het ligt niet aan jou en het komt allemaal wel goed.
Trek het je niet aan. Dat soort slome figuren heb je hier altijd. Denken met een vanzelfsprekend statement de held uit te hangen. Komen er weer schaapjes die volgen. Misschien voor die 10 losers is er ook 1 iemand die wel iets opbouwends kan toevoegen. Geef het een kans.quote:
Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.
Was trouwens totaal geen interessant verhaal. Je maakt je problemen veel erger dan dat ze zijn.
I just had to get that stress off my chest like breast reduction.
first world white girl problems. Nee serieus, gewoon een onzeker meisje wat geen succes in haar prive leven en opleiding/carriere heeft. Geen enkel 'traumatisch' life event, of het moest zijn dat ze haar biologische vader niet kent.quote:
Nu ben ik wel benieuwd naar t verhaal. Iemand een korte samenvatting voor me?
I just had to get that stress off my chest like breast reduction.
Je mag er best met mij over praten als je wilt, inbox staat openquote:
Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.
Wat vooral heel desastreus is, is dat je al je eigen beslissingen in twijfel trekt. En dat je maar blijft denken: oh, als ik toen niet dit maar dat had gekozen, was het wel goed gegaan.quote:
Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.
The love you take is equal to the love you make.
Je moet per se iets traumatisch meemaken om hulp te willen? Zij voelt zich kut, zoekt advies, wil haar verhaal kwijt. Het maakt niet uit waarom. Zoek je een sensatieverhaal dan kun je toch oprotten zodra je begint te lezen en ziet dat dat het niet is. Dit is laf en neerbuigend.quote:Op donderdag 5 september 2013 13:13 schreef Seam het volgende:
[..]
first world white girl problems. Nee serieus, gewoon een onzeker meisje wat geen succes in haar prive leven en opleiding/carriere heeft. Geen enkel 'traumatisch' life event, of het moest zijn dat ze haar biologische vader niet kent.
Ja, en nu de samenvatting?quote:
[..]
first world white girl problems. Nee serieus, gewoon een onzeker meisje wat geen succes in haar prive leven en opleiding/carriere heeft. Geen enkel 'traumatisch' life event, of het moest zijn dat ze haar biologische vader niet kent.
kan een almachtig modje even de OP terugzetten? ik ben nieuwsgierig geworden 
Reaching out to embrace the random. reaching out to embrace what ever may come.
Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Umm als je de op weghaalt moet je niet klagen dat je geen goed advies krijgt want hoe de neuk kunnen wij advies geven als je zelf de op weg haalt ???
Of je neemt de kritiek in je op en je leert er misschien eens iets van.quote:
Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.
The love you take is equal to the love you make.
Hm? Iedereen zegt dat je je aanstelt en je problemen groter maakt dan ze zijn. Als jij dat onnozele reacties vindt, terwijl het gewoon de essentie van je probleem is, wie is hier dan onnozel?quote:
Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.
TS vindt dat ze steeds verkeerd heeft gekozen in opleidingen en werk. Ze zit nu werkloos thuis. De laatste slechte keuze was een puppy, waarvoor inmiddels na een paar werken een ander tehuis voor is gevonden omdat ze het niet meer aankon.
The love you take is equal to the love you make.
Lees voordat je plaatst de policy eens , op verwijderen mag niet eens en ja waarschijnlijk word die dus terug geplaatst.quote:
@ moderator: ik wil dus niet dat mijn OP teruggeplaatst wordt.
Ik weet je probleem schijnbaar doe je gewoon dingen te impulsief en klaag je daarna dat het niet gaat zoals je wilt.
Leer gewoon je impuls onder controle te houden en ga niet zeuren over dat je de verkeerde beslissingen maakt als je schijnbaar niet eens nadenkt bij je beslissingen.
Kut voor je.quote:
@ moderator: ik wil dus niet dat mijn OP teruggeplaatst wordt.
Welkom op FOK!
Als ik de post van Lienekien zo lees dan zijn die onnozele reacties gewoon juist.quote:
Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.
Neem gewoon verantwoordelijkheid voor je verkeerde keuzes, leer ervan, denk voortaan goed na wanneer je weer een keuze maakt en bovenal stel je niet zo verschrikkelijk aan.
Misschien dat mijn verhaal posten impulsief was. Maar over alle andere dingen heb ik goed nagedacht, dat waren echt geen impulsen. Dat die dingen vervolgens de verkeerde keuzes waren, daar zit ik nu mee. Ik wil gewoon van mijn 'wat als' gepieker af. Los van het verhaal uit de OP, wat ik dus niet teruggeplaatst wil hebben. Dat is de essentie van het verhaal. Hoe kom ik van mijn eeuwige gepieker af.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Life is one big question when your starin at the clockquote:
Misschien dat mijn verhaal posten impulsief was. Maar over alle andere dingen heb ik goed nagedacht, dat waren echt geen impulsen. Dat die dingen vervolgens de verkeerde keuzes waren, daar zit ik nu mee. Ik wil gewoon van mijn 'wat als' gepieker af. Los van het verhaal uit de OP, wat ik dus niet teruggeplaatst wil hebben. Dat is de essentie van het verhaal. Hoe kom ik van mijn eeuwige gepieker af.
And the answers always waiting at the liquor store, 40 oz to Freedom,
So I'll take that walk.
Mijn reactie is wel degelijk serieus. Uit ervaring kan ik zeggen dat je je probleem niet oplost door er over door te malen, of bevestiging te zoeken op een forum. De enige die er wat aan kan doen ben je zelf. En ja elke keuze heeft consequenties, dat heet leven. Kijk voorruit en niet telkens acthterom. Succes.quote:
Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.
Lurf is the message and the message is Lurf
Een puppy nemen om die vervolgens weer na een paar weken weg te doen noem ik anders wel een impulsieve actie en heel eerlijk nogal sneu ook , neem geen dieren als je er niet bereid bent voor te zorgen.quote:
Misschien dat mijn verhaal posten impulsief was. Maar over alle andere dingen heb ik goed nagedacht, dat waren echt geen impulsen. Dat die dingen vervolgens de verkeerde keuzes waren, daar zit ik nu mee. Ik wil gewoon van mijn 'wat als' gepieker af. Los van het verhaal uit de OP, wat ik dus niet teruggeplaatst wil hebben. Dat is de essentie van het verhaal. Hoe kom ik van mijn eeuwige gepieker af.
Als je niet naar een hulpverlener wilt, zoek dan eens naar wat boeken over het onderwerp.quote:
Misschien dat mijn verhaal posten impulsief was. Maar over alle andere dingen heb ik goed nagedacht, dat waren echt geen impulsen. Dat die dingen vervolgens de verkeerde keuzes waren, daar zit ik nu mee. Ik wil gewoon van mijn 'wat als' gepieker af. Los van het verhaal uit de OP, wat ik dus niet teruggeplaatst wil hebben. Dat is de essentie van het verhaal. Hoe kom ik van mijn eeuwige gepieker af.
Bijv. over de RET-methode, over beslissingen nemen ('Beslissen doe je zo').
The love you take is equal to the love you make.
ik zet hem wel terug, ik zie geen enkele redenen in de reacties om dat niet te doenquote:
@ moderator: ik wil dus niet dat mijn OP teruggeplaatst wordt.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Daar hebben we een jaar over nagedacht. Ook over de 'lasten', zoals uitlaten in weer en wind. Ik had totaal niet verwacht dat het zo zou lopen. Ik had er helemaal zin in. De hond bleek voor mij een stressfactor erbij en is blijkbaar de druppel geweest. Daar kan hij ook niks aan doen. Hij heeft nu een geweldig baasje, dat is het belangrijkste voor hem.quote:
[..]
Een puppy nemen om die vervolgens weer na een paar weken weg te doen noem ik anders wel een impulsieve actie en heel eerlijk nogal sneu ook , neem geen dieren als je er niet bereid bent voor te zorgen.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Als ik het zo lees komt de hele OP neer op "ik heb er totaal niet over nagedacht" en "ik heb me totaal niet ingezet".
Wat ik kan vertalen naar kansloos zwak en simpel. Dus dat is een beetje wat de klacht is TS.
"Ik ben kansloos, zwak en simpel". Zeg het een paar keer hardop in de spiegel en doe er iets aan.
Wat ik kan vertalen naar kansloos zwak en simpel. Dus dat is een beetje wat de klacht is TS.
"Ik ben kansloos, zwak en simpel". Zeg het een paar keer hardop in de spiegel en doe er iets aan.
In plaats van dan te gaan vermijden kun je ook doorzetten en jezelf een kans geven om eraan te wennen.quote:Op donderdag 5 september 2013 13:41 schreef Kimzz het volgende:
[..]
Daar hebben we een jaar over nagedacht. Ook over de 'lasten', zoals uitlaten in weer en wind. Ik had totaal niet verwacht dat het zo zou lopen. Ik had er helemaal zin in. De hond bleek voor mij een stressfactor erbij en is blijkbaar de druppel geweest. Daar kan hij ook niks aan doen. Hij heeft nu een geweldig baasje, dat is het belangrijkste voor hem.
The love you take is equal to the love you make.
Het is net of je een kind bent die keuzes maakt maar vindt dat keuzes geen (negatieve) consequenties horen te hebben voor jou.
Jammer. Maar dan had ik inderdaad maar 2x moeten nadenken voor ik het plaatste. No hard feelings richting jou. Hoop alleen dat het ook reacties oplevert waar wat langer over nagedacht is. Van mensen die wel snappen hoe ik me voel.quote:Op donderdag 5 september 2013 13:38 schreef Re het volgende:
[..]
ik zet hem wel terug, ik zie geen enkele redenen in de reacties om dat niet te doen
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Lees je dan wel even de adviezen?quote:
[..]
Jammer. Maar dan had ik inderdaad maar 2x moeten nadenken voor ik het plaatste. No hard feelings richting jou. Hoop alleen dat het ook reacties oplevert waar wat langer over nagedacht is. Van mensen die wel snappen hoe ik me voel.
The love you take is equal to the love you make.
iedereen maakt keuzes, elke dag, ziet er naar uit dat je je focust op de keuzes die voor je gevoel de verkeerde waren, of dat achteraf bleken te zijn.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Natuurlijk niet. Er zijn altijd consequenties. Alleen vind ik het zo klote dat ik áltijd de verkeerde keuzes maak. En ja, ook al denk ik er weken, maanden, jaren over na. Ik zou ook willen dat ik het op die manier tegenover mezelf zou kunnen verantwoorden maar dat wil er in mijn hoofd gewoon niet in.quote:
Het is net of je een kind bent die keuzes maakt maar vindt dat keuzes geen (negatieve) consequenties horen te hebben voor jou.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Ik mag trouwens hopen dat jij niet aan kinderen gaat beginnen met deze instelling.quote:
[..]
Daar hebben we een jaar over nagedacht. Ook over de 'lasten', zoals uitlaten in weer en wind. Ik had totaal niet verwacht dat het zo zou lopen. Ik had er helemaal zin in. De hond bleek voor mij een stressfactor erbij en is blijkbaar de druppel geweest. Daar kan hij ook niks aan doen. Hij heeft nu een geweldig baasje, dat is het belangrijkste voor hem.
Zie het nu al voor me: "ja we hebben er een tijd over nagedacht. Ook over de lasten maar ik had totaal niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn dus heb ik besloten de kinderen voor adoptie op te geven"
Heel eerlijk ze doet net alsof alle andere verantwoordelijk zijn voor haar keuzes.Zoals het huis van ons samen is alleen van hem want hij koopt er alles voor , ehh hallo daar heb je nog altijd zelf je hand in hoor , je gaat samen op pad , je kiest samen iets uit of je koopt zelf kleine dingetjes en maakt het je eigen.
Heel eerlijk snap ik die vriend ook niet helemaal dat die gekkigheid pikt want heel eerlijk mag die wat meer op zijn strepen staan en gaan voor wat hij wil in plaats zich steeds aan iemand aan te passen die niet weet wat die wil.
Heel eerlijk snap ik die vriend ook niet helemaal dat die gekkigheid pikt want heel eerlijk mag die wat meer op zijn strepen staan en gaan voor wat hij wil in plaats zich steeds aan iemand aan te passen die niet weet wat die wil.
Hoe oud ben je nou? Wat wil je van ons?quote:
[..]
Jammer. Maar dan had ik inderdaad maar 2x moeten nadenken voor ik het plaatste. No hard feelings richting jou. Hoop alleen dat het ook reacties oplevert waar wat langer over nagedacht is. Van mensen die wel snappen hoe ik me voel.
"jaaa je bent zo zielig, je kan er echt niets aan doen. We sluiten je in onze armen en zullen voortaan al je keuzes voor je maken
" Nee.
Je bent volwassen. Keuzes hebben gevolgen, daarom denken de meeste mensen er over na.
Dat heb ik ook in de OP gezet..quote:
[..]
Ik mag trouwens hopen dat jij niet aan kinderen gaat beginnen met deze instelling.
Zie het nu al voor me: "ja we hebben er een tijd over nagedacht. Ook over de lasten maar ik had totaal niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn dus heb ik besloten de kinderen voor adoptie op te geven"
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Kan toch zijn dat het niet klikt mijn god. Het is geen tamagotchi die je alleen moet verzorgen en klaar, het is een dier met een persoonlijkheid. Kan zijn dat het van beide kanten niet goed loopt. Heeft niets met impulsiviteit te maken.quote:
[..]
Een puppy nemen om die vervolgens weer na een paar weken weg te doen noem ik anders wel een impulsieve actie en heel eerlijk nogal sneu ook , neem geen dieren als je er niet bereid bent voor te zorgen.
De keuze is in jouw hoofd verkeerd omdat je denkt dat die andere keuze die je ook had kunnen maken, wél heel goed voor je had uitgepakt.quote:
[..]
Natuurlijk niet. Er zijn altijd consequenties. Alleen vind ik het zo klote dat ik áltijd de verkeerde keuzes maak. En ja, ook al denk ik er weken, maanden, jaren over na. Ik zou ook willen dat ik het op die manier tegenover mezelf zou kunnen verantwoorden maar dat wil er in mijn hoofd gewoon niet in.
Maar dat weet je dus niet.
The love you take is equal to the love you make.
Ga naar je huisarts en vraag een doorverwijzing naar een psycholoog?quote:
Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Je bent een beetje een zeikwijf. Denk eens de dingen die wél goed zijn gegaan, en niet alleen maar "wat als". Je hebt het toch prima voor elkaar zo 
? Behalve dat je werkloos bent, maar dat zal ook niet voor altijd zijn.
Je stelt je enorm aan. Stop met piekeren. Doe eens wat geks, ga karten.
? Behalve dat je werkloos bent, maar dat zal ook niet voor altijd zijn.Je stelt je enorm aan. Stop met piekeren. Doe eens wat geks, ga karten.
Dit inderdaad, neem eens wat eigen verantwoordelijkheid voor de beslissingen die je zelf neemt. En niet te lang stil blijven staan bij de verkeerde keuzes, het is niet het einde van de wereld wanneer er iets mis gaat. Beetje positiever proberen te zijn.quote:
Heel eerlijk ze doet net alsof alle andere verantwoordelijk zijn voor haar keuzes.
Precies. Zoveel studies waarmee je momenteel geen werk vindt. Ik ben zelf ook werkzaam in een functie die totaal niet aansluit bij mijn opleiding, kan toch? Keuzes moet je nou eenmaal maken, 50/50 dat het goed/slecht uitpakt.quote:
[..]
De keuze is in jouw hoofd verkeerd omdat je denkt dat die andere keuze die je ook had kunnen maken, wél heel goed voor je had uitgepakt.
Maar dat weet je dus niet.
Klopt. Dat weet ik niet. Daarom die eeuwige 'wat als' gedachten. Dat wil ik ook niet. Maar het blijft altijd terugkomen. En helemaal nu ik geen baan kan vinden.quote:
[..]
De keuze is in jouw hoofd verkeerd omdat je denkt dat die andere keuze die je ook had kunnen maken, wél heel goed voor je had uitgepakt.
Maar dat weet je dus niet.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Maar wie garandeert jou dat er bij andere keuzes wel alles veel makkelijker was gelopen. Het had goed nog veel erger kunnen uitpakken. Dus gewoon accepteren dat je ooit voor iets gekozen hebt en nu verder.
Alleen mogen die consequenties dus niet negatief zijn.quote:
[..]
Natuurlijk niet. Er zijn altijd consequenties. Alleen vind ik het zo klote dat ik áltijd de verkeerde keuzes maak. En ja, ook al denk ik er weken, maanden, jaren over na. Ik zou ook willen dat ik het op die manier tegenover mezelf zou kunnen verantwoorden maar dat wil er in mijn hoofd gewoon niet in.
Verkeerde keuzes zijn vaak ook nog eens een kwestie van perspectief of heb je nog nooit gehad dat je de verkeerde keuze nam om vervolgens in iets positiefs te rollen...
Bijvoorbeeld: "Ik koos de verkeerde opleiding maar daar leerde ik wel mijn vrienden kennen die er nog steeds voor me zijn"
In de OP heb ik gezegd dat ik altijd de enige ben die last heeft van mijn keuzes, tot nu met de hond. Ik wil het ook allemaal zelf oplossen en mijn verantwoordelijkheid nemen. Dingen veranderen. Dat probeer ik al jaren. Maar het blijft altijd door mn hoofd spoken.quote:
[..]
Dit inderdaad, neem eens wat eigen verantwoordelijkheid voor de beslissingen die je zelf neemt. En niet te lang stil blijven staan bij de verkeerde keuzes, het is niet het einde van de wereld wanneer er iets mis gaat. Beetje positiever proberen te zijn.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Wat betreft het geen werk kunnen vinden wat je leuk lijkt en twijfelt of je de goede school hebt gekozen, waarom ga je niet werkend leren? Start een nieuwe opleiding, iets waar je wel genoeg werk mee kunt vinden. Dan worden je geldzorgen minder. En daarnaast professionele hulp zoeken, dat heb je blijkbaar wel nodig.
Het helpt om goed tot je door te laten dringen dat spijt over dingen die je niet meer kunt veranderen, je niets brengt. Het enige wat zin heeft, is leren van de ervaring. En dat leren doe je door je volgende beslissingen beter af te wegen.quote:
[..]
In de OP heb ik gezegd dat ik altijd de enige ben die last heeft van mijn keuzes, tot nu met de hond. Ik wil het ook allemaal zelf oplossen en mijn verantwoordelijkheid nemen. Dingen veranderen. Dat probeer ik al jaren. Maar het blijft altijd door mn hoofd spoken.
The love you take is equal to the love you make.
wattus?quote:
Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.
Ik vind ze niet onnozel, je zou echt moeten proberen niet zo stil te staan bij "wat als" steeds, wie weet was je met andere keuzes nog veel slechter terecht gekomen, andere vrienden/kennissenkring...
Je kan er wel over blijven piekeren, maar daar heb je helemaal niets aan, daardoor voel je je alleen maar slechter. En anders buig je het om, als je naar die andere school was gegaan, was je drugsverslaafd geraakt en je lichaam gaan verkopen ofzo.
Punt is dat je nioet wéét wat er anders was geweest bij andere keuzes, en dat niet alleen, maar ze zijn ook niet meer terug te draaien.
Je zit teveel in een slachtofferrol.
compact en kleverig.
volgende keer dus de andere keuze maar makenquote:
[..]
Natuurlijk niet. Er zijn altijd consequenties. Alleen vind ik het zo klote dat ik áltijd de verkeerde keuzes maak. En ja, ook al denk ik er weken, maanden, jaren over na. Ik zou ook willen dat ik het op die manier tegenover mezelf zou kunnen verantwoorden maar dat wil er in mijn hoofd gewoon niet in.
compact en kleverig.
Ze heeft geen werk, zit dagen thuis, in een huis waar ze zich helemaal niet thuis voelt. Heeft geen idee wat ze wil doen, en voor haar gevoel zijn veel beslissingen die ze heeft gemaakt in het verleden verkeerd geweest. Dan ga je denken wat als ik iets anders had gedaan. Dat denk je soms als je hopeloos wordt van de situatie waar je in zit. Als niets meer lukt en je al die tijd niemand hebt gehad om mee te praten, echt praten. Het zijn misschien geen grote problemen algemeen gezien, maar persoonlijk kun je dat heel anders ervaren. Iemand een zeikwijf noemen helpt niet echt mee.quote:
Je bent een beetje een zeikwijf. Denk eens de dingen die wél goed zijn gegaan, en niet alleen maar "wat als". Je hebt het toch prima voor elkaar zo
Je stelt je enorm aan. Stop met piekeren. Doe eens wat geks, ga karten.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.quote:
[..]
Ze heeft geen werk, zit dagen thuis, in een huis waar ze zich helemaal niet thuis voelt. Heeft geen idee wat ze wil doen, en voor haar gevoel zijn veel beslissingen die ze heeft gemaakt in het verleden verkeerd geweest. Dan ga je denken wat als ik iets anders had gedaan. Dat denk je soms als je hopeloos wordt van de situatie waar je in zit. Als niets meer lukt en je al die tijd niemand hebt gehad om mee te praten, echt praten. Het zijn misschien geen grote problemen algemeen gezien, maar persoonlijk kun je dat heel anders ervaren. Iemand een zeikwijf noemen helpt niet echt mee.
Het Stedelijk Gymnasium staat wel bekend om het hoge percentage junkies en hoeren dat het voortbrengt ja.quote:
En anders buig je het om, als je naar die andere school was gegaan, was je drugsverslaafd geraakt en je lichaam gaan verkopen ofzo.
Soms is het ook fijn om bemoedigende woorden te horen, ipv continu naar beneden gehaald te worden. Dat doet ze zelf vast al vaak genoeg.quote:
[..]
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Dan moet je uberhaupt niet op fok komen. Hier is iedereen redelijk recht voor z'n raap. Dus dat schiet niet op.quote:
Soms is het ook fijn om bemoedigende woorden te horen, ipv continu naar beneden gehaald te worden. Dat doet ze zelf vast al vaak genoeg.
Dan moet je naar het VIVA forum gaan ofzo.quote:
[..]
Soms is het ook fijn om bemoedigende woorden te horen, ipv continu naar beneden gehaald te worden. Dat doet ze zelf vast al vaak genoeg.
Of een brief naar de margriet schrijven.
Als ze advies zoekt dan is een dosis realiteit wel op z'n plaats.quote:
[..]
Soms is het ook fijn om bemoedigende woorden te horen, ipv continu naar beneden gehaald te worden. Dat doet ze zelf vast al vaak genoeg.
Bemoedigende woorden lossen niks op en bevestigen de slachtofferrol en het kinderlijk ontwijken van verantwoordelijkheid alleen maar, maar hey als je een volwassen vrouw als een kind wilt behandelen ga dan vooral je gang. Misschien mag je haar wel een verhaaltje voorlezen vannacht als je heel lief voor d'r bent.
nou, ik heb ook een vriend gehad (en samengewoond dus) die me totaal niet het gevoel gaf dat het óns huis was.quote:
Heel eerlijk ze doet net alsof alle andere verantwoordelijk zijn voor haar keuzes.Zoals het huis van ons samen is alleen van hem want hij koopt er alles voor , ehh hallo daar heb je nog altijd zelf je hand in hoor , je gaat samen op pad , je kiest samen iets uit of je koopt zelf kleine dingetjes en maakt het je eigen.
Heel eerlijk snap ik die vriend ook niet helemaal dat die gekkigheid pikt want heel eerlijk mag die wat meer op zijn strepen staan en gaan voor wat hij wil in plaats zich steeds aan iemand aan te passen die niet weet wat die wil.
Ík heb dit betaald, ik heb dat betaald, het is mijn huis, jij maakt gebruik van míjn spullen, kan je wel zeggen, daar word je op den duur wel redelijk gestoord van. Als hij niets zegt, maar het wel zo voelt, kan dat ook gewoon heel erg vervelend zijn en als je al een hele tijd samenwoont, maar het gaat maar niet over, zie ik dat ook niet 1,2,3 veranderen...
Koop kleine rommeltjes, planten, kussentjes voor op de bank, fotolijstjes, weet ik het, kleed het aan, misschien dat dat scheelt.
compact en kleverig.
Ik heb anders genoeg topics gelezen met overwegend normale en inlevende reacties. Hoeft geen geknuffel te zijn, maar tenminste iets met inhoud, niet je bent een zeikwijf je stelt je aan bla die bla.quote:
[..]
Dan moet je uberhaupt niet op fok komen. Hier is iedereen redelijk recht voor z'n raap. Dus dat schiet niet op.
Ik leef volgens dit motto; Whatever it is you're thinking is a perfect reflection of what is in the process of becoming. Of wel, waar je je gedachten op focust zal je meer van gaan krijgen.
In jouw geval is dat denk ik heel herkenbaar of niet?
Richt je op de positieve punten en probeer voor jezelf uit te vinden wat je nou echt wil van dit leven en blijf je gedachten daar op richten.
In jouw geval is dat denk ik heel herkenbaar of niet?
Richt je op de positieve punten en probeer voor jezelf uit te vinden wat je nou echt wil van dit leven en blijf je gedachten daar op richten.
Zon, zee en strand, eerst een dagje lol, dan alles vol met zand.
Gewoon het topic wat langer laten doorlopen, komt allemaal vanzelf als de discussie losbarstquote:
Ik heb anders genoeg topics gelezen met overwegend normale en inlevende reacties. Hoeft geen geknuffel te zijn, maar tenminste iets met inhoud, niet je bent een zeikwijf je stelt je aan bla die bla.
daar gaat het niet om, het gaat erom dat je geen idee hebt wat er was gebeurd..quote:Op donderdag 5 september 2013 14:03 schreef Murdera het volgende:
[..]
Het Stedelijk Gymnasium staat wel bekend om het hoge percentage junkies en hoeren dat het voortbrengt ja.
Kun je wel alleen maar positieve dingen denken: goede baan, veel geld, leuke carriere, meer vrienden, meer vrijheid... Weet ik het, maar dat is ook niet realistisch.
compact en kleverig.
Heel eerlijk je woont samen , je vergeet een heel belangrijk iemand in je verhaaltje.quote:
[..]
In de OP heb ik gezegd dat ik altijd de enige ben die last heeft van mijn keuzes, tot nu met de hond. Ik wil het ook allemaal zelf oplossen en mijn verantwoordelijkheid nemen. Dingen veranderen. Dat probeer ik al jaren. Maar het blijft altijd door mn hoofd spoken.
Er is iemand die met je samenwoont en waarschijnlijk engelengeduld met je heeft want heel eerlijk ik had het geduld niet gehad.
Jouw keuzes beinvloeden die ook van je partner hoor maar daar sta je schijnbaar niet bij stil. Je partner heeft die hond voor jou opgegeven.
En waarschijnlijk meer dingen die die doet voor jou waar je schijnbaar niet bij stilstaat.
Pareltje dit.
Volg je ook wel eens je gevoel, of beredeneer je alles en maakt op basis daarvan een keuze?
Volg je ook wel eens je gevoel, of beredeneer je alles en maakt op basis daarvan een keuze?
“When there is no desire, all things are at peace.”
doe normaal
[ Bericht 97% gewijzigd door Re op 05-09-2013 14:28:28 ]
[ Bericht 97% gewijzigd door Re op 05-09-2013 14:28:28 ]
* Je mag wel een iets normalere toon aanslaan. Realiseer je goed dat dit slechts jouw mening is.
Serieuze vraag: als je al die andere, "goede" keuzes gemaakt had, zou je dan niet ook dit topic geopend hebben? Oftewel: twijfel je niet teveel aan jezelf?
Ik ken namelijk genoeg mensen die ongeacht hun voor- of rampspoed zichzelf altijd verwijten maken en daar doodongelukkig van worden. Jij klinkt als zo'n persoon en zo word je nooit gelukkig. Kijk vooruit en naar wat je hebt, niet naar wat je had kunnen hebben (vaak totaal onrealistisch).
Ik ken namelijk genoeg mensen die ongeacht hun voor- of rampspoed zichzelf altijd verwijten maken en daar doodongelukkig van worden. Jij klinkt als zo'n persoon en zo word je nooit gelukkig. Kijk vooruit en naar wat je hebt, niet naar wat je had kunnen hebben (vaak totaal onrealistisch).
Sorry daarvoor. Het is zo'n beetje heel m'n levensverhaal. Als ik het kort had gemaakt, dan was het allemaal waarschijnlijk te onduidelijk geweest.quote:
Op [qu
Ja, mijn vriend is gewoon geweldig. Het is gewoon zo dat ik vóór we de hond namen, zelf geen idee had dat ik in mijn hoofd al zoveel stress had opgebouwd. Ik sleepte me er wel doorheen. Soms een keertje janken omdat ik weer een afwijzing heb gekregen, maar gewoon doorgaan. Altijd maar doorgaan. Hij schrok zich dood toen bleek dat het veel slechter met me ging dan ik hem had voorgehouden. Hij had dus nooit last van mij, totdat echt alles me teveel werd. Dat hij zijn hond op heeft gegeven voor mij vind ik ook echt geweldig. Ik heb hem de keus gegeven. Ik heb hem gezegd 'als je het niet wilt, dan moet je het echt niet doen. Echt niet. Niet aan mij denken, maar aan jezelf. Ik wil je geen verdriet doen.' Ik heb het hem echt honderden keren gezegd en toch heeft hij het gedaan. Vind ik super..quote:
[..]
Heel eerlijk je woont samen , je vergeet een heel belangrijk iemand in je verhaaltje.
Er is iemand die met je samenwoont en waarschijnlijk engelengeduld met je heeft want heel eerlijk ik had het geduld niet gehad.
Jouw keuzes beinvloeden die ook van je partner hoor maar daar sta je schijnbaar niet bij stil. Je partner heeft die hond voor jou opgegeven.
En waarschijnlijk meer dingen die die doet voor jou waar je schijnbaar niet bij stilstaat.
ote]
Op donderdag 5 september 2013 13:54 schreef Ysseda het volgende:Wat betreft het geen werk kunnen vinden wat je leuk lijkt en twijfelt of je de goede school hebt gekozen, waarom ga je niet werkend leren? Start een nieuwe opleiding, iets waar je wel genoeg werk mee kunt vinden. Dan worden je geldzorgen minder. En daarnaast professionele hulp zoeken, dat heb je blijkbaar wel nodig.
[/quote]
Ik zou gewoon niet weten wat ik zou willen. Studeren zoek ik iig echt niet meer. Heb er ook geen geld voor. En ook niet voor professionele hulp.
Klopt. Ik had mijn verhaal inderdaad beter op een ander forum kunnen plaatsen. Gelukkig komen er nu wel meer 'goede' reacties dan toenstraks. En natuurlijk, als het met een iemand goed gaat, iemand die zich niet kan voorstellen hoe ik me eronder voel, dan is het logisch dat diegene zoiets heeft van 'doe niet zo zielig, geef jezelf een schop onder je kont'. Ik vind het alleen jammer dat zo iemand dan dit ook zo zegt in een topic. Reageer dan niet. Lees dan geen psychologie topic.quote:
[..]
Dan moet je uberhaupt niet op fok komen. Hier is iedereen redelijk recht voor z'n raap. Dus dat schiet niet op.
Ik heb ook van alles gekocht inderdaad. Kussentjes en fotolijstjes, plantjes.. En het begon ook steeds meer als mijn huis te voelen, tot alles ineens weer moest wijken voor de hond. Kon mijn jas niet aan de kapstok hangen. De planten moesten weg. Er moest een traphekje voor de trap. De kaarsjes konden niet langer op tafel staan. Toen kwam dat gevoel van 'het is mijn huis niet' meteen weer terug.quote:
[..]
nou, ik heb ook een vriend gehad (en samengewoond dus) die me totaal niet het gevoel gaf dat het óns huis was.
Ík heb dit betaald, ik heb dat betaald, het is mijn huis, jij maakt gebruik van míjn spullen, kan je wel zeggen, daar word je op den duur wel redelijk gestoord van. Als hij niets zegt, maar het wel zo voelt, kan dat ook gewoon heel erg vervelend zijn en als je al een hele tijd samenwoont, maar het gaat maar niet over, zie ik dat ook niet 1,2,3 veranderen...
Koop kleine rommeltjes, planten, kussentjes voor op de bank, fotolijstjes, weet ik het, kleed het aan, misschien dat dat scheelt.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Zorgverzekering?quote:
Heb er ook geen geld voor. En ook niet voor professionele hulp.
En mijn reactie?quote:
[..]
Dat is wel echt de ergste reactie tot nu toe...
Zon, zee en strand, eerst een dagje lol, dan alles vol met zand.
Jammer, dan ga ik het niet lezen ookquote:
[..]
first world white girl problems. Nee serieus, gewoon een onzeker meisje wat geen succes in haar prive leven en opleiding/carriere heeft. Geen enkel 'traumatisch' life event, of het moest zijn dat ze haar biologische vader niet kent.
die slaat dan ook nergens op.... is al wegquote:
[..]
Dat is wel echt de ergste reactie tot nu toe...
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ja dat klopt ook wel. Ik twijfel bij alles wat ik doe. En zoals ik al eerder zei.. Ik probeer ook vooruit te kijken maar dat lukt me gewoon niet. Het enige wat ik uit dit topic wil halen is een reactie die me een eindje op weg kan helpen. Ik hoef geen medelijden, het is puur dat ik hoop dat iemand/meerdere mensen hier mij een concreet advies of een tip kunnen geven om verder te kunnen..quote:
Serieuze vraag: als je al die andere, "goede" keuzes gemaakt had, zou je dan niet ook dit topic geopend hebben? Oftewel: twijfel je niet teveel aan jezelf?
Ik ken namelijk genoeg mensen die ongeacht hun voor- of rampspoed zichzelf altijd verwijten maken en daar doodongelukkig van worden. Jij klinkt als zo'n persoon en zo word je nooit gelukkig. Kijk vooruit en naar wat je hebt, niet naar wat je had kunnen hebben (vaak totaal onrealistisch).
Alleen maar zeggen 'kijk vooruit, blijf niet hangen in het verleden..' Tja dat is makkelijk om te zeggen maar hoe moet ik het dóen. Dat weet ik gewoon niet...
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Ik heb je boeken aangeraden.quote:
[..]
Ja dat klopt ook wel. Ik twijfel bij alles wat ik doe. En zoals ik al eerder zei.. Ik probeer ook vooruit te kijken maar dat lukt me gewoon niet. Het enige wat ik uit dit topic wil halen is een reactie die me een eindje op weg kan helpen. Ik hoef geen medelijden, het is puur dat ik hoop dat iemand/meerdere mensen hier mij een concreet advies of een tip kunnen geven om verder te kunnen..
Alleen maar zeggen 'kijk vooruit, blijf niet hangen in het verleden..' Tja dat is makkelijk om te zeggen maar hoe moet ik het dóen. Dat weet ik gewoon niet...
The love you take is equal to the love you make.
Op
Volg je ook wel eens je gevoel, of beredeneer je alles en maakt op basis daarvan een keuze?
“When there is no desire, all things are at peace.”
Wat als je de hond niet had gehad.. wie weet was dan je relatie wel aan de knoppen gegaan. Wat als je langer was bijven werken.. miss was je toen wel ontslagen of was je depressief geraakt van de ellende door de collega's
Andere keuzes zijn niet altijd betere keuzes!
Andere keuzes zijn niet altijd betere keuzes!
Volgens mij volgt ze vooral haar gevoel.quote:
Volg je ook wel eens je gevoel, of beredeneer je alles en maakt op basis daarvan een keuze?
Geen idee, daar ben ik dus benieuwd naar.quote:
[..]
Volgens mij volgt ze vooral haar gevoel.
“When there is no desire, all things are at peace.”
beeld je een tuin in, een kale, zanderige tuin met niks erin.quote:
[..]
Ja dat klopt ook wel. Ik twijfel bij alles wat ik doe. En zoals ik al eerder zei.. Ik probeer ook vooruit te kijken maar dat lukt me gewoon niet. Het enige wat ik uit dit topic wil halen is een reactie die me een eindje op weg kan helpen. Ik hoef geen medelijden, het is puur dat ik hoop dat iemand/meerdere mensen hier mij een concreet advies of een tip kunnen geven om verder te kunnen..
Alleen maar zeggen 'kijk vooruit, blijf niet hangen in het verleden..' Tja dat is makkelijk om te zeggen maar hoe moet ik het dóen. Dat weet ik gewoon niet...
Elke keer dat je merkt dat je blijft hangen in nare gedachten, ga je in die tuin werken, zet er een plantje in, graaf een vijver, water erin, visjes, misschien een tuinkabouter... Enz. Maar dan ook écht élke keer. Net na een dag denken: dit werkt niet, maar élke keer dat je negatieve gedachten hebt, afleiding zoeken in die stomme tuin.
Eerst lukt dat niet en zak je steeds weer terug, dan zeg je gelijk weer tegen jezelf: nee, denk aan die tuin! En dóe je dat ook. Zo blijf je doorgaan en dan merk je dat het steeds langer lukt, eerst 3 tellen, dan 5, vervolgens een minuut en uiteindelijk gaat het vrij gemakkelijk. Dat duurt láng en je moet heel consequent zijn daarin.
Succes.
compact en kleverig.
Ja, jouw reactie is wel een goede.. Maar nu nog bedenken wat ik wil.. Dat probeer ik ook al jaren.quote:
Is ook zo. Maar op het moment dat het slecht met me gaat kan ik alleen maar denken dat het leven zoveel beter was geweest als ik het anders had gedaan.quote:
Wat als je de hond niet had gehad.. wie weet was dan je relatie wel aan de knoppen gegaan. Wat als je langer was bijven werken.. miss was je toen wel ontslagen of was je depressief geraakt van de ellende door de collega's
Andere keuzes zijn niet altijd betere keuzes!
Klopt ook. Mijn gevoel zei 'die middelbare school', 'die hogeschool', 'een hondje nemen is goed voor me'. Ondanks dat ik over alles na heb gedacht vind ik het belangrijk om mijn gevoel te volgen. Alleen laat dat me nogal in de steek dus..quote:
[..]
Volgens mij volgt ze vooral haar gevoel.
Edit: op het moment dat ik dan keuzes maakte voelde het goed. Maar achteraf dus niet meer.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Dank je voor de tip.. Klinkt een beetje vreemd maar is het proberen waard natuurlijk..quote:
[..]
beeld je een tuin in, een kale, zanderige tuin met niks erin.
Elke keer dat je merkt dat je blijft hangen in nare gedachten, ga je in die tuin werken, zet er een plantje in, graaf een vijver, water erin, visjes, misschien een tuinkabouter... Enz. Maar dan ook écht élke keer. Net na een dag denken: dit werkt niet, maar élke keer dat je negatieve gedachten hebt, afleiding zoeken in die stomme tuin.
Eerst lukt dat niet en zak je steeds weer terug, dan zeg je gelijk weer tegen jezelf: nee, denk aan die tuin! En dóe je dat ook. Zo blijf je doorgaan en dan merk je dat het steeds langer lukt, eerst 3 tellen, dan 5, vervolgens een minuut en uiteindelijk gaat het vrij gemakkelijk. Dat duurt láng en je moet heel consequent zijn daarin.
Succes.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Goed advies Janies, ik ga ook altijd in mijn denkbeeldige tuin zitten werken wanneer ik werkeloos op de bank zit met een uitharende hond en mijn huilende vriend, en de kamer bezaaid is met IKEA traphekjes, heroinespuiten en kaasstengels overal.quote:
[..]
beeld je een tuin in, een kale, zanderige tuin met niks erin.
Elke keer dat je merkt dat je blijft hangen in nare gedachten, ga je in die tuin werken, zet er een plantje in, graaf een vijver, water erin, visjes, misschien een tuinkabouter... Enz. Maar dan ook écht élke keer. Net na een dag denken: dit werkt niet, maar élke keer dat je negatieve gedachten hebt, afleiding zoeken in die stomme tuin.
Eerst lukt dat niet en zak je steeds weer terug, dan zeg je gelijk weer tegen jezelf: nee, denk aan die tuin! En dóe je dat ook. Zo blijf je doorgaan en dan merk je dat het steeds langer lukt, eerst 3 tellen, dan 5, vervolgens een minuut en uiteindelijk gaat het vrij gemakkelijk. Dat duurt láng en je moet heel consequent zijn daarin.
Succes.
Deze TS moet hulp krijgen. Van Echte Professionals.
quote:
Een baan die me totaal niet lag. Té simpel werk voor iemand als ik.
Lui verwaand stuk vretenquote:
Na een paar maanden merkte ik dat ik het niet kon opbrengen om fulltime te werken, ik wilde een dagje in de week voor mezelf.
.
'Cause it's easier to fly
Than to face another night
In Southern Sun
And your love is all around
Than to face another night
In Southern Sun
And your love is all around
Ik heb geen geld voor een professional. De zorgverzekering dekt dit niet. Niet genoeg iig. Ik vind het iets om te proberen. Het kan ook geen kwaad toch?quote:
[..]
Goed advies Janies, ik ga ook altijd in mijn denkbeeldige tuin zitten werken wanneer ik werkeloos op de bank zit met een uitharende hond en mijn huilende vriend, en de kamer bezaaid is met IKEA traphekjes, heroinespuiten en kaasstengels overal.
Deze TS moet hulp krijgen. Van Echte Professionals.
Ik ben niet subtiel. Get used to it.
Je zegt steeds dat je bij alles een verkeerde keuze hebt gemaakt maar je beseft niet dat wanneer je bij alles een andere keuze had gemaakt je nog steeds met hetzelfde probleem zit.
Het ligt niet aan de keuze die je maakt. Het is niet zo dat het bij de ene keuze goed afloopt en bij de andere keuze slecht. Jij bent diegene die zorgt dat een keuze goed loopt of niet.
Met andere woorden, het gaat erom wat je er zelf van maakt. Ongeacht welke richting je leven op gaat.
Het ligt niet aan de keuze die je maakt. Het is niet zo dat het bij de ene keuze goed afloopt en bij de andere keuze slecht. Jij bent diegene die zorgt dat een keuze goed loopt of niet.
Met andere woorden, het gaat erom wat je er zelf van maakt. Ongeacht welke richting je leven op gaat.
|
|
