Altijd relaties gehad om gat in leven te vullen

Beste Fokkertjes,

^{Lange tekst waarschuwing}

Ik ben opgegroeid in een slaapstadje, ergens in midden Nederland. Heb daar mijn basisschool en middelbare doorlopen. Was nooit een hele populaire jongen, maar ook niet het type dat mendoorgaans als "nerdje" bestempelt. Thuis was er nooit veel liefde. Moeders was altijd met haareigen hobby's en werk bezig en vaders werkte alleen maar en was eigenlijk emotioneel gezienaltijd afwezig. Ik groeide op met mijn halfzus en halfbroer, die al tijdens mij pubertijd hethuis verlieten. De enkele goede vrienden waar ik erg intensief mee optrok gingen na een bepaalde tijd hun eigen weg en ik verloor contact met hen. Dit was iets wat mijerg heeft gekwetst en voor het eerst het gevoel heeft gegeven er eigenlijk alleen voor te staan.
Na de middelbare ging ik naar Arnhem om aan de HAN een brede studie te doen omdat ik eigenlijk niet wist waar mijn passie en interesses lagen. Ik kwam er al vrij gauw achter dat deze richting mij niet lag en besloot na anderhalf jaar te stoppen. In de tussen tijd had ik al wat vriendinnetjes gehad uit mijn woonstadje, en die vulden het gat van het missen van vrienden behoorlijk aardig op. Ik hoefde mij geen zorgen te maken zolang ik altijd terug kon vallen op hun gezelschap. Fast forward naar een paar jaar later: ik heb vorig jaar mijn studie aan de Hogeschool van Amsterdam met succes afgerond en heb inmiddels mijn eigen (huur)appartementje in het slaapstadje waar ik nog steeds woon. Ik werk alweer een jaar in Utrecht en heb een aardige baan voor een starter (ik ben wel het enige "jonkie" in dit kleine bedrijf). Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik altijd het "juiste" heb gedaan en alle veilige keuzes heb gemaakt. Ook in de afgelopen jaren ben ik altijd vergezeld geweest van een vriendinnetje waarvan ik eigenlijk vooraf al van wist dat zij het niet zou zijn, maar wel een goed compromis tegen de eenzaamheid. Nu is het punt gekomen dat ik heb besloten dat ik zeker weet dat we samen geen toekomst hebben en heb ik haar verteld dat het beter is als we hier mee stoppen. Ik heb de dag daarna al haar spullen bij haar ouders thuis (want daar woonde ze officieel nog) afgeleverd en heb haar toen verteld dat ik een periode nodig heb om na te denken.

Huidige situatie: Na het uitspreken van de verbreking viel ik onmiddellijk in een diepe put waarin ik me enorm eenzaam voel en over ben geleverd aan "de grillen van het leven". Het feit dat ik niks of niemand meer heb om op terug te vallen maakt me zo angstig en verdrietig dat ik van gekkigheid niet meer weet wat ik moet doen. Ik heb wel nog wel een paar vrienden, maar die hebben het eigenlijk al druk met hun eigen leven en weinig tijd om af te spreken. Dit valt natuurlijk ook te wijten aan mijn geringe investering naar hen toe (en in mijn gehele sociale kring de afgelopen jaren). Ik heb het gevoel dat ik de hele dag iemand om me heen nodig heb (wat eerst ook het geval was) en word helemaal paniekerig tot aan kortademig toe zodra ik alleen thuis zit. Nadat ik mijn eigen appartementje had betrokken besloten mijn ouders naar Nijmegen te verhuizen omdat mijn moeder daar werkt. Dit betekende dat ik de laatste was die nog in dit slaapstadje achterbleef. Iets waar ik het achteraf toch moeilijker mee heb dan ik had verwacht. Ik heb momenteel het gevoel dat ik "klem" zit in het leven, ik zie nergens de mogelijkheid om mijn sociale leven uit te breiden of op een of andere manier mijn leven een prettige invulling te geven. Het liefst zou ik nu mijn "ex" op willen bellen om te vragen of ze weer bij mij terug komt (ik weet dat ze vanavond nog bij me op de bank zou zitten.. nog wel) maar ik weet dat ik dan de indruk bij haar wek dat ik haar mis terwijl het vooral mijn eenzaamheid is en het liedje begint dan weer van voren af aan. Het kwetst me als ik zie hoe makkelijk zij weer haar contacten aanspreekt en leuke activiteiten onderneemt alsof er niks aan de hand is. Ik zie er niet slecht uit en ben redelijk welbespraakt, waardoor ik nog meer gefrustreerd raak waarom ik er niet in slaag om mijn sociale kring uit te breiden.

Ik merk dat ik mijzelf continu aan het vergelijken ben met mensen die ik ken en die vaak in andere steden wonen om voor mijzelf te "verifiëren" hoever ik achterloop op verschillende vlakken. Als ik mijn Facebook feed check en ik zie hoe andere mensen het leuk voor elkaar hebben voel ik de pijnscheuten naar binnen schieten. De angsten en het verdriet zijn zo erg dat ik merk dat het zijn uitwerkingen heeft op mijn lichaam. Ik ben lusteloos, erg moe, slaap en eet slecht. Zodra ik thuiszit kan ik alleen maar malen en nadenken, steeds weer hetzelfde mentale cirkeltje. Als ik erover probeer te praten met vrienden die ik af en toe zie of mijn ouders resulteert het meestal in de strekking "ach joh, kop op, 't komt allemaal wel goed!". Maar ik weet dat het niet zo makkelijk is. Ik word nu geconfronteerd met iets dat relatief nieuw is voor mij: alleen zijn. Ik ben zo bang dat ik niet meer in staat ben om mijn sociale kring uit te breiden en dat ik "vast" blijf zitten in de situatie waar ik nu in zit. Ik weet ook: er is geen snelle en makkelijke oplossing voor mijn situatie.

Hoe ik er momenteel tegen vecht: sociale activiteiten zoeken. Ben afgelopen weekend wezen kijken bij een vereniging maar het zat me dwars dat er vooral jongetje van 15/16 en oude mannen in de groep zaten.. eerste poging dus enigzins mislukt. Verder ga ik weer wekelijks naar een psycholoog die mij handvatten probeert aan te reiken om met de situatie om te gaan en slik ik (homeopatische, op kruiden gebaseerde) kalmeringsmiddelen. Daarnaast twijfel ik enorm of ik niet moet verhuizen naar een stad met meer jonge mensen zoals Utrecht of Amsterdam om daar iets nieuws op te bouwen... als dat uberhaupt realistisch is.

Het spijt me als het inconsistent verhaal is, maar ik voel me de afgelopen tijd niet helder en ben ook niet meer zo goed in staat om duidelijk te verwoorden wat er in me omgaat. Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? En zo ja, hoe zijn jullie hiermee om gegaan?

[ Bericht 1% gewijzigd door Solitudo op 05-09-2013 12:33:39 ]

Bedankt voor jullie reacties. Ik hoop inderdaad dat dit de moeilijkste fase is en dat het eenmaal beter gaat als het stukje liefdesverdriet en de shock van het alleen zijn voorbij zijn.. Het rare is dat ik volledig normaal en zelfs lekker in m'n vel zat toen ik een relatie had, ook al hadden we heel vaak ruzie en onenigheid in de 3 jaar die we bijna samen waren. Waarschijnlijk omdat ik altijd het gevoel had dat ik op iemand terug kon vallen. Maar zodra ik doorheb dat ik alleen ben val ik in een zwart gat en voel ik me zo ontiegelijk beroerd en eenzaam.. voor jullie beeld; ik ben 24 nu. Is het normaal dat je hier door heen gaat of heb ik de afgelopen jaren zaken laten verslonzen? Ik merk ook dat men "sneller oud" word in het slaapstadje waar ik nu leef en overweeg momenteel om te verhuizen naar Utrecht/Amsterdam om daar met een "clean slate" te beginnen..

quote:

Op donderdag 5 september 2013 12:49 schreef Lienekien het volgende:
Je hebt waarschijnlijk door je vriendinnetjes weinig goede vriendschappen opgebouwd. En door je vriendinnetjes niet gewend geraakt aan alleen zijn.

Alles is nog niet verloren.

Ga niet verhuizen uit wanhoop, maar omdat het leuk en nieuw en spannend is.

Dank, kan je alleen maar gelijk geven hierin.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 12:53 schreef motorbloempje het volgende:
Denk overigens niet alleen aan de echt grote steden; ook daar kun je nog best eenzaam zijn ivm anonimiteit. Natuurlijk moet je om werkgelegenheid denken en dergelijken, maar steden als Den Bosch, Nijmegen, Tilburg, etc. zijn net wat behapbaarder als je het mij vraagt. Althans, ik ben zelf geen echt stedenmens, en woon nu met veel plezier in een klein dorpje zonder enige voorzieningen op een pub en 2 restaurantjes na maar heb het zelf wel altijd naar m'n zin gehad in bijvoorbeeld Nijmegen, waar ik er niet aan zou moeten denken om in A'dam of Utrecht te wonen. Als je zelf wel dolgraag in een grotere stad wilt wonen heb ik niets gezegd Dit is slechts mijn eigen ding

Bedankt dat je meedenkt, dat toont wel een ander perspectief ja.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 12:53 schreef PBateman1978 het volgende:
Grow some balls.

Jezelf leren vermaken is een van de belangrijkste dingen die je moet leren in 't leven imo.
Anders ben je altijd afhankelijk van een ander voor je levensgeluk.

Verder ook ophouden met dat jezelf vergelijken met anderen om te kijken ''hoe ver je achterloopt''...
Ten eerste is er geen algemeen regelboek voor het leven waarin staat wat je bereikt moet hebben op welke leeftijd, ten tweede start niemand op exact dezelfde startpositie dus is vergelijken compleet nutteloos.

Als ik jou was zou ik eens gaan kijken of het mogelijk is om een paar weken te reizen, in je eentje.

Je hebt gelijk. Dit zeg ik ook regelmatig tegen mijzelf.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 13:44 schreef upnx het volgende:
Stop met het zelfmedelijden en gedraag je als een volwassene. Je kunt je op Facebook met een enkel zinnetje al je vrienden voorbij streven: "voor mij geen Facebook meer, druk druk druk!". Geef jezelf wat te doen, er komen vanzelf mensen kijken.

Klopt. Facebook is alleen maar een van de voorbeelden waarbij ik contstant aan kennissen of vrienden refereer die het in mijn ogen "beter voor elkaar hebben". Ik zal mijn eigen pad moeten verkennen in plaats van gefrustreerd te raken waarom ik niet hetzelfde pad als de ander heb kunnen bewandelen.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 16:12 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Als je het idee hebt dat je helemaal vast zit in het leven, dan is het misschien handig om professionele hulp te gaan zoeken.

Voor contacten zou je kunnen kijken op websites zoals nmlk.nl en fellas.nl. Daarnaast lopen er hier ook topics over nieuwe contacten opdoen. Als je meer info wilt dan moet je dat maar even zeggen.

Bedankt voor je suggesties. Ik heb gelukkig professionele hulp in de vorm van een wekelijks bezoek aan de psycholoog. Die kan het gevoel helaas niet wegnemen, maar probeert wel om mij handvatten te geven om er mee om te gaan. Ik heb erover gedacht om aan zulke groepmeetings deel te nemen maar op dit moment ben ik zo verdrietig/angstig dat ik de behoefte nog niet kan vinden om daar ook daadwerkelijk heen te gaan. Misschien wel iets voor de toekomst.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 18:00 schreef Salmannassar het volgende:
Helaas, Solitudo. Met de ervaringen van een ander op dit front kan je niets IMHO. Je zult je eigen recept moeten ontwikkelen net zoals wij allemaal. En ik denk dat verhuizen niets oplost. Je hebt last van verlatingsangst en dat zul je overal hebben. Je heb tekort aandacht gehad en dat wreekt zich nu in een algemeen gevoel van onbehagen. Terwijl je het toch redelijk voor-me-kaar hebt. Maar dat vergelijken daar moet je radicaal mee ophouden, zinloos, en de vergelijking gaat altijd mank. Roeien met de riemen die je op dit moment hebt en eens een serieus gesprek in de spiegel voeren. Kritisch zijn en je wat minder als een slachtoffer zien van omstandigheden waar je geen grip op hebt. Leren het onacceptabele te accepteren is daar een onderdeel van. Met jezelf in dialoog gaan en jezelf de vraag stellen waarom je niet alleen kan zijn i.p.v. hoe je niet alleen kan zijn. En niet verwachten dat je (meteen) het antwoord moet weten want daarvoor zul je diep moeten graven en dat kost tijd , moeite en lef. Het zal wellicht je hele huidige zelfbeeld op zijn kop zetten. Maar daaraan is IMHO niets verloren want zoals het nu gaat is het ook kut. En een goed gesprek met iemand die je écht vertrouwd zou ook geen kwaad kunnen. (Maar laat me raden, die heb je juist niet ) Zodat je al die problemen eens van je af kan praten. Je verhaal hier plaatsen is ook een goede stap en wie weet zegt 1 of meerdere van ons iets nuttigs waar je echt wat mee kan maar uiteindelijk zul je het toch zelf uit moeten knobbelen. Ik acht jou daar zeker toe in staat (voor zover ik oordelen kan) maar nou moet je er zelf nog in gaan geloven. Succes!

Wow. Ik moest je post even een paar keer doorlezen maar je slaat de spijker op z'n kop. Gelukkig heb ik nog wel wat mensen om me heen waarmee ik kan praten, maar helaas smelt het positieve gevoel als sneeuw voor de zon zodra ik weer alleen thuis ben en het malen weer begint. Ik probeer nu voor zover het gaat mijn vrije tijd zoveel mogelijk in te vullen met vrienden, ook al heb ik er soms niet zo heel veel zin in. Ik moet er nu steeds energie in steken om af te spreken terwijl ik dit nooit deed toen ik nog een relatie had. Ik merk ook dat mijn vrienden hun leven er eigenlijk niet op in hebben gericht om met enige regelmaat met mij te hangen. Maargoed, als ik maar niet thuis alleen hoef te zitten. Ik ben altijd gewend geweest om altijd iemand 'tot mijn beschikking' te hebben en het voelt erg beangstigend nu ik eigenlijk voor het eerst echt op mijzelf aangewezen ben. Mijn (nu dus) ex was altijd erg pamperend en verzorgend (ondanks dat we vaak ruzie hadden en er eigenlijk weinig liefde meer was tussen ons) en ik moet zeggen dat ik dat ook heel erg mis. Ineens alles zelf in het huishouden moeten doen kost me 100x zoveel energie dan normaal. Ik probeer vroeger te gaan slapen om de dagen korter te maken. Hoop echt dat ik hier op een of andere manier sterker uit ga komen, want ik voel met de dag de verleiding groter worden om m'n ex op te bellen en te zeggen dat ik het weer wil proberen. Maar ik weet dat dat alleen maar het uitstellen van deze klap zal zijn... zoals je zegt: ik zal het toch allemaal zelf uit moeten zoeken.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 10:27 schreef Salmannassar het volgende:

[..]

Hi, Solitudo.
Nou, daar doe ik het allemaal voor zal ik maar zeggen. Moet zeggen dat je klachten mij doen denken aan die van borderliners (kan niet zonder relatie, emotioneel hulpeloos en aan de Goden overgeleverd en niet bij machte de regie over het eigen leven te voeren) maar ik noem je beslist geen borderliner, laat dat duidelijk zijn. Het kan b.v. ook een depressie zijn. (ze gaan vaak samen btw)
Wat zijn die zog. handvatten die de psycholoog je geeft? En heeft ie het al over eventuele medicatie gehad? Want je moet toch wat. Zo als het nu gaat kan het niet blijven, dat wordt een vicueuze cirkel. De Mens is een gewoontedier, ongeacht of die gewoontes nou goed of slecht zijn. Maar ik geloof dat jij kan leren hoe je je demonen de baas wordt. Je lijkt me een intelligente kerel dus met de juiste steun komt het wel goed. Kwestie van tijd dunkt me. Je hebt IMHO je 1e stap op het juiste pad gezet. Ga zo door en als je wat dwars zit kan je het hier altijd kwijt. Ik hou de vinger i.i.g. aan de pols.
Groetjes!

Bedankt voor je oprechte advies. Ik snap inderdaad dat bepaalde symptomen die ik beschrijf je doen denken aan iemand met borderliner, maar ik denk toch dat niet het geval is (zoals je zelf ook al zegt). Ik slik nog geen antidepressiva, in de eerste instantie omdat ik geen biochemische afwijking heb waardoor ik me altijd down voel. De afgelopen jaren heb ik altijd goed/stabiel in m'n vel gezeten omdat ik onderbewust altijd die (sociale) veiligheid had.. Wat ik wel doe is het slikken van Sint Janskruid, een op kruiden gebaseerd kalmeringsmiddel. Ik heb wel het idee dat dit de ergste randjes er afhaalt als het echt even allemaal heel moeilijk gaat. Bedankt voor het meedenken en je betrokkenheid!

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 11:11 schreef Cockwhale het volgende:
Heb je je ouders wel eens verteld hoe jij je jeugd thuis hebt ervaren in relatie tot hun ouderschap?
Stap 1, lijkt me het delen van je gevoelens met andere mensen die je op dit moment vertrouwd.
Stap 2, kijken naar wat jou specifiek angstig maakt in deze situaties.
Stap 3, leren alleen te kunnen zijn zonder hier meteen allerlei angstige rampscenario's aan te koppelen.
Stap 4, het actief zoeken van nieuwe contacten, niet vanuit paniek, maar vanuit een normale behoefte.

Ja dat is inderdaad een pragmatisch stappenplan. Ik zal ook zeker met deze punten aan de slag moeten de komende tijd.. Toen ik een paar jaar geleden op eigen initiatief naar een psycholoog ging kwam de "kille" situatie waarin ik ben opgegroeid wel ter sprake. Ik merkte dat dit me enorm raakte omdat ik wist dat ik wat had gemist in m'n jeugd (emotionele veiligheid/gevoel van steun). Toen de psycholoog na mijn reactie mijn ouders uitnodigde om een keer een gesprek bij te wonen barste ik tijdens het gesprek uit in tranen. M'n moeder reageerde vrij laconiek en vond dat de psycholoog op zoek was naar een zwak punt om een oorzaak voor mijn depressie aan te kunnen wijzen. We hebben het er eigenlijk nooit meer over gehad omdat ik weet dat ze het beiden (oprecht) niet zo ervoeren dat ze er emotioneel nooit voor ons waren. Denk dat het wel een relatie heeft met de angsten die ik vandaag de dag ervaar.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 11:13 schreef Koral het volgende:
Als ik jou was (en ik kan me wat voorstellen van je situatie. Mijn omgeving is vrij internationaal, en ben zelf ook nogal eens verhuisd waardoor vaste vriendengroep in nabije omgeving nooit van de grond kwam) zou ik een baan zoeken waar je met veel leeftijdgenoten zit.

Je zit toch het grootste deel van je dag op het werk. Mijn ervaring is dat daar vriendschappen uit ontstaan die ook buiten het werk om gaan waardoor je je niet zo snel eenzaam voelt. Je huidige collega's hebben waarschijnlijk toch andere prioriteiten zoals hun gezin of de benodigde rust in het weekend ipv plannen maken om uit te gaan in het weekend.

En als je over het grootste deel van je dag happy bent en goed in je vel zit, is het ook makkelijker om aan andere persoonlijke kwesties te werken!

Dank je voor je reactie. Zelf heb ik twee jaar terug ook een halfjaar in het buitenland gestudeerd. Maar omdat ik bang was dat ik daar in een sociaal isolement zou komen besloot ik toen de relatie met deze ex aan te houden zodat ik altijd nog "iemand" back home had. Zeer verkeerde keuze bleek achteraf. Ik had daar een enorm leuk meisje leren kennen wat niks werd omdat ik al een vriendin had (maar dus wel had kunnen worden) en had ook snel vriendcontacten daar, die na verloop van de periode doodbloedden omdat mijn vriendin eigenlijk wilde dat ik minder deel zou nemen aan de sociale activiteiten daar (ze was bang dat ik er vandoor zou gaan met een ander). Heeft ook niet bepaald meegeholpen achteraf, ik had toen al deze keuze moeten maken.

Het helpt inderdaad ook niet mee dat ik de enige ben op mijn werk die nog in z'n "twenties is", na mij volgen eigenlijk alleen jonge en oudere vaders en moeders die het tijdens de lunch inderdaad alleen over hun kinderen en de vakantieplannen kunnen hebben. Ik overweeg momenteel ook om wellicht nog een jaar een masterstudie in het buitenland te gaan doen (grofweg 20% kans dat ik daar aangenomen word) en anders rond te gaan kijken naar een baan waar meer jonge mensen werken. Zijn wel allemaal plannen die niet op de korte termijn realiseerbaar zullen zijn. Maar denk dat je hier zeker gelijk in hebt dat het een kans is om weer een wat bredere sociale kring te krijgen.

Vraag richting jou; heb jij nooit (wellicht in mindere mate) ervaren wat ik nu ervaar? Of heb je nooit moeite gehad met het feit dat je niet altijd iemand had om op terug te vallen?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 13:45 schreef Cockwhale het volgende:

[..]

Wow, je punt werd dus meteen bewezen in dat gesprek. In alle eerlijkheid vind ik het een bijzonder egoïstische en weinig empathische reactie van hun kant. Dus omdat zij het niet zo ervoeren, is het dus niet waar - argument. Ik dacht het in het gesprek ging om jouw gevoelens en ervaringen..

Klopt. Heb het er wel eens met mijn oudere (half)broer/(half)zus over gehad en we zijn het er over eens dat vooral onze moeder altijd erg op zichzelf gericht was. Ze was druk met haar eigen leven en had weinig aandacht voor haar kids. Mijn vader heeft een zacht karakter en liet/laat zich altijd meeslepen en knikt dus altijd ja op wat het ook is dat onze moeder zei/deed. Dit resulteerde er dus ook in dat hij ook eigenlijk altijd "afwezig" was..

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 14:45 schreef Koral het volgende:

[..]

Tja weetje, het is wel eens vervelend als je gaat verhuizen en je moet een bedrijf inhuren terwijl anderen vrienden hebben die even mee helpen.

Aan de andere kant zijn er bepaalde sociale verplichtingen waar ik ook niet elke keer op zit te wachten. Week in week uit dezelfde koppen zien en spreken is ook niet echt mijn idee van een feestelijk leven.

Ik denk dat ik naast sommige momenten van gemis, de vrijheid om je eigen spreekwoordelijke boontjes te doppen ook wel waardeer.

Als je over een poosje kinderen hebt, krijg je via hun wel weer andere vrienden.

M.i. kun je zonder bepaalde verplichtingen nu nog makkelijk het avontuur zoeken. Zo te horen was je buitenland ervaring nog niet helemaal af. Spijt over je keuze toen hoef je niet te hebben. Als je toen anders had gekozen had je nu waarschijnlijk spijt gehad je relatie te hebben opgegeven? Maar Wat houdt je tegen over de grens het avontuur te zoeken? Huisje, boompje, beestje kan over 5 jaar ook nog wel.

En wat je baan betreft, dan kan je ook op korte termijn proberen te veranderen! Vraag 1: Wat is jou definitie van leven?
Vervolgvraag: hoe ga je dat bewerkstelligen?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 15:00 schreef Koral het volgende:
Trouwens; de relatie tussen mij en mijn ouders heeft ook wel wat deuken opgelopen in mijn jongere jaren (zacht uitgedrukt. Contact is lange tijd verbroken geweest). Wat ik ervan geleerd heb is voor geluk/ happiness niet te veel te verlangen van anderen. Kan t ook niet tegen vallen.

Hoi Koral, bedankt voor je toevoeging. Vind het mooi om te lezen hoe nuchter jij met "eenzaamheid" omgaat en dat je eigenlijk zegt dat het ook best aangenaam kan zijn. Ik kan me dit ergens ook wel voorstellen, zal alleen nog wat tijd bij mij kosten voordat ik er ook enigzins zo in sta. Dat het leven verandert zodra je huisje boompje beestje gaat, zal er denk ik inderdaad ook voor zorgen dat je makkelijker (wellicht oppervlakkige) relaties opbouwt met stellen die in dezelfde levensfase verkeren. Maar dat zal voorlopig nog niet het geval zijn voor mij

Ik ben inderdaad momenteel heel hard aan het nadenken hoe ik mijn leven zo kan buigen dat ik me meer senang ga voelen en beter in m'n vel zit. Het feit dat er zoveel opties nu open liggen beangstigt me ook. De angst om een verkeerde afslag te maken wordt wel erg groot soms voor mijn gevoel.. Het lijkt me geweldig om nog eens een jaar in het buitenland te studeren maar momenteel ben ik geketend aan een baan/leaseauto/(huur)huis. Dat zijn wel zaken waar je niet meteen vanafkomt zodra je de behoefte voelt. Ik denk wel dat ik de komende tijd voorzichtig een balletje op ga gooien op werk dat ik toch aan een master zit te denken.. ander scenario is dat ik naar Utrecht verhuis om dat benauwende gevoel van het slaapstadje waar ik nu woon enigzins van me af te laten glijden (wordt dan alsnog veel heen en weer karren aangezien m;n meeste maten hier nog wel wonen..).

Ik zal de komende tijd inderdaad goed na moeten denken en geen overhaaste keuzes moeten maken en ook moeten accepteren dat ik niet meteen het stuur om kan gooien zodra ik de neiging voel. Daarnaast heeft een vriend mij ook verteld dat ik op moet passen dat ik niet alle vastigheid in m'n leven weggooi, omdat dat natuurlijk ook weer risico's heeft en tot angst kan leiden..

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 17:11 schreef Salmannassar het volgende:
Je moet het vooral bij jezelf zoeken, Sol. Dat is m.i. het juiste pad. Je niet meer in cirkeltjes laten vangen, maar de vanger worden ahw. En wat dacht je trouwens van een kat of hond nemen? Ik woon sinds 3mnd ook voor het eerst alleen en ik ben erg gelukkig met mijn 17jrge. kat. Een andere baan zoeken en vinden heeft trouwens ook zijn risico's en je vervangt alleen maar het ene kringetje met een ander.

(BTW "kinderen krijgen en via hun nieuwe vrienden vinden" Hoe verzin je het, Koral?)

P.S. fredfire@live.nl...

Hoi Salman,

Zoals ik al zei in mijn antwoord op Koral's post heeft het omwoelen van alle vastigheid in je leven risico's, maar het kan natuurlijk ook nieuwe kansen en perspectieven bieden. Momenteel weet ik niet wat ik moet doen. Verhuizen/hobby nemen/baan wisselen/buitenlandstudie/etc. zijn allemaal nog mogelijk maar ik heb nu net een jaar een vaste baan en eigenlijk huisje boompje beestje. Als je dan in dat slaapstadje woont waar ik woon merk je wel dat je erg snel oud wordt.. Huisdieren vind ik leuk, maar zijn nu nog een te beperkende factor voor mij. Zou dan niet even een paar dagen spontaan wegkunnen zonder andere mensen te moeten belasten. Omdat mijn gezinsleden inmiddels ook allemaal weg zijn gevlucht uit mijn woonplaats kan ik hen ook niet vragen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Algemene update: Ik voel me de laatste paar dagen al een stuk beter dan de voorgaande weken, voel me minder paniekerig en kan al wat beter relativeren. Neemt niet weg dat ik mij nog steeds in een emotionele rollercoaster bevind waarbij ik met de regelmaat de neiging heb om mijn ex te bellen. Gelukkig denk ik dan ook meteen aan alle redenen waarom ik heb besloten om te stoppen, wat me er tot nu toe van af heeft gehouden om ook daadwerkelijk contact op te nemen. Zoals ik al eerder heb beschreven ligt alles nu open voor mij. Lijkt heel spannend maar is momenteel vooral beangstigend. Ik neem mijzelf regelmatig kwalijk geen interesses/kwaliteiten ontwikkeld te hebben waar anderen dit wel (vaak al van jongs af aan) hebben gedaan en er nog steeds invulling/plezier aan beleven. Nu kom ik door de dagen heen door eigenlijk zoveel mogelijk af te spreken met vrienden/kennissen die ik voorheen sporadisch zag. Dit ga ik natuurlijk niet volhouden want na enkele weken ben ik wel bij iedereen geweest en dan is het wellicht vreemd als ik voorstel om op korte termijn weer af te spreken (ben heel bang dat men het gevoel krijg dat ik me opdring en dat ik dan mensen afstoot).

Enige wat ik nu kan doen is werken, huishouden en proberen om m'n privetijd met zoveel mogelijk sociale activiteiten op te vullen.

Ik ben positief verrast door de welgemeende feedback van iedereen hier, bedankt voor de ondersteunende reacties!